Tussen hoop en vrees in Belgisch grensgebied (1): een verlengd weekendje Luxemburg en Lorraine [120 foto's]

Dit is het forumdeel voor jouw mooie foto's. Plaats dus al je reisverslagen hier. Ook overige foto's zijn welkom, mits ze voorzien zijn van een omschrijving waarom je die foto graag wil laten zien.
Plaats reactie
Polaroyd7
Berichten: 134
Lid geworden op: ma 03 dec 2018, 00:09
Locatie: Kennemerland

Tussen hoop en vrees in Belgisch grensgebied (1): een verlengd weekendje Luxemburg en Lorraine [120 foto's]

Bericht door Polaroyd7 »

Een eerdere reeks over een tocht door Turkije en Bulgarije staat hier.
...daß diese Furcht zu irren schon der Irrtum selbst ist
(Stuttgart)
Gevoelsmatig komt de quarantaine ten einde. Terecht of niet, er is hoop dat we voor onbepaalde tijd vanaf 1 juli weer vrij kunnen rondreizen, maar dat is enkel speculatie en daar kom ik niet voor. Ik kom wel voor een kleine reeks reisverslagen die niet gaan over een reizen ver weg, maar over reizen dichter bij huis. In mijn studentenperiode (tot 2018) reisde ik veelal dicht bij huis, met uitzondering van een jaarlijkse Interrail of een enkele verdwaalde tocht naar iets als Denemarken of zo, gewoon omdat dat goedkoper was, maar daarom ook wel interessanter.

Begin 2018 wilde ik weer eens naar Luxemburg, maar alleen Luxemburg leek me wat saai. In de omgeving van Luxemburg waren wat oorden die al een tijdje op de verlanglijst stonden en tja, als je dan toch in de buurt bent, waarom dan ook niet gelijk een bezoekje plegen. Zo kwam een plan voor Belgisch Luxemburg, Luxemburgs Luxemburg en het Franse Lorraine tot leven.

Die titel klinkt vrij onheilspellend voor een weekendje Luxemburg (en Lorraine), maar gezien wat er onderweg fout kon gaan en wat er uiteindelijk daadwerkelijk fout ging, was er inderdaad sprake van enigerlei vrees en de nodige hoeveelheden hoop. Het (landelijke) OV nemen in het buitenland is risicovol, hoewel de grootte van dat risico sterk verschilt per land. In België is het risico niet erg groot, omdat je bijna altijd om het uur een trein hebt en aansluitingen worden daar systematisch verzekerd (met voetnoot dat vertragingen vaak dan niet groter mogen zijn dan X minuten). Frankrijk daarentegen is een kleine nachtmerrie omdat er al niet veel treinen rijden en in 2018 was er een enorme stakingsgolf aan de gang waarbij er maandenlang om en om twee dagen alle treinen uitvielen en drie dagen bijna alles kon rijden. Om dan toch naar Frankrijk te gaan is op z'n zachtst gezegd onverstandig, maar ik waagde het erop, vooral omdat ik zou gaan op een dag waarop er geen stakingen zouden zijn,. Ik heb voordien gemonitord of op dagen waarop treinen wel zouden moeten reden, of deze wel überhaupt echt reden en los van enkele uitvallende ritten leek dat wel het geval, dus had ik een zekere zekerheid dat ik een plan uit kon voeren.

Wat was dat plan dan? Wel, ik wilde graag naar Montmédy, een curiosum (net over de grens met België) met een enorme citadel op een heuvel, dat de grenzen van het haalbare van waardeloze dienstregelingen verlegt en ik wilde naar oorden als Larochette, Esch sur Alzette (met het eeuwige Audun-le-Tiche), Wiltz en tenslotte wilde ik vanuit Bastogne naar huis op een NMBS-ticket (omdat dat kan).

Drie kleine noten aan het begin: dit verhaal is oorspronkelijk opgeschreven in 2018 en soms zie je een watermerk op de foto's: dit is een oud overblijfsel uit een tijd waarop ik het spannend vond om zoiets op al mijn foto's te zetten. Vandaag boeit het me niet meer en ben ik meer van 'Gebruik het waar je het voor gebruiken wilt maar zet m'n naam er wel effe bij' om allerlei redenen. Soms hebben foto's ze niet, die foto's zijn later aan het oorspronkelijke verhaal uit 2018 toegevoegd. Ten slotte hoop ik dat deze versie nu leesbaarder is dan z'n opportunistisch geposte voorganger. 't Is veel tekst (ook voor mij) en om dan na het erin schuiven van de foto's (wat al veel tijd vergt) die tekst nog eens na te kijken is redelijk vervelend. In het verhaal zit naar mijn beleving meer waarde dan de foto's en als dat onleesbaar zou zijn, zou het eigenlijk geen zin meer hebben om deze post an sich te laten staan. Zodoende heb ik het nog een keer grotendeels nagelopen en voilà, hier is het.

26 april 2018

Direct na werk spring ik op de trein naar België op een enkele reis Amsterdam - Noordenkempen à 100% korting binnen Nederland en een online gekochte Go-Pass 1 Noorderkempen - Arlon. De Go-Pass heb ik als e-ticket uitgeprint en ik blijf me verbazen hoe simpel namaakbaar die eruit zien. Een Courier New aanvoelende tekst in het rood, geel, groen en blauw, verspreid over een foto met een enorme lading aan ruis, met in de linkerbovenhoek een lelijk uitgesneden NMBS-logo dat dezelfde compressiekwaal heeft en verder niks aanvullends dat het namaken ervan moeilijker zou moeten maken. Er is een barcode, maar niemand scande dat.

De trein op spoor 15a te Amsterdam Centraal is goed gevuld en de achterste rijtuigen (onder de stationskap) zitten vol, maar in de voorste rijtuigen is er bijna niemand te bespeuren. Er wordt omgeroepen dat de voorste rijtuigen inderdaad leeg zijn, maar who gives a shit. Niemand komt mijn rijtuig bezoeken, tot aan Antwerpen. De rit naar Brussel duurt via Breda over de HSL gevoelsmatig langer dan voorheen via Roosendaal, hoewel ze feitelijk bijna even lang duren, op een minuut na. Ik snap eigenlijk nog steeds niet waarom in hemelsnaam je zó’n trein wilt laten stoppen in een gat als Brecht, het plaatsje dat het station Noorderkempen omvat. Dan was dat treintje dat pendelde tussen Antwerpen en Noorderkempen in afwachting van deze IC Brussel nog voldoende geweest. Misschien hadden ze die pendeltrein door kunnen trekken tot aan Breda of zo, maar ja, je moet mensen op een creatieve manier in de duurdere Thalys krijgen, nietwaar?

Ik krijg pas controle zodra we Mechelen voorbij rijden en de aankomst in Brussel-Zuid is op tijd. Tot zover de Benelux-die-eigenlijk-geen-Benelux-meer-genoemd-mag-worden. Ik doe een rendez-vousje Quick om niet alleen de lange overstaptijd voor de IC naar Arlon draaglijk te maken, maar ook om kort af te spreken met een vriend. Het gesprek loopt uit en ik neem uiteindelijk maar de laatste trein richting Arlon.

De trein naar Arlon heeft Brussel-Zuid als beginpunt en nog slaagt de NMBS erin om die met meer dan vijf minuten vertraging te laten vertrekken. De trein is gelukkig niet druk en de stoelen in deze Deense neus zijn heerlijk om in te dutten onderweg. Controle vindt vroeg plaats en de dienstdoende treinbegeleider loopt nadien nog twee keer heen en weer zonder me verder te storen. We lopen onderweg meer vertraging op door werkzaamheden om en nabij Libramont, waar we lang stil staan, maar ach… met een aankomsttijd van half één in de nacht met +5 zal het me een zorg zijn. Vlak voor aankomst in Arlon gaat in de trein een soort schel alarm af, vast om in slaap gevallen reizigers te wekken, maar dat helpt niet voor iedereen. Ik heb een paar coupégenoten zelf maar wakker geschud.

1. Het station van Arlon, terwijl de verlichting in de trein uit wordt gezet en iedereen intussen al weg is.
Afbeelding

2. Fotograferen met een compactcamera in het donker is zelden echt een succesverhaal geweest.
Afbeelding

Nu vraag je je vast af: ok, je bent in Arlon, het is half 1 in de nacht, alles is dicht, alles is verlaten... wat nu?

Ik heb hier geen slaapplaats geregeld en ik was ook niet van plan om deze nacht te gaan slapen. Mijn plan was in plaats daarvan om een nachtwandeling te maken naar Kleinbettingen in Luxemburg, om van daaruit de eerste trein van de dag te nemen die iets na 4 uur richting Luxemburg vertrekt, puur om in Luxemburg over te kunnen stappen op één van de weinige (spits)treinen naar Longwy in Frankrijk. Tja, vroeger deed ik dat soort dingen, I guess. Van die wandeling kwam uiteindelijk niets: terwijl ik nog wat foto’s maakte van het monumentale stationsgebouw, kwam plots een fietser voorbij die me in het Frans vroeg of ik naar iets op zoek was. We raakten in gesprek (later in het Engels ook nog) en deze fietser bood mij uit het niets een slaapplek aan. Bij het horen van die woorden had ik eigenlijk al geen zin meer om nog lang te gaan wandelen en ik stemde ermee in om mee te gaan naar zijn huis. Toegegeven, om nu met eender welke vreemdeling mee te gaan in het holst van de nacht omdat 'ie je een slaapplaats aanbiedt is niet iets wat je altijd moet doen, maar dit voelde wel in orde. Een wandeling van 30 minuten volgt richting een zeer duistere boerderij op een open veld ‘in the middle of nowhere’. Het blijkt een soort studentenwoning te zijn met binnen – wat een Belgische student betaamt – een verzameling bierlabeltjes, -viltjes en -glazen. Het blijkt dat de fietser eigenlijk niet alleen aangekomen zou zijn, ware het niet dat zijn maat het zo naar zijn zin heeft gehad op een feestje in Brussel (lees: zo ontzettend dronken is geworden) dat hij op de één of andere manier de laatste trein naar Arlon gemist heeft en zo kwam diegene zijn kamer beschikbaar waar ik terecht kon. Het is 1 uur in de nacht, we praten nog een uur verder en dat is leuk, vooral met het vooruitzicht dat wij allemaal vroeg op moeten. De voorgestelde wektijd is tussen acht uur en half negen, wat voor mijn vakantiebegrippen vrij laat is (het oorspronkelijke plan met de nachtwandeling was niet voor niets zo ingericht), maar goed, ik moet mijn plannen nu toch aanpassen. Ik val in vrede in slaap.

27 april 2018

De volgende dag is het tijd voor het ontbijt: een broodje, een eitje, thee en jus d’orange. We moeten allemaal wat tempo maken en iemand verlaat het huis al terwijl ik nog aan het eten ben. Ik zou in theorie met iemand mee kunnen rijden naar Luxemburg, maar die persoon is al vroeg de deur uit terwijl ik nog aan het eten ben. Ik ben bezig om me een voorstelling te geven van het plan van vandaag: in plaats van beginnen in Longwy, om dan naar Esch-sur-Alzette en omgeving te gaan, later terug naar Arlon, Virton en Montmédy, is het plan nu om eerst – vanzelfsprekend zowat – een wandeling door Arlon zelf te doen, daarna Esch-sur-Alzette en omgeving aan te doen, en daarna Montmédy via Athus. Mijn nu wel geboekte overnachting zou deze dag in Longwy zijn, komen zal ik daar hoe dan ook.

3. Arlon in de ochtend.
Afbeelding

4. Ik heb in Arlon de eerste tulpen van het jaar gespot en niet tijdens mijn fietstocht door de bollenstreek van een weekend terug (ik heb daar alleen maar hyacinten, narcissen etc. in de velden gezien).
Afbeelding

5. Ik heb eigenlijk niet zoveel verwacht van Arlon voor ik hier naartoe kwam, maar ik moet zeggen dat de stad goed meevalt. Los van de bewezen gastvrijheid en openheid (niet alleen de fietser, maar ook een andere inwoner vroeg overdag of ik iets zocht) is het een prima bewandelbare stad, met enkele mooie bezienswaardigheden in de vorm van kerken en enkele Romeinse artefacten (geen idee of dat zo is, maar ik noem het voor de vorm maar zo). Arlon is vroeger – net als vele andere steden – een vestingstad geweest en dat is nog te zien op de plek waar de Église Saint-Donat staat.
Afbeelding

6. Naast de vestingmuren vallen vooral de roze bomen op die volop in bloei staan, die een aangename aanvulling zijn op de huizen die met (donker)gele stenen gebouwd zijn, dat kenmerkend is voor de Gaume. Stap er eens uit onderweg naar Luxemburg, zou ik zeggen.
Afbeelding

7. Ik kom ruim op tijd bij het station van Aarlen aan voor het vertrek van mijn eerste trein van de dag. Wat een gebouw hè?
Afbeelding

8. Het busverkeer is al een tijdje op gang gekomen.
Afbeelding

9. Even een klein pseudo-panoramaatje met 'mijn' Desiro.
Afbeelding

10. Mijn eerste trein van de dag is ironisch genoeg gelijk ook de laatste trein van de dag richting Athus, omdat na deze trein er werkzaamheden beginnen op die lijn en al het treinverkeer vervangen is door bussen.
Afbeelding

Ik ga niet meer via Kleinbettingen Luxemburg in, maar via Athus: niet alleen omdat het goedkoper is, maar ook omdat het sneller is richting Esch-sur-Alzette. Ik ben wel eens eerder in Athus geweest toen ik voor het eerst naar Luxemburg toe ging in 2015. Toen waren de sporen naar Athus één groot klassiekskeskerkhof en reden de L-treinen nog niet zo heel lang weer tussen Arlon en Libramont (via Virton) na de reactivering van die lijn. In 2015 liep ik de grens over naar omdat ik voornemens was een carnet te kopen van vier dagkaarten à 12 euro (oftewel één dag gratis). Nu ben ik maar drie dagen onderweg in Luxemburg en dan er is praktisch geen voordeel meer van het kopen van zoiets.

11. In Athus staat een kaartlezer voor de Luxemburgse OV-chipkaart (de M-Kaart), maar er is geen kaartautomaat van de CFL, ondanks dat Athus wel tot het nationale net wordt gerekend (in tegenstelling tot Arlon en Gouvy). Het maakt dat ik nu vijf euro betaal voor de dagkaart in Luxemburg in plaats van vier, omdat boven het vaste bedrag van vier euro voor een dagkaart nog één euro toeslag komt als je het kaartje aan boord koopt bij de Schaffner. Het is vreemd te noemen, met een gebrek aan een kaartautomaat, maar goed… Dan te bedenken dat anno 2020 het OV hier gratis is geworden.
Afbeelding

12. De niet zo heel frequente Belgische trein en de wel frequente Luxemburgse trein in het Belgische Athus.
Afbeelding

13. In Rodange valt me op dat de stations in Luxemburg dezelfde CTA’s hebben gekregen als in Nederland: LCD-schermen met dezelfde vorm, maar wel een andere achtergrondkleur en opzet. Hier vindt men het blijkbaar beter leesbaar om wit op blauw weer te geven in plaats van andersom. Verder hebben de CTA’s geen klok. Voorts lijkt op ieder station nu Wifi te zijn.
Afbeelding

14. Het stationsgebouw van Rodange.
Afbeelding

Met een RE richting Troisvierges (helemaal in het noorden) ga ik naar Esch-sur-Alzette. Deze RE komt aanrijden met een lichte vertraging en rustig tuft de trein door het glooiende zuid-Luxemburgse landschap. Esch-sur-Alzette is een station in een plaats die ik ingeschat heb als in een grauw oord met een diep industrieel karakter, maar dat valt wel mee, want het is eerder het station zelf dat deze kenmerken heeft. De gang onder de sporen door en het stationsgebouw bij elkaar is grote bouwput en er is een wat onplezierige sfeer, alsof dit een oord is waar alleen maar hardwerkende, humeurige mensen naartoe gaan. Het centrum valt daarentegen wel weer mee, hoewel het niet spetterend is. De rest van Esch-sur-Alzette omvat een verzameling aan kleurrijk modernisme en er is iets van historisch karakter merkbaar, ietwat verstoord door grote modernistische masten die willekeurig uitsteken in de winkelstraat. Ik denk toch dat ergens dat industriële nog wel aanwezig is met de verhoogde spoorbaan die om het centrum loopt.

Vanuit Esch-sur-Alzette neem ik een bus richting Audun-le-Tiche in Frankrijk en dat is een figuurlijk bedevaartsoord voor eenieder met een bovengemiddelde interesse in treinen en curiosa die daaraan gerelateerd zijn, want hoe vaak komt het voor dat je op een station bent dat in een land ligt waar de enige treinen die er rijden niet uit dat land (kunnen) komen? In mijn geval was dat voor het laatst in Delle (Frankrijk), nog voordat daar weer treinen verder zouden rijden naar 'Belfort', maar Audun-le-Tiche is notabel. Een vijf minuten durend ritje zonder tussenhaltes met een pendeltreintje van de oude stempel. Ik wilde oorspronkelijk nog wat zien van Audun-le-Tiche, maar omdat de bus het naliet op tijd te rijden, liet ik dit oord voor wat het was.

15. Dan maar direct bij het station eruit, om een paar fotootjes te maken van het station en de trein aldaar om daarna direct op te sodemieteren.
Afbeelding

16. Het station is uiteindelijk toch de enige echte trekpleister hier. Waarom zou je anders hier naartoe komen als toerist zijnde?
Afbeelding

17. De treinen zijn van het lawaaierige, mechanische type, met kleine, maar toch zacht zittende bankjes. De treinen zien er ruig uit vanbinnen, alsof ze van 40 jaar geleden komen (de grap is dat dit nog waar is ook).
Afbeelding

De trein rijdt traag Esch-sur-Alzette binnen en daar verwacht ik een krappe overstap van minder dan vijf minuten, maar er komt een omroep die stelt dat door technische problemen op het traject tussen Luxemburg en Esch-sur-Alzette er een vertraging is van 15 minuten voor mijn RB. Heb ik weer. Treinen tussen Esch-sur-Alzette en Pétange rijden normaliter om het kwartier, dus dat moet wel meevallen.

18. Tijdens het wachten leg ik dit eveneens wachtende materieel vast, inclusief rechts de trein die mijn vanuit Audun-le-Tiche naar hier gebracht heeft.
Afbeelding

19. Een hoop modern spul op de achtergrond, maar het station zelf is verouderd en grauw.
Afbeelding

De RB komt uiteindelijk met 10 minuten aan en ik stap in Belval-Université alweer uit om het industrieel erfgoed te bekijken en om hier kort de Franse grens over te lopen die tegen de uitgang van het station aan de zuidzijde ligt. Eigenlijk heeft alles hier in Belval een modernistisch karakter, omdat alle bouwwerken hier nieuw zijn, op het monumentale industriële bouwwerk in het midden na. Zodra ik het station uit wil lopen en ik de vertrekstaat bekijk, annuleer ik al mijn plannen meteen, want alle treinen zijn met een kwartier vertraagd en een cruciale RE-trein valt uit. Ik maak me zorgen, want het zit zo dat de enige manier voor mij om met het OV in Montmédy te komen per bus gaat die één keer per dag rijdt en die moet ik halen, wil ik niet diep teleurgesteld terugrijden naar Luxemburg om van daaruit maar naar Longwy te rijden. Ik kan daar prima op tijd voor aankomen via Athus en Virton, maar dan moet ik daar ook effectief op tijd raken. Als alle treinen uitvallen gaat dat natuurlijk niet. Ik kan een trein nemen naar Rodange die ingekort is tot Pétange, waarna ik in Pétange een trein kan nemen naar Athus.

20. Het stationnetje van Pétange heeft een aangename sfeer met een plichtsbewuste edoch jolijke stationschef die van nature Luxemburgs ‘schwätzt’, een toegankelijke wachtruimte en klassieke openbare (gratis) toiletten: iets wat je in België niet meer zo vaak ziet.
Afbeelding

21. Wat is dit voor maffe bus?
Afbeelding

22. Er valt heel wat uit vandaag...
Afbeelding

23. ...maar mijn trein rijdt nog.
Afbeelding

24. Athus is een kenmerkend voorbeeld van hoe het in België anders is qua voorzieningen op de stations. Het stationsgebouw is dichtgetimmerd, volgekalkt en er is verder niks aangenaams aan.
Afbeelding

25. Wachten op de vervangende bus naar Virton.
Afbeelding

In Athus heb ik twaalf minuten totdat een uurlijkse treinvervangende bus vertrekt naar Virton en om de tijd te doden kijk ik wat rond om wat aparte zaken vast te leggen, zoals een kanon uit “d’n oorlog”. Ik ga er vanuit dat de vervangende bus een TEC bus wordt, en terwijl het vertrekuur naderbij komt, zie ik geen beweging. Het valt me op dat de reguliere lijn 16, een buslijn tussen Arlon en Virton, om het half uur rijdt op het moment waarop die treinvervangende bus vertrekt, wat voor TEC-begrippen in deze regio bijzonder frequent te noemen is en die lijn 16 vertrekt vlak na de treinvervangende bus. Dit verwart me, want zou die bus dan de treinvervangende bus worden? De NMBS-planner kan me niet verder helpen omdat deze rot doet met sessies die niet kunnen worden opgeslagen. Het vertrekuur is intussen aangebroken en mij is nog altijd niets opgevallen, tot ik plots een grote grijze bus zie optrekken aan de andere kant van de straat met een paar mensen erin. Die bus is mij tot nu niet opgevallen en het blijkt de vervangende bus te zijn, zonder dat er duidelijk iets aangegeven is aan de voorkant, en het is die bus die nu voor mijn ogen wegrijdt.

Het betekent dat een treinkaartje dat ik in de ochtend kocht nu voor mij waardeloos is, omdat ik wel de gewone bus moet nemen die gelukkig inderdaad vlak na de zonet vertrokken vervangingsbus aan komt rijden. Ik probeer de chauffeur in mijn minst matige Frans uit te leggen dat ik die aansluitende bus gemist heb en te vragen of ik met het treinkaartje mee kan, maar de chauffeur heeft compassie niet in zijn woordenboek staan en hij biedt onverbiddelijk enkel de optie aan om een gewoon buskaartje te kopen. Dat hoeft niet, want ik neem in plaats daarvan mijn gewone Mobib die nog een paar ritten van een Multiflex erop heeft staan om daarmee deze rit te kunnen betalen. Extra frustrerend, omdat het erop lijkt dat ik nu op deze dag twee Multiflex-ritten zou gaan gebruiken in plaats van maar één, omdat ik nog met de TEC-bus naar Montmédy moet. Het tariefsysteem van de TEC zit zo in elkaar dat je voor lange afstanden een vast tarief hebt met de naam Horizon (ook heb je Horizon+ voor expressbussen) en vanaf het moment van ontwaarden is zo'n 'Horizon' anderhalf uur geldig. Vanaf het planmatige vertrek in Athus zou het nèt meer dan anderhalf uur zijn vóór het vertrek van de bus naar Frankrijk en dat is buitengewoon zuur. Tijdens de rit door het wel aardige landschap krijg echter ik opeens hoop tussen alle chaos, want ik realiseer me, dat onbewust door mijn lange getreuzel en gezeur bij de chauffeur om toch mijn treinkaartje te kunnen gebruiken voor deze bus, het moment waarop ik mijn Mobib gevalideerd heb, enkele minuten later is geweest dan de oorspronkelijke vertrektijd en nu zou het zomaar eens kunnen zijn dat de tijd tussen het 'inchecken' en het opnieuw inchecken in de bus naar Montmédy minder is geworden dan anderhalf uur, zodat ik alsnog op één enkele Horizon zou kunnen reizen. It's something, maar gerust ben ik er nog niet op: het zal sowieso om luttele minuten gaan en ik moet maar zien of die bus wel op tijd aankomt bij het station van Virton en ik moet maar en ik moet proberen als eerste de bus in te komen, maar dat wordt nog een opgave met een lading aan jong grut scholieren die allemaal naar de bus willen stormen om de beste plek uit te zoeken.

Eenmaal aangekomen in Virton stap ik in het centrum uit, om er wat rond te lopen; ik heb immers toch een lange overstaptijd hier. Het is er één grote bouwput met stoepen die langs de weg naar het station op willekeurige plekken open liggen. Dat maakt dat dit niet meer het pittoreske stadje is zoals ik die toen in 2015 aantrof. Dat ik dat nu extra zonde vond, kan natuurlijk aan mijn toch al over de dag geërgerde humeur liggen, maar ja.

26. Vergeleken met het centrum is het station van Virton nog prima opgeknapt, waarbij de wachtruimte een interieur heeft alsof de tijd heeft stilgestaan in de jaren ’90. In tegenstelling tot Luxemburg is hier het toilet afgesloten, met een briefje dat de sleutel opgehaald kan worden bij het personeel, maar met een loket dat gesloten is en een station waar verder geen leven te bekennen is, wordt dat wat lastig.
Afbeelding

27. Tussen Arlon en Virton rijdt nu geen trein, maar het schijnt dat tussen Virton en Libramont er wel nog treinen rijden, maar ondanks dat er een Desiro op het perron klaar staat, gaat die voorlopig nog nergens naartoe.
Afbeelding

Het is best druk met scholieren op de stoep voor het station. Het is een aan- en afrijden van lijnbussen die de scholieren geleidelijk allemaal meenemen. Ik dacht er eerst aan een vroegere bus naar Torgny te nemen (lijn 481) waarna ik een half uur later de bus naar Montmédy zou nemen, maar gezien de lopende Horizon en de hoeveelheid kinderen die op de bus zaten te wachten, maakten dat ik dat maar niet heb gedaan.

28. Hier vertrekt een bus van lijn 481 richting Torgny. Zo'n soort bus krijg ik ook voor naar Montmédy.
Afbeelding

29. Hier nog even de dienstregeling. Tja, veel getalletjes, maar in de praktijk rijdt er eigenlijk gewoonweg bijna niks.
Afbeelding

De bus naar Montmédy, die rondrijdt met het lijnnummer 35, is één van de weinige grensoverschrijdende buslijnen tussen België en Frankrijk. Het is een typische quasi-schoolbus, die als gewone lijndienst rijdt, maar wel op tijden waarop het eigenlijk uitsluitend scholieren bedient (uitsluitend doordeweeks in dienst, met 's ochtends een rit naar school en 's namiddags een rit naar huis, uigezonderd woensdagen, waarop er een rit naar huis is in de vroege middag). De bus heeft tot vorig jaar rondgereden als lijn 155a, wat indiceert dat de bus de voormalige spoorlijn 155 (Virton-Écouviez) dunnetjes overdoet, maar de bus is nu lijn 35 geworden wat doet denken aan de volledig Franse lijn 37 tussen Montmédy en Verdun, alsof een poging is gedaan om een soort eenheid te smeden tussen die twee, alhoewel die twee bussen op alles behalve een aansluiting hebben op elkaar (misschien op woensdag weer wel, maar dat ter zijde). Vroeger maakte de eerder genoemde lijn 481 (anno 2020 heet deze for some reason 381) deel uit van die lijn 155a. Wat ook veranderd is, is de naam van de beginhalte van deze lijn 35. Deze halte, aan het treinstation Virton, heette tot enkele jaren terug Saint-Mard Gare. Het treinstation waar de bushalte aan ligt, ligt in Saint-Mard (en niet Virton), maar ja, het treinstation heet dan weer Virton omdat de dichtstbijzijnde stad nu eenmaal Virton is en dat krijgt schijnbaar nu voorrang... ironisch genoeg heette overigens het treinstation zelf vroeger Virton-Saint-Mard.

Hoe het bussysteem hier, vooral met betrekking tot Saint-Mard in elkaar zit, illustreer ik in deze visualisatie:

30. Hier denk je: gòh, 35 en 155b (die is dan weer wel 155b gebleven) rijden kort na het vertrek van de één nog een keer. Da's mooi voor als het druk is!
Afbeelding

31. In werkelijkheid rijdt de bus echter een rondje door Saint-Mard, om daarna weer te halteren waar de bus begon, te Virton Gare...
Afbeelding

De bus van lijn 35 komt op tijd aan de Gare. Zodra de bus stilstaat, prop ik mijzelf als één van de eersten in de bus en kan ik nèt aan de aansluiting verzekeren bij het inchecken. ‘Aansluiting solde’, zoals het scherm toont. Ik doe maar even alsof dit hele gedoe met die aansluiting er nooit is geweest.

De bus rijdt stug door en deze passeert onderweg Torgny, waar ik in 2015 al eens was (ik heb deze buslijn eerder genomen om die reden), één van de mooiste dorpjes van België met een totaal on-Belgische uitstraling, doordat het zo Mediterraans aanvoelt en aandoet.

32. Een foto uit 2015 om een beeld te geven van Torgny.
Afbeelding

33. De bus die ook nu de lijn naar Montmédy verzorgt, met als opmerkelijk detail dat deze bus een Frans kenteken heeft. Ook Keolis heeft invloed hier. Toen reed hier nog 155a.
Afbeelding

34. Nog eens in 2015: diezelfde bus, ergens tussen Torgny en Lamorteau. In de verte kun je een spoorlijn zien liggen: dat is Frankrijk.
Afbeelding

De scholiertjes zijn onderweg druk bezig met het in elkaar beuken van elkaar onder het mom van stoeien, zoals we dat allemaal wel ervaren hebben in onze jongere jaren. Eenmaal in Frankrijk (in Écouviez) zegt plots een stemmetje in mijn hoofd: deze dag is best chaotisch, niet? Controleer eens voor de zekerheid of je trein van Montmédy naar Longuyon (overstapstation voor Longwy) nog rijdt. Heel onheilspellend, maar op mijn instinct kan ik in dit soort situaties beter vertrouwen en ik controleer op oui.sncf en sncf.com of deze verbinding inderdaad nog bestaat voor vandaag. Het blijkt dat mijn voorziene trein van 20:18 opgeheven is. Wel verdomme! In plaats van een rustige wandeling van drie en een half uur in, om en nabij de citadel van Montmédy, wordt het nu een ietwat haastige wandeling die in anderhalf uur gepropt moet worden, omdat de trein ervóór, om 18:39, nog wel rijdt en die moet ik hebben omdat ik anders niet in Longwy aankom, of überhaupt nergens met regulier OV.

De dienstregeling van Montmédy is driewerf ruk, met twee treinen in de avond, waarvan dus één uitvalt, nota bene de laatste. Ik probeer te bedenken waarom deze uitvalt, er staat verder geen reden bij, maar ik ga er van uit dat de oorzaak ligt bij de stakingen van de SNCF de dag erna. Het lijkt erop dat alle treinen die de dag vóór de stakingen na 21:00 aankomen op hun eindbestemming, onderdeel zijn van deze staking, en daarom altijd uitvallen. Mijn trein komt inderdaad na 21:00 aan in Thionville. Dit zijn buitenproportionele, hoogst schofterige stakingen die het dagelijks leven van gemiddelde pendelaars grondig om zeep helpen. Een keer staken is ergens nog wel behapbaar, what’s new in Frankrijk¸ daar is staken immers een normaal iets, maar om dat drie maanden lang twee dagen te gaan doen met drie dagen een gewone dienst is volkomen ridicuul. Anno 2020 lijkt het wel een permanente staking op Montmédy, omdat de trein van (intussen) 18:11 nu überhaupt de laatste van de dag is, maar wat verder anders is, is dat deze trein nu Longwy als eindbestemming heeft in plaats van Thionville. Wat een aftakeling. In 2015 stopte in dit oord op zaterdag nog een intercity van/naar Parijs... dat voorspelt niet veel goeds voor het passagiersverkeer hier en zo ben ik blij dat ik hier al in 2018 geweest ben, omdat het anders volkomen ondoenlijk zou zijn geweest dit plan uit te voeren, hoewel de verplaatsing van het eindpunt naar Longwy wel een gunstig iets geweest zou zijn.

Enfin, terug naar de bus. Ik kom heelhuids aan op het Place Poincaré (zo'n naam die overal in Frankrijk te vinden is in straten, pleinen etc.) in Montmédy. Ik laat er geen gras over groeien, laat het kleine centrumpje voor wat het is en ik marcheer vlot naar de citadel en dit wordt de eerste echte beproeving voor mij wat betreft het beklimmen van de heuvel. De citadel staat bovenop een heuvel en eenmaal boven ben ik toch wel best aan het hijgen en zweten, maar met een volle rugzak en warm weer is het nooit echt eenvoudig om zoiets eventjes te gaan doen.

35. Naar boven toe...
Afbeelding

36. Eenmaal boven zijn daar de enorme vestingmuren.
Afbeelding

37. Even een houten ophaalbruggetje over en dan moet je nog een corridor door.
Afbeelding

38. Door dit tunneltje moeten auto's rijden, willen ze de binnenstad binnen kunnen komen, hoewel de toegang afgeschermd is door stoplichten aan beide kanten van dit tunneltje.
Afbeelding

De remparts (vestingwallen) van de citadel van Montmédy zijn niet vrij (als in gratis en vrijheid) toegankelijk, daarvoor moet je via de plaatselijke VVV lopen en laat die nu bij mijn aankomst bijna sluiten… en laat ik maar een uur hebben in plaats van drie. Ach, wat binnen in de citadel zit (de stad die binnen de muren gebouwd is) is wel vrij toegankelijk en dat is ook niet verkeerd. De kerk is open en er wordt orgel in gespeeld en hetgeen wat gespeeld wordt, klinkt als pure horror. Het is een angstaanjagende compositie die in een spookhuis thuishoort. De muziek past ook niet binnen zo'n citadel, met het warme, zonnige weer, maar het idee dat ik binnen minder dan een anderhalf uur die hele klim naar die citadel doe en dan nog op het station moet raken met de zware rugzak is voor mij de grootste horror van dat alles.

39. Dat wat binnen deze 'bunker' ligt.
Afbeelding

40. Van bovenop zo'n omwalling krijg je goede uitzichten.
Afbeelding

41. Weer naar beneden... in de verte ligt het treinstation van Montmédy en nog verder ligt weer Torgny.
Afbeelding

Ik hoef me, na een rondje citadel-centrum gedaan te hebben, uiteindelijk niet te haasten naar het station, maar enige stress moet eerder komen bij het idee dat misschien de één na laatste trein die ik nu wel moet nemen óók uit zou kunnen vallen.

42. Het wachters-/seinhuisje.
Afbeelding

43. Het stationsgebouw van Montmédy: een ‘dichtgetimmerd’ gebouw dat ondanks dat toch de grote, vlotte SNCF-belettering ter aanduiding van het station zelf heeft gekregen, maar de rest heeft één grote verlaten, vervallen sfeer.
Afbeelding

Op het station hoor ik gebonk en het lijkt erop dat iemand een wachthokje aan het slopen is. Een gast is met iets op een bankje aan het rammen, maar zodra hij mij ziet, stopt hij direct.

Ik moet nog een kaartje kopen naar Longwy en zodra ik aan de TER-automaat sta, moet ik eerst eens uitvogelen hoe die gebruikersinteractieve verschrikking ook al weer bediend moet worden. Het tijdperk van de iPod komt weer terug met de grote omnipotente draaiknop waarop je net zo hard moet rammen om je invoer te bevestigen als die knaap op dat hokje zonet. Met wat gerommel kan ik Engels kiezen als hoofdtaal, maar zodra ik daarmee een enkeltje Montmédy-Longwy probeer te kopen, meldt de automaat dat de gekozen route niet beschikbaar is. Wel verdomme. Zou die kuttrein dan tóch uitgevallen zijn?? Het netwerkbereik op het station is ruk, dus online kan ik het niet zo snel controleren, dus ga ik terug naar het begin, haal eens diep adem en beeld me in dat het een bug is geweest in het systeem, om toeristen die geen Frans kunnen angst aan te jagen. Ik kies nu wel Frans als hoofdtaal, doe precies hetzelfde, en gelukkig maar, de route is beschikbaar en ik kan het kaartje kopen. Wat is dat toch met die Fransen, willen die iedereen angst inboezemen zodra men het maar in het hoofd haalt om het openbaar vervoer te nemen voor alles behalve pendelen? Het is wel erg vaak gegooi in de glazen op de één of andere manier. Enfin, ik heb mijn kaartje.

Ik verken het stopplaatsje maar eens. Het hokje dat slachtoffer is van een flinke afranseling is heel gebleven en er is niks van te merken. Ergens is het ook niet verwonderlijk omdat het hokje van het type hufter-proof is. De rest van het station is wel kapot zoals de stationsklok en de waarschuwingslichten die reizigers moeten waarschuwen bij het oversteken van de sporen voor sporadisch aankomende reizigers- en regelmatig aanstomende goederentreinen. Hoe ik dat weet? Er komt een goederentrein aangedonderd en er is geen enkel signaal op het station dat mij waarschuwt. Er is wel een automatische spoorwegovergang op loopafstand die letterlijk en figuurlijk de bellen doet rinkelen, waarbij het 'Fretje' zelf ook nog op de tyfoon gaat voor de zekerheid.

44. De stationsklok. Anno 2020 is deze nu helemaal onherkenbaar gesloopt.
Afbeelding

45. Het is een beetje een stilleven.
Afbeelding

46. Grappig is een bord dat letterlijk ‘Quai 3’ aanduidt, met erbij bestemmingen als onder meer Longwy en Luxemburg met Nancy, maar ook Metz-Strasbourg-Bâle (Basel!), maar ik heb het idee dat hier al heel wat jaren geen treinen meer stoppen die überhaupt verder rijden dan Thionville.
Afbeelding

47. Er zijn geen bankjes op het raar aflopende perron en zo duurt het wachten allemaal nog een stuk langer. Dat noemen ze rolstoeltoegankelijk...?
Afbeelding

Gelukkig ben ik niet de enige wachtende, dus ik heb en houd hoop. Af en toe heb ik toch een 4G-signaal en kan ik nog oppakken dat mijn trein naar Thionville met +5 rijdt, al opgelopen in Charleville-Mézières, het beginpunt. Dat kon er ook nog wel bij, vooral met een overstaptijd van 7 minuten in Longuyon op de trein naar Longwy. Zodra ik me dat realiseer komt de vrees op dat de volgende gelegenheid naar Longwy misschien pas twee uur later vertrekt. Het is altijd een feest hier, maar tot mijn grote opluchting en evengrote verrassing komt de eerstvolgende trein met bestemming Longwy al zeven minuten later in Longuyon. Prima te overzien, dat dan weer wel, hoewel de trein dáárna inderdaad daadwerkelijk pas zo'n twee uur later komt... De mensen die met mij wachten op deze trein zijn evenmin voorstanders van de hele stakingsgolf en ik verwacht ergens ook wel dat de solidariteit met de week afneemt, wat niet per se de dienstverlening zal doen verbeteren, maar ja.

48. ‘Enfin, le livrée est très drôle’ kraam ik uit bij het zien van een stoptreintje van het type AGC dat naar Charleville-Mézières gaat, dat letterlijk aan het andere einde van het perron stopt, precies daar waar de overweg niet is. Het zijn treintjes met een knalgele voorkant en voorts zijn ze helemaal volgeplakt met kleurrijke stickers die Champagne-Ardenne en dergelijke helemaal promoten, maar het maakt niet uit hoe dit soort treinen in Frankrijk er van buiten uitzien, het interieur is altijd hetzelfde. Het zit prima, dat wel, alhoewel alles er wel erg goedkoop en fragiel uitziet en als dat fragiele het gebrek aan robuustheid van de dienstregeling symboliseert zou ik het ergers nog wel kunnen voorstellen.
Afbeelding

49. Mijn trein dan. Het lijkt hier alsof 'ie doorrijdt zonder te stoppen, maar de machinist heeft gewoonweg besloten om door te rijden, helemaal tot aan het einde van het perron. Lekker praktisch! Zo raak je zéker je vertraging kwijt!
Afbeelding

50. We komen met +6 aan in Longuyon en net zodra de deuren open gaan, rijdt de trein naar Longwy net weg. Geen ramp, want zeven minuten later komt de volgende, maar nog steeds minpunten voor SNCF.
Afbeelding

51. Longuyon is wel een kek stationnetje met een overvloed aan perrons die voor de helft toch niet gebruikt worden, volgens mij. Hoe het ook zij: er is een spoorbrug (in tegenstelling tot Montmédy waar het geen zin heeft met het oog op het gebrek aan reizigers) en er is een beeldscherm met vertrekkende treinen en bussen die door de SNCF georganiseerd worden.
Afbeelding

52. De volgende trein vertrekt van perron A, maar nergens staat waar perron A is. Handig gedaan, maar ik ga gewoon aan het spoor staan dat het dichtst bij het stationsgebouw ligt en er komt al vlot een oude trein aangereden.
Afbeelding

53. Het is zo’n zelfde boemel als dat treintje tussen Esch-sur-Alzette en Audun-le-Tiche, maar dan in het SNCF-blauw en een andere bankjesopzet, want men vond het blijkbaar een interessant concept om een paar loungebankjes neer te zetten in deze stokoude dingen. Ach ja, je moet de reis op de één of andere manier aangenaam maken wanneer deze monumenten op wielen geen airco of ventilatie hebben en wanneer de ramen maar aan één kant open kunnen.
Afbeelding

Echt hard gaat de trein ook niet, het is echt een boemeltje, maar dan wel een langs een onverwacht aardige route. Kronkelend, een riviertje volgend en passerend, onderweg naar beneden, richting Longwy.

54. Longwy dan, eindelijk. Ik heb alles overleefd!
Afbeelding

55. Ook weer zo'n groot gebouw voor zo'n toch wel redelijk krap aandoend station.
Afbeelding

56. Aanduidingen op stakingen.
Afbeelding

57. Het schemert licht, ik moet helemaal het dal uit klimmen om bij mijn hotel te komen, maar voordat ik daar in ga checken eet ik nog iets.
Afbeelding

Vandaag is voor mij klaar: ik ben moe, ik wil ontspannen. Ik heb deze tocht overleefd, het gevoel van overwinning heerst en morgen is er een nieuwe dag, met hopelijk minder gezever onderweg.

28 april 2018

58. Ik ontwaak in Longwy met de gedachte dat het oorspronkelijke plan ook nu weer overhoop gegooid zal worden en qua wat me te wachten staat moet ik maar zien hoe alles gaat lopen, maar bij het zien van deze blik over het dal zal me dat even voor het komende uur een zorg zijn.
Afbeelding

Ik had gisteren Longwy al willen bewandelen, maar door de omstandigheden die ik uitvoerig beschreven heb en door wat handig geschuif met tijden, zal ik die wandeling in de ochtend moeten doen, wat geen straf is, overigens. Ik heb één van de weinige directe treinen vanuit Longwy naar Luxemburg willen nemen, maar in plaats daarvan wordt nu het een bus, omdat hier volop gestaakt wordt en het weekend is. Ook prima, zolang ik maar weer het land der stakende stokbroodgnomen kan ontvluchten en kan inruilen voor Luxemburg.

59. Een bushalte, Place du 11 Novembre, waar de bus naar Rodange (Luxemburg) stopt.
Afbeelding

Deze stad heeft nog een goed in stand gehouden citadel en deze citadel is een onverwacht pareltje. Net als Le Quesnoy verwacht je er niet heel veel van als je geografische kaarten bekijkt en de afbeeldingen in zoekmachines op het eerste oog moet vertrouwen, maar er is een heuse vesting en alles is open en toegankelijk. Het is wel wat eentonig, het centrum is niet zo heel bijzonder verder, maar het is en blijft een citadel met enkele mooie stadspoorten, bruggen en her en der informatie. Wat zou West-Europa toch zijn zonder Vauban?

60. Stadspoort.
Afbeelding

61. Ondanks dat je de nieuwere gebouwen overal wel kunt zien, is de stervorm nog goed hekenbaar.
Afbeelding

62. Mooi hoor.
Afbeelding

63. De bus van mijn 398 naar Luxemburg is er een die rijdt tot Rodange en ik heb eigenlijk bij aankomst verwacht dat er binnen vier minuten na aankomst een aansluiting is met een trein naar Luxemburg, maar het is zaterdag en de kwartierdienst is vervangen door eentje met een halfuurdienst. Genoeg tijd voor een plaatje, maar wel met een vervelend gepositioneerde zon (of onhandig gepositioneerde ik, kan ook)
Afbeelding

Aankomst in Luxemburg is voor de verandering stipt, maar dat kan van ongeveer een derde van de andere treinen in Luxemburg niet gezegd worden: de stakingen zijn volop aan de gang in Frankrijk en dat zorgt ervoor dat de TGV’s uitvallen en veel TER’s, maar naast deze stakingen is in de andere zin van het woord ‘staken’ ook nog eens het treinverkeer gestaakt tussen Luxemburg en Dommeldange door werkzaamheden. In de routeplanners heb ik hier niets over kunnen vinden, maar schijnbaar is het de hele tijd geafficheerd geweest. In Luxemburg gebruikt men effectief de lijnnummers om door te geven dat er iets mee is en hier was dat ook zo, waarbij ik geen idee heb gehad dat lijn 10 voor mij van toepassing is geweest. Hoe het ook zij: dat wordt maar weer uitvogelen hoe ik nu in Mersch kom, omdat van daaruit een bus rijdt richting Larochette, mijn bestemming nadat ik Luxemburg-stad verkend heb. Hoogstwaarschijnlijk mag ik plaatsnemen in een uitpuilende vervangingsbus, maar ondanks dat het eigenlijk een zorg is voor later, is het wel iets om in het achterhoofd te houden.

64. Ondanks al het gestaak staat hier wel een dubbeldekker van de SNCF.
Afbeelding

65. Rodange had nieuwe CTA's, maar Luxemburg-stad liet nog op zich wachten.
Afbeelding

66. Het klapperbord was intussen wel al vervangen door een digitaal exemplaar.
Afbeelding

De vorige keer in Luxemburg bezocht ik de Kazematten en van alles eromheen, en nu besloot ik om de nadruk te leggen op de ville-basse (het laaggelegen deel van de hoofdstad) langs de rivier de Petrusse, maar ook Kirchberg.

67. Het OV was hier in de stad al gratis in het weekend, maar goed...
Afbeelding

68. Ville-basse, met spoorlijn er ver boven.
Afbeelding

69. Blik naar boven.
Afbeelding

De transitie van het ‘dorp’ naar de ‘berg’ is een interessante, want om van laag naar hoog te komen (en andersom) is er in de loop der tijd wat gebeurd om dat voor de inwoners te faciliteren. Luxemburg heeft een hoop prima onderhouden paadjes langs dat stroompje en dan wil ik toch het centrum nog zien, met het Groothertoglijk Paleis etc. en dat zou geklommen kunnen worden, maar waar ik benieuwd naar ben, zijn de liften, want die zijn er namelijk. Omdat mensen het beklimmen van allerlei trappetjes en weggetjes beu zijn geworden en geld te over hebben, heeft men besloten om maar enkele liften te bouwen die het hele stuk van helemaal beneden naar boven, midden in het centrum afsnijden. Het gangetje naar de lift toe is wat schimmig, maar eenmaal boven merk je daar niet zoveel meer van. Het doet me een beetje denken aan de voetgangerstunnel onder de Thames in Greenwich, waar men ook een lift in kan om de tunnel in te kunnen. Enig verschil: hier is geen voetgangerstunnel.

Ik volg mijn route, haal wat bananen op een markt, haal mijn beste Luxemburgs uit de kast, kom erachter dat het grote plein één grote bouwput is, om aan de andere kant van de ville-haute uit te komen om de volgende lift te nemen naar beneden richting Pfaffenthal. Ditmaal is het geen lift die onder de grond gestouwd is, maar wel een die met een loopbrug te bereiken is. Het is een lift in een glazen liftschacht, waardoor je een mooi uitzicht hebt over de hele stad. Het is een gek gezicht, zo’n letterlijk uitstekende lift.

70. Het uitzicht vanuit die lift.
Afbeelding

71. En de lift zelf. Een betonnen koker die daar even is neergekwakt, praktisch.
Afbeelding

Een korte wandeling door Pfaffenthal (dat ook vol staat met werkzaamheden) langs nog enkele Vaubantorens en een oversteek over de Alzette brengt me aan de kant waar het nieuwe station Pfaffenthal-Kirchberg staat. Het station is halverwege op de heuvel gebouwd die de naam Kirchberg heeft. De spoorlijn liep er altijd al, maar nu is er een station gekomen, samen met de bouw van een heus liftencomplex die naar het ‘levende’ deel van Kirchberg leidt, met allerlei wolkenkrabbers en diverse instellingen.

72. Het station van Pfaffenthal-Kirchberg, met wel wifi, maar geen treinen.
Afbeelding

Kirchberg huisvest een nationale bibliotheek, een theater, een hoop zakenlui, een expo èn één van de drie Europese Parlementen, alhoewel ik me nog steeds afvraag waarom in hemelsnaam hier een Europees Parlement staat, naast dat van Brussel en – ten overvloede – van Straatsburg. Eerst neem je óf een trap óf een lift naar één van de perrons van het station toe, of nog hoger naar het niveau waar een gloednieuwe funiculaire gebouwd is.

73. Deze automatische treintjes klimmen op een spoor op een helling omhoog tot het niveau van de weg (aan het uiteinde van de bekende moderne rode brug), waar opeens trams beginnen.
Afbeelding

74. Deze trams staan er ook maar pas sinds dit jaar, maar ondanks dat de lijn nog niet ‘af’ is, rijden er wel alvast trams op de Kirchberg, tussen het punt waar de funiculaire staat en de Luxexpo. Een kort ritje, maar desondanks best bijzonder.
Afbeelding

75. De trams zelf alleen al: iedere wagen heeft een ander kleur deur, en dan bedoel ik een ander kleur glas voor de deuren. De ene wagen is roze, de ander oranje, groen, cyaan. De hoofdkleur van binnen is zwart en cyaan, waarbij de hoofdsteunen cyaan en lichtgevend zijn en er goedkoop plastic uitzien, maar desondanks geeft de binnenkant wel licht… het zal wel een één of ander nut hebben.
Afbeelding

Ik ben erachter gekomen dat ik ook zonder in Mersch te komen in Larochette kan eindigen, en daarvoor moet ik niet alleen voor de lol de tram gebruiken, maar ook echt de tram nemen om een aansluiting te halen op een bus op het busstation van Luxexpo. Het busstation is een beetje een bouwval en het ziet er niet echt uit alsof je er mensen graag naartoe wil laten komen onder het mom ‘kijk wat wij voor moois te bieden hebben!’, maar met enig zoekwerk kom ik erachter dat het geheel uit meerdere quais bestaat, elke gelegen op een wat lastig te vinden plek.

76. Eenmaal in Larochette begint het echte natuurwerk pas, met de heuvels, de bossen en her en der ook de kastelen. Het is echt een oord waar je als fietser voorbij komt en direct denkt: laat ik hier mijn pauze houden en op een terras gaan zitten met z’n allen. Binnen een tijdspanne van vijf minuten kwamen alvast meer dan vijf auto’s met Nederlandse kentekens voorbij en ook zij weten dat ze hier iets moois kunnen vinden.
Afbeelding

Dan naar Echternach. Dat gaat via Graulinster, halte Hauptstrooss, dat ligt op een T-splitsing. Ik kan initieel bij die halte mijn bus met nummer 110 niet vinden op de vertrekstaten. Ik zie wel een drukke weg, met daarachter een erg mooi uitzicht over een dal, dat tot erg ver en diep te bekijken is. Dat interesseert me, dus loop ik daar naartoe en terwijl ik daar naartoe loop zie ik in mijn ooghoek dat er nog een bushalte staat op loopafstand en ik begin al een vermoeden te krijgen: dit is dezelfde bushalte, maar dan op een andere plek. Waar ik uitgestapt ben ik een zijweg van de ‘Hauptstrooss’ en dat verklaart alles wel. Ergens heb ik ook een sterke déjà-vu omdat ik in 2015 ook naar Echternach ging, en vanuit Müllerthal (waar de Schiessentümpelwatervallen zijn) moest ik ook overstappen op een bushalte waar ik ook voor moest lopen naar een halte langs een hoofdweg waar ik niet van wist dat ik daarvoor moest verkassen naar een andere halte aan de doorlopende drukke weg. Het zou zowaar eens kunnen zijn dat dit precies die ene halte was, alhoewel ik me die halte toch iets anders herinner, maar ach. Ergens is het toch wel de ervaring die uiteindelijk maakt dat ik ook met dit soort dingen rekening houden moet.

Ik ben eerder in Echternach geweest en het station is een echt busstation met een uitstraling van wat lichte viesheid rondom het gebouwtje, lage perronnetjes, toiletten die de typische horror van goorheid symboliseren, een groepje permanent bezopen dorpsgekken die op een bankje zitten te leuteren en een wachtruimte die niks anders heeft dan tegeltjes en houten bankjes. Het busstation heeft een kaartautomaat van de CFL, maar het moet gezegd dat de bussen die tussen Luxemburg-stad en Echternach rijden ook uitgevoerd worden door de CFL, wat het dan ook wat logischer maakt.

77. De grote expressbus waar ik in gezeten heb van lijn 110 past eigenlijk net niet, of net wel, juist.
Afbeelding

In Echternach loop ik een rondje, ga ik op zoek naar een souvenirvlaggetje van Luxemburg (dan neem ik de civiele versie, omdat de officiële vlag al zoveel op de Nederlandse lijkt) en loop ik de brug over om kort mij in Duitsland te begeven, omdat het kan. Het is een prachtige dag en menig toerist met mij in de stad die bekend staat om zijn dom.

78. Een blik op het centrum.
Afbeelding

79. De abdij.
Afbeelding

Deze dag staat eigenlijk bijna exclusief in het teken van de bus, ware het niet dat ik wel toch een keer de trein gebruikt heb, tussen Rodange en Luxemburg-stad. Ik zal in Vianden overnachten en ik kan daar komen met lijn 570 en omdat lijn 570 een halfuurdienst heeft, wil ik, zolang de tijd het mij toestaat kan ik nog een paar dorpjes bezoeken onderweg. Vanuit Echternach kan ik naar Diekirch en het weer wordt significant slechter en het gaat uiteindelijk regenen. In Diekirch loop ik desondanks kort wat rond.

80. Diekirch kent men meestal van het bier. Hier zul je zo'n vat hebben als apart fontijn.
Afbeelding

81. Wij kennen het dan weer van het eindpunt van het korte spoorlijntje tussen Ettelbruck en Diekirch.
Afbeelding

82. Op het perron.
Afbeelding

83. Snel maar weer verder naar Stolzemburg, het eindpunt van lijn 570, om daar het brugscenario te re-ensceneren zoals in Echternach: eventjes de brug over om eventjes in Duitsland te zijn.
Afbeelding

84. Links Duitsland, rechts Luxemburg.
Afbeelding

85. Stolzemburg heeft een kasteeltje (niet in beeld), enkele mooie blikken over het riviertje en dan heb je na een half uurtje het oord wel gezien.
Afbeelding

De bus terug naar Vianden van een half uur later is flink vertraagd, zeker zeven minuten en wanneer de bus komt, zie ik dat de chauffeur de hele tijd aan het bellen is. Plots stopt hij een halte na mijn halte nabij de brug, en stapt hij de bus uit. Ik zie dat een auto achter de bus ook tot stilstand is gekomen en de chauffeur is hevig allerlei armbewegingen en gebaren aan het maken. De bestuurders van elke auto staan buiten te wijzen etc. en ik denk dat er iets van een aanrijding is geweest zonder dat ik iets gemerkt heb. De auto in kwestie heeft een Nederlands kenteken: dan heeft de Hollander vanzelfsprekend gelijk, en de buschauffeur is dan altijd verkeerd, wanneer deze de hele tijd aan het telefoneren is, maar goed, ik bemoei me er verder niet mee.

86. Als ik in Vianden aankom, is het dan met een vertraging van 15 minuten. Dit fotopunt is klassiek.
Afbeelding

Het is weer droog geworden en het is met een droge kop aankomen bij het hostel om daar nog vlak voor de keuken gesloten is, lasagne te eten uit de keuken aldaar. Tijdens het eten van de lasagne zie ik voor mijn tafel een trio Belgen een kaartspel spelen en het is erg spannend. Eén heeft een enorme pokerface en het lijkt erop dat deze rakker de slechtste kaarten ooit heeft, maar – verrassing – hij wint toch. Mooie dingen.

29 april 2018

87. Moien, nog maar eens.
Afbeelding

88. Tja, zo vroeg op deze zondag is alles nog dicht (je kunt je afvragen of er überhaupt vandaag nog wel iets open gaat, maar goed...), maar het uitzicht erop krijg je gratis.
Afbeelding

Laatste dag, en ook nu heb ik last-minute plannen waardoor voor deze reis van het oorspronkelijke plan weinig meer over is gebleven. Het plan begint eigenlijk te evolueren van een strikt na te leven plan in een bouwplan dat fungeert als degelijke richtlijn voor hoe ik zelf invulling kan geven aan een reis dat zo ruimte laat voor andere dingen en ik vind dat het ook een wat volwassenere aanpak heeft dan een ‘alle onzekerheid uitwissen en voorts hopen dat het goed loopt’ met nauwkeurig berekende wandelingen etc. Ik kreeg donderdagavond van die vriend waar ik het over had een tip over een wandeling in het noorden van Luxemburg, tussen Michelau en Goebelsmühle en ik was al van plan om in die richting te gaan, meer specifiek tussen Ettelbruck en Kautenbach, dus zou dat zowaar eens kunnen werken, maar ik moest zien of het haalbaar zou zijn. Mijn oorspronkelijke plan voor deze laatste dag was wat aan de saaie kant: een paar oorden als Ettelbruck, Michelau en Kautenbach onderweg zien en weer naar huis. Ik was aan het kijken of ik een wandeling tussen Michelau en Goebelsmühle mogelijk kon maken, maar ik kwam steeds één uur tekort om één van de weinige bussenn te halen naar Bastogne vanuit Luxemburg. Google Maps toonde dat de wandeling tenminste iets meer dan anderhalf uur zou duren, terwijl ik maar twee uur had en zulke gokjes wil ik niet wagen, mede omdat ik vandaag terug naar huis zou gaan, dus zette ik die wandeling voorlopig maar in de vriezer.

Gisteren, onderweg in Stolzembourg zag ik dat er ook nog andere bussen reden dan die van lijn 570. Deze bussen van lijn 663 en 664 rijden naar Clervaux en stiekem zou ik daar ook naartoe willen gaan, ware het niet dat het absoluut niet op mijn route ligt en ik er eigenlijk ook geeneens rekening mee gehouden heb. Ik heb wat zoekwerk gedaan in het hostel en kwam uit op een reisvoorstel waarbij de reis begint in Vianden met een ritje in een bus van lijn 663 naar Clervaux, om van daaruit een directe IC naar Ettelbruck te nemen. De aankomst in Ettelbruck is tien minuten later dan wanneer ik direct uit Vianden naar Ettelbruck was gereden, maar dan zou ik nog minder gezien hebben op deze dag en daarnaast klonk Clervaux wel interessant, als stadje in het noorden.

Voor deze dag heb ik een aantal harde deadlines gesteld: ik moet om 15:00 in Kautenbach zijn, om de trein naar Wiltz te kunnen halen die aansluiting biedt op de tweede van de drie bussen op deze dag naar Bastogne (met de laatste die drie uur later vertrekt); en een rits aan treinen onderweg naar Maastricht. Zo ver ben ik nog niet, eerst maar eens in Clervaux komen.

89. Met de bus naar Clervaux, met achter mij een andere bus die terugrijdt naar Vianden.
Afbeelding

90. Het ging allemaal wat snel, maar de bus moet helemaal van bovenop de heuvel naar beneden toe om aan het station van Clervaux te komen, met dit uitzicht.
Afbeelding

91. Een kerk, in de vallei.
Afbeelding

92. Daar is het station dan. Het is een onstuimige dag, waarbij het op ieder moment zou kunnen regenen, maar het zou ook eens heet kunnen worden. Die toren bovenop heb ik eerder gezien onderweg...
Afbeelding

93. Rustig, verzorgd.
Afbeelding

94. Ettelbruck! Met getrokken NMBS-rijtuigen. Dat is intussen geschiedenis.
Afbeelding

95. Ettelbruck is een parkeerplaats voor veel van deze oude rakkers.
Afbeelding

Eenmaal in Ettelbruck aangekomen is het 10:14 en met een ingeschatte wandeling van een uur en een beetje, is de wandeling Michelau - Goebelsmühle niet te doen, gezien de tijd die het in beslag neemt om in Michelau aan te komen en om in Goebelsmühle weer te vertrekken. Het zou dan in twee uur gepropt moeten worden, terwijl Google Maps al aangeeft dat de wandeling over uitsluitend kronkelende autowegen al 2 uur en 5 minuten duurt. Op Mapy.cz (een offline, op OpenStreetMap gebaseerde kaartenapp die nog overgebleven is van mijn Interrail-tocht in Tsjechië, zie ik dat ik wat bospaden kan volgen met een kortere wandeltijd en mett die kennis besluit ik om een langdradige wandeling in Ettelbruck (de stad is mijn inziens ik een soort van Esch sur Alzette, maar dan in het noorden) kort te wieken en een RE eerder naar Michelau te nemen om zo net wat meer tijd te hebben voor deze gewenste wandeling tussen Michelau en Goebelsmühle. Het is intussen begonnen met regenen als ik de dubbeldekker betreed, en niet zuinig ook.

96. Vanaf het station van Michelau is de burcht van Bourscheid al goed te zien in de verte, hoog op een heuvel, en het leuke is dat ik precies naar die burcht toe moet om in Goebelsmühle te komen. Ocharme, een klim van zeker 270 meter de hoogte in, over een afstand van meer dan 7 kilometer.
Afbeelding

97. En dan het weer... jas aan? Jas uit?
Afbeelding

98. Opeens kwam deze KISS voorbij geraasd.
Afbeelding

99. Deze plek heeft wel potentie met een trein erop, alhoewel het te lang duurde voordat er weer een kwam. Daarvoor had ik wel een paar stappen terug moeten doen om die bovenleidingsmast niet voor dat kasteel te krijgen...
Afbeelding

Een half uur na het uitstappen in Michelau wordt het weer droog en flink warm. De snellere weg die ik al ontdekt heb via Mapy.cz wordt bevestigd op informatiebordjes over wandelingen in deze regio die de CFL heeft geplaatst. Er is een door CFL aangegeven pad te volgen richting Goebelsmühle die ruim voldoende is voorzien van bordjes (deze CFL-wandelingen zouden wel eens het equivalent kunnen zijn van de Nederlandse ‘groene wissels’). Ik loop nu de bossen in, langs ronduit schilderachtige beekjes en stroompjes en het klimmen vergt toch een hoop van mijn nietbestaande conditie en van mijn fietsersbenen, in de hoop dat de aangegeven route ook echt klopt.

Zodra ik de bossen uitgekomen ben en ik weer een openbare weg zie, moet ik toch wel even goed bij adem komen en ik verplicht me tot het nuttigen van het spuitwater van één van de twee flessen Gerolsteiner die ik in Echternach gekocht heb. De weg blijft maar omhoog gaan, maar het uitzicht over Michelau is wel erg mooi, met blik over de rivier de Alzette en de spoorlijn waar ik net vandaan kom. Ik kan nog de doorkomst van de IC naar Liers bekijken (het is intussen precies één uur tussen de aankomst in Michelau en mijn aankomst halverwege ten opzichte van de burcht).

100. Doorkomst van een getokken IC naar Liers, net vertrokken uit het nog in beeld zichtbare Michelau.
Afbeelding

Ondanks dat ik er nu al een klein beetje doorheen zit (ook met het oog op de vorige dagen, waarbij ik bij elkaar toch wel meer dan 55000 stappen heb gezet), ga ik toch door naar boven en zo kom ik ook aan. Ik maar denken: bij aankomst bij de burcht zal alles wel omlaag gaan zeker? Nou, nee. Het gaat nog verder omhoog, naar het dorp Bourscheid zelf, tot aan een hoogte van 480 meter, ten opzichte van de 210 meter te Michelau. Soms vraag ik mezelf wel eens af: waarom doe ik dit soort dingen? Tja, ik kan daar ook niet echt een antwoord op geven vanuit het opzicht van of iets niet volkomen gestoord is, maar ik doe het – om dan objectief te zijn – om de tijd op een actieve en verrijkende wijze te doden en ook wel voor de vergezichten, want die zijn er genoeg.

101. Pas vanaf het dorp Bourscheid gaat het pas echt omlaag.
Afbeelding

102. Jij komt hier niet langs! Nou ja, ik moet hier toch wel langs, hondjes. Ik had vroeger een enorme angst voor honden en nu vind ik het ergens wel wonderbaarlijk hoe ik ondanks dat toch langs die honden ben gelopen...
Afbeelding

103. CFL is de gids vandaag, lijkt het wel.
Afbeelding

104. Nog een fotopunt, maar zonder trein. Die zul je zelf maar even moeten invullen.
Afbeelding

Met nog zo’n 50 minuten te gaan komt vanuit de hoogte het station van Goebelsmühle in zicht, vanwaar ik de trein naar Troisvierges zie binnenrijden, maar ook de tegentrein naar Dommeldange. Eén van de twee is flink vertraagd, omdat normaliter deze treinen in Kautenbach elkaar kruizen. Hoe het ook zij: ik kom ruim op tijd op het station van Goebelsmühle aan. Ik denk: het is maar 20 minuten of zo voor die trein komt, dus neem ik nog maar een aantal slokken in de toch stilaan moordend wordende zon van het bruisende water, en nog wat happen van wat stroopwafels en een krentenbol. Ik kom erachter dat het stationsgebouw van Goebelsmühle niet helemaal gesloten is: iets wat ik wel zou verwachten in België, bij oude stationsgebouwen. Zowel de wachtruimte als de toiletten zijn geopend en ze zien er relatief goed onderhouden uit (lees: ze zijn niet compleet verwaarloosd en gevandaliseerd). Tegen vertrekuur komt er plots een omroep, in het Luxemburgs en in het Frans uiteraard en uit de Luxemburgse omroep meende ik op te kunnen maken dat de trein naar Liers een vertraging heeft van ‘véierz[iets]’ minuten, maar dat klonk hoe dan ook slecht. Véierzéng betekent veertien, maar véierzeg weer veertig betekent. Na veertien minuten was de trein die me naar Kautenbach zou moeten brengen er nog niet. Na twintig minuten overigens ook niet.

105. De tegentrein, de trein naar Luxemburg krijgt voorrang om Michelau te passeren (terwijl daar enkelspoor is!)
Afbeelding

106. Mooie omgeving, mooi station, niet zo'n mooie punctualiteit.
Afbeelding

Toch bizar: hoe kan toch met zo’n beperkte activiteit op het spoor zulke enorme vertragingen ontstaan? Is de locomotief weer naar de knoppen of zo? Ik zal het niet weten, maar na iets meer dan 20 minuten komt deze geplaagde IC aan, om me dan alsnog in Kautenbach te bezorgen, met ruimte om nog een korte wandeling naar het dorpje Kautenbach te maken (en weer terug). Voor alle andere reizigers geldt dat hun aansluiting met de RB (of RE?) naar Wiltz hoe dan ook foetsie is en ze allemaal hoe dan ook een uur vertraging oplopen. De trein vanuit Goebelsmühle naar Kautenbach die een uur later kwam, is wel stipt gebleven, waardoor ik in het ergste geval van uitval van deze IC toch nog op tijd aan heb kunnen komen in Wiltz, maar echt gerust ben ik er niet op geworden. Bijna elke trein en bus tijdens dit verlengde weekend naar Luxemburg en omgeving heeft met vertraging gereden, waarvan enkele zelfs grandioos vertraagd rondreden of uitvielen. Het blijkt maar weer wat voor een enorm gedoe het reizen per OV kan zijn en hoe vaak je schietgebedjes moet maken en plannen B (en C!) moet maken om tóch nog iets doenbaars te kunnen maken van je reis. Voorbereiding is de sleutel tot alles en daarna ben je afhankelijk van gezond verstand en ervaring. Alleen zo overleef je ‘probleemloos’ het OV in den vreemde (maar ook thuis af en toe, hoewel het nog lang niet zo erg is als in Luxemburg).

107. Kautenbach, eindelijk, met Memling op de voorgrond.
Afbeelding

108. En zo is er weer niets.
Afbeelding

In de wachtruimte op een rood affiche erachter dat de haltes tussen Kautenbach en Wiltz enkel op aanvraag zijn. Dat heb ik nog niet eerder gezien in de Benelux. In Duitsland en Zwitserland zijn ze af en toe wel te bespeuren, maar dit is een verrassing. Voor mij zal het geen invloed hebben: het is het type rete-oude trein (dat me ook van Longuyon naar Longwy bracht) dat niet bepaald hard rijden kan. Deze beestjes rijden werkelijk op boemeltempo door het boomrijke landschap en het is toch bijzonder hoe deze rakkers nog rijden vandaag de dag. Hoe het ook zij, ik kom stipt in Wiltz aan met de trein die 2018 als treinnummer heeft.

109. Voor ieder wat Wiltz.
Afbeelding

Ik heb iets meer dan een half uur om nog wat rond te lopen en bij de bushalte Lann te wachten op de Luxemburgse bus 537 naar het Belgische Bastogne, de bus die op een zondag drie keeer per dag eens in de drie uur rijdt.

110. Bus 537 in Bastogne, van achteren, zoals wel meerdere bussen die ik fotografeer... 't is niet de mooiste kant, maar ja, als je uitstapt rijden ze nogal snel weg.
Afbeelding

111. Aan de halteplaats stond deze tank me op te wachten.
Afbeelding

112. In Bastogne had ik nog een laatste wandeling in petto, namelijk naar het Mémorial du Mardasson, een Amerikaans monument ter nagedachtenis aan de Eerste Wereldoorlog.
Afbeelding

113. Ah ja, Bastogne kennen we ook van de wielerkoers, zij het als Bastenaken voor de Vlaming.
Afbeelding

Bastogne is een raar geval in spoorwegtermen. Met het IC-IR plan van 1984 is het treinverkeer dat er ooit was tussen Virton en Bastogne opgehouden en het spoor opgebroken. Eén detail: de lijn zelf (lijn 163) is nooit formeel opgeheven, wat maakt dat er nog steeds treinkaartjes te koop zijn van en naar Bastogne, hoewel er al decennia lang bussen rijden.

114. Je hebt Bastogne-Sud, maar je hebt ook Bastogne-Nord, hoewel de TEC dat liever Bastogne Pépinière noemt. De schildering op een nabijgelegen gebouw suggereert dat dit inderdaad een treinstation was.
Afbeelding

115. Al lopend naar Bastogne-Sud, zijn er nog wel wat artefacten te zien van dat spoorverleden, langs deze RAVeL.
Afbeelding

116. Bastogne-Sud!
Afbeelding

117. Lijn 1011!
Afbeelding

In mijn geval moet ik toevallig vanuit Bastogne naar Maastricht toe met een Go-Pass en ik kom ook met dit kaartje van de NMBS de bus met lijnnummer 163b in (de b indiceert dat het een vervangende bus is voor een opgeheven lijn, maar ja, deze lijn is dus nooit opgeheven, dus hoe dan?) en omdat ik een kaartje van de NMBS heb, krijg ik gratis een ‘speciaal’ kaartje voor de bus extra omdat ik precies een kaartje van de NMBS gebruik. Alsof één kaartje niet genoeg is of zo… vóór de aankomst van deze bus is een groepje scholieren (zo zagen ze er wel uit tenminste, het konden ook studenten zijn, alleszins jong volk) met koffers aangekomen om een expressbus met het onooglijke lijnnummer 1011 te nemen. De touringcars (een directe verbinding met Liège en een variant die meerdere haltes heeft) komen aan en het instapproces verloopt als een geoliede machine, met het openen van het bagageruim om daar hun (rol)koffers en andere tassen in te kunnen dumpen. Mijn bus heeft niet zo’n geolied proces: de bus komt met zo’n zeven minuten vertraging aan (terwijl de halte ervoor, Bastogne-Nord, toch echt het beginpunt is, met de bus uit Libramont die verder gewoon ruim op tijd aan is gekomen in en vertrokken uit Bastogne-Sud. De aankomst in Libramont is nog immer zeven minuten en het werd toch behoorlijk spannend met een aansluiting van twaalf minuten, mede door een eeuwigdurende tocht door een onophoudelijke kaarsrechte snelweg en de eveneens onophoudelijke landerijen tussendoor, met als hoogtepunt een omweg naar het station die mij een raadsel zal blijven. Enfin, ik kom ‘op tijd’ aan om de aansluitende P-trein naar Marloie te nemen, maar blijkt een aangekondigde vertraging te hebben van wel 8 minuten. Deze hele reis van Bastogne naar Maastricht staat bol van de ruime aansluitingen à tenminste tien minuten, maar het kan desondanks alsnog uit de klauwen lopen. Met een aansluitingstijd van 13 minuten in Marloie ben ik er niet gerust op en zoek ik de treinbegeleider op om die mijn euvel uit te leggen. Waar ken ik dat toch van? Ah ja, toen ik uit de richting Jeumont kwam, onderweg met een IC vanuit Charleroi naar Antwerpen die ook een enorme vertraging had opgelopen, die de (ook ruime) overstap op de laatste IC van de dag naar (toen nog) Roosendaal in gevaar bracht. Toen had ik iets vergelijkbaars en ook toen verwittigde ik het treinpersoneel. In dit geval rijd ik niet via Roosendaal (of via Breda), omdat ik de laatste trein in beide gevallen niet zou halen. Via Maastricht zou dat wel lukken, vermits ik wel alle aansluitingen zou halen. In dit geval was er nog een marge van vijf minuten, maar toch, nadat ik de treinbegeleidster in kwestie mijn probleem heb uitgelegd met de ‘cruciale’ aansluiting, belde zij (tussen enkele zones waar gewoonweg geen bereik was met de telefoon – en dat langs het spoor! – door) met het personeel van de aansluitende trein en daar kwam de verzekering dat deze zou wachten. Aankomst in Marloie: +10, wat genoeg was om de L-trein naar Liège te halen, maar deze trein vertrok dan zelf ironisch genoeg óók met vertraging omdat de P-trein niet de enige trein is die een aansluiting biedt: de L-trein naar Ciney, die uit Libramont vertrok – eerder dan de P-trein – moest wachten in Rochefort-Jemelle, omdat mijn P-trein er voorbij moest, omdat anders mijn trein achter deze stoptrein aan zou blijven schurken, wat natuurlijk raar is. Resultaat is wel dat deze trein zelf met vijf minuten vertraging in Marloie aankomt, maar dat is zelf nog niet alles: er kwam nóg een L-trein uit de andere richting die óók nog om aansluiting vroeg, maar op zichzelf was dit alles geen ramp: we vertrokken met slechts +3, met een aankomst die +3 bleef. Een schijntje, vergeleken met de aansluiting die ik in Maastricht heb: planmatig 23 minuten. Alleen in de weekenden is de aansluiting op de trein vanuit Marloie op de trein naar Maastricht (en andersom) gunstig, omdat doordeweeks de aankomst- en vertrektijden van de verbinding Maastricht-Liège-Hasselt met een half uur verschoven worden. Waarom weet ik niet, maar het komt me nu wel goed uit.

118. De L-trein naar Maastricht vertrekt op tijd, met een voorziene aansluiting van 19 minuten op de trein naar Amsterdam. De trein uit Liège is wel vaker enorm vertraagd in Maastricht aangekomen, maar nu is deze stipt gebleven tot aan Maastricht. Chocola die nog over is gebleven, is soldaat gemaakt.
Afbeelding

119. En daar was dan weer Nederland...
Afbeelding

Het van tevoren gemaakte plan is om vanuit Maastricht met de directe trein naar Amsterdam te gaan om daarmee de laatste trein van de dag naar Zandvoort te kunnen halen, maar het blijkt dat de directe trein is ingekort tot Utrecht in verband met werkzaamheden die ik nooit opgemerkt heb. Op dat moment besef ik het me al: er komt een nieuw hoofdstuk in mijn grote boek met ervaringen van het treinreizen. De laatste trein van de dag missen en niet meer op tijd thuis komen. In Utrecht is er een aansluiting van zo’n 20 minuten op een andere intercity die uit Heerlen komt, die wel aankomt vóór het vertrekmoment van de laatste trein naar Zandvoort, maar precies de trein uit Maastricht is in dezen de pineut, samen met mij. Het is nog voor 10 uur in de avond, dus ik kan nog wat rondbellen met kennissen in Amsterdam, om te peilen of ik bij hen terecht kan. Bij één is dat het geval, waardoor ik mij een taxirit bespaar tussen Haarlem en Zandvoort. Ik gebruik onderweg naar Amsterdam een upgrade naar de eerste klas die ik nog heb, die de terugrit ietwat ‘draaglijker’ maakt, maar tussen Maastricht en Utrecht blijft de wagon waar ik in zit leeg. Ik zal er niemand zien lopen. Pas in Utrecht na de overstap is de trein goed gevuld, en dan komt de eerste klas wel tot zijn recht, alhoewel ook nu er geen controle plaatsvindt. Het noodweer dat is uitgebleven in Luxemburg, barst nu, in de avond volmondig los in Nederland, midden in de nacht, terwijl ik morgen alweer vroeg op moet om om half negen weer in hetzelfde Amsterdam op het werk te verschijnen.

120. Laatste foto dan. Het kaartje van Bastogne-Nord naar Maastricht, met het gratis-en-voor-niks buskaartje.
Afbeelding

Tot dusver een lange zit. Zenuwslopend naar mijn begrippen, maar het is uiteindelijk goed afgelopen. Een mieters interessante tocht dicht bij huis, die maar weer eens bewijst dat hier in de buurt ook nog genoeg moois en interessants te vinden is. Voor nu hoop ik dat dit verslag van deze tocht, hoewel niet zo heel lang terug, in de smaak is gevallen en zelfs dat deze inspiratie brengt voor toekomstige tochten. Ja, er volgt vooral bij succes een tweede deel.

Deel 2 is hier te vinden.
Laatst gewijzigd door Polaroyd7 op vr 04 feb 2022, 18:23, 4 keer totaal gewijzigd.
Gebruikersavatar
Suus
Berichten: 50851
Lid geworden op: ma 17 mar 2008, 17:42
Locatie: Delfshaven
Contacteer:

Re: Tussen hoop en vrees in Belgisch grensgebied (1): een verlengd weekendje Luxemburg en Lorraine [120 foto's]

Bericht door Suus »

Ik vind het een heel interessant reisverslag, dank daarvoor.

Maar ik moet toch even kritisch zijn op de tekst. Ik kan zelf ook wel eens slordig schrijven, maar bij dit verslag heb ik meerdere keren moeite gehad om door een alinea of zelfs een zin te komen. Een terugkerende situatie is dat in lange zinnen meerdere zaken besproken worden, die niet allemaal gerelateerd aan elkaar zijn. Het tegenovergestelde gebeurt soms ook, dat in een bijzin alles van de hoofdzin wordt herhaald. Hierdoor verlies ik soms de verhaallijn en leest het niet zo lekker weg. Best jammer, want je foto's mogen er zeker zijn.
Raadpleeg de praktische modaliteiten staande op de achterzijde van dit bericht voor het indienen van een reactie.
Polaroyd7
Berichten: 134
Lid geworden op: ma 03 dec 2018, 00:09
Locatie: Kennemerland

Re: Tussen hoop en vrees in Belgisch grensgebied (1): een verlengd weekendje Luxemburg en Lorraine [120 foto's]

Bericht door Polaroyd7 »

Suus schreef:Ik vind het een heel interessant reisverslag, dank daarvoor.

Maar ik moet toch even kritisch zijn op de tekst. Ik kan zelf ook wel eens slordig schrijven, maar bij dit verslag heb ik meerdere keren moeite gehad om door een alinea of zelfs een zin te komen. Een terugkerende situatie is dat in lange zinnen meerdere zaken besproken worden, die niet allemaal gerelateerd aan elkaar zijn. Het tegenovergestelde gebeurt soms ook, dat in een bijzin alles van de hoofdzin wordt herhaald. Hierdoor verlies ik soms de verhaallijn en leest het niet zo lekker weg. Best jammer, want je foto's mogen er zeker zijn.
Mea maxima culpa. Ik zal mijn leven op de lange termijn op taalgebied waarschijnlijk niet kunnen beteren, maar op de korte termijn m.b.t. deze post kan ik dat wel. Voor jou zal het helaas weinig meer uitmaken omdat je de tekst al tot je genomen hebt, maar voor nieuwe lezers hoop ik dat ze wat je terecht benoemt anders zullen ervaren.
Chrysa
Berichten: 7987
Lid geworden op: za 21 mei 2016, 21:12

Re: Tussen hoop en vrees in Belgisch grensgebied (1): een verlengd weekendje Luxemburg en Lorraine [120 foto's]

Bericht door Chrysa »

Je taalgebruik is opvallend, maar ik heb er geen enkele last van.
Dank je wel voor het verslag, het heeft mijn avond een stuk leuker gemaakt. :pos:
Aking
Berichten: 15598
Lid geworden op: do 13 mar 2008, 10:20
Locatie: --

Re: Tussen hoop en vrees in Belgisch grensgebied (1): een verlengd weekendje Luxemburg en Lorraine [120 foto's]

Bericht door Aking »

Taalgebruik stoort me inderdaad ook niet, alleen vraag ik me wel af of je ook nog plezier hebt gehad. De vertragingen, stress, uitval, stress en vertraging komen iets te vaak voorbij wat mij betreft... :')

En verder mis ik bij sommige verhalende alineas een plaatje, maar verder een leuk verslag van een grotendeels onbekende hoek zo om de hoek :mrgreen:
umbusko
Donateur
Berichten: 5286
Lid geworden op: zo 28 okt 2018, 16:45
Locatie: Maastricht/Berlin

Re: Tussen hoop en vrees in Belgisch grensgebied (1): een verlengd weekendje Luxemburg en Lorraine [120 foto's]

Bericht door umbusko »

Ik kreeg er wel plaatsvervangende stress van, ja. :X Maar leuke foto's en een mooie reis! Dank voor het verslag! *O*
Polaroyd7
Berichten: 134
Lid geworden op: ma 03 dec 2018, 00:09
Locatie: Kennemerland

Re: Tussen hoop en vrees in Belgisch grensgebied (1): een verlengd weekendje Luxemburg en Lorraine [120 foto's]

Bericht door Polaroyd7 »

Aking schreef:Taalgebruik stoort me inderdaad ook niet, alleen vraag ik me wel af of je ook nog plezier hebt gehad. De vertragingen, stress, uitval, stress en vertraging komen iets te vaak voorbij wat mij betreft... :')

En verder mis ik bij sommige verhalende alineas een plaatje, maar verder een leuk verslag van een grotendeels onbekende hoek zo om de hoek :mrgreen:
Die misère kwam mij ook te vaak voor, maar toegegeven, de reis was wat mij betreft al geslaagd vanaf het moment dat ik die nachtwandeling niet meer hoefde te maken. Mede door dit gedoe heb ik eigenlijk juist dingen gedaan die ik eerst niet overwoog, zoals die wandeling tussen Michelau en Goebelsmühle. Saaie stadswandelingetjes die ik anders al vrij bijzonder gevonden zou hebben, heb ik nu vervangen door natuur en rust. Voorts heb ik toch wel genoten van het feit dat het toch voor elkaar heb gekregen om in oorden te komen met het OV waar het normaal gesproken ondenkbaar is, daar per OV te komen.
en-es
Berichten: 4413
Lid geworden op: zo 11 dec 2016, 14:11

Re: Tussen hoop en vrees in Belgisch grensgebied (1): een verlengd weekendje Luxemburg en Lorraine [120 foto's]

Bericht door en-es »

Geweldige reportage. Leuk dat op het station van Montmedy nog een oude richtingbord staat uit vervlogen tijden. Ooit reden hier internationale treinen zoals Luxemburg-Parijs en Calais-Milaan. En ik stoor me helemaal niet aan de manier van schrijven!
Gebruikersavatar
Z2N
Donateur
Berichten: 13109
Lid geworden op: za 10 mar 2012, 23:51
Locatie: Zeist

Re: Tussen hoop en vrees in Belgisch grensgebied (1): een verlengd weekendje Luxemburg en Lorraine [120 foto's]

Bericht door Z2N »

Mooi verslag! En ach ja, die SNCF-stakingscyclus van 2018: de aankondiging was 'drie dagen rijden, twee dagen staken', maar in Frankrijk beginnen spoorstakingen vrijwel altijd de avond ervoor al. Dus feitelijk was het, zeker in dunbevolkte gebieden, 2,5 dagen rijden, 2,5 dagen staken. :')
Acla da Fontauna, fermada sin damonda.
Flickr!
Etienne
Donateur
Berichten: 7907
Lid geworden op: vr 26 dec 2008, 14:01
Locatie: Gouda
Contacteer:

Re: Tussen hoop en vrees in Belgisch grensgebied (1): een verlengd weekendje Luxemburg en Lorraine [120 foto's]

Bericht door Etienne »

Een flinke lap tekst; maar je hebt een leuk reisje gemaakt.
Elke dag van Gouda naar Spijkenisse v.v.
In het weekend vaak ergens in Nederland aan het wandelen.
Gebruikersavatar
ODRAIL
Berichten: 15329
Lid geworden op: do 13 mar 2008, 22:06

Re: Tussen hoop en vrees in Belgisch grensgebied (1): een verlengd weekendje Luxemburg en Lorraine [120 foto's]

Bericht door ODRAIL »

Een mooi fotoverslag :pos: :wink: .
Gebruikersavatar
Daniel
OVNL-bestuurslid
Berichten: 39115
Lid geworden op: zo 09 mar 2008, 16:29
Locatie: Amersfoort
Contacteer:

Re: Tussen hoop en vrees in Belgisch grensgebied (1): een verlengd weekendje Luxemburg en Lorraine [120 foto's]

Bericht door Daniel »

Hoop leesvoer, maar wel een fraai verslag :pos:
Schapekop in de Keistad
Dagelijks Amersfoort - Veenendaal-De Klomp en weer terug...

Mijn foto's: https://www.flickr.com/dbleumink/
ZO6176
Donateur
Berichten: 6000
Lid geworden op: wo 02 dec 2015, 20:20
Locatie: Eindhoven

Re: Tussen hoop en vrees in Belgisch grensgebied (1): een verlengd weekendje Luxemburg en Lorraine [120 foto's]

Bericht door ZO6176 »

Leuk verslag en foto's.
Vraagje: wat staat links op foto 51 voor materieel. Ik kan het niet herkennen.
Aking
Berichten: 15598
Lid geworden op: do 13 mar 2008, 10:20
Locatie: --

Re: Tussen hoop en vrees in Belgisch grensgebied (1): een verlengd weekendje Luxemburg en Lorraine [120 foto's]

Bericht door Aking »

Lijkt op open goederenwagens met iets van staalrollen er op?
Ronald
Berichten: 3354
Lid geworden op: do 13 mar 2008, 23:55

Re: Tussen hoop en vrees in Belgisch grensgebied (1): een verlengd weekendje Luxemburg en Lorraine [120 foto's]

Bericht door Ronald »

Leuk reisje, maar vond je het zelf wel leuk eigenlijk?
ZO6176
Donateur
Berichten: 6000
Lid geworden op: wo 02 dec 2015, 20:20
Locatie: Eindhoven

Re: Tussen hoop en vrees in Belgisch grensgebied (1): een verlengd weekendje Luxemburg en Lorraine [120 foto's]

Bericht door ZO6176 »

Ronald schreef:Leuk reisje, maar vond je het zelf wel leuk eigenlijk?
Ik vraag me dat ook af. Je leest steeds een zucht hier, dan maar dat doen, Ik zit er doorheen.
erka
Berichten: 111
Lid geworden op: ma 11 apr 2016, 21:13
Locatie: Groningen

Re: Tussen hoop en vrees in Belgisch grensgebied (1): een verlengd weekendje Luxemburg en Lorraine [120 foto's]

Bericht door erka »

Ik lees eigenlijk alleen maar mee hier, maar wel alle verslagen. Leuke reis en verslag heb je gemaakt. Sluit me wel aan bij de anderen, vraag me af of het je niet meer stress oplevert om een bepaald reisschema af te werken dan dat het ontspant.
Polaroyd7
Berichten: 134
Lid geworden op: ma 03 dec 2018, 00:09
Locatie: Kennemerland

Re: Tussen hoop en vrees in Belgisch grensgebied (1): een verlengd weekendje Luxemburg en Lorraine [120 foto's]

Bericht door Polaroyd7 »

ZO6176 schreef:
Ronald schreef:Leuk reisje, maar vond je het zelf wel leuk eigenlijk?
Ik vraag me dat ook af. Je leest steeds een zucht hier, dan maar dat doen, Ik zit er doorheen.
Die vraag heb ik hierboven beantwoord in het enige commentaar dat ik tot nu toe gegeven heb. Dag 1 was erg chaotisch, maar in problemen kwam ik niet. Iets niet kunnen is hooguit zonde, zoals die vesting, dat gewoon ronduit jammer, maar het zou nog erger zijn geweest dat ik op dat station zou staan in Montmédy om 8 uur om dan maar geen trein te zien verschijnen. Dan zou ik pas er echt klaar mee zijn, maar los van dat waren de dingen die ik zie onderweg tijdens wandelingen en als bonus het overnachtingsmomentje in Aarlen zeker leuk. Ergens denk ik dat het leukst tijdens reizen is, de momenten waarop ik precies niet reis (onderweg ben ergens naartoe). Geen mogelijk gedoe onderweg met overstappen, vertragingen, uitval... Best ironisch toch.

Qua of het volgen van een plan niet frustrerend is: dat is het zeker, maar ik ben tegelijk ook geen impulsmens, geen improvisateur onderweg. Ik weet vaak simpelweg niet wat ik moet doen als ik ergens ben. Ik moet dat voorbereid hebben, anders kan ik geen rust hebben en kan ik er ook niet van genieten. Dan kan ik net zo goed niet ergens heen gaan en voelt het anders zo zonde. Qua ergens heen gaan om me alleen te gaan ontspannen vind ik zonde en ik geloof daar ook niet in. Als ik wil ontspannen blijf ik gewoon thuis en probeer ik niks vermoeiends te doen.
waldo79
Berichten: 7602
Lid geworden op: do 13 mar 2008, 14:00
Locatie: 's-Hertogenbosch

Re: Tussen hoop en vrees in Belgisch grensgebied (1): een verlengd weekendje Luxemburg en Lorraine [120 foto's]

Bericht door waldo79 »

Niks mis mee toch :)
anonymous_1
Berichten: 69
Lid geworden op: do 26 dec 2019, 20:16

Re: Tussen hoop en vrees in Belgisch grensgebied (1): een verlengd weekendje Luxemburg en Lorraine [120 foto's]

Bericht door anonymous_1 »

Zeer interessant verslag. Ik moet er niet aan denken zo'n hectische reis zelf door te maken...
Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 18 gasten