Z2N doet het rustig aan (deel 1): A'Ghaidhealtachd [79]
Geplaatst: zo 12 jun 2016, 22:22
Feasgar math! Na een hectische periode in het voorjaar, met als hoogtepunt de maand mei, besloot ik dat het tijd was voor rust. Ik wou naar een plek met ruige natuur, weinig mensen en ook weinig contact met de wereld thuis. Die plek vond ik, op een plek zo noordelijk als Göteborg (Zweden), maar dan in het Engelse taalgebied: De Schotse Hooglanden. Plannen werden gemaakt, reserveringen geboekt, en daarna werd op 2 juni vertrokken voor een reis van tien dagen. De reis zou beginnen in het gebied dat de Keltische taal Alba noemt, maar eindigen in een andere uithoek van West-Europa.
Maar eerst: Schotland. Voor iemand die niet vliegt is het een hele reis om er te komen,en daarom was het logisch dat de reis begon tegen half vijf in de middag, om boodschappen te doen.
Daarna ging het per bus en per trein naar Rotterdam. Dat bleek nog wel een kleine opgave, door een sein- en wisselstoring in Utrecht was het treinverkeer naar Rotterdam verstoord. Dat DSSU heeft zoveel voordelen! :N
Na het avondeten en een bezoek aan wat bekenden op het station ging het daarna verder, met de sprinter naar Hoek van Holland.
Na een halfuurtje kon ik mijn aansluiting al zien, de Stena Brittanica. Na een korte controle bij de incheckbalie en bij de Douane…
...kon ik zo door: Naar het Schip! :D
Voor wie nog nooit per Stena Line gereisd is: bedenk je een vliegveld na de douane, punt. Daar ik geen behoefte had aan Tax-Free parfum keek ik nog even wat TV, het laatste beetje Nederland. (en ja, het is de Keuringsdienst van Waarde) :)
Tegen 10 uur vertrok de boot, en daarna ging het al vrij snel naar bed.
En dan sta je ineens acht uur later aangemeerd en wel in Harwich, nog 1 natiegrens te gaan! :D
Na een Full English op de boot als ontbijt ging het al snel naar Harwich International station. De treinmaatschappij is hier Abellio Greater Anglia, dus inderdaad: NS. Harwich heeft nog speciale boottreinen naar Londen, die doordeweeks ook als ochtendspitstrein dienen. Twaalf bakken dus, dubbeldeks gaat hier namelijk niet.
De rit begon eerst nog rustig…
…maar na verloop van tijd werd het steeds drukker. Ter hoogte van Stratford bleek op een andere trein iemand onwel geworden, waardoor een lichte treinfile ontstaan was. Toch typisch om tot zes maal toe ingehaald te worden door een stoptrein van TFL… :')
Uiteindelijk bereikten we met een kwartiertje vertraging London Liverpool street. Zelfs om 9 uur ‘s ochtends is het hier nog middenin de spits, de City (een van de Londense zakenwijken) is hier vlakbij.
Met de Underground (die nog steeds niet Nederlands Contactless accepteert) ging het daarna naar London Euston.
Hier moest nog even gewacht worden tot mijn volgende trein aangekondigd werd, tijd die gebruikt werd om te kletsen met een Schotse vader en zijn zoontje.
Uiteindelijk kon dan worden ingestapt, en daarbij wordt van alle reizigers manueel de kaartjes gecontroleerd. Kosten nog moeite gespaard, poortjes (die er op veel Britse stations wel zijn) zijn er hier niet. :)
Hierna volgde een reis van 4,5 uur met Virgin Trains naar Glasgow, een reis die op wat vertraging na vrij oninteressant begon. Zelfs hier was ik alleen nog steeds niet van Nederland af. :')
In het Lake District en Cumbria werd het landschap veel mooier. Lang ben je hier trouwens niet: de trein rijdt vrijwel overal 200 km/h, de gemiddelde snelheid van deze treinrit ligt hoger dan de maximumsnelheid op het netwerk van NSR… :X
Uiteindelijk werd een paar minuutjes later dan gepland Glasgow Central bereikt, welkom in Schotland! *O*
Glasgow heeft twee stations, Central en Queen Street. Ik besloot eerst de weg te verkennen naar Queen Street, en dat kan met een pendelbus van, opnieuw, NS! :') Abellio is namelijk de uitbater van Scotrail, de Schotse nationale spoorwegmaatschappij.
Daar ik redelijk optijd was besloot ik nog even een wandelingetje te doen door de stad, waar gezellige vrijdagmiddag-drukte heerste. :)
Ruim 20 minuten voor vertrek was ik weer op het station. Station Queen Street is deze zomer grotendeels dicht vanwege elektrificatie-werkzaamheden, en dus moeten alle treinen van de aparte ondergrondse perrons, die aan een andere lijn liggen.
De meeste treinen díe normaal gesproken boven vertrekken vertrokken nu onder, wat natuurlijk veel drukte gaf. Met ietswat vertraging kwam daardoor mijn volgende trein binnen, richting Oban.
De rit naar Oban duurt 2,5 uur, en daarom is op deze trein, die feitelijk een stoptrein is, zelfs catering aanwezig. Niets te klagen dus. :)
Naarmate de reis vorderde werd het landschap steeds heuvelachtiger, steeds kaler, steeds mooier.
En tegen kwart voor acht lokale tijd stond ik dan in Oban. Het eindpunt van de dag,
Dit dorpje leeft van twee dingen: toerisme en het ferryverkeer, beiden hier gevestigd door de spoorlijn. In dit toeristische seizoen komt het dorp daarmee tot leven, buiten de zomer wonen hier ongeveer evenveel mensen als in Bodegraven.
Mocht het niet duidelijk zijn: dit is dus Ruraal Schotland, waar men Schots Keltisch als volkstaal heeft.
Na een hapje eten wou ik snel naar bed. De slaapplek die ik had was met 30 pond nog vrij goedkoop, maar daarvoor krijg je dan wel het meest verrotte gebouw van het dorp… Voor het slapengaan besloot ik nog maar even in de haven te kijken, ik werd niet teleurgesteld. (A)
Na een verder vrij rustgevende nacht was ik bijtijds mijn bed uit om nog een ontbiijtje te scoren, en daarna weer verder te gaan. Daarbij kwam ik langs de haven, die een prominente rol heeft in het dorp. In de nacht was een stoomboot aangemeerd... *O*
Wie niet van Optares houdt is hierbij trouwens gewaarschuwd, hier is het Optare of een Touringcar op de streekbussen.
Hierna ging ik weer naar het station, voor de trein van 8:57, waarmee ik terug zou steken naar Crianlarich.
Het terugsteken is hier trouwens geen ramp…
Crianlarich, hier had ik een korte overstap voor de richting Mallaig, ik was net optijd om de volgende trein binnen te zien komen.
Het was maar goed dat ik zitplaatsreserveringen had geregeld had in Londen, want het was enorm druk aan boord.
De route van Crianlarich naar Mallaig is deel van de West Highland Route, wat wordt gezien als een van de mooiste spoorlijnen van de wereld. En mooi was het zeker: *O*
De route loopt dwars door de Rannoch Moor, een moerassige vlakte omringt door enkele van de hoogste toppen in Schotland. Ik kan hier heel erg van genieten... :D
Nadat het landschap weer wat normaler wordt...
…komt de trein aan in Fort William, waar deze kop moet maken voor het vervolg van de reis richting Mallaig. Fotostop! *O*
Op het station waren ook rijtuigen te vinden van de Caledonian Sleeper, die die ochtend uit Londen waren gekomen. Opvallend was het rijtuig in Virgin-kleuren, daar Virgin toch al een tijdje geen Mark 3-rijtuigen meer gebruikt (in deze kleuren sinds 2005 al niet meer)...
Langzaam ging het vervolgens verder…
… om vervolgens opnieuw de heuvels in te duiken.
En dan het moment dat de toeristen in de trein vechten voor een plekje langs het raam (en ik blij was met de reservering): Glennfinnan Viaduct. Dit viaduct is bekend in heel de wereld van onder andere Harry Potter, en staat daarom ook op Schotse bankbiljetten. Het geluid van fotocamera’s was oorverdovend... :X
Het uitzicht hierna was machtig mooi, en uiteindelijk werd ook de Atlantische Oceaan weer bereikt. :)
En toen was ik in Mallaig! Alhier was het tijd voor lunch, en keek ik wat rond in het pittoreske dorpje.
Daarna ging ik naar de haven, om op de boot te stappen naar de overkant: Armadale op het eiland Skye. Een verrassend betaalbare boot trouwens, wat mogelijk is doordat bootmaatschappij Caledonian Macbryne een staatsbedrijf is.
De overtocht voert over de Atlantische Oceaan, en in de tocht van 40 minuten kwam ik in gesprek met een groep Franse enioren die op Skye zouden verblijven.
Tot hier was alles vrij redelijk verlopen, maar helaas bleek dat de busmaatschappij op Skye per direct de dienstregeling had gewijzigd, en in dit deel van de wereld is dan om 16:30 de laatste bus al geweest. Om toch het eindpunt Kyle te bereiken ging het verder per taxi, die zo aardig was om gratis fotostops in te lassen.
En ietsjes later dan gepland bereikte ik dan Kyle of Lochalsh, eindpunt van de dag. Dit dorpje met ongeveer evenveel inwoners als Mariënberg heeft een grote regionale functie, die gegroeid is door de spoorlijn die hier eindigt en de overgang naar het eiland Skye die hier altijd al is geweest, maar nu als brug loopt. Hier liep ik na het avondeten nog even een wandelingetje door het dorpje.
Op het station kwam de laatste trein uit Inverness net binnen, welke hier zou overnachten.
En daarna zocht ik al snel zelf het bed op.
Het vervolg komt in deel 2. In dat deel stap ik op meer boten, gaat er meer mis, zie ik meer bergen en ga ik door wat dalen. Op- en aanmerkingen worden gewaardeerd! :D
Maar eerst: Schotland. Voor iemand die niet vliegt is het een hele reis om er te komen,en daarom was het logisch dat de reis begon tegen half vijf in de middag, om boodschappen te doen.
Daarna ging het per bus en per trein naar Rotterdam. Dat bleek nog wel een kleine opgave, door een sein- en wisselstoring in Utrecht was het treinverkeer naar Rotterdam verstoord. Dat DSSU heeft zoveel voordelen! :N
Na het avondeten en een bezoek aan wat bekenden op het station ging het daarna verder, met de sprinter naar Hoek van Holland.
Na een halfuurtje kon ik mijn aansluiting al zien, de Stena Brittanica. Na een korte controle bij de incheckbalie en bij de Douane…
...kon ik zo door: Naar het Schip! :D
Voor wie nog nooit per Stena Line gereisd is: bedenk je een vliegveld na de douane, punt. Daar ik geen behoefte had aan Tax-Free parfum keek ik nog even wat TV, het laatste beetje Nederland. (en ja, het is de Keuringsdienst van Waarde) :)
Tegen 10 uur vertrok de boot, en daarna ging het al vrij snel naar bed.
En dan sta je ineens acht uur later aangemeerd en wel in Harwich, nog 1 natiegrens te gaan! :D
Na een Full English op de boot als ontbijt ging het al snel naar Harwich International station. De treinmaatschappij is hier Abellio Greater Anglia, dus inderdaad: NS. Harwich heeft nog speciale boottreinen naar Londen, die doordeweeks ook als ochtendspitstrein dienen. Twaalf bakken dus, dubbeldeks gaat hier namelijk niet.
De rit begon eerst nog rustig…
…maar na verloop van tijd werd het steeds drukker. Ter hoogte van Stratford bleek op een andere trein iemand onwel geworden, waardoor een lichte treinfile ontstaan was. Toch typisch om tot zes maal toe ingehaald te worden door een stoptrein van TFL… :')
Uiteindelijk bereikten we met een kwartiertje vertraging London Liverpool street. Zelfs om 9 uur ‘s ochtends is het hier nog middenin de spits, de City (een van de Londense zakenwijken) is hier vlakbij.
Met de Underground (die nog steeds niet Nederlands Contactless accepteert) ging het daarna naar London Euston.
Hier moest nog even gewacht worden tot mijn volgende trein aangekondigd werd, tijd die gebruikt werd om te kletsen met een Schotse vader en zijn zoontje.
Uiteindelijk kon dan worden ingestapt, en daarbij wordt van alle reizigers manueel de kaartjes gecontroleerd. Kosten nog moeite gespaard, poortjes (die er op veel Britse stations wel zijn) zijn er hier niet. :)
Hierna volgde een reis van 4,5 uur met Virgin Trains naar Glasgow, een reis die op wat vertraging na vrij oninteressant begon. Zelfs hier was ik alleen nog steeds niet van Nederland af. :')
In het Lake District en Cumbria werd het landschap veel mooier. Lang ben je hier trouwens niet: de trein rijdt vrijwel overal 200 km/h, de gemiddelde snelheid van deze treinrit ligt hoger dan de maximumsnelheid op het netwerk van NSR… :X
Uiteindelijk werd een paar minuutjes later dan gepland Glasgow Central bereikt, welkom in Schotland! *O*
Glasgow heeft twee stations, Central en Queen Street. Ik besloot eerst de weg te verkennen naar Queen Street, en dat kan met een pendelbus van, opnieuw, NS! :') Abellio is namelijk de uitbater van Scotrail, de Schotse nationale spoorwegmaatschappij.
Daar ik redelijk optijd was besloot ik nog even een wandelingetje te doen door de stad, waar gezellige vrijdagmiddag-drukte heerste. :)
Ruim 20 minuten voor vertrek was ik weer op het station. Station Queen Street is deze zomer grotendeels dicht vanwege elektrificatie-werkzaamheden, en dus moeten alle treinen van de aparte ondergrondse perrons, die aan een andere lijn liggen.
De meeste treinen díe normaal gesproken boven vertrekken vertrokken nu onder, wat natuurlijk veel drukte gaf. Met ietswat vertraging kwam daardoor mijn volgende trein binnen, richting Oban.
De rit naar Oban duurt 2,5 uur, en daarom is op deze trein, die feitelijk een stoptrein is, zelfs catering aanwezig. Niets te klagen dus. :)
Naarmate de reis vorderde werd het landschap steeds heuvelachtiger, steeds kaler, steeds mooier.
En tegen kwart voor acht lokale tijd stond ik dan in Oban. Het eindpunt van de dag,
Dit dorpje leeft van twee dingen: toerisme en het ferryverkeer, beiden hier gevestigd door de spoorlijn. In dit toeristische seizoen komt het dorp daarmee tot leven, buiten de zomer wonen hier ongeveer evenveel mensen als in Bodegraven.
Mocht het niet duidelijk zijn: dit is dus Ruraal Schotland, waar men Schots Keltisch als volkstaal heeft.
Na een hapje eten wou ik snel naar bed. De slaapplek die ik had was met 30 pond nog vrij goedkoop, maar daarvoor krijg je dan wel het meest verrotte gebouw van het dorp… Voor het slapengaan besloot ik nog maar even in de haven te kijken, ik werd niet teleurgesteld. (A)
Na een verder vrij rustgevende nacht was ik bijtijds mijn bed uit om nog een ontbiijtje te scoren, en daarna weer verder te gaan. Daarbij kwam ik langs de haven, die een prominente rol heeft in het dorp. In de nacht was een stoomboot aangemeerd... *O*
Wie niet van Optares houdt is hierbij trouwens gewaarschuwd, hier is het Optare of een Touringcar op de streekbussen.
Hierna ging ik weer naar het station, voor de trein van 8:57, waarmee ik terug zou steken naar Crianlarich.
Het terugsteken is hier trouwens geen ramp…
Crianlarich, hier had ik een korte overstap voor de richting Mallaig, ik was net optijd om de volgende trein binnen te zien komen.
Het was maar goed dat ik zitplaatsreserveringen had geregeld had in Londen, want het was enorm druk aan boord.
De route van Crianlarich naar Mallaig is deel van de West Highland Route, wat wordt gezien als een van de mooiste spoorlijnen van de wereld. En mooi was het zeker: *O*
De route loopt dwars door de Rannoch Moor, een moerassige vlakte omringt door enkele van de hoogste toppen in Schotland. Ik kan hier heel erg van genieten... :D
Nadat het landschap weer wat normaler wordt...
…komt de trein aan in Fort William, waar deze kop moet maken voor het vervolg van de reis richting Mallaig. Fotostop! *O*
Op het station waren ook rijtuigen te vinden van de Caledonian Sleeper, die die ochtend uit Londen waren gekomen. Opvallend was het rijtuig in Virgin-kleuren, daar Virgin toch al een tijdje geen Mark 3-rijtuigen meer gebruikt (in deze kleuren sinds 2005 al niet meer)...
Langzaam ging het vervolgens verder…
… om vervolgens opnieuw de heuvels in te duiken.
En dan het moment dat de toeristen in de trein vechten voor een plekje langs het raam (en ik blij was met de reservering): Glennfinnan Viaduct. Dit viaduct is bekend in heel de wereld van onder andere Harry Potter, en staat daarom ook op Schotse bankbiljetten. Het geluid van fotocamera’s was oorverdovend... :X
Het uitzicht hierna was machtig mooi, en uiteindelijk werd ook de Atlantische Oceaan weer bereikt. :)
En toen was ik in Mallaig! Alhier was het tijd voor lunch, en keek ik wat rond in het pittoreske dorpje.
Daarna ging ik naar de haven, om op de boot te stappen naar de overkant: Armadale op het eiland Skye. Een verrassend betaalbare boot trouwens, wat mogelijk is doordat bootmaatschappij Caledonian Macbryne een staatsbedrijf is.
De overtocht voert over de Atlantische Oceaan, en in de tocht van 40 minuten kwam ik in gesprek met een groep Franse enioren die op Skye zouden verblijven.
Tot hier was alles vrij redelijk verlopen, maar helaas bleek dat de busmaatschappij op Skye per direct de dienstregeling had gewijzigd, en in dit deel van de wereld is dan om 16:30 de laatste bus al geweest. Om toch het eindpunt Kyle te bereiken ging het verder per taxi, die zo aardig was om gratis fotostops in te lassen.
En ietsjes later dan gepland bereikte ik dan Kyle of Lochalsh, eindpunt van de dag. Dit dorpje met ongeveer evenveel inwoners als Mariënberg heeft een grote regionale functie, die gegroeid is door de spoorlijn die hier eindigt en de overgang naar het eiland Skye die hier altijd al is geweest, maar nu als brug loopt. Hier liep ik na het avondeten nog even een wandelingetje door het dorpje.
Op het station kwam de laatste trein uit Inverness net binnen, welke hier zou overnachten.
En daarna zocht ik al snel zelf het bed op.
Het vervolg komt in deel 2. In dat deel stap ik op meer boten, gaat er meer mis, zie ik meer bergen en ga ik door wat dalen. Op- en aanmerkingen worden gewaardeerd! :D
