Het is nu weer het seizoen waarop het weer weer slechter wordt, het sneller donker wordt en het weer tijd is waarop weer wat longreads binnenkomen. Die kunnen de knusheid bij de open haard bevorderen, of bij uitstoottwijfels of een gebrek aan zo'n open haard, bij een kachel met een kruik. Zo draag ik graag ook mijn vijf centen (twee centen hebben we in Nederland niet meer in omloop) en 10000+ woorden bij met bijbehorende foto's. Dat van die 10000+ woorden is trouwens niet waar, want deze post omvat geen 10000 woorden en ik heb eigenlijk helemaal niet zoveel genotuleerd tijdens reizen de afgelopen maanden, in tegenstelling tot de jaren hiervoor. Dan moet alles saai geweest zijn zeker? Neu, dat niet, het is eerder een gebrek aan zin om veel en lang te schrijven denk ik. Misschien een writer's blockje, hoewel ik de afgelopen maanden eerder op mijn Twitter-account alles uitgebreid gedocumenteerd heb, maar om daar alles terug te lezen is wat lastig, alhoewel het met de zoektool tot een zekere hoogte nog aardig ok gaat.
Hoe het ook zij: ik heb me - voor mijn doen dan - ver en veel gereisd de afgelopen 3 maanden. Diverse tripjes door België en Frankrijk, de (intussen wel) jaarlijkse Interrail-tocht en een maiden trip naar Ierland zijn toegevoegd aan mijn bezochte-bestemmingenkaart en -lijst. Op een gegeven tijd zal ik ook daar wat foto's van delen, maar die komen in de bijna-kersteditie.
In deze post behandel ik de Interrail-tocht van dit jaar (dit keer met wèl werkende foto's). Net als vorig jaar heb ik de reis gedaan met een continuous 15 dagen-pass, met een paar nachttreinen en overige reserveringen. De reis loopt primair door Duitsland, Zwitserland, Italië, Liechtenstein, Oostenrijk, Slovenië, een stukje Hongarije en Tsjechië. Hierbij had ik niet zozeer een diepe wens om ergens heen te gaan, maar eerder om plaatsen te bezoeken die ik al jaren bezoeken wilde, maar dat door allerlei redenen niet heb kunnen doen en om mensen in den vreemde die ik online ken eens te verrassen met een bezoekje. Zo kan een reis ook zijn. Mensen weer tegenkomen of voor het eerst in levenden lijve tegenkomen terwijl je ook nieuwe plekken ziet.
Dag 0, 17 augustus
Een maand van tevoren alles boeken en op reis gaan eind augustus? Kan prima. De voorbereiding van dit alles begon al iets van vijf maanden van tevoren met het samensmelten van ideeën uit het verleden tot een geactualiseerd reisplan anno nu. Ik had eigenlijk nooit echt een idee van waar ik naartoe zou kunnen gaan en eigenlijk had ik geeneens echt zin om weer lang in mijn eentje ergens naartoe te rijden waarbij dezelfde routine van zo'n lange reis weer gevolgd wordt. Ja, reizen die ik in mijn eentje doe zijn strict georganiseerd en dan is het een verzameling van bestemmingen aftikken en alles binnen het plan houden, tenzij er rek in de dienstregelingen zit, of ik moet zoveel vertrouwen hebben dat een wildwest rondje goed uitpakt. Enerzijds is alleen reizen ultime vrijheid, maar echt delen met iemand kan je het niet. Mwja, je bent met honderd anderen in een trein bij wijze van spreken, maar ik wil niet met iedereen praten en ik kan ook niet met iedereen wat aanvangen, dus in de praktijk blijft dat in mijn geval veelal uit. Bij degenen met wie ik dan babbel blijft het ook bij die ene keer, omdat ik zelden er contact mee houd.Al reizend ervaart men het leven vreemder
Overal anders, overal eender
('s-Hertogenbosch)
Zodoende: het was kiezen tussen de reis een jaartje overslaan om weer zo'n deprimerend gevoel eraan te krijgen dat de reis op zich wel mooi was, maar voor de rest veelal leeg, of iemand vinden met wie ik dit zou kunnen doen. Dat laatste was niet het geval, maar toch besloot ik om te gaan sinds ik al mijn kennissen op het internet aan ging schrijven met de vraag of ze het leuk zouden vinden als ik langs zou komen. Het stellen van die vraag was voor mij op zich een grote stap, maar die stap is na veel peinzen genomen en zo kwam dan opeens een kriskras plan tot leven met wat aparte uithoeken en lange routes, door Europa heen.
1. Het begint allemaal in mijn thuishaven.
De dag vóór mijn Interrail-pass geldig werd, ging ik al op bezoek bij iemand in den vreemde: Aachen. Met een Weekend Vrij abo kun je daar tegenwoordig ook raken en zo zou ik dat ook gaan doen. Aachen is los van dit voordeel ook een geschikt startpunt voor een lange tocht richting Zwitserland, want met vroeg vertrekken kan ik optimaal gebruik maken van de pass, al op de eerste dag. De weg naar Aachen toe ging alleen niet zo vlekkeloos. Het traject Eindhoven - Weert lag eruit (of Weert - Sittard, weet niet meer) en ik had geen zin om een bus te nemen, dus besloot ik te reizen via Venlo. Dat was het idee althans, en met een lange overstap in 's-Hertogenbosch waarbij een goederentrein passeerde merkte ik al op dat mijn trein naar Venlo vertraagd was. De reden van de vertraging wordt duidelijk na vertrek: er rijdt een vertraagde goederentrein voor ons.
2. Juist, die goederentrein. Vader en zoon vinden het helemaal geweldig, ik op dat moment dan weer niet zo.
We passeren die trein onderweg en in Eindhoven zijn we er ruim voor, waardoor ik hoop krijg dat de korte aansluiting in Venlo op de trein naar Roermond nog te halen valt, mede omdat het geplande oponthoud in Eindhoven lang is. Tijdens dat oponthoud komt alleen diezelfde goederentrein weer vrolijk voorbij en zo vertrekken we opnieuw achter die goederentrein met een groeiende vertraging. In de trein beginnen enkele reizigers in de stress te schieten. Een vader wordt met toenemende mate pissig, waarbij hij duidelijk geagiteerd tegen de rest van zijn gezin roept: "We gaan niet rennen. We gaan [/i]snel lopen[/i]. Niet treuzelen." waarop een dochter uit frustratie antwoordt met "Hou op! Hou op!" De zenuwen tieren weelderig, maar veel helpt het niet, want de aansluiting is foetsie en zo heb ik een uur vertraging binnen Nederland. Een voorbode voor de rest van deze komende twee weken zeker?
Zin om een uur te wachten heb ik niet en al helemaal heb ik geen zin om een stampvolle GTW in te gaan, dus besluit ik met een SchöneFahrtTicket vanuit Venlo gewoon door Duitsland naar Aachen te gaan, zodat ik een half uur eerder daar aankom. Zo geschiedde en met de Eurobahn en een RegioExpress rij ik op de eerste speeldag van de Bundesliga door het hol van de leeuw, namelijk Mönchengladbach, dat juist net op die dag de derby speelt tegen Schalke 04 met als gevolg mokerveel bierdrinkende, schreeuwende, springende en beukende Duitse voetbalhooligans op de stations en in de treinen, met diverse legertjes aan politie op de stations die de trappen blokkeren om iedereen één voor één in de smiezen te kunnen houden. Eenmaal in Aachen, met een vertraging van zo'n 15 minuten is het alweer rustig en kan ik de rest van de dag al etend en drinkend verbrengen. Het hostel waarin ik verblijf is hetzelfde hostel waarin ik ook verbleef aan het einde van de Kilometerkampioen, namelijk die bij het Hauptbahnhof, met uitzicht op datzelfde station. Een uitzicht op de komende twee weken.
3. Aachen Hauptbahnhof, in de nacht.
Dag 1, 18 augustus
De wekker gaat om 4:44, de trein vertrekt ergens om 5:50. Zo begint een tocht vanuit Aachen naar Köln, om van daaruit helemaal in Romanshorn te eindigen. De eerste manche is een rustige tocht, met een eveneens rustige aansluiting in Köln Hbf op een ICE die me tot Mannheim zal brengen. Het weer is verrassend warm, ik ben de rugzak nog niet beu en de zin zit er goed in. Een primeur voor mij is dat in Mannheim ik overstap op een ECE, wat eigenlijk een gewone EC is, maar dan met (SBB)-hogesnelheidsmaterieel. Echt heel hard gaat het alleen niet. Geen wifi aan boord en veel gerammel: mwa, geef mij een gewone ICE maar. Ik lazer in slaap terwijl het uitzicht naar mate we dichter bij Basel komen wel interessanter wordt. In Basel SBB volgt een uur lang durende tocht naar Zürich, waar ik 5 minuten heb om op de trein naar Romanshorn te komen. De IC naar Zürich loopt onderweg 2½ minuut vertraging op, waardoor ik twee verdiepingen naar beneden moet rennen naar de kelder met de sporen 31 - 34, in één van de drie doorlopende tunnels voor het langeafstandsverkeer. Die aansluiting haal ik net aan en zo blijft alles nog volgens plan.
In Romanshorn is op treingebied een treinmuseum en een automuseum. Ik hoopte in een expositie in het laatstgenoemde twee van mijn favoriete auto's aan te treffen, maar ik zag daar uiteindelijk maar één van, terwijl de andere net tijdelijk naar een andere expositie verkast was. Kèn beur'n, maar ja.
4. GTW's van Thurbo maken de dienst grotendeels uit in Romanshorn.
Dag 2, 19 augustus
Dag 2 begint op OV-gebied al wat interessanter te worden. Ik ga met Appenzeller Bahnen een paar stukjes afleggen en eventjes Liechtenstein in. Vanaf ergens nabij Sankt-Gallen begint de eerste manche richting Wasserauen, waar ik de kabelbaan neem richting Ebenalp, om daar een toeristisch lokkertje te bekijken.
5. De trein naar Wasserauen. Het is een moderne, nieuwe trein en geen oud materieel meer waarbij de raampjes nog open konden. De eerste klas hierin stelt ook weinig voor.
6. Eventjes met de skilift, gewoon omdat het kan.
7. Het toeristische lokkertje: het berghuis van Aescher. In het restaurant hierin werkte overigens toen ik er was een Nederlander.
8. Dan was het tramtijd in Appenzell. De deuren van deze tram gingen op een wel erg merkwaardige manier open. Er is sprake van een klep die uitklapt tot een soort loopplank, waardoor je moet wachten totdat de klep helemaal is uitgeklapt en de deuren helemaal open zijn. Je moet maar geen haast hebben.
9. Van nieuw weer naar oud: een tandradtreintje dat me naar beneden zal brengen tot aan Altstätten SG. De overstap was een minuut, maar men wacht hier echt wel.
Na aankomst in Altstätten Stadt en een stukje lopen naar het hoofdstation, wordt het tijd voor een klein tochtje door Liechtenstein. De overstap in Buchs SG op de bus bedraagt 7 minuten, maar de trein van Südbahn loopt plots een vertraging op van... 7 minuten, door een vertraagde tegentrein. Ondanks dat haal ik de aansluiting op een bus van lijn 12 (die overigens om het kwartier rijdt...) naar Schaan toch en rijd ik weer een nieuw land binnen.
10. Het busstation van Schaan, Bahnhof.
11. In Schaan nam ik de tijd om wat treinen te kieken. Er rijdt niet veel hier, maar eens per twee uur dendert een Railjet voorbij die onderweg is tussen Zürich en Wenen. Alle treinen die hier voorbij kwamen rijden waren zwaar vertraagd, zo ook deze trein met bestemming Zürich.
12. Een Railjet in de tegenrichting.
13. Het is wel een oud treinstation dat niet opgeknapt is, in tegenstelling tot het busstation. Zie hier het oude ÖBB-schild op dit bijgebouw.
14. Naast Railjet rijdt op werkdagen tijdens de spits ook een handvol regionale treinen tussen Buchs SG en Feldkirch, die stoppen op een paar stations in Liechtenstein. Er waren plannen om van deze verbinding een S-Bahn te maken, maar bij onenigheid over welk land hoeveel betalen gaat, zal dat plan waarschijnlijk pas over 5 jaar gerealiseerd worden of zo.
15. De bus uit Schaan, hier in Buchs SG.
16. Naast de groengele bussen van Liemobil stoppen hier ook gele Oostenrijkse Landbussen. Deze met eveneens bestemming Feldkirch.
Mijn oorspronkelijke plan was om per trein vanuit Schaan-Vaduz naar Buchs SG te gaan, maar ook die trein was stevig vertraagd, dus ben ik maar met de bus terug gegaan. In Buchs SG trof ik nog een Railjet aan die met 35 minuten vertraging op vertrek stond te wachten aan het grensstation, om het laatste stuk richting Zürich af te leggen. Ik kon deze trein vreemd genoeg nog halen, ondanks dat ik zelf daar veel te laat voor aankwam, maar ach, wie zegt dat vertragingen altijd slecht zijn? Bij +40 komt er beweging in de trein. De trein is druk en luidruchtig met onder meer een dikke verschijning die besloten heeft om de schoenen uit te doen en half liggend twee stoelen in beslag te nemen, druk chips knagend en slechte muziek beluisterend.
Eenmaal in Zürich kon ik weer rennen voor mijn leven, twee verdiepingen naar beneden naar dezelfde spoor-30-kelder, om een directe IC naar Bern te pakken. Nog voor het donker kom ik aan en zo kon ik dan bij tijds gaan slapen. Tijdens het avondeten echter was het flink aan het noodweren, met als gevolg dat ik doorweekt en wel bij dat hostel aankwam met een niet waterdichte jas en een dun tasje met camera en dergelijke erin.
Dag 3, 20 augustus
Het noodweer van gisteravond zou echter niet ophouden, want de volgende dag was wederom zware regenval voorspeld. De dag viel zo, volgens het cliché, letterlijk integraal in het water. Wat betreft de geldigheid van de Interrail-pass viel de dag niet in het water, want ondanks dat ik nergens een wandeling zou doen, besloot ik wel om een rondje te gaan rijden, door de regen, om de tijd te doden.
17. Marzilibahn, het bekende kabelbaantje in het centrum van Bern.
De route door de regen is van dagvullende aard: van Bern naar mijn volgende verblijf in Montbovon via de wijnvelden van Lausanne, Brig en Spiez.
18. Vind ik Leuk
19. Glacier Express in Brig.
20. Niet veel later was er dan ook een reguliere trein van de Matterhorn-Gotthard Bahn, met Postauto.
21. Via de Lötschbergbahn ben ik dan in Spiez gekomen. Die route is indrukwekkend, vooral met de vele tunnels en het hoge uitzicht.
Mijn trein naar Spiez had een klein probleempje, want er was een lek. Een paar druppels kwamen naar beneden vallen in deze trein die er toch ergens best wel slecht geïsoleerd uitzag, maar bij de BLS bleek dit geen loosstaand geval: in de aansluitende trein naar Zweisimmen was er ook een lek die uitmondde tot een kleine waterval waardoor een hele hoek bij de stuurstand vol water lag. Best gevaarlijk, zo met al die elektriciteit eromheen. Ik had al een filmpje opgenomen van de plons en de conducteur besloot zo ongeveer hetzelfde. We raakten aan de praat en de man bleek zowaar Nederlands te praten èn een aantal jaar in mijn dorp nog gewerkt te hebben. De wereld is klein!
22. Het laatste stuk is gevoelsmatig het langste stuk: naar Montbovon met de GoldenPass-trein met eindbestemming Montreux. De wagonaanduiding was mede in het Chinees, net als dat er treinen rondreden die helemaal in het Chinees beplakt waren, met als erge dat de teksten in het Engels in het standaard cringy 'mincho' schreef-lettertype stonden omdat dat voor dat Chinese-karakterslettertype nu eenmaal standaard is.
23. Echt bijzonder schitterend vond ik de route niet zo, eigenlijk. Het duurde vooral heel lang. De Chinezen zullen het waarschijnlijk wel spannender vinden dan ik, vooral bij het passeren van een superduper cliché oord als Gstaad. Voor het Zwitserland-plaatje is dat oord dan wel weer erg mooi. Deze Engelse vertaling in de trein voor 'goede reis' vond ik nou ook weer niet zo treffend.
Het verblijf in Montbovon was bij het treinstation, met uitzicht op het treinstation, wat natuurlijk dikke prima was.
Dag 4, 21 augustus
Het weer is weer opgeklaard en dat betekent dat er weer gewandeld worden kan. Het plan is om Freiburg/Fribourg te bezoeken, wat ik al een paar jaar van plan was, maar nooit heb gedaan. Montbovon ligt al in het juiste kanton, maar ik moet wel nog in de stad met dezelfde naam komen. Daarvoor moet ik met een stoptreintje naar Bulle, om daar over te stappen op een trein naar Freiburg. Beide treinen worden uitgevoerd door de TPF, een kantonaal vervoerdsbedrijf.
24. De toeristen die naar Montreux moeten krijgen panoramastellen voorgeschoteld, terwijl de reizigers naar Zweisimmen op deze vroege ochtend het oudere materieel krijgen. Geluksvogels.
25. Ik krijg ook het oudere materieel voor de verbinding naar Bulle (via Gruyères, dat bekend is van de gelijknamige kaas).
26. Freiburg/Fribourg is een goed bewandelenswaardige stad. Wellicht een beetje underrated, omdat ik het eigenlijk niet eens zo heel erg vaak voorbij zie komen op het web, maar zeker het bezoeken waard als je daar toch in de buurt bent. Het doet wat denken aan Luxemburg.
27. Door de oude houten brug komt deze stadsbus voorbij gependeld.
28. Na Freiburg/Fribourg volgt een redelijk lange tocht naar Zermatt, om 'eventjes' de Matterhorn gezien te hebben. Het was wat bewolkt, waardoor ik de top nooit echt goed heb kunnen zien, maar ondanks dat, dju, wat een markante berg is het toch.
29. De treinen zijn een keer juist die treinen die ik voorheen heb vastgelegd in Brig. Het is eigenlijk niet eens zo heel lang geleden sinds Interrail-passen ook volledig geldig zijn op de MGB. Het karretje rechts is er één van vele, want heel Zermatt was vol met deze elektrische karretjes die je zo van je sokken rijden als je niet oppast.
30. Aan het einde van de dag ben ik met de trein tot St. Niklaus gereden en doe ik nog een rit met deze Postauto naar Grächen, een bergdorp waar ik de nacht doorbreng. Het dorp ligt net boven de bus, waar de bus komt langs kronkelende wegen en mooie vergezichten.
Dag 5, 22 augustus
Na zo een beetje genoeg gezien te hebben van Zwitserland, wordt het tijd voor wat nieuws: Italië. Ik ben eerder in Italië geweest, zij het enkel in Domodossola en Como. Niet echt 'Italië' volgens binnenlandse Italianen omdat het op de grens ligt, alhoewel het natuurlijk wel degelijk Italië is. De bestemming van vandaag wordt Milaan, met overstap in Domodossola.
31. De Lötschberger die me naar Domodossola heeft gebracht.
32. Italiaans stoptreinmaterieel, ook in Domodossola. Het gras groeit er weelderig.
Ik heb eigenlijk gerekend op een regionale trein met wachttijd daarop in Domodossola van zo'n 2 uur, maar na aankomst kom ik er te laat achter dat er nog een regionale trein naar Milaan vertrekt, enkele minuten na aankomst in Domodossola. Ik had die trein kunnen halen, maar nee, de trein rijdt voor mijn neus weg. Da's pech, trein weg. Een alternatief is er in de vorm van een Eurocity, maar dan moet ik wel een zitplaatsreservering betalen aan het loket (want aan de automaten begrijp ik er geen drol van hoe je dat doet), maar dan heb je ook wel wat. Zou je denken, want die Eurocity is aanzienlijk vertraagd met +15. De uiteindelijke aankomsttijd in Milaan is +35.
33. Frecciarossa's in Milano Centrale.
34. Ja, dit is met recht een spoorwegkathedraal.
Ik heb eigenlijk helemaal geen zin meer om veel te doen omdat het weer intussen ook 35 graden is geworden, veel te heet naar mijn smaak, maar ik ben toch maar een kort rondje gaan doen om wat oude trams voorbij te zien komen, tussen het grote aantal mensen dat de stad flink druk maakt. Wat ik niet nog eens ga doen, is dus een grote Italiaanse stad midden in de zomer bezoeken.
35. Een tram, van het oude type, dat nog regelmatig rondrijdt in Milaan.
Dag 6, 23 augustus
De ochtend erop ga ik alweer vroeg de trein in voor een twee uur en drie kwartier durende rit richting Tirano. Dat wordt een interessante rit, omdat dit de eerste Italiaanse regionale trein wordt tijdens deze tocht. Het begin gaat goed: een stevige vertraging bij vertrek, waarbij de reden onbekend is. Grappig genoeg blijft van de +20 minuten vertraging uiteindelijk niets over. De trein wordt gereden met het soort trein met de bijnaam 'Jazz'. Deze treinen worden mede ingezet op de Leonardo Express tussen Fiumicino en Roma Termini, maar op regionale diensten komen ze ook voor.
36. Milano Centrale, de trein naar Tirano.
Tirano is zo'n apart grensstation met twee losse stations en respectievelijk twee verschillende vervoerders. Direct van het ene perron van de ene vervoerder naar het andere gaat niet, daar zal je een plein voor moeten oversteken en een douanekantoor moeten betreden, maar dat is in principe met alles in Zwitserland zo. Ik ga niet direct de Berninapas op: eerst het oude stadje eens nader bekijken, want dat is wel aardig om te bewandelen. Ten eerste: richting de rotonde waar de trein richting St. Moritz dwars door heen rijdt, over de weg. Het is wat vervelend dat de rotonde een flink eind lopen is van het centrum, precies in de andere richting ten opzichte van het treinstation, maar ik kon het passen in mijn reisplan tussen aankomst uit Milaan en vertrek richting Zwitserland.
37. Vanuit Tirano komt hier de Bernina-Express voorbij, over de straten van Tirano.
38. En de tegentrein, een regionale trein uit St. Moritz.
Ik kon Tirano wel smaken, voor een korte wandeling. Ook hier is het water uit de fontein drinkbaar, een buurtbewoner stelt dat het 'direct uit de bergen komt'. Het is ook handig om even wat eten in te slaan voor onderweg, voordat het duurdere Zwitserland weer benaderd wordt, maar op zich speelt geld geen rol, dus gaat het eerder om het laven op het moment zelf. Tirano is zalig rustig en het geeft me hoop dat er toch genoeg plaatsen zijn in Italië die nog niet helemaal vol toeristen zitten. Het is wel een oord dat vooral bezocht wordt omdat er een trein komt, vanuit de miljoenenstad Milaan en vanuit Zwitserland. Ook zijn er bussen van en naar de Stelviopas, en van/naar Lugano, die Tirano een soort knooppunt maken.
Het vervolg van mijn reis gaat over de Berninapas, langs Poschiavo en Ospizio Bernina, de hoogstgelegen halte van Zwitserland, naar St. Moritz.
39. De bekendste bezienswaardigheden en route zijn onder meer het spiraalviaduct van Brusio...
40. ...wat gletsjers...
41. ...en het Landwasserviaduct.
42. Nog vóór het Landwasserviaduct is nog de overstap in St. Moritz op de RE met bestemming Chur.
St. Moritz interesseert me eigenlijk niet, het is een oord voor mensen met tonnen of meer op de bank of een één of ander fonds, omwille van de naam, want het oord zelf vind ik geeneens zo bijzonder, maar het is wel bijzonder omdat het het eindpunt is van de regionale trein, en beginpunt van de sneltrein naar Chur. Die trein heb ik eerder gedaan, zij het in de andere richting en tot Samedan, dus het stukje naar St. Moritz is nog niet bereden. Dan heb ik nog steeds Bever - Pontresina niet gedaan, maar soit. Na St. Moritz rijd ik tot Thusis, waar ik een overstap heb op de S-Bahn tot Cazis. Die overstap is vijf minuten, maar mijn trein is ook vijf minuten vertraagd, waardoor ik even stevig door de perrontunnel door moet rennen. De trein haal ik uiteindelijk gelukkig - het scheelt mij weer een uur wachten. Ik heb in Cazis afgesproken met een kennis die ik vier jaar geleden ontmoet heb tijdens mijn eerste reis met Interrail, door Zwitserland, in een hostel in Scuol-Tarasp. We hebben sindsdien wat contact gehouden en toen ik meldde dat ik zijn dorp doorbij zou rijden, kon ik direct bij hem terecht om te overnachten. Ik had vóór dat ik dat wist al een verblijf geboekt in Chur, maar dat kon ik kostenloos annuleren, zodat ik met alle flexibiliteit de reis een stuk bijzonderder kon maken. In de avond heb ik veelal gepraat over verschillen tussen Zwitserland en Nederland (de anekdote over Hans Matter kwam ook voorbij) en, in tegenstelling tot de dag ervoor, heb ik echt Italiaans gegeten: lasagne.
Dag 7, 24 augustus
De dag erna ga ik wandelen met deze kennis, langs de Rheinschlucht, tussen Versam-Safien en een station verder langs die lijn, richting Disentis/Mustér. Hij vraagt vaak aan mensen: voel je je wel eens opgesloten, als je zo in een dal bent, omringd door bergen? Ik zou denken dat ik dat niet zo zou voelen, omdat in een oord als deze er een spoorlijn is die je leidt naar buiten, maar ook in deze regio heb je de Rijn, die hier in deze contreien begint en als je die zou volgen, zou je uiteindelijk uitkomen in Nederland, terug in het vlakke land. Een toch wel vrij geruststellende gedachte. Geruststellender dan wanneer er een oceaan tussen thuis en jouw huidige locatie zou zijn.
De wandeling gaat weer plaatsvinden in de hitte. Ik heb deze wandeling al lang staan in mijn plan, en ik kan het gelukkig met hem doen. Voor hem is het geen probleem, hij heeft een OV abonnement voor zijn kanton Graubünden, zodat hij ook kan gaan waar hij wil. Ik heb deze plek al lang op mijn lijst staan en ik zou hoe dan ook daar langs de Rheinschlucht gaan wandelen en zo geschiedde.
43. Van de S-Bahn overstappen in Reichenau-Tamins op een regionale trein naar Disentis-Mustér. Dit was mijn eerste keer in zo'n 'nieuwe' trein van de Rhätische Bahn.
De trein naar Versam-Safien, waar de wandeling begint, zit goed vol. Niet eens zozeer met buitenlanders, maar eerder met Zwitsers die op een zaterdag als deze gewoonweg ook willen wandelen in hun eigen land. Op het lage perronnetje van Versam-Safien zetten we ons af en zo stappen we langs het spoor, naar het volgende.
44. De Rheinschlucht, de Voorrijn en de spoorlijn.
45. De andere kant op gekeken, met een tegemoetkomende trein.
Het weer en de rugzak beginnen me alleen wat te veel te worden, dus van het oorspronkelijke plan om naar Ilanz te stappen, blijft alleen het stuk tot Valendas-Sagogn over, een 'Halt auf Verlangen', of zoals ze dat in Duitsland een 'Bedarfshalt' noemen, dus moeten we op het grote bord met de dienstregeling de Haltewunschtaste betätigen die eender welke trein die binnen een kwartier aankomt laat stoppen. Ik vraag me af wat er gebeurt als je de knop 16 minuten voor aankomst van jouw trein indrukt. Dat doen we alvast niet, we doen het binnen de 15 minutenmarge. Het oude houten stationsgebouw biedt beschutting tijdens het wachten tot de volgende trein komt.
46. Het bord met de Haltewunschtaste in kwestie.
47. Tijdens het wachten komt hier de Glacier Express voorbij.
48. Mijn trein met bestemming Disentis-Mustér. Ik neem deze tot Ilanz.
49. Het Vorplatz van station Ilanz, met een aantal Postauto's. Op dat moment steeg ook een helikopter van de Rega op (buiten beeld).
50. En het station van Ilanz.
Ik had oorspronkelijk een heel ander plan, dus moest ik de avond ervoor een plan uitdokteren om op tijd in Milaan te komen voor de nachttrein. Oorspronkelijk zou ik via Chur, en Zürich door de nieuwe Gotthardtunnel gaan, maar dat zou nu niet meer gaan, dus heb ik een keuze gemaakt die ik eigenlijk helemaal niet overwogen heb: een rit naar Disentis/Mustér om daarna helemaal naar Brig te rijden met de Matterhorn Gotthard Bahn. Een enorm trage tocht, maar als ik hem dan tóch nemen moet, dan neem ik hem graag, want die tocht heb ik nog nooit gedaan en het schijnt erg mooi te zijn. Dat was het ook, maar ja, als je toch een beetje op tijd aan wilt komen op je plaats van bestemming, kan alles niet snel genoeg gaan. Ik heb hier echter rekening mee gehouden, dus heb ik geen stress gehad tijdens de tocht. Direct naar Brig ging de trein niet, want een overstap in Andermatt was nodig, waar ik overigens al eens eerder geweest was.
51. Het station van Andermatt. De laatste keer toen ik hier was, was het aan het sneeuwen en was het mistig.
De trein van Disentis/Mustér naar Andermatt bestond uit best oude, afgeragde wagons met door condens gegrepen ramen, die voor de rest ook niet erg schoon waren. Het zal vast een onderdeel zijn van de algehele belevenis, maar het geeft toch een indruk alsof ook hier besparingen op van alles en nog wat de dagelijkse orde zijn.
52. Je zal maar over deze brug elke dag naar je werk toe moeten.
53. Mijn eindpunt van erg lang durende rit: Brig (Bahnhofplatz).
In Brig moet ik de EC naar Milaan nemen, om op tijd in Milaan aan te komen, maar ik heb nog geen reservering kunnen maken. Ik heb me de hele dag in Graubünden, in RhB- of MGB-territorium begeven en daar kon ik praktisch niks (en daarvoor kon ik ook niks doen omdat ik alles last minute verschoven heb). Ik kom in Brig aan, waar ik aan het loket de reservering maken wil, maar nee: het loket is gesloten tegen zeven uur op deze zaterdagavond. Wat dan komt is lichte paniek. Ik heb een optie voor een trein om 19:44 en een optie voor een trein om 20:44 en ik wil per se de trein van 19:44 hebben omdat ik geen gezeik wil hebben met vertragingen die met enige regelmaat voorkomen (eergisteren had ik +40 of zo) met als gevolg een aansluiting verdwijnt. De aansluiting is op de nachttrein naar Rome. Die wil en ga ik niet missen. Bijkomend hoofdpijnpunt is dat de EC aankomt in Milano Centrale, terwijl de nachttrein vertrekt vanaf Milano Porta Garibaldi, wat op zo'n 20 min lopen ligt van Centrale. Als ik de trein heb van 19:44 heb ik alle tijd van de wereld om die overstap te maken, terwijl ik met de trein van 20:44, daar dan slechts 50 minuten heb, exclusief enige mogelijke vertraging. Enfin, ik vraag al het personeel op het perron hoe ik nu dan een zitplaatsreservering kan maken. Eén van hen antwoordt: "online". Hoe dan? Dat weten zij zelf ook niet. Schiet ik geen donder mee op. Aan de automaat word ik ook al niets wijzer en Google helpt me ook al totaal niet - alsof niemand op dit continent dit probleem eerder heeft gehad. Wat een volslagen onzin. Het enige wat dan nog in me opkomt is om iets telefonisch te proberen. Binnen Zwitserland naar SBB zou me dat niks kosten omwille van roaming, maar dat is gevoelsmatig wat laat geworden met nog 10 minuten voor vertrek. De trein komt binnen en ik vraag het personeel daar om opheldering. Ik word naar het restaurantrijtuig gestuurd om daar op één van hen te wachten. Vóór ik dat doe vraag ik of dit grapje extra gaat kosten. "Niet veel" is het antwoord, wat ik natuurlijk totaal niet geloof, maar ja, blind voor het onbekende doe ik wat gevraagd wordt. Eens de trein in de Simplontunnel is komt de conducteur met wie ik gesproken heb naar me toe. De reservering wordt geen 10 euro (wat op zich al erg veel is), maar 23 euro. Welja. Het moet maar. Ik wil per kaart betalen, maar dat kan niet, want "er is geen bereik in deze tunnel en de andere tunnels die komen tot aan Varzo". Nou, dan wachten we maar fijn, toch? Dat mocht ik gelijk vergeten, dus komt de noodcontantgeldvoorraad tevoorschijn met tweemaal 20 euro. De conducteur kan alleen maar Zwitserse Franken teruggeven, waar ik natuurlijk bijzonder veel aan heb, aangezien mijn laatste uren in Zwitserland voor deze tocht reeds hebben geslagen. Dan maar wat muntjes bijeen sprokkelen, maar ook hier is er een probleem, want "we accepteren geen muntjes". Flikker duizend kilometer op SBB, accepteer het en laat me met rust. Zo werd voor deze keer een uitzondering gemaakt en kreeg ik mijn straftoeslag. "Koop de volgende keer gewoon op tijd een reservering, het scheelt je een hoop gedoe". You tell me, Captain Obvious, maar hoewel ik mijn plan vaak al tenminste weken van tevoren vast heb gelegd, ga jij niet mij vertellen dat dat niet wijzigen kan. Dan moeten ze het online mogelijk maken om reserveringen te maken op een laagdrempelige manier, met een handleiding erbij. Nadien settle ik me in een willekeurig rijstel en ben ik voor de rest triggered omdat ik me weer lam betaald heb aan een rammelende trein, met vervelende luid Facetimende gappies, die een bureaucratische hel is geworden sinds deze Italië binnengekomen is. Uiteraard loopt de trein vertraging op en de aankomsttijd is zo'n +16. Ik heb uiteindelijk geen stress wat betreft de overstap, want ik heb reserves ingebouwd en op basis van ervaringen uit het verleden weet ik gewoon dat ik hier niks moet vertrouwen. Niet de perfecte vakantieinstelling, maar blind en naïef ergens induiken is mijn ding niet. Nu het avond is, is het ook wat koeler en zo kan ik wat prettiger rondlopen en wat meer dingen zien dan een paar dagen ervoor, onderweg naar Porta Garibaldi.
54. De EC, naast een stoptrein.
55. Opvallend toch hoe rustig zo'n groot station is in de avond.
Na een rustige wandeling volgt een half uur wachten op Porta Garibaldi, waar een TGV uit Parijs staat om schoongemaakt te worden. De nachttrein staat aangekondigd op de vertrekstaten, maar er is nog geen spoor aan toegekend. Zelfs een kwartier voor vertrek was er nog niks en tot 5 minuten voor vertrek begonnen de passagiers onrustig te worden. Ik wist wel: de trein komt uit Turijn, dus moest 'ie ergens aan de doorgaande sporen komen, met zo weinig oponthoud hier, dus stond ik alvast in de goede tunnel toen de trein eenmaal aangekondigd werd. Het perron stond reeds voorzien met een rijtuigenindeling, omdat bij iedere zone op ieder beeldscherm een wagonnummer stond weergegeven. Mijn wagon zou helemaal achterin staan, maar dat was niet zo, want er bleek een omgekeerde rijtuigvolgorde te zijn, waardoor mijn wagon helemaal voorin bleek te zijn, dus kon ik nog bij het binnenrijden naar voren gaan rennen en de wagon claimen. Alsof de plotse rijtuigvolgordewijziging nog niet kut genoeg was, wachtte me bij binnenkomst nog een onaangename verrassing: de wagon meurde naar de pis in de gang, maar in mijn compartiment was daar niets van te merken. Het was allemaal niet zoals in de Nightjet, met een veel te klein dekentje dat eerder lijkt op een handdoek, maar het povere kussentje bleef wel van hetzelfde flauwe, zachte soort dat geen hoofdsteun geeft. Qua verdere goodies zijn er oordopjes, een kam, een klein pakje sinaasappelsap, een typisch bakje met water zoals KLM die heeft en een koekje. Geen laxeercroissantjes in ieder geval... In deze trein zijn geen zesbedbunkers, waardoor er wel meer ruimte was. De deur had wel moeite met sluiten, omdat dat slot moeilijk deed.
Dag 8, 25 augustus
Ik kon de slaap wel vlot vatten, en ondanks dat ik wat vrees had dat ik bij stevig remmen uit mijn bed zou rollen, ben ik toch zonder zorgen - 12 minuten te vroeg zowaar - aangekomen in Roma Tiburtina.
56. De nachttrein, in Roma. Deze trein rijdt nog verder naar Salerno.
57. De loc, hoewel de omstandigheid boven de brug niet ideaal is voor een foto. Nu begint het me pas op te vallen hoeveel opvallende reclames er op grote stations zijn hier.
Formeel is mijn Interrail pas nog op dag 7 met de nieuwe regels voor nachttreinen, maar daar heb ik lak aan omdat mijn pas een doorlopende is. Het was nog vroeg op de dag, maar toen al was het al merkbaar warm. Het was zaak om met een trein naar Roma S. Pietro te gaan, waar mijn verblijf in de buurt bij lag. Dat is aan de andere kant van de stad zowat ten opzichte van Tiburtina, maar echt regelmatig treinen voor een stad als deze rijden er niet. Er is een halfuurdienst, maar waar ik me eerder druk om maakte was waar die trein vertrekken zou. Die zou vertrekken op spoor 4. Ik kwam aan op spoor 25, met daarnaast op hetzelfde perron spoor 1 Est. Op het perron naast spoor 25 dan spoor 2 est, 3 est, 24 en 17 maar geen 4 (est). Ik moest er echt voor op de perronbrug gaan staan om te zien waar mijn sporen waren: aan de andere kant van het station. Die perronsaanduidingen zijn hier dus ook al zo onlogisch als in Frankrijk en Spanje. Eens ik dat spoor heb gevonden voel ik me plots eigenlijk doodop. Te S. Pietro is er militaire politie aanwezig, en terwijl ik langs Vaticaanstad loop is er overal politie, zijn er overal metaaldetectors met afzettingen en voor de rest zijn een zootje bezoekers. Ik besefde me eerst niet wat er aan de hand was, maar het was zondag en de Paus heeft dan het Angelus op het balkon. Daar is wel het nodige aan beveiliging nodig. Ik loop door, ga naar mijn verblijf en ik blijf daar voor de rest van de dag. Ik ben te moe, het is te heet en ik heb niet zo'n zin in de drukte nu. Aan het einde van de middag word ik weer wakker en moet ik wat eten. De gele M gaat niet gebeuren, hoewel het prominent geadverteerd staat overal, en een restaurant zie ik ook niet zitten hier en heb ik geen zin om veel geld uit te geven terwijl ik iets in mijn eentje eet. Dat idee, vaak samen met heet weer en een stevige drukte (wat toevallig het geval is) maakt me heel vaak heel erg depri en als ik in zo'n bui terecht kom, heb ook geen zin meer om te eten of om ook iets te gaan doen. Zoiets gebeurde ongeveer en om toch wat te eten ben ik maar naar een dichtstbijzijnde supermarkt gegaan om daar wat simpele dingen te halen. Eén van alle dingen die ik daar heb kunnen halen zijn aardappelsnacks die je eigenlijk in de magnetron/oven moet gooien, maar in mijn verblijf heb ik dat niet, alhoewel ik ze ook gewoon zo kon eten. Uiteraard vallen de hapjes tegen, omdat de snacks wat droog zijn, maar het is tenminste maagvulling. Ik heb voorts nog genoeg kleine koekjes, snoepjes en drinken. Heel Italië zal zich intussen schamen, maar ja, vertel mij wat met een humeur dat schreeuwt om weer naar huis te gaan omdat ik het beu ben. Vroeg slapen lukt niet meer, omdat ik al zo lang heb geslapen overdag, maar het maakt me ook niks meer uit. Nu weet ik wel zeker: niet meer naar Italië gaan in het hoogseizoen.
Dag 9
Ik ben intussen wat opgeknapt, hoewel een plek op mijn rug ontstoken is geraakt, en ik ga toch nog even door de binnenstad van Rome lopen. Ik doe het vlot, ik eet kort ergens een klein pizzaatje en voor de rest ben ik om 2 uur in de middag klaar, wanneer de temperaturen op z'n hoogst komen.
58. De poort van het treinstation van het Vaticaan. Die gaan alleen open op zaterdag. Ik bespaar jullie verder de foto's uit Rome, die hebben jullie al eerder gezien.
Ik zou eigenlijk met iemand die in Rome woont afspreken, maar diegene was ziek. Arbeidsvoorwaarden zijn daar niet zo top, waardoor iemand die een part-time baan heeft het zich niet kan permitteren om een dag niet op werk te verschijnen, dus moest diegene wel naar het werk toe. Ik besloot om diegene eens te bezoeken tijdens de pauze aan het begin van de avond en in de tussentijd zou ik nog naar Civitaveccia toe gaan. Er rijden met enige regelmaat treinen naar Civitaveccia en er stoppen intercity's, wat ook wel interessant is, omdat voor binnenlandse intercity's in Italië geen verplichte reserveringen gelden mey Interrail. In Civitaveccia is een loket, en daar kan ik een reservering maken voor de nachttrein van vannacht naar het noorden. Ik kan dat proberen in Roma Termini, maar daar kan ik rekenen op een wachttijd van meer dan een kwartier en daar heb ik geen zin in. In Civitaveccia ben ik direct aan de beurt. Dat beurt de mens wat op.
59. In Civitaveccia staat deze intercity naar Ventimiglia, het plaatsje aan de Franse grens, nabij Monaco.
Het bedrijf waar diegene met wie ik zou afspreken bevindt zich op de luchthaven Fiumicimo en ik hoor, eens ik onderweg daarnaartoe ben, dat de pauze is afgelast omdat er een tekort is aan mankracht. Dat slik ik niet zomaar en ondanks dat ga ik verder naar Fiumicino toe. Per trein vanuit Civitaveccia is dat niet makkelijk, omdat je per se om moet rijden naar Roma Trastevere of Ostiense. Daarnaast heb je maar één trein per uur die met tweedeklasrijtuigen rijden richting de luchthaven en dan niet vanuit Termini. Frequente diensten worden uitgevoerd door de Leonardo Express, welke voor Interrail-pass reizigers uitsluitend een eerste klas heeft. Ik mag er niet op, maar met die andere trein kan dat nog wel.
De reis duurt lang, ik kom aan op de luchthaven en na overleg met de manager kan ik daar alsnog vijf minuten even hallo zeggen. Het zou wat zijn als dat even niet door zou gaan zeg.
60. De Leonardo Express, die veel frequenter rijdt dan het alternatief met uitsluitend tweede klas.
Voor de nachttrein moet ik naar Roma Termini en directe treinen zijn er niet voor de tweede klas. Ik moet overstappen in Ostiense en daar heb ik 9 minuten overstap. We vertrekken te laat en de vertraging groeit met de stations. Te Ostiense komen we met 14 minuten vertraging aan, maar mijn aansluitende trein zelf had ook 5 minuten vertraging. Ik ben uiteindelijk blijven zitten tot Tiburtina, om daar in rust wat te gaan eten en terug te rijden naar Roma Termini. Ik kom om 10 uur in de avond aan in Termini en mijn nachttrein gaat om 22:35. Ik had niet later moeten vertrekken, maar ook nu weer had ik mijzelf anderhalf uur marge gegeven vanaf Ostiense. De nachttrein komt op tijd aan, er is genoeg tijd om de boel klaar te maken en om zo de rit op tijd aan te vangen.
61. Bij gebrek aan papier, dan maar het toiletpapier aanwenden, moeten ze gedacht hebben.
Ik zal in de ochtend wakker worden in...
Dag 10
...Venezia Santa Lucia. Het is half zes en het is nog donker, maar vooral nog rustig. Mijn nachttrein rijdt verder naar Triëste, maar ik wil eerst lopen naar het S. Marcoplein om aan te komen eens het licht is, zodat ik het hele plein voor mezelf heb en het hele toeristische gebied. Dat plan slaagt goed en ik heb goed kunnen genieten van dit mooie open riool, met nu nog mensen die door alle steegjes en over alle bruggetjes naar hun werk toe gaan, met alle schoonmakers die met hun karretjes het vuilnis opruimen. Er kunnen geen auto's rijden door het centrum, dus moet dit gebeuren met mankracht.
62. Het S. Marcoplein, in de vroege ochtend, zonder een stortvloed aan toeristen, tevens nog niet overstroomd.
Lang blijf ik er niet, om 8 uur verdwijn ik alweer in de eerste trein die ik tegenkom, met bestemming Udine. Vanaf hier heb ik eigenlijk geen plan meer voor de rest van de dag, maar ik moet uiteindelijk eindigen in Bled, Slovenië. Ik besluit te rijden naar Udine en me daar gewoonweg te laten verrassen.
Udine is het laatste grote station vóór Oostenrijk en hier passeren per dag enkele Railjets en een Nightjet. Ik heb tijdens mijn oponthoud daar een Railjet kunnen zien, die daar op de vertrekdisplays als EC aan stond gegeven die door Trenord uitgevoerd zou zijn. Typisch.
63. Het stationsgebouw van Udine.
64. De Railjet naar Venetië die aangegeven staat als EC van Trenord. Tja.
65. Eén van de weinige regionale treinen uit Villach, met Udine als eindbestemming. ÖBB-rijtuigen, maar een FUC-loc.
66. De Railj.. eh, de 'Eurocity' uit Wenen naar Venetië, die zijn vertrek staat af te wachten.
Van de stad Udine weet ik zelf niets, behalve waar het ligt. Het is wel interessant voor een korte wandeling: er is best wat te zien en het is er niet druk. Het heeft wel een beetje een Venetië-sfeertje, met overal verwijzingen naar het Veneto, het lokale taaltje dat daar gesproken wordt. Voorts maak ik kennis met 'Despar', wat gewoonweg de Spar is, behalve dat het in Italië in één woord gepropt is.
Na Udine wordt het tijd voor Slovenië en om daar te komen moet ik naar Gorizia Centrale, om van daaruit te lopen naar Nova Gorica in Slovenië. Dat is een stevige wandeling, die ook met een pendelbus van bijvoorbeeld Nomago overbrugd kan worden, maar ik besloot om, mede omwille van sightseeing, gewoonweg te gaan lopen. De route is eigenlijk niet zo spannend, maar het is wel grappig om dan opeens na een lang hek een plein op te lopen, vlak voor het grote stationsgebouw van Nova Gorica, om daar de grens over te lopen. Daar zal ik meer dan een uur moeten wachten tot de trein naar Bled, maar die tijd dood ik wel door wat te drinken in het lokale stationscafeetje en door wat rangeerwerkzaamheden te bekijken.
67. Gorizia Centrale. Ik blijf het wel grappig vinden hoe de perrontunnel in het Engels hier staat aangegeven als 'subway'.
68. Het station van Gorizia.
69. En het station van Nova Gorica, alhoewel ik hier nog in Italië sta. In het midden van de cirkel bevindt zich de staatsgrens, gemarkeerd, zodat je met twee benen in twee landen kan staan.
70. Precies als verwacht is de trein naar Jesenice er een met een hoop bekliedering. Op de achtergrond vindt aardig wat rangeerwerk plaats.
Het treintje naar Bled is een klein tweeledig dieseltreintje dat een geluid maakt van een grasmaaier als 'ie stilstaat, maar kan brullen als 'ie rijdt. De stoelen zijn lekker en de raampjes kunnen open: het is een ouderwetse trein. Met zo'n zelfde treintje mag ik de volgende dag verder.
71. Brullend en ronkend tuft het boemeltje de Sloveense valleien door.
72. In Podhom ben ik eruit gegaan, om een stuk terug te lopen naar Bled.
73. De tegentrein.
Het verblijf is rustig, er is niemand in de ruimte met 10 bedden. Het is niet zoals tijdens mijn eerste reis in mijn eentje van langer dan een weekend, in 2015, in Beaufort, Luxemburg, waar ik toen in een hostel verbleef waar he-le-maal niemand verbleef die dag. Ik was letterlijk de enige die dag en het was voor mij alleen dat de keuken open ging, dat een maal klaargemaakt werd en dat aan het begin van de avond een drankje werd geserveerd. Dat was pas een Noord-Korea belevenis, in hoeverre je dat een Noord-Korea belevenis kan noemen. Het verblijf in Slovenië was alles behalve Noord-Korea: het was een knus verblijf met een plezierig onthaal door de beheerder. Veel memorabeler in de goede zin dan toen, mede omdat ik niet in een mede verlaten omgeving terecht kwam.
Dag 11
In de ochtend loop ik echt eens langs het meer van Bled - bij aankomst in Bled was het al aan het schemeren en ik was op dat moment al moe. In de ochtend is het dan ook nog lekker rustig en is er op zich weinig druk.
74. Het station van Bled Jezero.
75. Vanaf het station heb je een mooi uitzicht op het bekende eilandje.
76. Nog vóór mijn trein komt er zowaar een schone trein aan. De trein vertrekt veel te laat, maar dat krijg je met fietsers die mee moeten in een niet bepaald gelijkvloerse trein.
77. Daar gaat 'ie.
De trein komt met wat vertraging aan, maar dat lijkt me niet vreemd, omdat er heel veel mensen zijn met een fiets en deze diesels bieden niet bepaald gelijkvloerse instap, waardoor je met een fiets de trein in moet klimmen. Het is laat in de ochtend en met een matige dienstregeling is er niet veel variatie. Ik ga naar Ljubljana en directe treinen vanuit het station Bled Jezero zijn er niet. Wel vanuit Lesce-Bled, wat op enig afstandje ligt van het bekende meer. Naar Ljubljana vanuit Bled Jezero is een overstap in Jesenice nodig, vlak bij Villach in Oostenrijk, waar de overstaptijd klein is. Met de vertraging wordt het interessant of die verzekerd wordt, maar die wordt inderdaad verzekerd, ondanks de vertraging. Met het optrekvermogen en het trage tempo van de Sloveense elektrische Desiro die ik nu heb bouwt die vertraging stilletjes aan op, maar in Ljubljana zou dat niet uitmaken. Het is daar immers tijd om wat rond te wandelen.
78. Op Ljubljana staat de verre verwante van onze 1700.
79. Het station is niet echt logisch opgedeeld, omdat de perrontunnel veel te ver weg ligt van het stationsgebouw, maar ja, de perrons op zich zijn dat zelf al niet.
80. Een ÖBB-Vectron, die hier met autovracht zijn vertrek staat af te wachten.
81. Een andere SZ-locomotief, voor een trein met bestemming Hongarije.
Ook nu is het weer erg warm, waardoor ik geen zin heb om lang te gaan wandelen, maar Ljubljana is uitstekend voor een paar uur. Het is klein en het is compact, maar toch de moeite.
82. Het stationsgebouw van Ljubljana.
83. Ljubljana is overigens de stad die op de hoes van de Interrail pass voorkomt - zij het sterk gefotosoept - en dat is wel grappig om dat te herkennen.
Na Ljubljana is het weer treintijd. Het duurt nog erg lang voordat ik naar Oostenrijk toe kan, maar die tijd kan ik spenderen door te rijden met de stoptrein naar Celje om daar wat treinen te zien, waaronder de ICS, een Pendolino die onredelijk duurder is ten opzichte van de andere treinen. Er geldt geen reserveringsverplichting voor intercity's, maar voor de ICS wel. De trein rijdt niet vaak en ik heb hem ook niet nodig, maar ik heb 'm wel in dienst gezien.
84. Een ICS in Celje, uit Ljubljana. Eén van de weinige.
85. In de categorie héél oud materieel: deze rakker, met ook nu veel geklad.
86. Na Celje stap ik op een andere Desiro naar Maribor. Die Desiro is druk beklant.
In Maribor wil ik op een EC overstappen naar Graz en Wien. De trein naar Maribor rijdt met +10, maar de aansluiting in Maribor is 36 minuten. Geen zorgen. Vooral omdat de EC met +23 rijdt.
87. Het stationsgebouw van Maribor, met stoomlocomotiefje ervoor.
Ik bestel wat eten bij de stationsdöner en het is best grappig ergens hoe het bestelproces evolueerde van Sloveens naar Duits, naar Engels, naar Duits. Eens het besteld was en het maal verorberd is, is het nog even treintjes kijken, toekijken hoe treinen zich ophopen langs een perron, die zich verplaatsen naar mate er meer treinen aan het perron moeten.
88. Zo aanschouwt men het inschikkingsritueel.
Uiteindelijk komt de trein toch wel, en verplaatsen we ons de grens over. In het restauratierijtuig is de goulash in de aanbieding voor 5 euro. Met +27 komt de trein aan in Graz, na wat rangeergedoe in Spielfeld-Straß, waarbij de S5 nog vóór onze trein werd gelaten. De aansluiting op de Nightjet naar Berlin kan voor de reizigers van deze trein wel vast de prullenbak in. Voor mij eindigt de reis in Graz, waar ik twee dagen verblijf.
89. Graz Hauptbahnhof. Het doet me wat denken aan Bijlmer-ArenA of zo...
Dag 12
Ik ben eigenlijk klaar met het treinen. Het past mooi in mijn spanningsboog van twee weken, dat het nu al weer mooi is geweest. Toch wil ik er nog wat van maken en ga ik wat wandelen in Graz, om daarna de trein te nemen naar Leoben en daarna naar Klagenfurt. In Klagenfurt neem ik de enige bus van de hele Interrail-reis: een Intercitybus, die ook echt geldig is met mijn Interrail pass. Het is een twee uur lange tocht en deze bus was ook vol. Ik werd gelijk op de achterbank gesodegrüssgott en zo had ik genoeg gesprekken in de tussentijd. Zo zijn busreizen toch ook leuk.
90. Een dieseltrein met bestemming Szentgotthárd in Hongarije.
91. En de Intercitybus van de ÖBB, in Klagenfurt.
Dag 13
Het is nu tijd voor de eerste stappen huiswaarts. Ik ga naar Tsjechië toe, ik verblijf daar met wat kennissen gedurende het weekend, maar dan moet ik daar wel eerst komen.
92. Graz in de vroege ochtend, met een ÖBB Railjet, niet in CD-livrei.
Ik kan direct vanuit Graz naar Pardubice, waar ik afgesproken heb, maar ik besluit last minute om de eerste Railjet van de dag te nemen en om heel eventjes Sopron in Hongarije te bezoeken. Dat bezoek is tijdens mijn reis geregeld, waardoor een eerder plan om een boogje door Hongarije vanuit Graz, via Szentgotthárd de koelkast in kon. Daar heb ik zeker geen spijt van, want dat boogje zou me veel minder bevallen hebben, denk ik.
93. In Wiener Neustadt voorziet deze dubbele eenwagonsdiesel de dienst naar Sopron.
94. Menig Flirt is hier te vinden in Sopron. Rechts een trein naar Budapest.
95. Een zelfde soort eenwagonsdiesel, maar dan in ÖBB-livrei.
96. Even voor de grap een slagje Deutschkreutz met deze Desiro.
Dag 15
Dag 14 was volkomen treinloos, terwijl dag 15 weer vol met treinen is. Ik ga in één dag van Pardubice naar Amsterdam, via Berlijn, om de dag erna weer aan het werk te gaan. Dat laatste is het slechtste idee ooit, maar ja, je moet omzichtig met je vakantiedagen omspringen als je niet op het weekend al terug bent. De hele tocht samen kan niet sneller dan 11 uur en omdat het aan het einde van de vakantie is, gaat iedereen weer naar huis en is het reserveren van een stoel in de EC naar Berlijn geen overbodige luxe.
97. Voor de EC, eerst naar Praag. Hier in Pardubice moet ik eerst even quasi-legaal spoorlopen. Degene met wie ik was heeft een speciale toestemming om dit te doen, maar of dit ook voor degenen geldt die met diegene meelopen?
98. Praha hl.n. Een lange tocht wacht nog.
De rit verloopt stipt en de korte overstap in Berlijn op de ICE naar Hannover verloopt goed. Die overstap was nodig, omdat ik anders twee uur moest wachten om de volgende IC naar Amsterdam te kunnen nemen. De IC naar Amsterdam vertrekt enkele minuten voordat de EC uit Praag aankomt in Berlijn, maar omdat de ICE significant sneller rijdt, kan ik alsnog deze vroeger vertrokken IC nemen in Hannover, zodat ik wat dat betreft geen tijd verlies. DB Navigator klaagt over de grote vraag van reizigers op deze route en ondanks dat het stevig druk was, duurde deze rit gewoon lang en was het voor de rest geschiedenisloos. Stipte aankomst, mijn laatste trein reed ook een keer.
Wat dit betreft is mijn conclusie dat ik de volgende keer wel wat significant anders wil zien/doen met de volgende vakantiereis. De twijfel aan het begin omtrent of ik dit überhaupt nog wil doen bestaat nog steeds, die de volgende keer weer op zal komen zetten, als ik wat ga doen, moet ik wel een tocht gaan beginnen die anders zal zijn dan voorheen, interessanter en bijzonderder, ergens. Dat zal de bezinning worden voor de volgende keer. Wat dat betreft is deze tocht er een met gemengde gevoelens. Goeie tijden met kennissen in den vreemde waren onbetwist de hoogtepunten, maar de hitte moet ik vooral niet meer (in mijn eentje) trotseren voor mijn lol. Misschien de kou, de volgende keer? Wie weet.
De volgende keer zal ik een reisverslag plaatsen van mijn tocht door Ierland, van een maand terug, met wat diverse foto's van onder meer de nieuwe grensoverschrijdende treinen tussen België en Frankrijk die de NMBS sinds dit jaar heeft ingevoerd. Misschien komt daar nog wat meer bij, maar meer foto's van deze tocht, met méér treinen en méér foto's van de plekken die ik bezocht heb en dergelijke staan hier in dit album. Ik heb veel te lang gedaan om dit verslag uit te schrijven, omdat het eigenlijk allemaal achteraf gebeurde, waarbij het verzamelen van afbeeldingen eigenlijk nog wel het meest tijdrovende was.
Ten slotte nog wat statistiekjes voor de statistiekelingen die nu toch hier beneden zijn.
- 9 landen bezocht
- 70 treinen genomen
- 6 bussen (w.v. 1× met Interrail)
- 1× metro, 1× tram, 4× kabelbaan
- 55× gecontroleerd (w.v. 21× bestempeld, nooit naar paspoort gevraagd)
- 0 geplande treinen opgeheven
- 7 treinen met een vertraging van meer dan 10 minuten (eigenlijk 9, maar een trein die met +17 vertrok kwam op uiteindelijk somehow op tijd aan en ik heb nog een vertraagde trein ingeruild voor een bus)
- Hoogste punt: ongeveer 2250 meter
- Hoeveel kilometer ik heb afgelegd? Geen idee. Meer dan 6350 km denk ik.
- Dat met een pas die op 15 aaneengesloten dagen geldig was, waarbij de QR-code van die pas maar 3 keer werd gescand.
- Onderweg met 4 bekenden in het buitenland afgesproken.
- 7500+ foto's en videos.
Een latere post over een tocht door Noord-Frankrijk en België staat hier.
