Tja, in het kader van 'we mogen nergens meer heen en om toch een beetje in de sfeer te blijven plaatsen we dan maar reisverslagen uit het verleden' wil ik ook wel wat steentjes bijdragen. Intussen is vaak Oostenrijk en Italië voorbij gekomen en nu zal ik daar iets heel anders aan toevoegen. In plaats van de Alpse bergen breng ik ulieden nu nóg meer bergen, maar dan veel noordelijker, namelijk Scandinavische! Wat volgt is een tweeluik met twee Scandinavische landen waar ik respectievelijk eind 2017 en begin 2018 geweest ben (zonder garantie op bergen overigens) en dit eerste deel gaat over mijn eerste bezoek ooit aan Noorwegen en zelfs Scandinavië in het algemeen. Er komt zowaar sneeuw in dit verslag voor, dus stook die verwarming op, de winter komt er immers weer aan, ondanks dat er waarschijnlijk wederom geen serieus te nemen sneeuw zal vallen in de lage landen (de Ardennen uitgezonderd waarschijnlijk, maar daar mogen wij Nederlanders toch niet meer komen). Dat ook nog eens in een tijd waarin nu al de kerstboom in de huiskamer staat en het huis is voorzien van allerlei verlichtingen en versieringen. Misschien moeten we dan toch die berg gaan bouwen in Flevoland... Hoe dan ook: net zoals bij een eerder reisverslag hebben veel foto's een watermerkje, omdat ik die in de tijd toen ik deze foto's uitzocht het mooi vond om die erop te zetten. Voel je vrij die te negeren.
Het begin
Ergens tegen het einde van oktober 2017 kwam ik nog maar net terug van een weekendje naar Alsace en Baden-Württemberg en een week later zou ik alweer ergens ver weg zitten, namelijk Noorwegen. Ik heb eigenlijk tot dan toe niet overwogen om er naartoe te gaan binnen afzienbare tijd, maar soms lopen dingen anders dan je zou verwachten. Een vriend, die Belgisch/Noors is, zou naar Noorwegen gaan voor een week en ik kreeg de vraag voorgelegd of ik mee zou willen. Hij vliegt altijd via Schiphol naar Oslo en dan zou hij me op kunnen pikken. Voor mij een leuke verrassing en zo stemde ik toe om mee te gaan.
Tegen de avond troffen we elkaar op de luchthaven van Amsterdam om met de Cityhopper richting Oslo Gardermoen te vliegen. Onderweg krijgt iedereen een paar broodjes, een maf klein bekertje water, een sapje en genoeg papier om er een uil mee uit te scheuren en zo komen we de bijna twee uur durende vlucht wel door terwijl het stilaan donker wordt.
1. Ditmaal eens geen prijsvechter voor de verandering.
In het donker landen we en we gaan meteen per Flytoget richting Oslo Sentralstasjon (Oslo S). Flytoget, dat uitgesproken dient te worden als 'flüütoege' en niet 'fly to get' zoals je zou verwachten in het Engels, wat zo een beetje letterlijk de vlieg(tuig)trein betekent, is de traditioneel ietwat duurdere luchthavenexpresstrein tussen allerlei regionale treinen door, maar volgens mij scheelde het qua prijs niet zo heel veel, met het idee dat Noorwegen al een relatief bovengemiddeld duur land is. Het kostte toen 90 Noorse kronen onder studententarief. Tegenwoordig kost het 99 kronen.
2. Op de luchthaven is het niet moeilijk om te herleiden wanneer de volgende trein vertrekt richting Oslo.
In die trein ontdek ik dat 'trykk' duwen betekent (voor ons Nederlandstaligen heel logisch) en dat daar men grote beeldschermen midden op het balkon zet om er reclame op af te spelen. Flytoget is onderdeel van Vy, wat in 2017 nog het ietwat twijfelachtige NSB heette en dat is traditioneel het staatsspoorbedrijf geweest van Noorwegen.
Even kort over Vy danwel NSB: het is het bedrijf dat vroeger het monopolie op het treinverkeer had in heel Noorwegen, wat de NMBS in België nog steeds veel te lang heeft als je die nieuwe Europese richtlijnen over 'open access' op de sporen moet geloven. NSB, oftewel Norske Statsbaner is zodoende hernoemd naar Vy omdat men - los van alle zweverige onzin over leven, visie en ambitie en zo - van opvatting was dat het bedrijf niet meer de staatsspoorwegen van Noorwegen is, omdat ze het spoor niet bezitten en beheren en omdat ze ook maar één van de bedrijven zijn die aan spoor- en busvervoer doen. Beetje raar, aangezien het bedrijf nog steeds volledig in staatshanden is en omdat NSB nooit zich heeft bekommerd met het onderhoud - dat deed BaneNOR altijd, wat hier ProRail heet. Daarbij valt een grappige voetnoot te plaatsen dat de treinen vroeger wel eerst allemaal in bezit waren van NSB, maar deze zijn allemaal geschoven naar een nieuw geschapen bedrijf met de naam 'Norske tog AS' (letterlijk 'Noorse trein') - dat wellicht niet geheel ontoevallig in staatshanden is - die de treinen verhuurt aan alle ondernemingen die in Noorwegen tegenwoordig de treindiensten runnen (daarover later meer), zodat Vy formeel daar niets mee mee van doen heeft. Hartstikke leuk, die Noren. Alleen is het voor Vy wat jammer dat ze ongeveer twee derde van het hele Noorse spoornetwerk kwijt zijn geraakt bij de openbare aanbestedingen, maar (wederom) daarover later meer.
Terug naar Flytoget (een onderneming die opgericht werd door NSB overigens). De rit verloopt vlot en zonder aanvullende activiteiten lopen we naar de verblijfplaats, een hostel, om de kosten toch wat beheersbaar te houden. Veel is betaalbaar, maar ja, betaalbaar is een betrekkelijk begrip, want ja, ook al kun je iets betalen, zou je dat ook willen en kun je je dat ook in alle redelijkheid veroorloven? Dat is een realistischer antwoord dan 'dit is onbetaalbaar'.
De dag erna spendeer ik in Oslo om de stad te gaan verkennen.
3. Het is pas tegen half tien of zo echt gunstig licht in de stad en tegen die tijd begeef ik me naar het dichtstbijzijnde T-bane station (Tunnelbane, de metro van Oslo) om een 24-uurskaart te kopen en om me richting het centraal station te begeven.
4. Niet echt een goede eerste indruk van Oslo wat betreft de metro...
5. Onderweg naar het centraal station lopen we een klein stukje. Het centraal station zit ergens in dit gebouw verstopt.
6. Het plein voor het centraal station.
7. Het blijft een raar idee dat 'Sentralstasjon' met een s geschreven wordt, maar ja, da's het Noors nu eenmaal.
8. Een trein van het type 75, voor ons gewoon een Flirt, maar wel eentje die 200 kilometer per uur kan doorstampen, hoewel die dat volgens mij alleen kan doen tussen Oslo S en Eidsvoll.
9. Een type 69, een klassieke pendeltrein, een heus aandoenlijk uitziend koekblik.
10. Een trein van Flytoget van het type 71. Alleen Flytoget gebruikt treinen van het type 71.
Mijn reisgezelschap heeft wat andere dingen te doen en zo trek ik zelf mijn plan. Eerst zal ik maar eens wat treintjes kieken om te zien wat hier zoal rijdt, maar erg lang blijf ik er niet, want er is nog een hele stad te verkennen.
11. Een tram van het type SL95, alomtegenwoordig in de hoofdstad.
12. Twee trams: ook een van 't type SL79.
Oslo (hoort eigenlijk uitgesproken te worden als 'oesloe') heette vroeger Christiania omdat een Deens-Noorse koning het nodig vond om de stad naar zichzelf te vernoemen, maar sinds 1925 heet de stad 'Oslo' en waarom de stad zo heet weet niemand echt zeker. Etymologische geschiedenis zit vol met 'we weten niet waarom we dit eigenlijk zo noemen', zal ik maar zeggen. Oslo heeft een vesting, een oud centrum, veel 'Scandinavische koubouw', volkshuisvestingstreurbouw en het heeft her en der een beetje een ghettosfeer, hoewel het toch een veilige stad betreft. Tussendoor eet ik wat pølser (broodje met een worst er in) op omdat die nu eenmaal in verhouding tot de rest van het eten daar het goedkoopst zijn en ook - evenzeer belangrijk - deel uitmaken van de ziel van de Noor, zoals worstenbroodjes dat zijn voor Brabanders en kroketten dat zijn voor de rest van Nederland, hoewel dat natuurlijk licht betwijfeld kan worden.
13. Het parlement van Noorwegen: het Storting.
14. & 15. Het Akershus festning, een eigenlijk nooit ingenomen vesting door de aartsvijand Zweden; de plek waar diverse Noorse koningen in de koninklijk mausoleum in opgebaard liggen en een plek waar tijdens en vlak na de WOII diverse mensen (respectievelijk verzetslieden als oorlogsmisdadigers) geëxecuteerd werden. Het is een mooi, meer dan 800 jaar in stand gebleven bouwwerk in de directe nabijheid van de hoofdstad.
16. Het doet me ergens denken aan Duitsland.
17. & 18. Gamle Oslo.
19. Oslo mag dan wel Christiania geheten hebben, maar soms doet Oslo me ook een klein beetje denken aan Kopenhagen's Christiania.
20. Oslo's singel: Akerselva.
Na het centrum gezien te hebben trek ik per T-Bane richting Holmenkollen, een oord aan de rand van Oslo, hoog in de heuvels, om er een skischans te bekijken.
21. Een metrotreinstel in Holmenkollen.
22. Vanaf Holmenkollen is het uitzicht weids. De 'bergen' in de verte zijn wolken, mocht daar twijfel over bestaan.
23. Deze skischans in kwestie is de oudste van zijn soort ter wereld en hier werden de Olympische Spelen gehouden in 1952.
24. Het is wel markant om zo'n schans te zien al er geen sneeuw ligt.
25. In de buurt, aan de metrohalte, een blik op de halte.
26. Het stadhuis van Oslo, waar net een tram voorbij komt.
27. Het wordt stilaan donker en ook hier nog even een blik op een veerboot waar je met een 24-uurskaart op kan.
28. Vanuit de nieuwe wijk is het uitzicht op het Akershus mooi, samen met de klok.
Het is intussen avond en ik begeef me naar een plek in Oslo aan een voetbalstadion om weer af te spreken met mijn reisgenoot en daarvoor neem ik vanaf station Nationaltheatret een trein van lijn L1 tot het centraal station om daarna wederom een metro te pakken.
29. De wandelgang naar station Nationaltheatret.
30. Een moderne vertrekstaat met zoneaanduiding, een erg nuttige feature die onder meer Zwitserland heeft geperfectioneerd.
31. Een trein van het type 72, gebouwd door Ansaldo Breda, die verrassend genoeg, na wat opstartproblemen die twee jaar aanhielden, toch geliefd lijken te zijn door de ouderhoudsploeg.
32. De stationsklok van Oslo S, in het donker.
Een paar pizza's verder is het tijd om te gaan slapen.
Oslo verlaten, op naar de fjorden
De volgende dag verlaten we Oslo en zullen we grotendeels onderweg zijn per trein, bus en veerboot. De bestemming is Molde, in de provincie Møre og Romsdal. Om daar te komen moeten we eerst per trein naar Åndalsnes, om daarna op een bus te stappen tot aan Molde. De rit per trein kostte 649 Noorse kronen, omgerekend zo'n 61 euro.
Deze barre tocht richting het midden van het land begint met een tramrit naar het Sentralstasjon op dezelfde 24-uursticket van gisteren, want de dag na aankoop is deze nog steeds geldig tot het tijdstip waarop deze is aangekocht en dat is prettig. Zo is 24 ook echt 24 uur (ik kijk jou aan Amsterdam). We moeten een 'Region'-trein (beschouw het maar gerust als een intercity) nemen met vertrektijd 8:04, dus dat past prima binnen de 24 uur in kwestie.
33. Tijd om de trein te nemen. Wij nemen de NSB Regiontog met bestemming Trondheim (met aansluiting op de trein naar Åndalsnes).
In 2017 werden bijna alle treinen in Noorwegen uitgebaat door de NSB (tegenwoordig dus Vy geheten), maar sinds 2018 heeft de liberale regering besloten om het land op te delen in concessies ('trafikkpakker') waar bedrijven zich voor konden inschrijven. Dat heeft ertoe geleid dat het hele noorden van Noorwegen, inclusief de route Oslo - Trondheim, sinds dit jaar in handen is van een Noorse tak van de SJ, de Zweede staatsspoorwegen. Het zuiden was sinds 2019 al in handen gekomen van het Britse Go-Ahead (ook bekend van treinverkeer in Baden-Württemberg en hun bovengemiddeld lange inzet van n-wagens vanwege te laat geleverd en/of defectrijk materieel). Een beste kaalslag dus voor Vy, maar helemaal weg zijn ze niet, want het westen is wel aan Vy toegekend, net als - als ironisch hoogtepunt - de Zweedse nachttrein Stockholm - Luleå - Narvik (da's in Noorwegen!) die eerst door SJ werd uitgevoerd. In de toekomst worden nog twee concessies vergeven voor een aantal netwerken in en rondom Oslo, maar die zullen niet eerder dan 2022 dan wel in 2024 in werking treden.
Enfin, de NSB Regiontog wordt gereden met een vierbakstrein van het type 73, een trein die een vervolg is op het type 71 (dat door Flytoget wordt gebruikt), die op haar beurt weer gebaseerd is op de Zweede X2. Een verschil ten opzichte van type 71 is dat 73 een kantelbakconstructie heeft. De trein heeft wat moeilijkheden gehad bij zijn intrede, zoals assen die scheuren kregen, reizigers die ziek werden onderweg en ook werd dit type trein uit de dienst genomen op de lijn tussen Oslo en Bergen nadat deze te gevaarlijk werden bevonden bij zware sneeuwval omdat deze trein niet goed met de grote hoeveelheden sneeuw kon omgaan. Zo zou deze trein verwordt en tot een soort slee die over de sneeuw van de sporen los zou kunnen raken in tegenstelling tot een veel zwaardere locomotief die de sneeuw gewoonweg voor zich uit 'ploegt'. Mijn trein hoort bij de A-serie, die specifiek gebouwd is voor intercitydiensten. Er is ook een B-serie die voor pendelverkeer is en hoewel ze van hetzelfde type zijn kunnen ze gek genoeg niet samen rijden. Hoe dan ook: mij wacht een net geen 4 uur lange tocht vanuit Oslo tot aan Dombås, waar ik over moet stappen op een andere Regiontog met bestemming Åndalsnes, over de Rauma-lijn (Raumabanen).
34. Onze trein, van het type 73.
De tocht voert langs kleine huisjes, heel veel bossen, heuvellandschap en meren en het is ergens toch wel een emotionele tocht geworden, want terwijl mijn reisgenoot diep in slaap was, kon ik op het uitstekende Wifi-netwerk aan boord een hele benefietconcert in HD terugkijken ter ere van de dan een paar maanden geleden overleden Chester Bennington, zanger in de band Linkin Park, waar ik graag naar luister(de). Ik weet niet per se waarom, maar om dat te zien deed me meer dan ik zou denken, terwijl de trein in stilte het tamelijk monotone maar niet bepaald saaie Noorse landschap doorkruiste. Iemand voor me was een Interrailfolder aan het lezen.
35. Impressie van de route in het begin.
36. De trein maakt zijn eerste grote tussenstop in deze stad, bekend van zijn schaatstoernooien: Hamar.
37. Ernstiger wordt het weer als we dichter bij Dombås komen.
Des te noordelijker we raakten, hoe kouder het werd en zodra we op tijd aankwamen in Dombås begon het zowaar met sneeuwen. De overstap is formeel vijf minuten, maar we konden meteen na aankomst lopen naar de andere kant van het perron om op de 'Talent' (type 93) te stappen die al klaar stond. Het was een kort treintje die net aan alle overstappende reizigers aankon, maar heel veel meer had het niet moeten worden.
38. Onze trein te Dombås en het is een drukte van jewelste.
39. De 'Talent' met bestemming Åndalsnes in Dombås.
40. Het is maar dat we in de trein zitten intussen, maar zelfs dan was er nog een wachtruimte beschikbaar.
41. Opeens, na geen sneeuw gezien te hebben, is er nu overal sneeuw.
42. Eenmaal vertrokken begon het harder en harder sneeuwen en het leek zelfs wel alsof we in een sneeuwstorm terecht waren en zo zag je na een tijd geen reet meer.
Dit weer hield drie kwartier aan, maar aan het einde van de dan nog resterende half uur werd het alweer kalmer en bij aankomst op het eindpunt Åndalsnes was het alweer droog.
43. Zodra het iets opklaarde werd de indrukwekkende route van de Raumalijn goed zichtbaar.
44. En toen stonden we in Åndalsnes.
45. Door sneeuw gehavend, in een donkergrijze lucht.
46. Het station van Åndalsnes, in natte toestand.
47. Een bijzonderheid aan het station van Åndalsnes is dat er een oude treinwagon langs het station staat die is ingericht als kapel.
48. Åndalsnes is een havenplaats van waaruit cruiseschepen vertrekken naar weet ik waar, maar het hoogseizoen is tegen de tijd dat ik daar aankwam natuurlijk allang voorbij, dus zo ligt Åndalsnes er maar verlaten bij.
Veel tijd brengen we hier niet door: we hebben 10 minuten overstap op de aansluitende bus van FRAM met lijn 420 die ons naar Molde zal brengen. Deze bus is een langeafstandsbus die ons dieper in het fjord sleurt en grappig genoeg geeft een Interrail-pass 50% korting op deze FRAM-buslijn (samen met de lijn 681 naar Ålesund).
49. Een FRAM Ekspress-bus van lijn 681 met bestemming Ålesund.
50. Dezelfde bus, klaar om reizigers in te laden. Een identiek type bus voorziet onze route naar Molde.
51. Dit is weer wat anders dan de spoorlijn. Tijd voor asfalt.
52. Met de bus volgen we getrouw de loop van het water van diverse fjorden.
53. Een vredig bestaan hebben degenen die zich nergens om te bekommeren hebben.
54. Op een gegeven moment moet de bus bij Åfarnes een veerboot op om niet een eeuwigheid langer onderweg te zijn om om het water van Langfjorden te rijden.
55. Op het water, langs de fjorden, inbegrepen in de busrit.
56. Zoals gebruikelijk wordt iedereen op de veerboot uit de bus gestuurd, maar hier zou je evengoed ook kunnen blijven zitten.
57. Tegen kwart over 3 zijn we dan in Molde aangekomen. Onze bus rijdt verder als lijn 421.
Vanaf hier worden we opgehaald door familie van mijn reisgenoot waarbij ik kan verblijven voor een paar dagen. Het verblijf is gelegen op het eiland Gossa, wat betekent dat we nog een stukje te gaan hebben en nog een keer de veerboot op moeten vanaf Hollingsholmen. We worden nu per auto gebracht, maar het zou ook per bus gekund hebben aangezien er reguliere lijndiensten op het eiland rijden en zelfs van en naar naar Molde toe. Veel informatie is niet te vinden aan de bushaltes in kwestie (letterlijk staan daar alleen maar palen met een blauw bord eraan met een witte bus erop), maar online wel.
58. Wachten bij de haven van Hollingsholmen.
Gossa (Aukra) en Molde
Gossa is een apart eiland: het is een vlak eiland, net wat groter dan Schiermonnikoog, dat omringd is door bergen met ijstoppen van de fjorden waar het eiland tussen geklemd zit. Een aanzienlijk deel van het eiland wordt in beslag genomen door een gasfabriek (gas, de industrie waar de economie van Noorwegen zo een beetje op draait) die zorgt voor de overgrote meerderheid van de werkgelegenheid op dit eiland. Veel toerisme is hier niet te bespeuren, want er gebeurt hier eigenlijk ook niks. Er heerst stilte, rust, als je tenminste ver genoeg van de gasfabriek bent. De tijd spendeer ik wandelend en ik heb ook geprobeerd te fietsen op een al jaren niet meer gebruikte mountainbike die ergens in een schuur verstopt stond, maar de fiets kreeg onderweg een klapband en zo kon ik 2 kilometer terugwandelen. Blij dat het op een eiland is en dat het eiland niet zo groot is.
59. Op het eiland, met veel meer kleinere eilandjes, in de Noorse zee.
60. Ondanks dat het toeristische gehalte nogal laag is, is er wel een boek ergens te vinden waar iedere voorbijganger wat in kan zetten.
61. Er is hier letterlijk niets anders dan een vlak landschap.
62. Op dit eiland is een klein vliegveld, ooit gebouwd door de nazi's, want ja, Noorwegen was in tegenstelling tot eerder vermeld niet hartstikke fout in de oorlog, maar eerder bezet geweest op een vergelijkbare manier als Nederland, want Noorwegen lag simpelweg daar strategisch te belangrijk voor 'om dat maar, ondanks de neutraliteit van Noorwegen, zo te laten liggen'.
63. Dit eilandje lag wel gunstig voor het bewaken van de zeeën en zo was het een goed idee om dit eiland ook te beplempen met een bunker.
64. Het had eigenlijk ook een strafkampeiland kunnen zijn, maar dat was het gelukkig niet.
65. In tegenstelling tot Denemarken kan ik niet zeggen dat Noren hier zo goed Engels kunnen. Dit bord rechtsboven alleen al: "Walk your bike" klinkt voor ons Nederlanders niet helemaal jofel, hoewel Amerikanen daar schijnbaar anders over denken.
Na een dagje op Gossa maakten ik en mijn reisgenoot de dag erna een uitstapje naar Molde, om het stadje zelf te verkennen.
66. Onderweg naar de veerhaven van Gossa, te Aukra, is deze kerk te vinden van de Noorse Staatskerk.
67. Aan de haven is het niet druk.
68. De veerboot!
69. Molde heeft als kenmerkend beeld dit gebouw dat lijkt op een zeil van een zeilboot.
70. Heel oud oogt Molde niet, maar hier heeft het stadje een aardige blik.
Molde ligt in een provincie, dan wel uithoek, waar men als enige in Noorwegen veelal Nynorsk gebruikt in plaats van het alom gebruikelijkere Bokmål. Nynorsk is ooit ontwikkeld als tegenhanger van het meer op het Deens gebaseerde Bokmål maar veel aanhang heeft het an sich niet gevonden, ondanks dat het wel gekenmerkt is als standaardtaal in Noorwegen. In deze provincie rijden bussen op displays soms 'tweetalig' rond, zodat 'ikke i rute' ook als 'ikkje i rute' getoond wordt, wat het ook waard mag zijn.
71. Het mooist wordt alles vanop de heuvel, met blik op Molde in Varden.
72. Een monument, waarvan het me ontschoten is waar het voor was.
73. Blik op de Tresfjordbrua.
Weer naar huis
Dan breekt het moment weer aan om naar huis te keren. We vliegen terug naar Amsterdam vanuit de luchthaven va Ålesund-Vigra en daarvoor worden we gebracht naar Ålesund per auto. Om daar te komen moeten we twee keer een veerboot op: eerst naar Hollingsholmen en daarna vanaf Molde naar Vestnes. Nadien wordt het een lange tocht naar Ålesund.
74. Aan de veerhaven komen veel lijnbussen voorbij gereden. Hier is de bus van lijn 420 te zien, die we in de tegenovergestelde richting genomen hebben, vanuit Åndalsnes.
75. Hier een streekbus, met blauwe voorkant.
76. Deze expressbus (Mørelinjen) maakt praktisch een enorme omweg ergens door via Molde naar Kristiansand te rijden.
77. Eenmaal op de veerboot is dat 'zeil' weer te zien en het voetbalstadion van de plaatselijke FK.
78. Nog een veerboot, zo een die ook naar Gossa vaart. De grap van de naam Fjord1 is dat het fonetisch 'fjorden' is, wat 'het fjord' betekent.
79. Eenmaal in Vesnes volgt de tocht over de snelweg naar Ålesund. Treinen zul je hier niet vinden.
80. Aangekomen aan het Trafikkterminal van Molde. Hier staan een aantal streekbussen geparkeerd.
81. Volvo is hier het huismerk.
82. Daar hebben we ruim de tijd om de stad te verkennen. Ook hier zoeken we de hoogte weer op om van het uitzicht te genieten.
83. Het is een schilderachtig oord met veel gekleurde huizen zoals je ze eigenlijk stiekem zou verwachten van Noorwegen, gelegen aan een fjord, met een haven.
84. Een veerboot die net de haven van Ålesund binnen komt varen.
85., 86., 87. Wandelen door Ålesund.
Vanaf de halte Rådhus nemen we een bus naar het schiereiland Vigra, waar de luchthaven ligt die sinds 2013 een directe verbinding heeft met Schiphol. Het wordt alweer gauw donker en zo stijgen we in het donker op richting Nederland. Daarmee komt deze reis ten einde. Een mooie ervaring, op losse kaartjes. De tocht smaakt naar meer, maar sindsdien ben ik eigenlijk niet meer in Noorwegen gekomen. Wel ben ik daarna nog in Scandinavië gekomen en dat komt in het volgende deel aan bod. Ik hoop dat dit verslag zich liet smaken, dank voor het lezen, en tot de volgende!
Een volgende post over een tocht naar Jutland in Denemarken staat hier.
Noorwegen blijft een mooi land. Ben benieuwd naar het volgende deel.
