Deel 2: İstanbul-Eskişehir-Ankara-Kars
Deel 3: Kars-Tbilisi-Yerevan-Stepantsminda
We zijn nog in Georgië, maar heel lang gaat dat niet meer duren. Ik ben zojuist uit m'n hostel in Tbilisi/თბილისი vertrokken om per metro naar het treinstation te gaan. We beginnen dit deel dan ook met een treinreis, om precies te zijn vanaf hier naar de Azerische hoofdstad: Bakı. Azerbeidzjan is de eindbestemming van dit deel van de reis, maar daarover later meer aan het einde van dit verhaal ;) Behalve Bakı gaan we nog meer plekken in Azerbeidzjan bezoeken, ik heb in totaal vijf dagen in dit land doorgebracht. Een kaartje staat hier en dit deel bestaat uit 94 foto's. Het is veel, maar qua verslaglegging komt het zo mooi uit ;) Bovendien zijn er in de Flickr linkjes nog veel meer foto's te vinden, dus als je de tijd hebt is er heel wat te bekijken ;)
Azerbeidzjan is geen nieuw land voor mij, officieel dan. Ik tel een land als ik er 1) in direct contact met de grond geweest ben binnen de internationaal geldende grenzen en 2) officieel ingereisd ben met de lokaal geldende voorwaarden. Een overstap op het internationale deel van een vliegveld telt dus niet, behalve in de VS want daar moet je ook met een internationale overstap altijd inreizen en een visum/ESTA hebben ;) Mensen die al wat langer meelezen en mijn verslagen uit de zomer van 2013 gelezen hebben, weten dat ik destijds in Nagorno-Karabach geweest ben. Azerbeidzjan heeft daar weinig te zeggen en aast nog altijd om het gebied weer in te nemen. De-facto is het onafhankelijk, maar het wordt eigenlijk vanuit Armenië bestuurd en je kunt er ook alleen vanuit Armenië komen. Mocht je meer over dit conflict willen lezen, dan verwijs ik je graag naar Wikipedia ;) Internationaal geldt het echter nog steeds als onderdeel van Azerbeidzjan en destijds heb ik een (lokaal) visum aangeschaft om in Nagorno-Karabach te mogen zijn, dus volgens mijn regels telde het gewoon als Azerbeidzjan, ook al is dat niet helemaal waar natuurlijk ;) Deze keer ga ik dus pas echt naar Azerbeidzjan, gelukkig is dat tegenwoordig al een heel stuk makkelijker. Tot een paar jaar geleden moest je via de "gebruikelijke" weg een visum bij de ambassade halen, met veel rompslomp en lang wachten. Het was niet bepaald een makkelijke, snelle en goedkope procedure met als gevolg dat veel mensen Azerbeidzjan links lieten liggen. Sinds een jaar of twee is er ook een e-visa, wat de boel al significant makkelijker maakt :) Toen ik m'n plannen maakte voor deze reis heb ik als eerste het Azerische e-visum aangevraagd, want er worden nog wel eens wat aanvragen om onduidelijke redenen afgewezen en officieel mag ik er ook niet meer in ;) Bij het aanvragen wordt namelijk ook gevraagd of je ooit in Nagorno-Karabach geweest bent, als je dit bevestigt kun je het vergeten om ooit nog naar Azerbeidzjan te gaan. Bij een land als Azerbeidzjan durf ik nog wel een alternatieve waarheid in te vullen, en inderdaad heb ik probleemloos het visum gekregen :D De kosten voor het e-visum zijn $25, en het dubbele als je het met spoed nodig hebt.
Na deze lange intro is het tijd voor de foto's, laten we beginnen! :D
1. Het station van Tbilisi, een uurtje voor vertrek. Ik blijf dit een bizar uitziend gebouw vinden, binnen is het vrij onlogisch opgebouwd. Er zijn weinig borden en het is meer een winkelcentrum dan een treinstation. Naast de hoofdingang zit een grote elektronicazaak, dus als je nog een wasmachine of een breedbeeldtelevisie nodig hebt voor je treinreis dan kun je hier je slag slaan ;)
Tbilisi train station by night by Timon91, on Flickr
Binnen tref ik Vincent (zie vorige deel) en samen eten we wat bij een buffetrestaurant. Fijn dat er behalve fastfood ook wat "normaal" eten te vinden is :) Zonder een wasdroger of iets dergelijks te kopen begeven we ons richting perron. Vincent reist in de 1e klasse, ik in de 2e. We wisten van te voren niet dat we in dezelfde trein zouden zitten, anders hadden we wellicht nog samen een kaartje gekocht ;)
2. Terwijl Vincent nog een peukje rookt ga ik vast de trein in en dump m'n bagage in de coupé, waar verder één man in zit. Ik heb een benedenbed, de bovenbedden zijn nog leeg. Hier het gangpad van het Azerische kupérijtuig.
Night train Tbilisi-Baku interior by Timon91, on Flickr
3. Het reisschema. De trein Tbilisi-Bakı rijdt elke dag, de grensovergang ligt vlakbij Tbilisi. De grens duurt lang en is gelukkig niet midden in de nacht maar laat op de avond. Tbilisi-Bakı is ongeveer 550 km, de reis duurt iets meer dan 12 uur.
Schedule of the night train Tbilisi-Baku by Timon91, on Flickr
4. De trein staat aan perron 1, heel druk is het niet. Grappig genoeg staat de Armeense nachttrein naar Yerevan/Երևան, de gezworen aartsvijand van Azerbeidzjan, aan het perron ernaast en die vertrekt slechts 20 minuten eerder. Het is bijna of ze het expres doen :')
Night train to Baku at Tbilisi train station by Timon91, on Flickr
Het duurt nog een half uurtje tot vertrek, ik praat nog wat met Vincent op het perron. Hij zegt dat het erg rustig is in zijn rijtuig en zodoende komen we op het idee om te proberen de provodnitsa van zijn rijtuig om te kopen. Na enige discussie over de "lokale prijs voor een upgrade" stop ik de provodnitsa een biljet van 10 euro toe en haal m'n bagage op, ik reis toch 1e klasse vanavond
Het is jammer dat we het niet meteen geprobeerd hebben, want nu wist de provodnitsa van mijn kupérijtuig al dat ik er was en heb ik slechts iets minder dan het normale verschil tussen 2e en 1e klasse betaald. Als ik er nog niet geweest was dan had het wel voor minder gekund omdat minder mensen er vanaf hadden geweten - de provodnitsa van m'n kupérijtuig was namelijk behoorlijk achterdochtig toen ik m'n bagage weer kwam ophalen en kwam vertellen dat ik een ander plekje had gevonden :') Het verschil aan de kassa bedraagt 42 lari, ruim 13 euro. 5. De 1e klasse coupé.
Night train Tbilisi-Baku interior by Timon91, on Flickr
6. De proviand voor onderweg: Vincent heeft nog een fles wijn gehaald om samen te drinken onderweg, maar veel met schroefdop is er niet te vinden. Helaas wist hij niet dat ik een zakmes met kurkentrekker heb, anders hadden we betere wijn gehad
Supplies on the night train Tbilisi-Baku by Timon91, on Flickr
7. Beddengoed van de ADY, de Azerische spoorwegen.
ADY bed sheets on board the night train Tbilisi-Baku by Timon91, on Flickr
8. Na voor een tweede keer vandaag in Rustavi/რუსთავი geweest te zijn bereiken we het station van Gardabani/გარდაბანი, waar de Georgische grenscontrole plaatsvindt. Terwijl de paspoorten binnen gecontroleerd worden mogen we vrij rondlopen op het perron en tot mijn grote verbazing gewoon foto's maken. Bij dezen station Gardabani dus ;)
Night train Tbilisi-Baku at Gardabani train station by Timon91, on Flickr
9. Het politiekantoortje van Gardabani. Het stelt verder niet veel voor hier ;)
Night train Tbilisi-Baku at Gardabani train station by Timon91, on Flickr
10. Achter Gardabani is ergens een armageddon gaande :')
Armageddon in Gardabani, Georgia by Timon91, on Flickr
Na een uurtje gaan we verder en niet veel later staan we in het station van Böyük Kəsik, waar het er niet zo gemoedelijk aan toe gaat. We moeten stil zijn, we mogen de trein niet uit en we moeten één voor één langs het coupeetje waar de man met de grote pet en een computer zit om ons het land in te laten. Terwijl Vincent doorgezaagd wordt, wacht ik op de gang. Hij krijgt wat vragen over wat hij in Armenië heeft uitgespookt, maar voor toeristen is het geen probleem om na Armenië, Azerbeidzjan te bezoeken. Men weet ook wel dat veel toeristen die vanuit Georgië naar Azerbeidzjan reizen, eerder al in Armenië geweest zijn. Ze stellen er meestal wel wat vragen over, maar echt moeilijk doen ze niet tenzij je dus aantoonbaar in Nagorno-Karabach geweest bent. In dat geval heb je een heel groot probleem en word je niet alleen gedeporteerd, je wordt ook voor de rest van je leven gebanned uit Azerbeidzjan. Nadat Vincent klaar is, is het mijn beurt. De vriendelijke agent heeft al zo'n idee dat Vincent en ik samen in Armenië geweest zijn en vraagt mij er verder niets meer over. Gelukkig gaat hij in op mijn verzoek om niet op m'n allerlaatste lege pagina in m'n paspoort te stempelen, maar ergens anders - al wijst hij me er wel op dat hij absoluut niet op dezelfde pagina als Armenië mag stempelen. Lang leve politiek :')
Vincent wordt een korte rookpauze gegund, dus we kunnen heel even een kijkje nemen op het perron. Verder dan een meter of twee van de deur mogen we echter niet komen en zodra de peuk op is moeten we meteen weer naar binnen. Vanuit de coupé zie ik nog het Stadler-materieel wat voor de nachttrein Ankara-Kars-Tbilisi-Bakı gekocht is staan, maar een koersbordje of passagiers kan ik niet ontdekken. Wellicht een testrit? In ieder geval interessant om te zien. Vincent en ik praten nog wat, maken de wijn op en gaan rond een uur of 1 slapen. De nacht verloopt prima en 's ochtends rond een uur of 8 ontwaken we weer.
11. We zijn al in de omgeving van Bakı, die niet geweldig pittoresk is :')
Landscape near Baku, seen from the train by Timon91, on Flickr
12. Sterker nog, het landschap komt vaak compleet verneukt over met al die jaknikkers hier :')
Oil rigs near Baku, seen from the train by Timon91, on Flickr
13. Mooi op tijd bereiken we Bakı-Pass, waar de trein leegstroomt.
Night train from Tbilisi at Baku train station by Timon91, on Flickr
14. Deze nieuwe locomotieven zijn besteld voor de nieuwe nachttrein, maar worden ook voor deze trein gebruikt.
Night train from Tbilisi at Baku train station by Timon91, on Flickr
15. Verderop staan wat hippe nieuwe treinen van de ADY, die in het voorstadsnetwerk van Bakı gebruikt worden. Overigens is de website van de ADY hilarisch om te bekijken, met een foto van de president op zowat elke pagina :')
Baku train station by Timon91, on Flickr
16. Het stationsgebouw, alles is gloednieuw en voelt behoorlijk Turkmeens aan :')
Baku train station by Timon91, on Flickr
Binnen wil ik wat geld wisselen, maar daarvoor moet ik eerst een nummertje trekken. Tuurlijk, prima. Het nummertje trekken gaat alleen wat lastiger dan bij de gemiddelde apotheek: ik moet me melden bij een balie, m'n paspoort afgeven en vertellen waar ik een nummertje voor nodig heb. Dan worden er allerlei gegevens overgetypt en krijg ik m'n paspoort en een nummertje terug, waar ook m'n paspoortnummer en naam op staan. Na een minuut of twee verschijnen mijn naam en nummertje op het scherm boven het loket en kan ik na controle van m'n naam en paspoortgegevens eindelijk geld wisselen. Gedurende de hele procedure word ik door de beste loketbeambte in elke zin met Mr. Timon aangesproken. Een lichtelijk bizar tafereel, maar ik scoor zo wel wat Azerische manats :')
Vanaf hier ga ik met de metro naar de stadswijk Xәtai, waar ik een appartement gehuurd heb. Ik zeg Vincent gedag, hij gaat naar z'n hostel en hem zie ik vanavond weer. De metro-ingang is wat lastig te vinden, want de bordjes wijzen alle kanten op. Sowieso is de metrolijn naar Xәtai een aparte: er is maar één spoortje en één trein, want de lijn bestaat slechts uit twee haltes. De U55 van Bakı, zeg maar :') Het duurt dan ook even voordat er een metro is, maar druk is het in ieder geval niet :) Het appartement heb ik gauw gevonden, ik had afgesproken dat ik al vroeg kon inchecken en het is fijn om weer wat plek te hebben om m'n zooi te ordenen :) Ik verblijf in een ontzettend kitscherig appartement, maar voor 25 euro per nacht heb ik een volledig appartement voor mezelf en bovendien zit de koelkast vol eten :) Ik blijf slechts één nacht want morgen ga ik alweer weg, maar een paar dagen later kom ik hier weer terug. Omdat het in de tussentijd niet geboekt is kan ik de sleutel gewoon houden, wel zo makkelijk :D
17. Het appartementencomplex, ik verblijf op de eerste verdieping
Apartment blocks in Khatai by Timon91, on Flickr
Tijd om de stad in te gaan! Alle 86 foto's van dit en het latere bezoek aan Bakı, plus de foto's uit de omgeving van de stad, zijn hier te vinden.
18. Het straatbeeld. Bakı is een soort islamitische sovjetstad met een dictatoriaal Turkmeens, Dubaïesk sausje eroverheen :')
Streetview in Baku by Timon91, on Flickr
19. Oud nieuw en nieuw nieuw wisselen elkaar af, straten zijn breed en bussen soms roze ;)
Streetview in Baku by Timon91, on Flickr
20. Langs de kust ligt een (nieuwe) promenade, waarlangs je rustig kunt lopen - weg van het chaotische verkeer. Genoeg gebouwen in aanbouw hier
Caspian coast promenade, Baku by Timon91, on Flickr
21. Fancy aangeklede Turkse koffie, dat kun je hier ook krijgen. Omdat iedereen om me heen me raar aanstaart aangezien ik als enige geen Instagramfoto van de koffie neem, neem ik voor de vorm ook maar een foto :')
Turkish coffee, Baku by Timon91, on Flickr
22. İçərişəhər is de naam van de "oude" stad, met veel kleine straatjes waar je lekker kunt dwalen. Hier staat ook de Maagdentoren, maar men heeft zelf ook alleen vermoedens waar deze vroeger voor gebruikt werd. Het huidige exemplaar is vrij nieuw, net als de rest van de oude stad is het behoorlijk overgerestaureerd :')
Maiden Tower, Old City, Baku by Timon91, on Flickr
23. Veel souvenirwinkels en veel toeristen hier, met name Pakistanen, Indiërs en lui uit de Golfregio.
Old City, Baku by Timon91, on Flickr
24. Er bestaat een heuse Azerische armworstelorganisatie :D
Azeri Arm Wrestling Federation, Baku by Timon91, on Flickr
25. Vanuit bijna de hele stad zijn de "Vlammentorens" te zien, die als icoon voor het moderne Bakı gelden.
View towards the Flame Towers, Shirvanshah Palace, Old City, Baku by Timon91, on Flickr
26. Een miniatuurversie van İçərişəhər, in het Paleis van de Shirvanshah. Het paleis is leuk om te bezoeken maar voelt net als de rest te "nieuw" aan. Sowieso is de entreeprijs vrij hoog en het niet waard (omgerekend €7,50), maar als je nog een ongedateerde studentenkaart hebt kun je daar nog wel misbruik van maken en betaal je slechts een fractie
Shirvanshah Palace, Old City, Baku by Timon91, on Flickr
27. Ook is er wat fauna te vinden in de oude stad
In dit stadsparkje heb ik nog een interessant gesprek met een oude dame die veel van de voormalige Sovjet-Unie gezien heeft en goed op de hoogte is. Het is een welkome rustpauze tijdens de wandeltocht, maar de sinistere toon waarop ze haar mening over het regime naar me toe fluistert legt een drukkend sluier over de relaxte flaneeratmosfeer die in de stad hangt.
Cat in the Old City, Baku by Timon91, on Flickr
Net als in Georgië kun je in Azerbeidzjan het beste terecht met Russisch, al spreken wel steeds meer jongeren - tenminste in Bakı - Engels. Als je Turks kunt is dat nog beter, want dat spreekt bijna iedereen. Azerisch en Turks zijn nauw aan elkaar verwant.
28. Straatbeeld in de oude stad.
Old City, Baku by Timon91, on Flickr
29. Nabij de kust is heel fout een klein "Venetië" aangelegd, waar je in blauw geverfde kanalen een gemotoriseerde gondel kunt huren.
Little Venice, Baku by Timon91, on Flickr
Ook staat hier een hoge vlaggenmast, maar iets verderop zou volgens de Lonely Planet de op-één-na hoogste vlaggenmast ter wereld moeten staan. Die plek is nu leeg en dat is wel een verhaal apart: volgens de Lonely Planet was dit bij de oplevering de hoogste vlaggenmast ter wereld, maar werd deze slechts acht maanden later alweer ingehaald door de vlaggenmast van Dushanbe, Tadzjikistan. Ook die is alweer een paar jaar geleden ingehaald door een vlaggenmast in Jeddah, Saudi-Arabië. Nu is de vlaggenmast in Bakı weggehaald "voor renovatie", dus ik heb een vaag vermoeden dat die binnenkort weer teruggeplaatst wordt en dan - heel verrassend - net een paar meter hoger is dan het geval in Jeddah. Een dictatoriaal prestigeproject dus, om maar in het Guinness World Record boek terecht te komen :')
30. Nog een bizar gebouw: het tapijtenmuseum in de vorm van een opgerold tapijt, voorzien van achtpuntige sterren. Turkmenistan mag minder dan 250 km verderop liggen, het voelt soms nog veel dichterbij :')
Carpet museum, Baku by Timon91, on Flickr
31. Met een kabeltreintje kun je een stukje omhoog, vanaf hier heb je een mooi uitzicht over de stad. De promenade, de oude stad en het tapijtenmuseum zijn duidelijk te herkennen.
View over Baku by Timon91, on Flickr
32. Het uitzichtplatform ligt vlak naast de Vlammentorens, die door hun rare vorm een nogal bizarre weerspiegeling van het zonlicht geven :')
Reflections of the Flame Towers, Baku by Timon91, on Flickr
Met de metro ga ik terug naar huis om wat bij te komen van het vele lopen. De metro van Bakı heeft nu vier lijnen maar er wordt als vanzelfsprekend flink gebouwd. Bovendien rijden er nu nog oude sovjetmetro's die voor elk station een andere bombastische jingle hebben. Die van Xәtai klinkt behoorlijk Noord-Koreaans :') Overigens is het binnenkort schluss met de sovjetmetro's, er komen nieuwe stellen aan.
33. Twee lijnen hebben een gezamenlijk eindstation nabij de oude stad: niet geheel verrassend İçәrişәhәr geheten.
İçәrişәhәr metro station, Baku by Timon91, on Flickr
34. De avond breng ik door in een café met Vincent en een andere kerel uit zijn hostel, vanuit hun hostel hebben ze mooi uitzicht op de lichtshow die elke avond op de Vlammentorens wordt geprojecteerd. Bizar :')
Flame Towers by night, Baku by Timon91, on Flickr
Na een gezellige avond neem ik dan nu echt afscheid van Vincent en ga ik terug naar huis, voor een korte nacht. Om half 6 staat er al een taxi voor me klaar die me naar het vliegveld brengt. De bestemming: de exclave Naxçıvan! Als je op de kaart van Azerbeidzjan kijkt zie je dat er ten zuidwesten van Armenië, ingeklemd tussen Armenië en Iran nog een stukje Azerbeidzjan ligt: Naxçıvan. Het fascineerde me al een tijdje, gewoon door de geïsoleerde ligging op de kaart. Reisinformatie erover is maar heel weinig te vinden, hostels zijn er uiteraard niet en zelfs de Lonely Planet is er maar heel summier over. Waarom er dan toch heen gaan? Tsja, omdat het kan natuurlijk
Ik had vooraf echt geen idee wat ik er zou aantreffen en of ik er twee dagen zou kunnen doorbrengen. Een Couchsurfhost heb ik niet gevonden omdat vrijwel iedereen voor examens in de hoofdstad is en omdat er überhaupt maar heel weinig actieve Couchsurfers zijn daar. Op Booking.com was slechts één duur hotel te vinden wat buiten de stad lag, dus ik heb niks geboekt en ben gewoon gegaan. Hoe kom je er dan? Omdat de grens met Armenië volledig gesloten is heb je twee opties: met de bus via Iran - waarvoor je een double-entry visum van Azerbeidzjan plus een transitvisum voor Iran voor nodig hebt - of vliegen. Er gaan per dag vier vluchten van Azal (Azarbaijani Airlines) van Bakı naar Naxçıvan, maar die worden aangevuld met meer vluchten als er vraag naar is. Omdat de regio behoorlijk afhankelijk is van deze luchtbrug geldt er een vast tarief van 50 manat voor een enkele reis, ongeacht of je voor morgen of voor over twee maanden boekt. Buitenlanders betalen 70 manat en er is een quotum hoeveel buitenlanders er op een vlucht mogen zitten. Verder is er geen bagagelimiet, bij de "luggage allowance" op het ticket staat alleen "yes" :') Het is meer een bus dan een vliegtuig eigenlijk :') Ruim op tijd ben ik op het vliegveld, het inchecken gaat zonder moeite. Ik heb niet heel veel bij me, omdat ik weer terugkom in het appartement in Bakı heb ik daar wat spullen achtergelaten. Ik krijg alleen een paar keer de vraag waarom ik in hemelsnaam naar Naxçıvan ga :') Het vliegveld van Bakı, uiteraard vernoemd naar oud-president Heydər Əliyev, heeft een fancy internationale terminal en een minder fancy terminal voor binnenlandse vluchten en vluchten voor Buta Airways, het lowcostzusje van Azal. In de karakterloze oude terminal is het even wachten tot we gaan instappen, ik spot geen andere toeristen.We vertrekken op tijd en de vlucht is prachtig: je hebt continu zicht op bergen en we zien veel van de Ararat (zie het vorige deel). Foto's heb ik niet genomen, want ik zit bij de nooduitgang en alles ligt in het bagagerek boven. Later in dit verslag volgen foto's van de terugweg, dus nog even geduld ;) Uiteraard vliegen we met een bocht om Armenië heen, bij het dalen maken we veel bochten. Ik weet niet precies hoe het zit, maar zou het kunnen zijn dat het vliegtuig een bepaalde hoogte moet hebben bij het passeren van de landsgrens tussen Iran en Azerbeidzjan? Zie hier een screenshot van een andere Bakı-Naxçıvan vlucht, als voorbeeld. Bij aankomst in Naxçıvan volgt de bagage al vrij snel, maar het duurt lang voordat m'n rugzak tevoorschijn komt. Erg is dat totaal niet, het is hilarisch om te zien wat er op de bagageband voorbij komt tuffen: vuilniszakken, dozen, kamerlampen, kookpannen, driewielers, een strijkplank, een plastic zak van de Gall&Gall, een kamerplant.... en, na een minuut of 10, als de man voor mij met 12 bagagelabels aan z'n instapkaart aan het zoeken is welke van de kartonnen dozen op z'n bagagekarretje nou echt van hem zijn, mijn rugzak. Op dat moment staan er nog veel mensen aan de band en blijft er een stroom bagage volgen, dus het is nog lang niet klaar :') Bij de bagageband word ik al lastiggevallen door taxichauffeurs, maar als ik vriendelijk bedank laten ze me na een "welcome to Naxçıvan" verder met rust :)
35. Het vliegveld buiten. Er zijn drie bestemmingen vanaf hier: Turkish Airlines vliegt drie keer per week naar İstanbul, UTair vliegt af en toe naar Moskwa/Москва en Azal vliegt variërend tussen de vier en tien keer per dag naar Bakı. Er staan veel taxi's maar ik zie ook een bushalte, dus daar loop ik heen.
Terminal, Nakhchivan Airport by Timon91, on Flickr
Ik ben verder alleen en na een paar minuten besluit ik om aan iemand te gaan vragen of hij weet of er een marshrutka naar het centrum is. Hij zegt dan meteen dat hij net z'n broer heeft afgezet (die naar Bakı gaat) en nu terug naar huis gaat, hij wil me best een lift geven naar het centrum. Dat is nog eens aardig :) De beste man woont in Ordubad, wat bijna de verste uithoek is in deze exclave. Mijn eerste indruk van Naxçıvan is dat van een schone, opgeruimde provinciestad met een hoofdstedelijke uitstraling. Ik heb iets over een Hotel Tabriz gelezen midden in het centrum en daar zet Mikhail, zoals de beste man heet, me na het uitwisselen van telefoonnummers af. Helaas blijkt Hotel Tabriz vol te zitten, maar de vriendelijke receptionist belt het busstation en het hotel daar heeft nog plek. Na een kwartiertje lopen ben ik er en na even gewacht te hebben heb ik een kamer :) Het hotel is niet super, maar voor twee nachten prima uit te houden - ondanks de sigarettenlucht binnen. Ik heb dus twee nachten hier en het is pas 11 uur nu, dus ik heb feitelijk nog twee dagen - overmorgen vlieg ik terug naar Bakı met de vlucht die me hier gebracht heeft. Ik besluit om vandaag de stad te gaan verkennen en morgen een poging te gaan doen iets van de regio te zien. De naam van de regio is gelijk aan die van de stad, maar sowieso is dit de enige stad van formaat hier. Alle foto's van de stad Naxçıvan staan op Flickr, het album met de foto's van de regio volgt later ;)
36. Het uitzicht vanaf m'n hotelkamer, aan de achterkant van het busstation.
Nakhchivan bus station by Timon91, on Flickr
37. Bayrağı Meydanı, "Vlaggenplein", is een park op een heuvel met bovenop een grote Azerische vlag. Het ligt vlak naast het busstation en is de eerste plek waar ik heen ga.
Bayrağı Meydanı, Nakhchivan city by Timon91, on Flickr
38. Het uitzicht, het is heel heiig hier. Het grote gebouw in het midden is het busstation.
View from Bayrağı Meydanı, Nakhchivan city by Timon91, on Flickr
39. We zitten hier eigenlijk al aan de rand van de stad, hier het uitzicht richting noorden. Naxçıvan is qua inwonertal maar klein (ca. 75.000), het is vergelijkbaar met Lelystad - wat tevens de hoofdstad van een politiek incorrecte deelrepubliek is
View from Bayrağı Meydanı, Nakhchivan city by Timon91, on Flickr
40. Hoezo politiek incorrect? Nou, onder de vlag is een tentoonstelling over de verschillende vlaggen die Naxçıvan gehad heeft, waarbij elke vlag vergezeld wordt door een foto van één of beide Əliyev's :') Bakı was qua dictatoriale trekjes soms al fout, Naxçıvan is nog erger. Zoals het een plek als deze betaamt, is Naxçıvan een Autonome Deelrepubliek. Een eigen vlag heeft het (helaas) niet meer.
Bayrağı Meydanı, Nakhchivan city by Timon91, on Flickr
41. Het straatbeeld van Naxçıvan: brede straten, heel rustig en bovendien erg schoon. Het schijnt heel anders dan de gemiddelde provinciestad in Azerbeidzjan te zijn, maar daar ben ik niet geweest en kan ik dus niet echt beoordelen ;)
Heydər Əliyev prospekti, Nakhchivan city by Timon91, on Flickr
42. Mooie herfstkleuren tussen de flatjes ;)
Apartment blocks in Nakhchivan city by Timon91, on Flickr
Dan stuit ik op een groot standbeeld van Əliyev en een marmeren blok waar groot "MUZEY" op staat. De grote, zware houten deur is zowaar open en nog voor ik goed en wel binnen ben staat er al een mooie jongedame voor me die me met haar best fake smile in het Engels welkom heet en me vraagt haar te volgen. Rechts is een infobalie, de drie dames die die bevrouwen staan met militaire precisie tegelijk op als ik hun kant op kijk. Mijn gids begint meteen met de tour, lees: het afspelen van het cassettebandje wat ze heeft ingeslikt. Het duurt even voordat ik me realiseer waar ik ben, maar dit is HET Heydər Əliyev museum. Heydər Əliyev was van 1993 tot 2003 president van Azerbeidzjan en hij is hier geboren - vandaar het museum hier. In 2003 heeft hij het stokje overgedragen aan zijn zoon İlham, die nu nog steeds president is en het dictatoriale regime van zijn vader feilloos doorgezet heeft. In het museum krijg ik de hele geschiedenis van de glorieuze familie Əliyev te horen, vader Heydər was al vanaf kinds af aan bestemd om het land te leiden :Y De tour duurt ongeveer een kwartiertje en de gids speelt braaf haar verhaaltje af. Als ik uit interesse wat vragen stel blijkt haar Engels opeens niet meer zo goed als haar verhaal doet vermoeden, schijnbaar kent ze dat uit haar hoofd maar is haar kennis daarbuiten vrij beperkt. Tijdens de hele tour worden we vergezeld door twee andere dames, die ons volgzaam op enkele meters afstand volgen. Na afloop van haar verhaal vraag ik of ik binnen wat foto's mag maken, wat wonder boven wonder geen probleem is. Terwijl ik mijn fotorondje door het museum maak blijven de drie dames me volgen.
43. Een indruk van het museum. Veel ornamenten, veel Heydər en geen ramen.
Heydər Əliyev Museum, Nakhchivan city by Timon91, on Flickr
44. Deze vaas zou echt prachtig zijn om thuis te hebben :')
Heydər Əliyev Museum, Nakhchivan city by Timon91, on Flickr
45. Het museum van buiten (meer interieurfoto's op Flickr!), met het standbeeld van Heydər en een Azerische vlag.
Heydər Əliyev statue and museum, Nakhchivan city by Timon91, on Flickr
Ik loop verder, bij een cafetaria in het centrum kom ik wat bij van deze hersenspoeling met een lekkere kebab - dit is weer Turks gebied :') - en een goed glas ayran. Daarna ga ik verder, want er blijkt verrassend veel te zien in een stad van dit formaat.
46. Voor het kolossale Hotel Tabriz ligt een oude hammam, wat nu een theehuis blijkt. Binnen krijg ik voor 1 manat (!) een hele pot thee. Dorst heb ik wel, maar een hele pot krijg ik niet weg.
Tea house and Hotel Tabriz, Nakhchivan city by Timon91, on Flickr
Na een paar minuten komt er een man binnen die wat foto's maakt van het mooie theehuis, ik spreek hem aan. Hij blijkt Iraniër te zijn en hij is met z'n familie op vakantie. Helaas heeft hij geen zin in een glas thee, want ik heb nog genoeg over :') Ze zijn hier voor een concert van een Iraanse artiest, maar dat was gisteren dus ik kan er helaas niet meer heen. Ik heb meteen de reden gevonden waarom Hotel Tabriz vol zit :') We praten even en daarna scheiden onze wegen weer.
47. Er zijn hier een paar oude gebouwen, maar die zijn net als heel Bakı helaas overgerestaureerd. Één daarvan is het Momine Khatun Mausoleum, die ook op de UNESCO werelderfgoedlijst staat. Het dateert uit 1186 en doet me meer aan Oezbekistan dan aan de Kaukasus denken.
Momine Khatun Mausoleum, Nakhchivan city by Timon91, on Flickr
Hier tref ik ook de enige souvenirwinkel die ik in Naxçıvan gevonden heb. Ik koop een aantal souvenirs en praat even met de vriendelijke dame, die alle tapijtjes zelf maakt. Duur zijn ze daarom wel, dus koop ik een heel fout fabrieksgemaakt tapijtje met de İlandağ (zie foto 68) erop.
48. Het straatbeeld met een voetgangersbrug en een bus.
Streetview, Nakhchivan city by Timon91, on Flickr
49. Aan de zuidkant van het centrum wordt een nieuw moskeecomplex gebouwd. Het ligt naast een gloednieuw kasteel wat op mij na compleet uitgestorven is. Bizarre plek, deze stad.
New mosque, Nakhchivan city by Timon91, on Flickr
50. Het hagelnieuwe kasteel, inclusief achtpuntige grasperken. Bij het zien van die achtpuntige ster - een doodnormaal islamitisch symbool - moet ik om één of andere reden toch altijd aan Turkmenistan en aan foute regimes denken :')
New castle, Nakhchivan city by Timon91, on Flickr
51. Tussen de moskee in aanbouw en dit kasteel staat ook de graftombe van Noach, uiteraard ook compleet vernieuwd. Hier zijn nog wat lokale vrouwen, dus ik ben niet helemaal alleen hier. De Ararat, waar Noach na de zondvloed landde met z'n ark, is hemelsbreed slechts 100 km verderop.
Noach's tomb, Nakhchivan city by Timon91, on Flickr
52. Het uitzicht de andere kant op. Links zie je wat water liggen, aan de overkant ervan ligt Iran.
View from the castle, Nakhchivan city by Timon91, on Flickr
53. Ik daal de heuvel af en kom een heel fout restaurant tegen, uiteraard leeg maar wel open :') Het is een eindje uit het centrum, maar wellicht wel leuk om vandaag of morgen te proberen :')
Restaurant, Nakhchivan city by Timon91, on Flickr
54. Mooie herfstkleuren hier! Na de lenteachtige warmte in Hongarije en Eskişehir, de winterse taferelen in Georgië en Armenië en de herfstregen in Kars en Tbilisi is het nu echt tijd voor de zonnige kant van de herfst :) Anders dan de warmte in Hongarije en Eskişehir voel je hier wel dat het kouder gaat worden, 's nachts vriest het ook al.
Autumn colours, Nakhchivan city by Timon91, on Flickr
55. De reden dat ik zo ver buiten het centrum ben geraakt is het treinstation. Ik wou toch even een kijkje nemen ;)
Station square, Nakhchivan train station by Timon91, on Flickr
56. Aan de spoorzijde, waar niet veel gaande is. Naxçıvan ligt aan de doorgaande spoorlijn Yerevan-Iran, hier is in een grijs verleden de nachttrein Moskwa-Tehran/تهران nog wel voorbijgekomen. Tegenwoordig rijden er natuurlijk geen treinen meer naar Armenië, maar er schijnt wel twee keer per week een nachttrein naar Iran te zijn, die zelfs helemaal naar Mashhad/مشهد rijdt! :D
Nakhchivan train station by Timon91, on Flickr
57. Richting noorden gekeken. Lokaal verkeer is er helaas niet (meer).
Nakhchivan train station by Timon91, on Flickr
58. Het mooie stationsgebouw, wat open is en waar binnen douanefaciliteiten zitten.
Nakhchivan train station by Timon91, on Flickr
59. Het reisschema van de trein naar Mashhad. Een reis van 30 uur! Volgens meerdere mensen die ik hier gesproken heb zou deze momenteel niet rijden, maar in het station wees eigenlijk alles erop dat deze wel gewoon rijdt.
Train schedule to Iran, Nakhchivan train station by Timon91, on Flickr
Omdat ik geen zin heb om het hele stuk terug te lopen ga ik op zoek naar een stadsbus die naar het Avtovağzal (busstation) rijdt, maar de bussen die hier langskomen gaan daar niet heen. Als ik een stukje terug loop om het bij een wat grotere weg te proberen word ik aangesproken door een jongen die iets jonger dan ik is. Hij heet Emrah en spreekt een paar woorden Engels. Hij vraagt wat ik hier doe en waar ik vandaan kom. We raken aan de praat, samen nemen we een bus naar het centrum. Hier ontmoeten we nog twee vrienden van hem, van wie er eentje drie jaar in Zweden gewoond heeft en zodoende goed Engels spreekt. Deze jongen, Ceyhun, fungeert als tolk en met z'n vieren drinken we thee, lopen nog meer door de stad en gaan we wat eten. Het is heel leuk om hier wat lokale jeugd te leren kennen. Ze zijn trots op Azerbeidzjan en Naxçıvan en we hebben een leuk gesprek. Het is prettig dat er iemand bij is die goed Engels spreekt, dat maakt het een stuk minder inspannend om dingen te vragen of te vertellen. Communiceren met mensen hier is soms best lastig, want behalve dat niemand Engels spreekt, spreekt ook nog eens bijna niemand Russisch. Zo geïsoleerd ligt Naxçıvan.... Turks is de enige buitenlandse taal die gesproken wordt. Één ding wat Ceyhun tijdens onze wandeling vertelt is hoe je die "ə" nou uitspreekt, want ondanks dat je hem veel hoort was het me nog niet helemaal duidelijk. Gewoon als een Zweedse "ä" dus, en dat maakt het al een stuk makkelijker :D
60. Zonsondergang boven Iran, tijdens onze wandeling.
Sunset over Iran, Nakhchivan city by Timon91, on Flickr
We eten een simpele kebab, en hoe hard ik ook aandring, betalen mag ik niet van ze - ook al heb ik veel meer te besteden dan zij. Naxçıvan schijnt overigens een plek te zijn met gigantisch veel organisch voedsel, maar ik heb er eerlijk gezegd weinig van gemerkt. Bij mensen thuis en in het oogstseizoen heb je al meer kans, gok ik zo, al heb ik bij terugkomst in Bakı wel meerdere boodschappentassen met groente op de bagageband gezien :')
Pas om 9 uur 's avonds neem ik afscheid en neem ik een bus terug naar het busstation, waar ik moe en voldaan in slaap val. De volgende ochtend is het koud, maar helder. Het belooft weer een mooie dag te gaan worden en ik ga vandaag een poging doen om wat van de regio te zien. Er zijn mooie plekken hier maar OV erheen is er gewoonweg niet. Je enige optie is een taxi huren. Ik heb wel een poster gezien in het hotel van een autoverhuurbedrijf, maar het telefoonnummer werkt helaas niet - het was een leuke optie geweest! Dan maar in conclaaf met taxichauffeurs, waar ik niet echt naar uitkijk. Ik wil graag naar twee plekken, volgens een blog op internet moet ik rekenen op zo'n 50 manat per bestemming (aangezien je waarschijnlijk niet elke dag manats gebruikt: 1 euro is ca. 2 manat). Een taxichauffeur die een beetje Russisch spreekt en begint met totaal 100 manat voor beide bestemmingen, wat dus geen verkeerde uitgangspositie is. Uiteindelijk settlen we op 80 manat en we gaan op pad. Mijn Erdoğan-lookalike taxichauffeur heet Rəfail, heeft al 20 jaar geen Russisch meer gesproken maar aangezien mijn Russisch ook niet bepaald vloeiend is komen we er samen wel uit!
Alle foto's van deze dag staan hier, een klein deel staat in het verslag.61. Waar de wegen in Naxçıvan-stad al rustig zijn, zijn ze buiten de stad echt uitgestorven. De eerste bestemming vandaag is het meer van Batabat, wat hoog in de bergen ligt.
On the road from Nakhchivan city by Timon91, on Flickr
62. Onderweg komen we langs het Heydər Əliyev reservoir, de belangrijkste toeleverancier van drinkwater aan Naxçıvan. Nu in de herfst is deze bijna leeg, maar na de winter staat het als het goed is weer vol.
Heydər Əliyev reservoir, Nakhchivan by Timon91, on Flickr
63. We passeren een paar dorpjes maar veel is het niet. De weg is goed en langzaam maar zeker klimmen we steeds hoger. Batabat ligt op ongeveer een uur rijden buiten Naxçıvan, heel dicht tegen de Armeense grens - groot is het hier niet.
On the road to Batabat lake, Nakhchivan by Timon91, on Flickr
64. De taxi van Rəfail. Alle taxi's zien er hier hetzelfde uit, de chauffeurs moeten allemaal in uniform en van een echte taximaffia is hier geen sprake - daar is Naxçıvan ook te klein voor. Rəfail is een uiterst vriendelijke man die ook wel een beetje openhartig praat over het leven hier, ik had me geen betere chauffeur voor deze dag kunnen wensen :D Mede om zijn openhartigheid heb ik uit veiligheidsoverwegingen zijn gezicht, kenteken en taxinummer geblurred - je weet nooit wie er meeleest.
Taxi on the road to Batabat lake, Nakhchivan by Timon91, on Flickr
65. Het meer van Batabat, op bijna 2300 meter hoogte. De omgeving is prachtig en bijna compleet uitgestorven. Ik mag alleen foto's richting het meer maken, als ik op dit punt mijn hoofd 90 graden naar links draai zie ik een Azerische soldaat met een verrekijker ons in de gaten houden: de Armeense grens ligt slechts een paar honderd meter (!) van ons af. Ook is het om die reden formeel code rood gebied. We kunnen hier wel zijn, maar Rəfail zegt wel dat we niet te lang moeten blijven hangen omdat ze anders achterdochtig kunnen worden. Onder geen beding je camera richting soldaten draaien, anders ben je hem kwijt...
Batabat lake, Nakhchivan by Timon91, on Flickr
66. Na even wat rondgelopen te hebben nemen we weer afscheid van deze plek en keren we terug naar beneden. In de lente staat het hier vol met bloemen, Rəfail laat wat foto's zien op z'n telefoon - het ziet er magisch uit. In de lente en zomer komt hij hier wel eens met z'n familie.
Batabat lake, Nakhchivan by Timon91, on Flickr
67. Een tweede meertje met een krakkemikkige steiger. Volgens Rəfail is dit een populaire plek voor stelletjes om een romantische foto te maken, dus die moet ook vastgelegd worden ;)
Batabat lake, Nakhchivan by Timon91, on Flickr
68. We rijden niet helemaal terug naar Naxçıvan maar slaan onderweg af, we gaan namelijk eerst nog naar het kasteel van Əlincə - de tweede bestemming vandaag. Onderweg hebben we een prachtig zicht op de İlandağ. Deze berg is het symbool van Naxçıvan, zeker met de besneeuwde bergen op de achtergrond ziet het er tof uit
İlandağ mountain seen from the car by Timon91, on Flickr
69. Het kasteel van Əlincə ligt op een heuvel, maar dat je 1800 treden omhoog moet wist ik ook niet :') Rəfail zegt dat hij hier een paar keer geweest is om toeristen te brengen, maar dat hij nog nooit naar boven geweest is. Stiekem is hij wel benieuwd dus hij gaat mee :D Hij vertelt me wel dat hij in z'n eigen tempo gaat en dat ik boven maar op hem moet wachten - voor een roker van drie pakjes per dag is dit geen minne opgave.
Climbing to Əlincə Qala/Alinja Castle by Timon91, on Flickr
70. Het pad is uiteraard nieuw, grotendeels aangelegd als trap. Het eerste stuk is ook nog met een voertuig te doen, daarna wordt het een echte trap :') Beneden zie je nog onze eenzame taxi staan.
Climbing to Əlincə Qala/Alinja Castle by Timon91, on Flickr
71. Bezweet en moe kom ik boven, maar o wat is het prachtig. Het doet me meteen denken aan Machu Picchu (ook al ben ik daar nog nooit geweest) alleen dan iets minder hoog, minder groen, minder oud en veel, veel minder toeristisch
Ik zit een kwartiertje alleen met dit uitzicht, het is echt magisch. Daarna komt luid piepend en krakend Rəfail boven, hij heeft er allerminst spijt van dat hij is meegegaan :D
View over Əlincə Qala/Alinja Castle by Timon91, on Flickr
72. Het kasteel zelf is dan weer weinig aan: gewoon nieuw en overgerestaureerd, net als de rest in dit land. Vroeger schijnt dit een onneembare vesting geweest te zijn, wat ik me gezien de ligging goed kan voorstellen :') Een Azerische vlag ontbreekt uiteraard niet.
Əlincə Qala/Alinja Castle by Timon91, on Flickr
73. Het uitzicht richting Naxçıvan. De İlandağ is ook goed zichtbaar. Wat een schitterende plek is dit toch, en er is he-le-maal niemand! We genieten er flink van, Rəfail videobelt ongeveer z'n hele familie om te laten zien hoe mooi het is :')
View from the Əlincə Qala/Alinja Castle by Timon91, on Flickr
74. Na de afdaling - die toch een heel stuk sneller gaat dan naar boven - vervolgen we onze weg. Rəfail wil me nog één plek laten zien, genaamd Əshabi-Kəhf. Dit is een heilige plek en omdat we toch in de buurt zijn, waarom niet? De weg ernaartoe is al de moeite waard ;)
Road to Ashabi-Kehf by Timon91, on Flickr
75. Het is een natuurlijke grot en een heilige plek in de Koran. Het kan hier heel druk zijn, maar vandaag zijn er maar een paar mensen. Ik loop wat rond maar heb na al onze avonturen eerlijk gezegd ook behoorlijk honger gekregen - behalve ontbijt en een appel heb ik nog niet veel gegeten vandaag :@
Ashabi-Kehf cave by Timon91, on Flickr
Rəfail heeft even geslapen in de auto, hij is hier al vaak geweest. We zijn vlakbij de stad Naxçıvan, in niet veel meer dan 20 minuten zijn we terug. We eten wat bij een goed restaurant nabij het treinstation maar niet bij het restaurant van foto 53, want dat is volgens hem te duur. Het biertje bij de shashlik smaakt fantastisch en Rəfail kijkt jaloers toe, maar hij moet nog rijden
Rəfail vertelt tijdens het eten dat hij wel eens in Bakı geweest is, maar Turkije nog nooit bezocht heeft. Ook heeft hij gevochten in Armenië tijdens de oorlog van 1994, maar veel wil hij er niet over kwijt. Iran is hij een paar keer geweest, maar hij houdt meer van Naxçıvan en blijft liever hier. Tegen vijven ben ik terug in het hotel en is het tijd om uit te rusten, wát een dag was dit! :D 's Avonds spreek ik weer af met m'n lokale vrienden, wat wederom heel gezellig is. Ditmaal lukt het me wel om het eten voor ze te betalen :) Ook het onderwerp politiek komt ter sprake, ze snappen het wel dat ik als toerist ook Armenië bezocht heb en stiekem zijn ze heel benieuwd hoe het is. Verder komen er nog wat opmerkelijke uitspraken voorbij als "Of course it's okay to criticize government, but only in a positive way. You cannot critisize government in a bad way, that's logical", maar probeer steeds diplomatiek te antwoorden ;) Uiteraard worden ook belangrijke zaken als meisjes en voetbal besproken, we komen de avond goed door. Aan het eind van de dag ben ik doodop, het is een heel intensieve dag geweest. Ik loop terug naar het busstation, het valt op dat je in de kiosk behalve koekjes eigenlijk alleen alcohol kunt kopen. Er gaan veel bussen naar Iran en Turkije dus dan is dit je laatste kans op (betaalbare) alcohol :') Alcohol is ook de reden van veel Iraniërs naar Naxçıvan komen, want het is dichtbij, ze hebben visum nodig en het is ruim voorhanden ;) De internationale busverbindingen hier zijn beperkt tot wat steden in Iran en heel wat in Turkije, want behalve met Armenië en Iran grenst Naxçıvan ook nog aan Turkije. De grens is slechts enkele kilometers lang, maar er is wel een grensovergang. Je kunt vanaf Naxçıvan meerdere malen per dag met een directe bus naar İstanbul :') Turkije is dus ook het enige land wat aan alle drie Kaukaus-republieken grenst ;)
Na een geweldige dag lig ik tegen elven uitgeput op bed. 's Nachts om 3 uur wordt het slot van de kamer twee deuren verderop gerepareerd met een boormachine dus de nacht verloopt niet heel rustig, maar uiteindelijk slaap ik wel goed. 's Ochtends ontbijt ik op de kamer en bel rond kwart voor 9 Rəfail op, die als normaal bij het busstation op passagiers wacht. Hij brengt me naar het vliegveld en klaagt over spierpijn in z'n kuiten, goh wat raar :') Bij de terminal bedank ik hem voor alles en nemen we afscheid met een stevige knuffel, Rəfail was een fantastische gids in Naxçıvan! Een andere taxichauffeur kijkt ons raar aan en zegt iets als "zeg, hoe rijd jij dat je zo close bent met je passagiers?" :') Het inchecken gaat niet zo soepel als op de heenweg, ik moet eerst langs een balie om m'n paspoort te laten controleren, waar ik twee piepkleine flintertjes papier met de tekst "checkd" erop in m'n paspoort krijg. Moeilijk om die niet te verliezen, dus ik houd m'n paspoort goed vast :') Bij het inchecken wordt één papiertje eruit gehaald, bij de security het tweede. Logisch allemaal
We vertrekken op tijd en ik heb wederom een raamplek aan de noordkant, dus het uitzicht is hetzelfde als op de heenweg.76. De Ararat steekt er hoog bovenuit. Het idee dat Yerevan ergens rechts van die berg ligt is heel raar.
Mount Ararat seen from an airplane by Timon91, on Flickr
77. We vliegen eerst richting Tabriz/تبریز, daarna maken we een bocht en heb je weer een vol zicht op de bergen.
Mountains in northern Iran seen from an airplane by Timon91, on Flickr
78. Na ruim een uurtje vliegen zijn we weer terug in Bakı, hier de kust bij de plaats Bilgəh, ten noordoosten van Bakı. Bakı ligt op een schiereiland genaamd Abşeron, wat ik eerlijk gezegd heel Israëlisch vind klinken :')
Absheron peninsula seen from an airplane by Timon91, on Flickr
Bij de bagageband beginnen de taxichauffeurs alweer aan me te trekken - waar ze eigenlijk helemaal niet mogen komen - alleen hier zijn ze niet vriendelijk, zoals in Naxçıvan. Vanaf het vliegveld vertrekt twee keer per uur een bus naar het centrum, met een Bakı-kart - de lokale OV-chipkaart - kost dat 1,30 manat, dus dat wil ik eerst proberen. Nadat ik m'n rugzak tussen de kookpannen, dozen en vuilniszakken van de bagageband heb gevist heb ik drie Adnans aan me kleven die me voor "40 manat special price express VIP service to city centre" wel willen brengen. Ik heb een klein plannetje bedacht en reageer een beetje half wel-half niet om ze aan het lijntje te houden. 40 manat is veel, veel, veel teveel dus om hen een loer te draaien heb ik helemaal geen problemen mee. Ik ben in het dagelijks leven geen taxigebruiker, maar op vakantie is het één van de dingen waar ik de grootste hekel aan heb: onderhandelen met taxichauffeurs en weten dat je uiteindelijk nog steeds opgelicht wordt. Net als op veel andere plekken is het gebruik van een taxi-app in Bakı echt een uitkomst. In Bakı gebruikt men Bolt, vergelijkbaar met Uber, en aangezien ik een lokale simkaart heb is dat het proberen waard. Tijdens het lopen naar de uitgang, vergezeld door de drie bodyguards, pardon, taxiparasieten, zoek ik via Bolt een taxi naar m'n appartement. Buiten bij de bushalte zie ik geen passagiers, dienstregeling of bus dus bevestig ik de taxi van Bolt, die na een twintigtal seconden al voor m'n neus staat. Nu is het tijd om de Adnans, die nog steeds bij me staan, aan te spreken met "no thank you, this taxi is 7 manat, good luck with your scams", in te stappen en weg te wezen :') Het is voor het eerst dat ik een taxi-app gebruikt heb, maar in een stad met een Adnanprobleem is het echt een uitkomst :D Na terugkomst in het appartement rust ik wat uit, regel een excursie voor morgen en ga dan op pad. In het "oude" centrum heb ik niet zoveel zin, dus besluit ik om naar de bazaar te gaan die ongeveer zes metrohaltes buiten het centrum ligt.
79. Ik kom in deze non-descripte buitenwijk uit, na een beetje vragen heb ik de bazaar gevonden.
Streetview near the Baku bazar by Timon91, on Flickr
80. Het begin van de bazaar. Echt happig is men hier niet op foto's, dus deze is met de telefoon genomen ;) Verder heb ik hier geen foto's gemaakt. Net als andere bazaars in de voormalige Sovjet-Unie is het een grootse verzameling kleuren, geuren en geluiden en heb je acht paar ogen nodig om alles goed te zien en toch te blijven kijken waar je loopt. Veel indrukken dus! Ik koop wat fruit, dadels, sokken en een paspoorthoesje van Azerbeidzjan en loop verder vooral veel rond.
Baku bazar by Timon91, on Flickr
Na de bazaar heb ik eigenlijk geen zin meer om nog wat te gaan doen dus ik ga terug naar het appartement, eet wat bij een restaurant en word rond 10 uur 's avonds geappt dat m'n tour morgen geannuleerd is :') Fijn, die reisbureau's hier :') Gelukkig weet ik via via nog een andere tour te scoren, maar of dat echt doorgaat zien we morgen wel :')
's Ochtends vertrek ik bijtijds voor mijn tour, maar het ophaalpunt blijkt niet te kloppen. Na een paar telefoontjes over en weer pak ik voor 1,5 manat een Bolt taxi en sta uiteindelijk toch op de goede plek. We vertrekken met een lichte vertraging, maar ik heb het gevonden :') Ik heb nog een halve dag in Bakı en wil toch wel graag deze excursie doen. Aan het eind van de middag vertrek ik uit Azerbeidzjan, maar ik zou hier nog wel genoeg tijd voor moeten hebben.
81. De eerste stop is de Bibi-Heybat moskee, oorspronkelijk gebouwd in de 13e eeuw. De communisten hebben het gebouw in 1936 verwoest, dus dit is een replica uit de jaren 90. Nieuw dus, net als de rest hier :')
Bibi-Heybat mosque near Baku by Timon91, on Flickr
82. De moskee is mooi van binnen, we lopen hier een kwartiertje rond.
Bibi-Heybat mosque interior by Timon91, on Flickr
83. De moskee ligt aan de rand van de stad, aan de hoofdweg naar het zuiden en naast de haven. Ook het uitzicht is niet verkeerd.
Port of Baku near the Bibi-Heybat mosque by Timon91, on Flickr
84. De hoofddoelen van vandaag zijn de moddervulkanen en de petrogliefen van Qobustan, beide zo'n 60 km ten zuiden van Bakı gelegen. Onderweg hebben we mooi zicht op de spoorlijn waar ik ook over gekomen ben ;)
Railway near Qobustan by Timon91, on Flickr
Onderweg praten we wat, mijn tourgroep bestaat uit twee echtparen uit Servië, twee vrienden uit Kroatië, een echtpaar uit Saudi-Arabië en ik. Eer schijnen hier veel Saudi's te komen en de gids is gefascineerd door mensen, met name vrouwen, uit dat land. De Saudische dame heeft haar gezicht niet bedekt, maar de gids vertelt dat dit een uitzondering is. Ze vindt het vooral fascinerend hoe volledig gesluierde vrouwen met zonnebril selfies maken, want ja, wie zie je nu eigenlijk op die foto? :') We zitten - uiteraard - in een krap Mercedes Sprinter busje, maar omdat die lang niet vol zit valt het nog wel mee. Onderweg "genieten" we van het bejaknikkerde landschap hier, maar onze bestemming is gelukkig niet heel ver weg.
85. We gaan van de snelweg af en kruisen de spoorlijn, net op het moment dat er eindelijk een trein voorbij komt - ook al is het maar een enkele locomotief :)
Azeri locomotive near Qobustan by Timon91, on Flickr
86. De moddervulkanen liggen een aantal km offroad vanaf het dorpje Qobustan. Het busje kan hier uiteraard niet komen, dus stappen we over op een drietal Lada's die ons door de woestijn erheen rijden. Er borrelt hier dus modder op en het geheel doet nogal bizar en buitenaards aan. Enige toeristeninfrastructuur is er niet en je kunt vrij rondlopen. De dames van de groep nemen allemaal een flesje modder mee, want het is goed voor de huid ;)
Mud volcanoes, Qobustan by Timon91, on Flickr
87. Sfeerimpressie van de moddervulkanen :')
Mud volcanoes, Qobustan by Timon91, on Flickr
88. Blub, met op de achtergrond de Kaspische Zee.
Mud volcanoes, Qobustan by Timon91, on Flickr
89. Close-up van een kratertje. De modder is overigens gewoon koud, dus aanraken is geen probleem ;)
Mud volcanoes, Qobustan by Timon91, on Flickr
90. Na deze stop, die nogal bizar overkomt en heel wat anders was dan ik eerlijk gezegd had verwacht, gaan we verder naar de petrogliefen. Dit is dan weer wel een grote attractie, met vele touringcars en (met name Indiase) tourgroepen.
Start of the tour, Qobustan National Park by Timon91, on Flickr
91. De petrogliefen, die volgens de gids 20.000 jaar oud zijn. Dit is UNESCO werelderfgoed, maar iedereen die hier langs loopt kan ze gewoon aanraken en velen doen dat ook. Ik geloof eerlijk gezegd niet dat ze zo oud en en er nog zo uit zouden kunnen zien, dus ik gok eigenlijk dat ze eens in de zoveel tijd weer verduidelijkt worden ;) Ook deze oudheid voelt te nieuw en te gemaakt aan. Neemt niet weg dat het wel indrukwekkend is om te zien ;)
Petroglyphs at Qobustan National Park by Timon91, on Flickr
92. De leeuwensteen, met een hoog Lion King gehalte :')
Lion rock, Qobustan National Park by Timon91, on Flickr
93. Daarna is het tijd om weer terug te keren naar Bakı, waar ik niet rouwig om ben want heel veel tijd heb ik niet over :') De laatste stop is de eerste boortoren die hier gebouwd is, voor Azerbeidzjan natuurlijk van wezenlijk belang ;) Dit is al in Bakı en hier bestel ik een Bolt taxi om terug te gaan naar m'n appartement.
First oil drilling rig in Baku by Timon91, on Flickr
Terug daar is het de laatste restjes inpakken, wachten op de dame van het appartement om de sleutel terug te geven en haar hartelijk te bedanken voor de goede zorgen en dan - voor de laatste keer - een Bolt taxi bestellen om naar het vliegveld te gaan.
94. De rit de stad uit, dag Bakı!
Leaving Baku towards the airport by Timon91, on Flickr
Het was een interessant bezoek aan dit land, met name Naxçıvan was geweldig om te bezoeken. Ik kan het je echt van harte aanbevelen, ook al is er maar weinig informatie over te vinden op internet ;) De mooiste tijd van het jaar om te bezoeken is denk ik mei, als de velden in bloei staan en het landschap groen is. Na een lange dorre zomer is alles droog en geel, al is het nog steeds een erg mooi gebied :) En Bakı? Leuk om er een keer geweest te zijn, maar niet echt de reis van een citytrip waard ;) Zo'n excursie de stad uit maakt het wel wat leuker, want in de stad zelf ben je na een dag of twee echt wel klaar. De volgende keer Azerbeidzjan ga ik proberen wat meer van de rest van het land te zien, want er is schijnbaar nog best veel andere soort gaarheid te vinden naast het oliegeld in Bakı :') Om kwart voor 4 sta ik dan alweer op het vliegveld, maar ditmaal bij de internationale terminal. Een mooi moment om dit deel af te kappen, want...
...we zijn nog niet klaar! Nee, de oplettende lezer heeft misschien opgemerkt dat we nu twee werelddelen en drie seizoenen gehad hebben, dus er mist nog wat ;) Er volgt nog één deel, maar waar zich dat gaat afspelen houd ik nog even geheim ;) Ik kan al wel verklappen dat het heel weinig overeenkomsten heeft met de reis tot nu toe, dus laat jullie verrassen!
Wederom bedankt voor het meelezen, reacties zijn altijd welkom en ik zie jullie graag terug in het laatste deel!
