Praag stond alweer een tijdje op mijn lijstje voor een revisit. Sinds oktober wordt de stad door GreenCityTrip aangedaan en ik zocht voor begin november nog een bestemming voor een kort tripje. Na mijn zomervakantie in Oostenrijk afgelopen september had ik namelijk helaas niet het gevoel bijgetankt te zijn. Ook had ik in mijn achterhoofd zitten dat er in de periode daarna mogelijk meer reisrestricties zouden gelden. Kortom, genoeg redenen om naar Praag te gaan!
.Midden oktober koop ik online bij de Albert Heijn voor 199 euro een vouchercode voor een pakketreis. Deze omvat een nachttreinretour in de zogeheten Premium Klasse en er zijn twee overnachtingen in een driesterrenhotel in Praag bij inbegrepen, de verplichte bijdrages SGR en Calamiteitenfonds (in totaal € 7,50) zijn exclusief. Eventueel kan je tegen bijbetaling een ander hotel selecteren. Daarnaast kan je tijdens het boekingsproces nog een helemaal extra's kopen, zoals ontbijt in het hotel, early check-in en luxe comfortkits. Normaal gesproken is zelfs het beddengoed in de trein optioneel (maar liefst 29 euro per persoon), maar bij het pakket van de AH is dit gelukkig inclusief. Het loont overigens de moeite om af en toe even op de boekingspagina te kijken, want het standaardhotel wisselt regelmatig. Het hotel dat in eerste instantie werd aangeboden, is op een bepaald moment vervangen door een ander hotel. De reviews hiervan zijn echter een stuk minder en ook spreekt dit hotel mij een stuk minder aan, daarmee pakt deze wisseling voor mij juist nadelig uit. Het duurt ruim een week totdat mijn voorkeurshotel überhaupt weer in het keuzemenu staat, gelukkig wel als inbegrepen optie. Intussen is het eind oktober en met minder dan een week tot vertrek boek ik op zaterdagavond 30 oktober mijn reis voor donderdag 4 november. Voor € 19,90 kies ik tijdens het boeken een specifieke plek in de trein, dit is de enige extra optie waarvan ik wel gebruik maak. Omdat je online kan zien welke plekken er al bezet zijn, hoop ik op die manier namelijk in een privécoupé terecht te komen. Om deze reden had ik ook niet direct na het kopen van de vouchercode al geboekt. Uiteraard realiseer ik me dat deze reservering een gok is, maar in elk geval heb ik bij eventuele medereizigers in de coupé dan wel een bovenbed. Uiteindelijk heb ik net op tijd geboekt, want vanaf dinsdag is het maken van boekingen voor mijn reisdatum niet meer mogelijk.
Op donderdagavond vertrek ik dan kort na half 8 vanaf Apeldoorn Osseveld richting Utrecht Centraal, alwaar de nachttrein om 21.15 uur zal vertrekken. Volgens mijn planning zou ik een overstap van ruim 50 minuten hebben. Tussen Amersfoort en Utrecht wordt er echter langzaam gereden, waardoor we met +8 in Utrecht aankomen. Ik heb nog een eetpauze gepland bij de Mac in Hoog Catharijne, mijn standaard-eetadres als ik in Utrecht op de nachttrein stap. Maar tot mijn grote verrassing blijkt de Mac op deze koopavond al gesloten te zijn, waarna ik uitwijk naar het filiaal aan de Oude Gracht. Dit gaat helaas wel ten koste van de resterende tijd. Ik moet me nu enigszins haasten en kan niet helemaal relaxed eten. Op de terugweg naar het station maak ik een tussenstop bij de AH voor een koud blikje bier. Er is op de nachttrein namelijk geen catering aanwezig.
Eenmaal terug op Utrecht Centraal komt de trein al vrij vlug binnen. Rijtuig 4 is snel gevonden en ik klauter vervolgens het rijtuig in. De trein bestaat uit materiaal van Euro-Express uit Münster: grotendeels ligrijtuigen met de bekende paarse kleur en twee AB30-slaapwagens. De ligrijtuigen zijn weer onderverdeeld in een Economyklasse en een Premiumklasse. Het grootste verschil is het maximumaantal personen dat in de coupé zit (4 versus 6), verder beschikken de Economyrijtuigen in de coupé niet over een stopcontact. Het is bij binnenkomst in mijn coupé direct duidelijk dat het rijtuig gedateerd is, onder andere bij de bekleding is dit goed zichtbaar. Het was mij echter vooraf bekend dat de Euro-Express-rijtuigen niet bepaald de meest nieuwe zijn, dus ik ben daardoor niet heel erg verrast. Daarnaast valt het al snel op dat mijn coupé weliswaar niet echt vies is, maar ook zeker niet 100% schoon. Jammer, want de eerste indruk is zo enigszins negatief terwijl de reis nog moet beginnen.
Treinaanwijzer met de nachttrein naar Praag
Trein op Utrecht Centraal
Met zo'n 5 minuten vertraging vertrekken we uit Utrecht Centraal. Over het stuk naar Arnhem doet de trein volgens dienstregeling ongeveer een uur, behoorlijk traag dus. Het eerste gedeelte van de reis voert door een sfeervol mistig landschap, waarbij we in Maarn even aan de kant moeten om een intercity voorbij te laten gaan. De steward die mij incheckt heeft een fijne boodschap, namelijk dat ik de coupé helemaal voor mezelf heb op zowel de heen- als de terugreis. Het geld voor de plaatsreservering betaalt zich dus dubbel en dwars uit. Dit zorgt er bovendien voor dat ik geen anderen stoor als ik uit het raam wil hangen en ik hoef nu geen mondkapje te dragen in de coupé.
Trein op Arnhem Centraal
De trein rijdt via Emmerich naar Duitsland. Even voor Oberhausen Hbf buigen we af en rijden dan via Gelsenkirchen, Dortmund en Hamm richting Praag. Na Hamm is het voor mij tijd geworden om te gaan slapen. Ik kies aan de rechterzijde voor het middelste bed, dat ligt toch altijd wat comfortabeler dan onder. Bij het uitklappen van het bed doe ik een vieze ontdekking, er ligt namelijk een vies mondkapje van een vorige rit. Overigens kan ik best begrijpen dat een schoonmaker een mondkapje op deze plek mist, maar het totaalplaatje qua schoonmaak wordt er niet beter op zo. Verder blijkt het middelste gordijntje bij de coupédeur te smal, waardoor er best wel wat licht naar binnen komt. Het houdt me ook uit mijn slaap, dus na een tijdje besluit ik om het bovenste bed uit te klappen. Deze bevindt zich net iets boven het glas, waardoor de lichtoverlast meevalt.
Trein bij Emmerich
's Nachts zie ik op een bepaald moment de kenmerkende Oost-Duitse verlichting met de halfronde bollen, waarmee het duidelijk is dat we in de voormalige DDR zijn aangekomen. Na een slechte nachtrust word ik wakker in Bad Schandau, waar een locomotiefwissel plaatsvindt. We vertrekken daar met 40 minuten vertraging omdat het Tsjechische treinpersoneel te laat was. Voordeel hiervan is wel dat ik langer kon blijven liggen en toch kan genieten van het prachtige uitzicht tijdens het laatste deel van de reis. De trein volgt in Tsjechië namelijk de Elbe en de Moldau, respectievelijk Labe en Vltava in het Tsjechisch. Omdat ik geen ontbijt heb bijbesteld (29 euro voor heen en terug een ontbijt- en snackpakket is mij veel te duur), heb ik zelf het een en ander meegenomen. Ik ben met mijn eigen ontbijtkoek, banaan en diverse broodjes in elk geval goed verzadigd. In de ochtend is er ook koffie te koop op de trein, hiervoor kan je in twee rijtuigen terecht. Vanuit rijtuig 4 is rijtuig 8 voor mij het dichtstbijzijnd. Bij het zoeken naar kleingeld valt er in mijn coupé een muntje op de grond, waarna ik er bij toeval achter kom dat de uitklapbare tafel onder de bank overduidelijk geen poetsbeurt heeft gehad en onder de viezigheid zit. De volgende tegenvaller volgt in rijtuig 8, waar een rij tot voorbij de washokjes staat voor koffie. Laat dan maar zitten. Ook lijkt één wc op mijn rijtuig defect te zijn, van de andere is de wc-bril doormidden. Gelukkig zijn er nog positieve zaken, want volgens de omroep kunnen we vertraging goed gaan maken omdat het niet zo druk is op het Tsjechische spoorwegnet. Aan de steward geef ik mijn bevindingen met betrekking tot het gordijntje en de slechte schoonmaak in de coupé nog wel even door, zodat ze dit mee kunnen nemen voor volgende reizen. Hij geeft aan dat de schoonmaak een bekend probleem is en dat het gordijntje helaas niet gemaakt kan worden in Praag. Uiteindelijk komen we met circa 20 minuten vertraging aan, praktisch verwaarloosbaar op zo'n lange reis. Controle op mijn vaccinatiebewijs en het verplichte Passenger Locator Form voor Tsjechië blijft zowel onderweg als op het perron uit.
Mijn coupé
Trein bij Děčín hl.n.
Uitzicht tussen Povrly-Roztoky en Povrly
Uitzicht bij Vaňov
Uitzicht kort voor het eindstation, Praha hl.n.
Trein na aankomst op Praha hl.n.
Na aankomst reis ik gelijk door naar mijn hotel om mijn bagage te kunnen dumpen. Deze ligt buiten het centrum, maar dit is voor mij geen probleem omdat ik er toch vooral slaap. Ik koop op het hoofdstation een driedagenkaart voor 330 Tsjechische Kronen, waarvoor ik omgerekend € 13,26 moet aftikken volgens de afboeking bij de ING. In mijn ogen is dit erg goedkoop, want hiermee kan ik mijn hele verblijf gebruik maken van al het OV in Praag. Met de metro reis ik eerst naar Florenc, waar ik overstap op de bus naar het hotel. Daar aangekomen blijkt dat ik al kan inchecken, ondanks dat ik geen vroege check-in heb bijgeboekt. Ter plekke boek ik voor 310 Tsjechische Kronen voor twee dagen ontbijt bij, een stuk goedkoper dan de 30 euro die ik via GreenCityTrip zou betalen. Mijn kamer bevindt zich op de 12e verdieping en daarvandaan heb ik een mooi uitzicht over de omgeving. De hotelkamer is simpel ingericht, maar heeft alles wat ik nodig heb.
Uitzicht vanuit mijn kamer
Vervolgens ga ik het centrum in en maak een rondje door de historische binnenstad. Daar wil ik ook graag eens een Trdelník proberen, opgerold gebakken deeg met suiker aan de buitenkant. Deze heb ik in 2014 niet gehad en op foto's zien ze er toch wel erg lekker uit. Ik neem er eentje met chocolade en word niet teleurgesteld. Overigens schijnt de Trdelník niet typisch Tsjechisch te zijn, maar gezien het enorme aanbod in Praag valt niet te ontkennen dat het kenmerkend is voor de stad. Het enigszins normaal eten van deze snack is door de omvang wel een behoorlijke uitdaging en met een vulling moet je oppassen dat het geen kliederboel wordt.
Staroměstské náměstí in het centrum
Later op de dag bezoek ik de burcht van Praag. In 2014 was ik hier ook, maar ik ben toen verder niet in de gebouwen geweest. Om het complex in te komen, moet ik eerst een controlepost van de politie passeren. Dit kan ik me niet van de vorige keer herinneren. Ik ben op zich blij dat ik in de burcht af en toe even ergens naar binnen kan, want het is vandaag frisjes en het miezert regelmatig. Maar helaas, in de gebouwen blijkt het ook niet echt lekker warm te zijn. Jammer genoeg kom ik tot de conclusie dat ik de gebouwen van de Praagse Burcht van binnen tegen vind vallen, zeker voor omgerekend meer dan 10 euro. De weersomstandigheden spelen daarbij ongetwijfeld onbewust mee.
Praagse burcht
's Avonds eet ik in een winkelcentrum soep en gnocchi, welke goed smaken. Daarnaast neem ik wat contant geld op, maar ik moet een aantal geldautomaten langs omdat meerdere machines extra kosten rekenen (behoorlijk fors, meer dan 100 Tsjechische Kronen). Om 9 uur heb ik via Couchsurfing Hangouts afgesproken met anderen, om ook wat van het caféleven van Praag te zien en het Tsjechische bier te proeven. Met gezelschap is dat immers gezelliger dan alleen. Echter, een groot deel blijkt elkaar al te kennen en ze zijn vooral in elkaar geïnteresseerd. Daar komt nog een keer bij dat de kroeg waar we heen gaan, niet op QR-codes controleert en er ook geen zitplaatsen meer beschikbaar zijn. Ik voel me hier totaal niet op mijn gemak en bovendien niet veilig. Na anderhalf uur houd ik het daarom met een slecht excuus voor gezien.
De dag erop is het zonnig en onder het motto 'nieuwe ronde, nieuwe kansen' ga ik verder met mijn ontdekkingstoer door Praag. 's Morgens maak ik eerst een stop op het kopstation Praha Masarykovo, dat in het centrum ligt en bediend wordt door regionale treinen. De entree van het station maakt een mooie indruk, maar eenmaal aangekomen op de perrons doet het wat armoediger aan. De stationshal, waar vroeger de loketten zaten, is ook aardig vervallen. Al heeft het zeker zijn charme.
Busstation Želivského
Overkapping Praha Masarykovo
Perrons Praha Masarykovo
Voormalige loketten in de stationshal van Praha Masarykovo
Aan het eind van de ochtend steek ik de Moldau over en loop ik naar het Letnápark. Hier bevindt zich sinds 1991 een grote rode metronoom, een kunstwerk dat op de sokkel staat van een voormalig Stalinbeeld. Ik vervolg mijn wandeling via het burchtcomplex, waar het nu een stuk drukker is dan gisteren. Bij de kaartverkoop staat een rij tot aan buiten, terwijl ik een dag eerder vrijwel direct aan de beurt was.
Uitzicht op de Moldau en de Praagse Burcht
Praagse Metronoom in het Letnápark
Uitzicht op Praag bij de ingang van de Praagse Burcht
Vervolgens stap ik op de tram om bij de voet van de Petřínheuvel uit te komen. Hiervandaan zou ik met de funiculaire omhoog kunnen gaan. Maar het is heerlijk weer, dus ik ga met de benenwagen naar boven. Op de heuvel staat een uitkijktoren die erg op de Eiffeltoren lijkt, de Petřínská rozhledna. Terug naar beneden maak ik het mezelf wel gemakkelijk en pak ik de funiculaire. Deze heeft ook een tussenstation, dat echter niet op de helft van het traject ligt. Daardoor moet het voertuig dat op dat moment naar boven gaat, kort voor het kruisingspunt even wachten. En andersom moeten wij op het in- en uitstappen van de reizigers van het andere voertuig wachten als deze bij het tussenstation halteert.
Petřínská rozhledna op de Petřínheuvel
Monument voor de Slachtoffers van het Communisme, onderaan de Petřínheuvel
Tram kort na de halte Újezd
Na het bezoek aan de Petřínheuvel reis ik door naar de wijk Žižkov en steek daarbij opnieuw de Moldau over. Hier bekijk ik de televisietoren, Žižkovská televizní věž, die sinds 2001 is opgeleukt met kruipende baby's van de kunstenaar David Černý. Bijzonder detail: de babyhoofden bestaan uit een barcode, waarvan de betekenis op verschillende manieren uitgelegd kan worden. Voor mij aannemelijk is dat hij een statement maakt tegen een maatschappij waar mensen meer een nummertje zijn dan een individu. De entree om in de televisietoren naar boven te gaan is 250 Tsjechische Kroon, dat vind ik net even te veel. Het uitzicht is ongetwijfeld prachtig, maar er zijn genoeg andere plekken waar je mooie vergezichten hebt in Praag.
Žižkovská televizní věž met de kruipende baby's
Ik loop daarna via het Náměstí Jiřího z Poděbrad naar het park Riegrovy sady. Er hangt hier een relaxte sfeer en bovendien is er een biertuin met diverse kraampjes. Omdat ik ondertussen wel toe ben aan een pauze, bestel ik een cappuccino en wederom een Trdelník. Om in de biertuin te mogen zitten, moet je een QR-code laten zien. Deze wordt bij mij echter niet gescand, tonen is voldoende. De Trdelník van hier smaakt nog beter dan die in het centrum, al met al is het een heerlijk genietmomentje zo
.
Trdelník
Hierna ga ik weer naar de westoever van de Moldau voor twee andere kunstwerken van David Černý in de wijk Malá Strana. Eerst loop ik langs de 'urinerende mannen' (Čůrající postavy) bij het Kafkamuseum, om vervolgens andere Černýbaby's in het Kampapark te bekijken. Malá Strana is een stuk rustiger dan de binnenstad en ook erg mooi. Intussen begint het alweer donker te worden, time flies when you're having fun. En dat het november is, helpt niet mee natuurlijk. Via een souvenirwinkel reis ik terug naar het hotel. Na een diner bij de nabijgelegen pizzeria maak ik 's avonds dan nog een rondje door Praag.
Čůrající postavy
Černýbaby in het Kampapark
De volgende dag is het alweer de laatste dag. Na het uitchecken reis ik eerst naar Praha hl.n. en laat mijn bagage daar achter bij de bagageopslag. Op deze manier hoef ik aan het eind van de middag niet meer terug om mijn bagage op te halen. Daarna loop ik naar het postkantoor om ansichtkaarten op de post te doen. Niet noemenswaardig zou je zeggen, maar het postkantoor is gevestigd in een prachtig gebouw. Om de openingstijden hoef je een bezoek sowieso niet te laten, want je kan er op alle dagen van 2 uur 's morgens tot 12 uur 's nachts terecht. Aan de balie vind ik het verbazingwekkend lang duren om postzegels te kopen voor Nederland, maar uiteindelijk lukt het. Na vervolgens nog wat in de buurt van het Václavské náměstí (Wenceslausplein) te hebben rondgelopen, ga ik weer naar het hoofdstation.
Oude stationshal Praha hl.n.
Interieur postkantoor
Václavské náměstí
Vanuit Praha hl.n. maak ik een ritje naar Praha-Zličín. Op zaterdagen en zondagen wordt de treindienst op deze lijn namelijk uitgevoerd met een historisch dieseltreinstel van het type M 262.0 uit bouwjaar 1959. In de trein zitten heerlijke banken en ramen die opengedraaid kunnen worden. Het ritje duurt ruim een half uur en biedt onderweg verrassend mooie uitzichten. Zo heb je tijdens het oversteken van de Moldau uitzicht op de stad en ook wordt er een tijdje parallel aan deze rivier gereden. Op sommige stukken heb je echt totaal niet het idee in een hoofdstad te zijn. Achteraf lees ik dat ik over de zogenaamde 'Praagse Semmering' ben gekomen, ik kan me wel wat voorstellen bij die naam.
Uitzicht tijdens het passeren van de spoorbrug over de Moldau
Uitzicht onderweg
Uitzicht onderweg II
Interieur M 262.0
Na aankomst op Praha-Zličín zet een familie alle kinderen afzonderlijk op de foto met de trein. Tsja, dat duurt dus even
. Het station ligt in een typische Panelákwijk, de architectuur blijft ergens wel wat hebben. Er is ook een metrostation Zličín, maar dat ligt helaas niet in de buurt van het treinstation. Ik reis nu naar de wijk Malá Strana, waarbij vanwege werkzaamheden de tram op het eerste stuk wordt vervangen door een bus.
Trein na aankomst op station Praha-Zličín
Een ČD 810 op station Praha-Zličín
Station Praha-Zličín
Bus nadert het busstation Sídliště Řepy, dat bij het treinstation ligt
Het is vanaf de tramhalte in Malá Strana nog een klein stukje wandelen naar Střelecký Ostrov, een eiland in de Moldau en een oase van rust. Er lopen hier een soort van muskusratten, bij het nazoeken blijken het beverratten te zijn. Ik zie bij anderen dat je ze ook kan voeren. Best begrijpelijk dat dit gebeurt, want het aaibaarheidsgehalte van de beesten is (voor een rat gezien dan) relatief hoog. Klein detail: volgens Wikipedia is het een invasieve exoot.
Beverrat op Střelecký Ostrov
Uitzicht vanaf Střelecký Ostrov op o.a. de Karlův most (Karelsbrug)
Halverwege de middag heb ik via Couchsurfing Hangouts met een andere reiziger afgesproken bij Výtopna, een restaurant waar je bestelling per trein bezorgd wordt. Hiervoor ligt er door het hele restaurant een spoornetwerk waarover treintjes af en aan rijden met drank en eten. De Fransman met wie ik heb afgesproken heeft eerst een fietstocht gemaakt door diverse Europese landen en zet nu zijn reis per trein voort. Het bier is er ok, het eten goed en het gezelschap ook.
Tram op de Most Legií
Bezorging van het bier in Výtopna (klikken voor het filmpje)
Hierna gaan we elk weer onze eigen weg. Het begint intussen donker te worden en ik maak nog een afsluitende wandeling. Daarbij bezoek ik onder andere de Lennonmuur, die in de jaren '80 in het communistische Tsjecho-Slowakije een functie had als protestmuur. Verder wandel ik naar de rand van de burcht om te genieten van het uitzicht op Praag in het donker. Daarna loop ik kort door de burcht heen. Dat is zeker de moeite, want net zoals in 2014 is deze prachtig verlicht.
Uitzicht vanaf de Karlův most (Karelsbrug)
Lennonmuur
Katedrála svatého Víta (Sint-Vituskathedraal) in het burchtcomplex
Helaas komt aan alles een eind, zo ook aan deze mini-citytrip. De trein vertrekt om 19.18 uur en ik ben mooi op tijd op het station. Mijn avondeten heb ik al bij Výtopna gehad, maar op Praha hl.n. koop ik nog wel wat te eten en drinken voor onderweg. Daarnaast haal ik broodjes en een banaan om morgenochtend mee te kunnen ontbijten.
Treinaanwijzer in de stationshal van Praha hl.n. met de nachttrein naar Nederland
Nachttrein langs het perron van Praha hl.n.
Treinaanwijzer met de nachttrein naar Nederland op het perron
Op de terugreis heb ik dezelfde coupé als heen, die ik wederom voor mezelf heb. In Tsjechië staan we regelmatig stil en ook in Bad Schandau staan we een tijdje voor een locwissel. Omdat het gordijntje niet is gemaakt, slaap ik weer in het bovenste bed en deze keer gelukkig een stuk beter dan op de heenreis. Jammer genoeg gaat de wekker al vroeg, want ik wil uitstappen in Arnhem en volgens dienstregeling zijn we daar al om 6.48 uur. Voordat ik opsta, check ik wel even op Google Maps waar we zijn. We komen al in de buurt van de grens, dus de dag kan beginnen. Maar helaas, in Emmerich staan we vervolgens zonder enige informatie ruim een uur stil. Pas na vertrek uit Emmerich wordt omgeroepen dat er een storing was met het beveiligingssysteem in de locomotief voor het stuk naar Nederland. De loc moest daarom herstart worden. Uiteindelijk kom ik na een prima terugreis met ruim 85 minuten vertraging aan op Arnhem Centraal. Alsnog lekker vroeg en de latere aankomst zorgde er in elk geval wel voor dat ik rustig kon ontbijten in mijn coupé. Vanaf Arnhem reis ik per bus terug naar huis, waar ik maandagochtend om 9.25 uur weer aankom.
Sfeerplaatje bij Děčín
Tsjechisch biertje voor onderweg
Trein na aankomst op Arnhem Centraal
Op vrijdag volgt er dan nog een schrikmoment: volgens de CoronaMelder zou ik op maandag meer dan een kwartier een risicovol contact hebben gehad op minder dan 1,5 meter. Het is voor mij de allereerste keer ooit dat ik zo'n melding krijg. De enige plekken waar dit contact geweest zou kunnen zijn, zijn de nachttrein (waarbij het bluetoothsignaal dan door de coupéwand zou moeten zijn gegaan) en de bus naar Apeldoorn. Een dag later heeft de CoronaMelder het echter ineens over de zondag in plaats van de maandag. En om het nog ingewikkelder te maken, geeft de Duitse Corona-Warn-App (die ik vanwege de zomervakantie van 2020 nog op mijn telefoon had) aan dat ik op zaterdag en zondag verhoogd risico heb gelopen op een coronabesmetting. Ik vermoed dat het een medepassagier is geweest die in hetzelfde hotel als ik heeft gezeten, gezien het feit dat zowel voor de zaterdag, zondag als maandag is gewaarschuwd. Voor de zekerheid heb ik, met veel moeite, een testafspraak op zaterdag gemaakt bij de GGD. Gelukkig blijkt de testuitslag negatief te zijn.
Al met al was de citytrip kort maar krachtig en mijn batterij is opgeladen om de winter door te komen. Het GreenCityTrip-concept zit op zich goed in elkaar, want je hebt vrijwel drie dagen op bestemming en met de nachttrein reis je efficiënt. Ik vrees echter dat als zaken als schoonmaak en catering aan boord niet verbeterd worden, de trein geen heel lang leven beschoren zal zijn. En aan de ouderdom van de rijtuigen is weinig te doen, aan onderhoud daarentegen wel. Voor mij werden deze zaken gelukkig wel gecompenseerd door het toch altijd typische nachttreinsfeertje en dat ik een privécoupé had waarvan de ramen open konden. Overigens vind ik november niet de ideale maand voor een citytrip. Het is namelijk vroeg donker, waarmee het snel fris wordt en de avonden lang zijn.
Met betrekking tot Praag: drie dagen zijn te kort. De eerste dag had ik wel even nodig om te wennen aan de stad, ondanks dat ik er zeven jaar geleden al was geweest. Nadat deze dag ook nog eens tegenviel, heb ik van de tweede en derde dag in Praag erg genoten. De stad is echt prachtig en heeft genoeg te bieden, zeker ook buiten het drukke centrum. Je kan er met Engels gelukkig goed terecht, mijn kennis van het Tsjechisch is namelijk beperkt tot enkele DuoLingo-lessen. Tramliefhebbers kunnen hier trouwens hun hart ophalen, want er rijden vele soorten trams rond. Verder was mijn hotel goed, al was de ligging buiten het centrum niet helemaal ideaal. Een volgende keer zou ik waarschijnlijk eerder voor een hostel in het centrum gaan, omdat je daar sneller contact hebt met medereizigers en centraler zit. De coronasituatie vond ik wel op het randje. Ondanks dat FFP2-mondkapjes in Tsjechië verplicht zijn, voelde ik me niet altijd even veilig door de vrij hoge incidentie en ik hoorde her en der aardig wat gehoest.
Uiteindelijk heb ik toch iets minder gezien dan gehoopt. Onder andere de Joodse wijk, het techniekmuseum en Holešovice staan nog op mijn to-do-lijstje. Daarnaast zou ik nog wel enige dagtrips willen doen vanuit Praag, zoals naar Kutná Hora. Ik had nu regelmatig het gevoel een race tegen de klok te lopen met zo'n korte citytrip. Het voelde op de dag van vertrek alsof de vakantie niet 'klaar' was, maar daarmee heb ik wel een goede reden om hier ooit voor een derde keer terug te komen.
) Maar ze zijn er gekomen nadat in 2015 een actiegroep die het niet zo op president Zeman had de Tsjechische vlag bij het presidentieel paleis vervangen had door een rood trainingsbroekje, omdat ze vonden dat er "het symbool van een man die absoluut geen schaamte kent" moest hangen. Officieus denkt iedereen dan dat "terrorisme" maar een excuus is.
Met Centraal hebben we dat in het Nederlands wel gedaan, maar een Duitser zegt ook niet Berlin Haupt. Er zijn natuurlijk wel afkortingen in de spreektaal, Masarykovo nádraží wordt dan Masaryčko en Hlavní nádraží wordt Hlavák.
