Vanaf huis neem ik de IC Direct naar Amsterdam Centraal, waar ik snel wat eet bij de Burger King. Hier kom ik een oude vriend tegen die ik al jaren niet gezien heb. Hij ging met de GreenCityTrip naar Praag. Hoewel deze twee treinen met dezelfde couchetterijtuigen rijden, was mijn reis een stuk beter geregeld. Hij ging namelijk van Utrecht naar Arnhem, om vervolgens weer terug naar Utrecht te rijden en bij Bad Bentheim weer de grens over te gaan, om zo met een paar uur vertraging in Praag aan te komen.
Ja, ik had via Den Bosch kunnen reizen, maar dit kostte net zo veel en ik wilde zo lang mogelijk in de nachttrein zitten.De grensovergang bij Zevenaar is dus dicht, wij rijden via Den Bosch en Köln, zonder terugsteken en zonder vertraging.
Ik reis op zaterdag tijdens Carnaval, dus ik vreesde het ergste qua feestgangers, zeker omdat ik er op Breda al veel tegen kwam. Ik heb echter heel veel geluk, en ik ben de enige in mijn kamer. In de kamer naast mij wordt nog geprotesteerd tegen de conducteur door een stelletje, die niet blij zijn dat er in Utrecht nog twee mensen bij hun in de kamer komen. Had je maar een Frauenabteil moeten boeken.
De kamer is oud, en er zijn maar twee stopcontacten. Ik eet wat broodstengels met pesto die ik nog over had uit Italië en drink een biertje. Ik vind de prijzen van eten in de Nightjet erg schappelijk, het is wat goedkoper dan de ICE en veel goedkoper dan wat de SNCF aan durft te bieden in hun treinen. Ook krijg ik zelfs een bordje bij mijn curry, waar bij de DB alles nog met papieren bakjes gebeurde.
Ik slaap matig, ik ben nog wakker tot Köln Hbf omdat het gewoon heerlijk is om in stilte en duisternis uit het raam te kijken, en ook tijdens de lange stop in Frankfurt word ik wakker. Helaas rijden we op tijd, en is het om 05:45 al tijd voor het ontbijt. De jampotjes zijn erg klein, maar je kan je boter ruilen voor een extra potje.
Zo sta ik om 06:20 buiten op Basel SBB, en ga ik samen met vrijwel alle andere mensen in de trein door met de EC naar Milano Centrale. Heel vreemd om zo ongelofelijk veel Nederlands te horen in een trein zo ver weg van Nederland. Ik reis echter maar tot Bern, waar ik overstap op de trein naar Lausanne, waar ik iets na 8 uur aan kom. De moeder van m'n vriendin was erg verbaasd dat ik zo vroeg al binnen kwam.
In Lausanne heb ik even rust. Onderweg naar de supermarkt kom ik nog wel de ex-Wiener Linienbus tegen die als treinvervangend vervoer rijdt naar Echallens. Een vreemde verschijning hier.
2 maart is het weer tijd om te vertrekken. Zoals gewoonlijk begint deze reis op station Lausanne, waar deze RE richting St Maurice klaar staat voor vertrek. Wij nemen IR15 tot Bern, waar we overstappen op ICE 278 naar Freiburg im Breisgau.
Hoewel Olten een beetje een grap is onder de Zwitsersen, is er in de nabije omgeving toch wel wat moois te zien vanuit de trein, zoals het kasteel van Aarburg.
Om 12:55 komen we aan in Freiburg, tijd om ergens lunch te scoren. Dat betekent eerst een kort wandelingetje door het centrum…
…om bij de markt uit te komen.
En daar halen we currywurst! "mit alles?" hoor ik normaal alleen als vraag bij dönerzaken, maar hier werd dat ook gevraagd, en toen had ik opeens sambal op mijn currywurst. Niet traditioneel, wel lekker.
Freiburg ligt vol met stroompjes water. Altijd goed naar beneden kijken dus, want je valt er zo in als je niet oplet. Hier zit er zelfs een krokodil in.
Zou deze plaats ook Klein Venetië genoemd worden zoals elke andere plaats met veel water?
Het stikt van de trams in Freiburg, op zowat elke weg in de binnenstad ligt wel tramrails, en het rijdt allemaal af en aan, met vele soorten door elkaar. Hier passeert lijn 2. Trammetjes door poortjes blijven leuk.
Ook deze oude trams rijden nog veel rond, deze wordt gebruikt voor een instructierit.
Na een omweg via de campus lopen we richting de Schlossbergbahn, een kleine funiculaire die ons ongeveer halverwege de Schlossberg brengt.
Het is dat ik nog last had van m'n coronalongen, anders had ik het zelf wel kunnen klimmen.
Bovenaan heb je een mooi overzicht over de hele stad.
Tijd voor avondeten dan, het is al 6 uur geweest en op de currywurst na hebben we nog niks op. We hebben een zaak gevonden die voor 6 euro enorme falafelwraps verkoopt. Verder is het een pauperzaakje, er speelt luide muziek af via een niet-premium Spotify account en hoe de WC-ruimte eruit ziet zal ik jullie maar besparen. Het lokale bier is wel prima te drinken, hoewel het een pilsener blijft.
We lopen terug naar het Hauptbahnhof, waar de hele collectie S-bahntreinen toevallig klaar staat.
We hebben het allergoedkoopste hotel in de wijde omgeving geboekt, dus we moeten eerst nog een stukje met de tram. Betalen moet in de tram, maar deze slikte mijn Nederlandse pas niet. Dan maar zwart.
Onze kamer heeft een prachtig uitzicht op het tramstation, waar het in de avondspits een drukte van jewelste is met bussen.
Na wat snelle inkopen bij de tegenover gelegen Kaufland gaan we op tijd naar bed, want morgen is weer een lange dag.
Een lange dag die begint met de S10 richting Villingen. Vroeger reden hier blijkbaar nog getrokken treinen op, tegenwoordig zijn het deze moderne dingen, tot afgunst van iedereen die ik over deze lijn gesproken heb. Ik vind ze wel prettig, vooral vanwege de stopcontacten.
We nemen de Höllertalbahn, die ironisch genoeg bij station Himmelreich stopt.
Maar de vallei (en dus de spoorweg) heet zo vanwege dit stukje. De vallei is hier maar een paar meter breed, en is door de schaduw altijd donker. Alsof je ondergronds bent dus. Het is in het echt een stuk makkelijker te zien dan met een camera.
In Villingen hebben we een ruim uurtje tot onze volgende trein, tijd voor een ommetje dus. Villingen is een aardig, maar klein plaatsje, waar de stadsmuren nog zo goed als intact zijn.
We lopen vanaf het station het centrum in door de Kaiserturm. Als je goed kijkt zie je bij het gaatje rechtsbovenin een uil zitten.
Bij de Kochlöffel halen we wat loempias. Daar tegenover staat dit bijzonder schattige standbeeld van een kat, een van de carnavalsmascottes hier.
Vanaf het station van Villingen gaan we snel door met de RE2 naar Offenburg, welke we tot Triberg nemen. Vanwege de personeelstekorten door corona rijdt deze slechts 1x per 2 uur, maar deze trein is alsnog zo goed als leeg. Wij nemen deze trein tot Triberg. Rechts staat nog een railbus van de HzL. Deze dingen rijden enkele kleine lijntjes hier in de buurt, soms zelfs met 4 stellen gekoppeld.
Voor de afdaling voor Triberg heb je een mooi uitzich over de dichte bossen hier. Het is niet moeilijk om te zien waarom het hier het Zwarte Woud heet.
In Triberg staat deze bus klaar als pendel tussen het station en het dorp. Helaas wachtte hij niet op de trein, die 3 minuutjes te laat was.
Dan maar lopend naar boven. Onderweg komen we nog een Maoi tegen.
…alvorens bij Tribergs grootste attractie uit te komen. Met 163 meter is dit de hoogste waterval in Duitsland. Na al die tijd die in Zwitserland door heb gebracht viel hij eigenlijk een beetje tegen.
Misschien komt omdat we niet veel dichterbij konden komen. Het uitzichtsplatform was je linksboven ziet was niet te bereiken door het vele ijs op het pad, je gleed sneller naar beneden dan dat je naar boven kon lopen.
Ook moest je entree betalen, voor 6 euro krijg je een kaartje waarmee je ook naar het lokale museumpje en een tentoonstelling van allerlei diorama's kan gaan. Voor die prijs is het zeker de moeite waard, al is het maar voor de dioramas.
Onderweg naar de diorama's passeert nog een bus richting het station, met lijnnummer 7270. Zo hoog zie ik ze niet vaak.
Een van de diorama's is het station van Triberg zelf. Gek om de plek waar je net hebt gelopen opeens zo terug te zien. Intercity's rijden hier overigens maar enkele keren per week, alhoewel ze wel met meer rijtuigen rijden. Modeltreintjes schijnen erg duur te zijn, dus deze kleinere variant rijdt met slechts 3 bakken.
Wij gaan weer terug met de RE2 naar Villingen.
…waar we overstappen op dit minitreintje naar Rottweil. Dit treintje heet de RegioShuttle, een erg saaie naam vergeleken met de namen die Stadler tegenwoordig aan hun producten geeft. Ik wacht nog altijd op de FUCK.
In Rottweil stappen we over op de DB-intercity, welke rijdt met SBB-rijtuigen en een ÖBB-locomotief. De rijtuigen snap ik, want dit ding komt uit Zürich, maar waarom rijdt hier een ÖBB-loc?
Wij gaan mee tot eindpunt Stuttgart Hbf.
Stuttgart is een loeidrukke bende zo in de late avondspits. Het helpt niet mee dat er nog overal hekken staan vanwege het enorme bouwproject hier. Ik zag online dat de eerste testtreinen al over de HSL Stuttgart – Ulm hebben gereden, dus hopelijk kunnen deze werkzaamheden eindelijk eens worden afgerond. Wij gaan nog een halte door met de MEX1, wat staat voor Metropolitan Express. Tja…
De volgende ochtend trekken we een Bäwü-ticket uit de automaat, met 28 euro voor 2 personen is dit een stuk betere deal dan de 45 euro die ze in NRW willen. We beginnen met een kort metroritje naar het centrum.
Als je online zoekt over toeristeninformatie voor Stuttgart krijg je overal dit, het Neues Schloss. Nou, als dit de highlight is heb ik weinig hoop voor de rest van de stad. Overigens kan je er niet in, het gebouw is nog altijd in gebruik voor allerlei regeringsdoeleinden.
Ook is hier een klein busstationnetje, waar lijn 12 zijn tijd afwacht met deze enorme CapaCitybus. Ik blijf het toch een grappig gezicht vinden, het OV promoten als milieuvriendelijk alternatief op zo'n enorm dieselgevaarte.
Naast het busstationnetje staat nog dit kasteel, waar een museum in gevestigd is.
Hoeveel het centrum van Stuttgart vooral nieuwe gebouwen heeft, omdat deze stad net als veel andere grote Duitse steden in de Tweede Wereldoorlog helemaal plat gebombardeerd is, zijn er toch nog wat leuke gebouwtjes te vinden. Gelukkig worden niet overal blokkendozen neergezet.
We gaan een halte mee met de S-bahn, terug naar het hoofdstation. Wat hebben die treinen toch ontzettend veel deuren zeg.
Hier pakken we bus 44 naar halte In Kaisemer, een stukje de berg op. Hier ligt de Chinese Tuin. Hoewel de tuin zelf een vrij trieste bedoening is middenin de winter, heb je hier wel een uitzicht over de stad, wat dus helaas vooral nieuwbouwflats zijn.
Terug omlaag naar het station gaan we met bus 44, om vervolgens direct weer omhoog te gaan omdat mijn vriendin haar handschoenen is verloren. Iemand heeft ze onder een steentje naast de bushalte gelegd, waarvoor dank.
Nadat de handschoenen gevonden zijn, gaan we weer het centrum in om wat te lunchen. Ik bestel een Falafel Obama bij een klein zaakje.
We lopen het centrum uit richting het zuiden, want ik heb iets gezien in een video van Bart Kromwijk.
En dat is dit, een van de vier tandradtreinen in Duitsland, en de enige in een stad. Omhoog kan je je fiets meenemen op een fietskar, omlaag moet je zelf fietsen. Ongeacht de hellingen is de tram zelf wel gewoon plat en nog eens hogevloers ook. Het was een heel gedoe om iemands kinderwagen in en uit te laden halverwege de route.
Bovenop heb je wel een aardig uitzicht, je zou niet meteen zeggen dat je middenin een stad zit.
Omlaag gaan we met de U-Bahn, welke een iets minder directe route omlaag neemt, richting het hoofdstation. Het leuke aan deze trams is dat je gewoon mee kan kijken met de chauffeur.
Door naar Heilbronn, een nabijgelegen universiteitsstad. Ik heb een uitwisselingsprogramma met de universiteit daar gehad, het enige wat ik me nog kan herinneren was de enorme hoeveelheden alcohol.
Een van de vreemdere standbeelden die ik gezien heb, de Goldener Hase.
Verder rijden deze trammetjes door de stad. Buiten Heilbronn rijden deze verder als S-bahn, met ritten die wel twee uur kunnen duren. Er zit ook een WC in.
Wij nemen zo'n tram met als plan helemaal te blijven zitten tot Sinsheim Hbf, maar onderweg komen we erachter dat er ook een RE10b rijdt, welke niet op Google Maps staat. Zo staan we opeens op station Neckarsulm voor een overstap.
…op deze RE10b naar Sinshiem. Hoewel Abellio in NRW net is verdwenen, rijden ze hier nog gewoon rond met deze vreemd uitziende treinen.
Sinsheim is vooral bekend van het museum, maar is toch een aardig uitziend plaatsje. Niet dat er wat te doen is, maar ach.
Het hotel claimt online een gedeelde keuken te hebben, dus wij halen wat eten bij de Kaufland om daar op te warmen. Eenmaal in het hotel is de "gedeelde keuken" een kast met daarin allerlei dingen zoals een magnetron en een koffiezetapparaat, welke je zelf naar je kamer moet sjouwen om ze daadwerkelijk in het stopcontact te kunnen steken. Prima joh.
De volgende ochtend besteden we in het Technik Museum. De absolute highlight voor mij was de Tupolev Tu-144 'Concordski', de Sovietpoging om een supersonisch passagiersvliegtuig te bouwen. Er is een reden waarom je er amper over hoort, ze waren behoorlijk knudde.
Daarna gaan we door naar Heidelberg Altstadt, om zo het centrum in te lopen. Scheelt toch weer 4 euro op de treinkaartjes.
Heidelberg is een mooi plaatsje, maar zoals je op de foto's zal zien is het hier bijzonder druk. Het feit dat dit een zaterdag is zal niet meehelpen, maar je kan zowat over de hoofden lopen. Dat is even wennen na de rustige afgelopen paar dagen.
Zo druk was het dus…
Ook rijden er gelede bussen dwars door het centrum. Past prima. Net buiten beeld is een protest tegen het coronabeleid bezig met vele Canadese vlaggen.
Druk.
Ook in Heidelberg rijden trams rond.
Ons hotel voor vanavond zit naast een AZC, waar het een drukte van jewelste is met pendelbussen naar god weet ik waar, buiten beeld staan er nog een stuk of 6. Ik zet nog wat biertjes op het balkon voor de avond en daarna is het tijd voor bed.
De volgende ochtend begint op Heidelberg Hbf. Waar de binnenstad best aardig is qua sfeer, is dit het meest trieste station dat ik heb gezien in Duitsland. Wel zit er een Rossman met flessenautomaat die 365 dagen per jaar open is, ideaal.
We nemen S2 naar Neustadt Hbf, waar we overstappen op de RB53. Een uur in deze trein was geen pretje, wat een slechte stoelen zeg. De bestemmingsdisplay die aangeeft dat de trein splitst en naar andere bestemmingen rijdt heb ik nog nooit eerder zo gezien. Dat mogen we wel op meer plekken zo invoeren.
Door de wijnvelden van de Rijnvallei…
…langs deze doodenge dingen…
…staan we opeens op station Wissembourg. Welkom in Frankrijk!
Wissembourg is een grensstaion, hier eindigt zowel een trein uit Duitsland als uit Frankrijk. Waar de Duitse trein netjes elk uur rijdt, rijdt de SNCF-trein slechts enkele keren per dag, met een soort van regelmatige dienstreling: De trein rijdt elke 122 minuten. Tja… We hebben een overstap van 82 minuten, terwijl dit bord aangeeft dat een rondje 90 minuten duurt. Doorlopen dus!
Na het perfecte bord met een route, looptijd en de bezienswaardigheden moest ik toch wel lachen om het volgende bordje wat we tegenkwamen…
Wissembourg is een heel aardig plaatsje, met typische architectuur zoals je overal in de Elsass vind. Helaas is er op deze zondag niets te doen, alles is hier gesloten.
En zo staan we 75 minuten later weer op het station, perfect getimed om onze laatste trein van de dag te halen, de TER naar Strasbourg. Net zoals vrijwel alle TER-treinen rijdt deze met een AGC. Een tikkeltje saai, maar verder vind ik het erg fijne treinen met comfortabele stoelen en stopcontacten.
In Frankrijk vind je vaak hele kleurvolle livreiën, maar ik heb nog nooit zoiets foeilelijks gezien als deze roze-paarse bus in Strasbourg.
Ook rijden hier trams, welke een subtielere kleur hebben, maar een enorme kin.
Ook staat er een werkelijk enorme cathedraal in deze stad, deze is maar liefst 142 meter hoog.
Strasbourg is onverwachts toch een erg prachtige stad, deze gaat op het lijstje om nog een keer te komen, en dan wat langer. Sowieso spreekt de hele Elzas me wel aan, het is Frankrijk maar dan op zijn Duits. (Of andersom) Helaas sterft het lokale dialect hard uit, hoewel je nog wel overal op de borden de plaatsnamen ziet. Leuke hobby van mij: Wijzen naar straat- en plaatsnamen die overduidelijk uit het Duits komen en mijn vriendin die Frans als moedertaal heeft vragen hoe ik ze uitspreek. Werkt ook goed in Frans-Vlaanderen trouwens
Zo gaat deze tram naar Tiergaertel.
We eten wat bij een burgerzaak in het centrum en gaan dan weer terug naar het hotel, want mijn vriendin heeft het koud.
De laatste dag begint bij het station van Strasbourg. Er staat een oud stationsgebouw, maar daar hebben ze deze koepel omheen gebouwd. Geen verbetering wat mij betreft, de omroep is hier ook niet te verstaan door de echo.
…en die omroep zullen we vaak horen, want vlak voor we op het station komen is er een springer op het spoor geweest en rijdt er niks richting het zuiden. Onze trein valt uit, net als de twee treinen erna. Na een beetje TGV'tjes kijken en doen alsof ik de boekjes in de stationswinkels goed kan lezen rijdt dan eindelijk weer een TER richting het zuiden, welke uiteraard bomvol zit.
Het station van Colmar. Komt misschien bekend voor, want dit gebouw staat ook in die andere plek die ooit Duits was: Gdansk.
In het station hangen foto's van Basel SBB, wat ik vrij opmerkelijk vond. Geen idee wat die hier doen helaas.
Een Franse stad zou geen Franse stad zijn zonder minibusje in het centrum, zo ook Colmar.
Colmar is een populair plaatsje als dagtrip bij Duitsers en Zwitsers, en ik kan wel zien waarom. Sommige straatjes zijn prachtig.
Door de vertraging die we opliepen met de trein vanochtend hebben we hier helaas maar twee uurtjes, dus het is tijd om terug naar huis te gaan. Dit gaat niet via de meest directe route, want dat zou betekenen dat we een kaartje Colmar – Basel – Lausanne moeten kopen, wat een grapje van 80 euro zou worden. Om de dure SBB-prijzen te vermijden hebben we een Sparpreisticket geboekt vanaf Breisach, via Freiburg, wat met 30 euro een stuk prettiger geprijsd is. Om in Breisach te komen moeten we echter met deze bus mee:
Met het oversteken van de Rijn zijn we weer in Duitsland. Het station van Breisach ligt maar een paar honderd meter verderop.
In Freiburg doen we nog wat boodschappen, want ook die zijn hier veel goedkoper dan in Zwitserland. We zijn niet de enige die dit doen, want er zijn hier heel veel producten te krijgen die je in de rest van Duitsland niet zal vinden, maar in Zwitserland wel. Zo ook dit typisch Zwitserse product: Griekse en Spaanse olijven.
In Freiburg nemen we de ICE naar Basel SBB, waar ik nog een biertje in de bistro haal omdat alle normale zitplaatsen bezet zijn.
Het was een leuk reisje, maar vooral erg vermoeiend. Ik zeg elke keer dat ik wat meer op 1 plek moet besteden, maar dat gebeurt nooit… Het reizen zelf is gewoon te leuk, alleen na een week heb ik echt wel een dag rust nodig. Die neem ik weer in Lausanne, om vervolgens weer door te reizen, maar dat komt in een volgend deel.