In Turkije ging de week gevoelsmatig niet heel snel, maar de tijd tikt onverbiddelijk door. Het is tijd om İstanbul te verlaten en om andere oorden in dit land op te zoeken. Zoals ik al schreef in het vorige deel is een week voor een reis als deze een vrij kort tijdsbestek, maar dat is relatief. Je kunt zo veel mogelijk proberen te proppen in een week, maar je kunt ook zo veel mogelijk proberen te proppen in een maand en in beide gevallen kun je tijd tekort komen. In mijn geval: ik heb mijzelf een week gegeven en dan is het de kunst om te zien wat ik binnen die week kan bereiken! Ik heb uitgerekend dat een rondje İstanbul - Bursa - Eskişehir - İstanbul prima te doen is in die week en dat heb ik kunnen realiseren.
Tijdens deze ronde verblijf ik een dag in Bursa en een dag in Eskişehir. Die ene dag in Bursa is achteraf gezien gewoonweg te weinig geweest, qua wat er allemaal in de omgeving is wat leuk lijkt om te bezoeken. Deze korte bezoekjes dienen vooral om even een impressie op te doen, om daarna te besluiten om eventueel terug te komen voor een langer verblijf als het ergens goed bevalt. Voor Eskişehir was die ene dag wel genoeg.
Tussen haakjes: deze fotoreeks begint met nummer 59 omdat ik dit hele reisverslag (alle drie delen) in één keer heb geschreven en geen zin had om al die nummers na het opsplitsen van dat boekwerk nog eens te moeten gaan omnummeren.
Allez hop, de eerste bestemming: Bursa is een andere miljoenenstad in Turkije, ten zuiden gelegen van İstanbul. Je kan daar (nog) niet komen per trein, maar per veerboot en bus kan dat wel. Vanuit İstanbul vind ik het het interessantst om een veerboot te nemen naar Mudanya, om daarna een bus te nemen naar het centrum van Bursa. Klinkt eng, afhankelijk zijn van een één of andere vage veerverbinding (die door slecht weer ook eens niet kan varen, zoals een aantal dagen terug in İstanbul het geval is geweest) en een één of andere obscure buslijn waar je online nauwelijks informatie over vinden kunt zonder afhankelijk te zijn van reisverslagen van anderen of van die lokale toerismeblogs, maar ondanks dat het onontgonnen terrein is, lijkt (nadruk op het woord 'lijkt') het allemaal voor deze tocht zo simpel te zijn als: neem een veerboot en daarna een bus en ik was ook, zelfs toen ik de veerboot opstapte, nog in de veronderstelling dat het zo rechttoe rechtaan zou zijn.
De gekozen veerboot vertrekt al vroeg: om half negen al, vanaf Yenikapı, wat al zo'n drie kwartier lopen is vanaf mijn verblijf. Ik had naar Sirkeci kunnen lopen en vanaf daar met de Marmaray naar Yenikapı kunnen rijden, maar ergens is het ook wel interessant hoe de buitenwijken van de stad er rustig bij liggen in het ochtendgloren.
59. Qua spoorwegarcheologie was mijn wandelroute naar Yenikapı ergens wel interessant, omdat ik vlak langs de oude spoorlijn liep waar vroeger de binnenstadstreinen van de TCDD (Turkse spoorwegen) en diverse nachttreinen gereden hebben, tot aan Sirkeci.
60. Die tijden zijn voorbij en nu ligt de lijn er verlaten bij, hoewel alle stationnetjes er nog in hun oorspronkelijke toestand, onveranderd bij liggen, al zijn ze wel afgesloten voor het publiek.
61. De stationsborden hangen er wel nog.
62. Iets verderop, het station waar ik zijn moet: Yenikapı.
63. Ik moet niet bij dit oude, afgesloten station zijn, maar bij de nieuwe 'tombe', om mijn reisgenoot van de afgelopen dagen op te wachten.
Diegene zal dezelfde dag als de heenreis weer terugkeren van Bursa naar İstanbul, waarna ik de tocht voor mezelf heb.
64. Het is nog vroeg en deze bus staat hier met een chauffeur binnen die aan het stuur (nauwelijks zichtbaar) nog een tukje aan het doen is.
Veerboten naar Mudanya zijn er van twee bedrijven: IDO (wat vrij vertaald staat voor 'İstanbul zeebus') en Budo. Ik had de boot genomen van IDO, wat zo'n 25 lira kostte (niet bijster veel). De overtocht was online te boeken als e-ticket, maar aan de balie konden ze die ook gewoon uitprinten, goed voor de verzameling.
65. Tijd om op de boot te stappen. Niet de grote rechts, maar een kleinere, wat oudere, links.
Het is een typische veerboot, een vliegtuigopzet qua stoelen en type stoelen, maar er was geen catering. De dorst was aanwezig en enige honger ook bij gebrek aan een ontbijt omdat ik in de ochtend verder niet gegeten heb omwille van het vroege vertrekuur en omdat het inpakken meer tijd in beslag nam dan zou moeten. Gelukkig waren er nog wat broodjes (simit) over en een halve fles water, waar voorlopig wel even op geteerd kon worden voor de overtocht van iets meer dan anderhalf uur. Er is geen wifi aan boord, maar omdat het vroeg is kon er even geslapen worden. Dat vond een groot deel van de passagiers ook: het bleef gelukkig rustig. De veerboten de andere kant op schenen drukker te zijn met Syrische families die natuurlijk hun kans schoon zagen om nu richting de EU te trekken, sinds president Erdoğan de grenzen geopend had. Vandaag de dag zijn die grenzen alweer dicht en zijn al die vluchtelingen per bus weer teruggestuurd wegens het coronavirus...
66. Na een lange tocht, is daar dan Mudanya.
67. Na aankomst in Mudanya kom je direct uit bij het busstation (otogar), waar een bus van lijn 1/M zijn vertrekuur staat af te wachten. Iedereen propt zich in de bus, maar wij wachten de volgende bus wel af, omdat we geen zin hebben om te staan in die menigte.
68. Het wachten op de volgende bus is niet erg, want de bussen rijden hier om het kwartier.
Qua vervoersbewijs kopen we een wegwerp Bursakart met 2 ritten in een stalletje in de buurt (het is niet zoals in Nederland dat er één OV-chipkaart is voor heel het land...). Ik kocht twee van die kaarten, met de overtuiging dat het 1 rit is naar het centrum van Bursa, een keer heen en terug naar een nabijgelegen dorp en dan nog 1 rit naar het Otobüs Terminali van Bursa voor het vervolg van de reis.
We kijken eens op de vertrekstaat in het bushokje. Een klein velletje papier hangt er en de bestemming van deze bus is niet Bursa, maar Emek. Van Emek heb ik nog nooit gehoord, dus zoek ik dat eens op. Het blijkt een oord te zijn dat ergens ligt tussen Mudanya en Bursa in, op een stevige afstand van het centrum van Bursa en dat betekent dat we vanaf Emek maar moeten uitzoeken hoe we in het centrum van Bursa moeten komen. Geen simpel tochtje per bus naar Bursa dus, maar ondanks dat kan ik wel nog steeds met de kaartjes in Bursa komen en een dag erna het busstation...
De bus is ruim en de bus raakt geleidelijk vol. Op het eindpunt staat er genoeg volk en dan wachten we ook maar rustig tot het grootste deel van de reizigers uitgestapt is. Het busstation van Emek kun je ergens geen busstation noemen. Het is gewoon een strook asfalt waar bussen geparkeerd staan langs de weg, zonder perron of zoiets, dat zelf gepropt ligt tussen twee brede stroken asfalt, snelwegen geheten. Wel is het direct duidelijk was het vervolgtransport is, en dat zou niet de bus worden: vanaf Emek blijkt de Bursaray te beginnen, de metro van de metropoolregio Bursa. Heb ik dat ook maar eens gedaan, denk ik zo.
Het materieel op die metrolijn is divers: naast moderne treinen rijdt er ook genoeg ouder materieel rond: oude treinen van de U-Bahn Frankfurt, zelfs oude stellen van de metro van Rotterdam schijnen er nog rond te rijden (al heb ik die niet gezien). Met een nieuwer stel gaan we naar het centrum.
69. Na een aantal metro's en trams, is er nog steeds geen 'heavy-rail' in zicht. De stoelen in dit treintype zijn harde kuipstoeltjes zonder stofje, maar ze zitten wel prettiger dan een stoel in een SNG. Omroepen gaan verrassend genoeg tweetalig: in het Turks en in het Engels.
70. Op de route naar het centrum is, op een stadion van een voetbalclub dat er uitziet als een groene draak en fietsers (!) op de snelweg (!!) na, niets bijzonders te zien.
71. Hierzie, een Frankfurter stel.
72. Eenmaal uit de metro ontdekken we dat hier óók nog een tramlijn (T1) ligt met moderne trams van Turkse makelij zowaar, die er wat uitzien als speelse honden met lange, hangende oren. We nemen die tram niet, we gaan gewoon eens rondlopen.
Eigenlijk hebben we geen idee wat hier te zien is, maar vooruit, ik laat me graag verrassen en van Bursa weet ik niets af. Op OV-vlak gaat dat alvast de goede kant op, omdat los van de tramlijn T1, die een ringlijn vormt, er nog een tramlijn met lijnnummer T3 blijkt te zijn die haaks ligt op de ringweg waar T1 langs gebouwd is, in een winkelstraatje.
73. T3 eindigt vrij plotseling waar de ringweg begint en op dat eindpunt staat een tweeledig tramstel erop van het type M van Düwag die vroeger in Bochum gereden heeft. Deze tramlijn sluit qua netwerk niet aan op T1 omdat deze tramlijnen elk een andere spoorbreedte hebben. In plaats daarvan is op één plek een kruising, waarbij deze twee spoorbreedtes 'over elkaar heen' lopen.
Later deze dag zou ik ook nog historische trams (van die eenwagonsbakken) tegenkomen, waarvan ik geen idee heb waar die vandaan komen.
De stad zelf is ook ook wel verrassend interessant. De stad lijkt op het internet erg bruut en beton-achtig, maar de binnenstad heeft genoeg interessants om te zien: bij dat eindpunt van T3 aan de ringweg ligt een heuvel met restanten van een fort, met een oude stadspoort, een klokkentoren en ook twee tombes van vroegere sultans van het Ottomaanse Rijk, met bijbehorende familieleden en pracht en praal. De tombes worden bezocht door een best aantal Turken die spontaan gebeden opdreunen alsof het een bedevaart betreft.
74. De heuvel, met fortsomwalling.
Aan de tramkant zijn ook historische bouwwerken, met als bekendste bezienswaardigheden de hans (meervoud van 'han'), welke soort van bazaars zijn in open ruimtes in de open lucht, midden in een gebouw, die je wellicht best kunt vergelijken met hofjes, behalve dat het binnen vol met cafés en overige winkels is op meerdere verdiepingen. Ook noemenswaardig zijn andere, bedekte bazaars, die een stuk minder claustrofobisch zijn dan die in İstanbul en her en der ook en stuk meer georganiseerd eruitzien.
75. Een bazaar, alsof er ooit een brand heeft gewoed, met een enorm (georganiseerd chaotisch) aanbod, alsof het İstanbul is.
76. Dit ziet er dan weer erg West-Europees geordend uit...
77. Hier een beeld van een han, waar het goed druk is.
78. Het idee om naar Bursa te gaan was eigenlijk vooral om daar iskender kebab te eten, een soort kebab dat qua kenmerken iets weg heeft van een kapsalon: een groot bord met vlees en brood onder het vlees in plaats van patat, terwijl er yoghurt aan de zijkant ligt met tomaten, groene pepers en een apart moesje. Het vult goed.
Bij een toiletbezoek wordt een vrees werkelijkheid: er zijn hier geen 'gewone' westerse toiletten: alleen maar hurktoiletten. Heheh, dat ga ik noo... ok, doe ik. Dat heet culturele verrijking en uiteindelijk zul je er toch aan moeten geloven en zo moeilijk is het niet... toch? Nou ja, nu ben ik squatten wel gewend van de gopnik-hardbass scene, maar dit is toch andere koek. Het vergt een hoop gewenning.
79. Na het eten lopen we nog naar een toeristische trekpleister: een grote gele brug met daarop een permanente markt in de vorm van huisjes die integraal onderdeel maken van de brug zelf, waarbij tot in den treure overal vermeld wordt dat dit de enige brug van zijn soort is, samen met een één of andere brug in Firenze, hoewel ik eerder zou denken dat de Rialtobrug in Venetië anders ook soortgelijk is (in Wikipedia lees ik dat er ook in Bulgarije nog zo'n brug zou zijn).
80. Na de brug gezien te hebben, lopen we nog naar de 'groene moskee' en een nabijgelegen tombe.
81. Dan nog even een uitzicht op de stad en het gebergte waartegen Bursa gebouwd is.
Zo raken we, sneller dan het voelde, door de tijd heen. Ik mijn reisgenoot af bij een nabijgelegen metrohalte zodat de reis terug aangevangen worden kan naar de veerboot. Ik blijf achter en ga naar mijn hotel toe.
82. Daar is weer zo'n tram op T3 met een verdacht lijnnummer...
83. En een metrostel. Veel (goede) foto's heb ik niet van deze metro.
De hotelkamer bevindt zich hoog boven de grond, met een mooi uitzicht, maar niet aan de 'goede kant', omdat de Uludağ-berg niet te zien is, maar wel het verkeer, en net zo veel vlaggen als in İstanbul. Het hotel is voor mij een première: een vrij zakelijk ogend en voelend hotel met een bediende in zo'n typisch rood pak met dito petje. Ik denk dat zo'n jonge toerist dan nog een verfrissing is, dan alleen humeurige zakenman of een familie die alleen maar commandeert. De kamerbediende mag me wel en geeft me een kop thee en vertelt wat meer over de stad Bursa en wat er zoal nog meer te zien is, met een plattegrond. Die zal in de toekomst nog wel van pas komen.
In de avond zet ik nog wat propaganda-tv op en hoor ik beneden op de straten een hoop getüter van allerlei auto's, busjes en vrachtwagens die waarschijnlijk aan het protesteren zijn om hun steun te betuigen aan het front bij Idlib.
Verder Anatolië in
De ochtendazaan fungeert prima als wekker, kun je stellen. Het volume is luid, het galmt stevig na en het lijkt me heel sterk dat je hier niet wakker van wordt. Ik blijf ondanks dat nog even langer doortukken. Mijn bus naar de volgende bestemming, Eskişehir, vertrekt pas om 10 uur in de ochtend, dus heb ik nog wel even om bij te komen en een ontbijt te nuttigen in een verder uitgestorven ruimte totdat ik naar de bushalte toe ga lopen, die op zo'n 5 minuten van het hotel vandaan ligt. Ik heb mezelf genoeg reservemarge gegeven, mocht het verkeer een hel zijn.
Informatie over het OV is hier erg moeilijk te vinden. Google Maps heeft hier geen info van en van Openstreetmaps word ik ook niet veel wijzer, maar er is wel een soort van routeplanner in de vorm van Moovit. Moovit is een zegen en een vloek tegelijk, omdat het inderdaad dienstregelingen toont die kloppen, maar tegelijkertijd is de user interface verschrikkelijk en is het ook nauwelijks te gebruiken op een telefoon, waarbij mijn telefoon de hele tijd weigert het toetsenbord te tonen zodra ik iets wil typen. Het is behelpen, maar ja. Ik sta op tijd bij de halte en ik wacht buslijn 38 af met de aangegeven eindbestemming Terminali af. Het is een drukte aan oude wrakken van bussen en na een tijdje komt mijn bus aangestormd. Het is wat 'voorsorteren' omdat aan deze strook weg waar de bushalte Kent Meydanı aan ligt, midden op een druk kruispunt ligt en er filevorming kan ontstaan aan bussen, waardoor je alert moet blijven om te zien waar jouw bus zal staan in die rij. Ik ontwaard mijn laatste rit en ik ga zitten. Ik merk alleen dat de bus totaal de verkeerde kant op rijdt en ik krijg argwaan dat ik de verkeerde kant op rij. Ik vraag aan mensen die achter me zitten of deze bus naar Otogar toe gaat, maar veel wijzer word ik niet van hun reactie. Zodra iemand uitstapt steekt diegene zijn duim op en zegt nog 'Otogar!' waardoor ik nu wat meer gerust ben over de route, ondanks dat de bus nog steeds de andere kant op gaat. Die gerustheid zit 'm er vooral in dat de bus de ringweg lijkt te volgen, om daarna weer bij dat kruispunt te komen waar ik op de bus stapte. Ik besef me, dat ik aan de verkeerde kant van het kruispunt stond te wachten en dat ik zo best wat tijd vergooid heb, maar zo zie je maar: als je een reservemarge kan inbouwen in de planning voor het geval dat, is het hoe dan ook toch net even wat geruster reizen. Nu heb ik wel weer de binnenstad van beide zijden gezien. Eenmaal de bus losgebroken is uit de ringweg, is het één lange tocht over de snelweg naar het Terminali langs een spoorlijn voor de Bursaray die aangelegd wordt. Er is geen halteinformatie aan boord en het is ook niet te zien waar je bent (ook op diverse kaart-apps niet omdat niet te zien is waar de haltes zijn), maar het is wel handig dat het Terminali het eindpunt is en dat het ook goed als zodanig te herkennen is. Met een half uur uiteindelijk nog te doden heb ik ruim de tijd om uit te zoeken waar ik heen moet.
84. Uiteindelijk ben ik aangekomen in de oude, gele bus.
85. Meteen zie ik al: dit is een behoorlijk groot busstation.
86. Het Terminali is een groot gebouw dat van binnen erg ruim is opgezet, met een indruk van een hangar met héél veel borden in een cirkel van alle busmaatschappijen in groot en klein formaat. Het is vrij chaotisch ingericht met mannetjes die reizigers proberen te lokken door hun bestemmingen rond te roepen. Op die manier vond ik wel snel de balie waar ik terecht moest om me aan te melden.
Ik had van tevoren online al een kaartje gekocht voor deze bus maar Eskişehir, maar vanzelfsprekend was dat niet. Het is op zich te doen via een site als obilet.com, maar via de sites van de vervoersmaatschappijen is het, los van een taalbarrière, ook systeemtechnisch ondoenlijk omdat die sites uitgaan van reizigers die Turks zijn, omdat ze allemaal een Turks ID vragen en Turkse telefoonnummers die zo ingesteld zijn dat een Nederlands telefoonnummer nooit geaccepteerd wordt. Bij obilet kan je wel een optie aanzetten dat je een buitenlander bent.
87. De bus voor de rit richting Centraal-Anatolië staat al klaar.
88. Deze busrit zal twee en een half uur duren, maar het is zeker geen straf. De bus heeft een 2+1 stoelopstelling met voldoende beenruimte, een stopcontact, iets van een niet meer functionerend in-car entertainment systeem op een heel oude Android-versie en een soort van catering in de vorm van een bekertje water en onderweg nog een bekertje thee/koffie of sap en een cakeje/koekje.
De rit heeft me 30 lira gekost, wat ongeveer 4,50 euro is. Het leuke is dat je daar in Nederland vaak voor 4,50 überhaupt geeneens een bekertje koffie en een cakeje voor krijgt...
89. De route is een tijdje interessant, met een goed uitzicht over de Uludağ-berg en het gebergte, maar des verder we van Bursa raken, hoe vlakker en eentoniger het landschap wordt.
90. Dan is daar opeens Eskişehir.
91. Het busstation alhier heeft ook een enorm gebouw van een busstation dat ook het interieur heeft van een hangar.
92. Waar Eskişehir anders is ten opzichte van Bursa, is dat het busstation hier wel een railverbinding heeft in de vorm van een tramlijn.
Ook nu neem ik de tram niet: ik besluit te lopen naar het centrum langs de rivier de Porsuk. Langs deze rivier merk ik al dat Eskişehir heel anders aanvoelt dan Bursa en İstanbul. Het oogt allemaal wat meer 'Sovjet-achtig', met flats; lange, brede stroken autoweg; her en der busjes die door zouden kunnen gaan als marshrutka en parken die omringd zijn met enorme hekken met binnenin allemaal monumenten (beelden) en kitcherige andere bouwsels. Eskişehir is naast een stoffige 'Sovjet-achtige' stad ook een merkwaardige stad, met een hoop dingen die ooit gedaan om de boel op te fleuren, zoals het plaatsen van felgekleurde bruggen over de rivier (één zelfs met een rode loper) en het inrichten van een eilandje in de rivier als 'liefdeseiland' met bloemen die in een hartpatroon zijn ingelegd en diverse andere liefdessymbolen om alles helemaal cliché te maken, dat te bereiken is door een Hollands uitziende ophaalbrug over te lopen.
93. Een blik op het liefdeseiland, met in de betonnen geul een ernstig gebrek aan water. Gelukkig is er nog wat harten te herleiden van de nog niet in bloei zijnde perkjes.
94. Mwja, ik zou wel denken dat dit een Hollandse ophaalbrug is.
95. Voor de rest, her en der recent aangelegde bruggen in allerlei bonte kleuren, puur en alleen zo aangelegd om het imago van de stad op te fleuren.
Eenmaal in het centrum tref ik een kale rustige stad aan, een stoffig busstation met een hoop oude, aftandse bussen waarvan de vering al ver heen is. Ik check in in het hotel, pleur mijn bagage weg en ga naar een trekpleister van de stad op een half uur wandelen: het oude Ottomaanse dorp. Het is een soort van wijk met oude huizen die oud en armoedig ogen, maar wel schilderachtig. Na het Ottomaanse dorp ga ik nog even busjes en trams kieken.
96. Tegenover het hotel ligt deze stoffige, viezige strook asfalt waar het een komen en gaan is van oude en ook af en toe wel nieuwere bussen.
97. Een kort trammetje, net als bij het busstation.
98. Het is toch vaak ronduit kut om die lijnfilms goed zichtbaar te krijgen.
99. Of de bus nu nieuw is of oud, die lijnfilms scherp en volledig erop krijgen blijft bagger.
100. Het kan echter nog véél ouder.
101. De verhouding oude en nieuwe bussen is hier een beetje 50/50.
102. Glorie zij overigens met deze gepimpte minibussen.
De binnenstad is in de winter niet zo interessant om te zien omdat het riviertje dat door het centrum stroomt gedempt is en verder alles kaal is (de bomen enzovoort, maar dat was te verwachten). Overige foto's van de stad Eskişehir (en zijn taxiknopkastjes) kun je terugvinden in de post van Timon91, die gegaan is in een tijd waarbij de stad er veel fleuriger bijlag. Ik heb er zelf ook een aantal gemaakt, die kun je in de link naar het fotoalbum onderin terugvinden.
Ik vind het om vijf uur in de middag mooi geweest en ik besluit wat te eten in een restaurantje naast mijn hotel, waar ik balaban kebab ga eten. Het is een wat vreemde gebeurtenis, waarbij er van alles en nog wat op mijn tafel wordt gezet waar ik wat argwaan van krijg, als in: dit zal wel zeker zijn: eet je het, dan betaal je er extra voor, vooral ook met een stevige taalbarrière. Ik heb hoe dan ook de kebab gehad en na afloop worden opeens zes bakjes water op mijn tafel gelegd, waardoor ik helemaal verward raak, maar vooruit, er waren geen verrassingen op de rekening, dus dikke prima.
Met een gevulde maag is het nu tijd om te rusten. Ik heb geen zin meer om naar buiten te gaan en ik sluit me op in de kamer terwijl het nog licht is. Ik ga maar eens de TV doorzappen en de tv ontvangt naast een hoop twijfelachtige kanalen ook BVN, dus ontvang ik ook weer wat van Nederlandse (en Vlaamse) TV, tussen alle oorlogsberichten door. Bij het tv-kijken heb ik een bak vol tulumba als snack staan. Nog net niet genoeg om er een coma van te krijgen, maar wel om je goed verzadigd te van te voelen. Zo komt de dag ten einde, deze post daarmee ook. Nog een voetnoot: Turkije is bekend om zijn persvrijheid, maar ik heb eigenlijk niet heel veel gemerkt van censuur. Natuurlijk, ik heb een VPN, maar zelfs als die uit staat, heb ik niet meteen iets niet kunnen bezoeken. Toch, ondanks dat ik vrijelijk 4G kan gebruiken binnen mijn bundel, kan ik niet zonder VPN Nederlandse tv bekijken, in tegenstelling tot elders in de EU. Enfin, de dag erna begint de weg terug naar huis, die grotendeels over het spoor zal plaatsvinden, over heavy-rail, tot een zekere 'hoogte'. Wederom dank voor de aandacht, voor het lezen (of het doorscrollen en scannen van de foto's) en tot de volgende keer!
(het volgende deel staat hier)
Ik had de stille hoop dat je naar Eskişehir zou gaan en het net zo leuk zou vinden als ik, maar het is zo te zien half gelukt :') Die Hollandse brug heb ik op Google Maps inmiddels gevonden, maar zo ver oostelijk ben ik niet geweest. Was de rivier echt helemaal leeg? En waar zat je hotel precies?