Ardan on Tour #38: O Canada! [deel 1, 45f]
Geplaatst: ma 01 okt 2018, 23:26
Hoi, ik ga elk jaar traditiegetrouw met mijn verjaardag op grote vakantie. Midden september, net ná het hoogseizoen van mijn werk in de horeca maar nog vroeg genoeg dat het bijna overal nog wel lekker weer is. Ik was druk aan het plannen voor Kroatië en Italië toen ik voor de grap eens Toronto invulde in een app voor goedkope vluchten. Ik moest hardop lachen van de onverwacht lage prijs op een nog normale vliegtijd vanaf Schiphol ook. Long story short: ik zou naar Canada gaan! Daar wil ik al 20 jaar heen, een jeugddroom zou in vervulling gaan...
12 september was het zo ver. Dit apparaat zou me in 8 uur naar Toronto brengen. Jet Airways is een Indiase maatschappij die deze vlucht aanbiedt vanuit Delhi. Veel Indiërs dus in het vliegtuig en dito maaltijdjes onderweg :) Helaas moesten na de maaltijd de gordijnen dicht, ging het licht uit en ging bijna iedereen slapen. Gelukkig had iedereen een schermpje met films en spelletjes in de stoel, ik ging in verband met het tijdsverschil mijn lichaam niet voor de gek houden door donker en slapen, maar de dag proberen op te rekken.
Om 14:15 uur lokale tijd (20:15 in Nederland) landde ik dan eindelijk in Het Beloofde Land. Paspoortcontrole, geld wisselen alles, en dan op naar de stad! Ik landde niet aan de hoofdterminal en moest eerst daarheen met dit treintje, de LINK-express. Het is een kabeltrein die de beide terminals van Pearson Airport en een P+R met elkaar verbindt.
Vanaf Terminal 1 kun je elk kwartier met de UP-trein naar de stad. UP staat voor Union-Pearson-express en die pendelt dus het 25 kilometer lange traject heen en weer met twee tussenstops onderweg. Het hoofdstation van Toronto heet Union Station, een indrukwekkend gebouw uit de jaren 1920. Als je daar uit komt, sta je meteen midden in downtown Toronto, een stad met de meeste wolkenkrabbers van Noord-Amerika na New York en Chicago. Dit maakt echt indruk. Links zien we de CN Tower, die maar liefst 550 meter hoog is en tot de Burj Khalifa in Dubai af was het hoogste vrijstaande gebouw ter wereld was. CN stond oorspronkelijk voor de naam van de Canadese spoorwegen, gebouwd om te laten zien wat de spoorwegen wel niet konden bouwen. Tegenwoordig staat het voor Canadian National Tower, dus 'gewoon' dé nationale toren van Canada.
Even voor de vergelijk: de koepel zit net zo hoog als de hele Fernsehturm in Berlijn in totaal hoog is!
's Avonds ben ik 'vroeg' naar bed gegaan, om half 10 kon ik echt niet meer. Gevolg was dat ik de volgende dag om 5:30 's ochtends ook echt niet meer verder kon slapen. Stilletjes het bed uit, sliep op zaal in een hostel. En in de ochtend de stad verkennen!
De Scotiabank-toren en onderaan in het wit de toren van de Bank of Montreal, met net geen 300 meter de hoogste wolkenkrabber van de stad.
Mijn hostel zat op een klein kwartiertje lopen van het immense Union Station, dat 200.000 reizigers per dag verwerkt. Ik liep daarheen omdat daar vast zo vroeg al wel een ontbijtje te scoren was. Maar nee: het was uitgestorven en er is bar weinig horeca. Toch maar even op een perron wezen kijken.
De S-Bahn van Toronto heet GO-Transit, en bestaat uit trein- én busdiensten. De treinlijnen hebben wel een kleur en een nummer maar die worden in de praktijk weinig gebruikt, meestal worden de lijnen met een naam aangeduid. De steden langs de oever van Lake Ontario, van Hamilton tot Oshawa, worden elk kwartier bediend door treinen op de Lakeshore East en West-lijnen, die op Union zijn doorgekoppeld. Hier zien we een trein wegrijden naar Oshawa, onder luid geklingel. Is denk ik iets heel Amerikaans, zo'n kleng-kleng-kleng-bel voor als een trein langs een perron rijdt.
In dit landsdeel hebben ze ook net een OV-chipkaart uitgerold, PRESTO. Op anonieme kaarten kun je saldo laden, op persoonlijke kaarten ook abonnementen. Een anonieme kaart is voor $6 te koop in een automaat, of voor $20 in de kiosk, maar dan staat er wel al $14 aan saldo op. Op de GO-trein en bus moet je zoals in Nederland in- en uitchecken en betaal je een tarief over de afstand. Je kunt geen negatief saldo hebben dus moet je minimaal de ritprijs erop hebben staan, en er gaat een heel raar borgbedrag af (iets van $5.70 ofzo).
Het is nog behoorlijk nieuw dus staan er borden met uitleg. Tweetalig uiteraard, hoewel alleen de provincie Quebéc Franstalig is, komen ze hier ook.
Lijkt verdacht veel op een NS-kaartlezer maar dan ingepakt.
Toronto heeft in het centrum een stelsel van maar liefst 30 kilometer lengte aan ondergronds winkelcentrum, PATH geheten. Het loopt onder de hele downtown door en er zijn veel eettentjes. De stad werd wakker dus dat ontbijtje kwam wel voor elkaar. Ik kwam weer boven aan het stadhuis van Toronto aan het Nathan Phillips Square, in 1960 gebouwd ter vervanging van het oude dat er naast staat. Het grote Toronto-bord aan de vijver is al net zo'n geliefde fotoplek als het I amsterdam-bord bij het Rijksmuseum. Maar nog niet op dit uur..
Het oude stadhuis. Het is markant om te zien in de binnenstad, zo hier en daar een oud bakstenen gebouw temidden van de wolkenkrabbers. Hoewel oud in Amerika natuurlijk maar relatief is ten opzichte van wat we in Europa gewend zijn.
Voor het verdere verslag ga ik gewoon wat dingetjes laten zien zonder er een echt samenhangend verhaal van te maken. Ik heb me prima vermaakt in en rond de stad Toronto maar ben de stad weinig uit geweest. Dat is ook bijna niet te doen, de stad is gigantisch en erg spitsgericht: 's ochtends stad in en 's avonds stad uit. Op de Lakeshore-lijnen na rijden de GO-treinen ook niet tot nauwelijks in de tegenspitsrichting! Dan rijden er bussen, die er veel en veel langer over doen. Een uitstapje de stad uit maken is dus een hele onderneming en ik heb dat plan ook laten schieten.
De stadsvervoerder is TTC, Toronto Transit Commission. PRESTO-kaarten zijn hier ook geldig maar dan betaal je een vaste ritprijs van $3 en dan mag je twee uur onbeperkt door zonder dat er saldo wordt afgeschreven bij opnieuw inchecken. Als je veel reist is een papieren dagkaart of een plastic weekpasje voordeliger ($12.50 resp. $43.75). Weekpasjes zijn alleen voor een kalenderweek te krijgen, en niet voor '7 dagen vanaf nu'.
In de agglomeratie wonen maar liefst 5 à 6 miljoen mensen, de stad Toronto heeft er zelf 2,7 miljoen. Toch heeft het maar een erg klein metronet, dat bestaat uit vier lijnen. Lijn 1 is met 40 kilometer wel een lange, en heeft een U-vorm die ombuigt bij Union en dus twee takken die de stad ingaan. Het eerste deel is geopend in 1954 en loopt onder Yonge Street, de hoofdstraat van de stad, hoewel plannen voor dit traject al uit 1909 komen. Dat is de oosttak, de westtak loopt langs de universiteit en is in 1963 geopend.
De oosttak onder Yonge is met de caissonmethode gebouwd en heeft stations met zijperrons, de westtak is geboord en heeft eilandperrons. Hier zien we station Osgoode vlak bij het stadhuis.
Het bordje DWA staat voor Designated Waiting Area, een plek waar je in geval van nood moet blijven wachten als je hulpdiensten hebt gebeld. Daar is ook een noodtelefoon te vinden.
Het is in Toronto, net als in Franstalige gebieden, gebruikelijk om toevoegingen als -street en -square weg te laten in stationsnamen. Je hebt dus bijvoorbeeld station King, of Pape, of Jane. Dat soort dingen.
Station Museum ligt bij het Royal Ontario Museum. De metro van Toronto ziet er prima uit en is schoon en veilig.
Het interieur van een nieuwe Toronto Rocket-trein. Ze zijn net een paar jaar oud. Het zijn zesdelige doorloopbare treinen en ze zijn echte capaciteitsmonsters: 150 meter lang en er kunnen 1500 mensen in!
Maar echt fraai zijn ze niet. Nog steeds lompe Amerikaanse bakken.
Alle bussen zijn spuuglelijk, verderop komt er nog een buitenkant-foto. Als je eruit wil moet je touwtjetrekken :Y
Metrolijn 2 is een oost-westlijn die voor het overgrote deel in 1966 is geopend. Daarop rijdt materieel uit 1995-2001 en dat zijn écht Amerikaanse metro's zoals je je ze voorstelt, buitenkantfoto volgt later. De bestuurder zit helemaal rechts voorin in een klein hokje, midden en links voorin kun je als passagier naar voren kijken.
Alle stations langs deze lijn hebben eenzelfde ontwerp.
Kennedy is het oostelijke eindstation van lijn 2. Lijn 3 rijdt dan nog een stukje verder naar McCowan met 'halve' metro's. Naar verluidt is deze lijn automatisch, maar er zit toch een poppetje voorin.
Er zijn plannen om lijn 3 op te heffen en lijn 2 door te trekken, misschien zijn ze zelfs al wel aan het bouwen.
Het enkelsporige Kennedy is heel duidelijk op tweesporigheid voorbereid. Ik moet Wikipedia er nog op nalezen wat nou eigenlijk de plannen hiervoor waren..
We zijn weer terug in de stad. De oude havens van Toronto zijn netjes opgeknapt tot een bruisend gebied. Het is hier goed toeven!
En dan zit je putverredulleme 6000 kilometer van huis, is dít de lokale brouwerij :')
Lake Ontario is zo groot dat je de overkant pas kunt zien als je hoger staat en alleen als het goed weer is. En dan is dit nog de kleinste van de Grote Meren!
Het Eaton-winkelcentrum is gigantisch. Echte shopaholics hebben denk ik aan een dag niet genoeg.
De stationshal van Union Station in de avond. Er is een verbouwinkje gaande.
Dit is Dundas Square, het Times Square van Toronto. Grote brallende flatscreens knallen je tegemoet.
En dit is het de volgende ochtend bij daglicht.
Mijn verjaardag! Ik ging lekker met de veerboot naar de Toronto Islands, een archipel dat twee kilometer uit het centrum in het meer ligt. Voor het rare bedrag van $7.87 kun je bij de terminal een kaartje kopen waarmee je ook terug kunt, en dan kun je kiezen uit drie veerdiensten, naar links, het midden, of rechts. De eilanden waren eigenlijk bevolkt met vissers maar in de jaren 1950 besloot de stad Toronto er een groot parkgebied van te maken om de aanleg van een snelweg mee te compenseren. Twee dorpjes/gemeenschappen op Ward's Island werden gespaard. Er wonen nu circa 750 mensen op de eilanden en er staat een lange wachtlijst voor. Auto's zijn niet toegestaan, behalve van de groenvoorziening. Ook zijn er behalve toeristenhoreca en een school geen voorzieningen.
Ik besloot naar Ward's Island te gaan en van daar te gaan lopen naar het andere uiteinde bij Hanlan's Point. Als je van de boot af komt heb je een fraai zicht op de skyline van de stad.
Langs de Lakeshore Boardwalk zijn nog resten van tuinhekjes en funderingen te zien van huizen die hier ooit hebben gestaan.
Geen idee of dit kerkje nog in gebruik is.
Het middeneiland is helemaal 'verparkt' met zelfs een pretparkje.
Een verlaten vuurtoren uit 1808, toen de kustlijn nog hier lag. Men zegt dat het er spookt sinds een oude torenwachter mysterieus verdween..
Aan de overkant van de lagune ligt Mimico, één van de voorsteden van Toronto.
En weer terug!
Toronto heeft het grootste stedelijke tramnet van Noord-Amerika en heet daar streetcar. De nieuwste trams zijn Flexity's. Trams rijden gebruikelijk met een trolleystang in plaats van een pantograaf, al zijn de lijnen 509 en 510 wel omgebouwd naar pantograaf en gaat lijn 512 binnenkort over. Flexity-trams zijn met beide uitgerust.
Vanaf het Riverdale Park had je weer een oersaai uitzicht op de stad.
Het TTC-lettertype is afgeleid van Futura en in 1946 ontworpen. Je ziet het nog steeds erg vaak, naast het standaard Helvetica, en is onderdeel van een typische uitstraling van de TTC.
De Scarborough Bluffs in het oosten van de stad zijn kliffen in Lake Ontario.
Een metro van het oudere type T1 passeert de Humber nabij station Old Mill.
Behalve Flexity's rijden er ook oudere CLRV-trams in Toronto. Die hebben alleen een trolleystang en een hoge instap.
Onder de CN-Tower ligt een spoorwegmuseum op het voormalige emplacement! Het openluchtterrein is vrij toegankelijk en er staat bruut spul :Y
Het minispoortje is voor zo'n klein treintje dat een achtje rijdt en waar kinders op zitten.
Weer de stationshal van Union Station, maar dan overdag.
Op zondag besloot ik nog een keer lekker naar de eilanden te gaan voor het strand. Het zou die dag nog gegarandeerd supermooi weer zijn, de rest werd iets minder. Ik was niet de enige: de mensen renden werkelijk de veerboot op naar het middeneiland.. gelukkig ging ik niet daarheen :')
Geen commentaar nodig.
Mooi einde, vingers moe, in het volgende deel gaan we een bezoekje brengen aan 'Murica!
Wij danken U weer voor de aandacht :)
12 september was het zo ver. Dit apparaat zou me in 8 uur naar Toronto brengen. Jet Airways is een Indiase maatschappij die deze vlucht aanbiedt vanuit Delhi. Veel Indiërs dus in het vliegtuig en dito maaltijdjes onderweg :) Helaas moesten na de maaltijd de gordijnen dicht, ging het licht uit en ging bijna iedereen slapen. Gelukkig had iedereen een schermpje met films en spelletjes in de stoel, ik ging in verband met het tijdsverschil mijn lichaam niet voor de gek houden door donker en slapen, maar de dag proberen op te rekken.
Om 14:15 uur lokale tijd (20:15 in Nederland) landde ik dan eindelijk in Het Beloofde Land. Paspoortcontrole, geld wisselen alles, en dan op naar de stad! Ik landde niet aan de hoofdterminal en moest eerst daarheen met dit treintje, de LINK-express. Het is een kabeltrein die de beide terminals van Pearson Airport en een P+R met elkaar verbindt.
Vanaf Terminal 1 kun je elk kwartier met de UP-trein naar de stad. UP staat voor Union-Pearson-express en die pendelt dus het 25 kilometer lange traject heen en weer met twee tussenstops onderweg. Het hoofdstation van Toronto heet Union Station, een indrukwekkend gebouw uit de jaren 1920. Als je daar uit komt, sta je meteen midden in downtown Toronto, een stad met de meeste wolkenkrabbers van Noord-Amerika na New York en Chicago. Dit maakt echt indruk. Links zien we de CN Tower, die maar liefst 550 meter hoog is en tot de Burj Khalifa in Dubai af was het hoogste vrijstaande gebouw ter wereld was. CN stond oorspronkelijk voor de naam van de Canadese spoorwegen, gebouwd om te laten zien wat de spoorwegen wel niet konden bouwen. Tegenwoordig staat het voor Canadian National Tower, dus 'gewoon' dé nationale toren van Canada.
Even voor de vergelijk: de koepel zit net zo hoog als de hele Fernsehturm in Berlijn in totaal hoog is!
's Avonds ben ik 'vroeg' naar bed gegaan, om half 10 kon ik echt niet meer. Gevolg was dat ik de volgende dag om 5:30 's ochtends ook echt niet meer verder kon slapen. Stilletjes het bed uit, sliep op zaal in een hostel. En in de ochtend de stad verkennen!
De Scotiabank-toren en onderaan in het wit de toren van de Bank of Montreal, met net geen 300 meter de hoogste wolkenkrabber van de stad.
Mijn hostel zat op een klein kwartiertje lopen van het immense Union Station, dat 200.000 reizigers per dag verwerkt. Ik liep daarheen omdat daar vast zo vroeg al wel een ontbijtje te scoren was. Maar nee: het was uitgestorven en er is bar weinig horeca. Toch maar even op een perron wezen kijken.
De S-Bahn van Toronto heet GO-Transit, en bestaat uit trein- én busdiensten. De treinlijnen hebben wel een kleur en een nummer maar die worden in de praktijk weinig gebruikt, meestal worden de lijnen met een naam aangeduid. De steden langs de oever van Lake Ontario, van Hamilton tot Oshawa, worden elk kwartier bediend door treinen op de Lakeshore East en West-lijnen, die op Union zijn doorgekoppeld. Hier zien we een trein wegrijden naar Oshawa, onder luid geklingel. Is denk ik iets heel Amerikaans, zo'n kleng-kleng-kleng-bel voor als een trein langs een perron rijdt.
In dit landsdeel hebben ze ook net een OV-chipkaart uitgerold, PRESTO. Op anonieme kaarten kun je saldo laden, op persoonlijke kaarten ook abonnementen. Een anonieme kaart is voor $6 te koop in een automaat, of voor $20 in de kiosk, maar dan staat er wel al $14 aan saldo op. Op de GO-trein en bus moet je zoals in Nederland in- en uitchecken en betaal je een tarief over de afstand. Je kunt geen negatief saldo hebben dus moet je minimaal de ritprijs erop hebben staan, en er gaat een heel raar borgbedrag af (iets van $5.70 ofzo).
Het is nog behoorlijk nieuw dus staan er borden met uitleg. Tweetalig uiteraard, hoewel alleen de provincie Quebéc Franstalig is, komen ze hier ook.
Lijkt verdacht veel op een NS-kaartlezer maar dan ingepakt.
Toronto heeft in het centrum een stelsel van maar liefst 30 kilometer lengte aan ondergronds winkelcentrum, PATH geheten. Het loopt onder de hele downtown door en er zijn veel eettentjes. De stad werd wakker dus dat ontbijtje kwam wel voor elkaar. Ik kwam weer boven aan het stadhuis van Toronto aan het Nathan Phillips Square, in 1960 gebouwd ter vervanging van het oude dat er naast staat. Het grote Toronto-bord aan de vijver is al net zo'n geliefde fotoplek als het I amsterdam-bord bij het Rijksmuseum. Maar nog niet op dit uur..
Het oude stadhuis. Het is markant om te zien in de binnenstad, zo hier en daar een oud bakstenen gebouw temidden van de wolkenkrabbers. Hoewel oud in Amerika natuurlijk maar relatief is ten opzichte van wat we in Europa gewend zijn.
Voor het verdere verslag ga ik gewoon wat dingetjes laten zien zonder er een echt samenhangend verhaal van te maken. Ik heb me prima vermaakt in en rond de stad Toronto maar ben de stad weinig uit geweest. Dat is ook bijna niet te doen, de stad is gigantisch en erg spitsgericht: 's ochtends stad in en 's avonds stad uit. Op de Lakeshore-lijnen na rijden de GO-treinen ook niet tot nauwelijks in de tegenspitsrichting! Dan rijden er bussen, die er veel en veel langer over doen. Een uitstapje de stad uit maken is dus een hele onderneming en ik heb dat plan ook laten schieten.
De stadsvervoerder is TTC, Toronto Transit Commission. PRESTO-kaarten zijn hier ook geldig maar dan betaal je een vaste ritprijs van $3 en dan mag je twee uur onbeperkt door zonder dat er saldo wordt afgeschreven bij opnieuw inchecken. Als je veel reist is een papieren dagkaart of een plastic weekpasje voordeliger ($12.50 resp. $43.75). Weekpasjes zijn alleen voor een kalenderweek te krijgen, en niet voor '7 dagen vanaf nu'.
In de agglomeratie wonen maar liefst 5 à 6 miljoen mensen, de stad Toronto heeft er zelf 2,7 miljoen. Toch heeft het maar een erg klein metronet, dat bestaat uit vier lijnen. Lijn 1 is met 40 kilometer wel een lange, en heeft een U-vorm die ombuigt bij Union en dus twee takken die de stad ingaan. Het eerste deel is geopend in 1954 en loopt onder Yonge Street, de hoofdstraat van de stad, hoewel plannen voor dit traject al uit 1909 komen. Dat is de oosttak, de westtak loopt langs de universiteit en is in 1963 geopend.
De oosttak onder Yonge is met de caissonmethode gebouwd en heeft stations met zijperrons, de westtak is geboord en heeft eilandperrons. Hier zien we station Osgoode vlak bij het stadhuis.
Het bordje DWA staat voor Designated Waiting Area, een plek waar je in geval van nood moet blijven wachten als je hulpdiensten hebt gebeld. Daar is ook een noodtelefoon te vinden.
Het is in Toronto, net als in Franstalige gebieden, gebruikelijk om toevoegingen als -street en -square weg te laten in stationsnamen. Je hebt dus bijvoorbeeld station King, of Pape, of Jane. Dat soort dingen.
Station Museum ligt bij het Royal Ontario Museum. De metro van Toronto ziet er prima uit en is schoon en veilig.
Het interieur van een nieuwe Toronto Rocket-trein. Ze zijn net een paar jaar oud. Het zijn zesdelige doorloopbare treinen en ze zijn echte capaciteitsmonsters: 150 meter lang en er kunnen 1500 mensen in!
Maar echt fraai zijn ze niet. Nog steeds lompe Amerikaanse bakken.
Alle bussen zijn spuuglelijk, verderop komt er nog een buitenkant-foto. Als je eruit wil moet je touwtjetrekken :Y
Metrolijn 2 is een oost-westlijn die voor het overgrote deel in 1966 is geopend. Daarop rijdt materieel uit 1995-2001 en dat zijn écht Amerikaanse metro's zoals je je ze voorstelt, buitenkantfoto volgt later. De bestuurder zit helemaal rechts voorin in een klein hokje, midden en links voorin kun je als passagier naar voren kijken.
Alle stations langs deze lijn hebben eenzelfde ontwerp.
Kennedy is het oostelijke eindstation van lijn 2. Lijn 3 rijdt dan nog een stukje verder naar McCowan met 'halve' metro's. Naar verluidt is deze lijn automatisch, maar er zit toch een poppetje voorin.
Er zijn plannen om lijn 3 op te heffen en lijn 2 door te trekken, misschien zijn ze zelfs al wel aan het bouwen.
Het enkelsporige Kennedy is heel duidelijk op tweesporigheid voorbereid. Ik moet Wikipedia er nog op nalezen wat nou eigenlijk de plannen hiervoor waren..
We zijn weer terug in de stad. De oude havens van Toronto zijn netjes opgeknapt tot een bruisend gebied. Het is hier goed toeven!
En dan zit je putverredulleme 6000 kilometer van huis, is dít de lokale brouwerij :')
Lake Ontario is zo groot dat je de overkant pas kunt zien als je hoger staat en alleen als het goed weer is. En dan is dit nog de kleinste van de Grote Meren!
Het Eaton-winkelcentrum is gigantisch. Echte shopaholics hebben denk ik aan een dag niet genoeg.
De stationshal van Union Station in de avond. Er is een verbouwinkje gaande.
Dit is Dundas Square, het Times Square van Toronto. Grote brallende flatscreens knallen je tegemoet.
En dit is het de volgende ochtend bij daglicht.
Mijn verjaardag! Ik ging lekker met de veerboot naar de Toronto Islands, een archipel dat twee kilometer uit het centrum in het meer ligt. Voor het rare bedrag van $7.87 kun je bij de terminal een kaartje kopen waarmee je ook terug kunt, en dan kun je kiezen uit drie veerdiensten, naar links, het midden, of rechts. De eilanden waren eigenlijk bevolkt met vissers maar in de jaren 1950 besloot de stad Toronto er een groot parkgebied van te maken om de aanleg van een snelweg mee te compenseren. Twee dorpjes/gemeenschappen op Ward's Island werden gespaard. Er wonen nu circa 750 mensen op de eilanden en er staat een lange wachtlijst voor. Auto's zijn niet toegestaan, behalve van de groenvoorziening. Ook zijn er behalve toeristenhoreca en een school geen voorzieningen.
Ik besloot naar Ward's Island te gaan en van daar te gaan lopen naar het andere uiteinde bij Hanlan's Point. Als je van de boot af komt heb je een fraai zicht op de skyline van de stad.
Langs de Lakeshore Boardwalk zijn nog resten van tuinhekjes en funderingen te zien van huizen die hier ooit hebben gestaan.
Geen idee of dit kerkje nog in gebruik is.
Het middeneiland is helemaal 'verparkt' met zelfs een pretparkje.
Een verlaten vuurtoren uit 1808, toen de kustlijn nog hier lag. Men zegt dat het er spookt sinds een oude torenwachter mysterieus verdween..
Aan de overkant van de lagune ligt Mimico, één van de voorsteden van Toronto.
En weer terug!
Toronto heeft het grootste stedelijke tramnet van Noord-Amerika en heet daar streetcar. De nieuwste trams zijn Flexity's. Trams rijden gebruikelijk met een trolleystang in plaats van een pantograaf, al zijn de lijnen 509 en 510 wel omgebouwd naar pantograaf en gaat lijn 512 binnenkort over. Flexity-trams zijn met beide uitgerust.
Vanaf het Riverdale Park had je weer een oersaai uitzicht op de stad.
Het TTC-lettertype is afgeleid van Futura en in 1946 ontworpen. Je ziet het nog steeds erg vaak, naast het standaard Helvetica, en is onderdeel van een typische uitstraling van de TTC.
De Scarborough Bluffs in het oosten van de stad zijn kliffen in Lake Ontario.
Een metro van het oudere type T1 passeert de Humber nabij station Old Mill.
Behalve Flexity's rijden er ook oudere CLRV-trams in Toronto. Die hebben alleen een trolleystang en een hoge instap.
Onder de CN-Tower ligt een spoorwegmuseum op het voormalige emplacement! Het openluchtterrein is vrij toegankelijk en er staat bruut spul :Y
Het minispoortje is voor zo'n klein treintje dat een achtje rijdt en waar kinders op zitten.
Weer de stationshal van Union Station, maar dan overdag.
Op zondag besloot ik nog een keer lekker naar de eilanden te gaan voor het strand. Het zou die dag nog gegarandeerd supermooi weer zijn, de rest werd iets minder. Ik was niet de enige: de mensen renden werkelijk de veerboot op naar het middeneiland.. gelukkig ging ik niet daarheen :')
Geen commentaar nodig.
Mooi einde, vingers moe, in het volgende deel gaan we een bezoekje brengen aan 'Murica!
Wij danken U weer voor de aandacht :)
