Vandaag gaat de LHBT-gemeenschap in İstanbul een protestmars lopen op het Taksimplein en omgeving. Voor het eerst in vier jaar: drie jaar lang kon het verboden worden vanwege de noodtoestand die gold en waarmee sommige grondrechten tijdelijk beperkt kunnen worden. Vorig jaar bood Corona grondslag. Dit jaar is er een evenementenvergunning aangevraagd bij de gemeente en die is (uiteraard
) geweigerd. Desondanks roept de gemeenschap eenieder op om toch te komen. Het Taksimplein is volledig afgesloten met dranghekken, honderden politieagenten, waterkanonnen, tanks en heel veel machinegeweren. Het standpunt van de autoriteiten behoeft geen uitleg en daarom trekt men alles uit de kast om toeschouwers op afstand te houden en de bijeenkomst zo snel mogelijk de kop in te drukken. Het straatbeeld en de sfeer is weer net zoals in 2016 vlak na de staatsgreep: gespannen en onveilige sfeer en een uitstraling van oorlogsgebied.
Ik wilde blijven kijken naar de optocht. Ben in Nederland nooit naar de gaypride geweest en ik heb eerlijk gezegd ook geen reden daartoe, maar omdat het voor de Turkse autoriteiten zo'n beladen onderwerp is leek het me indrukwekkend om het hier eens te aanschouwen.
Inmiddels is de sfeer me echter te gevaarlijk geworden. De hele omgeving wordt leeggeveegd en ik heb me met de menigte laten afvoeren. Immers zou het niet voor het eerst zijn dat een toevallige passant om onduidelijke reden enkele uren op het politiebureau moet vertoeven.
Jammer dat het zo moet en jammer dat ik niet kon blijven. Wat me wel gelukkig stemt is dat ik gesprekken van politieagenten heb opgevangen waaruit blijkt dat een groot deel van de aanwezige dienders het totaal niet eens is met de opdracht die zij vandaag hebben gekregen (en dus gelukkig tolerant en ruimdenkend zijn).
Voormalig buschauffeur Syntus Utrecht en Syntus Twente. Tegenwoordig ambtenaar bij de overheid. Afgestudeerd jurist.