Vroeg in augustus, toen een hittegolf voorspeld werd, wist ik: ik moet hier weg, de hittegolf ontvluchten, naar een oord waar het niet zo stervensheet zou worden. IJdele hoop natuurlijk, omdat heel Europa door de hitte geteisterd werd. De weken na mijn bezoek aan Frankrijk was in heel Frankrijk al een hittegolf aan de gang die zowat het hele land in 30 graden en hoger zou dompelen en die bewoog zich noordwaarts. Ver weg gaan kon ik niet vanwege reisbeperkingen en omdat alles tamelijk kort dag was en reizen anders te duur zou worden. Wel kon ik nog soort-van vrede vinden in noordoost Duitsland, hoewel dat eerder kwam omdat ik nog nooit geweest was en dat gebied mijn interesse had. Het vooruitzicht van treinen met airco en hotels met airco, dan wel andere vormen van verkoeling, deed alles interessanter doen klinken en zo kon een kleine week ingevuld worden, zelfs met een reisgenoot.Denn man reist doch wahrlich nicht, um auf jeder Station einerlei zu sehen und zu hören
J. W. Goethe
(Gotha)
Het reisplan: via Bremen naar Mecklenburg-Vorpommern, om dan via Brandenburg en Berlin naar Sachsen-Anhalt te rijden en daarna, onderweg terug, nog een klein stukje door Thüringen.
Dag 0
Om te beginnen: tickets. Omdat we met z'n tweeën zijn en omdat op dat moment Haribo een kortingsactie had waarbij voor ieder zakje Haribo dat je kocht in een supermarkt of in speciale Haribo-winkels je een kortingscode kon verzilveren bij DB, waren onder meer een Quer-durchs-Land ticket voor 2 personen nu plots 33,50 euro geworden. Ideaal, dus ons helemaal blauw betalen hoefde helemaal niet. Voor alle reizen en verblijven gedurende 5 dagen zijn we in totaal zo'n 180 euro per persoon kwijt. Not bad at all.
Enige hoofdpijndossier: naar Duitsland komen. De reis begint op woensdag en dan moet ik creatief omgaan met hoe ik naar Duitsland toe kom. Het plan voor dag 1 is om in Schwerin en Wismar te zijn. Om maar gelijk op dag 1 in de ochtend in Nederland te beginnen is onzin (dan zouden we daar veel te laat aankomen op de dag), dus besloten we maar om de avond erop alvast naar een stad in Duitsland te gaan, van waaruit we niet te lang onderweg zouden zijn naar MV. Omdat we alles relatief laat boekten, raakten alle goedkoopste Sparpreisen op gunstige tijden al op en was het niet meer mogelijk om voor 17,90 euro (of 15,90 als je via Weener zou gaan) een ticket te kopen naar Bremen, maar ik kon die wel krijgen voor 27,90 tot aan Hamburg. Het kostte wel veel moeite: voor zowat alle ICE's naar Bremen was de prijs hoog geworden in de avond en ik had geen zin om een ICE te nemen die in de nacht in Bremen aan komt tuffen of zoiets. Omdat het ook voor mijn reisgenoot gunstig was om in Bremen te overnachten, moesten we ons ticket eigenlijk wel doortrekken tot aan Hamburg, mede omdat Ländertickets doordeweeks pas vanaf 9 uur geldig zijn en voor Bremen zou dat rijkelijk te laat zijn. Uiteindelijk bestond mijn oplossing voor de reis vanuit mijn woonplaats naar Hamburg in het Duitse deel alleen maar uit Duits Nahverkehr en toch kreeg ik er een Sparpreis voor terug. Waarom? Het kan soms geen kwaad om aan het einde een IC aan de reis te plakken die je toch niet gaat gebruiken, zoals in mijn geval tussen Hamburg Hbf en Hamburg Dammtor, zodat je teminste íets van Fernverkehr hebt...
Hoe dan ook: ik zou vanuit werk laat aankomen, maar die dag had ik nog een bezoek gepland aan het ziekenhuis in de middag en dat stond het nog toe om wat vroeger dan normaal naar de grens te rijden: het had geen zin om eerst naar huis toe te rijden omdat ik dan alweer weg zou moeten en in Nederland is er immers toch geen treinbinding. Alles kwam goed uit en zo vertrok ik dan richting Amsterdam Centraal om daar een IC te nemen naar Hilversum. Het was weer even wennen om in de tweede klas van een ICMm te zitten, want ik heb weer eens mijn knie gestoten tegen dat 'verduivelde' prullenbakje.
1. Ook de conducteur dacht: het is heet, ik doe de deur open en ik ga languit in de stoel liggen met de benen tegen de deur aan.
In Hilversum was het overstappen geblazen op een IC met bestemming Enschede die vanwege werkzaamheden Hilversum als beginpunt had. 11 bakken ICMm was hier overkill dan wel ruim voldoende. Ik zou rijden tot Hengelo, alwaar ik op zou stappen op de immer slecht aansluitende RB 61 richting Osnabrück (ook al werkzaamheden). Waar ik met een aankomsttijd van 18:36 in Hengelo een glorieuze overstaptijd heb van 58 minuten zou ik nog wel even mijn geduld moeten uitoefenen, maar wat schetste mijn verbazing: de RB 61 van 18:34 stond vertraagd aangekondigd met +5 en dat zou betekenen dat ik die nog zou kunnen halen. Dat lukte wonderwel met een drafje en zo kon ik een uur inlopen op de voorziene aankomsttijd in Hengelo. In Osnabrück Hbf had ik dan weer wel een lange overstap van wel tenminste 44 minuten, maar dat kwam me goed uit, omdat ik nog wat heb kunnen eten.
2. In het Nederlands zou men dit kunnen vertalen als 'Opbokken nou!'
3. Bunkeren in Osnabrück.
Het was even zoeken naar welke trein ik hebben moest naar Bremen. Terwijl ik wat rondliep, zag ik aan spoor 14 een RB 58 staan met bestemming Bremen Hbf en ik was er heilig van overtuigd dat dat mijn trein zou zijn, totdat ik ontdekte dat dit een Lint was. Mijn trein kon gewoon geen Lint zijn, dat zou een Dosto moeten zijn en na wat aanvullend opzoekwerk zag ik dat er naast een RB 58 met vertrektijd 20:26 ook nog een RE 9 zou vertrekken om 20:29 met eindpunt Bremen Hbf.
4. Was ik toch maar bijna in de val van de Lint getrapt zeg...
5. Op spoor 5N kwam dan inderdaad een Dosto aangereden, die - uiteraard - te laat uit Osnabrück vertrekt omdat er wat gedoe was bij het ombouwen.
De Dosto kwam, na een tocht door een grotendeels vrij van telefonisch bereik zijnd monotoom landschap met verder ook niet werkende wifi, een matig werkende airco en in één wagon een chronisch trillende glazen plaat tussen de banken in, met +10 in het donker aan in Bremen Hbf. Mijn reisgenoot zou pas later komen, dus ging ik nog maar even richting het centrum om wat te gaan drinken, door de armoede van het stationsplein en de schimmigheid op de weg daar naartoe. Ik kwam aan om 21:51 en ik zou volgens oorspronkelijk plan om 00:51 aangekomen zijn. Best een verschil...
6. Werken deed 'ie, in tegenstelling tot zijn veel kleinere Franse broertje, niet.
7. Mooi uitzicht vanaf het verblijf #1
Dag 1
De eerste reisdag wordt alvast weer wat wennen met het totaalverbod op eten en drinken in de trein en zo moesten we ons ontbijt dat we in Bremen Hbf hebben gekocht (ik moet er niet aan denken om ontbijt te halen op het drukke Hamburg Hbf zeg).
8. Hyperspits in het land van Moin.
Eten doen we het wel aan de rand van Hamburg Hbf, aan een druk kruispunt. Liefst hadden we het in Bremen Hbf opgegeten, maar de tijd was het aan de krappe kant.
9. Enfin: in Hamburg blijven we niet heel lang, want we nemen de eerste de beste krap ingeparkeerde RE 1 (Hanse-Express) met bestemming Rostock.
10. Onderweg passeert de RE 1 het station van Büchen, toentertijd een station op de Duits-Duitse grens, het eerste station in West-Duitsland voor mensen die uit de DDR kwamen. Merk de perronbenummering op: hier is een spoor 1, 4, 40, 41 en 140. Hier hebben ze wat met de 1, 4 en 0.
We nemen deze trein, ergens lekker willekeurig, tot aan het Schwerin Süd: een stopplaats met twee sporen, omringd van leegte met een veredelde opstapeling van golfplaten als abri op ieder perron waar je gewoon op los wilt beuken.
11. Tja, waar stap je in hemelsnaam uit?
12. Op een stopplaats met een willekeurig trappetje...
13. Hier stappen we over op de RE 2 naar Wismar: een KISS van de ODEG. We maken voor het eerst kennis met deuren die "met vertraging openen".
De trein zelf komt op tijd aan in Wismar, op een kopspoor.
14. Hier valt een aansluiting te behalen op een klassieke Desiro die rijdt als RB naar Tessin, niet te verwarren met Ticino in Zwitserland. Wij zullen die trein niet nemen: wij zullen nu Wismar per voet gaan verkennen.
15. Mooi exemplaar van zo'n zadeldak en oud stationsnaamschild
16. Wat moet deze oude Groningen-Drenthe bus hier in Wismar?
17. Je weet dat je in het noorden bent als je de bakstenen kerken ziet met de blauwe daken.
18. Wat een beetje opknappen al niet kan doen.
19. Wijze woorden, om de slaafse werkende Duitser in het gelid te houden.
Na Wismar gaan we terug per hamster naar Schwerin Hbf, om van daaruit de stad Schwerin te verkennen.
20. Het is zowaar de hoofdstad van het land, dat Schwerin. Niet van het land Duitsland, maar van Mecklenburg-Vorpommern.
21. Schweriner Schloss.
22. De wandeling eindigt in Schwerin Mitte. Wereldstation.
23. Tijdens het wachten komt hier genoeg voorbij. Hierzie een IC naar de Oostzeekust.
Het plan is om hier op RB 13 te stappen naar Parchim, om van daaruit in dezelfde trein door te rijden als RB 14 tot Ludwigslust, maar deze trein werd uitgevoerd door een enkele RegioShuttle die behoorlijk druk was. Om daar nu anderhalf uur in de zitten en om niet het idee te krijgen dat je in de drukte dat verdomde virus oploopt, hebben we deze trein maar laten schieten en hebben we maar een half uur gewacht op de directe RB 17 naar Ludwigslust, een hamster. Met dit coronagezeik ben ik wel anders gaan kijken naar overvolle treinen. Ik mijd alles nu veel makkelijker en ben ergens ook veel flexibeler geworden, in plaats van dat ik alles ruim van tevoren al dichttimmer.
24. Een RegioShuttle. Niet de trein in kwestie die ik moest hebben, maar wel hetzelfde gebrek aan lengte.
25. 112-tijd op het andere perron.
26. Even doorspoelen naar Ludwigslust: hier zien we twee CTA's op dezelfde plek: eentje langs het spoor en eentje aan het uiteinde van de trap naar dat perron toe. Luxe hoor.
We overnachten in Ludwigslust en het is echt zo'n oord dat nog een uitstraling heeft van een DDR-oord, met een compleet vervallen stationsvoorplaats en dito -busstationnetje met bijpassende stilte. In het hele oord is geen enkele buitenlandse toerist te bespeuren en ook zijn er heel weinig bekende namen qua winkels.
27. Het glorieuze busstation van Ludwigslust.
Ons avondeten halen we in een klein winkeltje en het eten zal bestaan uit simpelweg belegde, warme broodjes. De jongedame die ons eerst te woord staat staat er bij alsof zij geen ziel en zin in het leven meer heeft, terwijl de - veronderstelde - moeder die fase al een tijdje voorbij is en er wel vrolijk bij loopt, maar er desondanks wat ruig uitziet. Nu ben ik eerder in Oost-Duitsland geweest en ik kan me voorstellen dat het hier in de wat kleinere oorden het wat moeilijker is om je te vermaken en dat het toekomstperspectief een beetje ver te zoeken is. Het is een contrast met thuis waar ik maar moeilijk aan kan wennen. Hoe dan ook is Ludwigslust toch wel een schattig oord, met een gesloten Würstchen-Eck, brede, rustige straten met veel bomen en nette bakstenen huizen met groene lijsten en kozijnen die qua kleur perfect matchen met de bladeren van de bomen en er is zelfs een kasteel.
28. DIt soort kleine stalletjes. Typerend.
29. Een brede weg, wellicht geschikt voor tanks van de Volksarmee en voorts een rustige uitstraling.
30. Zo ziet die weg er toch wel een stuk schilderachtiger uit, met die groene omlijstingen om te ramen.
21. Het kasteel in kwestie. Wat een blok is het toch eigenlijk.
22. Tegenover het kasteel is een grote openbare kasteeltuin die eigenlijk veelal bestaat uit gras. De plaatselijke jeugd is in die tuin te vinden op een bankje en hen is ons vreemdelingen opgevallen. Er wordt naar ons gezwaaid, want ja, hoe vaak komen hier nu toeristen die geen 65+ zijn?
Dag 2
Lange dag vandaag, lange afstand: we hebben een verblijf gepland in Magdeburg en dat betekent dat we via Berlijn gaan rijden met de directe RE 2 die we gisteren ook al gehad hebben.
23. Een ontbijt, zo heet dat op een reisdag als deze.
24. Bij kunstgeschiedenis kreeg ik te horen: het perspectief van foto's is belangrijk voor hoe een bepaald beeld overkomt. Nu is dit hier een soort overwoekerd oord met een dode fontijn die overeenkomt met het busstation.
25. Hier heeft ooit een zebrapad gelegen.
26. Typisch Duitse wachtruimte toch wel.
27. Brandenburg samengevat.
We hebben niet echt plannen in Berlijn: het is er druk en we willen hier eigenlijk ook niet echt lang rondhangen, maar we besluiten toch even in Spandau rond te kijken, bij de kleine oude kern en de citadel die nog overgebleven is.
28. Een rijdende zeecontainer in Berlin-Spandau.
29. Een beeld van de citadel van Spandau, want ja, ook dat is een stervormige citadel en dat maakt dit nog onbezochte stuk Berlijn ook wel interessant.
30. Je zou het niet verwachten, maar ook dit is Berlijn.
31. Het laat zich niet moeilijk raden waar deze kar vandaan komt en wat zijn vroegere functie was.
Ik merk meteen dat de lucht wat verontreinigd is door de vele, vele auto's en ik heb het er ademtechnisch wat moeilijk mee. Ik ben blij als we weer in een trein zitten, richting Berlin Ostkreuz en die rit van Berlin-Spandau naar Berlin Ostkreuz duurt verrassend genoeg toch net meer dan een half uur. Precies de duur van een rit van Zandvoort aan Zee naar Amsterdam Centraal. Het is de RB 14 die deze taak op zich neemt, en na aankomst hebben we ruimschoots de tijd om de trein af te wachten en tja, eigenlijk hebben we geen idee wat we aan moeten treffen.
32. Ostkreuz. Het heeft wat weg van Utrecht Centraal, maar dan claustrofobischer.
We zien een Pesa Link in een erg korte variant met bestemming Rzepin en daar zitten we echt niet op te wachten, zeker omdat het perron druk is. In de Poolse haai moeten mensen al staan: ocharme wat moeten wij wel niet krijgen?
Wij krijgen een goeie oude Talent en we hebben mazzel: Ostkreuz is het eindpunt van deze RB 12 (die niet door RB Regio wordt uitgevoerd maar door de NEB, Niederbarnimer Eisenbahn), dus stapt iedereen uit en kunnen wij er als eerste in, om een goed plekje aan de deur te kunnen claimen.
33. Poolse haai, met onze aanboemelende Talent.
Volk moet ook in onze trein gaan staan en ook nu zijn we net langer dan een half uur onderweg richting onze volgende bestemming: Sachsenhausen (Nordb).
34. Dag ouwe dieseltalent.
Bij het horen van de naam Sachsenhausen zou wel eens een belletje kunnen gaan rinkelen... ja, het is inderdaad de plek van het voormalige concentratiekamp. Er staat nog een herinneringscentrum op een kwartier lopen van het gelijknamige treinstation en die wandeling gaat moeizaam omdat het weer loeiheet buiten is.
35. Onderweg naar het herinneringskamp kan ik toch niets anders zien tussen de stoeptegels dan gevouwen hakenkruizen.
36. De toegangspoort tot het kamp Sachsenhausen.
Die hitte gaan we in het kamp zelf ook merken, maar ja, het is een extra gratis toevoeging van de helsheid die dat kamp was ten tijde van Nazi-Duitsland.
37, 38, 39. De barakken zijn allemaal gesloopt, er zijn een paar replica's weer neergezet, net als wat prikkeldraad en wachttorens, maar desondanks is het een heel ruime, kale, barre, kille ruimte met genoeg borden en andere dingen die je eraan herinneren dat hier enkele tienduizenden mensen omgekomen zijn en zo'n 200.000 gevangenen opgesloten hebben gezeten.
40. Hier werden mensen aan hun polsen opgehangen, met hun armen achter hun lichaam ter marteling.
41. Ik had het eigenlijk niet verwacht, maar ik zag het toch: die bevreesde zin.
Voor de weg terug hebben we geen zin om terug te lopen naar het station van Sachsenhausen en verder zullen we die uurlijkse trein toch gaan missen, dus nemen we een bus tot aan Oranienburg. Een kaartje koop ik met twee swipes in de DB Navigator app voor slechts 1,40 euro (!) en ook nu zullen wij moeten staan gedurende de korte rit.
42. Onze bus, een mooie MAN.
Nadat we wat vocht hebben ingeslagen in een Russisch winkeltje in het station wachten we af op de terugrit met dezelfde RB 12 als van de heenweg en een paar perrons verder zien we een enkele tweebaks Pesa Link staan met een schijtlading aan mensen (waaronder mensen met fietsen) die mee willen met die trein, die uiteraard niet allemaal meekunnen. Wat een drama: zo is het natuurlijk onmogelijk om afstand te houden. Ik voel dat als er 1 idioot is tussen die menigte die met klachten naar buiten is gegaan een kleine besmettingsgolf aankomen bij het volk in die trein en ik hoop ernstig dat wij geen enkele tweebaks-haai krijgen...
43. Een drukte van jewelste. Pure gekte. Terecht zou je denken dat de fietsers buiten moesten blijven.
We krijgen gelukkig weer een oude Talent met iets meer capaciteit, maar het is niet genoeg om iedereen aan het zitten te krijgen. Wij moeten de hele rit staan en ook al krijgen we een plek aangeboden naast iemand blijf ik toch veel liever staan, tussen volk dat voor de helft hun masker maar half op heeft, met zelfs een vent die er maar voor gekozen heeft om een slaapmasker om te doen voor zijn neus en mond. Hopeloos achterlijk.
44. Na een half uur weggedrukt te zijn tegen de cabinedeur stappen we wederom in Ostkreuz uit om nu onze weg te banen naar Berlin-Lichtenberg, waar we een DR VT 18.16 aantreffen. Wat een apart ding zeg, met voor toen een gestroomlijnde bouw en wat uiterlijke karakteristieken alsof het evengoed een trein zou kunnen zijn geweest die als TEE heeft gereden, maar da's niet het geval geweest: deze heeft wel onder meer als D-trein tussen Wenen en Berlin via Praag (met de naam Vindobona) gereden en tussen Berlin en Malmö (met de naam Berlinaren, op de boot tussen Warnemünde en Gedser).
Na deze trein gespot te hebben werd het maar weer eens tijd om richting Magdeburg te togen. Ik wil er niet te laat aankomen, maar ja, we zullen wel drie kwartier moeten wachten op de RE 1.
Net voor 17:00 zitten we in de trein en ergens kun je je afvragen of dat verstandig is, zo midden in de spits, maar we hebben helemaal voorin nog best een plek kunnen vinden. Spijtig was dat in het begin de Klimaanlage van de Dosto het weer eens begeven heeft, waardoor deze tamelijk drukke tocht toch wel vervelend genoemd kon worden in het begin. Zodra we Berlin uitreden begon de Klima weer te blazen en werd alles toch weer prima. Wel zo prettig voor een rit die zelfs na Potsdam Hbf nog meer dan een uur duurt.
45. Oude klapper-CTA's in Burg bei Magdeburg.
We verlaten de trein in Magdeburg Neustadt om het station aldaar te bekijken en om weer stiekem een 'Neustadt' af te vinken van de lijst van stations met 'Neustadt' er in (spijtig genoeg kon ik Bremen-Neustadt en Neustadt-Glewe niet aftikken om allerhande misère, waarbij de laatste kwam omdat die ene RegioShuttle in Schwerin gewoon kneiterdruk was).
46. Het doet wat denken aan Leer (Ostfriesland) van twee jaar terug, ware het niet dat dit treuriger is.
We moesten echter toch in Magdeburg Hbf zijn en we hoefden gelukkig niet lang te wachten op de S-Bahn-quietschie en ik moet zeggen, vergeleken met die Rhein-Ruhr S-Bahn is dit een luxetrein met Wifi, een ruim toilet, stopcontacten en prima stoelen met een flinke hoofdsteun. Je moet mensen dan toch op een andere manier paaien om de trein te nemen, denk ik zo?
47. Luxequietschie.
48. We checken in in het IntercityHotel en we controleren even het uitzicht op het Hauptbahnhof.
Daarna ga ik nog naar buiten om op zoek te gaan naar het huis van iemand met wie ik vijf jaar terug twee jaar lang brieven heb geschreven. Er moesten nog wat boodschappen worden gedaan. Rondom het Hauptbahnhof waren alle supermarkten al dicht tegen zevenen, terwijl in die buurt waar diegene zou moeten wonen er nog wat open was, dus dat kwam mooi uit. Ik ontdekte dat diegene niet meer aan dat adres woont, waardoor het ook logisch bleek dat ik geen antwoord meer kreeg op een brief die ik een maand of twee terug gestuurd had. Ah ja, die dingen gebeuren.
49. Trams zijn in Magdeburg veelvuldig te vinden. Van die dingen met dat foeilelijke roze-turquoise interieur.
50. Over roze gesproken: Het Landwasserhaus, dit keer wat minder verlept en verloederd als die in Wenen.
51. Tegenover dat huis staat dan weer iets ogenschijnlijk gotisch als dit hier, alhoewel ik geen idee heb of dit überhaupt gotisch is. Ik ben geen architectuurdeskundige.
52. De Dom van Magdeburg staat er een eindje verderop, na wat brutalistisch-modernistisch geweld.
53. Sudenburg.
54. In de DDR-tijd waren hier veel gastarbeiders uit Vietnam. Die zijn, net als in Tsjechië, gebleven, met als resultaat dit soort Asia Imbiss-hokjes.
55. Wij kregen een dagkaart voor het OV hier van het hotel, maar als je een kaartje zou kopen hier, zou dat van zo'n klassiek ding komen waar je een kaartjescode moet invoeren.
Magdeburg heeft wel wat. Er zijn genoeg bijzonderheden te vinden, maar ook een hele kolonne aan restaurants en tentjes die allemaal hetzelfde aanbieden: döner en pizza. Bijzonder monotoon tot vervelens aan toe. Nadien is het tijd om wat te eten wat bij de plaatselijke veredelde-sandwich-koning, om daarna de rust op te gaan zoeken, met tussentijds treintjeskieken vanuit het raam. We hebben onder meer een Nightjet kunnen zien met bestemming Zwitserland.
56. Mooi uitzicht vanuit het verblijf (#2).
Dag 3
Vandaag moet een interessante dag worden: het is een zaterdag en we willen naar de Harz toe. Ja: fout dus. We komen aan in de bouwput die Magdeburg Hbf heet en de enkele Lint die naar Quedlinburg toe gaat zit al vol en dan is het heel simpel om met een Sachsen-Anhalt Ticket het plan te wijzigen en maar iets spontaan anders te gaan doen. We besluiten om eens richting het ons nietszeggende Halle (Saale) toe te gaan in een prima koele Dosto met Wifi. Wat een verademing toch, een Dosto met Wifi. Die heb je in Niedersachsen tussen Leer en Hannover ook, maar in NRW heb ik ze nog niet ontdekt (dat zal wel aan mij liggen).
57. Het landschap onderweg en de stopplaatsen herinneren me sterk aan Tsjechië.
58. Onverwacht zie ik zowaar DB-walvissen (BR 641) staan. Dat die hier nog bestaan zeg... ik vermoed zomaar dat op zijlijntjes deze treinen nog volop ingezet worden in Sachsen-Anhalt en wellicht ook in Thüringen.
59. We komen aan in Halle (Saale) Hbf en ja, ik moet zeggen, het is een mooi, groot station die wat vergelijkbaar is met Dresden Hbf qua look en opzet.
60. Er is hier een S-Bahn, maar ondanks de vele grijze en rode hamsters die hier rondrijden, worden die, net als in Dresden, uitgevoerd door Dosto's en zelfs met tweebaksdosto's van de oude stempel. Iets opgeknapt, voorzien van Klima. Och, ik wil Nietleben.
61. Ik weet het niet, maar met zo'n Dosto vind ik iedere rit ergens altijd zo langzaam gaan, maar ja, deze rit om van de ene kant van de stad naar de andere te komen duurde ook gewoon lang, en dat niet alleen doordat we in een Dosto zaten... we moesten echt met een enorme omweg naar de andere kant toe, langs stationnetjes die in de verkrotting zitten en zelfs stationnetjes die een hoog Marchienne-Zone-gehalte hebben met een enorme pijpleiding die daar maar gewoon langs ligt.
62. In Halle (Saale) Neustadt stappen we uit (weer een nieuwe Neustadt, yay).
63. We hebben de NASA gezien vandaag.
64. Welcome to New City.
65. Plattenbau, tja, er was een tijd dat dat ook nieuw was...
66. Prachtig!
67. Hier stappen we met ons Sachsen-Anhalt Ticket in de tram richting het centrum, om weer heel snel uit de Plattenbauwijk te vluchten die Neustadt heet.
Halle valt me heel erg mee, het centrum is niet bepaald 'hässlich' met een oud, bewaard gebleven fragment van een stadsmuur en voor de rest een oude uitstraling van het centrum die ik graag zie, tezamen met de (oude, hoewel die niet van het kaliber oude Tatra zijn of zo) trams die er volop rondrijden.
68. Bij de Burg staat ook de Dom. Dit is wel de raarste dom die ik ooit gezien heb.
69. De lokale voetbalclub is alomvertegenwoordigd.
70. Ik eet in deze volle zomer aan een kraampje een bord erwtensoep (jawel, we zijn in Oost-Duitsland).
71. We wandelen weer terug naar Halle (Saale) Hbf, langs een wat twijfelachtige moderne bouw die bij de ontwerptekeningen er ongetwijfeld een stuk aantrekkelijker uit hebben gezien. Het is net als Charleroi, met de snelwegen erboven...
72. Een grijze hamster.
73. Dan stappen we in een Dosto die naar Jena Paradies rijdt. We overnachen in Erfurt, maar we weten nog niet waar we tussentijds willen uitstappen en het is nog pas 1 uur in de middag. In die trein vinden we een boekje dat toerisme in de Urtrut promoot en we komen Naumburg (Saale) tegen. Nog voor deze tocht begon hebben we eens voor de grap gekeken wat voor trams er in Oost-Duitsland rondrijden en één van de oorden waar trams rijden is een oord dat op deze route richting Jena Paradies: Naumburg (Saale). Dat oord viel ons al op omdat de tram aldaar maar bestaat uit één kort lijntje, met op de foto's nog stokoude trams.
Omdat Naumburg op onze route ligt is het reden genoeg om spontaan deze RE 18 te verlaten in Naumburg (Saale) Hbf. Na aankomst moeten we even wachten op de halfuurlijks rijdende tram van lijn 4 (ondanks dat het de enige tram is, maar ja, enige kennis van de geschiedenis van het OV alhier maakt dat dit een logisch nummer is).
74. Na een tijdje wachten komt daar inderdaad een oude tram met bouwjaar 1973 aangebommeld. In deze tram, met houten interieur, harde kunstleerachtige bankjes, schelle bellen bij het sluiten van de deuren en personeel dat iedereen begroet met het Oost-Duitse 'Tach!', is zowaar ook ons Sachsen-Anhalt Ticket geldig.
We zien in de tram een foldertje opgehangen dat zegt dat op zaterdag om kwart over twee een rondleiding is in het depot van de onderneming die deze oude trams onderhoudt en ook deze tramdiensten uitvoert. Laat het toevallig nu net twee uur zijn en laat vandaag een zaterdag zijn, dus we hebben mazzel en kunnen onder het mom van afwisseling eens een kijkje nemen in het depot met veel oude rakkers, waarvan een aantal nog rijvaardig zijn.
75. Los van de auto's is het een prachtige, oude compositie.
Er zijn plannen om de oorspronkelijke ringlijn weer te herstellen en nu zijn er onderzoeken gaande naar hoe dat het beste gedaan kan worden. Voor de uitbraak van de pandemie waren de reizigersaantallen tegen de zestigduizend, wat veel meer is dan zij hebben verwacht, wat de heropening van deze lijn toch ergens wel rechtvaardigt. De lokale overheid steunt het initiatief, dus ergens zal toch wel in het komend decennium weer wat meer trams rondrijden op wat meer meterspoor.
76. Op het opstelterrein en in de garage ernaast stonden veel trams, waaronder rijvaardige trams, opgesteld.
77. Deze achterlichten zijn, de DDR o-zo typich, afkomstig van auto's, omdat er niks anders was.
78. We lopen nog even door het centrum en we komen uit op een ander punt van de tramlijn waar net deze tram voorbij komt rijden.
We willen na deze onverwachte verrassing onze tocht weer voortzetten richting Jena. We hebben dan, om nog wat door het eveneens alleraardigste stadscentrumpje van Naumburg gelopen te hebben, de tram naar het Hauptbahnhof gemist, waardoor we aldaar de rechtstreekse RB 77 zullen missen. Als geluk bij een ongeluk zien we al snel dat deze trein niet aan het Hauptbahnhof begint, maar op een stationnetje ervoor met de naam Naumburg (Saale) Ost en dat kunnen we nog lopend afleggen om op tijd aan te komen voor diezelfde trein.
79. Ik vermoed dat de trein waarschijnlijk niet meer over deze overweg komt.
80. Naar het station toe... gewoon vlak ernaast, door het gras.
Dat station is ergens eerder een stopplaats met een hoop hoog gras, een klein perronnetje, zelfs een stationswachter in het toch wel grote stationsgebouw wat de hedendaagse 'verlatenheid' betreft, in alledaagse kleding, om onze Abellio Lint weer veilig op pad te laten sturen.
81. Lint!
82. Zoals gebruikelijk in een Lint, is de manier om de deur te sluiten... door op de knop te drukken om de deur te openen.
83. Mooi stationsgebouw. Flink ook, met binnen, ogenschijnlijk een seinmeester, omdat van binnen een luid rinkelende bel klonk.
In de Dosto naar Naumburg vonden we in dat boekje ook een mooi oord met de naam Freyburg. De Lint die naar het Hauptbahnhof rijdt, rijdt zelf verder naar Freyburg en als je dan toch in die trein bent en verder niks anders te doen hebt... dan ga je daar maar eens naartoe. Zo volgt een korte wandeling aldaar om kort de foldertjestoerist uit te gaan hangen en om cliché fotoplekjes op te gaan zoeken om daarna weer snel terug te gaan naar het station om een overstap te halen in Naumburg (Saale) Hbf richting Erfurt, waar we vanavond zullen overnachten.
84. De Unstrut, met het kasteel bovenop de heuvel.
85. Dit is de alombekende clichéfoto waar men Freyburg van kent.
86. We moeten even wachten op de trein en dat doen we in een parkje bij een kerkje in het bescheiden centrum, in het bijzijn van een flesje kvas uit dat Russische winkeltje in Oranienburg.
Terug in het Naumburger Hauptbahnhof om de reis aan te vangen naar Erfurt. Eén probleempje: de directe RB 20 met bestemming Eisenach is een kwartier vertraagd en dan begint opeens een plan B op te doemen met een RB 25 naar Saalfeld (Saale), waarbij we de eens per twee uur rijdende RE naar Nürnberg kunnen nemen tot aan Jena-Göschwitz om daar over te stappen op een tildende diesel van een RE 1 met eindbestemming Göttingen te halen en zo toch eerder in Erfurt te zijn dan de directe RB 20 terrwijl die route via Jena toch echt meer dan een kwartier langer duurt. Deze reismogelijkheid wordt eigenlijk ook geeneens gegeven in de app, om niet steeds uit te komen in tragere RB's met Erfurter Bahn RegioShuttles, waar we na Schwerin echt niet op zaten te wachten.
87. Hamstertijd. Deze RE rijdt naar Nürnberg en de treinen naar Bayern hebben de eigenaardige eigenschap dat ze hier geen nummer achter dat 'RE' hebben.
88. Dies wäre Para-, para-, paradies...
89. Improviseren bij de verbouwing in Jena Göschwitz.
90. De kantelbakdiesels, ze rijden hier volop.
91. Zoals beschreven geschiedde en zo kwamen we 'op tijd' aan in Erfurt Hbf terwijl de RB 20 nog moest aankomen.
92. In Erfurt lopen we nog wat in het centrum door een labyrinth van afzettingen en werkzaamheden aan diverse wegen, om even naar het beeld van Bernd das Brot te lopen dat hier in Erfurt staat.
Mijn avondeten bestaat eens voor de afwisseling uit een maaltijdsalade en, wederom met een uitzicht op de perrons van Erfurt Hbf, wordt de rust gezocht om de lange terugreis te overleven.
93. Mooi uitzicht vanaf het verblijf (#3).
Dag 4
Weer naar huis! De hele dag onderweg zijn, tja, dat heb ik eerder meegemaakt dit jaar. Nog voor het verlaten druk ik een fles karnemelk en een gembershotje achterover en drink ik een gratis bekertje thee op omdat 'ie gratis was en met dit maagfundament trotseren we de eerste manche richting Göttingen in een kantelende diesel.
94. Erfurt Hbf, op een rustige zondagochtend.
95. Niet veel mensen vonden de behoefte om op pad te gaan vandaag, hier.
96. Overstap in Göttingen. Met twee opeenvolgende treinen die in een tweeuursdienst rijden duurt dat helaas soms lang. In dit geval meer dan een uur.
Het eten zal van een - overigens teleurstellende - stationsbakkerij in Göttingen komen, maar ja, maagvulling... genoeg tijd om het naar binnen te werken is er wel, want de overstap was immers meer dan 1 uur. Dat zijn van die leuke dingen als je over moet stappen op treinen die beide eens in de twee uur rijden en niet aansluiten. Nog leuker is dat ze van verschillende vervoerders zijn, waardoor enige aansluitingsgaranties totaal niet van toepassing zijn. Ach ja.
Na anderhalf uur in de kanteldiesel en een uur knagen en wachten tegelijk was het nu tijd voor bijna twee uur in een klassieke talent. We lopen wat vertraging op onderweg waardoor onze aansluiting van 6 minuten de mist in dreigt te lopen. Met nog één minuut over van die zes rent de meute naar de RRX die al klaar staat, maar veel zin om te rennen heb ik niet. Ik kan lopend en wel de trein nog halen en zo volgt weer een geschiedenisloze anderhalf uur durende tocht.
97. Ik verlaat deze nu weg rijdende RRX om hier in Mülheim(Ruhr)Hbf de S-Bahn tot aan Oberhausen te nemen.
Ik neem deze S-Bahn om eens in deze nieuwe trein te zitten en vooral om het stoelmotiefje (de moquette, ik verzamel die immers op Flickr) vast te leggen van deze nu groene S-Bahnstellen vast te leggen (ik kom niet zo vaak in deze uithoek). In Oberhausen koop ik nog een los kaartje Emmerich - Arnhem. Ik blijf ik onzinnig vinden dat een los ticket naar Arnhem niet meer te krijgen is en zelfs het kaartje dat het uitspuwt wekt twijfel op omdat het alleen een Preisstufe toont en het station waar het gekocht is, waardoor ik denk: is dit nu voor 'sofortigen Fahrtantritt' met een geldigheid die direct ingaat vanaf het moment van aanschaf, wat in Hongarije en bij de TEC overigens wel het geval is? Gedoe gedoe, en ik heb ook geen zin om te wachten op de RE 19 naar Arnhem, dus ik stap gewoon in de RRX naar Wesel, omdat die een uitstekend werkende Wifi heeft, zodat ik onderweg (en zelfs tot na aankomst in Wesel omdat deze trein na meer dan 10 minuten keertijd daar blijft stilstaan en open is) nog de F1 kan streamen. Zodra de bandbreedte op was, verhuiste ik gewoon naar een rijstel erachter, waar de bandbreedte weer ververst werd naar nog eens zoveel megabytes.
Enfin, de RRX vertrekt met een handvol vertraging en dan komt niet al te lang daarna de RE19 binnenrijden. Ik krijg geen controle, maar wel krijg ik de vraag waar ik naartoe ga, waarschijnlijk voor de keycards of zo. De trein komt in tegenstelling tot de RRX nu een handvol minuten te vroeg in Arnhem aan waardoor ik een trein vroeger kan halen dan voorzien. In die trein zit een vrouw met een kind die belt en daar in een angstige, quasi paranoïde toon luidop vertelt dat ze precies eerste klas is gaan reizen 'want ik moet echt afstand houden'. Nou ja, dat lukt perfect, want er is helemaal niemand in dit deel van de eerste klas in deze Virm. De rest van de rit naar huis verloopt geschiedenisloos.
Zodoende was dit alweer een tocht in Coronatijd, dit keer in Duitsland. Ik ga na deze tocht nog een keer op pad, iets dat al vanaf maart op de agenda stond, maar wat met een half jaar uitgesteld is. Die tocht zal waarschijnlijk voor mij de laatste lange tocht worden voor dit jaar of überhaupt de laatste in het buitenland omdat er nu weer wat reisbeperkingen zijn opgelegd en het uitzicht op stabilisatie van de toestand niet positief is. Enfin, dat dacht ik in augustus nog niet, dus wat dat betreft: hoi!
Een volgende post over Interrail in 2020 staat hier
Daar kan ik met mijn hoofd niet bij. 
.