Na het interessante verloop van het eerste grote deel van de reeks Interrail-reizen is het nu tijd voor een tweede tocht, omdat ik nog reisdagen heb die ik op moet maken. Deze tocht zou moeten gaan om het afvinken van wat plekken in onder meer Denemarken waar ik al een tijdje graag naartoe wilde, maar ook wilde ik een andere draai geven aan het bezoeken van wat andere plekken waar ik al eens eerder was geweest. Dit is het eerste deel van de tweede Interrail-tocht van dit jaar, die plots uiteindelijk toch ergens nog best divers geworden is.Ruimte scheidt de lichamen, niet de geesten
(Desiderius Erasmus, Rotterdam Centraal)
De route van dit deel van deze tocht:
Aachen, Dagebüll, Niebüll, 
Ribe, Esbjerg, Odense, Ærø, Flensburg, Kassel, Fritzlar, Wetzlar, Frankfurt, 
Wien, 
Hegyeshalom, Csorna, 
Bratislava, Hainburg, Wien.Dag 0
Het is eigenlijk heel flauw, maar met relatief weinig dagen onderweg zijn terwijl er toch zoveel te zien is (de mogelijkheden van een Interrail zijn praktisch onbegrensd), blijf je toch wikken en wegen waar je naartoe wilt en hoe je er een beetje efficiënt raakt. Ga je direct naar een plek ver weg, dan moet je over een route die je dan waarschijnlijk al zo vaak gezien hebt en als er een nachttreinen tot je beschikking is, zou dat ideaal zijn. In mijn geval wil ik 'beginnen' in Denemarken en daar komen is wat awkward: je bent al een halve dag onderweg om er te komen en om meer tijd overdag over te houden (ik heb geen onbeperkte hoeveelheid vakantiedagen) ligt Hamburg als tussenstop in de avond te ver weg van Nederland vandaan om er na werk ‘eventjes’ naartoe te karren in de avond. Om het nog jammerder te maken: nachttreinen met een bed naar Denemarken vanuit Nederland zijn er ook niet (meer). Wat overblijft: de goeie oude nacht-intercity. Zit je ook niet om te juichen, maar vooruit, het is te doen voor een keertje. Een dag van tevoren wat vroeger naar bed of zo en wat caffeïnehoudende dranken na aankomst en het gaat wel weer voor een dagje.
De nacht-ic vertrekt vanuit Köln en daarvoor wil ik via Aachen rijden. Het is vrijdagavond en zodoende kan ik nog met mijn weekend-abonnement naar Aachen toe rijden en daarna zie ik wel hoe ik in Köln kom. Net als vorige keer, toen ik in een fuik aan vertragingen kwam en niet alleen in Sittard de stoptrein naar Kerkrade miste maar ook zelfs in Heerlen de RE naar Aachen, ging het dit keer ook fout met de aansluiting in Sittard. Het is me toch een ellende de laatste tijd. Er was een storing geweest ter hoogte van Roermond en de eerste intercity naar Maastricht die weer reed, was precies de mijne en die had bij aankomst in Sittard +5. De stoptrein is dan al weg natuurlijk en dan zit er niets anders op dan een half uur te wachten (die intercity was er ook niet, omdat ik in het verkeerde half uur zat).
Er zijn helaas werkzaamheden tussen Heerlen en Aachen en dat betekent: bussen. Wat een ervaring toch, zo'n bus. Het is vrijdagavond, je bent in Limburg (eng), er is jeugdig volk en de bestuurder van die bus is zo'n typ dat in de bus een verborgen koelkast heeft, gevuld met bier. Ik heb nog niet genoeg gezien van/in Nederland blijkbaar. Nog opmerkelijker wordt het als de chauffeur leip wordt zodra ‘ie hoort dat een paar van die jongens het heeft over dat ze nodig moesten pissen en dat ze het dan misschien maar in een fleske moeten doen. De bestuurder zette daarop subiet de bus aan de kant op een drukke weg en bood de reizigers in nood aan om dan maar in de bosjes hun behoefte te doen. In Limburg kan alles zeker.
Ondanks het tussenstopje komen we ‘op tijd’ aan in Aachen Hbf (alle aansluitingen worden gehaald zeg maar). Ik heb de keuze om nu al met een RE naar Köln te gaan, van zo'n kwart voor 12, maar ik kan ook de laatste trein van de dag nemen van kwart voor 1. Ik besluit voor de eerste optie en ik koop daarvoor een los kaartje van Aachen naar Stolberg(Rheinl) Hbf. Hoe dat zo? Ik gebruik de volgende dag een Interrail-reisdag en die gaat in na 00:00. De RE 1 vertrekt uit Aachen om 23:51 en komt aan in Stolberg om 23:59, waarna ‘ie vertrekt om 00:00. Nice!
1. Ik heb wat tijd te doden.
In Köln is het planmatig wat langer dan een uur wachten en eigenlijk is dat alleen maar langer geworden omdat ‘mijn’ IC 2020 met vertrektijd 02:10 bijna een uur vertraagd was. Nou ja, het kon allemaal erger, want ICE 521 naar München van 02:42 viel uit en dat is pas echt een schending van alle ongeschreven mondiale mensenrechten in het nachttreinverkeer. Ben je midden in de nacht nog op omdat je besloot te gaan nachtbraken in de trein en dan rijdt dat ding niet, waarna je twee uur moet wachten op de volgende. Zalig zijn de zielen die deze marteling hebben moeten doorstaan. Ik gedenk ze tijdens kerst.
Dag 1
We rijden Hamburg-Altona binnen met nèt genoeg vertraging om op drie minuten de RE 6 naar Westerland te missen, die een aansluiting bood in Niebüll op de trein naar Denemarken die eens per twee uur rijdt.
2. Daar sta je dan met je IC 2020 op eindpunt Hamburg-Altona.
Helaas pindakaas, maar zin om hier twee uur te wachten op de volgende trein heb ik niet, dus besluit ik om maar gewoon de eerstvolgende trein naar het noorden te pakken die ik tegenkom en zo stapje voor stapje noordwaarts te togen. Daarvoor stap ik in een trein van de Nordbahn met eindbestemming Elmshorn. Daar zal ik dan een half uur of zo de tijd moeten doden, maar ja, het is een oord waar ik niks van weet en des te meer valt er te ontdekken. Ook is het een excuus om hier thee en broodjes te scoren.
3. Tegeltjes.
4. Uiteindelijk valt hier niet zo veel te zien, maar wel zie ik dat Elmshorn het eindpunt is van treinen van de AKN, ook een treinmaatschappij die hier in de Hamburgse contreien rondrijdt.
5. Hier komt nou net een oud bakbeest aanrijden: wat een nugget!
6. Uiteindelijk komt dan de RE 6 aangereden die me naar Westerland zal brengen. Ik ben blij dat het geen Dosto is, die ook blijkbaar op deze route zit, vast vanwege materieeltekort of zo.
7. Het is goed zitten in deze enkeldeksrijtuigen, vooral in de eerste klas. Weet je wat het is, Schleswig-Holstein is gewoon een enorme hoop niks, met vlak landschap en zeer sporadisch iets wat interessant is. Dan slaap je best het hele stuk.
8. Schleswig-Holstein.
Om het interessante van deze deelstaat te bekijken zul je wel eerst de trein uit moeten, want vanuit de trein zie je haast niks van dat alles. Da's mijn plan in ieder geval niet, want ik ga er in Niebüll pas uit om daar over te stappen op het pendeltreintje naar Dagebüll. Best teleurgesteld was ik dat Interrail niet geldig was op deze lijn terwijl de app dat helemaal niet benoemde. Nou ja, heb ik een extra kaartje erbij voor in de verzameling.
9. Het NEG-pendeltreintje. De trein terug vertrekt uiteindelijk met zo’n 20 minuten vertraging, omdat de veerboot die aansluiting geeft op deze trein door laag water ook vertraging opgelopen heeft. De stroom aan passagiers lijkt niet op te houden, maar we moeten na een tijd onverbiddelijk weg en mensen achterlaten, omdat deze trein zelf óók een aansluiting biedt op de RE naar Hamburg…
Nog steeds heb ik een uur te doden, dus ga ik maar naar de stationsrestauratie om daar, net als drie jaar geleden de nachtkater finaal proberen te verdrijven. Dat lukt wonderwel en ik kan opgewekt en wel de Arriva-Lint tegemoet treden voor de lange, barre tocht naar Denemarken.
10. Na het eten komt de IC ‘Deichgraf’ aangereden in Niebüll. Misschien zou ik met deze trein wel met Interrail heen en terug gereden kunnen hebben.
11. De Denen-Lint, in het daglicht. Het heeft even geduurd…
Drie jaar geleden was ik inderdaad ook al eens in Niebüll en ook daar heb ik een uur en drie kwartier moeten wachten op de trein naar Denemarken, omdat toen nog de enige Sylt Shuttle Express niet aansloot op de Arriva-trein. Toen bezocht ik Tønder en ging ik per bus verder naar Aabenraa. Nu rij ik verder tot het eindpunt dat deze trein vaak heeft, Esbjerg, maar tussendoor stap ik een keer uit in Ribe, een zeer kneuterig plaatsje en het is onderweg daarnaartoe waar ik besef dat alle coronamaatregelen zijn opgeheven. Niemand in de trein droeg mondkapjes... dan vond ik mezelf eerlijk gezegd wel een vreemde eend in de bijt om dat wel te doen. Het voelt weer goed om je weer te wanen in een 'wereld' waar dat gezeur niet bestaat.
12. Station Ribe.
13. Het gebouw is alvast al schilderachtig.
14. Ja, 't is Denemarken.
15, 16. Enig
Na een rustig wandelingetje in Ribe, waar ik nog wat pogingen toe om wat Deens uit te kramen tegen mensen ga ik verder naar Esbjerg, waar ik aan spoor 0 word afgezet. Dat zie je volgens mij op niet al te veel andere plekken.
17. Spoor 0!
18. Een IC naar Kopenhagen staat klaar voor vertrek.
In Esbjerg zelf is niet echt heel veel te zien, maar het stationsgebouw heeft wel enige allures zoals Helsingør dat heeft, alhoewel Helsingør wel een tandje indrukwekkender is met een heus trappenhuis.
19. De kroonluchter hier in Esbjerg mag er hoe dan ook zijn...
20. Tijd voor de eerste de beste trein naar Fredericia en dat is een regionale trein en die wordt gereden door deze rakker, IC3. Zelfde makelij als de Fyra/V250, ook een zootje gezeik mee, maar ze rijden zowaar nog en, toegegeven, als ze rijden zijn ze eigenlijk best prima treinen. Er zit alleen geen verschil tussen de tweede en eerste klas, maar ach, er wordt wel een extra schoonmaakbeurtje verricht.
21. Fredericia. Ik heb eigenlijk niet verwacht dat dit station zo’n groot dak had.
22. In Fredericia, steek ik straten over met jagers/soldaten op de voetgangersstoplichten.
23. Ik ga hier de miniatuurversie van deze stad opzoeken, waar men geprobeerd heeft om de stad na te bouwen, singel incluus, zoals die driehonderd of tweehonderd jaar geleden was. Het park is dicht op het moment waarop ik het bezoek, maar het ligt aan een heuvel en zo kan ik van bovenop alles toch nog best goed zien...
Het wordt al vlot donker en mijn enthousiasme-energie begint op te raken en dus laat ik de eigenlijke stad maar wat het is en spring ik in de intercity naar Odense, waar mijn verblijf is.
24. Markant bouwwerk wel, maar niet buitengewoon verder.
26. De tocht naar Odense doe ik in een elektrische IC2.
27. Ook al zijn de stoelen hier ook identiek aan die in de tweede klas (en zitten de zittingen los, zoals bij ons in de VIRM-4), er is wel een verschil: er is gratis koffie en thee aan boord en ook nog snoepjes!
28. Daar profiteer ik natuurlijk van en het bekertje staat nog steeds ergens thuis. De thee in kwestie is Earl Grey Orange en dat is natuurlijk met een reden (daarover zo meer).
Eenmaal in Odense check ik in in het hotel dat vlak naast het station ligt en wil ik wat eten scoren in het station. Ik denk eerst aan döner, maar die accepteren zowaar geen bankkaart zeg... ondenkbaar toch, in dit land. Toch is het zo en dan ga ik maar wat anders opzoeken.
29. Ik kom uit in een oud en knus uitziend restaurant uit dat in het voor de rest moderne gebouw gebouwd is, met de sfeer van een buurtkroeg. Het logo van de tent is wat apart met een wat eng lachende giraffe in net pak, maar ik opteer voor een voedzame en gezonde maaltijd tegen met aardappelen, boontjes en een stuk karbonade. Daarnaast neem ik nog zo'n maf drankje waar ik nog nooit van gehoord heb natuurlijk, iets met hyldeblomst of zo, maar wel lekker. Tijdens het eten is er een EK-kwalificatie bezig tussen Denemarken en Montenegro en het publiek met van die mannetjes is natuurlijk enthousiast met af en toe wat gebrul tussendoor bij een overtreding en een doelpunt... Als je het hele deel met het bezopen raken buiten beeld laat en alles gewoonweg 'gezellig' zou kunnen houden, dan zou dit een perfect romantisch beeld kunnen zijn van de eenzame reiziger die toeziet hoe de lokale bevolking het hier wel prima heeft. Nu dan die eenzame reiziger nog, maar och, het eten heeft gesmaakt en de kamer van het hotel heeft uitzicht op de sporen, dus ik vind 't allemaal prima.
Dag 2
30. Het uitzicht is in het daglicht natuurlijk veel beter.
De dag erna slaap ik een beetje uit, ontbijt ik rustig en hou ik nog tijd over om kort door de stad te wandelen. De stad is een mengsel van nieuw en oud, met oude huizen tussen nieuwe in die ze hebben laten staan 'want het zijn monumenten'.
31. Eén van die oude huizen hier heeft te maken met één van Denemarkens grootheden: Hans Christian Andersen. Het betreft zijn geboortehuis en het huis ziet er inderdaad heel kneuterig uit, op zo'n helling, maar de rest eromheen is nieuwbouw, lelijk en smakeloos. Geen wonder dat iedereen er foto's van up-close neemt.
32. Ik zie dat in Odense er tramlijnen lopen waar geen trams over rijden. Het is een systeem in aanbouw geweest en op het moment dat ik er was, was het in testbedrijf, maar ja, het was zondag en misschien reed er daarom ook wel niks op dat moment. De paaltjes voor de Rejsekort waren wel al actief, maar wel in een 'buiten dienst'-modus.
Ik volg de tramsporen en ik kom vanzelf uit bij het treinstation: het nieuwe Odense Banegård Center en het oude, oorspronkelijke stationsgebouw dat nu onder meer een fitnessruimte bevat. Meer foto’s van Odense kun je hier vinden in een recent verslag van Mikos.
Ik ga hier op de trein stappen naar Svendborg, de enige trein van de dag en daar heb ik uiteraard geen Interrail-reisdag voor nodig. Als ik hier een enkel reisje voor gekocht had, was ik hier 86 Deense kronen aan kwijt geweest, op dat moment zo'n 11,50 euro en voor een tocht van 40 minuten in zo'n diesel-Desiro is dat toch best wel veel. Tja, Denemarken is ook een duur land wat betreft OV, maar uiteindelijk heb ik slechts 23 kronen betaald, wat toen zo'n 3,10 euro was, door online een Orange-ticket te kopen. Die dingen werken net als Sparpreise/Sparschienen/Sparbillette, waarbij je op een route met 'Fernverkehr' op een ander prijscontingent reist. Odense - Svendborg is één verbinding met alleen maar een regionale trein, dus die vlieger ging niet op, maar voor het gemak heb ik maar een klein stukje Langeskov - Odense aan die reis toegevoegd, waardoor ik met een minimaal stukje intercity toch een Orange-ticket kon kopen en zo bijna 75% bespaard heb door een trein aan de route toe te voegen die ik uiteindelijk nooit gebruikt heb. Flauw, maar het werkt wel prima. Orange-tickets hebben treinbinding, maar voor regionale treinen geldt dat uiteraard niet... dus kon ik op eender welk moment op die stoptrein stappen. Onderweg werd overigens toch niet gecontroleerd, ook nog eens.
33. Rechts staat de trein waar ik nooit ingezeten heb, met links de trein die daarop een ‘aansluiting’ heeft.
34. Svendborg is het eindpunt van de lijn en niet lang na aankomst vertrekt de diesel-Desiro alweer.
In Svendborg loop ik wat rond door het havenstadje, terwijl ik wacht op de veerboot naar het eiland Ærø.
35. Daar is de veerboot dan, terwijl die eventjes een u-turn maakt.
36. Hup, de boot in. Online heb ik de boeking gemaakt en bij aankomst wordt je naam gewoon afgestreept op de aanwezigenlijst.
37. Vanaf daar begint de ongeveer 75 minuten durende lange overtocht.
38. Het eiland is één groot monument, met heel veel oude huisjes die haast allemaal de monumentstatus hebben.
39. Een schilderachtig eiland waar je perfect kunt fietsen. Ik heb me dat ook in het hoofd gehaald en daarom maar een fiets gehuurd, om in een middagje het eiland te verkennen.
40, 41. Wat ook mooi is: er rijden een paar bussen over het eiland, die zijn allemaal gratis te gebruiken en je kunt je fiets meenemen op die bus, door die achterop aan een speciaal fietsenrek te hangen. Eigenlijk ideaal.
42, 43. De zon gaat stilaan onder en ik ben voor de zonsondergang aangekomen bij Voderup Klint. Sfeervol. Hier heb je geen tropische bestemming voor nodig.
Na de fietstocht en een snelle hap begeef ik me naar 's lands kleinste bioscoop, waar ik maar eens een film ga zien waar ik nog nooit van gehoord heb. Ik had de keuze tussen dat, of op mijn kamer blijven, maar dat laatste zou ik geweten hebben, omdat de bioscoop zich precies onder mijn kamer bevindt en ik zou alles heel goed hebben kunnen horen omdat deze film in het bijzonder erg luid zou zijn. Dat viel geenszins te ontkennen...
Dag 3
Het verblijf is me goed bevallen, maar na een dagje was het alweer tijd om verder te gaan. Ik kwam aan vanuit Svendborg in Ærøskøbing en nu zou ik de veerboot nemen vanuit Søby, aan het westen van het eiland, naar Fynshav.
44. Deze veerverbinding vaart niet zo vaak als die tussen Svendborg en Ærøskøbing, maar de bussen naar de haven rijden wel eens in het uur.
Los van de beperkte dienstregeling is deze veerverbinding naar Fynshav wel bijzonder, want de veerboot in kwestie, die auto's en vrachtwagens kan hebben, is elektrisch en dat heb ik tot nu toe alleen gezien op een veerverbinding bij Amsterdam. Het betekent wel dat zo een beetje alle op het eiland opgewekte energie (door zonnepanelen en windmolens) die ze verkochten aan het buitenland nu naar die veerboot gaat... Tijdens het aanmeren in Søby laadt het gevaarte ook op door te koppelen aan een enorme batterij.
45. Het is weer veerboottijd…
De overtocht was inderdaad aanzienlijk stiller, waarbij het getril en geronk plaats hebben gemaakt voor een monotoon gezoem. Wel heb ik nog wel het idee dat voor het aanmeren nog wel gebruik wordt gemaakt van een traditionele motor om extra kracht te zetten voor het roteren en corrigeren.
Fynshav ligt praktisch in the middle of nowhere, aan het water, maar er is een lijnbus die je kunt nemen naar de bewoonde wereld, namelijk naar Sønderborg, waar ik drie jaar geleden ook al eens was.
46. De bus rijdt zowaar nog minder frequent dan de veerboot, waarbij de bus zelfs op een aantal momenten niet aansluit op die veerboot... lekker zinnig dan om er een bus naartoe te laten rijden. Het is ook nog eens een werkdag vandaag. Ach ja, als je ziet hoeveel mensen er vanaf hier de bus nemen… welgeteld nul, mezelf buiten beschouwing gelaten.
47. Daar zul je de gele stadsbus hebben.
Aan boord van de bus worden geen betalingen met bankkaart geaccepteerd, maar de buschauffeur, die Duits praat, accepteert wel euro's. Gelukkig maar, al krijg ik daar natuurlijk wel Deense kronen aan wisselgeld voor terug.
48. Ik neem de bus naar het eindpunt, het busstation van Sønderborg, en daar stap ik over op streekbuslijn 110 die naar Flensburg in Duitsland rijdt, langs Gråsten en Kruså.
Ik had de wens om in Kruså (grensbushalte vlak voor Duitsland) een bus te nemen van lijn 220 naar Padborg, waar ik dan op een trein zou stappen naar Hamburg (in de tijd dat ik deze reis voorbereidde was reserveren voor Deense IC's verplicht en daarom had ik voor deze trein ook een reservering gemaakt. Ook los daarvan was dat nuttig geweest, want deze trein kon nog wel eens behoorlijk vol zitten), maar ondanks dat bus 110 aansluit op bus 220 sloot bus 220 weer niet aan op de intercity naar Hamburg. Ik zou slechts twee minuten hebben vanaf de halte vóór de eigenlijke bushalte, waarvan beweerd wordt dat die dan voor een stukje van 250 meter vijf minuten nodig zou hebben. Het risico die trein te missen, waarvan de volgende pas over twee uur gaat, wil ik niet nemen en dus ben ik maar naar Flensburg doorgereden. Ik had ook nog een optie voor Flextrafik, een soort belbus, maar dat zou me te veel kosten.
In Flensburg heb ik weinig tijd: ik moet eigenlijk meteen al overstappen aan het ZOB op een bus naar het treinstation, omdat ik daar ook al een krappe aansluiting heb op RE 7 naar Hamburg, die vlak na de IC uit Denemarken vertrekt. Ik neem echter de verkeerde bus: niet die naar Bahnhof, maar die naar Bahnhof/Tegelbarg. Laatstgenoemde halte ligt ten zuiden van het treinstation en ik ging er vanuit dat vanaf daar er een voetgangerstunnel zou zijn naar de perrons... behalve dat die er in de praktijk niet waren. Er zat niks anders op dan maar naar de andere kant te lopen en eenmaal ik op de autobrug stond met uitzicht op de perrons, reed die trein net weg. De welbekende award van teleurstelling, daar is 'ie weer...
49. Ik kon een uur gaan wachten in ieder geval. Tijdens het wachten komt een enkele driedelige Deense trein voorbij voor de IC naar Denemarken. Een veel te kort treintje en de trein was dan ook stampensvol…
50. Na Flensburg heb ik nog een lange tocht te gaan, tot aan Kassel. Met de eerste de beste RE (die bijna even snel is als de IC) ga ik naar Hamburg, en zo rij ik het Rendsburger Viadukt op. Leuk om te weten is dat de bijzondere ‘Schwebefähre’ onlangs weer in gebruik is genomen na jaren van afwezigheid.
51. Even overstappen in Hamburg-Harburg op een S-Bahn naar Hamburg-Altona zodat ik de drukte op Hamburg Hbf vermijd…
54. Kassel-Wilhelmshöhe, een soort Namur van Duitsland.
55. Een klein legertje trams staat de nietsvermoedende rechter op te wachten.
56. Ik ben nog niet op mijn eindbestemming, ik moet nog naar Kassel Hbf en daarvoor moet ik nog even met een trein tot aan een halte verderop. Voordat die trein weg mag, moet eerst deze goederentrein van ‘ons’ perron af… en die ging precies niet weg.
57. Eindelijk, met zo'n +7 na een spoorwijziging: Kassel Hbf. Gek station zo wel. De perrons zien er uit alsof het vergane glorie is en het verloederd is (enkele sporen zijn verwijderd; vast onder het mom dat verwijderen vast goedkoper is dan onderhouden), maar het stationsgebouw is daarentegen erg aardig, met nog enige glorie.
Dag 4
Ik begin de dag aan Kassel Hbf om er een Hessen-Ticket te scoren. Heel erg ver wil ik niet gaan, maar met wat trams en bussen is dit ticket in deze deelstaat the way to go. Met de opening van Kassel-Wilhelmshöhe heeft het Hbf natuurlijk aan betekenis verloren, terwijl het station nog wel steeds enige matige grandeur bezit, en een onderdoorgang voor trams.
58. Kassel Hbf bij daglicht. Het regent licht.
59. De treinen hier laat ik voor wat ze zijn: ik ga de trams eens wat nader bekijken. Terwijl Kassel Hbf voor treinen een kopstation is, rijden de trams dus door, onder de grond. Het één en ander is gek aan deze plek. De trams hier zijn wel trams, maar ze rijden niet als Straßenbahn; wel als RegioTram. Deze stellen zijn van hetzelfde model als RandstadRail bij ons, hybride, alleen rijden deze ook op trajecten zonder bovenleiding, dan als diesel! Heel gek om te zien bij een tram.
60. Wat ontzettend leuk. HH.
61. Spoor 5.1 en 5.2. Met een busje.
62. Kassel staat vol met verwijzingen naar Holland. Hier hebben we het Holländischer Platz, er is een Holländische Straße, er zijn wijken met namen als Neu-Holland, Nord-Holland… Wat de Romeinen wel niet achtergelaten hebben hier.
63. De reguliere Straßenbahn heeft soms een aanhanger.
64. Met tramlijn 4 ben ik naar boven gereden, tot aan het eindpunt Druseltal. Daar stapte ik op deze bus naar het Herkulesmonument.
65. Als je eens in de buurt bent en je hebt geen zin in klimmen: dan is deze plek erg de moeite, het Bergpark en Schloss Wilhelmshöhe. Nu is het wat mistig en regenachtig, maar kijk toch eens naar dat uitzicht! Dit park omvat ook nog een waterval, en een paar kastelen.
66. Van daarboven ben ik naar hier gelopen…
67. Draai ik me om, dan zie ik het Schloss Wilhelmshöhe.
Na deze wandeling kom ik vanzelf uit bij een andere tramhalte: Wilhelmshöhe (Park). Op het moment dat ik het perron wil betreden van de tram gaan de deuren net dicht, maar niet lang daarna gaan de deuren weer open: ik kan toch nog mee en hoef ik niet langer in de regen te gaan staan wachten. Da’s nog eens service en het kan ook helemaal geen kwaad om een paar seconden langer te blijven wachten om toch nog een arme reiziger mee te laten rijden. Dat schept sympathie en dan kun je altijd nog een klein stukje harder doorrijden als je dan toch een paar seconden wilt goedmaken.
De volgende manche gaat met bus 500 die via het centrum van Kassel naar Bad Wildungen rijdt. Het is verrassend een VDL-dubbeldekker en ik weet een plekje bovenin, helemaal vooraan te bemachtigen. Veel zie ik niet voor me omdat het begonnen is met stevig te hozen.
68. Ik verlaat de dubbeldekker in Fritzlar.
69. Fritzlar is een mooi oud stadje met een gave stadsmuur, een paar stadstorens en een mooie oude kern. Beetje jammer dat 't regent, maar ach.
70. Vanaf Wetzlar ga ik verder per trein. Het stationnetje stelt niet zo veel voor, van buitenaf gezien, maar niets is minder waar.
71. Wetzlar is nog één van de weinige stations in Duitsland waar de seinen/wissels nog met de hand bediend worden en het werk wordt ook verricht door de man die hier nog een loket draaiende houdt. Kek ouderwets dus nog!
72. Ik moet twee keer overstappen om in Wetzlar te komen en de laatste overstap is in Gießen. Gießen is een zogeheten vorkstation (of wigstation), omdat het een zelfde opzet heeft als Amsterdam Muiderpoort, Arth-Goldau en Uelzen: waar het twee groepen sporen samenkomen bij het station, met het stationsgebouw er tussenin. Het interieur is zeker niet niks.
73. Da’s ook voor het eerst dat ik zo’n trein zie.
Ik overnacht in Wetzlar, maar veel bijzonders vond ik er niet van. Het station ervan is eerder een oninteressante bunker.
Dag 5
74. Vandaag ga ik naar een plaats waar ik al lang naartoe wilde: Limburg an der Lahn. Vanuit Wetzlar kom ik daar direct met deze Lint.
75. Kronkelende, heuvelachtige, krappe steegjes in een oud decor…
76. Dan is er de Lahn en de Dom.
77. Na de wandeling ga ik me stilaan naar Frankfurt begeven, om een specifieke trein te kunnen halen, maar voordat die trein vertrekt heb ik nog wel een aantal uur te doden. Om vast Limburg te verlaten heb ik deze RB22 tot mijn beschikking.
Ik heb besloten om Wiesbaden, de Landeshauptstadt van de deelstaat Hessen te bezoeken (nee, da’s niet Frankfurt am Main), maar het treinverkeer was op dat moment bijna helemaal stilgelegd omdat de as Wiesbaden Hbf - Wiedbaden Ost er helemaal uit lag door werkzaamheden (lees: achterstallig onderhoud maakte het niet meer verantwoord om er nog treinen op te laten rijden). Eén stuk was nog wel in bedrijf en dat was het stuk Wiesbaden Hbf - Niedernhausen (Taunus) en RB 22 stopt in Niederhausen, dus dat komt vast goed uit.
78. Na de overstap in Niederhausen op de RB 21 naar Wiesbaden Hbf ben ik in een diesel-Desiro beland met een vleeskleurige moquette in de eerste klas.
79. Een uitgestorven Wiesbaden Hbf. Zelfs de centrale vertrekdisplays geven niks weer, wat ergens onterecht is aangezien RB 21 dus wel nog rijdt.
80. Een impressie van Wiesbaden, nog niet zo heel ver van het station.
81. Een nederig stulpje in de binnenstad.
82. De grootste koekoeksklok ter wereld, hm? Ik waag dat te betwijfelen…
83. Ik had geen zin om weer naar Niedernhausen te rijden om in Frankfurt te komen, dus ging ik maar met de treinvervangende bus naar Wiesbaden Ost. Het station van Wiesbaden Ost stelt eigenlijk niks voor. Een krap aanvoelende, maar lange voetgangerstunnel voor één moeilijk lang eilandperron om S-Bahn-treinen te kunnen huisvesten van tot wel drie stammen aan elkaar. Vanaf hier is het wat belachelijk om met drie stammen gekoppeld te rijden, maar eens in Frankfurt is het hartstikke terecht…
84. Zo, aangekomen in Frankfurt. Ja, Frankfurt.
85. Maar, dit ziet er toch wel erg dorps uit voor zo’n grote stad.
86. Dit is ook niet de binnenstad van de stad: dit is het stadsdeel Frankfurt Höchst. Prima te bereiken met de S-Bahn en vanaf de luchthaven rijdt er een directe bus naartoe.
87. De S-Bahn ligt een klein beetje overhoop, maar ik kom op tijd in Frankfurt (Main) Hbf aan voor de ICE 229 naar Wien Hbf die ik hélemaal ga nemen tot aan Wien Hbf. Dat is een best lange afstand in een ICE T…
88. Voor de eerste manche van de tocht ben ik alvast goed voorzien.
89. Later schakel ik over op de top-up van de Bord-Bistro naar mijn plek…
90. Laat!
Dag 6
Nog vier dagen te gaan en nu is het zaak om exotisch te doen. Ik wil een gekke route gaan doen en wat is nou een betere plek om te beginnen met een gekke tocht dan Wien Hbf?
91. Vanaf Wien Hbf stap ik op een Talent van de MÁV om ermee naar Hegyeshalom in Hongarije te rijden, gewoon omdat het kan. Hier ben ik intussen aangekomen op het Hongaarse grensstation. Deze trein zou hierna nog verder moeten rijden naar
Győr, maar dat deed ‘ie wegens een defect alleen niet, dus hield ‘ie het hele spoor maar op..
92. Kijk eens welke trein er óók aan precies dat spoor stond? Mijn volgende trein naar Csorna. Die moet de kant op waar nu de Talent van hiervoor de boel staat te blokkeren.
93. Terwijl we wachten komt hier een RailjetXpress halt houden.
Mijn exotische plan is om via Csorna, Fertőszentmiklós en Parndorf naar Bratislava-Petržalka te rijden en dat omvat een aantal krappe aansluitingen. Om te beginnen: in Csorna heb ik 7 minuten om over te stappen op een die Sopron als eindbestemming heeft. Nou, mijn trein kan niet zomaar even over de gestrande Talent springen dus hebben de Hongaren maar besloten om de trein achteruit het station te laten verlaten en dan gewoonweg via een ander spoor langs de Talent te helpen…
94. Tijdens het rangeren komt de nachttrein uit Oekraïne voorbij.
Het hele gehannes duurde natuurlijk langer dan 7 minuten en na aankomst in Csorna is er natuurlijk niks meer te vernemen van de trein naar Sopron. Ik moet eerlijk zeggen: zelfs al waren we op tijd aangekomen, dan nog was er niks te bekennen van een trein naar Sopron, omdat die simpelweg al niet reed wegens werkzaamheden op dit traject. Dit overkomt mij altijd: ik plan alles wel ruim van tevoren, maar altijd moet er in de tussentijd werkzaamheden aangekondigd worden die ik volkomen over het hoofd zie. Er reed wel een vervangende bus, maar die bus bood geen aansluiting in Fertőszentmiklós op de trein naar Oostenrijk. Aangezien vanuit Fertőszentmiklós er bar weinig treinen naar Oostenrijk rijden, kon mijn fantasietje de prullenbak in en zat er niks anders op dan om maar via dezelfde route terug te rijden. Voordat dat zover zou zijn, moest ik wel nog meer dan een uur doden, hier in het onbekende Csorna. Eigenlijk een perfect moment om op zo’n bald and bankrupts te gaan Soviet-adventuren of zo.
95. De treinvervangende bus naar Sopron, een oude Setra, met een grijze auto er hinderlijk voor geparkeerd.
96. Kijk, een Lada!
97. In Csorna hebben we een best complex van een abdij of iets dergelijks. Het ziet er allemaal maar streng uit. Onderweg loop ik langs een folklorevereniging met vrouwen die allemaal dansjes aan het doen waren: in kringetjes rondjes springen en tussendoor klappen, terwijl de muziek steeds sneller gaat. Zoiets. Grappig om zoiets te zien als verdwaalde buitenlander die nog steeds zoiets heeft van “Gisteren was ik in Wiesbaden en nu ben ik ergens in Hongarije waar ik nog nooit van gehoord heb”.
98. Een gek bouwwerk. Zal wel een hoop EU-subsidie gehad hebben om het er zo netjes uit te laten doen zien.
99. Terug op station Csorna (uitgesproken als Tsjórna, terwijl ‘busz’ weer gewoon boes is). Links staat de trein naar Győr klaar, terwijl rechts nog steeds de trein staat waarmee ik aangekomen ben vanuit Hegyeshalom. Met diezelfde trein ga ik weer terug naar Hegyeshalom.
100. Achter mijn trein staat overigens nog een andere trein: een IC met bestemming Budapest Keleti. In Hongarije doen ze schijnbaar veel aan creatief inparkeren, net zoals op Hamburg Hbf en in Slovenië.
101. Random: een vertrekbord van treinen in Csorna.
102. Een rit door het saaie, vlakke Hongaarse land later (waar je overigens goed kon zien waar Oostenrijk lag met de vele windturbines), ben ik weer terug in Hegyeshalom en bij toeval schiet me te binnen dat vanaf hier er ook directe treinen naar Bratislava rijden. Dat zijn er ook al niet veel, maar gelukkig sluit mijn trein wel aan op de eerstvolgende… Het is een enkel motorwagentje.
103. Een rit in zo’n motorwagentje is een hele belevenis. Het raam kan open en het ding brult er op los, terwijl de stoelen lekker zacht zitten.
104. We passeren het kolossale grensstation van Rajka voordat we Slowakije binnenrijden..
105. Dan ben ik eigenlijk - als ik uit moet gaan van mijn oorspronkelijke plan - op tijd aangekomen in Bratislava-Petržalka. Een trein naar Wien in GYSEV-kleuren staat klaar voor vertrek.
106. Ik ga nog niet meteen naar Oostenrijk toe: ik kijk eerst nog even wat rond in deze plantenkas, midden in de Panelák-wijk…
107. De enige reden waarom ik überhaupt naar Bratislava ben gereden ligt nu in mijn tas na een bezoekje aan de buurtsuper aldaar. En daar heb ik dus een heel Passenger Locator Form voor moeten invullen, welke overigens qua layout een kopie is van de huisstijl van de Britse Home Office.
108. Na deze essentiële aankoop (kuch) verlaat ik het land alweer en ga ik er zelfs de eerste halte in Oostenrijk alweer uit: Kittsee.
109. Toevallig komt er een IC voorbij, die één van de weinig treinen vormt die tussen Bratislava-Petržalka en Bratislava hl.st. rijdt. Merk het containertje links op: dat een controlepost van het Oostenrijkse leger voor grenscontroles op de staatsgrens met Slowakije, want ja, links van dat containertje is alweer Slowakije…
110. In Kittsee neem ik een lijnbus naar Wolfsthal, waar een station is dat het eindpunt is van een S-Bahn-lijn vanuit Wenen. Het stuk tussen Kittsee en Wolfsthal is niet erg lang en het zag er zo awkward uit… dat moest ik wel eens gedaan hebben. Interessant: vanuit deze bus kun je het witte kasteel van Bratislava goed zien liggen.
111. Is dat een aansluiting, of is dat een aansluiting?
112. Wederom ga ik slechts één halte mee: ik ga er alweer in Hainburg a.d. Donau Ungartor uit. Het klinkt allemaal weer erg willekeurig.
113. Nou, dit oord is eigenlijk wel interessant, met oude stadsmuur en een kasteel bovenop de heuvels van waaruit vroeger heel goed de communisten in de gaten gehouden konden worden.
114. Het is hier gelukkig nog niet zo’n nieuwerwets, saai gat, waar Oostenrijk er nogal veel van heeft…
115. Na een wandelingetje van een uur stap ik weer op de trein op station Hainburg a.d. Donau Personenbahnhof. Geen idee waarom dat zo heet. Los van de naam is ook opmerkelijk dat je hier niet het perron mag betreden met de fiets, uit veiligheidsoverwegingen. Er staat een bordje aan de enige toegangstrap die dat verkondigd met eronder de tekst dat het maar 600 meter fietsen is naar het eerstvolgende station Kulturfabrik.
116. Een oud bakbeest komt de rit naar Wenen verzorgen. Links de Donau, op de achtergrond Slowakije.
117. Spartaans kun je het niet noemen. Rauw wel.
118. Ik stap uit op station Wien Flughafen (of Flughafen Wien). Als ik met de S-Bahn naar Wien Hbf zou willen rijden, zou ik moeten overstappen op Wien Mitte, maar ik heb daar geen zin in. Wat ik da wel kan doen, is de Railjet nemen die wel direct naar Wien Hbf toe rijdt… In de achtergrond is het perron te zien van de CAT, een speciale (natuurlijk veel te dure) luchthaventrein die wegen Corona niet meer rijdt. De rijtuigen rijden nu verspreid door Oostenrijk, waarvan ik zeker weet dat er tenminste één rijtuig ook in Vorarlberg ingezet wordt.
119. Aangekomen op het Hauptbahnhof. De trein op de achtergrond zal mijn trein gaan worden naar Italië. Jawel, van Hongarije via Slowakije en Oostenrijk om dan per Nightjet naar Italië te gaan. Je verzint het niet.
120. Ik heb een bed in een tweepersoons Schlafwagen gereserveerd. Een degelijk bed, met matrasje en een gewoon deken. Ik krijg een reisgenoot, iemand die werkt in Wenen en wekelijks met deze trein naar Italië reist om tijdens de weekenden bij zijn familie aldaar te zijn. Des te meer prosecco en koekjes voor mij.
Ik praat wat met de reisgenoot, hij laat beelden zien van reizen die hij gemaakt heeft en na een tijdje is het tukken geblazen. Zachtjes rolt de trein door de bergen, met de bergen nog best goed zichtbaar, een maan aan de hemel en wat sterren tussen wolken door, om wakker te worden in Italië. Moet ik wel wat gesnurk voor tolereren natuurlijk, maar ik ben moe genoeg om al vrij vlot in slaap te vallen.
In het volgende deel gaat de tocht verder, met weer wat interessante bestemmingen en opmerkelijke gebeurtenissen.
Deel 5.2 met onder meer Chioggia en Tarvisio staat hier.
