Deel 5.1 met Denemarken, Hessen en een stukje Slowakije met Hongarije staat hier.
Ik sloot het eerste deel af in de nachttrein NJ (40)233 met Milaan of Rome als eindbestemming. Voor de nummerliefhebbers is het niet NJ 1234 uit Livorno. Ik neem de trein tot aan Verona Porta Nuova en de aankomst daar is al nog vóór 6:00. Niet echt al te zalig, maar dan nog, de nachttrein is tegen negen uur vertrokken en een uur later, toen we de Semmeringroute naderden sliep ik al, dus ik kan moeilijk zeggen dat ik niet genoeg heb geslapen.
Verona, Chioggia, Venezia, Udine, Tarvisio, Pontebba, Venzone, Villach, Salzburg, München, Amsterdam
Dag 7
121. Het is nog donker, het is wat koud bij gebrek aan zon en we zijn op tijd in Verona Porta Nuova aangekomen. Het lijkt erop dat de nachttreinen vanuit Wenen náár Italië zelden te laat zijn, terwijl de treinen uit Italië eerder vrij regelmatig vertragingen happen. Je hoeft niet lang na te denken over hoe dat toch komt.
122. Het is toch ergens best grappig om de DB-huisstijl aan te treffen op een Italiaans station, vanwege de EuroCity.
123. Een semi-lang oponthoud volgt waarbij ik op een stationsbankje het ontbijt vanuit de Nightjet probeer te verorberen. Mijn volgende trein vertrekt pas bijna een uur na aankomst in Verona en dat is deze GTW van Sistemi Territoriali die me naar Rovigo zal brengen.
In Rovigo heb ik op zich niet zo veel te zoeken, maar ik kan er wel overstappen op een redelijk bijzondere trein: die van Rovigo - Chioggia. Deze trein is weliswaar een reguliere stoptrein, maar het wordt uitgevoerd met oude dieselmotorwagens die er zowel van binnen als van buiten er erg oud uitzien. Ik had ook overwogen om met de nachttrein tot aan Venetië te reizen en daarna naar Rovigo, maar de trein naar Rovigo rijdt niet zo vaak en na vertrekt van de trein die ik vanuit Verona wel heb kunnen halen reed er dacht ik drie of vier uur lang niks meer. Beginnen in Venetië had ik ook kunnen doen, maar ik wist niet zeker of die oude trein überhaupt wel reed vandaag en of de hele route van vandaag mogelijk was (lees verder).
124. Het bakbeest komt aangebruld, maar we mogen nog niet instappen. Deze treinen hebben geen knoppen aan de buitenkant om de deuren te openen, dus moeten we wachten tot ze worden ontgrendeld van binnenuit.
125. Dat is nog eens een motor, trillend, pruttelend en met een hoop lawaai!
126. Het balkon waar de enige deuren van de trein zitten voor passagiers.
127. Eindpunt van de lijn: Chioggia.
128. Na aankomst wordt ‘t oude beest afgesteld.
Chioggia (kjodzjia, niet tsjoggia) is een havenstad dat pal onder de lagune van Venetië ligt. Zelf lijkt Chioggia ook erg op Venetië met de vele kanalen, oude gebouwen en een zelfde soort vibe, al moet ik er meteen bij zeggen dat Chioggia er minder toeristisch uitziet, want het is volgens mij ook veel onbekender. Toch kan iedereen vanuit Venetië met een ACTV-dagkaart hier komen met het OV.
Een visuele weergave van wat ik probeer te doen:
129. De oude kern van Chioggia ligt op een schiereiland en op de brug er naartoe staat deze poort.
130. Een impressie van de oude kern van Chioggia. Het is nog relatief vroeg en het valt me op dat de mensen die hier buiten zijn de lokale bevolking is. Ik zie en ruik veel winkels die vis verkopen.
Mijn plan is om met zo’n ACTV-dagkaart vanuit Chioggia naar Venetië toe te gaan, langs de route die maar weinigen nemen. Als eerste moet ik met een veerboot naar Venetië toe, al moet ik er wel bij vertellen dat ik het heb over de abstracte gemeente Venetië en niet het ‘Venetië’ met het San Marco-plein en zo, want dat is nog wel een eindje hier vandaan. Nee, ik heb het over de veerdienst tussen Chioggia en Pellestrina.
131. Met zo’n vaporetto ben ik naar Pellestrina gevaren. Ik wilde er eigenlijk mee tot aan de aanlegsteiger van Pellestrina Caroman, maar daar zijn we strak aan voorbij gevaren. Pas de steiger erna, die simpelweg dan weer Pellestrina heet, kon ik van de boot af.
Ik wilde eigenlijk vanaf Caroman naar de hoofdsteiger van Pellestrina lopen over de Murazzi, een zeebarrière, bestaand uit een oude muur, die het zuidelijke deel van Pellestrina verbindt met het noordelijke deel.
132. Ik ga toch even naar de Murazzi toe lopen, en hier zie je goed dat het een dun strook land is.
133. De Murazzi is hier rechts al te zien, tussen de ogenschijnlijk verlaten industrie links.
134. Het mooist wordt het op het dunste stuk, waar het echt maar een stuk muur is met een strookje waar je over kunt lopen of fietsen.
135. Terug aan de steiger van Pellestrina ga ik verder met een lijnbus. Lijn 11 rijdt naar Lido, een ander langgerekt eiland dat boven Pellestrina ligt, maar tussen Pellestrina en Lido is geen brug en toch rijdt de bus helemaal naar Lido toe.
136. Om op Lido te komen, rijdt de bus gewoon een reguliere veerpont voor voertuigen op. Wij reizigers betalen er niks extra’s voor.
137. Na een lange tocht in de bus waarmee ik toch twee hele eilanden ben afgereden, sta ik aan de aanlegsteiger van Lido Santa Maria Elisabetta (S.M.E.) en daar kun je inderdaad het bekendere Venetië zien liggen.
138. Lido is het beginpunt van vaporetto-lijn 1, die onder meer naar het centrale treinstation Venezia Santa Lucia vaart, langs het San Marco-plein en onder de Rialto-brug. Dat is het voordeel van opstappen op de eerste halte: ik heb een goede plek en het duurt niet lang tot de boot stampensvol is.
139. Het is midden op de middag, het is er druk, maar ik kan er vrij snel alweer vandaan door op deze sneltrein te stappen naar Trieste.
Even wat tussendoor: tijdens de rit hier naartoe was ik ergens achter gekomen. Ik wist de dag hiervoor al dat de Italiaanse regering het vanaf vandaag verplichtte voor iedereen in dienstverband om gevaccineerd of getest te zijn om überhaupt te mogen werken en dat leidde tot enkele wilde stakingsaankondigingen in het land, die het heftigst waren in Trieste. Ik zat met mijn hoofd bij het vervolg van mijn reis, want: wat als nu opeens het gros van alle treinen, bussen en veerboten uitvalt? Vandaag en morgen zou ik afhankelijk zijn van allerlei soorten OV, maar ik kon nu niet meer zeker zijn of alles nog wel zou gaan rijden/varen. Welnu, je hebt kunnen zien dat in Venetië er niks aan de hand is en de treinen rijden ook nog, maar morgen zou een ander verhaal worden…
140. Zover ben ik nog niet, ik heb een trein genomen die ik verlaat in Cervignano-Aquileia-Grado om over te stappen op een trein naar Tarvisio.
141. Een halte verder ben ik alweer uitgestapt: ik ben in de vestingstad Palmanova, een stad die ook erg lang op mijn lijst stond van te bezoeken plaatsen.
142. Palmanova is een perfecte ster, zoals je op het informatiebord rechts kunt zien en je kunt de stad alleen in door enkele poorten en die poorten zijn nogal aan de krappe kant. Er past maar net een auto doorheen.
143. Om deze poort geen poort te maken dat bekend staat om bloedvergieten na tijden van oorlog en dergelijke, tot honderd jaar geleden, heeft men hier vlak voor de doorgang een voetgangersstoplicht neergezet met een afteller.
144. Binnen in de stad is er eigenlijk niet zoveel buitengewoons, maar toegegeven: het plein is zeshoekig en er zijn palmbomen, dus de naam is gerechtvaardigd.
145. Ik ben naar Palmanova gekomen met dit witte CAF-treintje en ik ga er ook weer mee weg richting Udine.
Gedurende de avond ben ik eigenlijk alleen maar bezig geweest om plannen te bedenken voor morgen. Morgen zou ik voornamelijk met de bus gaan reizen over de oude Pontebbana-lijn, maar ik zat nog steeds met die stakingen. Ik moest even een taalbarrière overwinnen, maar ik ontdekte dat de vervoerder in kwestie een PDF gepubliceerd had met ritten die sowieso uit gingen vallen op die dag, en ja hoor, een groot deel van de bussen die ik wilde nemen stond vermeld in die lijst. Er waren er nog wel een paar overgebleven, maar ik kon er niet op vertrouwen dat die bussen ook echt zouden gaan rijden, en al helemaal niet in een schaarsbevolkt gebied midden in de bergen. Ik besloot dus maar om de oude Pontebbana te laten voor een andere keer en om alles maar over de nieuwe Pontebbana-lijn te gaan doen.
Dag 8
146. In plaats van heel vroeg weg te gaan omdat ik anders geen interessante route zonder al te veel gehaast kon doen, ga ik nog eventjes Udine in. Ik was hier al eens eerder, in 2019 en het lijkt erop dat alles er nog staat.
147. Met de trein links ga ik naar Tarvisio Boscoverde toe, over een route met een hoop tunnels waar je langzaam maar zeker wel de bergen ingezogen wordt.
148. Op deze route rijden bijna uitsluitend diezelfde witte CAF-treinen als waarmee ik gisteren reed vanuit Cervignano. Het was even extra met mijn ogen knipperen toen ik zag dat ik vanuit Cervignano direct naar Ljubljana kon rijden…
149. We steken de Fiume Fella over, waar de oude Pontebbana-lijn naartoe afbuigde. Wij duiken een reeks aan tunnels over en zullen niet veel zien van dit dal.
150. Weer een plek afgestreept waar ik graag naartoe wilde: Tarvisio Boscoverde, grensstation met Oostenrijk. Merk het naambord op dat afwijkend van bijna alle stations in Italië in cursief staat afgedrukt.
151. Ik vind het een fascinerende plek. Een oude spoorlijn die integraal vervangen is door een nieuwe, met dit station dat het oude Tarvisio Centrale verving in 2000. Het complex is enorm en vroeger bevatte dit een restaurant en een ho(s)tel. Ik meen me te herinneren dat het ho(s)tel twee jaar geleden nog open was.
152. Dit was ooit een restaurant.
153. Omdat het een groot grensstation is, stoppen hier ook treinen van internationale betekenis. Hier heb je een Railjet die van Wien Hbf naar Venezia Santa Lucia rijdt, alhoewel die in Italië een EC heet die door Trenord wordt uitgevoerd. Alles kan kapot.
154. Snel een kijkje aan het perron waar die EC zijn vertrek af staat te wachten, met helemaal rechts, verstopt achter een rangeerlocomotief, de trein die me naar hier toe gebracht heeft, die over een paar uur weer terugrijdt richting Udine.
155. Na het vertrek van deze Railjet is het tijd om even te gaan wandelen. Naast de hoofdingang vind ik eigenlijk de ingang in het noordwesten wat nuttiger. Heel uitnodigend ziet ‘t er niet uit.
156. Na een stukje lopen kom je deze voetgangers- en fietsersbrug tegen met wat drietalige borden, in het Italiaans, Duits en Sloveens, aangezien dit stuk land omringd is door Oostenrijk en Slovenië.
157. Ik wandel niet naar het centrum van Tarvisio, maar wel naar de plek waar vroeger het station Tarvisio Centrale heeft gelegen. De oude spoorlijn is tegenwoordig een fietspad, maar er zijn her en der nog wat objecten te vinden die aan die tijd herinneren.
158. Iets met slopen is goedkoper dan onderhouden? Nou, je kunt het ook laten staan en het gewoon laten rotten, dat is natuurlijk nóg goedkoper, want dat kost niks..
159. Het is ergens onheilspellend om op een oud perron rond te lopen dat helemaal overwoekerd is.
160. Het eilandperron van foto 158 is vrij toegankelijk, maar het perron aan de zijde van het stationsgebouw is deels afgeschermd met hekken, maar die zijn deels afgebroken of open gebogen. Ook is die tunnel niet afgesloten. Ik vind het ergens verwonderlijk dat de borden niet allemaal al gejat zijn.
161, 162. Ik heb hier niks meer aan toe te voegen.
163. Je kunt niet vanuit dit gebouw naar boven komen en weer op de hogergelegen straat uitkomen. Daarvoor moest ik een stuk verder lopen richting Oostenrijk en vlak voor een tunnel langs de drukke weg terug lopen. Ik blijf het gaar vinden: het station is al decennia dicht, maar toch is er een bushalte die echt nog Tarvisio Centrale heet.
164. Ik loop terug naar het nieuwe treinstation, Tarvisio Boscoverde, en ik ga nu wel langs de hoofdingang naar buiten. Ik reis vandaag niet op een Interrail-reisdag, maar wel op losse kaartje en als je hier een kaartje wilt kopen, ben je beneden eraan voor de moeite. Je moet het gebouw binnen, naar waar de wachtruimte is en daarna twee verdiepingen omhoog naar de andere grote wachtruimte die begeven is met hout en glas.
165. Ik loop verder omhoog, waar ik dit uitzicht heb over het hele emplacement.
Na een klim naar Via Luigi Cadorna (SS54) ga ik meteen weer naar beneden langs Via Bamberga, waar een fotopunt is op het grote, machtige spoorviaduct die de weg vrij maakt naar Oostenrijk.
166. Ik moet er zelfs nog even voor rennen, om op tijd op dat punt te zijn, waarna ik ook nog eens heuvel op moet klimmen en mijn handen vuil moet maken, maar het uitzicht is het waard. Hier heb je weer die rangeerlocomotief van een tijdje terug.
167. En hier is dan de trein waar ik voor kwam: de Trenord EC 132 naar ‘Wien Sud Bhf’. Zo een beetje alles aan de informatievoorziening klinkt fout, maar voor de goede orde: hier is de Railjet 132 naar Wien Hbf die erg langzaam het viaduct over kruipt.
168. Vanaf iets lager komt er ook nog een goederentrein voorbij, de andere richting op.
Ik kwam met de trein uit Udine aan om 11:07, maar de eerste de beste trein terug in de richting Udine ging pas om 13:53 en omdat de Railjet naar Oostenrijk om 12:49 vertrok, had ik nog een uur te doden. Dat was te kort om even naar het hotel te lopen in het centrum om in te checken, maar maar het was wel nog genoeg om even langs de Orrido dello Slizza / Gailizer Schlucht / Soteska Ziljice te lopen.
169. Hier heb je die fietsbrug waar ik het over had op foto 156 met eronder de Rio del Lago..
170. In Podhom, Slovenië, moet je geld betalen om door die kloof te wandelen. Hier is alles gratis.
171. Allemaal mooi, maar na een tijdje ga ik weer naar boven om de trein te halen.
172. Ik spoel wat door: ik ben aangekomen op station Pontebba, de naamgever van deze lijn en dit station is eigenlijk nog hetzelfde station zoals die er al stond op de oude Pontebbana-lijn.
173. Overblik van het station.
174. Dit station heeft overeenkomsten met Tarvisio Centrale: de sporen liggen een stuk hoger dan de straat en er is weer zo’n enorm gebouw die anno 2021 er maar een beetje nutteloos staat te zijn, alhoewel het hier er niet bepaald verlaten bij ligt.
175. Aan het eerste perron kun je nog steeds naar de wachtruimte en heb je nog de plek waar vroeger de loketten waren. Het is een beetje het symbool van de tragiek van deze tijd: deze nieuwe lijn is geopend in 2000 en toen begon het internet net zijn kop uit te steken, waarbij nog weinigen konden weten wat voor invloed dat kon hebben op onze levens. En voor deze loketten: die werden overbodig. Opvallend: dit station mag wel enorm zijn, maar er is geen kaartautomaat te vinden.
176. Ik loop even naar het dorpje Pontebba toe en ja, dit is toch een machtig gebied voor een spoorlijn, al is het wel spijtig dat je zo weinig er goed van kan zien vanuit de trein.
177. Op diezelfde brug staan nog grensstenen van het toenmalige Oostenijkse keizerrijk, waar dit oord tot 1918 nog deel van uitmaakte. Niet het enige Oostenrijkse trauma dus, naast Südtirol.
178. Ik heb hier een pizzaatje gegeten en een espressootje en een limoncellootje gedronken en nu voel ik me wat meer Italiaans-ish. Ik begrijp er alleen nog steeds niet door van wat voor festival deze kunstwerken zijn.
179. Twee uur na aankomst in Pontebba vertrekt de volgende trein naar Udine pas en die neem ik tot Venzone.
180. Hier merk ik toch iets van de stakingen: er is een omloop opgeheven.
181. Waarom ik hier ben? Venzone is ooit verkozen tot één van de mooiste oorden van Italië.
182. Bijzonder is het oord zeker.
183. Je moet weten dat in 1976 er een aardbeving is geweest van zo’n 6 op de schaal van Richter die zo een beetje alle dorpen in de buurt verwoest heeft. Venzone is opnieuw opgebouwd en die wederopbouw is in 1990 voltooid.
184. Het begint te schemeren en het is weer tijd om terug te gaan naar Tarvisio, met de laatste trein van de dag: de REX naar Villach in Oostenrijk, die door Micotra (een portmanteau voor Miglioramento dei Collegamenti transfrontalieri di trasporto pubblico, letterlijk 'verbetering van het grensoverschrijdend openbaar vervoer') wordt uitgevoerd, met een FUC-loc en ÖBB-rijtuigen. Opvallend is wel dat het verplicht is om in het weekend te reserveren voor deze trein. Die reservering is gratis en die kun je regelen op de ÖBB-tickets site of in de ÖBB-app.
185. Een paar klikken verder zie je het bagagerijtuig waar de fietsen in moeten en dat hebben de fietsers in de achtergrond nog niet door.
186. Terug op Tarvisio Boscoverde.
187. Na vertrek van de REX naar VIllach (de tweede en laatste van de dag) komt er ongeveer tien minuten later nog een Railjet die ook naar Oostenrijk toe rijdt (eveneens de tweede en laatste van de dag). Nadat deze trein weg is, wordt het stuk op dit station en komt er pas na vier uur weer activiteit omdat dan er de gekke ‘uurdienst’ aan nachttreinen plaatsvindt. Ik zal dat niet meer meemaken, ik loop na vertrek van de Railjet een half uur naar mijn hotel in de eigenlijke binnenstad.
Dag 9
188. Ik hoef niet onnoemelijk vroeg wakker te worden: er zijn werkzaamheden vandaag op het traject tussen Udine en Tarvisio, waardoor mijn trein (de REX naar Villach) niet om 08:25 vertrekt, maar om 10:00. Beter. Zo kan ik nog wat van dit echte oord zien bij daglicht…
189. Misschien zegt dit beeld je wel iets. Als je zoekt naar afbeeldingen van Tarvisio is de kans heel groot dat deze plek je eerste resultaat wordt, terwijl het niet in het dorp Tarvisio zelf ligt. Het ligt wel in de gemeentegrenzen, maar ergens hoog in de bergen. Er is een kabelbaan ernaartoe vanuit het naastgelegen Camporosso in Valcanale, maar die doet ‘t alleen tijdens het hoogseizoen. Enfin: dit is het heiligdom Monte Lussari/Luschariberg/Svete Višarje.
190. Deze foto beeldt het busstation (autostazione) van Tarvisio weer, aan de Via Vittorio Veneto. Ook vandaag op zondag rijden er bussen, maar de dienstregeling slaat nergens op als je het gaat hebben over aansluitingen op de trein. Die aansluitingen zijn namelijk niet-bestaand.
191. Bij het busstation klim ik omhoog op het oude spoorwegtracé, dat nu dus een fietspad is, om over deze weg naar Tarvisio Boscoverde te lopen. Onderweg passeer ik het tweede oude treinstation van Tarvisio: Tarvisio Città. Ook hier staat het oude stationsgebouw er nog, hangen de borden er nog aan en ligt het perron er ook nog. Apart is dat als je op de site van Trenitalia tickets zoekt naar Tarvisio, dat je de keuze kunt maken tussen Tarvisio Boscoverde en Tarvisio Città, terwijl daar al decennia geen enkele trein meer rijdt. Het suffe is dat bussen niet ter hoogte van dit oude station stoppen, maar op het autostazione en voor de rest is er weinig tot geen informatie over deze ‘treinvervangende bussen’. Ik denk dat de bussen die door Trenitalia worden aangegeven dezelfde zijn als de reguliere lijnbussen op de lijnen 200 en andere varianten daarop.
192. Een lange wandeling verder ben ik weer terug op station Tarvisio Boscoverde en daar staat een verrassing te wachten: een ÖBB Cityjet-Talent. Normaal worden treinen op deze verbinding met ÖBB-rijtuigen gereden en de FUC-loc onder de Micotra-vlag, zoals je die zag op foto 184, maar vandaag is uitzonderlijk gekozen om deze ÖBB-Talent de grens over te sturen voor dit pendelritje.
193. Het is een gek beeld.
194. We passeren station Thörl-Maglern. Dit station is vrij gênant, omdat dit Oostenrijkse station alleen maar bediend wordt door de twee treinen per dag op de relatie Villach - Udine. Het is met recht een awkward halte.
195. Ik verlaat de trein aan Villach Westbahnhof om vanaf hier te wandelen naar Villach Hbf.
196. Waar ik vandaan kwam lopen is de nieuwe ingang naar het station, maar het oude stationsgebouw van Villach West staat er ook nog steeds, dat nu een nieuwe bestemming heeft gekregen.
197 - 199. Een vrij gemiddeld beeld van een Oostenrijkse stad, in dit geval Villach.
200. Het Hauptbahnhof van Villach. Een statig gebouw, met een wat modernere onderdoorgang, onder deze weg door, om er binnen te komen, als je geen zin hebt om hier over te steken.
201. Binnen in de centrale hal heb je een paar mooi schilderingen.
202. Mijn volgende trein, de EC 112 naar Frankfurt (Main), krijgt vlak voor vertrek nog wat extra rijtuigen aangekoppeld.
203. Beenruimte, iemand?
204. In Bischofshofen stap ik over op een trein naar Selzthal, waar ik gewoon eens wilde kijken. De trein in kwestie hier is de EC 217 naar Graz, die de dag om 05:37 begonnen is in Saarbrücken.
205. In Selzthal maken de treinen kop en dat gebeurt onder een old fashioned, mooie rode perronoverkapping. De wachtruimte op het centrale eilandperron mag er ook wezen, terwijl er iemand ook aan het yoga’en met blote poten en zo’n bijbehorende mat.
206. Aan de straatkant staat een museumlocomotief…
207. Terwijl de lokale jeugd hier de snoepautomaten aan het plunderen zijn komt IC 518 naar Innsbruck aangereden waarmee ik naar Stainach-Irdning rijd om over te stappen op een REX naar Attnang-Puchheim. De trein was enkele minuten te laat, terwijl de aansluiting in Stainach-Irdning maar vier minuten was. Gelukkig is de aansluiting formeel geregeld, want wie wil nu daar twee uur wachten op de volgende?
208 - 210. Deze route heb ik nog niet eerder gedaan en ik heb wel iets gemist, de afgelopen jaren. Zegt de naam Hallstatt je iets? Dat dorp met die kerktoren aan dat meer? Dat is hier, aan dit meer. Ik ben er niet uitgestapt, want ik moest op tijd in München zijn.
211. Station Attnang-Puchheim. Hier stap ik over op een Railjet tot aan Salzburg.
212. Tijdens het wachten komt er het één en ander voorbij…
213. Wat erna volgde was een beetje van het kaliber 'dat hebben we nou al zo vaak gezien', dus dat sla ik maar even gemakshalve over, tot het moment dat ik alweer ergens door het gebied dat je Niederrhein kunt noemen doortuf. Hierzie: een oude DB-couchette.
214. Dat het een oude DB-couchette is, heb ik geweten.
215. De ÖBB heeft er een talent van gemaakt (no pun intended) om de laatste letter van lange bestemmingen er af te sodemieteren. Dat deden ze ook al bij Verona Porta Nuov.
216. En zo kwam ik alweer Amsterdam binnen gereden.
217. Waar ik naartoe reis als het weer kan? Ik kon allang weer en waar ik allemaal geweest ben is in deze reisverslagen en op Twitter terug te vinden lmao
Zoooo, en daarmee is Interrail voor het jaar 2021 alweer afgelopen. Dat betekent nog niet dat Wraakreizen voor 2021 is afgelopen! Ik ben nadien nog zeker twee keer weg geweest. Het houdt niet op, lijkt 't wel! Als ik niet opgehouden zou zijn, dan zou het jaar wel mij wel gestopt hebben, of er zijn zóveel inreisbeperkingen ingevoerd zijn dat ik zelf zoiets zou hebben van "flikker op". Op een gegeven moment had ik wel dat gevoel, maar dat komt later aan bod...
Deel 6 met onder meer Bayern en de Metropolitan staat hier.
Wraakreizen 2021, deel 5.2: Alweer Interrail met ook nu weer Friuli-Venezia Giulia (maar dan net effe wat anders) [96f]
Wraakreizen 2021, deel 5.2: Alweer Interrail met ook nu weer Friuli-Venezia Giulia (maar dan net effe wat anders) [96f]
Laatst gewijzigd door Polaroyd7 op zo 09 jan 2022, 16:37, 2 keer totaal gewijzigd.
Re: Wraakreizen 2021, deel 5.2: Alweer Interrail met ook nu weer Friuli-Venezia Giulia (maar dan net effe wat anders) [9
Mooi hoor. In augustus 2014 was ik ook in Tarvisio en heb toen rond gewandeld op het voormalige station Centrale. Inderdaad verbazingwekkend hoeveel borden maar ook spullen er nog lagen. Heb toen ook een lange wandeling naar Arnoldstein gemaakt. Villach Westbahnhof was vroeger het station waar de meeste balkan-treinen stopten. Dit om keren in Villach Hbf te voorkomen.
-
- Berichten: 1471
- Lid geworden op: za 07 aug 2021, 13:37
- Locatie: Charlois
- Contacteer:
Re: Wraakreizen 2021, deel 5.2: Alweer Interrail met ook nu weer Friuli-Venezia Giulia (maar dan net effe wat anders) [9
Mooi verslag weer
Mijn YouTube kanaal TramFreakNetherlands: https://m.youtube.com/channel/UCtsVzk2B-MMOAOz5SWp4zRQ
Mijn instagram: tramfanaat_rotterdam
Mijn instagram: tramfanaat_rotterdam
Re: Wraakreizen 2021, deel 5.2: Alweer Interrail met ook nu weer Friuli-Venezia Giulia (maar dan net effe wat anders) [9
Ik wilde oorspronkelijk ook een wandeling maken naar Arnoldstein, maar ik had daar op de dag zelf geen zin meer in en dat de trein niet om half 9 vertrok maar om 10 uur, zodat ik nog op een normale tijd wakker kon worden en rustig kon ontbijten (om me dan niet druk te hoeven maken om de weg terug).en-es schreef: ↑za 01 jan 2022, 19:13 Mooi hoor. In augustus 2014 was ik ook in Tarvisio en heb toen rond gewandeld op het voormalige station Centrale. Inderdaad verbazingwekkend hoeveel borden maar ook spullen er nog lagen. Heb toen ook een lange wandeling naar Arnoldstein gemaakt. Villach Westbahnhof was vroeger het station waar de meeste balkan-treinen stopten. Dit om keren in Villach Hbf te voorkomen.
Re: Wraakreizen 2021, deel 5.2: Alweer Interrail met ook nu weer Friuli-Venezia Giulia (maar dan net effe wat anders) [9
Samen met deel 5.1 een leuk verslag .
Re: Wraakreizen 2021, deel 5.2: Alweer Interrail met ook nu weer Friuli-Venezia Giulia (maar dan net effe wat anders) [9
Prachtig weer, vooral dat deel van Italië, en die stad in de vorm van een ster. Zelf ben ik alleen in Venetië geweest en vervolgens met een nachttrein naar toen nog Wien Westbahnhof verder gereisd (die bloed-, bloed-, bloedheet was bij vertrek en ijs-, ijs-, ijskoud bij aankomst en waar ook nog een oud Italiaans echtpaar al puffend en klagend onze onderste bedden afpakte terwijl ze de bovenste gereserveerd hadden ), maar ik zie dat ik nog een hoop gemist heb.
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 14 gasten