Alhier het derde deel van het drieluik van een rondreis door het westen van Turkije. In het vorige deel was ik geëindigd in Eskişehir, een stad in centraal-Anatolië, eigenlijk het oorspronkelijke mentale eindpunt van mijn reis. Nu moet ik nog terug naar huis toe en dat is nog een lange tocht. Wat nog resteert, is de terugweg.
Ik ben niet per se naar Eskişehir gegaan omdat ik daar nou per se zo graag heen wilde, maar eerder omdat daar een station is die gelegen is aan de spoorlijn Ankara - İstanbul en ook omdat het een logisch vervolg is op de route van İstanbul naar Bursa, onderweg richting die spoorlijn. Het treinstation van Eskişehir wordt bediend door de YHT, de Turkse hogesnelheidstrein. Mijn plan is om die YHT te nemen naar İstanbul en om daarna door te rijden naar Halkalı om daar de nachttrein naar Sofia af te wachten, maar zo vroeg op de dag is dat nog niet aan de orde. Eerst moet ik nog in İstanbul zien te komen. Ik heb ook nu weer van tevoren een ticket gekocht, alhoewel ik die dit keer zelf geregeld heb, online weliswaar via de site van de TCDD (de Turkse staatsspoorwegen). Dat proces ging niet superlogisch, zonder duidelijk bevestigingsbericht op de site zelf en zonder bevestigingsemail (!), maar wel met een PDF die uit het niets verscheen met daarin het e-ticket dat ik nodig had. Tickets zijn vijftien dagen van tevoren te kopen voor de YHT en meteen vanaf dag 1 van beschikbaarheid heb ik die gekocht, voor de business class met een maaltijd aan boord, gewoon omdat het Turkije is en omdat Turkije significant goedkoper is. Deze rit van iets meer dan 3 uur kostte me 111,50 lira: zo'n 17,39 euro als ik mijn bankafschrift moet geloven (op het moment van schrijven, 8 april, zou het 15,16 euro zijn, als ik de officiële koers moet geloven, lol).
Ik ben ruim op tijd op het station om alvast wat rond te kijken.
103. Het stationsgebouw is gesloten voor renovatie, dus moet iedereen door een soort container met metaaldetectoren daarbinnen.
104. Hier staat een oude locomotief, maar ook een spoorwegmuseumpje, alhoewel ik op dat moment helemaal niet eraan gedacht heb dat te bezoeken.
105. Eens door de metaaldetector, komt een ogenschijnlijk modern station tevoorschijn.
106. Met kabouter.
Eens in de perrontunnel valt dat 'moderne' toch best tegen, als ik uit ga van 'westerse standaarden'. Er zijn geen beeldschermen met vertrektijden, er zijn eigenlijk überhaupt geen borden met dienstregelingen erop. Het station heeft vier eilandperrons waarbij twee vrij toegankelijk zijn en twee ontoegankelijk zijn met een glazen afscheiding waar een ticketcontrole moet plaatsvinden. Bij de trappen naar de perrons zijn er de eeuwige ledborden met de rode letters, met 'ANKARA' of 'İSTANBUL' erop, om aan te duiden op welk perron je moet zijn als je de trein moet hebben richting respectievelijk Ankara of İstanbul.
107. De perrontunnel.
Voor de rest moet ik de vertrektijden baseren op query's in de site van TCDD alsof ik een ticket zou willen kopen voor de dag erop. Die informatie lijkt overeen te komen met vandaag en zo kan ik alvast zien welke treinen wanneer ongeveer aan moeten komen. Ik zie dat binnenkort de Boğaziçi Ekspresi aankomt op een vrij toegankelijk perron en ik besluit dat perron eens te bezoeken. Daar staat een bagagecontrole, maar mensen lopen gewoon erlangs, langs de bagage en ik volg hen maar. Niemand die er wat van zegt.
108. Het perron, met dak en verder en sterk gebrek aan actief verkeer en levendigheid, zoals we die in West-Europa gewend zijn op grotere stations.
109. Tijdens het wachten komt er out of nowhere een dieseltrein tevoorschijn die verder nergens aangegeven staat. Het is een dieseltrein van het type dat rijdt op de route tussen Zonguldak - Karabük, wat een interessante, maar genânte route is omdat deze trein eigenlijk gewoon door zou moeten rijden naar Ankara, maar dat nu niet doet omdat de spoorlijn tussen Karabük en Ankara open ligt (werkzaamheden), maar ondanks dat rijdt die trein tussen Zonguldak en Karabük wel nog. Ik kon alleen niet terugvinden waar dit dieseltreintje hier vandaan kwam.
De Boğaziçi Ekspresi daagt echter niet op, terwijl die dat wel zou moeten, maar in de tussentijd komt er en Siemens Velaro aan en ik ga daar maar naar toe.
110. De Velaro is voor de TCDD het paradepaartje voor de YHT's. De Velaro waar ik voor aankwam rechts, is hier voor een testrit. De Velaro links kwam niet lang daarna, die een reizigersdienst er net op heeft zitten, vanuit Ankara.
111. Testritten, zelf nu nog.
112. Een half uur na de verwachtte aankomsttijd van de Boğaziçi Ekspresi komt deze getrokken trein dan eindelijk aangereden.
113. Rijtuigen in deze livery zouden ook ingezet worden voor de nachttrein naar Bulgarije, dus kon ik alvast wennen aan rijtuigen met een halve maan en ster op de vensters.
114. Het station heeft twee perrontunnels, waarvan één voor overstappen is, maar de tweede tunnel is voor iedereen afgesloten...
115. Wel met roltrap aangelegd, en dichtgezet met een muur met deur. Het doet me denken aan het station van Zaragoza Delícias, waarbij die tunnel wel toegankelijk was, maar wel bijna overal afgezet en afgesloten in de tunnel zelf om de toegang tussen het regionale treinverkeer en de hogesnelheidstreinen te beperken...
Daarna zou er een uur niks volgen, waarop ik nog even een nabijgelegen winkelcentrum in ga om een tubetje tandpasta te halen bij de Gratis (ja, zo heet die drogisterij hier) en om nog wat çibörek te eten.
116. Op het moment dat de trein er bijna aankomt, ga ik braaf bij het bord staan met 'Vagon 1' omdat mijn ticket voor wagon 1 is.
117. Geen CTA's op het perron, maar wel dit enorme LED-scherm.
Ondanks dat ik bij het bordje met 'vagon 1' sta, komt de trein komt in omgekeerde wagonvolgorde aangereden, net als in Milano Porta Garibaldo met de IntercityNotte naar Roma Tiburtina, waarbij je net helemaal naar achteren bent gelopen naar het juiste wagonbord, om daarna in recordtempo weer helemaal terug moet. Ik stap maar in wagon 4 in om terwijl de rest van de meute ook instapt in de krappe trein, om me naar achteren te worstelen. Lekker.
118. De trein naar İstanbul wordt niet gereden met Velaro's, maar met 'Renfe 120/121's'. Waarom weet ik niet, maar ik denk dat het te maken heeft met de route, waarbij op dit deel van de spoorlijn naar İstanbul nog geen hogesnelheidslijn is. In plaats van een snelle tocht, volgt de trein een bochtig parcours waar de snelheid nauwelijks boven de 110 komt voor het grootste deel, terwijl het begin wel lekker ging, met 235 kilometer per uur.
119. De tegentrein, met bestemming Ankara.
120. Eindelijk in de business class aangekomen. Ik merk op dat de bagagerekken hier hetzelfde zijn als in vliegtuigen, met kleppen.
121. Als ik eenmaal mijn stoel gevonden heb, krijg ik meteen de vraag of ik vlees of kip wil en niet lang daarna krijg ik een dienblad met eten en drinken erop. Het is eten in de categorie magnetron-/vliegtuigvoedsel, bestaand out pilav/plov; döner; yoghurt; een droog broodje en een bakje water. Voor een keer is het wel aardig.
122. De route richting de Zee van Marmara is wel een mooie, landschappelijk interessante route, met onderweg een paar bouwplaatsen waar een nieuwe hogesnelheidslijn wordt aangelegd.
Eenmaal in Izmit, waar de Zee van Marmara weer opdoemt, is het nog een vol uur voordat we op tijd aankomen om 16:00 bij het eindpunt Söğütlüçeşme in İstanbul.
123. Nog even wat meer van de trein zelf. Boven de stoelen is er een knop, precies zoals in vliegtuigen, om personeel naar je stoel te roepen. Ik zag er eerst een Russische samovar in, om om thee te vragen, maar ik moest de knop 180 graden draaien om te zien dat het een vrouw moest voorstellen... ach, het komt op hetzelfde neer.
124. Dan zijn we eindelijk aangekomen in Söğütlüçeşme, waar de trein leeg loopt (dit is immers het eindpunt). Ik loop nog even kort door de trein om wat plaatjes te maken. Hier het restaurantrijtuig.
125. En de tweede klasse.
126. Als eenmaal iedereen buiten is, wordt de trein met lintjes afgezet. Tja, waar moet je die trein anders laten?
127. Sö-ğüt-lü-çeş-me, dus.
128. Geen prestigieus gebouw, eerder strak, zakelijk.
Nu heb ik nog ruim de tijd om nog wat rond te lopen hier, voordat de nachttrein vertrekt om 22:35 en die tijd besteed ik om te lopen naar het oude station van Haydarpaşa.
129. Eerst loop ik naar Kadıköy, waar ik nadat ik landde, als eerste naartoe ging, in het donker, in de regen. Nu is het licht en droog, en ook nog steeds hartstikke druk met bussen.
130. Haydarpaşa wordt verbouwd en door die verbouwing is het helaas gesloten. Van buitenaf valt er ook niet veel te zien en de zon staat er ook nog eens matig voor.
130. Ondanks dat het station gesloten is, zijn de perrons wel deels toegankelijk, hoewel het grotendeels verboden terrein is omdat het een bouwterrein is.
131. Een sneak peak tussen het hek door. Alle sporen zijn verwijderd.
132. Na Haydarpaşa ga ik stilaan richting Halkalı en nu heb ik alleen geen zin om met de metro naar Ayrılık Çeşmesi te rijden en besluit ik om er naartoe te lopen. De looproute loopt door een diepe bouwput met bordjes die mensen de weg moeten wijzen, maar na een tijdje zie dan eindelijk Marmaray-treinen voorbij rijden.
Ik heb nog eens voor een laatste keer afgesproken met mijn kennis in Florya, een wijk waar een hoop rijk volk woont en naartoe gaat, om daar in een winkelcentrum de zonsondergang te bekijken en wat te gaan eten.
133. Het winkelcentrum is een enorm gebouw en hier zijn vooral veel rijke Arabiërs te vinden, die hun geld verbrassen moeten.
134. Het ligt wel gunstig ten opzichte van deze zonsondergang, die we geduldig hebben kunnen aanschouwen.
Ik sla nog wat snacks en drinken in voor onderweg omdat er niks te krijgen valt in Halkalı: wat koekjes, een flesje gingerbeer en een vegan energie-reep voor in de ochtend, niet zozeer omdat dat hele vegangebeuren mij zoveel boeit, maar eerder omdat het lekker uitzag. Alles gaat in de rugtas, op de reep na (die gaat in de heuptas), een bezoekje wordt nog gepleegd aan het toilet in de kelder dat niet betaald is (terwijl toiletten boven wel betaald zijn...) en dan volgt daar de tocht naar Halkalı, tenminste, als mijn İstanbulkart dat toelaat. Ik heb niet genoeg saldo erop. Ik denk aan 5 lira genoeg te hebben, maar nee hoor, ik kom een aantal cent tekort om door de poortjes te kunnen, wat behóórlijk frustrerend is, dat kan ik je zeggen.
135. Het is precies hetzelfde als dat je in Nederland zonder abonnement tenminste 20 euro moet hebben om met NS te kunnen reizen: dat gebeurt hier nu ook. Ik krijg van mijn kennis 10 lira om op de kaart te zetten, maar we hadden ergens ook gewoon de bus kunnen nemen naar Halkalı, waar het instaptarief lager was, maar daar dachten we verder niet aan...
136. Hoe dan ook, we komen in Halkalı aan en ik moet een uur wachten op de nachttrein. Hierzie een zeldzaam beeld: een compleet lege Marmaray-trein!
137. End of the line.
138. Het grote geduldspel gaat hier verder, met nog wat minder dan een uur wachttijd.
139. Ik had eigenlijk verwacht dat dit een kaal station zou zijn met verder niks, maar dat viel wel tegen. Qua niks, zijn er toch uiteindelijk geen mensen.
Het station is simpelweg verlaten, maar twee loketten van de TCDD zijn nog open. Ik vraag wat er gebeuren gaat aan een medewerker en ik word verwezen naar een wachtruimte, waar twee anderen zitten.
Het verhaal is dat er een pendelbus zou zijn die rijdt tussen Sirkeci en Halkalı v.v. in aansluiting met de nachttrein, maar hoewel ik er zelf niet op gelet heb, schijnt die bus, naar wat mij verteld is, niet meer te rijden omdat het een tijdelijke oplossing zou zijn geweest zolang de Marmaray nog in aanbouw zou zijn. Nu die Marmaray operationeel is, zou men nu daarmee naar het centrum moeten, maar bevestigen kan ik dit niet.
Vanaf een half uur voor vertrek vult de wachtruimte zich en een kwartier voor vertrek worden we opgehaald om naar de trein toe te gaan, die er dan al klaar staat.
140. Daar is 'ie dan, twee wagons, ogenschijnlijk niet al te veel reizigers.
De nachttrein bestaat uit een moderne locomotief en twee wagons van de TCDD die er vrij nieuw uitzien. Er zijn twee toiletten aan elk uiteinde van de trein, één heeft een gewone zitting en de ander is een hurktoilet, naar lokale gewoonte. Wat wat apart is, wat ik eerder ook zag in Eskişehir, is dat ieder raam van deze Turkse wagons een sticker heeft met een halve maan en een ster erop.
141. Het koersbord. Het is alweer een tijd terug dat ik die voor het laatst gezien heb.
142. De aanduiding der compartimenten is niet met bordjes of papiertjes gedaan, maar simpelweg met een stift.
Mijn compartiment bestaat uit vier bedden en in mijn compartiment bevindt zich een koppel: een Bulgaar en een Servisch-Bosnische. Ze waren een week in Turkije en ze zouden de dag ervoor al met de nachttrein terug moeten zijn, om op de nationale feestdag weer thuis te zijn, maar dat ging niet door omdat ze op de dag waarop ze de nachttrein terug moesten nemen bestolen werden. De dief was weliswaar gepakt, maar het duurde nog een dag voordat ze hun gestolen eigendom weer terugkregen, door de nodige procedures en bureaucratie die nog uitgewerkt moest worden op het politiebureau. Nu konden ze in ieder geval wel terug, zij het dus een dag te laat, maar het ticket was nog om te boeken met wat hulp.
143. De trein vertrekt stipt op tijd.
144. We maken de bedden op, we krijgen wat pakjes drinken en een pakje met zoute biscuitjes (tenminste geen laxeercroissantjes) en we settlen ons. Het dekentje is hetzelfde als in de IntercityNotte in Italië, zij het dat dit deken niet te klein is, maar gewoon goed...
145. Het compartiment heeft een stopcontact, wat lichtschakelaars en een werkende verwarming.
Nadat alles klaargelegd is, praten we zo ongeveer de hele tijd tot en met Kapıkule, het grensstation, over Bulgarije, over het communisme aldaar, de taal en zelfs wat er in Srebrenica is gebeurd is bij de Serbisch-Bosnische een bekend verhaal. De taal is verrassend genoeg toch best interessant. Het blijkt dat het koppel onderling een andere taal spreekt, maar dat ze elkaar toch kunnen begrijpen. De Bulgaar is wel Servisch gaan leren, maar andersom gebeurt dat nog niet, tot lichte ergernis van de Bulgaar, maar ja, ik heb stiekem niet anders verwacht van een Servisch iemand
Bulgaars qua uitspraak veel eenvoudiger dan Russisch, omdat hier geen irritante klankveranderingen en -verschuivingen plaatsvinden: alles wordt gewoon as-is uitgesproken. De o blijft een o en wordt niet opeens een a als er niet de klemtoon op zit. Iets anders ongekends voor Slavische talen: het Bulgaars kent lidwoorden, zij het op de manier hoe dat in het Roemeens gaat, door het lidwoord achter het zelfstandig naamwoord te plakken. Ik leer het Bulgaarse woord voor dank je wel: благодаря (blagodarya), wat totaal niet lijkt op спасибо [spasiba, Russisch], дякую [dyakuyu, Oekraïens] / děkuji [dyekuji, Tsjechisch] of хвала/hvala (Servisch/Sloveens). Onderweg krijgen we controle, worden de reserveringen ingenomen en moeten we een formulier invullen met onze namen, nationaliteit en ons paspoortnummer. Het is een interessante avond en zonder dat we het merken wordt het nacht en staan we aan de grens. 146. De trein uit Sofia was hier in Kapıkule eerder aangekomen en diens passagiers zijn al in de tussentijd hun paspoorten aan het bestempelen.
147. We moeten eruit, het is niet al te koud, alhoewel het station wat koud aandoet.
148. De perrontunnel is donker, waarbij een paar lampen het doen, om toch te kunnen zien waar je in de tunnel naartoe moet. Het is wat onheilspellend.
De rij is niet bijster lang en het duurt eigenlijk ook niet lang voordat we allemaal aan de beurt zijn geweest. Het gebouw is naar grensstationsstandaarden groot, maar het kamertje waar de controles plaatsvinden is aan de kleine kant. In dat kamertje, met her en daar wat spinrag, is één hokje open met blauwe tralies ervoor waar een man zit die niets zegt, je een keer indringend aankijkt en een stempel in het paspoort zet, waarna je weer terug naar de trein kan.
149. Een mooi treinstempeltje.
150. Intussen is de gele Turkse locomotief afgerangeerd komt er een beest van een Bulgaarse locomotief aangereden om te koppelen aan onze wagons.
We klimmen nadat de trein is gekoppeld weer in de trein en dan moeten we wachten tot de trein uit Sofia met bestemming İstanbul weg is.
151. Dat is hier het geval. Hier gelijk een beeld van het grensstationsgebouw van Kapıkule.
De tegentrein is weg en zo rijden we niemandsland binnen, met aan beide kanten van het spoor nieuwe grenshekken om ons heen, die er alleen niet bijster groot en efficiënt uitzien (wel gefundeerd met Europese subsidie). We staan een keer op de grens stil en kunnen een grenspost voor auto's in Griekenland in de verte zien. Tijdens het wachten lopen er wat mannen rond de trein met zaklampen en honden om de trein nog eens goed te controleren op verstekelingen. Ja, Griekenland ligt praktisch naast de deur hier en ik ontvang zelfs 4G daar en ik krijg een sms'je dat me verwelkomt in Griekenland. Ja ja. We rijden weer door naar Svilengrad, waar de volgende grenscontrole plaatsvindt. Nu moeten we, in plaats van dat we naar buiten moeten, naar een één of ander obscuur hokje in het donker, blijven zitten en worden onze paspoorten opgehaald en ingenomen door Bulgaarse grensbeambten met mondkapjes op, waarbij één een keykoord om heeft met Wodka Gorbatschow erop. We zijn nu in Bulgarije, dat weet ik alvast zeker. Er gebeurt een tijd niks en mij wordt verteld dat het soms heel lang kan duren voordat we weer verder kunnen rijden. We horen her en der wat geluiden van een Chinees die in deze trein zit en kan ik me wel inbeelden waarom. Ook hier in Svilengrad is het uitgestorven, met wat wagons van de BDZ die er maar staan, uiteraard onder de graffiti. Het station zelf ziet er niet bijster opgeknapt uit, maar de voetgangersbrug is wel supernieuw en nog helemaal shiney. De paspoorten komen vrij vlot weer terug en zo kan ik deels weer zeggen dat ik thuis ben, als de EU, alhoewel thuis-thuis natuurlijk nog veel te ver weg is.
152. Tijdens het wachten worden er wat Bulgaarse wagons gekoppeld aan onze trein zoals deze hier, zonder dat wij er wat van merken.
Zodra dat gerangeer gedaan is, gaan we als veredelde stoptrein verder richting Sofia. We gaan slapen, maar ik moet nog uitzoeken waar ik mijn telefoon laat. Er is geen tafeltje waarop ik die kwijt kan en op het bed laten kan ook niet, omdat die er dan misschien tijdens het remmen of aanzetten van de trein van het bed kan lazeren in een kier tussen de wand en het bed. Ik vind een creatieve oplossing door mijn telefoon in mijn heuptasje te doen, waar ook mijn portemonnee en paspoort in zit, waarna ik dat heuptasje om een haakje aan de wand ter hoogte van mijn bed kan wikkelen.
Ik slaap verrassend goed onderweg, ondanks alle haltes onderweg en zodra ik wakker word, haal ik mijn telefoon uit mijn heuptasje (die er nog steeds hangt) om te zien waar we zijn en zijn we al in de buurt van Sofia.
153. Een diepe geeuw en jawel, het is licht: we zijn toch echt nu diep in Bulgarije.
Er wordt geklopt, we haasten ons om al onze meuk in te pakken, ik moet nog even plassen, maar het 'gewone' (westerse) toilet is bezet, terwijl het hurktoilet vrij is. Als je moet... dan moet je, en dan maakt het niet uit als je moet squatten als een slav. Ik ben nu hard op weg om een gopnik te worden en nu al deels geslaagd voor Bulgarije, vooral nadat ik het jaar hierop een hardbassfeest in Groningen heb bezocht, volledig in Adidas-tracksuit. Ach ja, het is maar waar je opeens zin in heb om naartoe te gaan, vlak na werk.
We komen voorbij de halte Iskarsko shose, een stopplaats waar een ingang van een metrohalte is, en wel een erg gunstige halte, omdat vanaf hier het nog maar een paar haltes is tot de luchthaven, waar de metro hier naartoe rijdt. Niet heel lang na deze halte komen we dan aan op Sofia Gara Central. Ik neem mijn rugtas vol biscuitjes en en pakjes drinken, mijn telefoon en ik kijk nog even rond of ik niks vergeten heb en met die (achteraf foute) veronderstelling stap ik uit.
154. Ondanks dat we allemaal bij elkaar gezet werden in de compartimenten, waren enkele compartimenten gewoonweg leeg gelaten.
155. Sofia! Het oord waarbij de één het een hel vindt en de ander 'normalno', samen met het hele land. Ik moet het nog proeven.
156. CTA's boven de perrons. Jawel. Alleen, ik vraag me af of die het eigenlijk wel doen, los van de klok.
Bulgarije heeft zoals ik eerder noemde niet de euro als betaalmiddel, maar de leva en ik heb geen leva's. Mijn compartimentgenoten stellen voor om mij 10 leva te geven zodat ik daar de metro van kan betalen naar het centrum en naar de luchthaven, wat ik dankbaar aanvaard. In dat opzicht valt Bulgarije me alvast mee. Ik neem wat foto's, ook van de CTA om vast te leggen op welk spoor we aangekomen zijn en dan ga ik de bunker van een perrontunnel in.
157. Het station is helemaal verbouwd geweest en intussen schijnt het stationsgebouw helemaal opgeknapt te zijn geweest, hoewel alles onder de grond er nog steeds super bruut betonnerig uitziet.
Ik neem hier afscheid van mijn compartimentgenoten en bedank ze voor de reis en het geld. De kaartautomaten voor de metro op het centraal station accepteren alleen contant geld en zo komt het briefje van 10 leva goed van pas. Er komt een klein papiertje tevoorschijn met een barcode en die moet aan een lezertje gehouden worden aan de voorkant van het poortje, maar dat poortje wil maar niet open. Het maakt niet uit hoe ik dat kaartje tegen die rode scanner aanhoud, er komt een raar geluid uit en een foutmelding die ik natuurlijk niet begrijp. Ik loop naar een hokje toe, ik schwatz wat gebroken Russisch uit in de richting van 'eto bilyet, nye rabotet, it doesn't work' waarna de dame een gehandicaptenpoortje voor mij opent. Dat ging nog makkelijker dan ik dacht.
158. Eventjes met de metro. Een kort stukje weliswaar, naar het centrum, maar toch.
De goede richting uitzoeken voor de metro ging best ok, er staat aangegeven waar het centrum is en zo sta ik dan in het centrum van de stad, waar ik eerst mijn camera maar tevoorschijn tover om hier wat plaatjes te schieten. Hier rijden veel oude trams rond in allerlei soorten en maten en onlangs is nog een post voorbijgekomen met foto's van trams in Sofia, maar dan ook in buitenwijken. Nu zie ik ze ook in de binnenstad, tussen wat monumenten door.
159. De eerste tram: een Tatra T4D-M, op lijn 22.
160. En een Tatra T6B5, op lijn 20. Hier is het eigenlijk best eenduidig ingericht, waarbij op een lijn bijna altijd hetzelfde materieel rijdt.
161. Tatra T6A2, lijn 3, met de Banya Bashi-moskee op de achtergrond.
162. Een T6M-700, op lijn 4.
Het bevalt me tot nu toe wel en ik krijg intussen wat honger. Ik moet meteen denken aan dat kleine reepje dat ik in mijn heuptasje ge...
o wacht, dat heuptasje heb ik niet om en in mijn tas zit die ook niet. Kut. Die hangt nog in die trein aan dat haakje. Met portemonnee erin, alle (bank)pasjes en 100 euro contant geld erin én mijn paspoort en dat laatste is het ernstigste, want zonder paspoort kan ik natuurlijk niet vliegen... en zonder geld kan ik niet eten en ergens overnachten. Zonder verder nog na te denken berg ik mijn fotocamera op en ga ik linea recta terug naar de metro, koop ik weer een kaartje voor de metro (gelukkig heb ik Bulgaars geld gekregen zeg!), kom weer niet door de poortjes heen en moet daar weer met hulp doorheen komen terwijl ik intussen al licht geënerveerd ben, maar toch verrassend kalm blijf. In de metro verwittig ik als eerste mijn werkgever om mede te delen dat ik 'misschien wat later dan gepland op het werk kom' in een samengevat verhaal van wat nu gaande is en dan is het afwachten wat ik op het station aan zal treffen.
Ik heb al een stappenplan van opties die ik kan doorlopen. De eerste optie: naar het perron gaan om te kijken of de trein er nog staat en dat het geval is, proberen de trein in te gaan en te zien of daar dat tasje nog hangt. De tweede optie is om een loket op te zoeken en te vragen of ze iets gevonden hebben. Als dát niet het geval zou zijn, zou ik de ambassade moeten bellen/mailen met daarin zo veel mogelijk informatie en dan hopen dat dat een beetje op tijd verwerkt wordt. Ik besef me dat ik geen kopie heb gemaakt van mijn paspoort (ronduit stom natuurlijk), maar ik heb wel mijn documentnummer opgeschreven, maar ja, wat heb je daaraan... ik heb voor die optie wel mazzel dat ik niet gisteren in Bulgarije ben aangekomen omdat het toen hier de nationale feestdag was en de ambassade hoogstwaarschijnlijk gesloten zou zijn. Enfin, eerst maar eens de eerste optie uitvoeren. Ik zoek de foto op die ik gemaakt hebt van de CTA op het perron waar de trein aankwam, ik klim de trap op en jawel: de trein staat er nog! Ik had al een gevoel dat die trein er wel eens nog zou kunnen staan omdat ik eerder hier gelezen heb dat die trein voor vertrek naar İstanbul er in de middag al stond - en ruim een uur na aankomst stond 'ie er inderdaad nog steeds met alle extra Bulgaarse rijtuigen er nog aan. Ik zie een deur open staan, ren daar naartoe, spring in de trein en kom de provodnik tegen. Ik zeg iets, luider ademend dan normaal in roy-russisch 'zdravstvuyte! Moya passport, eto tam!' (hallo! Mijn paspoort is hier!), we lopen samen naar het compartiment toe waar ik in gelegen heb en ja hoor, lucky bastard I am, daar hangt dat zwarte tasje nog onopvallend aan dat haakje. Ik kan je vertellen, er zijn weinig momenten van ultieme opluchting, dan wel vreugde, maar dat je weet dat je nu echt naar huis toe kan is een bijzonder bevredigend gevoel, dat kan ik beamen. De provodnik vertelt verder nog dat als 'ie gevonden was, dat 'ie "gegarandeerd" bij het loket terug te vinden zou zijn. Die bureaucratie hoef ik gelukkig niet door, want ik heb mijn heuptasje weer terug, met paspoort, portemonnee (met al het geld/alle pasjes er nog in) en het energiereepje er nog in. Het is een merkwaardig idee dat je eerst honger moet krijgen voordat je doorhebt dat je zoiets belangrijks als zo'n tasje niet meer om hebt... Als ik dat reepje niet gekocht had, had ik misschien pas op de luchthaven ontdekt dat dat tasje pleite was. Ik weet niet hoeveel engeltjes ik op mijn schouder heb, maar ik heb hier héul veel mazzel gehad en ik kan het je niet aanbevelen om zonder paspoort en zonder geld in een ver land te vertoeven, ver van huis. Ik zeg nog eens teşekkürler en благодаря en ik loop met een flinke glimlach weer buiten.
163. Daar is het tasje dan weer!
164. Nu ik dan toch weer op het station ben, kan ik weer wat foto's maken van treinen hier, maar er gebeurt eigenlijk geen reet, waarop ik besluit om weer weg te gaan.
Normaliter zou ik in zo'n scenario alles meteen beu zijn en direct naar de luchthaven gegaan zijn, maar nu wilde ik gewoon weer naar het centrum gaan, alsof er niks gebeurd is.
Al wandelende kan ik nu eindelijk die reep eten en ook het flesje gingerbeer opdrinken, alhoewel ik enorm zit te kloten met de kroondop die ik er niet af krijg. Ik krijg zelden te maken met kroondoppen omdat ik geen bier drink, maar ik krijg al snel hulp van een voorbijganger die medelijden met me heeft en zijn zakmes aanbiedt om de dop eraf te halen. Eenmaal drinkende kom ik bij een drukke weg aan en wil ik oversteken. Terwijl ik wacht mindert een taxi die voorbij komt vaart, waarna de chauffeur zijn raam opent en naar mij 'nazdravye!' roept. Ik moet zeggen dat ik dit land nog best leuk begin te vinden.
Sofia is een vrij kleine stad die je best in een dag gedaan hebt, maar met nog vier uur tot het opstijgen minus een uur marge voor de security en dergelijke en nog een uur onderweg naar de luchthaven èn de juiste terminal, blijft er weinig tijd over om echt iets uitgebreid te zien. Ik kan nog de Sveti Nikolay Mirlikiiski-kerk en de Sint Aleksandar Nevski-kathedraal zien onderweg, terwijl ik loop naar een metrohalte van waaruit ik direct naar de luchthaven kan, terwijl ik nog wat koekjes opeet bij een monument die is belegd met witte, groene en rode bloemen.
165. 'Tsentralnata mineralna banya (het centrale mineraalbad), waar nu geen badhuis in zit, maar een museum.
De rit per metro vanaf de halte Sv. Kliment Ohridski naar Sofia Airport (Terminal 2) duurt bijna een half uur en het grootste deel van de rit gaat door een gekleurde tunnel die boven de grond lijkt te zijn aangelegd, waar je niet naar buiten kan kijken.
166. Eenmaal aangekomen tref ik een oud metrostel aan die een zootje lawaai maakt, ook al staat die stil.
167. Met, uiteraard, het nieuwere metrostel dat me zonet hier naartoe gebracht heeft.
168. De metrohalte bij het vliegveld.
Mijn vlucht vertrekt van Terminal 1, maar de metro staat aan Terminal 2. Het is zeker 20 minuten lopen naar de andere terminal, dus is er een speciale pendelbus die eens in het kwartier rijdt.
169. Ik heb wat moeite om die bus te vinden, maar ik heb 'm gevonden zodra een bus met een opschrift in de trant van 'free shuttle bus Sofia Airport' nou net vertrekt. Ja, de shuttle is gratis, hoewel er ook betaalde bussen rondrijden voor nietsvermoedende reizigers, waarschijnlijk.
Enfin, ik ben ruim op tijd bij de security, bij een 'blagordaryaatje' komt een high-five van de check-in dame (tenminste nog een toerist die de moeite neemt íets van de taal te leren) en zo wordt het wachten op een vliegtuig naar Eindhoven. Tijdens het wachten is er reuring, want een familie wordt geweigerd aan boord van een vliegtuig en daar zijn ze, op z'n zachtst gezegd, niet gelukkig mee. Er lopen kleine koters rond die ook maar wat babbelen, de vader is druk handgebaren aan het maken en aan het schreeuwen, een moeder is helemaal overstuur en het personeel dat aan de gate staat is terug aan het schreeuwen. Heerlijk, maar niet heus.
170. Cyrillisch, met Eindhoven (Айндховен) er ook op. Gelukkig worden om-en-om ook de bestemmingen in het Latijnse schrift getoond voor hen die dit alfabet niet kunnen lezen.
Als ik eenmaal aan de beurt ben verloopt het vele malen rustiger, maar moeten we wel figuurlijk iets van een half uur in een pendelbus stáán, voordat de bus ons allemaal naar het vliegtuig toe brengt. Dan volgt een vlucht van bijna drie uur weer, met een kleine nachtmerrie op het vlak van beenruimte, maar ik doorsta het prima. Vlak voor de landing wordt er nog iets omgeroepen over het coronavirus en ik moet direct denken dat er checks komen met mensen in witte pakken, maar die heb ik helemaal niet gezien. De marechaussee is verder niet beschermd en bij het naar buiten lopen is er verder helemaal niks dat dit doet vermoeden.
171. Zo snel als mogelijk begeef ik me naar het busstation en in plaats van de propvolle lijn 400 stap ik maar 401 in, die er weliswaar iets langer over doet, maar veel rustiger is en nog steeds op tijd komt voor de intercity naar Enkhuizen, die een prima aansluiting heeft op de sprinter naar Zandvoort. Dat is pas thuis-thuis.
Wat een hectisch einde weer van zo'n mieters interessante reis. Het moet gezegd, zo'n reis naar Turkije zou ik eigenlijk alleen echt leuk vinden als ik niet alleen zou zijn en dat was gelukkig het geval. Iemand met kennis van zaken, een local. Alles, met de nodige vrijheid om je eigen eigenaardige hobby te kunnen uitvoeren.
Een naschrift toch: iets van een week nadat ik thuis kwam, gingen de grenzen al dicht van Tsjechië voor Nederlanders en andere burgers van bepaalde landen die tot dan toe al stevig besmet waren. Niet veel later volgden andere landen. Op 19 maart sloot Turkije de grenzen met Bulgarije en Griekenland en voor een overtocht per trein zou dat dan erg moeilijk geweest zijn. Ik had niet veel later moeten vertrekken.
Hoe dan ook: dank voor het lezen, ik hoop dat dit een plezierige post is in onzekere tijden en hoe dan ook, tot vervelens toe, het moet herhaald worden: als het niet moet, als in, dat je leven er niet vanaf hangt, ga niet reizen, blijf thuis, maar ga juist reizen plannen voor zodra het weer kan en zodra het eenmaal kan, ga niet allemaal tegelijk. Hoe dan ook, dit zijn allemaal zorgen voor later. Meer foto's van deze hele tocht staan in dit gedeelde album.
Een latere reeks posts over diverse tochtjes door België en Frankrijk staat hier.
Ik ben in zo'n netje in een nachttrein ooit mijn reiswekkertje vergeten (en dat was zo'n mooi compact ding, met een hoesje van České dráhy, en uiteraard kon ik het daarna nergens meer krijgen :( ). Wat ik sowieso standaard doe is stukken bagage tellen, maar het is belangrijk dat je niet vergeet je jas of hoed mee te tellen. Omdat ik maar zeer sporadisch een hoed bij me heb, ben ik die natuurlijk ook ooit in een trein vergeten. Nou was dat in beide gevallen geen echte ramp, maar ik reis vaak met mijn viool, dus ik probeer toch altijd extra alert erop te zijn dat ik niets vergeet. :X Maar je ziet, een foutje is snel gemaakt.
Voordat ik de trein (of bus, vliegtuig, taxi) verlaat check ik meestal of ik m'n portemonnee, paspoort en telefoon nog heb, dat helpt wel en heeft me al een paar keer gered 