Michael schreef: ↑di 20 okt 2020, 10:10
Toch apart dan dat mijn werkgever naar het personeel heeft gecommuniceerd dat als een reiziger om medische redenen geen mondkapje kan dragen dit aan moet kunnen tonen met een medische verklaring van de dokter.
Dat is inderdaad apart, want hoe kun jij de echtheid daarvan controleren? Dat duurt twee weken en dan heeft iedereen er ineens een. En hoe zit dat met de privacy van de betreffende reiziger? Vanuit juridisch oogpunt is er op dit moment geen uitzondering voor het dragen van het mondkapje in de trein, behalve als je onder de 13 jaar bent (wellicht dat dat nog komt). De instructie is ook heel duidelijk: Een reiziger zonder mondkapje wordt gevraagd er een op te zetten of de trein te verlaten. Ook een reiziger die zegt er om medische redenen geen te dragen, wordt gevraagd er een op te zetten of de trein te verlaten.
Kijk, ik snap heus dat het vervelend is voor eenieder met een beperking of chronische aandoening. Het is voor mensen zonder aandoening of beperking al vervelend, laat staan met aandoening. Maar er zijn simpelweg een aantal afspraken gemaakt om dit virus zo snel mogelijk onder controle te krijgen, waarom moet men dan altijd zoeken naar een uitzondering? Zit je daar in de trein met je aandoening, zonder mondkapje. Zou je daar nou echt beter van worden? Wellicht iets comfortabeler, maar je bent zelf al kwetsbaarder. Dat zou mij, als iemand zonder dergelijke aandoeningen en dus geen inhoudelijke kennis, veel oncomfortabeler laten voelen met een rondwarend virus.
Wat in het aangehaalde artikel voor mij naar voren komt: Ik heb een probleem en jij moet dat maar oplossen. Ik ben gefrustreerd, dus jij moet het accepteren dat ik je uitscheld. Dan had je maar iemand bij de deur moeten zetten die naar me luistert in plaats van iemand die me bij jou vandaan haalt omdat ik je aanval.
Volgens mij is dat de wereld op zijn kop.
Ik heb altijd geleerd dat als je ergens mee zit, je daarover kunt praten. Ook als je het niet met iemand eens bent. In plaats van dan te gaan vloeken en tieren, kies ik er dan voor om het gesprek aan te gaan. Meestal zeg ik dan dat het niet aan mijn gesprekspartner ligt, maar dat ik even heel gefrustreerd over iets ben en dat ik dat even kwijt moet. Dat maakt het al een heel ander gesprek, maakt dat er meer begrip is. Zeker als de andere partij de beslissing niet zelf heeft genomen ("Ik weet dat jij er niks aan kan doen, maar..."). Dat vind ik, als ik de aanhorende partij ben, ook vele malen prettiger. Dan accepteer ik het zelfs als iemand me uitscheld in de rustige zin van het woord ("Dus dan snap je vast dat ik je een eikel vind als je me dan na zo'n ellendige dag een boete schrijft omdat ik vergeten ben in te checken", ik geef maar een voorbeeld).
Het is niet normaal om van jouw probleem het probleem van een ander te maken. En het is ook niet normaal om een ander aan te vallen, zowel fysiek als verbaal. Overleggen kan altijd, vragen staat vrij. Het is de toon die de muziek maakt. Maar ook dat wil niet zeggen dat je altijd maar je zin kunt krijgen. En met die teleurstelling zouden heel veel mensen moeten leren omgaan.
)
