-----
Ik ontdekte dat deel 2 door de serverseizure ook verdwenen was. Ik heb nog een backup staan, volgens mij de niet speciaal voor web aangepaste versie qua tekst, maar goed, 't is beter dan niks. Ook hier geldt: foto's beginnen niet bij 1 omdat ik te lui ben om die allemaal aan te passen.
-----
Ik heb nog nooit meegemaakt dat de laatste trein/bus van de dag uitviel. Met mij zijn er 11 andere reizigers die gestrand zijn en het is in dit soort gevallen in Frankrijk dat je de rol van de stationschef gaat appreciëren en ook dat je medestanders hebt. Hier in Frankrijk zijn die er in overvloed en het is hun taak om de boel draaiende te houden. De stationschef vraagt aan iedereen waar hij/zij heen moet en of hij/zij aansluitingen heeft, om daar kennis van te nemen. Iedereen blijft rustig, er wordt niet geschreeuwd, het verloopt vrij gemoedelijk, hoewel één iemand een aansluiting heeft op een TGV naar Lyon. Dat wordt nog interessant voor diegene.
In dit geval, omdat de laatste trein van de dag is uitgevallen, ook al weet de stationschef helemaal niks van de situatie, regelt hij taxi's voor iedereen, op kosten van de SNCF. Er zijn speciale formulieren voor, wij hoeven niks te doen, dan te wachten, met mondkapjes op. Da's een beste dienstverlening. Ik weet niet hoe het werkt met het terugvragen van je geld met een TER-kaartje, ik weet eigenlijk ook niet of dat überhaupt kan, maar voor mijn Pass zou ik in welk scenario dan ook niks terug kunnen krijgen.
78. Dan maar buiten wat rondhangen, afwachten, voor dit stationsgebouw met de nodige République Française-schilden en -vlaggen.
79. Ik heb nog nooit in een taxi gezeten omdat de laatste trein van de dag uitviel, maar heel veel dingen hebben zo hun eerste keer... Een half uurtje later komen de eerste taxibusjes voorrijden. Maximaal 4 personen in het taxibusje (de stoel tussen twee mensen is leeg) en mondkapjes zijn verplicht. Een bijzonder interessante rit wordt dit zo, met een interessante muziekkeuze van de taxichauffeur die onderweg veelal zweeg.
80. Verrassend genoeg komen we slechts iets meer dan een half uur later dan voorzien in Dijon aan.
Eenmaal in Dijon begint het te motregenen en dan rest me niets anders dan in te checken en een plek te zoeken om daar te gaan eten.
81. De treinenwerkplaats van Dijon, vlak naast het station.
82. Een roze tram.
Onderweg naar mijn hotel valt het me op hoe veel fietsers ik hier zie, maar enigszins teleurgesteld ben ik dan ook wel weer als ik besef dat het bijna altijd bezorgers van eten zijn. Om te hoek weet ik een plek te vinden waar ik mosselen kan eten, wat ik zelden afwijs. Mosselen eet ik hooguit twee keer per jaar en alleen op bijzondere gelegenheden.
De dag erop is er dienstregelingtechnisch minder stress met hogere frequenties, maar hoe ik de dag invul is nog open.
Intermezzo: coronamaatregelen in Frankrijk
Eventjes ter impressie van wat hier allemaal aan de gang is op stations en in treinen in Frankrijk en in het algemeen.
83. Op stations van enige opvang hier met een stationsgebouw, een open wachtruime en een stationschef kun je aan dit soort zuilen je handen ontsmetten. Op stopplaatsen zonder personeel zul je geen speciale dingen aantreffen.
84. Overal zijn pijltjes aangebracht en alles vanaf het perron tot de uitgang is eenrichtingverkeer. Waar je op twee plekken het station in/uit kon bijvoorbeeld, kun je maar door 1 uit- en ingang. Dit was vooral in Troyes te merken. Soms weet je door het labyrintheske karakter van stations ook van gekkigheid niet waar je naartoe moet. Deze foto is genomen in Mulhouse en hier is het nog wel duidelijk.
85. Elders... mwja
86. Op perrons (niet alle, alleen de drukke perrons, zoals hier in Thionville alleen op het perron voor de treinen Luxemburg-Metz) zijn witte cirkels aangebracht waar mensen op dienen te staan voor 1 meter afstand die men houden zou moeten. In de praktijk boeit het maar weinig mensen.
87. Net als elders in Europa zowat is ook hier het dragen van een masker verplicht.
Bij de constatering dat er geen masker gedragen wordt, kan een boete kan 60 euro volgen. Bij het niet naleven van de 1 meter afstand kan een boete van 150 euro volgen. Zelfs niet niet opvolgen van de pijltjes etc. en markeringen op het station zijn strafbaar met 60 euro.
88. In treinen zelf moet de stoel naast je leeg zijn (op straffe van 60 euro boete), hoewel reisgenoten en famikieleden - me dunkt - daar uitgezonderd op zijn. Voorts zijn er weinig markeringen in de trein die je daarop attenderen.
In Frankrijk zelf is het dragen van een masker in publieke ruimtes nog niet verplicht, alleen in het OV. Vanaf 20 juli kwam die verplichting er wel, ondanks dat die initieel aangekondigd werf vanaf 1 augustus, maar dat werd bij nader inzien als "te laat" bestempeld. Alle supermarkten, bijna alle bakkers, winkels etc. hanteren overigens een maskerplicht en heel veel zaken hebben ook ontsmettingsmiddelen.
In de beginmaanden van de crisis was Grand-Est naast Île-de-France de grootste bessmettingshaard, maar toen ik eenmaal in Frankrijk was, schoof het aantal besmettingen naar de kustregio's, in het bijzonder Bretagne en PACA, terwijl Grand-Est precies één van de regio's waar het reproductiegetal het laagst was.
Over het algemeen moet gezegd dat Frankrijk aanvoelt als een veel veiliger land om op vakantie te gaan dan Luxemburg en daar is het zeker terecht dat België dat land op oranje heeft gesodemoiend. Veel geld hebben of decadent doen en dan je verheven voelen en schijt hebben aan alles. Vooral de jeugd, maar vooruit...
Vrijdag, 17 juli
Ik word wakker, ik ben mokertje moe en heb eigenlijk nergens zin in. Ik overweeg deze dag in te vullen door enkel te gaan reizen en het gare idee om nog verder naar het zuiden toe te gaan is nog opgekomen, maar nee, ik ga naar Mulhouse toe vandaag, om het niet al te lang te maken voor vandaag. Ik heb een ontbijt met een self-service buffet (corona anyone?) met een Nederlands gezin met twee kinderen en in dat soort gevallen eet ik zwijgend verder.
Het weer lijkt goed te gaan worden, maar een lange wandeling in Dijon zie ik niet zo zitten. Het is erg volgebouwd verstedelijkt en ik wil eigenlijk zo snel mogelijk weg uit volgebouwde verstedelijking, hoewel Dijon een mooie stad is die het nog waard is om opnieuw te doen met een hoger energiepeil.
89. Een klein elektrisch stadsbusje, met chauffeur. Ik heb eigenlijk niet zo veel (goede) foto's gemaakt van Dijon, ik heb er eigenlijk ook niet echt uitgebreid rondgewandeld.
90. Op het station heb ik wel wat in beeld. Deze Regiolis bijvoorbeeld.
Hup, de eerste de beste trein in dan maar, maar daar moet ik nog even het raar uitziende labyrinteske station voor doorlopen. Ik denk vandaag aan het huren van een deelfiets in Besançon, maar voordat dat zo ver is, lees ik wat over tussenhaltes onderweg en zo tref ik het plaatsje Dole uit dat er wel leuk uitziet. Ik stap spontaan uit, zonder een plan of wat dan ook om maar te zien waar ik uitkom.
91. AGC. Zoals zo velen, maar nu in de Bourgogne-kleurstelling.
92. Het stationsgebouw. Statig, apart torentje.
Ik heb genoeg keuze vandaag omdat op de route Dijon - Besançon zowaar een uurdienst bestaat. Ik kom wat pijltjes tegen op de stoepen die een richting aanwijzen van een toeristische wandelroute en ik besluit die eens voor de grap rustig te gaan volgen. De route was zeker niet verkeerd en Dole zelf ook niet: precies zo'n oord waar ik naar op zoek zou zijn: niet te groot, schilderachtig, wat leuke invloeden en rustig.
93. La Place aux Fleurs.
94. Allegorieën als deze zie ik niet zo veel hier, maar als ik ze zie, zijn dan vaak ook leuk. Deze staat ongeveer tegenover de Collégiale Notre-Dame de Dole.
94. Een blik op de oude kern vanaf een steiger.
95. Franse efficiëntie. Het hek rechts is dicht, het hek links is open. Hoe kom je op dat perron? Wel, trap af, trap op (of via de wachtruimte natuurlijk, maar soit, dat doet af aan hoe bizar dit er uit ziet).
Ik ben er uiteindelijk twee uur gebleven en tegen kwart voor twee stap ik de Regiolis in (voor het eerst) naar Besançon-Viotte. Ik vraag daar of er stationskluisjes zijn, maar die zijn er helaas niet... dikke streep door de rekening want ik wil eigenlijk helemaal niet onderweg zijn met die rugzak om, maar ja... rusten kan ik in het hotel wel. Besançon heeft ruim voldoende fietsmogelijkheden, maar dan moeten de machines waar je die dingen kunt 'bestellen' het wel doen. Poe hee wat een gedoe was dat zeg. Het was net alsof ik een webformulier moest invullen op een wat verouderde touch screen, met een niet helemaal lekker gekalibreerd scherm, een heuse Terms & Conditions waar je doorheen móést klikken om verder te kunnen en verder een hoop tekst en enge rode letters en het instellen van een geheime pincode voor de fiets. 150 euro borg, soit, zal wel, maar bij de verzekering van die borg met mijn credit card ging dat mis. De betaalterminal zei dat de betaling geslaagd was, maar het touch-screen zei dat het mislukt was en zo had ik wel een 'betaling' gedaan (eerder een boeking dus omdat het een borg is) maar ik had geen toegang tot een fiets. Ik vertrouwde het al meteen niet, dus check ik mijn bank-app en zie ik dat er inderdaad 150 euro op de wachtlijst staat. In dat geval is het tijd om te gaan bellen naar het infonummer en wel in het Frans. Ik heb vóór mijn reis ook al gebeld naar SNCF met wat vragen over de Pass Jeune TER en daar heb ik het keuzemenu bij overleefd, dus ging ik vol vertrouwen en neem ik met het idee dat het me niks zou kosten (roam like home!) maar de telefoon maar op en ga ik alles maar tegemoet. Er is geen keuzemenu maar wel een lange gênante stilte in een periode waarin ik denk dat je in moet spreken waarvoor je belt. Enfin, ik hoor dat ik nog twee minuten moet wachten, maar in de praktijk is dat minder dan 30 seconden waarna ik iemand aan de lijn krijg. Het begint allemaal in het Frans, maar zodra er informatie doorgegeven moet worden schakelen we tot mijn vreugde over naar het Engels. Jawel, Engels! Men spreekt hier intussen een beetje Engels. 16 minuten later sta ik geregistreerd, is erkend dat er een fout is, dat ik geen fiets heb en krijg ik een bevestigingsmail waarin staat dat er iets verwerkt staat. Ik bel voor de zekerheid mijn bank nog om te vragen of ik nog iets moest doen, maar alles leek wel ok te zijn. Het is een reservering, dus als er niks wordt afgeboekt, vervalt deze na 20 dagen vanzelf.
Enfin, ik kan weer voort, maar ver de stad in ga ik niet. Er is een citadel, maar ik heb geen zin om de heuvel te beklimmen omdat ik al moe ben en ik nog steeds met de rugzak zit die ik nergens kwijt kan.
96. Een tram, dit keer in Besançon. Lichtblauw, dit keer.
97. Eglise Saint Madeleine.
98. Het ziet er wel markant uit. Een vesting, waar een weg dwars doorheen is aangelegd.
Dat is de kracht niet heb om meer van de stad te zien is toch jammer, want Besançon ziet er uitnodigend uit. Ja, ik zou er nog eens terug moeten, maar dan met een langer verblijf en dan weet ik ook wel hoe mijn route zou zijn. Zo ver is dat in ieder geval nog láng niet, ik moet nu eerst maar eens in Mulhouse zien te komen. Er zijn genoeg treinen naar Belfort, waar ik moet overstappen op een trein naar Mulhouse en die tocht verloopt geschiedenisloos.
99. In Belfort moet ik van spoor 2 naar spoor A en uiteraard staat heel moeilijk vindbaar aangegeven waar je dan naartoe moet in dat geval. In de stationshal was het ook niet echt terug te vinden, maar op spoor 1 stond wel een bord dat spoor A op 250 meter lopen van de stationshal te vinden was als kopspoor.
Ach ja. Een enkele AGC, spits, ver lopen voor een kopspoortje, dat soort dingen zijn genieten. In de trein boek ik mijn verblijf en tout va bien.
100. Mulhouse heeft een tram-trein en hier staat 'ie: met bestemming Thann.
101. Dit is een majestueus stationsgebouw, hoewel de binnenkant er dan toch wel vrij matig uitziet.
102. Het stadhuis, dat toch wel wat Zwitsers begint te lijken, met muurschilderingen. Her en der zijn straatnaamborden ook tweetalig.
Eenmaal in Mulhouse is het net zes uur geworden, ruim op tijd om in te checken en om wat te gaan eten. Ik opteer voor een aanvullend cocktailtje voor het weekend met een kort wandelingetje door het kleine centrumpje met toch best wat Zwitserse invloeden daar, om na afloop maar Franse TV te gaan kijken.
Zaterdag, 18 juli
De reis terug naar boven begint vandaag echt en hoewel ik vandaag Frankrijk nog niet verlaat moet ik nog wel even zien wat ik ga doen vandaag. Ik heb veel van Alsace al gezien, zoals Colmar, Strasbourg etc. en daar heb ik eigenlijk niet zo veel zin in. Wel in een fietstochtje door die streek, dus heb ik na wat zoekwerk een fietsenzaak gevonden in Colmar naast het treinstation. Ik heb geen zin om het vele geklim op eigen kracht te doen, dus vraag ik weer om een ebike, die echter niet meer te verkrijgen is. Ik bel met de plaatselijke VVV of zij wat meer weten, maar die verwijzen me naar Kaysersberg, waar ik niet makkelijk komen kan, zonder dat ik lang moet wachten. Ik besluit dat fietsen maar te laten voor wat het is en ik ga maar op zoek naar een interessante route per trein.
Tijdens dat zoeken ontdek ik dat het OV hier in het weekend eigenlijk wel ronduit ruk te noemen is. Er is wel een uurlijkse verbinding tussen Basel en Strasbourg, maar wat erna in Strasbourg komt? Niks. Gewoon drie uur lang niks, op een trein naar Haguenau na waar ik geen reet aan heb. Ik kan er niet mee naar Saverne of Nancy of Metz, er is geen nuttig verkeer van daaruit binnen Frankrijk. Wel is er een bus in Sélestat naar Saint-Dié-des-Vosges die naar mijn inschatting door een mooie streek zou moeten rijden.
103. Het station van Sélestat met de TER naar Strasbourg.
In Saint-Dié-des-Vosges zou ik over kunnen stappen op een trein naar Nancy, om van daar uit richting het noorden te kunnen rijden. Ik zou graag wat willen wandelen in Sélestat, maar er is gewoon geen tijd zonder veel tijd te verliezen op andere plekken, dus moet ik wel meteen één van de weinige Cars TER nemen naar Saint-Dié zodra ik daar aankom. Op het perron in Sélestat probeert een vrouw me gehaast-blij-geforceerd me te overtuigen om en petitie te ondertekenen voor invalides (dat heb ik eerder gelezen) en zodra mijn Engelse antwoord nee is, verandert dat gezicht in volslagen onbegrip, alsof die water ziet branden, maar ja, ik heb geen zin om mee te spelen in deze oplichting, dus loop ik zonder om te kijken gewoon verder. Later zou ik nog zo'n iemand in Nancy ook tegenkomen, maar dat is me al geeneens meer een blik waardig.
De bus is een touringcar, niet druk en de bus komt inderdaad door wat typische dorpjes. Her en der een kasteel in de verte, mooi weer, maar aan het einde wel een erg lange tunnel onder de heuvels door.
104. Intussen, aan het station van Saint-Dié-des-Vosges, met de bus er voor die me naar hier gebracht heeft.
Ik heb in Saint-Dié-des-Vosges meer dan een uur overstaptijd en eigenlijk is er in het oord zelf niet heel veel te zien en te beleven. Er is een cathedraal, her en der wat anders kleins, maar dat is het dan ook wel. Ik sla wat boodschappen in en ik heb lunch, alvorens op het station terug te komen, waar het toilet gratis is en de trein naar Nancy al een half uur voor vertrek klaarstaat.
105. Frequentie?
106. Het is een dubbeldekker en ondanks dat deze al lang klaarstaat vertrekken we toch met zeven minuten vertraging door opstartproblemen. Yeah sure.
De rit naar Nancy duurt een uur, is vrij saai en ik val in slaap terwijl het flink warmer wordt. Er is 28 graden celcius voorspeld hier.
107. Het station van Nancy voelt door de kleur van de vloer er voor niet echt enorm groot aan. De cirkels voelen aan alsof je hier een meter afstand kunt houden van mensen, op een rare manier.
Nancy is gevoelsmatig een grote stad en als je er rondloopt merk je ook dat het zeker een stad lijkt op en aanvoelt als Parijs, met architectuur, een Stanislasplein met ornamenten rondom en wat parkjes, maar dan zonder beroemde attracties.
108. Een blik in één richting naar het Stanislas-plein.
109. Ooit was een tijd dat men een heel andere smaak had qua architectuur en dat men geld te over had om dit soort parels te realiseren. Vandaag de dag zou zoiets in Nederland, als het nieuw zou zijn, meteen gesloopt worden.
Ik heb het hier wel vrij snel gezien, mede omdat ik geen zin heb om nog langer in de hitte moet gaan rondzeulen met de rugtas. Ik trotseer op het station weer het doolhof aan richtingsstickers en een gebrek aan een duidelijk overzicht waar welke sporen precies zijn en ook al staat mijn trein niet aangekondigd op de borden, zie ik een rode CFL-dubbeldekker met 'Luxemburg' op de displays en ga ik daar maar in zitten, in de zekerheid dat deze trein mijn trein zal worden, met bestemming Luxemburg. Ik zal deze nemen tot Thionville, waar ik op dat moment een verblijf zal boeken.
110. De rode neef van de blauwe dubbeldekker.
111. Ja, op Nancy - Strasbourg rijdt nog getrokken materieel. Merk op: de pijltjes en de wachtcirkels op het perron.
112. Na een veel te lange tocht met een waardeloze LTE-verbinding: het station van Thionville.
Thionville is een beetje het Mulhouse van Luxemburg, gelegen aan de grens, wat invloeden van het land er naast en veel pendelaars. In het weekend is hier veel al snel dicht en in tegenstelling tot Mulhouse is hier nauwelijks enige sfeer te bekennen.
113. Thionville heeft aan beide kanten van het centrum langs de Moselle nog oude vestingmuren, maar aan beide kanten zijn de promenades niet te bezoeken, ze zijn allemaal afgesloten en om deze foto te kunnen maken moest ik om een afgedekt hek heen leunen.
Ik heb het hier al snel bekeken en na een bezoekje aan een supermarkt die het dichtst bij mijn hotel ligt om wat snacks voor vanavond en erna en ontbijt in te slaan, ga ik wederom tegen zes uur het mij comfortabel maken met tv, wat podcasts en wat gepraat. Het is op dit moment dat ik definitief besluit om mijn plan voor de reis naar huis besluit te wijzigen.
114. Even wat krabbelen in het afgeragde zwarte boekje.
Zondag 19 juli
Ik pas de ervaring van mijn reizen steeds onregelmatiger toe, maar er is één ongeschreven regel die ik overeind houd op lange reizen: zo weinig mogelijk doen op de terugweg. Vandaag moet ik in één dag naar huis toe, maar het is wel goed mogelijk. Ik had eerst het plan om weer via Luxemburg en België naar huis te gaan, maar er waren drie werkzaamheden onderweg, waarbij tussen Ettelbruck - Troisvierges en Sittard - Roermond er treinvervangende bussen ingezet werden en daar had ik eigenlijk geen zin in, tezamen met een toenemende uitbraak in Luxemburg. Ik heb uiteindelijk maar besloten om via Duitsland naar Nederland toe te gaan en nu ik toch in Thionville was, kon ik ook een lijn afvinken die ik nog niet gedaan heb, namelijk die van Thionville naar Trier met de directe twee keer per dag rijdende TER.
Ik heb vandaag met de route via Duitsland ongeveer 544 km te gaan en dat is al intensief op zichzelf met alleen maar stoptreintjes in Duitsland. Het weer zal ook nu weer warm worden, maar in de trein is er vandaag de dag airco.
115. Zondagochtend, het is uitgestorven hier, maar het belfort komt er wel beter op zo, hoewel dat nog steeds niet ideaal is.
116. Willekeurige raket is willekeurig.
117. Dit icoontje voor een trein is nog tenminste duidelijk, in plaats van die iconen waarbij je je afvraagt "Is dit niet eerder een metro?"
118. Even een kaartje kopen. 2,80 euro voor het korte stukje Apach (Franse grens) - Perl (Duitse grens). 2 opties, meer keuze is er niet.
119. Het grote vertrekscherm in Thionville. Zoek de trein naar Trier.
120. Mooi uitgevoerde variant van 'plak delen van een foto op de verticale delen van een traptrede'.
121. Een andere vertrekstaat, en ja, Trèves is de Franse naam voor Trier, mocht je dat nog niet doorhebben of weten.
122. Het geduldspel, terwijl hier een trein klaar staat voor vertrek richting Metz.
123. Daar is de walvis!
124. In vergelijking met grotere stations met cirkels en pijltjes, kun je hier niet echt van zeggen dat hier aanvullende maatregelingen ter informering van de reiziger zijn genomen.
125. Overigens, reizigers? Je neemt me toch niet in de Malling, zeker?
126. De lijn Thionville - Trier (in het Frans Trèves en zo staat dat station daar ook aangekondigd) begint al in Metz en de hele lijn is geëlektrificeerd, maar ondanks dat wordt deze kwantitatief karige dienst door deze dieselwalvis uitgevoerd.
Een reden waarom deze walvissen hier rijden is omdat die als één van de weinige treinen Duitse beveiligingsapparatuur hebben. Ik heb eerder in zo'n trein gezeten van Saarbrücken naar Forbach, dus dat was te verwachten.
127. De enige reizigers die in deze trein zitten, gaan er allemaal uit in het grensstation Apach (Moselle). Wat een glorieus station is het toch.
128. Ik zal ook niet de hele rit uitzitten tot aan Trier: ik zal het grensstation erna uitstappen, in Perl. Beetje een kutfoto, maar ja, het is een screenshot uit een video van het vertrek van dat ding.
129. Het is in ieder geval niet dat ik uitstap om dit stationsgebouw te zien.
130. Een afgeschilderd raampje was ingegooid, dus kon ik even kijken hoe het hier in de toenmalige wachtruimte uitzag.
Ik sta hier ook niet omdat de trein daar stiekem was opgeheven, maar eerder omdat hier een Quer Durchs Land Ticket wil kopen om de tocht naar Nederland mee te faciliteren en omdat ik daar toch een half uur voor de tijd heb, kan ik snel even naar het aan de andere kant van de Moezel gelegen Schengen in Luxemburg, van dat gelijknamige verdrag.
131. Dat bezoek is te doen in een half uur, maar dan zie je natuurlijk niet heel veel en dat hoeft wat mij betreft ook niet zo. Ik kan nu tenminste wel zeggen dat in in Schengen geweest ben...
Na dat half uur krijg ik een Hamster voorgeschoteld voor de uurlijkse RB 82 naar Trier. Bijna niemand aan boord, maar de route is hier ook erg interessant omdat deze trein vlak langs de Moezel rijdt. Tussen Nancy en Metz was het mobiele bereik ronduit ruk te noemen, maar het bereik tussen Thionville en Apach, op een lijn die rijdt langs tamelijk onbeduidende oorden, was het bereik perfect. Eenmaal in Duitsland was het weer ruk, maar zodra we weer vlak langs de Moezel reden, ving ik Luxemburgs bereik op en toen was de 4G weer top.
132. Met Luxemburg aan de andere kant van de Moezel is het internet prima.
133. Men was hier niet bepaald aan het hamsteren geslagen.
In Trier heb ik weer een half uur overstap om wat te eten en te drinken voordat ik drie uur in een uit de kluiten gewassen Lint ga zitten op RB 22, helemaal tot aan Köln.
134. Vergeleken met de 2,80 in Frankrijk, is datzelfde traject aan een DB-automaat zowat een derde duurder: 4,30, maar je hebt dan wel meer keuze... niet dat je daar echt veel aan gaat hebben, maar ok.
135. Het vertrekbeeldscherm van Trier Hbf, met mijn trein, naar verwachting, aangekondigd met +5.
136. LINT! Drie uur lang! Onafgebroken!
137. Hoe doe je de deur van een Lint dicht? Juist, door op de 'open'-knop te drukken...
In Köln West stap ik uit omdat ik daar even afgesproken heb met iemand, om in gezelschap even goed wat te gaan eten.
138. Terwijl de Lint wegtuft richting Hbf rijdt hier deze NS-ICE voorbij.
139. Vroeger was dit het gebruikte perron van Köln West, maar dat is al een tijdje terug meer richting het zuiden verschoven.
Na gegeten, gedronken en het verplichte coronacontactformulier ingevuld te hebben, keren we terug naar Köln West, maar daar mis ik net een trein naar Köln Hbf die een aansluiting heeft op een RB 27 naar Mönchengladbach (met aansluiting op RE 13 naar Venlo), maar ik kan desondanks dezelfde trein naar Mönchengladbach halen door te gaan lopen van Köln West naar Köln Ehrenfeld, waar die trein toevallig onderweg stopt. Die afstand is te overbruggen in de tijd die er is, dus ik blijf nog 'op tijd'.
Tenminste, dan moet de RB 27 op tijd blijven en dat is deze niet. Mijn overstap op de RE 13 naar Venlo is 5 minuten, maar de RB 27 is 5 minuten vertraagd, maar vanaf Grevenbroich loopt de trein op de één of andere manier alle vertraging weer in en dan kan ik de erg drukke Eurobahnflirt in die stinkt naar het bier en dat de vloer dan ook plakt is dan ook niet toevallig. Ik heb me afgevraagd of het Quer Durchs Land Ticket ook geldig was naar Venlo. Voor de zekerheid wilde ik een kaartje kopen van Kaldenkirchen naar Venlo, maar aan de DB-automaten is dat sinds de introductie van VRR-automaten (die er in Köln niet zijn) volkomen onmogelijk is gemaakt. Met de overstap in Mönchengladbach van niks denk ik ook: stik er in. Bij de controle vroeg de conductrice ook waar ik naartoe wilde. Toen ik antwoordde met 'Venlo' keek ze nog eens naar mijn kaartje, volgde een stilde van een seconde, om daarna 'Alles klar' te zeggen. Geen probleem dus.
Ik kon kiezen, via Utrecht - Schiphol naar huis, of via Breda - Den Haag en in beide gevallen kwam ik even laat aan in Zandvoort, nog zelfs voordat de zon onder was.
140. Beetje spijtig dat je dan in een t-shirtje in de trein zit en dat het in Nederland is gaan regenen, terwijl het in Frankrijk en Duitsland warm en droog weer was.
141. En weer thuis. Niet op het nieuw aangelegde perron, maar over het oude vertrouwde grijze stenen eiland. Met SLT, net als op de heenweg. Dikke prima.
Dit betekent dan het einde van de tocht door Frankrijk. Ik heb het overleefd! Ik heb overleefd in het Frans, er is geen confinement gekomen, geen treinen waar ik in moest staan. Dat waren mooie tijden. Anno september denken we daar weer anders over helaas.
Voor een latere post over een trip naar Schleswig-Holstein, zie hier.
.