Deel 1 waarin ik begon in İstanbul en naar Veliko Tarnovo in Bulgarije reisde is hier te vinden.
Het is tijd om naar Roemenië te gaan. Het wordt voor mij een eerste keer in dat land, dus we gaan eens zien hoe dat afloopt. Ik ben alvast goed voorbereid en ik heb geen contant geld in de lokale munteenheid mee, dus dat gaat wat worden bij de grensovergang, zou je zeggen. In Bulgarije heb ik eigenlijk ook bijna geen contant geld nodig gehad, dus wellicht is het allemaal zo straf nog niet.
De route die ik in dit deel volg is deze:
Veliko Tarnovo - Roese - 
București - Slănic - Brașov - Zărnești - Brașov.Naar București
1. Op een klein stationnetje, ‘s morgens in de vroegte, kwamen twee rijtuigen aan achter een brute loc.
2. Deze trein brengt me naar Gorna Orjachovitsa, een stad van zo’n 40.000 inwoners. Het station is een belangrijk knooppunt en daarom is dit station net als Stara Zagora nogal uit de kluiten gewassen met een zootje perrons en een groot stationsgebouw. In tegenstelling tot Stara Zagora is dit station niet gemoderniseerd en daardoor tref je dit joekel van een aankomst- en vertrektijdenscherm aan in de stationshal!
3. Voor wie geen Cyrillisch kan, zijn er nog de digitale schermen die bestemmingen wel in het Latijns alfabet laten zien.
4. Paniekshot van een net voorbijrijdende Sovjetstoptrein.
5. Het is de hele tijd straf aan het regenen en met een overstaptijd van een uur zit er eigenlijk weinig anders op dan op het station een beetje rond te kijken en om onder de perronoverkapping ‘treintjes te kijken’. Hier komt een trein aanrijden die later mijn trein zou vormen richting Roese. Deze rijtuigen zouden worden gekoppeld met een treindeel dat Varna als bestemming had.
6. Onderweg naar Roese kun je uitstekend je telefoon opladen en dat maakt dat deze trein betwistbaar moderner is dan een SLT.
7. Fenster auf… In een coupé naast die van mij werd er gerookt, dus mwja, dan is het extra prettig dat het raam open kan.
8, 9. Roese heeft een majestueus treinstation naar Bulgaarse begrippen. Roese is een grensplaats, aan de rivier de Donau die Bulgarije scheidt van Roemenië en het station doet ook dienst als grensstation, hoewel het niet het laatste station is tot de brug die de grens vormt tussen de twee landen. Het laatste station voor de brug is Roese Razpreditelna maar daar stopt geen enkele trein die de grens over gaat.
10. Ik neem vanaf hier de eenmaal dagelijkse trein naar București. Het suffe aan deze trein is dat je bij de Roemeense spoorwegen er online tickets voor kunt kopen, maar je moet je ticket wel ophalen in Roemenië, dus als je in Bulgarije begint, heb je gewoon pech. Als dat al niet erg genoeg is, kun je op geen enkel station in Bulgarije tickets voor de trein naar București kopen. Er zijn letterlijk ‘internationale loketten’ in Bulgarije, maar die zijn in de praktijk zinloos. Die mensen werken zeker voor Jan Doedel? De enige manier om aan een ticket te komen voor Roemenië is om die te kopen in de trein bij de conducteur.
11. Veertig minuten later dan gepland komt er een trein aan: een enkele Desiro van de CFR. Er is geen realtime info over deze trein te vinden en op de site van de CFR bestaat het treinnummer niet. Met deze trein die fysiek dan toch wel degelijk aanwezig is gaan we zo naar Roemenië toe. Mocht er twijfel bestaan: de aangegeven bestemming op deze trein is ook letterlijk “Romania”.
Omdat Bulgarije en Roemenië allebei geen Schengenlanden zijn, vindt er een grenscontrole plaats. Op het moment dat deze trein aankomt in Roese blokkeren twee ambtenaren van de grenspolitie de toegang tot het perron, of anders gezegd: je mag de trein niet verlaten tot zij daar toestemming voor geven. Paspoorten en ID-kaarten worden ingenomen door één iemand van de grenspolitie en diegene loopt daarna naar zijn kantoortje in het enorme stationsgebouw, terwijl de andere beambte de reizigers in de gaten houdt. Sommige reizigers stappen alsnog uit om eens een pafje te doen. Eens deze bezoekers hun paspoorten en ID-kaarten allemaal hebben teruggekregen, mogen wij pas instappen. Bij ons gebeurt hetzelfde riedeltje, maar dan mogen we pas vertrekken nadat iedereen hun identiteitsbewijzen heeft teruggekregen.
12. We gaan terug in de tijd…
13. Voor Denen geldt dit ook als een rit terug in de tijd: deze locomotief zal hen heel bekend voorkomen.
14. Grensstation nummer twee: Giurgiu Nord. Ook hier komt er iemand onze documenten innemen om ze rustig in zijn hok te besnuffelen. De stationshond besnuffelt helemaal niets. Een hok zal die waarschijnlijk ook niet hebben.
Als we eenmaal verder rijden, komt de conducteur. Kaartcontrole. Maar, beste man, je zou ons tickets aan boord verkopen, toch? Dat heb ik nog aan je gevraagd. Ja, nee, maar heb je een ticket? Nee natuurlijk niet, want in Bulgarije is dat onmogelijk. Zucht. Nou ja, hier heb je dan een ticket van Giurgiu Nord naar București en heb je het stuk Roese - Giurgiu Nord gratis gereden. Ook prima, maar dan had je maar eerder tickets moeten verkopen. Gelukkig kun je naast Roemeense lei die ik natuurlijk niet bij me heb ook contactloos betalen (en dat werkte ook nog!)
15. Na een rit die veel te lang duurde, door het geestelijk dodelijk vermoeiende (lees: saaie) landschap van Walachije waarbij we een enorm eind zijn omgereden via Videle, zijn we dan voor het donker in București aangekomen.
16. Wat een raar joekel van een dubbeldekker.
17. Ik hoefde niet eens lang te wachten: een wadloper!
18. Vlak naast de wadloper stond zo’n rete-oud Frans ding die je volgens mij soms nog kunt aantreffen in Strasbourg en omgeving.
19. Ik kan me niet herinneren dat ik dit voormalige Duitse treinstel ooit in zijn natuurlijke habitat heb gezien.
Het hotel ligt op wandelafstand en da’s maar best ook. De dag erna heb ik een vrije dag in București en ik heb eigenlijk nog niet echt een goed idee wat ik wil doen die dag.
20. De volgende ochtend neem ik een paar dingen in me op: trolleybussen die wel lijken op van die oude Renault-bussen.
21. Witte trams die niet bepaald gelijkvloers zijn.
22. Ach ja, het Noordstation. Wat een magistraal gebouw toch. Het is dat het van binnen helemaal niet zo magistraal is, maar goed, de buitenkant compenseert voldoende.
23. Ik koop alvast wat kaartjes voor morgen, neem een bescheiden ontbijt bij Ted's Coffee op het station en nadat ik dat gedaan heb, kijk ik nog even op de perrons. Er gebeurt niet veel, maar dit beeld van deze losse loc vond ik wel waard om te delen.
24 - 27. Dan de stad zelf. Ik moet zeggen dat de stad me heel erg meevalt. Het oogt er rustig, veilig en het heeft toch een zekere aantrekkingskracht op je waardoor ik tenminste ben gaan vinden dat een grote stad in Roemenië toch ter plekke er een stuk interessanter uitziet dan op het internet. De oude binnenstad voelt aan als een enorme toeristenval met vage tenten die 'jonge/mooie dames' aanbieden. Jaja. Ik zie menig rebelse Engelse toeristen daar al binnenstappen.
28. Als ik die bus zie moet ik aan İstanbul denken.
29. Je had één taak…
30. Mooi tuinhuisje wel.
31. Het is winter, dus al het water in de fonteinen is ver te zoeken.
32, 33. Ik heb intussen gevoelsmatig de stad wel gezien en het is tijd voor een ritje met de metro. Ik moet naar Piața Romană toe omdat daar in de buurt een restaurant zit die mij aanbevolen is en da’s toevallig dat station met enorm nauwe perronnetjes. Je moet hier echt niet met z’n tweeën gaan staan met die metro’s die op hoge snelheid aan komen rijden. Waarom voor dit type perrons is gekozen is een raadsel.
Het is tijd voor een lunch annex vervroegd avondeten. Een wederzijdse volger op Twitter beviel mij La Mama aan, waar ik nog een vrij tafeltje wist te grijpen en waar ik een kleine tasting menu heb genomen. Gek genoeg werden er zes verschillende kleine maaltijden tegelijk geserveerd, in plaats van één voor één, zodat ik wel een beetje vaart moest maken met eten om niet met lauwe restjes te zitten. Het viel uiteindelijk allemaal goed mee met de temperatuur en het personeel was vriendelijk en was ondanks de drukte wel in voor een babbeltje.
Na de maaltijd nadert het einde van de middag en ik besluit om naar een bioscoop toe te gaan aan de rand van de stad om de film Dune Part Two te kijken. Toen ik naar Ærø toe ging in Denemarken, ging ik ook naar een bioscoop toe (of, nou ja, de bioscoop kwam naar mij toe omdat de bioscoop in kwestie zicht vlak onder mijn kamer bevond en ik als gast gratis de bioscoop in kon) en daar zag ik het eerste deel. Ik vond het niet meer dan logisch om dan ook het vervolg in het verre buitenland te gaan kijken, om de 'streak' levend te houden.
34. Eenmaal aangekomen bij een winkelcentrum met een bios erin tref ik meteen twee bussen aan die niet al te lang geleden nog in Nederland hebben gereden.
35. Dan zijn er andere typen trams. Een moderne laagvloerse en een wat ouder joekel.
Ondanks dat de film Engels gesproken is, is het toch niet helemaal ideaal om deze te kijken met ondertiteling in een taal die je veelal niet begrijpt, omdat in de film een apart, eigen taaltje wordt gesproken en om daar nou Roemeense ondertiteling bij te hebben… dan vertrouw je wel heel erg op de context en dan moet je ook niet al te veel het gevoel hebben dat je Latijn zit te lezen. Al met al was het het waard om gezien te hebben, óók in Roemenië, en niet alleen maar voor de gemiddeld lagere prijs!
Na de film is het buiten donker en wil ik terug naar mijn verblijf. Ik kan met een directe tramlijn, nl. tram 1, naar een tramhalte toe die bij mijn hotel ligt, maar ik heb geen idee hoe ik verder aan een kaartje moet komen. Ik heb voor de metro een tweerittenkaart gekocht aan een automaat, maar die is alleen geldig op de metro en niet op de tram. Wel is het mogelijk om contactloos te betalen, maar net als eerdere keren: mijn beide fysieke bankkaarten van ‘s lands huisbankier worden geweigerd. Ik snap er echt helemaal niets van. Ik stap uit de tram uit frustratie en loop naar een metrohalte die toevallig daar in de buurt ligt om eens te kijken of ik weer aan de automaat iets kan komen, maar de automaat verkoopt slechts kaartjes voor twee ritten terwijl ik maar één rit wil maken. Wederom worden beide bankkaarten geweigerd aan de poortjes. Het is bespottelijk dat dit continu gebeurt. Iedereen zegt dat ik iets moet activeren maar ik weet niet wat ik nog meer moet activeren dan ik nu al geactiveerd heb. Het is op dat moment dat ik me bedenk dat ik uit puur wantrouwen voor situaties als deze juist een nieuwe bankrekening geopend heb bij een online bank, ik heb daar een beetje geld op gezet en ik heb een virtuele betaalpas aangemaakt op mijn reservetelefoon gezet omdat op mijn hoofdtelefoon mijn gebruikelijke bank alle NFC gijzelt. Ik houd die reservetelefoon tegen de lezer, en voilà, er wordt een betaling verwerkt, het poortje gaat open en ik kan met de metro reizen. Man man man, als ik dat nu eens eerder wist. Wat een toestand.
36. Onderweg naar huis ontdek ik hoe ontzettend inefficiënt het metronetwerk van București eruit ziet. Metrolijn 1 rijdt vanaf de halte Mihai Bravu naar Gara de Nord, maar de metro rijdt een heel eind langs Lacul Morii, een meer dat ten westen van București Basarab ligt (de eerste halte ten westen van Gara de Nord, waarschijnlijk omdat er geen plek meer was voor enkele regionale treinen, tevens de halte die verbonden is met Gara de Nord met een lange reeks aan overdekte rolpaden die al jaren buiten gebruik zijn wegens vandalisme)...
37. Al met al kom ik nog relatief ‘op tijd’ aan op Gara de Nord. Er is niet veel meer aan de gang, maar er zijn nog altijd treinen die blijven komen.
38. Ik heb de Denen al genoemd, maar ook in Roemenië komen ze aan hun trekken…
Naar Transsylvanië
39. Vroeg in de ochtend moet ik alweer op București Gara de Nord zijn voor een trein naar Ploiești. Het is nu eens rustig op het station en dat is het beste moment om dit gekke geval eens vast te leggen. Bedenk je: het is vandaag ergens in maart.
40. Bij een supermarkt was ik de dag ervoor op zoek naar een klein ontbijt en dit is toch wel een bijzonder, tja, drankje, wat ik heb uitgekozen. Het is een soort yoghurt op basis van geitenmelk. Half vloeibaar, bijna niet drinkbaar, met de consistentie van stremsel, met brokken. Ik drink thuis bijna altijd een beker karnemelk in de ochtend, maar deze smaak was toch echt een pak anders. Meer aan geitenkaas gelijkend.
41. Ik mis eigenlijk alleen nog een zootje Roemeense vlaggetjes in de cabine.
De bestemming voor vandaag is Brașov met een tussenstop in Slănic. Ik kan op één ticket van București naar Slănic toe met een overstap in Ploiești, want dat is perfect mogelijk met één enkele vervoerder. Tussen Ploiești en Slănic rijden alleen treinen van TFC (Transferoviar Călători), terwijl tussen București en Ploiești een veelvoud aan vervoerders actief is.
42. Met deze “NS-Lint” die TFC gekocht heeft begeef ik me non-stop richting Ploiești.
43. Een andere vervoerder op deze lijn is Softrans, een private vervoerder.
44. Oeh, oude klapperborden!
45. Tijdens mijn overstap koop ik aan het loket in dit mooie stationsgebouw een ticket voor later deze dag en ik kan tegelijk mijn backpack hier achterlaten bij de stationschef zodat ik daar niet onnodig mee hoef lopen te zeulen. Dienstverlening!
46. Ik hoopte dat op deze route een wadloper zat, maar nee, helaas, hier rijden alleen maar talentjes uit NRW. Wadlopers lijken wel consistent te rijden tussen București en Târgoviște, maar daar kom ik niet.
47. Draai ik me echter 180 graden om: een wadloper, in een nieuwe kleurstelling.
48. Er wordt aan de trein gewerkt en ik kom een monteur tegen. Ik vraag aan de beste kerel of die trein zometeen gaat rijden, maar het antwoord is nee. De trein wordt gerepareerd. Hij spreekt geen Engels, maar met een mengsel van Engels, Frans en mijn beperkte kennis van Roemeens weet ik uit te leggen dat ik uit Nederland kom en dat die treinen nostalgie zijn, waarop hij me uitnodigt om een kijkje te nemen in de trein.
49, 50. Van buiten mag de trein er nieuw uit te zien, maar van binnen is het nog steeds het oude NS-interieur. Ik mocht ook een kijkje genomen in de cabine en her en der zijn nog steeds Nederlandse dingen te vinden.
51. De kleine openluchtwerkplaats met deze wadloper is niet het enige dat in Slănic te zien is. Met een aantal uur voordat er weer een trein terug naar Ploiești gaat zijn de plaatselijke zoutmijnen een uitstekend tijdverdrijf. Je gaat naar een gebouwtje toe en je stapt er in een busje die je naar de mijn brengt. Het busje zelf rijdt ook echt de mijn in en het is het busje waarmee je afdaalt in de mijn. Ik heb geen betere foto van het busje dan dit en de vinger moet je er maar even bij nemen.
52. Dit is een flinke mijn!
53, 54. Dit is niet alleen een mijn omwille van het zijn van een mijn: het is omgebouwd tot een bescheiden indoor pretpark met skelters, een biljarttafel, een projectieshow en meer van zulks.
55. Terug in Ploiești haal ik mijn bagage terug op en er komt een tram voorbij.
56. Mijn vervoer naar Brașov is de IRN 346 naar Boedapest, met enkele rijtuigen die doorrijden naar Wien. Ik heb bij mijn ticket automatisch een stoelreservering, maar mijn stoel is bezet, het is druk in de trein en warm en wetende dat er een barrijtuig in de trein zit neem ik plek in het barrijtuig. Geen straf. Hier raak ik de hele rit in gesprek met iemand en zo maakt het niet uit dat ik de hele tijd op een kruk zit.
57. Af en toe kom ik toch van mijn kruk af om de plots opdoemende bergen eens te bekijken. Machtig toch.
58. Het witbier is op en menig woord is gesproken over de politiek van vandaag de dag en dan is het moment aangebroken dat ik uit moet stappen: we zijn in Brașov.
59. Een Duits koektrommel staat klaar aan het eerste perron.
60. Het centrum van Brașov in de avond heeft een gezellige, levendige vibe, zelfs aan het einde van de winter. Hier eet ik voor het eerst Georgisch in een dito gethematiseerd restaurant, met een Moldavische wijn erbij. Het personeel in kwestie komt uit Moldavië en is Russischtalig en sinds 2022 krijg ik steeds een ongemakkelijk gevoel als ik die taal hoor. De serveerster heeft mot met een klant en in de keuken komen een paar Slavische krachttermen tevoorschijn die ik zowaar begrijp. Tegen mij was de serveerster vriendelijk en geduldig. Het klaarmaken van het eten zou lang duren, maar ik kwam overeen om in de tussentijd rustig nog een rondje maken door de binnenstad terwijl het eten klaargemaakt werd. Het nieuwe eten is me wel bevallen. Ik ben zelf niet dol op ei, maar ondanks dat ei een hoofdbestanddeel van chatsjapoeri is (één van de dingen die ik geprobeerd heb), is het goed te eten met de kaas en het brood. De wijn uit de Comrat ook, maar voor het allerbeste eten en drinken denk ik dat ik echt naar Moldavië en/of de Kaukasus zelf toe moet, om het pure te ervaren. Op de vraag of ik 'merci' of 'spasiba' moest zeggen was het antwoord: "wat jij wilt". Prima zo, het had ook 'djakoejoe' kunnen zijn.
61. Geïnspireerd door Hollywood heeft het stadsbestuur van Brasov besloten om iets soortgelijks te doen op de heuvel die vanaf de binnenstad goed te zien is…
62. Een mens wordt de volgende ochtend vroeg wakker.
63, 64. De volgende dag spendeer ik in Brașov en omgeving. De stad ligt in een bijzondere omgeving, omgeven door bergen.
65. Er is een citadel, bovenop een heuvel die tegen het centrum aan ligt, maar klimmen zit er voor vandaag niet in.
66, 67. De stad heeft nog stukjes stadsmuur met enkele stadspoorten. Een oude stadsmuur is een interessante plek voor een sportveld.
68. Ik ga op pad en een beetje wandelen, weg van de kleine binnenstad. Als je te veel gezopen hebt zal je eens naar deze straat toe moeten, de Retezatstraat.
69, 70. Het wordt vlot al heuvelachtiger.
71. Als je een fiets tot je beschikking hebt, kom je hier wel aan je trekken, maar je kunt in de stad zelf ook prima aan op de stadsbus, al moet je, als je contactloos reist, volgens mij niet bij iedere opstap ontwaarden. Een keer inchecken betekent dat je een uur met je kaart kunt reizen met overstappen, maar helemaal duidelijk vond ik het allemaal niet.
72. Terug op het station wil ik een ritje maken naar Zărnești. Ik probeer bij het loket een kaartje te kopen, maar dat lukt voor welke reden dan ook niet, omdat voor kaartbetaling de oude Android-tablet aangejengeld moet worden en precies dat ding geeft aanhoudend een foutmelding. Contant geld heb ik niet, dus tja. Na een tijdje kom ik erachter dat je op een half-responsive website van de vervoerder in kwestie, Regio Călători, ook een ticket kunt kopen, alhoewel het ticket in kwestie eigenlijk alleen een ticket-id is die je per mail ontvangt. Tegen de tijd dat ik dat ticket zo heb gekregen en ik wat minder pissig ben geworden van dit ongemak, was de trein naar Zărnești allang vertrokken, maar een uurtje rondkijken op het station van Brașov is geen straf. Op deze foto staat een trein van CFR op het spoor, terwijl die allang weg had moeten zijn.
73. Op dat moment komt er een trein van Regio Călători aan die naar dit spoor gestuurd is door de verkeersleider, maar verder kan ‘ie niet door de trein van de concullega.
74. Er is een locomotief, maar nog geen aanstalten om te vertrekken.
75. Elders, op spoor 1, is er een andere trein van Regio Călători met ander oud Frans materieel.
76. Een afgeleefde locomotief komt aangereden.
77. Hoewel ik die vis-a-vis-opstelling van de CFR-rijtuigen niet aangenaam vind, vind ik die viezige, oubollige ogende huisstijl op de locomotief ergens wel vet.
78. Met dit wat modernere ex-Franse joekel ga ik dan uiteindelijk alsnog naar Zărnești.
79 - 81. In het stadje zelf is niet zo veel te beleven, maar het is wel een interessante bestemming als je met eigen vervoer naar de iets verderop gelegene natuurreservaat toe gaat, met sterke rotsformaties, kloven en wandelpaden. Ik hoop met dit soort plekken altijd een soort van Kamnik-achtig stadje aan te treffen, een architecturaal plezierige kleine verrassing naast een grote stad die per trein te bereiken is.
82. De sneeuw is niet ver weg. Wat ook niet ver weg is het dorpje Bran, waar dat Dracula-kasteel staat, maar ik had eerlijk gezegd niet zo veel trek om daarheen te gaan aan het naderende einde van de middag, zonder enig benul hoe daar te komen. Er schijnen reguliere bussen te zijn die ernaartoe rijden vanuit Brașov (het zou me teleurstellen als dat niet zo zou zijn), maar om daar last minute achter te komen vond ik niet rustgevend, wetend dat ik vanavond een nachttrein te nemen heb, nog moest eten en nog mijn bagage moest ophalen bij mijn verblijf.
83. In plaats van een Franse alpenstofzuiger krijg ik nu een Duits broodtrommel voorgeschoteld.
84. Tussen Zărnești en Brașov ligt het kleine stadje Râșnov, ook een oord met een fort op een heuvel. Het wil graag een kopie zijn van zijn grotere broertje en men heeft daar ook besloten om, net als op foto 61 te zien is, een naambord boven op de heuvel te zetten, ditmaal bij het fort.
85, 86. Ik besluit om bij de één na laatste halte voor Brașov uit te stappen en man, wat een hok is dit.
87. Op aanraden van degene met wie ik onderweg naar hier gepraat heb, ben ik een kelder ingedoken met de naam Sergiana om een hapje te gaan eten. Om te beginnen proefde ik eens van een zure soep van pens.
88. Erna volgde een zwijnenmedaillon in een hazelnootkorst met aardappelpuree met paddenstoelen en veenbessensaus. Gedurende het eten werd er lokale - vergeef me dat ik het zo schrijf - zenuwenmuziek gespeeld met accordeon en andere instrumenten, in lokale kledij. Vrolijk was het gebeuren wel, maar het hoge tempo van de muziek is niets voor mij tijdens het eten denk ik. Het is echt een tent die voor toeristen bedoeld is en ja, soms moet ik ook met mijn neus op de feiten gedrukt worden: ook ik ben een toerist.
89. Na het eten heb ik nog wat uren te doden om mijn backpack op te halen en om te wachten op de nachttrein. Het wachten verloopt heel gedegen in de bistro van het Kronwell hotel, een anders voor mij veel te duur hotel, om daar een mocktail te drinken en om ijs te eten als verlaat toetje. Een weldaad voor het gehemelte. Je zou er zelfs een sigaar van de menukaart kunnen bestellen om die ter plekke te verschmatzen maar ik ben geen roker dus ik kan alleen maar grijnzen bij de gedachte dat er mensen zijn die dat ook echt besluiten wel te doen.
90. Dan is het moment om te vertrekken nabij.
91. Een blik op het verkeer in de late avond. Er is echt niet veel meer over. De loketten zijn rond deze tijd nog steeds open, gek genoeg.
92. De lichten branden in het internationale loket, maar er is niemand. Wel is er volironisch een TGV gebruikt als symbool voor internationaal treinreizen… met het logo van CFR er matig opgefotosoept aan de zijkant. Als dit niet iets typisch is voor Oost-Europa, weet ik het niet meer. In Bulgarije kiest men een ICE 3, in Griekenland een ICE T en hier een TGV Réseau.
93. Zo’n Softrans joekel staat hier volgens mij al een tijdje niks te doen in het donker.
Ik heb na lang nadenken toch met vertrouwen besloten om niet de nachttrein met de naam ‘Corona’ naar Wien Hbf te nemen, maar om de nachttrein naar Sighetu Marmației te nemen. Wie een beetje een benul heeft van de geografie van Roemenië weet meteen: dat ligt in het noorden, in Maramureș, tegen de Oekraïense grens en wie graag reisblogs of andere typen reisverslagen leest op allerlei plekken op het internet weet ook dat hier één van de weinige plekken is waar je als voetganger de grens met Roemenië over kan steken naar Oekraïne. In het volgende deel behandel ik de rit in het oude slaaprijtuig richting het bergachtige noorden, om erna uitgebreid mijn verblijf van een aantal dagen in Oekraïne te beschrijven aan de hand van enkele beelden die ik daar gemaakt heb.
