Na gegeten te hebben in een park in Břeclav loop ik naar het station, waar ik de Railjet naar Wenen neem. Dit is een vrij opvallende Railjet, met een Oostenrijkse loc en Tsjechische rijtuigen. Het comfort van de Railjet is goed, maar het kan beter.
58. De Railjet naar Graz, op station Břeclav.
Ik kom aan op Wien Hbf, een zeer modern station. Ik heb nog meer dan 6 uur tot de nachttrein vertrekt die ik ga nemen. De meesten zouden van de gelegenheid gebruik maken om Wenen te bezichtigen, ik doe dat juist niet en ga de stad uit voor een rondje met het regionale ov. Nadat ik mijn rugzak in een bagagekluis heb gestopt, neem ik de eerstvolgende trein richting St. Pölten. Dit is opnieuw een Railjet, een Oostenrijkse deze keer, met eindbestemming Zürich. Wat mij betreft is het zitcomfort van de Railjet niet hoog genoeg om heel dat stuk uit te zitten, gelukkig hoef ik dat ook niet te doen.
59. Oostenrijkse en Slowaakse rijtuigen gekoppeld, voor de regionale trein Wien – Bratislava.
Vanuit St. Pölten loopt er een ongeëlektrificeerd lijntje naar de dorpen Schrambach en Hainfeld. Die laatste is mijn reisdoel. Het materieel dat wordt ingezet is een eendelige dieseltrein van het type 5047. Deze gaan over enkele jaren uit dienst en worden vervangen door accu-Desiro’s. De 5047 heeft zeer comfortabel interieur en ramen die open kunnen, ik geniet er dus van zolang het nog kan. Onderweg kom ik nog een opstelterrein tegen waar wat historisch materieel staat.
60. De trein naar Schrambach op station St. Pölten.
61. Historische trein.
In Traisen moeten passagiers richting Hainfeld overstappen, dit verloopt probleemloos. Opnieuw kom ik in een 5047 te zitten, ik vind het zeer goede treinen. In Hainfeld heb ik een korte overstap op een bus naar Eichgraben-Altlengbach, die ik absoluut niet mag missen, daarom helaas geen foto’s. Voor de bus moet ik uiteraard een los ticket kopen, dit is gelukkig niet al te duur. De bus is een standaard Iveco Crossway, het comfort is voldoende dus. De route loopt door de heuvels, helaas zijn de foto’s uit het raam niet zo geweldig.
62. Berglandschap, gezien vanuit de trein Traisen – Hainfeld.
63. Nog meer bergen, dit keer vanuit de bus.
Op station Eichgraben-Altlengbach neem ik de trein terug naar Wenen, hierop rijdt een Desiro die toch wel comfortabel is voor een moderne stoptrein. De trein gaat echter naar Wien Westbahnhof, waardoor ik dus nog een manier moet vinden om op het Hauptbahnhof te komen. Ik haal een ticket voor een enkele reis met het Weense ov, maar ben er dan nog niet uit hoe dat dan moet (met mijn ticket mag ik niet overstappen). Uiteindelijk blijk ik tramlijn 18 te moeten hebben, deze komt op het Hauptbahnhof binnen bij de metrosporen.
Als eerste ga ik naar het loket om mijn telefonisch geboekte nachttreinreservering af te halen, dit lukt namelijk niet bij de automaat. Het avondeten is zeer passend, schnitzel en friet. Wanneer de bediende vraagt of ik het mee wil nemen of ter plekke wil eten, kies ik voor de eerste optie: als gierige Nederlander wil ik geld sparen op mijn drinken door dat ergens anders te halen. Niet zo handig, want nu moet ik enigszins beschamend ergens midden op de looproute gaan zitten eten (wel in een rustig deel van het station, nabij de S-Bahnsporen). Gelukkig heb ik wel een mes bij me in mijn broodtrommel, en lukt het inderdaad om goedkoper drinken te halen bij een stationssupermarkt
Voor de tweede keer deze reis neem ik een nachttrein. Het is Nightjet 466 van de ÖBB met eindbestemming Zürich, ik stap ruim op tijd in. Deze neem ik tot aan Feldkirch, hierdoor is de Interrailreservering 8 euro goedkoper omdat het een binnenlandse reis is. Ik heb een 4-persoons couchette. Mijn coupégenoten spreken dit keer wel Duits, maar ze houden zich stil en ik dus maar ook. Twee van hen nemen de trein tot in Bludenz, de derde gaat naar Sargans. Opnieuw zal mijn coupé dus leeg zijn op de eindbestemming.
De trein komt al even na half zeven aan in Feldkirch. Hier blijf ik maar kort, want ik ga door naar Lindau met een regionale trein. Deze rijdt met een CityShuttle-stam, deze bestaat uit oudere rijtuigen die ook op foto 59 te zien zijn. In deze zijn de ramen helaas dichtgeschroefd, geen uitzicht op de Bodensee uit het open raam dus.
Lindau is een mooie, oude stad, ik ga er echter niet in want ik ben hier om een trein te nemen: de Alex richting München. Omdat het een beetje uit de route ligt, ga ik maar kort mee. Ik neem hem vooral omdat hij (op het moment van reizen) binnen enkele jaren wordt opgeheven. De Alex rijdt namelijk met oude rijtuigen van diverse typen, en een dieselloc. De spoorlijn wordt echter geëlektrificeerd.
64. De trein Lindau – München, op Lindau Hbf.
65. Groen landschap in de Allgäu.
Na twee stops stap ik uit in Immenstadt. Het rijtuig waarin ik zat was comfortabel, maar ook hier konden de ramen al niet meer open. Terug naar Lindau rijdt opnieuw de Alex, al rijden er op hetzelfde traject ook RE’s met BR 612. Dit keer heb ik een ander type rijtuig en kunnen de ramen wel open.
66. Een toevalstreffer: de EC München – Zürich in Immenstadt.
Na terugkomst in Lindau gaat de reis verder richting het zuiden: eerst terug richting Bregenz, met een dubbeldekstrein die ook in CityShuttle-stijl is uitgevoerd. In Bregenz haal ik bij een bakkerij vast een broodje voor de lunch. Vervolgens neem ik de trein naar St. Margrethen, waarmee ik Zwitserland betreed, hierop rijdt een Talent van de ÖBB. Onderweg doe ik op het toilet langere kleding aan (althans, in mijn herinnering was dat in deze trein), want ik ga de bergen in. Eerst nog van St. Margrethen naar Chur met een Interregio, hierop rijdt een dubbeldekker van de SBB (planmatig een nieuwe Bombardier Twindexx, nu echter een Stadler KISS).
Nu begint het pas echt: de bergen! Vanuit Chur beginnen diverse smalspoorlijnen. Ik neem de trein naar Disentis/Mustér uitgevoerd door de Rhätische Bahn. De rijtuigen hebben ramen die open kunnen en zelfs helemaal naar beneden, hier kom ik echter pas later achter. Ik heb een hoop foto’s gemaakt, hier een selectie.
67. Bergwand, ergens tussen Chur en Reichenau-Tamins.
68. Twee bergtoppen, maar ik weet niet welke. De hoogste zou de Felsberger Calanda kunnen zijn.
69. Splitsing van de Rijn bij Reichenau.
70. De Voor-Rijn (Vorderrhein).
71. Stenen langs de oever.
72. De Glacier Express passeert in de tegenrichting.
73. Dit is Zwitserland op zijn mooist: rotswanden langs het water.
74. Een brug over de Voor-Rijn bij Rueun. Mijn camera is zichtbaar in de reflectie van het raam, helaas.
75. Het dorp Tavanasa, gezien vanuit de trein.
We komen met vertraging aan in Disentis/Mustér, waardoor ik snel moet overstappen en geen goede foto’s van de treinen heb kunnen nemen. De trein naar Andermatt wordt gereden door de Matterhorn-Gotthardbahn (MGB). Eenmaal in deze trein kom ik erachter dat ik mijn broodtrommel kwijt ben geraakt, waarschijnlijk toen ik in de vorige trein op een andere plek ben gaan zitten. Nog meer pech dus. Ik moet nu aan één stuk door naar Luzern reizen om daar mijn medicijnen te regelen, en heb geen tijd te verliezen. Gelukkig kan ik van het uitzicht genieten. Wat foto’s van dit stuk:
76. Deze muur is vermoedelijk de ruïne van een oud fort.
77. Een klein stuwmeer. (Verwarrende foto: waar kan dit zijn als dit ten westen van Disentis is? Niet de Oberalppass, die komt pas later.)
78. Nog meer bergtoppen.
79. In deze trein kunnen de ramen open, en wel helemaal naar beneden! Ik maak er goed gebruik van (maar niet de hele rit, dan wordt het een beetje koud in de trein).
80. Zwitserse huizen in de bergen.
81. Groene berghelling.
82. Een smalle waterval.
83. Een iets bredere waterval. (Rechts in beeld is een rubberen nop die deel uitmaakt van het raam. Niet fijn voor foto’s.)
84. Besneeuwde bergwanden, een teken dat de trein steeds hoger in de bergen komt.
De spoorlijn tussen Chur en Andermatt gaat over de Oberalppas, net geen 2000 meter boven zeeniveau. Het is de hoogste plaats waar ik ooit ben geweest, al kan ik vanuit de trein de berglucht niet voelen. Vanaf hier gaat het omlaag, met nog mooier uitzicht.
85. Nog meer besneeuwde bergen.
86. De Oberalpsee.
87. Station Oberalppass.
88. Nogmaals de Oberalpsee.
89. Hier zijn de watervallen iets groter.
90. Nog meer groene berghellingen. Het is hier boven de boomgrens.
91. Nog een waterval. Hier is ook te zien dat het raam open kan.
92. Andermatt is ook een skigebied.
93. Bovenaanzicht van Andermatt.
De trein komt met ongeveer 5 minuten vertraging in Andermatt aan. Gelukkig is de aansluiting richting Göschenen goed geregeld en rijdt die trein niet gelijk weg. Ik heb nog de gelegenheid voor wat treinfoto’s:
94. De loc van de trein uit Disentis/Mustér wordt losgekoppeld, en zal later omlopen voor de terugrit. De Matterhorn-Gotthard-bahn heeft een partnerschap met de Mount Fuji Railway in Japan, zoals op de loc te zien is.
95. De spoorlijn tussen Göschenen en Andermatt, de Schöllenenbahn, is een tandradbaan. Dit treinstel verzorgt de dienst.
96. De Teufelsbrücke. Deze brug stamt in de huidige vorm uit 1820.
97. Waterval bij de Teufelsbrücke.
98. Nog meer begroeide bergwanden. Het was inmiddels al enige tijd aan het regenen, zoals aan het raam te zien is.
99. Een treinfoto dan. Het interieur bestaat uit ‘klassieke stijl’ banken, naar mijn mening zitten ze comfortabel. (Mijn gezicht was in de reflectie te zien.)
100. Het spoor loopt hier door een tunnel, die aan één kant open is.
101. Nog meer water en stenen.
102. Station Göschenen.
Na aankomst in Göschenen heb ik even geen zin meer om te fotograferen, mede omdat ik nog altijd behoorlijk baal van de verloren toilettas. Ik heb nog drie treinen nodig om in Luzern te komen. Eerst de RE van Göschenen naar Erstfeld, hierop rijdt een FLIRT. Daarna de IR van Erstfeld naar Arth-Goldau, een belangrijk Zwitsers overstapstation. Hierop heb ik een IC2000-dubbeldekker. Ten slotte de IC richting Basel, deze brengt mij naar Luzern.
103. IC Lugano – Basel, in Arth-Goldau.
Zoals eerder aangegeven ben ik mijn medicatie verloren, dus moet ik nieuwe halen op het station in Luzern, waar een medische post en een apotheek aanwezig zijn. Oorspronkelijk zou mijn huisarts een recept voor 3 pillen sturen, maar in Zwitserland accepteren ze geen Nederlandse recepten dus moet ik bij de medische post een nieuw recept regelen. Gelukkig heeft mijn moeder de situatie al per mail uitgelegd van tevoren. Ik krijg een recept mee, wat door de apotheek echter wordt geweigerd: voor mijn medicatie is een speciaal recept nodig op een ander soort papier :’). Dus ik kan weer terug naar de medische post voor het juiste recept. Ze kunnen echter alleen een volledige verpakking aanbieden (terwijl ik al over 2 dagen weer in Nederland ben), tegen de Zwitserse prijs. Een stuk duurder dus, en nog wel voor een medicijn dat slechts gedeeltelijk door de verzekeraar vergoed wordt (ik kan het financieel wel hebben, maar fijn is het niet). Later als ik thuis ben moet ik dit nog met de verzekering regelen, dit heb ik uiteindelijk ongeveer een maand na de reis gedaan.
Het is inmiddels half 8 geweest, en ik heb nog niet gegeten. En ik moet om 20:05 de trein richting Basel hebben, om op tijd in te kunnen checken bij het jeugdhostel in Zofingen, waar ik overnacht.
Maar eerst nog eten. Op aanraden van mijn moeder heb ik nog snel iets gekocht bij de Coop in station Luzern. Terecht, want in Zofingen is er in de avond niets meer open. Een banaan, een bakje vruchtenyoghurt en als drinken een flesje appelsap, dat wordt mijn avondeten. Beter dan niets in elk geval. Het lukt me om de trein te halen, onderweg word ik al door een medewerker van het hostel gebeld, ik word al verwacht. Dit is overigens het enige hostel in mijn reis, met name omdat andere accommodaties in Zwitserland vrijwel onbetaalbaar zijn. In het hostel ga ik in de keuken zitten om het op te eten, daarna ga ik naar mijn kamer. Ik heb een bed in een zespersoonskamer, maar er zijn slechts 3 gasten.
De volgende ochtend vertrek ik alweer om Zwitserland te verlaten. Na genoten te hebben van het ontbijt in het hostel loop ik naar het station van Zofingen, om de trein te pakken. Oorspronkelijk wilde ik nog een extra omweg nemen via Landshut, waar richting Basel een BR612 wordt ingezet, maar door tijdgebrek komt dat er niet meer van en moet ik wel direct reizen. Ik neem de eerste trein richting Basel, maar wel slechts tot Olten, en dan zie ik wel wat ik doe. Uiteindelijk besluit ik om toch maar door te reizen naar Basel, met de IC afkomstig uit Interlaken. In elk geval heb ik toch maar weer 2 materieeltypes meegepakt: de IC2000-dubbeldekker en de EW IV-rijtuigen.
104. IC 968 Interlaken – Basel op station Olten.
Basel SBB is vrij druk, en de winkels hebben natuurlijk Zwitserse prijzen, dus veel heb ik er niet te doen. Ik kijk wat naar de treinen en zet een TGV Lyria op de foto.
105. TGV POS-treinstel 4415 in Basel SBB, enige tijd na aankomst uit Paris Est. Inmiddels rijdt er alleen nog TGV Duplex naar Zwitserland.
Vandaag reis ik door naar Frankrijk, dus loop ik vast naar het Franse deel van het station, Bâle SNCF. Ik kom nog langs de douane, ik vraag mijn moeder nog of ik iets daarmee moet doen maar ik heb niets aan te geven. Het Franse deel is een stuk rustiger, maar ook heel wat minder sfeervol. De eerste trein die hier de grens over gaat staat al klaar, een AGC voor de TER naar Mulhouse. Ik blijf echter wachten op een trein met ander materieel.
106. ZGC 27877 in Basel SBB/Bâle SNCF.
107. Een aangename verrassing: op het Franse deel van Basel SBB is nog een mechanische CTA in gebruik.
108. Deze trein ga ik nemen naar Frankrijk: de TER 200, gereden met Corail-rijtuigen. Helaas komt hij binnen met de stuurstand voor.
109. Hiervoor ben ik deze kant op gekomen. De stoelen zitten zeer comfortabel, ook al zit de hoofdsteun iets te laag voor iemand van mijn lengte.
110. Frans boerenlandschap, en een nieuw gebergte: de Vogezen.
Ik verlaat de trein al in Colmar, omdat ik anders in Sélestat nogal lang non-stop moet wachten. Ook bezoek ik hier even het toilet: om een of andere reden heb ik altijd moeite om het toilet in de trein te gebruiken. Ik neem de volgende trein naar Sélestat, hierop zit een Régiolis. Naar mijn mening hebben moderne Franse treinen een goed interieur: fijne stoelen, vaak ook uitklaptafels, en ze zien er ook goed uit.
111. BB 26151 met Corail-stam in Colmar.
112. De volgende trein naar Strasbourg, deze neem ik tot Sélestat.
In Sélestat neem ik een lunchpauze, ik heb bij een stationswinkel wat gehaald (waarschijnlijk in Colmar, ik weet het niet meer zeker). Vanaf hier neem ik een bus van de SNCF, hierop is Interrail namelijk ook geldig. De chauffeur weet gelukkig dat dat zo is, anders had ik een moeilijke discussie in het Frans gehad. De bus rijdt door de bergen naar Saint-Dié-des-Vosges, een mooie rit waarvan ik echter geen foto’s heb gemaakt. Toevallig begint in de aankomstplaats een dag later (10 juli) de negende etappe van de Tour de France. Onderweg kom ik al een aankondiging van de wegafzetting tegen. Vanuit Saint-Dié-des-Vosges loopt er een mooie spoorlijn naar Straatsburg, waar (zoals te verwachten valt in Frankrijk) maar een paar treinen per dag rijden. Hierop rijdt opnieuw een Régiolis.
113. Een SNCF-bus op station Sélestat. Mijn bus naar Saint-Dié-des-Vosges is soortgelijk.
114. Het historische stationsgebouw van Saint-Dié-des-Vosges.
115. Régiolis 83153, voor vertrek op de TER Saint-Dié-des-Vosges – Strasbourg.
116. Het berglandschap van de Vogezen is een stuk groener dan dat van de Alpen.
117. Station Saâles, met oud naambord. Hier ligt de departementsgrens, daarom rijden sommige ritten op deze spoorlijn slechts Strasbourg – Saâles.
118. Een kerk.
De trein brengt mij naar Strasbourg Centrale. Hier haal ik wat cash uit een geldautomaat, dit kan nog goed van pas komen in Duitsland. Ik heb namelijk nog kort van tevoren een overnachting geboekt in Ohlsbach, bereikbaar per bus vanuit Offenburg. Mijn Duits is een stuk beter dan mijn Frans, daarom overnacht ik liever in Duitsland.
119. Ouwe meuk: deze locomotief met RRR-rijtuigen, voor de trein naar Lauterbourg (als het goed is). Helaas is dit niet mijn trein.
120. Deze neem ik wel: de trein naar Offenburg. Dit materieel (Alstom Coradia A) heeft de bijnaam Walvis.
121. Nog een gebergte erbij: het Zwarte Woud (Schwarzwald).
Op het station van Offenburg moet ik overstappen op de bus richting Ohlsbach. Er staat zowaar een bus die in Nederland gediend heeft: een VDL Berkhof Ambassador, met herkenbaar Arriva-interieur. Dit is echter niet mijn bus. Nadat ik een foto gemaakt heb van de bus die ik wel moet hebben, laat ik per ongeluk mijn camera op de grond liggen. Gelukkig ziet de chauffeur dat nadat ik ingestapt ben, anders was ik al mijn foto’s en de camera (van mijn vader geleend) kwijt geweest. De foto zelf is overigens niet heel goed wegens tegenlicht.
122. Lijn 7134 voor vertrek. De bestemming staat nog op Offenburg, dit zal snel veranderen in Gengenbach.
Langs de weg naar Ohlsbach zie ik nog uit het raam een kasteel, Schloss Ortenberg. Helaas weet ik de camera niet scherp te stellen en is de foto onscherp. In Ohlsbach is niet veel te doen, ik check in bij mijn pension waarna ik pizza ga eten bij een restaurant in het dorp. De volgende dag neem ik weer de bus terug, dit keer is het raam nogal vies waardoor ik opnieuw geen goede foto van het kasteel krijg. Vandaag reis ik terug naar huis, waarvoor ik eerst terug naar Strasbourg ga. Dit verloopt niet heel bijzonder, vrijwel hetzelfde als een dat eerder. Vanuit Strasbourg neem ik de trein naar Metz, over een mooie maar helaas ook weinig bediende spoorlijn. Geen foto’s helaas, ik had opnieuw niet echt zin om foto’s te maken. Op het station van Metz haal ik mijn lunch voor onderweg, de Franse stationswinkels hebben daarvoor een heel fijn aanbod naar mijn mening. Mijn reis gaat verder richting Luxemburg, van de trein daarheen heb ik wel een foto:
123. De TER Strasbourg – Luxembourg, met een Alstom Coradia Duplex van de CFL.
In Luxemburg kom ik niet van het station af. Ik overweeg om nog voor een klein stukje de stoptrein richting Diekirch te nemen (hierop rijdt CFL 2000, een oud type treinstel met ramen die open kunnen), maar zie deze net vertrekken waardoor dat plan mislukt. Ik wacht op de trein richting Brussel, deze heb ik mede in de route opgenomen om de I6-rijtuigen die er (op dat moment) op zitten. Dit is het laatste Belgische materieeltype waarin ik nog niet eerder heb gezeten (N.B. op het moment van schrijven in 2022 is M7 in dienst gegaan).
124. De IC Luxembourg – Brussel, met locomotief en I6/I10/I11-rijtuigen.
I6 is de Belgische versie van de Eurofima-rijtuigen en dus uiterst comfortabel. Ze zijn licht gemoderniseerd, met nieuwe bekleding op de stoelen en andere tafels. Halverwege ga ik toch een stukje door de trein lopen om in een I10-rijtuig plaats te nemen, hiervan kan het raam namelijk open. Na een lange rit stap ik uit in Ottignies, om het drukke Brussel in de middagspits te vermijden. Het plan is om via Leuven en Mechelen naar Turnhout te reizen, en zo met de bus naar Reusel terug in Nederland te komen. Mijn reis mag nu niet uitlopen, want in Turnhout gaat de bus van een uur later niet meer naar Reusel.
In Ottignies heb ik een korte overstap op de trein naar Leuven, deze rijdt met een Desiro. Zelf vind ik deze nog redelijk fijn zitten, de beenruimte valt echter tegen net als het gebrek aan tafels in de tweede klas. In Leuven neem ik de IC richting Gent tot aan Mechelen, opnieuw een Desiro. In Mechelen haal ik Belgische friet als avondeten, waarna ik in de trein stap naar Turnhout. Deze rijdt met 8 bakken M4, behoorlijk groot voor deze rustige tijd. Dat komt goed uit, want ik heb mijn friet nog niet helemaal op en dan ben ik tenminste niet te veel medereizigers tot last wanneer ik het in de trein ga opeten.
De trein naar Turnhout is (in mijn herinnering) iets vertraagd bij vertrek, maar de overstap op de bus komt nooit in gevaar. Nadat de trein in Turnhout aankomt heb ik nog ruim de tijd voor de bus naar Reusel vertrekt, dus kan de trein nog op de foto.
125. IC Binche – Turnhout na aankomst in Turnhout.
Ik stap als eerste in de bus naar Turnhout en ga helemaal rechts vooraan zitten met mijn grote rugzak. Dat blijkt geen verkeerde keuze, want in Arendonk komt de bus nog opvallend vol te zitten, voor enige tijd moeten er zelfs mensen staan. Het blijkt uiteindelijk dat er vlak voor de Nederlandse grens een AZC zit, daar zijn nog een hoop uitstappers. Overlast is er gelukkig niet van gekomen. De chauffeur gaat ervan uit dat ik ook hier moet uitstappen, maar ik moet door naar Reusel. Daar stap ik over op de mij welbekende lijn 319, die mij bij mijn gebruikelijke halte afzet, zij het van de andere kant dan normaal. Ik ben thuis na een lange reis en ik ben wat veranderd: ik heb mijn baard laten staan, mede doordat ik mijn scheerapparaat onderweg ben verloren (al had ik het daarvoor ook al niet gebruikt). Maar ik ben vooral een hoop ervaringen rijker.
Ik heb echter nog één dag over op mijn Interrail, dat is ook de reden dat ik via Turnhout ben gegaan. Dus ga ik in augustus, als mijn studenten-ov weer geldig is, eropuit om de laatste reisdag te gebruiken. Mijn doel is om een Duitse intercity te nemen waarop ongemoderniseerde rijtuigen worden ingezet. Eerst moet ik natuurlijk zonder mijn Interrail te gebruiken de grens over, hiervoor ga ik opnieuw naar Heerlen. Ik realiseer me onderweg dat ik geen pen bij heb om mijn Interrail in te vullen. Gelukkig ben ik in Heerlen, dus kan ik vlakbij het station bij de Action een setje pennen kopen. Volgende keer beter aan denken.
Dit keer neem ik een andere trein: de stoptrein naar Kerkrade, deze neem ik tot Eygelshoven. Hier stap ik over op de buurtbus naar Übach-Palenberg, om zo zonder trein in Duitsland te komen tegen Nederlands tarief. In de buurtbus ben ik de enige passagier, en blijkt de OV-chipkaartlezer buiten werking (of gewoon niet aanwezig). De chauffeur doet niet moeilijk en laat me gratis meerijden, al had ik anders dankzij mijn studenten-ov ook niets betaald. Halverwege stopt de chauffeur, in het dorp Rimburg, om iets met zijn vrouw te overleggen. In het Limburgs, ik versta er dus weinig van. Na een paar minuten rijden we verder, we komen op tijd in Übach-Palenberg aan.
126. De vertrekstaat in Übach-Palenberg is nog zo oud, dat er Veolia op staat. Iets met Duitsers en onderhoud.
De RE4 richting Düsseldorf wordt gereden met een Dosto, deze komt uiteraard aan met vertraging. Ik vul Düsseldorf in als bestemming, al had ik eigenlijk in Mönchengladbach nog een korte omweg willen nemen met een trein waarop een ouder type Dosto rijdt. Dit komt door de vertraging helaas niet meer uit.
In Düsseldorf komt de trein, IC 2202 naar Norddeich Mole, aan. Hiermee reis ik naar Rheine.Helaas is het niet helemaal het gehoopte materieel: gek genoeg zijn de aangegeven rijtuigtypen Bpmz en Bvmsz, maar van binnen zijn ze toch gemoderniseerd. (In mijn herinnering is het stoeltype ook net wat anders dan in de Bpmmz. Misschien hetzelfde type als de ICE?) Er zit echter ook, niet planmatig, een Bimz-rijtuig in, een type waarvan de inzet reeds in afbouw is (in 2019). Halverwege ga ik toch maar in het Bimz-rijtuig zitten. De ramen zijn dichtgeschroefd en kunnen dus niet meer open.
127. De IC Koblenz – Norddeich Mole, direct na vertrek uit Rheine.
128. De IC Berlijn, waarmee ik terug naar Nederland ga.
In Bad Bentheim volgt de locwissel, de Duitse BR 101 wordt vervangen door een Nederlandse 1700.
129. De rijtuigen met de Duitse loc.
130. De Duitse loc rijdt weg.
131. De rijtuigen, nu zonder locomotief.
132. NS loc 1750 komt aanrijden...
133. ... en wordt aan de rijtuigen gekoppeld.
De IC Berlijn naar Deventer is de laatste reis die ik op mijn Interrail maak. In Deventer ga ik door de poortjes met de QR-code op de pas, en vervolgens weer terug met mijn OV-chipkaart. Tussendoor koop ik nog iets te eten voor onderweg. Ik wil de IC naar Roosendaal nemen, maar wacht per ongeluk bij het verkeerde perron en stap in de trein naar Zwolle, die op dezelfde tijd vertrekt. Hierdoor moet ik omreizen via Zwolle en Utrecht om in Eindhoven te komen, waar ik dus iets later dan gedacht terug ben. Vanaf het station is het een verder normale busrit naar huis.
Dit was het verslag van mijn eerste en tot nu toe enige Interrail-reis. Hierna heb ik nog een paar binnenlandse OV-reizen gemaakt, tot in februari 2020 corona de wereld platlegde. Sindsdien heb ik nauwelijks nog recreatief gereisd en zijn mijn interesses enigszins verlegd, maar is de liefde voor OV nooit echt weggezakt. Ik heb daarom nogal lang over het maken van dit verslag gedaan, maar hier is het dan. Hopelijk kan ik dit jaar weer op reis gaan.
Al lijken er wel wat foto's te ontbreken en staan in enkele gevallen de foto's en bijbehorende beschrijvingen niet in dezelfde volgorde.
