Sophie gaat naar een dwergstaat #5 [54f]
Geplaatst: zo 06 jun 2021, 19:49
Afgelopen dinsdag keek ik in mijn agenda, en zag dat ik pas zaterdagochtend weer hoefde te werken en tot die tijd helemaal niets om handen had. Reden genoeg om weer eens een lange treinreis te maken. Nederland ken ik nou wel en ik had nog een interrailpas liggen, dus het was tijd om een buitenlands tripje te plannen, nu we Duitsland weer in mogen. Mijn oog viel al snel op de spoorlijnen langs de Rhein en Mosel naar Luxemburg, om vervolgens via de Belgische route weer terug te keren naar huis.
Dit bleek echter wel vrij krap om in een dag te plannen, dus keek ik voor de grap eens wat een goedkoop hotel zou kosten in Luxemburg voor de volgende dag. Dit bleek echter vrij duur, €60 per nacht voor iets ver buiten het centrum. Toen zoomde ik per ongeluk te ver uit…
Onderaan mijn scherm zag ik een hotel in Luzern, Zwitserland voor slechts 34 euro per nacht, op nog geen 10 minuten lopen vanaf het station. Bingo! Dit hotel is een zogenaamd capsulehotel, een concept dat uit Japan is over komen waaien. Krap, goedkoop, maar het zag er nieuw uit en ik wilde toch alleen maar een slaapplaats, terwijl ik iets te paranoïde ben voor een slaapzaal met mijn dure telefoon, laptop en koptelefoon.
De volgende dag stapte ik in de bus van 8 uur 's ochtends naar Breda, waar ik 20 minuten later aankwam. Het plan was om via Brussel naar Frankfurt te reizen, om daar de ICE naar Ulm te pakken en zo via Oostenrijk en Liechtenstein in Zwitserland te belanden. Op het station van Breda zag ik echter dit:
Doei planning. Er was een trein gestrand op de HSL en vrijwel alles reed met +30 of helemaal niet. Dan maar koffie en een gratis Bravo-mondkapje halen en een nieuw plan maken.
Een koffie en mondkapje later zag ik dat de IC Brussel van 7:42 nog steeds niet vertrokken was, dus snel naar het perron. Hier kwam een trein binnen en iedereen stapte in, waarna werd omgeroepen dat dit de IC naar Den Haag is en dus iedereen weer uitstapte.
Een geluk bij een ongeluk?
Met 60 minuten vertraging kwam dan eindelijk de IC Brussel aanzetten. Daarna viel de TRAXX uit en stonden we nog een kwartier stil terwijl de machinist hem weer aan de praat probeerde te krijgen. Met +85 reden we dan eindelijk Breda uit, de HSL op. Het was echter nog niet gedaan met de vertraging, in Antwerpen Centraal was dit al +92.
De conducteur kwam vervolgens langs, waarmee ik dit kort maar krachtige gesprek had:
"Waar ga je naartoe?"
"Brussel-Noord"
"Nee, je gaat naar Mechelen."
Oke dan.
Onze trein werd dus opgeheven in Mechelen. Dan maar met de NMBS verder naar Brussel, om daar een nieuw plan te bedenken, want die ICE haal ik niet meer. Mijn IC vertrekt vanaf de 2 mooie perrons in Mechelen. Gaat de rest van dit station ooit nog eens aangepakt worden?
In Brussel Zuid heb ik eerst nog geprobeerd mezelf de Thalys in te praten, met een uitgeprint papiertje van het loket waarop mijn enorme vertraging stond in de hand. Dit lukte echter helaas niet, ze wilden 20 euro van me. Tijd voor een ander plan. In de reisplanner zag ik een andere route die ik nog nooit had gedaan, dus dat werd hem.
Brussel Zuid vind ik een bijzonder onprettig station, zelfs om 11 uur 's ochtends zit het al vol met dronkelappen en ruikt de helft naar pis, dus ik heb een half uur op het perron gewacht op mijn volgende trein:
Ik vergis me er toch altijd in hoe ver Luxemburg nog is. Hier kwamen we pas om 14:50 aan, verrassend genoeg wel op tijd, onlangs het vele stilstaan in bossen onderweg. Mijn volgende trein ging pas om 15:39, dus ik had tijd om even rond te dwalen, lunch te halen en treintjes te kijken.
Opvallend bij deze dubbeldekker is dat de deuren niet allemaal op dezelfde hoogte zitten.
Mijn trein naar Metz.
De route naar Metz is niet bijzonder spannend. Het landschap glooit een beetje, maar de vallei is erg industrieel. Maar we rijden redelijk op tijd dus ik vind het al lang best.
Metz-Ville is een typisch triest Frans station zoals er velen zijn. Donkere bunkers waar je nog niet dood gevonden wilt worden. Gelukkig is mijn overstap op de trein naar Strasbourg maar 10 minuten.
Onderweg verandert het landschap van industrie naar Windows XP. De route is voor de trein niet bijzonder spannend, maar wat wel bijzonder is dat de route grotendeels parallel loopt aan een kanaal, welke een 2300 meter lange tunnel heeft.
De TER naar Basel SBB
In Strasbourg heb ik weer een overstap van een kwartier op de trein naar Basel, welke met Corailrijtuigen rijdt. Heerlijk comfortabel, en met een maximumsnelheid van 200km/h nog lekker vlot ook.
Het interieur van een Corailrijtuig
Om ongeveer half 8 ben ik dan eindelijk in Basel. De Franse treinen komen hier op een eigen deel van het station aan, vanwaar je nog een flink eind moet lopen tot het Zwitserse deel van het station. Je wordt door een douanekantoortje gestuurd aldus de borden, maar in feite is dit gewoon een container die aan 2 kanten open is. Opvallend genoeg komen Duitse treinen wel gewoon aan op de reguliere perrons.
De vaccinatiecampagne schiet al goed op in Zwitserland.
Met deze SOB-trein was het tijd voor de laatste etappe van vandaag, Basel naar Luzern. Ik vind de kleur van de buitenkant spuuglelijk, maar wat een ongelofelijk comfortabele treinen zijn dit. Ik kreeg een beetje het idee alsof ik in de Business class van een vliegtuig zat. Wat een beenruimte, en dan zo'n tafeltje aan de zijkant, en ook nog verstelbare stoelen om het af te maken. Het Basels biertje op de foto is overigens niet te drinken, veel te zoet.
Na in Luzern nog snel avondeten gescoord te hebben bij de Burger King (Mijn eerste keer eten binnenin een eetzaak zitten sinds meer dan een jaar, voelde heel vreemd) was het tijd om me naar het hotel te begeven.
Nou, het capsulehotel dan. Het idee is dat je gewoon de minimale ruimte hebt om te slapen in je eigen capsule die je af kan sluiten. Meer ruimte heb je toch niet nodig, en badkamers zijn aan het einde van de gang. Ik vond het prima, maar je krijgt niet voor niks gratis oordopjes.
Het interieur van een capsule.
Na een snelle douche en een korte nacht is het tijd voor de tweede reisdag. Ik heb vlak voor het slapen gaan een reservering gemaakt voor de Frecciarossa, maar om in Milaan te komen moet ik eerst nog een stukje rijden. De dag begint op het station van Luzern om 6:00. Ik haal wat ontbijt in de plaatselijke Coop en neem de IC van 6:18 naar Lugano.
Dezelfde brug als hiervoor, maar dan bij daglicht.
Mijn trein naar Lugano.
Dit is waarschijnlijk zowel de snelste als de saaiste route om de Alpen te doorkruisen, met de Gotthardbasistunnel van maar liefst 57 kilometer en de Monte Ceneritunnel van 13.5 kilometer. Maar goed, tussen de vele tunnels in kan je nog wel wat van de omgeving zien, en die is hier schitterend.
Een korte overstap in Lugano later zit ik in de trein naar Italië. Gaan we eruit gegooid worden bij de grens of niet? In Chiasso stapt de Italiaanse Douane in, welke even door de trein heen banjert en vervolgens zonder iemand in mijn wagon te controleren weer uitstapt. Italië binnenkomen is gelukt. Tijd om de trein voor de terugweg te reserveren dus. Helaas ligt de interrailsite eruit, dus dan maar bij het loket
De rest van de rit is niet heel bijzonder. De Alpen maken plaats voor de Povlakte, en al snel rijden we door de voorsteden van Milaan. Vlak voor Milano Centrale zie ik plotseling een bijzondere trein staan op het opstelterrein: Onze goede oude Fyra rijdt tegenwoordig in Italië Frecciargento-diensten, treindiensten met een maximumsnelheid van 250km/h die net wat minder luxe zijn dan de Frecciarossa treinen.
In Milaan kom ik aan op station Milano Centrale, maar mijn volgende trein vertrekt vanaf station Milano Porta Garibaldi. Ik heb een ruim uur de tijd om hier te komen, dus dat wordt lopen in de hoop onderweg nog wat interessants te zien. De tocht loopt niet bepaald door een oud centrum of iets dergelijks, maar dichterbij Porta Garibaldi doemen ineens allerlei gloednieuwe flats op met veel groen eromheen, waar ik wel fan van ben. Het deed me een beetje denken aan het Chassepark in Breda, maar dan veel groter.
Het immense station Milano centrale, zelfs met mijn groothoeklens past het niet.
Er wordt hier nog druk gebouwd.
Dit is de eerste keer in lange tijd dat ik zo'n leuk flatgebouw zie. Ben benieuwd hoe dit er van binnen uit ziet.
Station Porta Garibaldi is dan weer een deprimerende betonnen bende.
Dit soort enorme schermen blijf ik een zwak voor hebben. Helaas wordt van sommige treinen het perron pas kort van tevoren bekend gemaakt, dus langzaam maar zeker stond er een steeds grotere menigte hier te wachten voor de trein die ik ook moest hebben, de 10:13 naar Lecce.
Dit is een Frecciarossatrein, het beste wat de Italianen te bieden hebben. Grote stoelen die verstelbaar zijn, ruime tafels en gratis eten en drinken. Van de dienstregeling snap ik dan weer helemaal niks. Tussen Milano Porta Garibaldi en Milano Rogoredo staat maar liefst een half uur gerekend, wat als gevolg had dat we met -12 aankwamen op Rogoredo. Na weilandstation Reggio Emilia AV (= Alta Velocità = hoge snelheid) komen we aan op Bologna Centrale, waar we het conventionele spoor opgaan richting Rimini, waar ik uitstap.
Hier heb ik 13 minuten om een reservering voor de terugweg te regelen, want de Interrailsite lag eruit, en om een buskaartje te zoeken, want dat kan ook niet in de bus. Dat eerste is gelukt, dat tweede niet. Dan maar zwartrijden. Ik neem hier bus 16 vanaf Rimini naar halte V. Dogana. Hier steek ik de straat over, en dan:
Welkom in San Marino! Een dwergstaatje dat omringd wordt door Italië. Ik had niet veel reden om hier te komen, behalve dat het een landje is waar ik nog nooit was geweest. Het viel me eerlijk gezegd ook een beetje tegen. Waar iets als Luxemburg nog een eigen identiteit en taal heeft die je overal tegenkomt, is San Marino praktisch gezien gewoon Italië, met precies hetzelfde straatbeeld en alleen maar Italiaanse producten in de supermarkt voor een Italiaanse prijs. Benzine was er iets goedkoper dan in Italië, maar dat was het enige verschil dat ik zag. Heb wel een stuk of 5 duur uitziende sportwagens zien rijden in de 2 uur dat ik er was, dus het zal wel goedkoper zijn om er te wonen dan in Italië.
Terug naar Rimini ga ik met de snellere shuttle van San Marino naar Rimini. Haltepalen staan niet overal waar de bus stopt, dus het was even zoeken, maar ik vond een lantaarnpaal met een dienstregeling eraan gehangen en over 5 minuten zou de bus al komen.
Deze comfortabele Crossway is van binnen eigenlijk hetzelfde als de exemplaren in Zeeland, heerlijk comfortabel dus. Een T100-bus op een route waar nergens harder dan 70 gereden mag worden is opmerkelijk, maar anders zou de chauffeur niet op zijn Italiaans kunnen rijden.
In Rimini was het tijd voor lunch. Ik had op internet een plekje gezien met een volledig veganistisch menu, en nog belangrijker: Een biertje dat wordt gebrouwen in San Marino. Het lag aan de rand van het oude centrum, dus ik kon misschien nog wat mooie dingen tegenkomen ook.
Het is een mooi plaatsje, maar ik ben in mijn wandeltocht niet veel unieks tegengekomen in vergelijking met mijn wandelingen door Como en Bergamo vorige zomer. Ik krijg de indruk dat dit soort Italiaanse steden aardig op elkaar lijken.
Lunch/avondeten deed ik bij Bar Leeeeeento, wat op geen enkele manier een standaard Italiaans café is. Veganistisch menu, wordt gerund door twee lesbiennes, en nog belangrijker: Geen servizio zoals je dat in Italië tegenkomt. Ze wilden zelfs een paar euro te weinig rekenen.
Mijn gemarineerde tofu/sla/pesto-tosti, met op de achtergrond een biertje uit San Marino. Besteld omdat ik iets uit dat land wilde proeven, maar het was nog erg lekker ook!
Ik heb nog een wrap meegenomen, omdat ik geen tijd zou hebben voor avondeten. Omdat ik nog 2 uur had voordat mijn trein zou gaan, ging ik naar het strand. Het was inmiddels 30 graden en ik kon wel wat afkoeling gebruiken. De route van het centrum naar het strand is een boulevard met vrijliggende fiets/wandelpaden. Aan het einde slaat de autoweg af, en is er een groene middenberm met fontein.
Het is dat ik geen handdoek bij me had…
Het strand van Rimini is heel vreemd als Nederlander. Het staat er helemaal vol met ligbedden en parasols, die je neem ik aan moet huren. Gelukkig stuurde niemand me weg toen ik toch gewoon ging zitten om even mijn schoenen aan/uit te doen.
Het water is hier veeeel warmer dan in Nederland. Heerlijk.
Daarna was het weer tijd om terug te keren naar het station, want ik zou de trein van 17:47 naar Bologna Centrale nemen. Ik ben ruim op tijd op het station, waar bijzonder weinig te beleven valt verder. Wel staat er een ÖBB-trein langs een perron, wat zo diep in Italië toch een opvallende verschijning is. Dit bleek de Eurocity naar München te zijn.
Een bus zoals degene die me naar San Marino bracht. Deze 12-meterbus heeft maar liefst 16 zitplaatsen.
Mijn trein naar Bologna Centrale.
Deze Trenitalia intercity is van binnen niet eens heel anders dan de Frecciarossa-trein. Wel is deze al een heel stuk ouder, en zijn er geen gratis snacks en drinken.
Na een vlotte rit naar Bologna Centrale stap ik uit, om daar de Frecciarossa naar Milano Centrale te nemen. Dit zou me een kwartier tijdswinst op moeten leveren. Het hogesnelheidsdeel van dit station voelt aan als een vliegveld, met een enorm grote hal, een groot bord met alle vertrektijden en achterlijk veel beveiliging.
Bologna Centrale
Je ziet hier ook een stand van Italo. Dit is een open access hogesnelheidstreinoperator, welke concurreert met Trenitalia. Op elk station waar ze komen wordt je doodgegooid met reclame hiervoor.
En een Italo-trein ziet er dus zo uit.
Kort daarna volgde mijn trein naar Milano Centrale.
En vanaf hier gaat het fout. Ik had een beetje verkeerd gepland. Mijn overstap op de trein naar Zwitserland was 13 minuten, maar ik had niet gezien dat de laatste trein door de Gotthardtunnel al om 22:00 uit Lugano vertrekt, maar liefst 3 uur eerder dan de IC-treinen in de rest van het land ermee ophouden. Mijn Frecciarossa stond 14 minuten stil in een weiland, dus mijn overstap was onhaalbaar. Geen idee met wat ik nu moest nam ik maar de volgende trein naar Lugano.
1 mentale breakdown in de trein later zou de conductrice kijken wat ze kon gaan regelen, en zo kwam ik die avond terecht in een 2-sterrenhotel in Lugano. Het personeel wuifde de nog niet betaalde toeristenbelasting weg want ik zou er toch alleen maar slapen en doorreizen, en ik kreeg zelfs nog een upgrade van kamer. Geen idee wat ik met een 2-persoonskamer zou moeten als ik in mijn eentje reis, maar goed. Ik ben al lang blij dat ik niet op een bankje hoefde te slapen, want de volgende dag zou ook weer een lange zijn.
Mijn hotelkamer in Luzern.
De volgende ochtend begon alweer vroeg. Mijn vriendin moest voor een afspraak naar Zürich, dus het plan was om samen te ontbijten. Moest ik wel om 10:00 daar zijn. Zo stond ik om 7:50 op het station om de IC van 08:02 naar Arth-Goldau te nemen.
Het Tilo-treintje naar Milano.
De Stadler SMILE die me naar Arth-Goldau zou brengen.
Er zijn slechtere uitzichten om mee wakker te worden…
…zoals het uitzicht in de Gotthardtunnel.
Ik kom iets na 10 uur in Zürich aan, en verblijf hier zo'n anderhalf uur. Ik haal op het station een snelle lunch, bestaande uit een flesje Chinotto en een broodje met een Beyond burger en allerlei gegrilde groenten. Niet goedkoop, maar voor een voorverpakte sandwich uitzonderlijk goed. Om 12:30 gaat het richting huis, te beginnen met de interregio naar Basel, welke via de noordgrens rijdt via het stadje Frick, wat me toch altijd laat denken aan een kind dat niet mag schelden van zijn moeder. Maar het kan altijd erger, vanaf Zürich HB gaan er ook diverse treinen naar de Kloten.
De Rhein tussen de bomen door, net na Frick.
Op Basel SBB heb ik een overstap van 15 minuten op de ICE naar Mannheim, welke met een ICE1 rijdt. Dat is voor mij een eerste keer, alhoewel ik aan de binnenkant eigenlijk geen verschil zag met de ICE3M van en naar Nederland. Na Mannheim stap ik over op een ICE3 richting Düsseldorf.
In Düsseldorf stap ik over op de RE19 naar Venlo, waar ik de IC naar Eindhoven Centraal neem. Voor het eerst ben ik Duitsland doorgekomen zonder gemiste overstappen. Maar dan gaat het fout. Bij Helmond lopen we +2 op en onze trein moet gekoppeld worden, en ik mis mijn laatste aansluiting van vandaag met 5 seconden. Dan maar door naar Den Bosch en met de 3600 naar Breda, waar ik een auto meepak van kantoor en zo om 22:10 thuis ben.
Het was een intense reis, maar ik heb me vermaakt. Uiteindelijk heb ik 2510 per trein afgelegd, 42km per bus afgelegd, 12km gelopen en 0 grenscontroles gehad.
Dit bleek echter wel vrij krap om in een dag te plannen, dus keek ik voor de grap eens wat een goedkoop hotel zou kosten in Luxemburg voor de volgende dag. Dit bleek echter vrij duur, €60 per nacht voor iets ver buiten het centrum. Toen zoomde ik per ongeluk te ver uit…
Onderaan mijn scherm zag ik een hotel in Luzern, Zwitserland voor slechts 34 euro per nacht, op nog geen 10 minuten lopen vanaf het station. Bingo! Dit hotel is een zogenaamd capsulehotel, een concept dat uit Japan is over komen waaien. Krap, goedkoop, maar het zag er nieuw uit en ik wilde toch alleen maar een slaapplaats, terwijl ik iets te paranoïde ben voor een slaapzaal met mijn dure telefoon, laptop en koptelefoon.
De volgende dag stapte ik in de bus van 8 uur 's ochtends naar Breda, waar ik 20 minuten later aankwam. Het plan was om via Brussel naar Frankfurt te reizen, om daar de ICE naar Ulm te pakken en zo via Oostenrijk en Liechtenstein in Zwitserland te belanden. Op het station van Breda zag ik echter dit:
Doei planning. Er was een trein gestrand op de HSL en vrijwel alles reed met +30 of helemaal niet. Dan maar koffie en een gratis Bravo-mondkapje halen en een nieuw plan maken.
Een koffie en mondkapje later zag ik dat de IC Brussel van 7:42 nog steeds niet vertrokken was, dus snel naar het perron. Hier kwam een trein binnen en iedereen stapte in, waarna werd omgeroepen dat dit de IC naar Den Haag is en dus iedereen weer uitstapte.
Een geluk bij een ongeluk?
Met 60 minuten vertraging kwam dan eindelijk de IC Brussel aanzetten. Daarna viel de TRAXX uit en stonden we nog een kwartier stil terwijl de machinist hem weer aan de praat probeerde te krijgen. Met +85 reden we dan eindelijk Breda uit, de HSL op. Het was echter nog niet gedaan met de vertraging, in Antwerpen Centraal was dit al +92.
De conducteur kwam vervolgens langs, waarmee ik dit kort maar krachtige gesprek had:
"Waar ga je naartoe?"
"Brussel-Noord"
"Nee, je gaat naar Mechelen."
Oke dan.
Onze trein werd dus opgeheven in Mechelen. Dan maar met de NMBS verder naar Brussel, om daar een nieuw plan te bedenken, want die ICE haal ik niet meer. Mijn IC vertrekt vanaf de 2 mooie perrons in Mechelen. Gaat de rest van dit station ooit nog eens aangepakt worden?
In Brussel Zuid heb ik eerst nog geprobeerd mezelf de Thalys in te praten, met een uitgeprint papiertje van het loket waarop mijn enorme vertraging stond in de hand. Dit lukte echter helaas niet, ze wilden 20 euro van me. Tijd voor een ander plan. In de reisplanner zag ik een andere route die ik nog nooit had gedaan, dus dat werd hem.
Brussel Zuid vind ik een bijzonder onprettig station, zelfs om 11 uur 's ochtends zit het al vol met dronkelappen en ruikt de helft naar pis, dus ik heb een half uur op het perron gewacht op mijn volgende trein:
Ik vergis me er toch altijd in hoe ver Luxemburg nog is. Hier kwamen we pas om 14:50 aan, verrassend genoeg wel op tijd, onlangs het vele stilstaan in bossen onderweg. Mijn volgende trein ging pas om 15:39, dus ik had tijd om even rond te dwalen, lunch te halen en treintjes te kijken.
Opvallend bij deze dubbeldekker is dat de deuren niet allemaal op dezelfde hoogte zitten.
Mijn trein naar Metz.
De route naar Metz is niet bijzonder spannend. Het landschap glooit een beetje, maar de vallei is erg industrieel. Maar we rijden redelijk op tijd dus ik vind het al lang best.
Metz-Ville is een typisch triest Frans station zoals er velen zijn. Donkere bunkers waar je nog niet dood gevonden wilt worden. Gelukkig is mijn overstap op de trein naar Strasbourg maar 10 minuten.
Onderweg verandert het landschap van industrie naar Windows XP. De route is voor de trein niet bijzonder spannend, maar wat wel bijzonder is dat de route grotendeels parallel loopt aan een kanaal, welke een 2300 meter lange tunnel heeft.
De TER naar Basel SBB
In Strasbourg heb ik weer een overstap van een kwartier op de trein naar Basel, welke met Corailrijtuigen rijdt. Heerlijk comfortabel, en met een maximumsnelheid van 200km/h nog lekker vlot ook.
Het interieur van een Corailrijtuig
Om ongeveer half 8 ben ik dan eindelijk in Basel. De Franse treinen komen hier op een eigen deel van het station aan, vanwaar je nog een flink eind moet lopen tot het Zwitserse deel van het station. Je wordt door een douanekantoortje gestuurd aldus de borden, maar in feite is dit gewoon een container die aan 2 kanten open is. Opvallend genoeg komen Duitse treinen wel gewoon aan op de reguliere perrons.
De vaccinatiecampagne schiet al goed op in Zwitserland.
Met deze SOB-trein was het tijd voor de laatste etappe van vandaag, Basel naar Luzern. Ik vind de kleur van de buitenkant spuuglelijk, maar wat een ongelofelijk comfortabele treinen zijn dit. Ik kreeg een beetje het idee alsof ik in de Business class van een vliegtuig zat. Wat een beenruimte, en dan zo'n tafeltje aan de zijkant, en ook nog verstelbare stoelen om het af te maken. Het Basels biertje op de foto is overigens niet te drinken, veel te zoet.
Na in Luzern nog snel avondeten gescoord te hebben bij de Burger King (Mijn eerste keer eten binnenin een eetzaak zitten sinds meer dan een jaar, voelde heel vreemd) was het tijd om me naar het hotel te begeven.
Nou, het capsulehotel dan. Het idee is dat je gewoon de minimale ruimte hebt om te slapen in je eigen capsule die je af kan sluiten. Meer ruimte heb je toch niet nodig, en badkamers zijn aan het einde van de gang. Ik vond het prima, maar je krijgt niet voor niks gratis oordopjes.
Het interieur van een capsule.
Na een snelle douche en een korte nacht is het tijd voor de tweede reisdag. Ik heb vlak voor het slapen gaan een reservering gemaakt voor de Frecciarossa, maar om in Milaan te komen moet ik eerst nog een stukje rijden. De dag begint op het station van Luzern om 6:00. Ik haal wat ontbijt in de plaatselijke Coop en neem de IC van 6:18 naar Lugano.
Dezelfde brug als hiervoor, maar dan bij daglicht.
Mijn trein naar Lugano.
Dit is waarschijnlijk zowel de snelste als de saaiste route om de Alpen te doorkruisen, met de Gotthardbasistunnel van maar liefst 57 kilometer en de Monte Ceneritunnel van 13.5 kilometer. Maar goed, tussen de vele tunnels in kan je nog wel wat van de omgeving zien, en die is hier schitterend.
Een korte overstap in Lugano later zit ik in de trein naar Italië. Gaan we eruit gegooid worden bij de grens of niet? In Chiasso stapt de Italiaanse Douane in, welke even door de trein heen banjert en vervolgens zonder iemand in mijn wagon te controleren weer uitstapt. Italië binnenkomen is gelukt. Tijd om de trein voor de terugweg te reserveren dus. Helaas ligt de interrailsite eruit, dus dan maar bij het loket
De rest van de rit is niet heel bijzonder. De Alpen maken plaats voor de Povlakte, en al snel rijden we door de voorsteden van Milaan. Vlak voor Milano Centrale zie ik plotseling een bijzondere trein staan op het opstelterrein: Onze goede oude Fyra rijdt tegenwoordig in Italië Frecciargento-diensten, treindiensten met een maximumsnelheid van 250km/h die net wat minder luxe zijn dan de Frecciarossa treinen.
In Milaan kom ik aan op station Milano Centrale, maar mijn volgende trein vertrekt vanaf station Milano Porta Garibaldi. Ik heb een ruim uur de tijd om hier te komen, dus dat wordt lopen in de hoop onderweg nog wat interessants te zien. De tocht loopt niet bepaald door een oud centrum of iets dergelijks, maar dichterbij Porta Garibaldi doemen ineens allerlei gloednieuwe flats op met veel groen eromheen, waar ik wel fan van ben. Het deed me een beetje denken aan het Chassepark in Breda, maar dan veel groter.
Het immense station Milano centrale, zelfs met mijn groothoeklens past het niet.
Er wordt hier nog druk gebouwd.
Dit is de eerste keer in lange tijd dat ik zo'n leuk flatgebouw zie. Ben benieuwd hoe dit er van binnen uit ziet.
Station Porta Garibaldi is dan weer een deprimerende betonnen bende.
Dit soort enorme schermen blijf ik een zwak voor hebben. Helaas wordt van sommige treinen het perron pas kort van tevoren bekend gemaakt, dus langzaam maar zeker stond er een steeds grotere menigte hier te wachten voor de trein die ik ook moest hebben, de 10:13 naar Lecce.
Dit is een Frecciarossatrein, het beste wat de Italianen te bieden hebben. Grote stoelen die verstelbaar zijn, ruime tafels en gratis eten en drinken. Van de dienstregeling snap ik dan weer helemaal niks. Tussen Milano Porta Garibaldi en Milano Rogoredo staat maar liefst een half uur gerekend, wat als gevolg had dat we met -12 aankwamen op Rogoredo. Na weilandstation Reggio Emilia AV (= Alta Velocità = hoge snelheid) komen we aan op Bologna Centrale, waar we het conventionele spoor opgaan richting Rimini, waar ik uitstap.
Hier heb ik 13 minuten om een reservering voor de terugweg te regelen, want de Interrailsite lag eruit, en om een buskaartje te zoeken, want dat kan ook niet in de bus. Dat eerste is gelukt, dat tweede niet. Dan maar zwartrijden. Ik neem hier bus 16 vanaf Rimini naar halte V. Dogana. Hier steek ik de straat over, en dan:
Welkom in San Marino! Een dwergstaatje dat omringd wordt door Italië. Ik had niet veel reden om hier te komen, behalve dat het een landje is waar ik nog nooit was geweest. Het viel me eerlijk gezegd ook een beetje tegen. Waar iets als Luxemburg nog een eigen identiteit en taal heeft die je overal tegenkomt, is San Marino praktisch gezien gewoon Italië, met precies hetzelfde straatbeeld en alleen maar Italiaanse producten in de supermarkt voor een Italiaanse prijs. Benzine was er iets goedkoper dan in Italië, maar dat was het enige verschil dat ik zag. Heb wel een stuk of 5 duur uitziende sportwagens zien rijden in de 2 uur dat ik er was, dus het zal wel goedkoper zijn om er te wonen dan in Italië.
Terug naar Rimini ga ik met de snellere shuttle van San Marino naar Rimini. Haltepalen staan niet overal waar de bus stopt, dus het was even zoeken, maar ik vond een lantaarnpaal met een dienstregeling eraan gehangen en over 5 minuten zou de bus al komen.
Deze comfortabele Crossway is van binnen eigenlijk hetzelfde als de exemplaren in Zeeland, heerlijk comfortabel dus. Een T100-bus op een route waar nergens harder dan 70 gereden mag worden is opmerkelijk, maar anders zou de chauffeur niet op zijn Italiaans kunnen rijden.
In Rimini was het tijd voor lunch. Ik had op internet een plekje gezien met een volledig veganistisch menu, en nog belangrijker: Een biertje dat wordt gebrouwen in San Marino. Het lag aan de rand van het oude centrum, dus ik kon misschien nog wat mooie dingen tegenkomen ook.
Het is een mooi plaatsje, maar ik ben in mijn wandeltocht niet veel unieks tegengekomen in vergelijking met mijn wandelingen door Como en Bergamo vorige zomer. Ik krijg de indruk dat dit soort Italiaanse steden aardig op elkaar lijken.
Lunch/avondeten deed ik bij Bar Leeeeeento, wat op geen enkele manier een standaard Italiaans café is. Veganistisch menu, wordt gerund door twee lesbiennes, en nog belangrijker: Geen servizio zoals je dat in Italië tegenkomt. Ze wilden zelfs een paar euro te weinig rekenen.
Mijn gemarineerde tofu/sla/pesto-tosti, met op de achtergrond een biertje uit San Marino. Besteld omdat ik iets uit dat land wilde proeven, maar het was nog erg lekker ook!
Ik heb nog een wrap meegenomen, omdat ik geen tijd zou hebben voor avondeten. Omdat ik nog 2 uur had voordat mijn trein zou gaan, ging ik naar het strand. Het was inmiddels 30 graden en ik kon wel wat afkoeling gebruiken. De route van het centrum naar het strand is een boulevard met vrijliggende fiets/wandelpaden. Aan het einde slaat de autoweg af, en is er een groene middenberm met fontein.
Het is dat ik geen handdoek bij me had…
Het strand van Rimini is heel vreemd als Nederlander. Het staat er helemaal vol met ligbedden en parasols, die je neem ik aan moet huren. Gelukkig stuurde niemand me weg toen ik toch gewoon ging zitten om even mijn schoenen aan/uit te doen.
Het water is hier veeeel warmer dan in Nederland. Heerlijk.
Daarna was het weer tijd om terug te keren naar het station, want ik zou de trein van 17:47 naar Bologna Centrale nemen. Ik ben ruim op tijd op het station, waar bijzonder weinig te beleven valt verder. Wel staat er een ÖBB-trein langs een perron, wat zo diep in Italië toch een opvallende verschijning is. Dit bleek de Eurocity naar München te zijn.
Een bus zoals degene die me naar San Marino bracht. Deze 12-meterbus heeft maar liefst 16 zitplaatsen.
Mijn trein naar Bologna Centrale.
Deze Trenitalia intercity is van binnen niet eens heel anders dan de Frecciarossa-trein. Wel is deze al een heel stuk ouder, en zijn er geen gratis snacks en drinken.
Na een vlotte rit naar Bologna Centrale stap ik uit, om daar de Frecciarossa naar Milano Centrale te nemen. Dit zou me een kwartier tijdswinst op moeten leveren. Het hogesnelheidsdeel van dit station voelt aan als een vliegveld, met een enorm grote hal, een groot bord met alle vertrektijden en achterlijk veel beveiliging.
Bologna Centrale
Je ziet hier ook een stand van Italo. Dit is een open access hogesnelheidstreinoperator, welke concurreert met Trenitalia. Op elk station waar ze komen wordt je doodgegooid met reclame hiervoor.
En een Italo-trein ziet er dus zo uit.
Kort daarna volgde mijn trein naar Milano Centrale.
En vanaf hier gaat het fout. Ik had een beetje verkeerd gepland. Mijn overstap op de trein naar Zwitserland was 13 minuten, maar ik had niet gezien dat de laatste trein door de Gotthardtunnel al om 22:00 uit Lugano vertrekt, maar liefst 3 uur eerder dan de IC-treinen in de rest van het land ermee ophouden. Mijn Frecciarossa stond 14 minuten stil in een weiland, dus mijn overstap was onhaalbaar. Geen idee met wat ik nu moest nam ik maar de volgende trein naar Lugano.
1 mentale breakdown in de trein later zou de conductrice kijken wat ze kon gaan regelen, en zo kwam ik die avond terecht in een 2-sterrenhotel in Lugano. Het personeel wuifde de nog niet betaalde toeristenbelasting weg want ik zou er toch alleen maar slapen en doorreizen, en ik kreeg zelfs nog een upgrade van kamer. Geen idee wat ik met een 2-persoonskamer zou moeten als ik in mijn eentje reis, maar goed. Ik ben al lang blij dat ik niet op een bankje hoefde te slapen, want de volgende dag zou ook weer een lange zijn.
Mijn hotelkamer in Luzern.
De volgende ochtend begon alweer vroeg. Mijn vriendin moest voor een afspraak naar Zürich, dus het plan was om samen te ontbijten. Moest ik wel om 10:00 daar zijn. Zo stond ik om 7:50 op het station om de IC van 08:02 naar Arth-Goldau te nemen.
Het Tilo-treintje naar Milano.
De Stadler SMILE die me naar Arth-Goldau zou brengen.
Er zijn slechtere uitzichten om mee wakker te worden…
…zoals het uitzicht in de Gotthardtunnel.
Ik kom iets na 10 uur in Zürich aan, en verblijf hier zo'n anderhalf uur. Ik haal op het station een snelle lunch, bestaande uit een flesje Chinotto en een broodje met een Beyond burger en allerlei gegrilde groenten. Niet goedkoop, maar voor een voorverpakte sandwich uitzonderlijk goed. Om 12:30 gaat het richting huis, te beginnen met de interregio naar Basel, welke via de noordgrens rijdt via het stadje Frick, wat me toch altijd laat denken aan een kind dat niet mag schelden van zijn moeder. Maar het kan altijd erger, vanaf Zürich HB gaan er ook diverse treinen naar de Kloten.
De Rhein tussen de bomen door, net na Frick.
Op Basel SBB heb ik een overstap van 15 minuten op de ICE naar Mannheim, welke met een ICE1 rijdt. Dat is voor mij een eerste keer, alhoewel ik aan de binnenkant eigenlijk geen verschil zag met de ICE3M van en naar Nederland. Na Mannheim stap ik over op een ICE3 richting Düsseldorf.
In Düsseldorf stap ik over op de RE19 naar Venlo, waar ik de IC naar Eindhoven Centraal neem. Voor het eerst ben ik Duitsland doorgekomen zonder gemiste overstappen. Maar dan gaat het fout. Bij Helmond lopen we +2 op en onze trein moet gekoppeld worden, en ik mis mijn laatste aansluiting van vandaag met 5 seconden. Dan maar door naar Den Bosch en met de 3600 naar Breda, waar ik een auto meepak van kantoor en zo om 22:10 thuis ben.
Het was een intense reis, maar ik heb me vermaakt. Uiteindelijk heb ik 2510 per trein afgelegd, 42km per bus afgelegd, 12km gelopen en 0 grenscontroles gehad.