Hieronder nogmaals het kaartje met de hele reis en onze overnachtingsplaatsen. En ter herinnering: de beste kaart van het spoornetwerk vind je hier.
Dag 3: De stad van de Beatles
Na twee vermoeiende reisdagen met vroeg opstaan, doen we het deze ochtend wat rustiger aan. We vinden een plekje om rustig te ontbijten en proberen voor het eerst een "English breakfast" uit, maar dan wel de kleine variant. Die bestaat uit een worstje, een stuk bacon, een hash brown, witte bonen in tomatensaus en een gebakken ei; niet verkeerd voor af en toe, maar echt fan van de bonen ben ik niet. Ook ben ik er nu eindelijk achter wat de bedoeling is van die vieze "English Breakfast Tea", zo'n beetje de enige thee die ik zwart niet te pruimen vind: je moet daar melk in mikken.
Ik wist niet goed wat ik me van thee met melk moest voorstellen, maar ik was positief verrast en vond het best goed weg te krijgen.1. t/m 3. Vol goede moed en energie besluiten we eerst maar eens een rondje door de stad te lopen. Als eerste komen we langs the Royal Albert Dock. Zoals je ziet is het grauw en grijs deze dag en dat zal het ook blijven.
4. Een stuk verder langs het water (de Mersey) staat een gebouw met het opschrift Great Western Railway. Wie weet waarom, mag het zeggen, want ik heb geen flauw idee.
5. Speciaal voor de busfans, een dubbeldekker omgebouwd tot Street Food Diner.
6. Hier de havengebouwen. Je kunt wel zien dat in vroegere tijden de haven bijzonder belangrijk was voor deze stad en veel rijkdom bracht.
7. + 8. Uiteraard ontbreken ook de Beatles niet!
9. De oplettende kijker zal een regenboogvlag hebben waargenomen op de vorige foto en dat heeft een goede reden: het blijkt namelijk de dag van de Pride te zijn. Die manifesteert zich als een grote optocht door de regen en een hoop drukte en gezelligheid in de hele stad. Ook de politie loopt met een grote groep mee in de Pride.
We duiken even een kroeg in als het echt begint te regenen, kopen in een supermarkt een kleine lunch (na dat stevige ontbijt hebben we nog niet heel veel honger) en sluiten dan aan voor een Free Walking Tour. Dat is altijd een leuke manier om een stad te leren kennen, want je hoort dingen waar je anders niet zomaar achterkomt. Op het einde bepaal je zelf of en hoeveel je wilt betalen. Het startpunt van de tour is bij station Liverpool Lime Street, waar we morgen zullen vertrekken.
10. Zo had ik nooit kunnen bevroeden dat Liverpool een historie heeft van ventilatieschachten voor de ondergrondse treintunnels die vervolgens nooit als ventilatieschacht zijn gebruikt. Zo had deze radiotoren, die je van overal in de stad ziet, oorspronkelijk een ventilatieschacht moeten zijn.
11. De tour neemt ons mee de bibliotheek in, wat ik dan weer licht ongemakkelijk vind, om met een hele groep toeristen een ruimte in te lopen waar anderen graag rustig willen werken. Maar toegegeven, het is er wel mooi.
12. En aangezien men in heel Engeland Harry-Potter-fan is, komen we te weten dat dit gebouw als inspiratie heeft gediend voor de trappen in Zweinstein.
13. Uiteraard horen we ook een hoop over de Beatles, en dat terwijl we niet voor de "Beatles Tour" hebben gekozen. Een heel bekende plek is deze Wall of Fame waar heel veel bekende en minder bekende artiesten op staan: hoe meer je manager betaalt, hoe dichter bij de Beatles je een steen krijgt.
14. We zijn weer terug bij de haven. Het symbool van Liverpool is de "liver bird". Koning John had in 1207 opdracht gegeven om een adelaar te maken, het symbool van de apostel Johannes (John), maar niemand wist hoe een adelaar eruitzag en dus werd het een soort aalscholver. :')
15. Na vreselijk vettig avondeten in een drukke pub met uitzicht op schermen waar eerst Ice Age en daarna The Lion King wordt gedraaid (
) besluiten we nog een ronde buiten het centrum te maken. Eerst komen we langs deze kerk, ...
16. ... maar ons doel is deze kathedraal. Om deze tijd kunnen we niet meer naar binnen.
17. Het onderstaande bord is wel illustratief voor heel Engeland: overal (maar echt overal!) vind je waarschuwingen. En dan niet: "Rijd voorzichtig, hier is een school" maar "U kunt het leven van een kind in gevaar brengen". :') Ik had ook rare bordjes kunnen fotograferen in plaats van treinen, en dan had ik ook wel een heel verslag vol gekregen.
On a side note: ik snap nu wel heel goed dat de gevaren van de Brexit niet zijn doorgedrongen tot de mensen. Want als je iedere waarschuwing tot je moet nemen (en dan heb ik het nog niet eens over het opvolgen ervan), dan heb je geen leven meer. Britten moeten dus een soort immuniteit hebben ontwikkeld voor waarschuwingen.
18. We komen langs Chinatown, maar voeren daar geen verdere verkenning uit.
19. Nog zo'n bord: hoge boetes moeten de mensen afschrikken. Misschien is dit ook wel een goede plek om uit te leggen waar de titel van dit verslag vandaan komt (voor wie nog nooit met de trein in Groot-Brittannië gereisd heeft): in iedere trein wordt meermaals omgeroepen (zo'n 5x per uur gemiddeld schat ik) dat je de spoorwegpolitie moet bellen als je iets verdachts ziet, inclusief slogan: "see it, say it, sorted". Jij ziet iets, jij zegt iets en de politie lost het op. In dezelfde waarschuwende, haast betuttelende categorie valt het "mind the gap between the train and the platform" wat je voortdurend hoort. Maar aan snoeien langs het spoor doet men niet, en dat het halve bos door de klapraampjes naar binnen is gewaaid na een ritje door het bos zodat je bijna de plantsoenendienst moet inschakelen om de trein schoon te maken is dan weer geen probleem. :')
20. De taxi's in Liverpool zijn erg herkenbaar, en later in Glasgow zullen we hetzelfde zien. Ik vind het design wel mooi. :D
Hierna drinken we nog wat (met al die regen in Groot-Brittannië is de animo om te gaan geocachen een stuk minder dan wanneer het droog is, en er lag ook niks geschikts in de buurt), en slechts één van ons is zo verstandig om op tijd te gaan slapen. Met zijn tweeën gaan we uiteindelijk nog uit, wat ik zelden doe, en ik drink nét te veel om er de volgende dag geen last van te hebben. :X Met al die drukte rondom de Pride is het in de stad wel gezellig.
Dag 4: Op naar Schotland!
Nou heb ik gelukkig ook geen echte kater, dus uiteindelijk valt het allemaal wel mee. :) We ontbijten in het hostel dit keer en gaan Liverpool dan verlaten. Omdat het zondag is, rijdt alles niet zo frequent en begint de dienst maar laat. De eerste uitdaging is dus om een goed reisschema te maken naar Glasgow.
De reis naar Glasgow bestaat uit twee delen: Liverpool tot Carlisle, en Carlisle tot Glasgow. Naar Carlisle zijn er drie opties: rechtdoor langs Oxenholme Lake District, of links langs de Cumbrian Coast via Barrow-in-Furness, of rechts via de Settle-Carlisle line; de routes linksom en rechtsom schijnen heel mooi te zijn. Van Carlisle tot Glasgow zijn er twee routes: rechtdoor via Motherwell, of linksom via Kilmarnock; linksom schijnt heel mooi te zijn.
In het oorspronkelijke plan zouden we via de Cumbrian Coast naar Carlisle reizen en daarna via Kilmarnock naar Glasgow. Maar van Carlisle via Kilmarnock naar Glasgow rijden slechts twee treinen op zondag, om 13:12 uur en om 19:12 uur. De eerste zouden we niet halen, en met de laatste zouden we pas om half tien in Glasgow aankomen. Aangezien we van plan zijn de dag daarna weer vroeg te vertrekken uit Glasgow vinden we dat zonde, want dan kunnen we niets van Glasgow zien.
We kiezen dus voor een compromis: rechtdoor naar Carlisle, en dan met de middagtrein (die we nu wel halen) via Kilmarnock naar Glasgow. We moeten dan om 11.08 uur vertrekken uit Liverpool.
21. En zodoende zijn we mooi op tijd op station Liverpool Lime Street, waar we rustig op een bankje wachten op onze trein van Virgin Trains.
22. Al die diesels maken een oorverdovend lawaai, en soms spelen ze ook even voor stoomtrein.
23. En dan komt opeens iemand van het stationspersoneel het perron oplopen, om iedereen persoonlijk in te lichten dat de trein defect is en niet zal rijden, en dat het alternatief de stoptrein van Northern richting Blackpool is van 11.12 uur. Heel attent, maar wel een tikje jammer, want ons reisplan kan nu wel de prullenbak in.
Op naar spoor 3 dan maar, richting deze rammelbak.
24. Hier komt zo'n zelfde Class 319 het station binnenrijden. Dit is echt met afstand de meest oncomfortabele trein waar ik ooit in heb gezeten. :N En dan reken ik alle museumtreinen met houten bankjes mee.
25. Het personeel komt pas een halve minuut voor vertrektijd aankakken, zodat we met een overvolle oncomfortabele trein een minuut of vijf te laat vertrekken. Onderweg loopt dit op tot een kwartier en op het eerst mogelijke station op de West Coast Main Line, na ongeveer een uur, verlaten we dit onding met veel plezier. Dat is toevallig station Wigan North Western.
26. Waar ik het niet kan laten toch nog een waarschuwing op de foto te zetten.
(Die overigens begeleid werd door een zeer chagrijnige vrouw die voortdurend omriep dat de mensen achter de gele lijn moesten staan en zich moesten verspreiden over het perron en blablabla. Het zal je beroep maar wezen. 
)
27. Eerst komt deze Class 195 naar Windermere binnenzetten. Deze trein gaat wel de goede kant op, maar stopt niet in Lancaster, waar wij weer eruit willen. Wij wachten dus op de volgende trein.
28. We bevinden ons hier in een zeldzaam stukje Engeland met bovenleiding, maar dat betekent nog niet zomaar dat je overal heen kunt met je pantograaf.
29. En dus staan hier ook goede oude Pacers, een lichtpuntje in deze regenachtige treurnis! *O* Helaas zien ze er niet uit alsof ze snel ergens heen gaan en ons mee willen nemen, en als ze al ergens heen zouden gaan was het de verkeerde kant op.
30. Terwijl de trein naar Windermere vertrekt, komt aan de overkant weer zo'n onding binnen. Zie je dat gele bordje helemaal rechts, onder het stationsnaambord? Daar staat op: "High Speed Trains pass this platform. Keep back from the platform edge behind the yellow line." Dat je het even weet.
31. En dan, ten langen leste, onze trein: een Pendolino van Virgin Trains. Krap van binnen, maar een verademing ten opzichte van dat koekblik van daarstraks.
32. Deze trein rijdt zo rechtdoor als maar kan en helemaal tot Glasgow, waar hij om drie uur aankomt. Maar nu onze omweg via Kilmarnock niet doorgaat, doen we het anders: we gaan toch via de Cumbrian Coast naar Carlisle en daarna pas rechtstreeks naar Glasgow. (De lijn via Settle was bij nader inzien geen optie, want dat was op zondagochtend vanuit Liverpool niet goed te doen; dan hadden we helemaal via Leeds gemoeten en had het ook een eeuwigheid geduurd.) Na nog geen half uur stappen we in Lancaster weer uit. Daar zien we dat we in Pendolino "Blue Peter" zaten, die er op de foto weer vandoor gaat. Let ook op de bakborden: de Britten zijn experts in borden, daar kunnen we nog van leren.
33. Zoals ik al zei, experts in borden. Stel je voor dat ik naar Lancaster University had gewild; dat was me zonder dit bord nooit gelukt.
34. Bijzonder ingenieus vond ik ook wel deze toolkit voor fietsen. :D
35. Maar de meeste vreugde werd toch wel gebracht door deze Pacer! *O*
36. + 37. Dat bordje aan het witte hek is trouwens het briljantste bordje van de hele reis.
38. Goed, nog een laatste paar bordjes dan, puur om aan te tonen dat je echt overal waarschuwingen ziet!
39. t/m 42. De Pacer was helaas niet van plan om binnenkort te gaan rijden, maar de wachttijd (normaal 17 minuten, maar vandaag meer dan 20 want uiteraard was onze trein (die hier in Lancaster begon) vertraagd :') ) bood wel perfect de gelegenheid om de Pacer eens van buiten te bestuderen. Een Pacer (Class 140, 141, 142, 143 of 144) is bijna letterlijk een bus op een goederenwagon. :D
43. Terwijl we staan te wachten komt eerst nog een trein naar Glasgow langs, Virgin Trains Super Voyager Sir Martin Frobisher.
44. En dan eindelijk, met een minuut of 10 vertraging, onze Class 156 Sprinter naar Carlisle, langs de Cumbrian Coast. Eens kijken of "Northern by Arriva" ons betere service kan verlenen dan met dat koekblik van vanochtend. Overigens verlaten we met deze trein het Pacergebied en dus is een ritje per Pacer wederom niet gelukt. Onze hoop richt zich nu op de terugreis naar het zuiden. Wordt vervolgd.
45. We passeren enkele Pullmanrijtuigen ...
46. ... en razen dan al snel weer door ruige natuur, ...
47. t/m 49. ... op naar de kust!
50. We rijden pal langs de kust en stoppen dan op stations als Grange-over-Sands.
51. Na ongeveer een uur komen we aan in Barrow-in-Furness, waar we opeens te horen krijgen dat we moeten overstappen naar een andere Sprinter, die voor ons staat. Vervolgens wordt de Sprinter waar we eerst inzaten daar weer aan gekoppeld en rijden we door met twee stellen; het achterste stel (onze oorspronkelijke trein) is afgesloten. Het interieur in de eerste Sprinter was een stuk moderner (en heb ik helaas niet op de foto omdat we er zo halsoverkop uitmoesten), dus dat was even schrikken, maar het zit een stuk prettiger dan dat het eruitziet. :')
52. t/m 55. En daarna gaat het van kwaad tot erger. In Engeland vragen de meeste conducteurs als ze je Britrail Pass zien waar je naartoe gaat. Zo ook de nieuwe conducteur in deze trein, en eerst lijkt er niets aan de hand te zijn. Maar een paar minuten later komt hij persoonlijk een vervelend bericht brengen: wegens personeelstekort zal onze trein niet verder rijden dan Whitehaven en het is nog niet duidelijk wat het alternatief gaat zijn. :') Nou ja!
Maar het landschap maakt veel goed.
56. + 57. In Ravenglass staat wel een heel klein en smal treintje klaar van de Ravenglass and Eskdale Railway: het spoor is slechts 381 mm breed (
), en je kunt 11,3 km afleggen per stoomtrein naar Eskdale. Helaas heeft de locomotief zich achter een gebouwtje verstopt. :')
58. Op naar het noorden maar weer!
59. Op station Sellafield wachten we op een tegentrein. Het seinhuis is volop in gebruik, en in beide richtingen stopten de treinen er even om een token in te leveren dan wel te in ontvangst te nemen. Let vooral ook even op het gele bordje. Interpunctie, iemand?
60. Je ziet nu ook waarom het achterste stel afgesloten moest worden: de perrons zijn soms maar kort. Oh, en mocht je uitstappen, mind the step!
61. De tegentrein!
62. Langs de kust blijft het mooi, ondanks het grauwe weer ...
63. ... en de karakteristieke stationnetjes zoals St. Bees hebben ook hun charme, ...
64. ... maar dan is het opeens eindbestemming Whitehaven. -o-
65. Vanuit de trein hebben we gezien dat er een Tesco naast het station zit en dus gaan we maar even een Meal Deal halen, want over de lunch hadden we niet echt nagedacht. :') Op het moment dat we de winkel uit willen zit de deur waar we door naar binnen kwamen opeens dicht en moeten we omlopen. Oh, het is zondagmiddag vier uur en dat is precies het moment waarop de winkel sluit. :')
De oplossing van Northern is dat we maar gewoon op de volgende trein moeten wachten, die begonnen is in Barrow. De dienstregeling is vrij onregelmatig met gemiddeld 1x/uur een trein; normaal gesproken betekende het op dit tijdstip 40 minuten wachten. Maar door alle vertraging die we hebben opgelopen vanaf Lancaster, inclusief overstap in Barrow, inclusief het wachten in Sellafield, hoeven we maar een minuut of 20 te wachten. Precies genoeg voor een retourtje Tesco.
66. Met wederom een Sprinter zetten we de reis naar Carlisle voort; inmiddels met het derde team aan personeel sinds Lancaster. De twee stellen van onze vorige trein zijn afgerangeerd naar het andere spoor, aan de andere kant van het perron.
67. In Carlisle halen we een overstap van min één minuut op de Transpennine Express naar Glasgow. Een beetje geluk mag ook wel.
We moeten ons wel behelpen met klapstoeltjes op de rolstoelplaats naast het toilet. Carlisle hebben we maar niet meer bezocht; je moet op zo'n reis toch keuzes maken.
68. De route via Lockerbie en Motherwell blijkt ook prachtig te zijn, en om twintig voor zeven bereiken we Glasgow Central. Hier nog onze trein (links) en een trein van ScotRail (rechts).
69. We begeven ons eerst maar eens naar het hostel. Dit keer betreft het een hostel met éénpersoonskamers dat alleen twee maanden in de zomer geopend is. We ontdekken al snel hoe dat zit: gedurende het jaar zitten daar studenten en in de zomer is het een hostel. De website van het hostel heeft natuurlijk een zweverig tekstje dat slaapzalen niet meer van deze tijd zijn. :') Het is nauwelijks duurder dan een plek in een gewoon hostel in een slaapzaal en wel erg prettig. Daarna eten we wat bij een Italiaan en maken we nog een rondje door de stad om toch nog iets van Glasgow te zien. We maken nog een tussenstop bij station Queen Street om voor het eerst deze reis een paar treinen te reserveren voor over een paar dagen: dat is gewoon gratis als je een geldig kaartje hebt. :D Hier het centrale George Square.
70. Een bezoekje aan de kathedraal mag natuurlijk niet ontbreken, maar geheel in stijl doen we dat op een uur dat we niet meer naar binnen kunnen.
71. En dus lopen we er maar omheen.
72. Van de achterkant hebben we uitzicht op de Glasgow Necropolis.
73. We passeren een
74. Glasgow staat bekend om zijn street art, die je overal in de stad terugvindt!
75. Iets zegt mij dat degene die deze weg heeft ontworpen hartgrondig gevloekt heeft, maar dat de monumentenafdeling dat worst kon wezen.
76. Zomaar een brug.
77. Een wandeling langs de Clyde mag niet ontbreken.
78. Op de terugweg passeren we nogmaals het Central Station.
Daarna is het (niet geheel verrassend) weer tijd om iets te drinken en even het reisplan voor de volgende dag door te spreken. We boeken alvast de ferry naar Skye, voor de zekerheid, omdat het de laatste van de dag is; de kaartjes kunnen we ophalen in de ferryterminal. Vlak voor deze reis heb ik toch maar een creditcard genomen, en ik ben er meteen al blij mee, precies voor dit soort situaties is het heel handig om er een te hebben. We besluiten ook om niet 's ochtends vroeg te vertrekken, maar pas rond het middaguur, vanwege de aansluitingen onderweg. Daardoor kunnen we 's ochtends nog wat meer van Glasgow zien, maar meer daarover de volgende keer.
In het volgende deel van het verslag reizen we verder door de ongerepte Schotse natuur naar het eiland Skye. Kortom, het wordt alleen nog maar mooier! Bedankt weer voor de aandacht, en tot het volgende deel van het verslag! Reacties en opmerkingen zijn uiteraard weer welkom. :)
