Z2N naar het einde van de wereld (deel 1: Aldgate en Altnabreac) [72]
Geplaatst: za 01 jul 2017, 16:51
Math latha! Na een ruw jaar, met een overlijdensgeval in de naaste familie, besloot ik dit voorjaar dat ik behoefte had aan rust en stilte. Ik wou naar een plek toe die afgelegen ligt, geen mobiel bereik heeft, nauwelijks bewoond is. Ik besloot dan ook het noorden van Europa op te zoeken, een plek die door de afgelegenheid door veel backpackers zelfs vermeden wordt. Het einde van de wereld, waar je niet komt zonder boot, maar waar ik geraak door verder alleen gebruik te maken van treinen en bussen.
Mijn reis begon op 10 juni, laat in de middag. Mijn eerste boot zou de Stena Line-verbinding naar Harwich zijn, en vanuit Alphen ga je dan met de R-net trein naar Gouda, en daarna via Rotterdam naar Schiedam.
Met de RET-metrobus werd het laatste stuk naar Hoek van Holland afgelegd. Beetje luid, beetje oncomfortabel, maar door de excursie door het Westland een prima eenmalige afwisseling tegenover de Hoekse Lijn.
Hoek van Holland Haven, ik was een van de weinige uitstappers. Het voormalige NS-station zit midden in zijn transformatie naar RET-metrohalte.
Na een borreltje op de boot was het bijna vertrektijd, en met de ondergaande zon was het prima vertoeven op het open dek. De boot bleek nog niet te kunnen vertrekken, de nieuwe Waterweg bleek geblokkeerd te zijn door een boorplatform.
Onder het laatste daglicht werd met enige moeite het boorplatform gepasseerd, waarna de open zee bevaren kon worden.
En toen was het zondagmorgen, half zeven Hollandse tijd. Met de cheesy wekkermuziek, worst en bonen voor ontbijt, zonder schaamte melk in de thee doen en NS-treinen aan de wal. Welkom in Harwich! *O*
Op het station stond de boottrein naar Londen Liverpool Street klaar. Door de 1 op mijn treinkaart mocht in vooraan instappen.
Ik ging niet helemaal mee tot aan Londen, maar stapte uit in Colchester om daar over te stappen op de comfortabele IC naar Londen. De opstartende treindienst kwam hier niet alleen vanuit de tuin, maar ook vanuit de schuur.
Met de IC-trein uit Ipswich ging de reis naar Londen verder. Het feit dat eerste klasse-reizigers gratis catering krijgen op de Britse Eilanden werd goed benut, een kop thee zonder Abellio te hoeven betalen is niet vervelend. :)
In tegenstelling tot Nederland hebben de Britten nog baanwerkers, en aangezien een gedeelte van de route naar Londen Liverpool Street verbouwd wordt voor het Crossrail-project ziet de spoorbaan in het weekend nu dus oranje.
Ondanks de nodige snelheidsbeperkingen die het oranje leger van Network Rail veroorzaakt werd station Liverpool Street eerder bereikt dan gepland. Mijn volgende trein ging pas in de avond weer, dus had ik een dag in Londen. De bagage werd gedropt op station Euston, en daarna kon ik de Britse Hoofdstad gaan verkennen.
-18
Aangezien Londen te groot is voor dit verslag (ik zou er een heel verslag aan kunnen wijden) ga ik niet alles van mijn dag plaatsen, maar enkele dingen verdienen wel een plekje. Een week na de terreuraanslag op de London Bridge was ik namelijk op dezelfde plek, het toeval was dat ik dat allang gepland had. Een plek van respect, handen geven aan politieagenten en geldinzamelingen voor het Rode Kruis. De Londenaren gaan er zonder angst mee om.
Een noodzakelijke foto van een rode dubbeldeksbus, anders ben je niet in Londen geweest. (A)
De grootste attractie van Oost-Londen, het Good Hotel, staat naast een van de haltes van die andere attractie in Oost-Londen, de Emirates Air Line.
Greenwich, wijk van Mean Time en boten, heel veel boten.
Nog een rode dubbeldeksbus. :')
Westminster Bridge met de Big Ben. De anti-terreur-maatregelen maken fietsen tot een gevaarlijke bezigheid.
Birkbeck, een Least Used Station binnen Londen. Daar het zondag was moest ik het doen met de tram om er te komen.
En na een bezoek aan de Inverness Street market in het bruisende Camden...
... was ik terug op station Euston, om zelf naar Inverness te gaan. Het was een zomerse dag in Londen, en met een eerste klasse-kaart kan je dan in de Virgin Trains-Lounge even douchen. Daarna was het wachten tot het instappen begon, voor de Caledonian Sleeper naar Inverness.
Tegen acht uur werd het perron aangekondigd, en begon het instappen. De trein zou via de oostkustroute rijden, hierdoor zat het deel naar Inverness achteraan de trein. Geen overbodige luxe, de Highlander Caledonian Sleeper is met zestien bakken de langste trein in het Verenigd Koninkrijk.
Het vertrek uit Londen verliep niet heel erg soepel, de trein zou tot Wembley worden getrokken door een rangeerlocomotief, waarna de normale locomotief het werk over zou nemen tot Edinburgh. De rangeerlocomotief bleek echter niet tot vol vermogen te kunnen komen, en dus kreeg deze de zestien bakken niet verder dan een kilometer buiten het station. Twintig minuten na vertrek waren we terug op Euston, en met een nieuwe locomotief werd met +30 definitief vertrokken. Niet dat het mij iets uit maakte, ik zat aan de Haggis. :D
Nog voor de trein Peterborough gepasseerd was sliep ik al. Ter hoogte van York werd ik even wakker voor een sanitaire pauze, en ondanks het nachtelijke uur was het niet helemaal donker buiten. York ligt ietsjes noordelijker dan Hamburg, en mijn afstand tot de poolcirkel zou nog zo'n tweederde kleiner worden in de komende dagen. Ik kon er dus maar beter aan gewend raken dat het 's nachts niet donker is buiten.
En toen was het ochtend, en werd ik wakker op de pas van Druim Uichdar, dus: Fàilte gu na h-Alba (welkom in Schotland)! :D
Ontbijt met uitzicht is niet verkeerd, en een van de mooiste dingen aan reizen per nachttrein. :Y
Hoe noordelijker het ging, hoe beter het weer werd. Ter hoogte van Tomatin, waar de trein een zijspoor ingestuurd wordt om een sneltrein van Virgin Trains te laten passeren, waren de eerste opklaringen te zien.
Met +3 werd uiteindelijk om 8:41 Inverness (Inbhir Nis) bereikt.
Mijn volgende trein zou pas om 10:41 vertrekken, maar doordat de bagagekluizen dicht bleken en ik Inverness al eerder bezocht had, hield ik het bij de stop in Inverness maar bij douchen en thee drinken in de Caledonian Sleeper-Lounge naast het station.
Tegen 10:15 was ik terug op het station, nog voor het vertrekperron voor de trein naar Thurso en Wick was aangekondigd. Het toeval wou dat ik naast Nederlanders stond bij de poortjes. :X
Even later begon het instappen, trein 158 721 zou mij van Inverness naar het noordelijkste puntje van de Far North Line brengen. Uitsluitend tweede klasse, maar wel met een catering trolley en gratis thee voor mensen die alsnog een 1 op het treinkaartje hebben staan.
De rit voert onder andere langs de Cromarty Firth, een loch met zout water. En als ware het op zee, zijn er enkele boorplatformen te vinden hier: dit deel van Schotland heeft een verrassend grote olievoorraad, wat een van de onderliggende redenen achter de onafhankelijkheidsbeweging in Schotland is.
Verder is de Far North Line precies wat je ervan verwacht, Noordzee, rivieren, valleien, en absolute afgelegenheid. Afstanden van een half uur tussen twee stops zijn niet ongewoon, gegeven het feit dat de verzoekhaltes die er wel tussen liggen soms maar een kleine 200 passagiers per jaar hebben. De slingerende route, deels langs de kust en deels door het binnenland, maakt voor een gevarieerde rit.
Na Helmsdale verandert de spoorlijn definitief van route, en voert hij door het binnenland naar de andere kant van het laatste stukje Groot-Brittanië. Een route door feitelijk onbewoond gebied, met kilometer aan kilometer niets anders dan heuvels met mos, moeras en lochs. Met namen als Loch an Ruathair en plaatsjes als Altnabreac heb je echt het gevoel héél ver weg te zijn van Londen.
En dan plots een halte die langer is dan een minuut: Georgemas Junction. De Far North Line splitst hier in een tak naar Thurso en een tak naar Wick, omdat Thurso de grotere plaats is rijdt de trein eerst daarheen, dan terug naar Georgemas, en daarna naar Wick. Voor de paar reizigers naar Wick is dat een omweg van een half uur, maar de afgelegenheid van deze hele regio schept wel begrip bij die paar reizigers die er last van hebben.
Ruim 3,5 uur na vertrek uit Inverness werd om 14:24 Thurso bereikt, het noordelijkste station van het Verenigd Koninkrijk. Je bent hier al noordelijker dan het zuiden van Noorwegen, maar toch is hier een kaartbalie voor de circa 100 dagelijkse reizigers, en een NS-logo op de muur.
Scotrail 158 721, Thurso by Z2N, on Flickr
In Thurso zou ik 1,5 uur hebben tot mijn bus naar John O'Groats zou vertrekken, voldoende tijd om het stadje te verkennen. Op weg naar het centrum kwam een streekbus naar Wick voorbij (en ja, de straat is hier niet echt vlak :X ).
Thurso heeft, met zijn 8000 inwoners, een regiofunctie voor het uiterste noorden van het Verenigd Koninkrijk. Er is daardoor een winkelstraat, meerdere banken, exotische restaurants (Turks en Chinees zijn geen deel van de Schotse keuken) en een kasteel aan de kust.
Een blik op de brievenbus in (i shit you not) Rotterdam Street herinnert echter aan de afgelegenheid van Thurso. De Royal Mail is verplicht post de dag na de postophaling te bezorgen, waardoor op afgelegen locaties de post simpelweg eerder uit de brievenbus opgepikt wordt. Op dat een brief ook in het zuiden van Engeland op tijd bezorgd kan worden is de postbode hier om kwart over drie 's middags al.
Na een kop thee in het lokale theehuis kwam al snel de bus naar John O'Groats. (Phonepic)
In dit deel van de wereld is de enkelbaansweg een veelvoorkomend iets. Als simpele regel geldt dat de bus altijd voorrang heeft, automobilisten mogen dus 'even' opzij.
En na een route langs de noordelijke kust...
... kwam ik uit op het noordoostelijkste puntje van het Britse vasteland: John O'Groats. Een kleine toeristische hotspot, en mijn volgende overstappunt. Londen is hier vrij letterlijk ver weg.
Mijn volgende verbinding kan hier natuurlijk niets anders zijn dan een boot, het John O'Groats-voetveer is de kleinste bootverbinding naar Orkney. Hij vaart maar drie maanden per jaar, maar is door de gekozen route wel de snelste verbinding over het water, binnen 40 minuten sta je weer op het droge.
Voor slechts 1 pond mag je aan de overkant mee met een pendelbus naar Kirkwall, de grootste plaats op Orkney. Hierbij ga je van eiland naar eiland, welke door dammen met elkaar zijn verbonden. Het uitzicht is prachtig, en ook hier zijn er boorplatformen. Dat de bus slechts twee minuten na aankomst van de boot vertrok was best krap.
Onderweg kruiste ons een streekbus van Stagecoach richting St Margaret's Hope.
Na aankomst in Kirkwall resteerde niet veel meer dan een kleine wandeling naar het hotel, inchecken en bij de lokale Fish & Chips-boer wat eten naar binnen werken. Na een paar dagen reizen was de eerste van mijn noordelijke bestemmingen bereikt: Orkney. In het volgende deel ga ik verder Orkney verkennen, en stap ik op een boot naar die andere noordelijke eilanden: Shetland.
Mijn reis begon op 10 juni, laat in de middag. Mijn eerste boot zou de Stena Line-verbinding naar Harwich zijn, en vanuit Alphen ga je dan met de R-net trein naar Gouda, en daarna via Rotterdam naar Schiedam.
Met de RET-metrobus werd het laatste stuk naar Hoek van Holland afgelegd. Beetje luid, beetje oncomfortabel, maar door de excursie door het Westland een prima eenmalige afwisseling tegenover de Hoekse Lijn.
Hoek van Holland Haven, ik was een van de weinige uitstappers. Het voormalige NS-station zit midden in zijn transformatie naar RET-metrohalte.
Na een borreltje op de boot was het bijna vertrektijd, en met de ondergaande zon was het prima vertoeven op het open dek. De boot bleek nog niet te kunnen vertrekken, de nieuwe Waterweg bleek geblokkeerd te zijn door een boorplatform.
Onder het laatste daglicht werd met enige moeite het boorplatform gepasseerd, waarna de open zee bevaren kon worden.
En toen was het zondagmorgen, half zeven Hollandse tijd. Met de cheesy wekkermuziek, worst en bonen voor ontbijt, zonder schaamte melk in de thee doen en NS-treinen aan de wal. Welkom in Harwich! *O*
Op het station stond de boottrein naar Londen Liverpool Street klaar. Door de 1 op mijn treinkaart mocht in vooraan instappen.
Ik ging niet helemaal mee tot aan Londen, maar stapte uit in Colchester om daar over te stappen op de comfortabele IC naar Londen. De opstartende treindienst kwam hier niet alleen vanuit de tuin, maar ook vanuit de schuur.
Met de IC-trein uit Ipswich ging de reis naar Londen verder. Het feit dat eerste klasse-reizigers gratis catering krijgen op de Britse Eilanden werd goed benut, een kop thee zonder Abellio te hoeven betalen is niet vervelend. :)
In tegenstelling tot Nederland hebben de Britten nog baanwerkers, en aangezien een gedeelte van de route naar Londen Liverpool Street verbouwd wordt voor het Crossrail-project ziet de spoorbaan in het weekend nu dus oranje.
Ondanks de nodige snelheidsbeperkingen die het oranje leger van Network Rail veroorzaakt werd station Liverpool Street eerder bereikt dan gepland. Mijn volgende trein ging pas in de avond weer, dus had ik een dag in Londen. De bagage werd gedropt op station Euston, en daarna kon ik de Britse Hoofdstad gaan verkennen.
-18
Aangezien Londen te groot is voor dit verslag (ik zou er een heel verslag aan kunnen wijden) ga ik niet alles van mijn dag plaatsen, maar enkele dingen verdienen wel een plekje. Een week na de terreuraanslag op de London Bridge was ik namelijk op dezelfde plek, het toeval was dat ik dat allang gepland had. Een plek van respect, handen geven aan politieagenten en geldinzamelingen voor het Rode Kruis. De Londenaren gaan er zonder angst mee om.
Een noodzakelijke foto van een rode dubbeldeksbus, anders ben je niet in Londen geweest. (A)
De grootste attractie van Oost-Londen, het Good Hotel, staat naast een van de haltes van die andere attractie in Oost-Londen, de Emirates Air Line.
Greenwich, wijk van Mean Time en boten, heel veel boten.
Nog een rode dubbeldeksbus. :')
Westminster Bridge met de Big Ben. De anti-terreur-maatregelen maken fietsen tot een gevaarlijke bezigheid.
Birkbeck, een Least Used Station binnen Londen. Daar het zondag was moest ik het doen met de tram om er te komen.
En na een bezoek aan de Inverness Street market in het bruisende Camden...
... was ik terug op station Euston, om zelf naar Inverness te gaan. Het was een zomerse dag in Londen, en met een eerste klasse-kaart kan je dan in de Virgin Trains-Lounge even douchen. Daarna was het wachten tot het instappen begon, voor de Caledonian Sleeper naar Inverness.
Tegen acht uur werd het perron aangekondigd, en begon het instappen. De trein zou via de oostkustroute rijden, hierdoor zat het deel naar Inverness achteraan de trein. Geen overbodige luxe, de Highlander Caledonian Sleeper is met zestien bakken de langste trein in het Verenigd Koninkrijk.
Het vertrek uit Londen verliep niet heel erg soepel, de trein zou tot Wembley worden getrokken door een rangeerlocomotief, waarna de normale locomotief het werk over zou nemen tot Edinburgh. De rangeerlocomotief bleek echter niet tot vol vermogen te kunnen komen, en dus kreeg deze de zestien bakken niet verder dan een kilometer buiten het station. Twintig minuten na vertrek waren we terug op Euston, en met een nieuwe locomotief werd met +30 definitief vertrokken. Niet dat het mij iets uit maakte, ik zat aan de Haggis. :D
Nog voor de trein Peterborough gepasseerd was sliep ik al. Ter hoogte van York werd ik even wakker voor een sanitaire pauze, en ondanks het nachtelijke uur was het niet helemaal donker buiten. York ligt ietsjes noordelijker dan Hamburg, en mijn afstand tot de poolcirkel zou nog zo'n tweederde kleiner worden in de komende dagen. Ik kon er dus maar beter aan gewend raken dat het 's nachts niet donker is buiten.
En toen was het ochtend, en werd ik wakker op de pas van Druim Uichdar, dus: Fàilte gu na h-Alba (welkom in Schotland)! :D
Ontbijt met uitzicht is niet verkeerd, en een van de mooiste dingen aan reizen per nachttrein. :Y
Hoe noordelijker het ging, hoe beter het weer werd. Ter hoogte van Tomatin, waar de trein een zijspoor ingestuurd wordt om een sneltrein van Virgin Trains te laten passeren, waren de eerste opklaringen te zien.
Met +3 werd uiteindelijk om 8:41 Inverness (Inbhir Nis) bereikt.
Mijn volgende trein zou pas om 10:41 vertrekken, maar doordat de bagagekluizen dicht bleken en ik Inverness al eerder bezocht had, hield ik het bij de stop in Inverness maar bij douchen en thee drinken in de Caledonian Sleeper-Lounge naast het station.
Tegen 10:15 was ik terug op het station, nog voor het vertrekperron voor de trein naar Thurso en Wick was aangekondigd. Het toeval wou dat ik naast Nederlanders stond bij de poortjes. :X
Even later begon het instappen, trein 158 721 zou mij van Inverness naar het noordelijkste puntje van de Far North Line brengen. Uitsluitend tweede klasse, maar wel met een catering trolley en gratis thee voor mensen die alsnog een 1 op het treinkaartje hebben staan.
De rit voert onder andere langs de Cromarty Firth, een loch met zout water. En als ware het op zee, zijn er enkele boorplatformen te vinden hier: dit deel van Schotland heeft een verrassend grote olievoorraad, wat een van de onderliggende redenen achter de onafhankelijkheidsbeweging in Schotland is.
Verder is de Far North Line precies wat je ervan verwacht, Noordzee, rivieren, valleien, en absolute afgelegenheid. Afstanden van een half uur tussen twee stops zijn niet ongewoon, gegeven het feit dat de verzoekhaltes die er wel tussen liggen soms maar een kleine 200 passagiers per jaar hebben. De slingerende route, deels langs de kust en deels door het binnenland, maakt voor een gevarieerde rit.
Na Helmsdale verandert de spoorlijn definitief van route, en voert hij door het binnenland naar de andere kant van het laatste stukje Groot-Brittanië. Een route door feitelijk onbewoond gebied, met kilometer aan kilometer niets anders dan heuvels met mos, moeras en lochs. Met namen als Loch an Ruathair en plaatsjes als Altnabreac heb je echt het gevoel héél ver weg te zijn van Londen.
En dan plots een halte die langer is dan een minuut: Georgemas Junction. De Far North Line splitst hier in een tak naar Thurso en een tak naar Wick, omdat Thurso de grotere plaats is rijdt de trein eerst daarheen, dan terug naar Georgemas, en daarna naar Wick. Voor de paar reizigers naar Wick is dat een omweg van een half uur, maar de afgelegenheid van deze hele regio schept wel begrip bij die paar reizigers die er last van hebben.
Ruim 3,5 uur na vertrek uit Inverness werd om 14:24 Thurso bereikt, het noordelijkste station van het Verenigd Koninkrijk. Je bent hier al noordelijker dan het zuiden van Noorwegen, maar toch is hier een kaartbalie voor de circa 100 dagelijkse reizigers, en een NS-logo op de muur.
Scotrail 158 721, Thurso by Z2N, on FlickrIn Thurso zou ik 1,5 uur hebben tot mijn bus naar John O'Groats zou vertrekken, voldoende tijd om het stadje te verkennen. Op weg naar het centrum kwam een streekbus naar Wick voorbij (en ja, de straat is hier niet echt vlak :X ).
Thurso heeft, met zijn 8000 inwoners, een regiofunctie voor het uiterste noorden van het Verenigd Koninkrijk. Er is daardoor een winkelstraat, meerdere banken, exotische restaurants (Turks en Chinees zijn geen deel van de Schotse keuken) en een kasteel aan de kust.
Een blik op de brievenbus in (i shit you not) Rotterdam Street herinnert echter aan de afgelegenheid van Thurso. De Royal Mail is verplicht post de dag na de postophaling te bezorgen, waardoor op afgelegen locaties de post simpelweg eerder uit de brievenbus opgepikt wordt. Op dat een brief ook in het zuiden van Engeland op tijd bezorgd kan worden is de postbode hier om kwart over drie 's middags al.
Na een kop thee in het lokale theehuis kwam al snel de bus naar John O'Groats. (Phonepic)
In dit deel van de wereld is de enkelbaansweg een veelvoorkomend iets. Als simpele regel geldt dat de bus altijd voorrang heeft, automobilisten mogen dus 'even' opzij.
En na een route langs de noordelijke kust...
... kwam ik uit op het noordoostelijkste puntje van het Britse vasteland: John O'Groats. Een kleine toeristische hotspot, en mijn volgende overstappunt. Londen is hier vrij letterlijk ver weg.
Mijn volgende verbinding kan hier natuurlijk niets anders zijn dan een boot, het John O'Groats-voetveer is de kleinste bootverbinding naar Orkney. Hij vaart maar drie maanden per jaar, maar is door de gekozen route wel de snelste verbinding over het water, binnen 40 minuten sta je weer op het droge.
Voor slechts 1 pond mag je aan de overkant mee met een pendelbus naar Kirkwall, de grootste plaats op Orkney. Hierbij ga je van eiland naar eiland, welke door dammen met elkaar zijn verbonden. Het uitzicht is prachtig, en ook hier zijn er boorplatformen. Dat de bus slechts twee minuten na aankomst van de boot vertrok was best krap.
Onderweg kruiste ons een streekbus van Stagecoach richting St Margaret's Hope.
Na aankomst in Kirkwall resteerde niet veel meer dan een kleine wandeling naar het hotel, inchecken en bij de lokale Fish & Chips-boer wat eten naar binnen werken. Na een paar dagen reizen was de eerste van mijn noordelijke bestemmingen bereikt: Orkney. In het volgende deel ga ik verder Orkney verkennen, en stap ik op een boot naar die andere noordelijke eilanden: Shetland.
