In het eerste deel bereikten we via de Vrijstaat Thüringen al het hoogste punt van Sasken-Anhalt, in dit deel gaan we onbedoeld door Robert Koch-land naar de Robert Koch-stad Berlijn, waar het Robert Koch-instuut niet veel later Nederland als Hoogrisicogebied zou gaan classificeren. Geheel in 2021-stijl wordt deze reis overschaduwd door plagen, pesten, rampen, sommigen daarvan zouden in de dagen na deze reis het wereldnieuws halen. Zoals het in 2021 hoort reizen we met tickets die pas enkele dagen voor vertrek geboekt werden (aangepast naar de reisbeperkingen van de daarop volgende week), maar door de rust in het fernverkehr nog voor acceptabele prijzen.
We beginnen dit deel precies waar we gebleven waren: de stoomtrein waarmee we aangekomen zijn vertrekt kort na het omlopen weer naar beneden, richting Wernigerode.
Na de lunch wandelen we wat, de stoomtrein naar Drei Annen Hohne rijdt voorbij.
En kort na de binnenkomst van de volgende trein naar Wernigerode zijn we weer op het station, want we moeten met deze trein mee.
Nou noemde ik het al kort in het vorige deel, maar in dit deel moeten we het hebben over een plaag. Dennistd deed een gokje:
Maar helaas is dat niet het soort plaag dat ik bedoel, want als je op de Brocken bent valt het echt op: het woud is dood. De bossen in de Harz worden vaak gebruikt voor houtproductie, vandaar dat er veel naaldbomen geplant zijn. Maar door klimaatopwarming zijn de bomen kwetsbaar geworden voor de schorskever, die de bomen doen afsterven. Veel stukken bos rotten dan ook weg, op een rap tempo: op vijf jaar tijd is het uiterlijk van de Harz flink veranderd. Zie voor meer info artikel bij de NOS.
Als we in de stoomtrein naar beneden zitten worden we bij het Betriebsbahnhof Goetheweg opzij gezet, en kan de tegentrein ons passeren.
Wat een techniek zit er ook in zulke machines...
In Drei Annen Hohne is er een kwartier pauze om de trein van water te voorzien, en kan de giftshop omzet genereren.
Daarna zakken we verder, door het zieke woud.
Plots zijn we weer in de bewoonde wereld, in Wernigerode zijn er maarliefst vier stations, en woningen vlak langs het spoor.
Op station Wernigerode Westerntor kruisen we met een tegentrein.
Nog drie hele minuten verder zijn we dan op de eindbestemming: Wernigerode Hbf.
Grappenmakers bij de DB, met je Keine Sorge.
Maar het is wel waar, want even later komt Abellio voorrijden voor de rit naar Goslar.
Goslar, we zijn weer in Nedersaksen. De tijd lijkt hier desondanks stil te hebben gestaan, de moderne Erixx-treinen moeten hier de aanwijzingen van armseinen volgen.
Met Erixx de Heidesprinter reizen we naar Hildesheim.
Dat het avondspits is (17:00) valt uit de drukte niet op te maken, en dus komt deze trein pas weer morgenochtend in actie. Dus, stilte graag!
Nou is voor de volgende bestemming van deze reis, Berlijn, de route via Hildesheim wat vreemd. Maar eigenlijk zouden we hier nu op de Metropolitan-ICE stappen, die normaal gesproken rond deze tijd uit Frankfurt Flughafen aan zou komen. Maar door dezelfde werkzaamheden die ons eerder al in Eichenberg konden brengen start deze rit in Hildesheim, en dat lijkt voor DB reden genoeg om maar buiten de planning om een 'gewone' ICE2 in te zetten.
In Wolfsburg staan drie gloednieuwe ICNG's voor NS...
... en in Brandenburg is het leeg. Wel is voor elke inwoner een zonnepaneel en windmolen voorzien.
Vlak voor Berlijn stopt de trein, en begint de reis nog avontuurlijkere vormen aan te nemen. Deze rit leek al vreemd, omdat voor de reis naar Berlijn Hbf 2,5 uur in de planner stond (vertrek 17:08, aankomst 19:43). Dat lijkt te komen door werkzaamheden bij Spandau, waar bijzonder genoeg sommige andere ICE-treinen geen last van hebben. Dus dat we even later de Berlijnse buitenring op rijden valt nog te verklaren.
Maar dan slaan we bij Potsdam niet linksaf, en rijden we ineens over de Templiner See. Hoe moeten we nu dan op Berlin Hbf (hoog) aankomen?
Bij Ludwigsfelde staan we nog eens stil, en wat blijkt: het motorrijtuig is oververhit en mag niet meer verder. Eindpunt wordt dan ook Berlin Südkreuz. Met de
Ons hotel staat in Friedrichswerder, praktisch naast het ministerie van Buitenlandse Zaken. Om daar te komen moeten we via Postdammer Platz reizen, we kunnen zwaaien naar de bingo-organisatie.
Ik kan ten minste nog zeggen dat ik hier ben geweest...
Nadat we onze bagage in het hotel hebben gelegd (en de roetvegen van de gezichten hebben gehaald, de stoomtrein van eerder die dag was nog best voelbaar ) trekken we de stad in.
Station Alexanderplatz bij zonsondergang is best mooi.
De Spree ook.
Het Berliner Hauptbahnhof is echter altijd mooi, mits het niet te druk is. Hier halen we nog snel wat te eten, het nadert 22:00 ondertussen.
Na een kort rondje door de stad staan we bij de U5, en wachten we Allein Allein op de metro.
Met de U5 komen we uit bij het nieuwste station van de Berlijnse metro: Museuminsel. En heilige poep, dat is best mooi!
En helemaal ideaal is natuurlijk dat dit station vlak om de hoek van ons hotel staat. Erg luxe!
En toen was het woensdag, 14 juli. Frankrijk's nationale feestdag, en Z2N is in Berlijn. Isn't that ironic.
Gelukkig is dit Berlijn, en lijkt dat toch allemaal niets uit te maken. Overal hangen regenboogvlaggen, en de straat naar station Museuminsel staat gevuld met Swapfietsen.
Vandaag gaan we verder Berlijn verkennen, kriskros door de stad. Dat is lastig stap voor stap op te schrijven, en dus volgt een korte samenvatting.
Op station Warschauer Strasse, hier staat vandaag de Metropolitan-stam weer niets te doen.
Alleen maar liefde, respect en gelijkwaardigheid op Gleisdreieck.
Русское господство.
Een collectie Trabantjes toont nog even in welk deel van de stad we zijn.
Pre-covid drukte bij de Brandenburger Tor. In ander nieuws werd Nederland een dag later deels rood op de kaart van het ECDC, en dus promoote het hier in Berlijn gevestigde Robert Koch-instituut Nederland tot "risicogebied". Those were the days.
Dubbeldeksbus!
Een replica van een weinig impressionant gebouwtje, met een roemrucht verleden.
Dat roemruchte verleden vol dood en verderf kan je natuurlijk ook zo aankondigen...
De enige plek waar ik misschien toch aan de electrostep zou willen gaan, de stappenteler maakt overuren op een dag als dit.
En ik maar denken dat ik vandaag geen Franse vibes zou krijgen...
Een stuk ongezonder dan 15 tompoucen afstand.
De Berlijnse muur, Instagrammable gemaakt met de hulp van Mercedes-Benz.
En terug vlakbij Warschauer Strasse steekt een metro de oude binnengrens over.
En toen was het alweer drie uur geweest, 18 uur later moest er weer gewoon gewerkt worden. Dus keren we terug naar het Berliner Hbf, waar net de EuroCity 247 'Wisla' naar Warschau vertrekt. Sinds kort rijden hier ook Vectron-locs op de route.
De tergend langzame dienstregeling van de IC Berlijn zorgt ervoor dat de laatste trein naar Nederland (IC 140) al om 16:34 vertrekt. Maar door de eerder genoemde werkzaamheden is dat vandaag een half uur eerder, we moeten immers via Potsdam rijden. Maar DB zou DB niet zijn als dat ook al niet klopt, want het personeel is vertraagd waardoor we alsnog met +20 vertrekken. Gelukkig is het rustig, en is er plek in een (kinder)coupétje.
Potsdam, de trein stopt hier niet.
Er wordt goed doorgereden, bij Wolfsburg is de trein zelfs weer op tijd.
Na Hannover betrekt de lucht snel, er komen verhalen binnen over noodweer in Noordrijn-Westfalen.
Achteraf gezien was dit natuurlijk een volledig ander verhaal, want dit was het noodweer dat voor honderden doden zou zorgen in de Eifel en Ardennen. De in Rheine gestrande IC 'Nordeney' naar Keulen is slechts een stille hint, al houden de reizigers daarvan hier zichtbaar geen rekening mee.
Bentheim, station Bad Bentheim. Hier vind de locwissel plaats en kan je de benen strekken, maar nadat de nieuwe HC oproept dat er in Nederland niet gerookt mag worden op stations is de lucht in de trein al snel schoner dan erbuiten.
Ondanks noodweer, vertraagd personeel en werkzaamheden zijn we op tijd in Amersfoort! De aansluiting naar Utereg en Rotterdam staat dan ook al klaar.
En dus zat ik even later in de roze bus naar huis, het einde van een volgeboekte driedaagse reis.
Ondanks de pandemie was deze reis mogelijk, en misschien wel dankzij de pandemie werd deze reis gemaakt. Dit soort kortere reisjes, die op enkele dagen tijd in elkaar worden geflanst en creatief denken vragen zijn intensief, maar wel een erg leuke manier om een paar vrije dagen in te vullen. Want ondanks alle beperkingen in deze tijd waarin niet alles kan, geeft dat wel het gevoel van absolute vrijheid. Door deze trip kan ik zeggen dat in alle Duitse deelstaten ben geweest, en dat alleen al is een hoogtepunt. Nu is het dus weer tijd om na te denken wat ik de volgende keer wil doen, misschien is er hier nog wel ergens een subtiele clue. Voor nu: bedankt voor de aandacht, op- en aanmerkingen worden zoals altijd erg gewaardeerd!