Dit is het reisdagboek dat ik heb bijgehouden in de afgelopen zeven weken. Ik heb uiteindelijk negen verschillende landen bezocht, het een langer dan het andere. Oorspronkelijk heette deze reis “De Zon Ophalen” en dat is achteraf heel aardig gelukt. Maar met elke dag die erbij kwam, kon ik er beter “Mike maakt praatje met...” van maken. Ik heb 2253 foto’s gemaakt, waarvan ik een select aantal in het reisdagboek zal delen.
Avontuur in de Balkan: De heenreis
Dag 1, maandag 18 april 2022
Daar zit ik dan, terwijl ik naar het Duitse landschap kijk dat aan me voorbijtrekt, begint het besef eindelijk te komen; ik ga weer eens op reis! Plannen te over, de planning half voor elkaar en geen idee wat ik allemaal mee ga maken. De afgelopen drie jaar zijn mijn reizen door Corona betrekkelijk kort en dicht bij huis geweest, waar uiteindelijk niks mis mee was. Maar ik heb er wel naar uitgekeken om weer eens een lange reis te maken.
In de weerspiegeling van het raam heb ik mezelf zien staan; de man die reist. Over de hele wereld, maar dan stukje bij beetje. Want dat is wat ik leuk vind om te doen; de wereld bekijken. En wat ik nu ook weer ga doen. En wat heb ik er een zin in!
De eerste bestemming van deze reis is Innsbruck. Daar ben ik een half jaar geleden ook al geweest tijdens een trip van een week naar Oostenrijk. Nu is het niet meer dan een overstappunt op deze reis naar Venetië. Want daar begint dit avontuur echt. Om er te komen heb ik een privécoupé geboekt in de Nightjet die op Tweede Paasdag vanuit Arnhem vertrekt.
De trein rammelt op tijd door Wesel, terwijl het buiten al donker is geworden. Ik hoef me nergens meer zorgen om te maken; de komende weken is alles geregeld en hoef ik alleen maar van punt naar punt te gaan. De koffer is gevuld met wat ik denk nodig te hebben en voor de rest kan ik de boel de boel laten. Het had hier en daar wat voeten in de aarde om deze reis überhaupt op te kunnen tuigen. De Duitsers vereisen twee vaccinaties en een booster en met mijn Janssen-vaccinatie en een booster voldeed ik daar niet aan. Dus moest er een extra prik geregeld worden. Die heb ik geregeld, inclusief bijbehorende stempels in mijn gele boekje, want wie weet of ik die ergens nodig ga hebben. Maar dat is achter de rug; tijd voor het grote genieten. En dat besef daalt nu eindelijk in. Toch..?
Dag 2
Wanneer we in Augsburg aankomen ontwaak ik, veel te vroeg. De trein daarentegen is wat aan de late kant; we rijden zo'n 50 minuten te laat rond. Dat was afgelopen september ook en is ook waar ik rekening mee heb gehouden. Kan ik me rustig nog een keer omdraaien.
50 minuten te laat komen we aan in Innsbruck. Hier heb ik een overstap van 4 uur, waar nu 3 uren van overblijven. Eerst breng ik mijn grote koffer weg naar een kluisje, waar ik heel modern een munt voor in ruil krijg bij de automaat. Er zit een chip in, staat erop, waarmee ik de koffer weer terug kan krijgen. Vervolgens wandel ik door de stad die ik dus een half jaar geleden nog bezocht heb. Even naar de rivier de Inn, langs het Golden Dachl en een Geocache. Bij mijn favoriete bakkerij, Aydin, eet ik een Turkse lunch met baklava. Daarna wandel ik op mijn gemak terug naar het station en neem ik plaats in de ÖBB Lounge, waar ik met mijn eerste klas ticket voor de vervolgreis binnen mag. De Lounge stelt niet veel voor, er zijn wat banken om op te zitten en er is wat te drinken dat je gratis mag pakken. Maar het is er stil, warm en droog, dus kan ik hier rustig verder wakker worden.
Rivier de Inn.
Wanneer het tien minuten voor vertrektijd van de volgende trein is, haal ik mijn koffer op en wandel ik naar het perron, waar kort erna de EuroCity naar Venetië binnen komt rijden. Een half jaar geleden heb ik staan kijken naar die trein tijdens het stationnement in Innsbruck en heb ik gedacht: daar wil ik ook nog een keer mee reizen! Zodoende stap ik vandaag in en vind ik mijn gereserveerde stoel in de eerste klas: een solo stoel aan het raam. Wat een heerlijkheid! Om 13.24 uur ben ik klaar voor vertrek.
EuroCity naar Venetië.
De trein vertrekt acht minuten te laat vanwege een technisch probleem, maar dat kan me niet zoveel schelen. Ik hoef nu verder nergens meer op over te stappen, alleen nog in Venetië uit te stappen. Vele kilometers voert de spoorlijn vervolgens langs de stroom Sill, een zijtak van de rivier de Inn. Bij Brenner gaan we de grens met Italië over, wat zich openbaart in de lokale politie die door de trein wandelt, op zoek naar tuig. Via Bolzano, Trento en Verona rijden we vervolgens de Alpen uit. Vanaf Verona wordt het behoorlijk plat en weet ik dat we dicht in de buurt van het eindpunt van vandaag komen. Keurig op tijd rollen we het station van Venetië Mestre binnen om 18.12 uur, waar ik uitstap. Ik had boeken bij me, puzzels en zelfs Netflix voor deze vijf uur durende treinreis, maar ik heb alleen maar naar buiten zitten kijken naar alle mooie landschappen die voorbij trokken. Dat wil toch wat zeggen.
Lang geleden ben ik eens met mijn ouders op treinrit geweest van Rome naar Firenze en Venetië. Destijds sliepen we in een hotel in Venetië zelf. Maar de prijzen die men daar durft te vragen voor twee overnachtingen gaan me echt te ver en dus heb ik een betaalbaar hotel geboekt op vijf minuten lopen van het Mestre-station op het vasteland. Om de hoek een bushalte voor de directe bus naar het grote busstation in Venetië zelf, Piazzale Roma, en op vijf minuten lopen dus het Mestre-station, met elke zoveel minuten een trein naar hartje Venetië.
Het eerste dat de man achter de receptie van het hotel vraagt is: "Do you speak Italian?" Voor de grap spreek ik de vijf woorden Italiaans die ik ken hardop uit, die niet verder komen dan 'Arrividerci' en 'Grazie'. Zijn reactie is een vrolijk: "Okay, I have Google Translate.' Tot zover zijn complete oeuvre Engels, want hij gaat vrolijk over op vlot Italiaans om me uit te leggen hoe of wat. Heerlijk, dit. Hij doet zijn uiterste best om me uit te leggen dat ik bus 6 of 6L moet hebben om naar Venetië te gaan en hij heeft het geluk dat ik hem volg en dat ik de situatie ter plekke al ken. Dan gaat hij me voor naar mijn kamer, die hij nog even aanprijst als 'extra grande'. Wanneer ik later op het vluchtplan in de kamer kijk, zie ik inderdaad dat dit de grootste kamer is. Weliswaar met een niet werkende koelkast, maar daar moet je dan niet over zeuren. Hij heeft mijn rijbewijs ingehouden om me in te schrijven voor de hotelkamer, dus wanneer hij de kamer uit loopt, vraag ik hem daar nog even naar. Zijn antwoord is dat ik gewoon aan moet bellen als ik terug kom en dat hij dan de deur voor me open doet. Hij neemt afscheid van me en vertelt dat als ik iets nodig heb, hij achter de balie zit. Daar slaapt hij ook, zegt hij knipogend. Gelukkig begreep hij de vraag over het rijbewijs dus goed. Als ik hem vraag of het verplicht is in Italië om mijn mondkapje binnen op te houden, is het officiële antwoord: "Bwoah...", inclusief Italiaans wegwerpgebaar.
Wanneer ik me heb geïnstalleerd en klaar ben om ergens wat te gaan eten, lever ik mijn sleutel bij de beste man in en krijg ik mijn rijbewijs weer terug. Ik had ook niet anders verwacht. Ik wijs hem op de 'refrigiatorre' die 'no va' gaat, wat hij meteen belooft de volgende dag op te lossen door hem in te wisselen. Ik vraag me stiekem af van welke kamer hij een andere gaat halen en wie er dan morgen zonder koelkast zit. Ik vraag hem ook meteen of hij een restaurant aan kan bevelen, maar de tent die op zijn plattegrond staat is kennelijk gesloten vandaag, dus moet ik het een straat verderop zoeken. Hij noemt de naam, die niet blijft plakken, maar ik ga er toch maar even kijken.
Een echt Italiaans restaurant, karig aangekleed, stevige dames in de bediening die niet allemaal Engels spreken en een turnaround van een kleine 25 minuten, waarin ik een lekkere mozzarella (en dan niet van dat Nederlandse spul dat naar plastic smaakt, maar echt vol en romig van smaak) en een goede Italiaanse lasagne voorgeschoteld krijg. Nog alle tijd om even naar Venetië te gaan. Dat doe ik per trein, waarna ik weer terug ben in de tijd en in een uurtje allerlei plekjes bezoek waar ik al minstens tien jaar niet meer ben geweest.
Maar op een bepaald punt neemt de vermoeidheid het over; het was een korte nacht en een lange dag. Ondanks dat ik stil heb gezeten en niks heb hoeven doen, is reizen wel vermoeiend. En dus reis ik met een van de boten terug naar het station, om met een trein die te laat vertrekt vanaf het beginpunt (welkom in Italië!) terug te reizen naar Mestre. Tijd om mijn bed op te zoeken.
Dag 3
De derde dag begint rustig, wanneer ik in de hotelkamer wakker word om een uur of half tien. Om twaalf uur kom ik aan in Venetië Santa Lucia en tref ik een heel ander Venetië aan als gisteravond; niet alleen de zon schijnt, ook de toeristen zijn er ineens allemaal tegelijk en daarmee iedereen die daar geld aan wil verdienen ook. Voor de ingang van het station staan tientallen "Bell boys" die voor een zacht prijsje je koffer wel van je over willen nemen en deze naar je hotel willen brengen. Dat scheelt je een enorm gesjouw door de smalle straatjes, steegjes en vooral over bruggetjes op weg naar je hotel.
Het is zo druk als dat ik me van het bezoek destijds met mijn ouders kan herinneren. Velen lopen met een mondkapje op, maar daarvoor vind ik het dan weer net niet druk genoeg. Ik waag me te voet aan de reis naar het San Marco-plein en volg de route die we destijds ook hebben gevolgd: linksom vanaf het station. De charme van de stad wordt ondergesneeuwd door de vele, vele toeristen, maar wie daar een beetje doorheen weet te prikken en van de mooie straten aan het water kan genieten in combinatie met de zon die volop schijnt, heeft hier een gave citytrip in handen. Moet je er wel voor openstaan; de romantiek die hier hangt treft me iedere keer weer, terwijl een ex-vriendin van mij Venetië helemaal niks vond. Ieder z'n smaak.
Na drie kilometer kom ik aan op het San Marco-plein, waar het ook druk is. Er staat een enorme rij om de San Marco zelf binnen te komen, dat sla ik maar over. In plaats daarvan neem ik de vaporetto, de stadsbus over water. Die brengt me naar de andere kant, daar waar de toeristen niet massaal komen, op het eiland Giudecca. De GPS leidt me door de typisch Italiaanse straatjes, waar de echte inwoners van Venetië wonen, naar een klein parkje waar een Geocache moet liggen. En terwijl er letterlijk niemand in de buurt is, weet ik die te vinden en kan ik even genieten van een broodje.
Vervolgens wandel ik verder over het eiland, door de vrijwel lege straatjes van deze woonwijk. Daarna plof ik neer op een terrasje om onder het genot van een sinas uit te dokteren hoe ik nog bij een andere bezienswaardigheid kan komen; de Rialto brug. Met een overstap van de ene op de andere waterbus word ik ernaast afgezet en kan ik er een rondje omheen lopen. Het is me er echter veel te druk en dus wandel ik nog eens naar het San Marco-plein om daarvandaan de waterbus te nemen naar het eiland Lido. Ik vind het laatste plekje om te zitten en laat me rustig naar het andere eiland varen.
Daar is het bezoek achteraf maar kort; ik heb gezien dat er een lang en breed zandstrand is, waar ik even aan de rand van de zee kom te staan. Maar ik heb in mijn achterhoofd dat ik ook nog terug moet en dat mijn dagpas voor het OV om 21.05 uur eindigt. En het is iets voor zessen, dus ik moet er wel een beetje rekening mee houden. De bus brengt me terug naar de boot, waar ik expres kies voor de langzame boot terug. Die vaart nog eens door heel de stad en ik heb weer het laatste zitplekje weten te vinden, dus ik laat de gehele stad nog een laatste keer aan me voorbij trekken. Op het laatste stuk vind er ook nog kaartcontrole plaats aan boord van de volle boot. Iets na 19 uur sta ik voor het station en neem ik afscheid van de stad. Het was maar één dag en ik had totaal geen plannen over wat ik wilde zien of waar ik absoluut heen wilde. Dat maakte het wat chaotisch en achteraf had dat veel beter aangepakt kunnen worden. Maar dat geeft wel een reden om nog eens een keer terug te gaan...
Het strand van Lido.
De trein brengt me terug naar Mestre, waar ik in hetzelfde restaurant als de avond ervoor eet. De serveerster herkent me en is weer net zo vriendelijk. Het eten net zo goed. Daarna is het tijd om af te ronden. Er staat voor de volgende dag weer het een en ander op het programma. De Italiaanse receptionist die geen woord over de grens spreekt weet me te vertellen dat de koelkast vervangen is. Ik vraag hem of de oude inderdaad overleden was. Dat bevestigt hij, waarna ik hem vraag of ze de oude uit het raam gekieperd hebben. Hij lacht enkel hardop. Mooie man.
Dag 4
Uitchecken doe ik bij mijn vriendelijke vriend, die zowaar samen met zijn vrouw achter de receptie zit. Wat een lief stel. Hij vraagt nog of de nieuwe koelkast het goed doet, daarna neem ik afscheid van ze.
Vanaf station Mestre reis ik per hogesnelheidstrein naar Bologna. Ik heb mezelf getrakteerd op een Business Class-stoel, inclusief reservering. Maar goed ook, want er zijn een hoop mensen op weg van Venetië richting Rome, waar deze trein eindigt. Kort na vertrek komen er twee dames voorbij met een karretje om te vragen of ik iets te drinken of een snack wil. Ze babbelen meer met elkaar dan dat ze aandacht aan mij geven, maar ik krijg mijn water, mijn cola en een koekje met chocolade erin. Daarna komt de conducteur me vriendelijk om mijn kaartje vragen en hij heeft de primeur om als eerste tijdens deze vakantie om mijn Corona-pas te vragen. Die hij ook scant, waarna hij me bedankt en verder loopt.
Onderweg zijn we niet zo'n heel hoge snelheidstrein, want we lopen tien minuten vertraging op. Mij om het even, want ik heb een overstap van 45 minuten. Het landschap is onderweg niet heel spannend, van bergen is hier geen sprake en ook de kust kunnen we niet zien. Maar na anderhalf uur komen we aan op Bologna Centrale, vijf minuten na geplande aankomsttijd.
Bologna Centrale.
Ik stap de trein uit en kom in een oase van rust terecht; ergens diep in de kelder van het station stap ik uit op wat in de trein als 'Bologna AV' werd aangegeven. Om drie kwartier op een plek te blijven staan vind ik wat saai en dus besluit ik even op straat te gaan kijken of er iets te zien valt. Maar hoe verder ik ga, hoe meer roltrappen ik tegenkom. Lange gangen, verwijzingen naar sporen en met elke stap wordt het drukker. Tot ik de tunnel uit kom en op het echte Bologna Centrale sta; hier is het de gebruikelijke Italiaanse chaos van een station. 'AV' staat voor Alta Velocita, hoge snelheid; de sporen in de kelder zijn alleen voor hogesnelheidstreinen. Juist. Mijn volgende trein vertrekt 'gewoon' van spoor 6. En is 5 minuten te laat. Dat loopt op tot 10 minuten en daar baal ik een klein beetje van, want het regent en is best fris voor een T-shirtje en een zomerjas. Maar het blijkt het wachten waard: deze hogesnelheidstrein, die niet op het speciale kelderspoor stopt, blijkt erg rustig in Business Class. Heel erg rustig, zelfs. Zo rustig, dat ik de volledige anderhalf uur naar mijn eindbestemming Ancona het gehele rijtuig voor mezelf heb.
De regionale trein naar Ancona.
Wat een lelijke apparaten zijn het...
De hogesnelheidstrein via Ancona naar Lecce.
Ook hier komt de conducteur langs. Ik zie hem vanaf de andere kant van het rijtuig aan komen lopen en heb mijn kaartje dus al klaarliggen. Die scant hij en zonder nog iets te zeggen loopt hij door. Vreemde snuiter. Kort erna komt de cateraar langs, die me wat norsig vraagt of ik ook wat van hem moet hebben, het is gratis. Hij zet mijn water en koekjes neer en mompelt me een fijne reis toe. Deze trein is kennelijk heel anders dan de vorige. Het zal het weer wel zijn, want buiten blijft het regenen.
Privécoupé.
We rijden door het stadje Imola, waar komend weekend de Formule 1-race wordt verreden. Google Maps leert me dat ik op slechts 700 meter van het circuit passeer. Dan komen we aan in Rimini, wat ik alleen ken van zijn reputatie; hier ga je 's zomers heen om te feesten op de camping! En inderdaad, het spoor ligt langs de kustlijn die me ideaal lijkt voor een echte zomervakantie: kilometers appartementencomplexen dicht tegen de kustlijn, een hele rits met campings met caravans die geweldig uitzicht bieden op... andere caravans die er staan..., stukken strand met strandtenten erop; hier moet je zijn, hier moet je wezen! Maar nu even niet, want het regent en alles, maar dan ook echt alles is dicht. De luiken, de rolluiken, de recepties, de caravans die hier continu gestald staan; alles is dicht en er is helemaal niemand op straat. Volledige spookdorpen zijn het die ik passeer. Natuurlijk is dit totaal het verkeerde moment om hier te zijn, maar het uitgestorven beeld van iets dat over twee maanden volledig volgeboekt en volgestouwd zal zijn met mensen die hier op zomervakantie komen voor twee weken, geeft me wel een speciaal gevoel. Ik kijk nog maar eens naar de uitgestorven treincoupé waarin ik zit.
Onderweg lopen we nog iets meer vertraging op, waardoor we een kwartier achter op schema in Ancona aankomen. De trein rijdt nog uren verder naar in de laars van Italië gelegen Lecce, maar daar hoef ik niet naar toe. In twintig minuten loop ik naar het viersterrenhotel dat ik geboekt heb, dat dicht tegen de haven aan ligt en er zelfs op uitkijkt. Met het oog op de rest van het programma heb ik voor dit hotel gekozen, dat stiekem toch iets hoger ligt dan ik had verwacht. Dat valt het laatste stukje met de koffer achter me aan nog niet mee, maar ik kom boven. Waar ik een receptioniste tref die geen Engels spreekt en me vraagt te wachten. Kort erna komt haar mannelijke collega me helpen. Hij staat me in keurig Engels te woord, maar ik merk wel dat een uitgebreid gesprek er niet in zit. Een totaal andere sfeer hier. Hij deelt mee dat ze me een upgrade hebben gegeven naar een betere kamer, wat de hoop doet rijzen. Als ik dan zie dat mijn kamer ook nog aan de voorkant ligt, is de spanning helemaal hoog opgelopen; wat zou ik allemaal kunnen zien? Gelukkig is het die ene kamer in het hele hotel die een makelaar aan zou prijzen met "zijzeezicht". Inderdaad, als je goed je best doet, kun je de haven horen.
De haven van Ancona.
Ik wandel de stad in, op zoek naar iets bijzonders. En dat weet ik te vinden; er gaat een lift een heel eind de lucht in, waarna ik zelf nog wat klim en uiteindelijk op een uitkijkpunt hoog boven de stad terecht kom. Mooi om te zien, jammer van de regen die steeds verder doorzet. Dan maar naar beneden om op zoek te gaan naar iets om te eten.
Die heeft niet goed opgelet bij het achteruit parkeren...
Hmm. Creatief omgaan met beperkte ruimte, dus.
Enig idee hoe moeilijk het is om in Italië een pizzeria te vinden? Of meer gedetailleerd: om een plek te vinden waar je pasta kunt eten? Pizzeria's genoeg; maar die verkopen echt alleen pizza. En daar heb ik geen zin in, dat heb ik gisteren nog gehad. Na veel zoeken, zelfs online, kom ik erachter dat dat wat hier pasta verkoopt, niet eerder dan 19.00 uur open gaat. En om 18.15 uur loop ik al met een rammelende maag rond, dus dat wordt moeilijk. Uiteindelijk beland ik in een pizzeria, waar ze pizzastukken per stuk verkopen. Het kost niks, het is lekker, maar eigenlijk niet wat ik wilde. Het meisje achter de kassa dat zelf zegt een klein beetje Engels te spreken, maar me vervolgens wel rustig alle ingrediënten op de pizza's in het Engels kan vertellen, vertelt dat voor het avondeten dat ze verkopen ik na half acht een keer terug kan komen.
Ik wandel een stukje langs de haven om te zien hoe het in zijn werk gaat, want dat heb ik de dag erna nodig om verder te komen. Ook loop ik nog naar het verdedigingsfort dat hier in de haven ligt. Uitgestorven, op het bord bij de ingang staat dat het gesloten is, maar ik loop toch even rond. Daarna ben ik het wel weer zat. De regen stopt maar niet en ik heb toch weer een heel eind gelopen vandaag. Mijn kleren zijn doorweekt en ik begin het koud te krijgen. Maar niets dat een hete douche niet kan doen vergeten...
Het verdedigingsfort.
Do not shout at the fire! Daarna de receptionist opwarmen. Duidelijke instructies, hier…
Dag 5
Wanneer ik op vrijdag wakker word, is het zowaar droog buiten. Het ontbijt op de bovenste verdieping van het hotel geeft een fraai uitzicht over de stad. Terwijl ik zit te eten zie ik een Bello de steile berg naar de Duomo op rijden. Thuis noemen we dat een Bello, een gemiddeld gezin zou het een toeristentreintje noemen. Dat moet ik maar even onthouden voor later.
De bediende die rondloopt vraag ik of al die kilometers langs de kust die volgebouwd zijn nog lang spookdorpjes blijven. In zijn beste Engels zegt hij dat daar voor 15 mei geen activiteit verwacht hoeft te worden; dat is de datum waarop alle eigenaren de boel schoon komen maken en in gereedheid voor het zomerseizoen.
Wanneer ik even later uitcheck, vraag ik aan de receptionisten waar Bello vertrekt. Die vragen zich eerst af of het ding wel rijdt. Ik meld dat ik hem, met reizigers, de berg op heb zien gaan. In dat geval kan ik hem aan de Piazza dal Reppublicca waarschijnlijk wel vinden, maar ze twijfelen echt of het ding wel rijdt. Nou, dat zullen we eens zien. Ik ben nog niet op het plein of Bello komt aangereden; een locomotiefje met twee wagens erachter. Gelukkig stopt hij voor twee passagiers die er op staan te wachten, ik kan meteen instappen. Het treintje rijdt de erg steile heuvel op, wat ben ik blij dat ik niet hoef te lopen. Bovenaan stopt de chauffeur bij de kerk die uitzicht geeft over de hele omgeving en zelf vanuit de wijde omtrek gezien kan worden. 'Ten minutes for picture, then we go,' zegt de vriendelijke Italiaan die het ding bestuurt. Hij wil ook meteen even afrekenen; tien euro in ruil voor een betaalbewijsje. Vervolgens steekt hij een sigaret op. Dan kan ik de Duomo en het uitzicht bekijken. Die zijn beide niet mis.
Bello.
Vervolgens rijdt Bello weer de heuvel af, de oude stad binnen. Er wordt op een paar punten een bandje afgespeeld waarop eerst in het Italiaans en daarna in het Engels wat wordt verteld over wat hier te zien valt. Tenminste, tot de rokende chauffeur vindt dat hij lang genoeg heeft stilgestaan, want dan wordt het Italiaans afgekapt en doorgeskipt naar het Engels. En halverwege rijdt hij alweer. Het bandje is ingesproken in een enorm galmende kamer, wat de kwaliteit niet ten goede komt. Gelukkig is het zicht een stuk beter. Vanaf het punt waar ik ben ingestapt, gaat de lijn eerst nog linksaf de volledige stad door, waarbij de laatste toeristen uitstappen op de plek waar een monument staat ten nagedachtenis van de Eerste Wereldoorlog. Althans, dat vertelt de chauffeur me hoogstpersoonlijk wanneer hij is uitgestapt en naast het karretje staat waarin ik zit. Er is verder ook niemand meer. 'Ten minutes for picture, then we go.' En hij steekt een sigaret op om die rustig op te gaan roken. Is dat nou in drie kwartier tijd al de derde sigaret die ik hem zie roken..?
Na een wandelingetje om het monument stap ik weer in. De vriendelijke chauffeur overlegt met me of het goed is dat hij me halverwege uit laat stappen op het grote plein. Dat vind ik prima en past goed in mijn plannen. Dan kan hij zeker nieuwe sigaretten gaan kopen... Ik loop nog even over de oude markt die nu wel open is en een echte lokale markt voorstelt; vis, kaas en bloemen worden er aan de man gebracht.
Dan loop ik binnen bij dezelfde pizzeria als waar ik de avond ervoor heb gegeten. Hetzelfde meisje staat achter de bar en herkent me. 'You told me that was only for lunch, so I come back for the lunch,' zeg ik lachend en wijzend op de menukaart. Ik moet en ik zal spaghetti gegeten hebben deze week in Italië en dit is de laatste kans. Buiten is het beginnen te regenen, dus na mijn lunch loop ik terug richting het hotel. Daar haal ik mijn koffer op en wandel ik de berg af naar de haven. Bij het hoofdgebouw check ik in, een aftandse stadsbus brengt me gratis naar de andere kant van de haven, waar ik in de boarding area buiten plaatsneem op een bankje.
Naast het bankje staat een vrouw van een jaar of zestig op een scooter. Er zit een Duitse kentekenplaat op en over de hele achterkant van de scooter zijn stickers geplakt uit Frankrijk en Italië. Aangezien het nog een half uur duurt voordat onze boot überhaupt aankomt, besluit ik een praatje met de dame te maken. Op basis van de kentekenplaat spreek ik haar in het Duits aan. Dat weet ze wel te waarderen, ze reageert enthousiast op de vragen die ik stel. Ze is zes dagen geleden begonnen in Trier, via München, Villach en Brenner naar Ancona gereden, gaat nu met de boot naar Patras in Griekenland en rijdt dan door richting het eiland Kos. En dat allemaal met die scooter, waarmee ze tussen de 80 en 90 kilometer per uur rijdt. In Italië wel iets langzamer, geeft ze toe. 'Omdat ze rijden als Italianen?' vraag ik. 'Nee, vanwege de gaten in de weg hier.' Ze gaat een maand vakantie vieren op Kos en dan dezelfde weg weer terug. 'Door weer en wind?' vraag ik. 'Ja hoor, regen, hagel, sneeuw... Dat gaat net zo goed, het is alleen wat kouder.' Het blijkt haar derde trip te zijn die ze zo per scooter aflegt. Ze is al eens eerder zo naar Griekenland gereden en een keer via Frankrijk naar Sicilië. Toen ze naar Sicilië ging, kwam haar man met het vliegtuig over. Die rijdt niet graag op een scooter.
Ze stelt wat vragen over mijn reis en mijn beweegredenen om niet met het vliegtuig te gaan, maar in plaats daarvan met de trein. Je ziet simpelweg meer, zo is mijn antwoord. 'En je ontmoet ook veel mensen,' voegt ze zelf aan mijn antwoord toe. En ook dat is waar. We praten nog wat verder, terwijl de boot aan komt varen.
De boot zal me naar Patras in Griekenland brengen in ongeveer 23 uur tijd. Toen ik mijn ticket boekte, vertrok de boot om 16.00 uur. Twee weken voor vertrek kreeg ik een SMS'je van de maatschappij, waarin ze mededeelden dat de boot nu om 20.30 uur zou gaan vertrekken. En toen ik de dag voor vertrek in Bologna op het station stond te wachten op de trein, nog een SMS'je met de mededeling dat het 17.30 uur zou worden. Gelukkig had dat gepingpong met de vertrektijd op mijn reisschema geen invloed, evenals dat het maar goed was dat ik op donderdag per trein reisde, want deze vrijdag zou men bij Trenitalia staken en was het maar de vraag of ik op tijd of überhaupt in Ancona aan zou zijn gekomen.
Wanneer ze het wachten zat is, nemen de dame en ik afscheid en rijdt ze naar de boot. Ik wacht nog even af tot ze wordt toegelaten, want ik ben een van de weinige voetpassagiers en heb geen idee of ik al welkom ben. Zodra de vrouw de boot op mag, wandel ik naar de ingang. Daar wordt mijn instapkaart afgescheurd en mag ik aan boord. Ik heb een cabine voor mezelf geboekt aangezien ik het niet zie zitten om 23 uur lang op een stoel te zitten. Ik krijg een papieren chipkaart en te horen dat cabine 7008 helemaal voorop het schip te vinden is. De cabine is ruim zat voor twee personen en heeft een eigen badkamertje. Het is een buitenhut, dus heb ik een raam om door naar buiten te kijken.
Klokslag 17.33 uur komt het schip ineens in beweging. Ik wil wel wat foto's maken van Ancona vanaf het schip, dus ik pak mijn camera en wil de kamer uit. Maar van buiten krijg ik de deur niet dicht. Dus eerst langs de receptie, waar een oudere Griekse medewerker me voorgaat naar mijn cabine.
'Is magic tric,' zegt hij veelbelovend, terwijl hij voor me door de gangen van het schip sjouwt. En inderdaad, na wat morrelen aan het elektronische slot, leert hij me het trucje van het aanbieden van de sleutelkaart, om daarna de deur dicht te kunnen trekken. Ook weer opgelost.
Er is een reden dat ik deze middag ben gaan lunchen; je kunt vooraf natuurlijk al wel op je vingers natellen dat als je mensen voor 23 uur op een boot zet, ze een keer wat moeten eten of drinken. En dat je ze daar de hoofdprijs voor kunt vragen, want er zijn geen alternatieven.
Om 19.00 uur wordt er omgeroepen dat zowel het a-la-carte-restaurant als het zelfbedieningsrestaurant geopend zijn. En ondanks dat ik geluncht heb, heb ik best wel trek. Het a la carte-restaurant is voor de mensen met geld, het zelfbedieningsrestaurant voor de rest van het gepeupel. Het eerste laat ik maar links liggen, het tweede blijkt omgetoverd te zijn tot truckerscafé. De boot staat vol met vrachtwagens die de overtocht maken, die chauffeurs moeten natuurlijk ook ergens iets eten. En dus zitten ze bij elkaar gepakt in het zelfbedieningsrestaurant. Waar de prijzen me eerlijk gezegd nog meevallen. Ik kan het gelukkig vanwege de lunch bij een bordje pasta houden met een blikje sinas en ben slechts 12,70 kwijt. De pasta is zo liefdeloos als maar kan gekookt, er zijn wat kruiden bij gemikt met wat ham en ik denk ook een pootje van een inktvis te kunnen herkennen. Het is niet eens zo slecht als ik had ingeschat.
Daarna wandel ik toch nog even langs het a la carte-restaurant, waar ik snel de menukaart bekijk. Hetzelfde bordje Spaghetti Carbonara dat in het truckerscafé 8,50 kost, kost hier 9,50 en een bordje Spaghetti bolognese kost aan de andere kant van de boot 8,50 en hier 10,00. Maar dan wordt het wel aan tafel gebracht. Vermakelijke observaties vind ik het.
Houdoe, Ancona!
Voor de rest van de avond heb ik mijn tablet gevuld met Netflix. Hoog tijd dat eens rustig te gaan bekijken, terwijl de boot heerlijk over de golven deint. Dat zal straks vast lekker slapen!
Dag 6
Op zaterdagochtend word ik laat wakker, precies zoals ik al had gehoopt. Wifi is er niet op de boot en internet ga je hier midden op de Adriatische Zee natuurlijk ook niet vinden, dus laat ik mijn GPS zoeken naar satellieten, die zowaar gevonden worden vanachter het dikke raam. We varen ter hoogte van Corfu, dus we zijn een heel eind op weg. Er is op het schip niet veel te doen, dus ik verdoe mijn tijd wat met lezen. Tot ik de cabine op een bepaald moment wel zat ben en op het buitendek ga zitten met een puzzelboek. De zon schijnt en warmt alles lekker op, de wind zorgt ervoor dat ik toch mijn zomerjas dicht moet doen.
Hallo, Griekenland!
Op een bepaald moment komt er een oudere Duitse man, die mijn GPS op tafel heeft zien liggen, vragen waar we zijn. Veel zuidelijker dan hij dacht; hij vermoedde de kust van Corfu te zien. Daarna puzzel ik verder.
Patras.
Om 17.30 uur meren we aan in Patras, Griekenland. Ik ben wederom een van de zeer weinige voetpassagiers en sta al snel buiten de boot in de haven. Er verschijnt een aftandse stadsbus die voor mijn neus stopt en me vervolgens 300 meter verderop bij de uitgang van de haven afzet. Alle auto's moeten er stoppen en worden oppervlakkig gecontroleerd op afkomst voor een eventuele paspoortcontrole, ik kom ongezien door het hek. Oké, het zal wel goed zijn. Mijn aankomst in Griekenland gaat gepaard met een feest der herkenning; meteen in de haven staat er al een Otto. Ooit ben ik met mijn ouders in Warner Brothers Movie World in Duitsland geweest. Daar werd het publiek bij een grote show opgewarmd door een acteur die alleen maar kon blazen op zijn fluitje. Die hebben we toen gekscherend Otto genoemd. Sindsdien is bij ons thuis alles wat maar op een fluitje blaast een 'Otto'. En laten ze in Griekenland nou een heleboel Otto's hebben; ze fluiten er hier op los. Op de luchthaven, midden in de stad en kennelijk ook hier in de haven van Patras.
Ik wandel naar de taxistandplaats en spreek de eerste chauffeur aan die er staat en vraag hem hoeveel het kost om naar het treinstation te komen. Hij zegt acht euro en dat is twee minder dan ik bereid ben te betalen, dus gaat mijn koffer achterin. Dan staat de Duitse man van eerder die ochtend naast me en vraagt of we de taxi kunnen delen. Wat mij betreft natuurlijk prima, maar daar denkt de taxichauffeur heel anders over; de kofferbak wordt dichtgesmeten, hij roept een keer 'not together' en gaat achter zijn stuur zitten. De Duitse man vindt het wel prima en loopt naar een andere taxi. In vogelvlucht word ik drie kilometer door de stad gereden naar het station. Dat zag ik met die koffer achter me aan even niet zitten, dus ik ben blij met deze oplossing. Onderweg passeren we de Duitse vrouw op haar Vespa.
Ik wandel meteen het station binnen, waar ik nu verder niet hoef te zijn. Maar voor morgen wil ik iets navragen en dat wordt meteen geregeld. Ik reis gratis op een landencoupon voor treinpersoneel, maar weet niet zeker of ik een reservering nodig heb. De lokettiste, die gelukkig goed Engels spreekt, wil wel zeker weten dat ik de boel niet besodemieter en wil naast de landencoupon ook mijn paspoort zien. Ze bestudeert het allemaal en besluit dat als ik nu ter plekke de datum van morgen op de landencoupon schrijf, ik mijn reservering kan krijgen. Zo gezegd, zo gedaan. Met twee reserveringen loop ik het station uit, de straat over en de winkelstraat binnen waar mijn hotel aan ligt. Er blijkt een feestje aan de gang te zijn in de lokale kroeg en iedereen mag het weten. Je hoort geen muziek, alleen lawaai. Ik loop het geboekte hotel binnen en tref daar de Duitse vrouw van de Vespa. Wat een toeval. Sterker nog; iets verderop in de hal staat de Duitse man die niet met mijn taxi mee mocht. Ik vraag hem hoeveel hij moest betalen, hij zegt 9 euro. Nog wel redelijk, dus. Ik was al bang dat hij ineens 25 euro zou moeten betalen. De man vertelt er tussen neus en lippen door bij dat hij 74 is, op weg naar een van de Griekse eilanden om daar naar het graf van zijn vader te gaan die er 22 jaar geleden is begraven. Hij heeft er al een hele trektocht te voet op zitten, want hij is bij de Bodensee, waar hij vandaan komt, begonnen en heeft in 36 etappes de Alpen doorgelopen en nu was hij spontaan naar Ancona gegaan om met de boot naar Griekenland en het graf van zijn vader te reizen. Niet dat ik nu ook maar iets te klagen heb, maar ik hoop diezelfde vrijheid later ook te kunnen hebben. We nemen afscheid en ik check in.
Boenkeboenkecafé vooraan.
Kamer 407 ligt gelukkig, je raadt het al, aan de voorkant van het hotel, dus de schuifpui naar het balkon openen maakt dat ik me meteen bij het feest aan de overkant van de straat betrokken voel. Man, man. Het is ondertussen 18 uur geweest en ik heb best wel trek gekregen, dus ik leg mijn spullen neer en loop weer naar beneden. Aan de vriendelijke receptionist, die uitstekend Duits spreekt, vraag ik hoelang dat die herrie nog aan gaat houden.
Hij kijkt op zijn horloge en zegt: "Tot een uur of elf vanavond. Dan is het pauze."
Hij wacht even mijn reactie af en gaat dan verder: "En dan om een uur of 1 gaat het weer verder."
Mijn moeilijke blik is het applaus waar hij op zit te wachten: "Maar dat is mooi, want dan kun je 2 uur slapen en meteen meedoen met het grote genieten!"
Ik reageer dat ik morgen met de trein verder wil, ik heb weinig tijd om te gaan feesten.
'Maar dat is helemaal mooi; je gaat twee uurtjes slapen, dan ga je naar het grote genieten en dan rol je zo de trein in om bij te komen!' Deze man is wel zo geweldig droog, ik houd ervan. Ik gooi het over een andere boeg en vraag of er restaurants zijn die hij aan kan bevelen of waar ik juist ver van weg moet blijven. Hij raadt me aan het voetgangersgebied eens heen en weer te lopen en wanneer ik dan weer terug ben en nergens binnen ben gewandeld, dan zat er niks voor mij tussen. Deze man...
In het gehele voetgangersgebied is het feest. Bij elke tent waar je iets kunt eten komt de muziek je tegemoet gestampt en zit de jeugd op krukken op straat. Niet mijn idee van even ergens wat eten, dus ik blijf op goed geluk wat straatjes en steegjes in lopen, tot ik aan een hamburgertent voorbij loop waar haast niemand zit. Ik wandel er naar binnen en laat het meisje dat achter de kassa staat schrikken wanneer ze opkijkt van haar telefoon. Ik vraag of ze een plekje voor me heeft en ik mag gaan zitten waar ik wil. De items op de kaart zijn allemaal in het Engels, maar daar houdt het ook wel op; de uitleg ervan is in het Grieks en dat kan ik dus niet lezen. De serveerster geeft me de tip om een QR-code te scannen.
'Dan staan er ook foto's bij,' zegt ze. Dus dat doe ik. Het ziet er allemaal goed uit, behalve één gerecht, want daar staat alleen een Griekse uitleg bij en geen foto.
'Dat is vlees dat we in ons eigen gebrouwen bier koken,' zegt ze. 'Dat ga je echt lekker vinden.' Dus kies ik daar ongezien voor, samen met een voorgerecht van koolsla. Daar blijken blokjes geroosterd varkensvlees tussen te zitten en smaakt al geweldig.
De serveerster vraagt dan nog om hulp terug, want ze weet niet zo goed hoe ze in het Engels eet smakelijk moet zeggen. 'Enjoy' is voldoende en wenst ze me ook toe.
Ik heb het voorgerecht eigenlijk nog niet op of ze staat alweer naast me, met het hoofdgerecht. Dat ziet er ook heel goed uit. Ik vraag haar hoe het heet, want dat heb ik nog niet kunnen lezen, omdat het alleen in het Grieks wordt omschreven.
'It's beef... eh... what do you call where the train runs on?'
'Railway?'
'Yes, beef Railway.'
Ik heb wel eens van roadkill gehoord, maar beef Railway? Ik heb de grootste lol nu ik dit weet. En het smaakt onwijs goed.
Wanneer ik afreken en voor de eerlijke bediening wat extra betaal, komt de Griekse eigenaar een praatje maken. Het is een jonge gast van 38 die vol enthousiasme een praatje met me aangaat. Hij komt bij me aan tafel zitten en we praten over van alles. Onder andere dat het in zijn restaurant nu zo rustig is door het Paasweekend waarin we zitten. Hij vraagt me wat ik in hemelsnaam in Patras kom doen en leg hem mijn rondreis uit. Hij vertelt vol enthousiasme over een 9-daagse trektocht over Peloponnessos, het gedeelte van Griekenland waar ik nu ben. Wanneer ik hem vraag waarom zijn restaurant Smokers heet, nodigt hij me prompt uit in de kleine keuken. Daar staat een rookapparaat dat hij opent en waar hij drie enorme stukken vlees in heeft liggen.
'Het is nog niet klaar, maar je mag wel even proeven,' zegt hij, terwijl hij een stuk vlees voor me afsnijdt. En dat smaakt al net zo goed als het andere dat ik heb gegeten.
Zijn visie is simpel: hij wil voor een normale prijs kwalitatief goed eten voorzetten aan de gasten. Geen boenke-boenke-muziek waarin hij jaren heeft moeten werken, gewoon goed eten in een rustig tentje. Hij is duidelijk trots op wat hij in het afgelopen jaar dat het restaurant voor het eerst open was heeft bereikt. En terecht. Ondanks Covid, wat ook op de Griekse economie een enorme wissel getrokken heeft, ondanks de Oorlog in Oekraïne waardoor bijvoorbeeld de energieprijs verdriedubbeld is en ook de gasprijs verdubbeld, ondanks alles heeft hij hier een mooi restaurant neergezet met goede kwaliteitsproducten. Zijn personeel is als familie en dat gevoel wil hij overbrengen op de gasten. Bij mij is dat gelukt. Ik neem afscheid van Spiros en chef Peter (zijn Griekse naam is daar een afgeleide van en voor mij onuitspreekbaar) en bedank ze voor de gastvrijheid.
Lokale boemel.
Station Patras.
Alleen maar bussen naar Kiato.
Via de voormalige haven wandel ik terug naar het hotel, waar ik nog even een vermakelijk gesprek heb met de receptionist. Het kabaal buiten? Hij is eraan gewend. Ja, vanuit het hotel is het heel onhandig, want denk maar niet dat dit alleen vandaag is, dit is elke dag, maar hij snapt het wel; het is een stukje cultuur. Als ik hem vraag waar iedereen al dat geld dat ze uitgeven vandaan haalt, zegt hij: 'We helpen elkaar hier uit de brand. Vandaag heb ik wat meer dan jij, geef ik jou wat als je het nodig hebt, morgen heb jij meer dan ik. Als ik het dan nodig heb, geef je mij toch ook wat? Bovendien; of ik nu wel of geen geld heb, ik blijf echt niet thuis, hoor!'
Een mooie man, met een helder zicht op de zaken.
'Morgen gaan we allemaal om 12 uur naar de kerk, komen we allemaal met een lichtje thuis, dat vanuit Jeruzalem door een Orthodoxe voorganger is opgehaald. Dat is voor ons Pasen. Als je morgen in een klein dorp de Grieken een vrolijk Pasen toewenst, nodigen ze je allemaal uit om wat bij ze te komen eten.'
Buiten zijn ze overgegaan van de boenke-boenke-muziek naar de Griekse smartlappen. Dat geeft net zoveel kabaal, zeker met al die vals meekraaiende meiden, maar kan ik een heel stuk beter hebben. Eens zien of ik wat kan slapen vannacht. En ach, anders houden ze pauze vanaf 23 uur tot 1 uur en kan ik daarna meedoen in het 'grote genieten', aldus de receptionist..
Dag 7
Je kunt van de receptionist zeggen wat je wilt; klokslag 23.00 uur ging de herrie aan de overkant van de straat uit en kon ik rustig gaan slapen. Om vervolgens net voor middernacht wakker te schieten van ander geluid in de straat. De Orthodoxen hadden hun lichtje opgehaald in de kerk en stonden te wachten tot het middernacht was. De kerk riep via de geluidsinstallatie op om langs te komen. Klokslag middernacht waren alle kerkklokken in de omgeving te horen en sloegen de gelovigen die op straat stonden een aantal maal een kruis met hun kaars. Vanaf mijn balkon kon ik het allemaal zien, behalve het vuurwerk dat ter ere van Pasen werd afgestoken. Vijf minuten na middernacht werd het geheel opgebroken en ging ieder weer huiswaarts. En ik terug naar bed. Klokslag één uur begon de herrie in de bar tegenover het hotel weer. Wat een nacht...
Allemaal met een lichtje.
Zondagochtend check ik om 11.00 uur uit. Ik heb ruim een uur voordat de bus vertrekt, dus wandel ik richting een Geocache. Aan het einde van de straat, dus dat valt wel mee. Ik had natuurlijk al gezien dat er een enorme trap aan het einde van de straat was en dat ik uiteraard bovenaan die ruim 200 treden tellende trap moest zijn. Maar het uitzicht was er niet minder om. Daarna loop ik nog even door om een glimp op te vangen van het kasteel van Patras, dat uiteraard vanwege Pasen gesloten is. Vervolgens ga ik terug naar het hotel, om op het station op de bus te wachten.
Patras is de op twee na grootste stad van Athene en vreemd genoeg is de enige vorm van railvervoer een voorstedelijk lijntje van een station of acht waar eens per uur een dieseltreintje overheen rolt. Er waren wel directe treinen naar Athene en zelfs Olympia, maar nu er grootscheepse verbouwingen gaande zijn aan het spoor, wordt de verbinding met Athene tot ongeveer halverwege verbust. In anderhalf uur brengt een bus mij naar Kiato, waar overgestapt kan worden op het voorstedelijk treinennetwerk. Onderweg heb ik gezien dat het spoor er inderdaad keurig uitziet en gloednieuw is aangelegd, maar wanneer het in dienst komt, zodat er weer directe treinen kunnen gaan rijden? Op het station van Kiato staan drie dieselstellen betere tijden af te wachten. Dat de deuren half openstaan verklapt mij dat ze al een hele tijd zonder lucht staan, dat er beveiliging op dit verder niet noemenswaardige station aanwezig is verklapt me dat die stellen er voorlopig ook nog wel even blijven staan. Drie minuten voor vertrektijd komt er vanuit Athene een elektrische Desiro aangereden die kort keert en weer terug zal rijden.
Omdat het erg stil is, zoek ik na vertrek het toilet op. Ik ben op zoek naar een knop om de grote toiletdeur te openen, maar zo modern zijn ze hier niet; gewoon met de hand schuiven. Ergens halverwege de anderhalf uur durende rit komt de conductrice in sneltreinvaart de kaartjes controleren, twee stations later komt ze net zo snel weer de nieuw ingestapte reizigers controleren. De trein rijdt flink door, we komen op tijd aan op 'Athens Main Station'. Aan de overzijde van het perron staat een Intercity-trein gereed voor vertrek, vermoedelijk richting Thessaloniki in het noorden van Griekenland. Dat lag bij het schetsen van de plannen ook nog voor de hand voor mijn programma, maar daarover later nog een keer meer.
Bij de kaartautomaat koop ik een 5-dagenkaart voor de metro voor maar liefst 8,20. Dat zijn nog eens prijzen! Met een overstap op een andere metrolijn stap ik uit op het station van het Monasteriakiplein en wandel naar het geboekte hotel. Daar word ik binnengelaten door een vriendelijke jongen die vreemd genoeg geen balie heeft waarachter hij kan werken. Hij moet op een van de loungebanken zitten. Wanneer ik hem daar naar vraag, zegt hij: 'Tsja, ze wilden het hier een andere look geven dan andere hotels. Maar je bent niet de eerste die het opvalt, hoor.'
Een of ander apart idee van een manager, waarschijnlijk. Ik krijg kamer 11 toegewezen en breng mijn spullen weg naar de hip ingerichte kamer. Het uitzicht komt niet verder dan het pand dat naast het hotel staat en slechts door een steegje wordt gescheiden. Ik kijk naar het uithangbord en door de half openstaande ramen naar wat het pand huisvest. Het kostte me even moeite om alle terminologie op internet uit te zoeken, maar het blijkt een homosauna te zijn. Wist ik veel wat 'cruisen' betekent...
Wanneer ik even later op pad ga om wat te eten, bedank ik de receptionist voor de kamer met uitzicht op de gay-sauna ernaast. Dat hij niks toegewezen heeft wuif ik weg, dat zal me worst wezen. Ik vind het allemaal prima.
'Maar ik ben wel blij dat je eerst hebt uitgezocht wat het precies is, er zijn ook wel eens mannen naar binnen gegaan die er iets heel anders verwachtten.'
'Mens Sauna, iets met hoeren?' vraag ik.
'Zoiets, die gaan naar binnen met verwachtingen en zien dan alleen maar mannen en komen dan al heel rap weer terug naar buiten...'
Ik vind het allemaal wel prima, hij is blij dat mijn opvatting is dat zolang ze mij niet lastig vallen, ik hen niet hoef lastig te vallen. Ik vraag hem nog wel waarom de voordeur echt op slot is en die alleen met een pasje van het hotel geopend kan worden.
'Dat is om te voorkomen dat mensen hier binnen komen wandelen. Dat doen ze nog wel eens, omdat ze van buiten niet echt kunnen zien dat dit een hotel is,' is zijn reactie.
'Dat komt omdat er geen receptiebalie is,' lach ik, terwijl ik de lobby uitloop. Maar ik vermoed dat er hier wel meer in deze wijk gebeurt waarom die deur de hele dag op slot moet blijven. Dat gaan ze hier ongetwijfeld nooit toegeven.
Omdat het Pasen is en veel restaurants gesloten zijn, wandel ik naar de enige McDonald's in de gehele binnenstad. Daarna steek ik de straat over naar het grote plein dat we in Nederland regelmatig kunnen zien op het nieuws als er weer eens gedemonstreerd wordt tegen het een of ander; het Syntagmaplein. De kans op demonstraties is kennelijk groot, want aan de rand van het plein staat een busje van de oproerpolitie. Twee agenten staan er, volledig bewapend met schilden, naast te keuvelen. Op het plein zijn veel jongeren te vinden, al dan niet schaars gekleed, ouderen die wat praten met elkaar en de enkele zwerver die een compleet bankje in beslag neemt met zijn hebben en houden.
Syntagmaplein.
Een tripje per tram, ik heb nu toch een kaart met gratis reizen, brengt me naar de volgende locatie, vlakbij de Akropolis. Die ligt er mooi bij, op flinke hoogte boven de rest van de stad. De receptionist heeft me verteld dat ik de hoogtepunten van Athene in twee dagen kan zien en aangezien ik er vier nachten blijf, kan ik maar beter rustig aan doen. Met die gedachte keer ik terug naar het hotel. Ik ben na deze eerste week behoorlijk moe en kan maar beter even rustig aan doen, want er komt nog zoveel meer..!
Dag 8
Kalm aan doen met warm weer, pas je aan aan de lokale omstandigheden. En dus gaat bij mij het tempo er vandaag eens flink uit. Rustig ontbijten, douchen en voor ik het weet is het 12.00 uur voordat ik het hotel uit loop. Het is hier vandaag 2e Paasdag en dus is heel veel nog gesloten. De Akropolis is wel geopend, maar zoals verwacht ontzettend druk. Die laat ik dus voor een andere dag. Ik heb de tip gekregen om eens in Piraeus te gaan kijken, het zuidelijkste deel van de stad. Daar eindigt de metro, dus dat is al mooi. Het stationsgebouw waar de metro eindigt heeft een enorme grandeur. Jammer van de ontzettend lelijke metrostellen die vol onder de graffiti zitten. Er zijn ook moderne stellen met airco en al, maar die weten mij tot noch toe elke keer te ontwijken. Slechter dan de oude stellen kunnen ze bijna niet zijn; van binnen hebben die een lelijk geel interieur dat keer op keer vol met graffiti zit en afgeleefde groene stoelen. Bovendien maken de deuren enorm harde klappen wanneer ze dicht gaan, dit zijn metro's die niet voor het comfort zijn gemaakt. Maar dat geheel terzijde.
Metrostation Piraeus.
Naast het mooie, oude metrostation ligt het treinstation van Piraeus. Niet dat er echt treinen komen buiten de voorstedelijke Desiro's als waar ik de dag ervoor in heb gezeten, maar het is een station. Niet echt mooi ook. Ik wandel naar binnen om aan de lokettiste te vragen of ik met mijn landencoupon ook gratis naar het vliegveld mag, iets wat ik later ga doen. Ze bekijkt de landencoupon en begint prompt een collega te bellen. Ze weet het niet zeker, maar is er kien op het voor me uit te zoeken. Als ik halverwege de zoektocht naar een antwoord het woord 'FIP' laat vallen, het personeelssysteem waar de coupons onderdeel van uitmaken, gaat er een belletje rinkelen. Ze appt een foto naar haar collega op het vliegveld en krijgt terug dat ook die niet 100% zeker zijn. Ik kan het beter vragen op het hoofdstation van Athene, waarvandaan ik uiteindelijk verwacht te vertrekken naar het vliegveld.
'Daar zien ze dit soort dingen ook vaker,' zegt de vrij jonge lokettiste die zich verontschuldigt dat ze me het antwoord schuldig moet blijven. 'Ik werk hier nog maar zeven maanden en krijg iedere week wel een kaartje onder ogen waarvan ik geen flauw idee heb wat het moet zijn.'
Ik vraag haar waarom ze zich verontschuldigt; ik heb het ooit ook allemaal moeten leren. Ze is wel geïnteresseerd naar hoe het werkt, want ook zij heeft recht op goedkope Europese treinreizen als spoorpersoneel.
Treinstation Piraeus.
Vervolgens wandel ik Piraeus in, langs de enorme haven die vol ligt met ferryboten die hiervandaan richting Thessaloniki in het noorden van Griekenland varen, maar ook naar Heraklion en Chania op Kreta, de andere Griekse eilanden en zelfs naar Izmir in Turkije. Dan kom ik aan de andere baai, die ook vol ligt met boten, maar dan wel met zeiljachten en andere luxe boten van mensen met veel geld. De baai is halfrond en aan de rand ervan staan eindeloos veel terrasjes opgesteld. Een blik in het voorbijgaan op een van de openliggende menukaarten verklapt dat de prijzen hier zijn aangepast aan de mensen die zo'n jacht bezitten. Ik blijf lopen en krijg uitzicht op een smal zandstrandje. Het water is uitnodigend en kalm, de temperatuur is vandaag wederom 25 graden, dus vanaf een bankje geniet ik van het uitzicht. Wanneer ik vervolgens verder loop richting het metrostation, kom ik door een wat minder aantrekkelijk buurtje. De huizen zijn hoog opgebouwd tegen de heuvels en in combinatie met de temperatuur maakt het een weinig aantrekkelijke plek.
Tot ik vanaf de smalle stoep ineens voorbij kom aan een openstaande deur, waarboven geschilderd is "Fish restaurant, sea view". Een blik op internet verklapt dat deze tent de moeite wel waard is en de prijzen netjes, dus ik wandel naar binnen en krijg een tafeltje aan het raam. Een stuk onder ons ligt een boulevard met daaraan allemaal visrestaurantjes. En een vrij drukke weg ernaast. De boulevard ligt aan een klein vissershaventje en als je de mensen wegdenkt is het vrij idyllisch. De eigenaar is vriendelijk en bedient iedereen met trots. De vis is vers, de Griekse salade vooraf fris en voedzaam. De eigenaar brengt me daarna nog een Grieks toetje waarvan ik eerst denk dat het een slimme verkooptruc is door me die aan te bieden, maar bij het betalen staat het niet op de bon. Al met al een lekkere lunch en met het mooie uitzicht vanaf mijn tafel aan het raam was het ook eigenlijk wel even lekker om een uurtje stil te zitten.
Daarna wandel ik door richting het metrostation en neem de trein terug de stad in. Ik ga een halte verder dan ik voor het hotel moet en stap uit op het Omonia-plein.
'Mooi om te bekijken, 's morgens ofzo,' aldus de receptionist, 'maar 's avonds na tienen kun je er maar beter wegblijven.'
Een mooi moment om er nu even naar toe te gaan. Het plein zelf stelt eerlijk gezegd wat teleur. Het schijnt er 's avonds niet voor iedereen helemaal veilig te zijn. Wat dat ook moge betekenen.
Vervolgens wandel ik terug naar het hotel om even uit te rusten van de hele trip.
Omonioaplein.
Duivendrecht.
Tegen een uur of 19 krijg ik dan weer zin om er op uit te gaan en wandel ik via het Monastirakiplein, waarvandaan je de Akropolis kunt zien liggen, de wijk Thissio een stukje in. Het stikt hier van de terrasjes met uitzicht op de Akropolis. Ook begint hier de voetgangerszone die volledig om de Akropolis loopt, waar allerlei restaurantjes naast te vinden zijn, souvenirverkopers en waarover je op je gemak kunt slenteren. Kennelijk populair, want het is druk op deze wandelboulevard. Onderweg heb je vrijwel constant zicht op de Areopagus-heuvel en de Akropolis. Wat dat betreft hebben de oude Grieken dat destijds wel slim gebouwd, zo boven op een heuvel. Mocht toerisme ooit in de toekomst nog eens een ding worden, dan kunnen ze van verre de Akropolis al zien liggen, zo zal de gedachte geweest zijn.
Vanaf het metrostation Akropolis reis ik per metro terug naar het Syntagmaplein. Ik ben precies op tijd om de wisseling van de wacht van 20.00 uur te zien naast het parlementsgebouw. Ieder uur worden de legerwachten daar met veel opzien gewisseld. Een volledig ritueel gaat daar aan vooraf. En hoewel ik het al in meerdere landen heb zien gebeuren, blijft het toch een indrukwekkend iets. De precisie waarmee het gebeurt, het theatrale vertoon, het heeft wel iets. Het geheel neemt tien minuten in beslag en dan dunt het publiek weer uit. Tijd om terug te lopen richting het hotel. Van mezelf mag ik nog een ijsje, omdat ik 's middags om 15 uur geluncht heb en daarna niks meer gegeten. Dan is de dag ook wel weer voorbij.
Wisseling van de wacht.
Dag 9
De dinsdag begint met dezelfde metro, op hetzelfde tijdstip en met dezelfde bestemming: Piraeus. In het mooie stationsgebouw zit namelijk een klein museum over de spoorweg van Piraeus naar Athene (of andersom) en vanwege 2e Paasdag was dat gisteren gesloten. Maar vandaag is het open. Kennelijk half, want alleen de begane grond en 1e verdieping zijn geopend, de rest is afgesloten aldus de baliemedewerker. Het is een privé museum en daarmee gratis te bezoeken, maar het is wel verboden foto's te maken. Ik krijg een boekje in het Engels met uitleg over de expositie, zodat ik ook kan volgen waar het over gaat. Het museum is opgericht door een oud-medewerker van de metro, die er veel moeite voor heeft moeten doen om collega's en directie te overtuigen om spullen bij elkaar te sparen en te exposeren. Het is een klein, maar interessant museum waar veel te zien valt. Maar na drie kwartier is de koek wel op. Ik koop, voor de vorm, een dasspeld met een van de Atheense metro's erop, om het museum te steunen.
Daarna brengt de metro me naar de Akropolis. Ik heb een combiticket gekocht waarmee ik zeven musea en locaties mag bezoeken, waaronder de Akropolis. Voordat ik mijn bezoek verbruik, vraag ik eerst aan een medewerker bij de poortjes om advies; is het beter om eerst iets anders te gaan doen en dan terug te komen?
'If you can stand the heat,' begint hij, maar dat vind ik geen probleem. 'De zon staat hoog, dus je krijgt minder contrast op je foto's, maar het is nu wel erg rustig omdat het lunchtijd is.'
Dat zegt me genoeg; naar binnen nu het rustig is! Het pad voert me langs een aantal interessante overblijfselen die men tevoorschijn heeft getoverd, zoals een gedetailleerde muur. Bovenaan het pad kom ik bij de ingang van de Akropolis. Een aantal interessante objecten die het geheel het extra elan moesten geven destijds en uiteraard de Akropolis zelf. Het weidse uitzicht over de stad, tot aan Piraeus aan toe, krijg je er gratis bij. Niet alleen hier op de grond is alles antiek, we hebben het hier over gebouwen en muren van 700 jaar vóór Christus(!), ook in de lucht zie ik iets dat bijna antiek is; een DC-3 vliegt een aantal rondjes over de stad. De combinatie van de oude overblijfselen met het uitzicht maakt het een interessant uitstapje. En natuurlijk zijn ook hier Otto's die op hun fluitje blazen als iemand het in zijn hoofd haalt de regels te negeren.
Daarna wandel ik rustig weer naar beneden en ga ik naar de Romeinse Agora, waar nog meer overblijfselen te zien zijn, waaronder de Toren van de Winden. Om de hoek ligt dan nog de Bibliotheek van Hadrianus. En ondanks dat het, zoals Fred van Leer ooit volledig ongeïnteresseerd aan het groepje toeristen dat hij achter zich aan had lopen in het programma Reisleiders zei, 'alweer een stapel stenen' is, vond ik een aantal details erg gaaf, zoals de vloer met mozaïektegels die ze deels hadden weten te herstellen. We spreken hier over 132 na Christus, niet zomaar een mozaïekvloertje van tegenwoordig! Het stikt op beide terreinen trouwens van de zwerfkatten waar je verder geen last van hebt. En bij de bibliotheek loopt nog iets anders rond over het terrein: schildpadden! Na mijn bezoek kan ik het niet laten de dame die bij de ingang de kaartjes controleert te vragen naar de schildpadden. Ze is duidelijk niet op de vraag voorbereid, spreekt bovendien maar een paar worden Engels, maar ze geeft te kennen: 'I eat'. Of ze daarmee bedoelt te zeggen dat ze ze te eten geeft of daadwerkelijk dat andere, dat laat ik maar in het midden. Dat maakt het toch wat morbide...
Toren van de Winden.
Mozaïekvloertje.
Dan is het tijd om te gaan eten. De receptionist heeft me een restaurantje aanbevolen dat ook op internet goede recensies heeft. Om er te komen moet ik langs een andere opzienbarendheid, een sprookjesrestaurant. Dat is volledig uit de hand gelopen in twee smalle straatjes, waardoor je van ver al kunt zien én horen dat er iets aparts te beleven valt. Dit thema-restaurantje draait volledig om Peter Pan, Mary Poppins, Halloween of Kerstmis, naargelang het seizoen. Het bedienend personeel loopt voor paal met bijbehorende kledij, de bezoekers van het naastgelegen hotel worden horendol gemaakt met eeuwige spookjesmuziek die de hele dag gedraaid wordt. Little Kook is leuk om te zien, maar als ik de reviews moet geloven valt het (dure) eten dat je er kunt krijgen nogal tegen. Dus blijft het bij een foto. Snel doorlopen maar weer.
Little Kook. Even kijken, vooral niet naar binnen gaan.
Het restaurant dat me werd aanbevolen, Lithos Taverne, is net open wanneer ik aan kom wandelen. Het is dan ook nog maar 17.00 uur, maar ik heb niet geluncht dus ik heb onderhand wel trek. Ik ben de eerste op het hele terras, waardoor de serveerster alle tijd heeft voor een praatje. Ik heb uitgebreid kunnen kijken naar wat er bij de overburen gebeurt; het ene terras wordt met rood/wit-lint afgezet, de eigenaren van de twee naast elkaar gelegen restaurants lijken zo op het oog hommeles met elkaar te hebben.
'Hommeles weet ik niet, maar de man in het wit is de eigenaar van allebei de panden, de man in het lichtblauw is een van zijn werknemers. Het terras dat is afgezet moet nog worden geopend nadat het hele restaurant is verbouwd.'
We maken een praatje over Athene en Griekenland. Ze legt me ook iets uit dat bij mij een kwartje doet vallen; er wordt van de Griek verwacht dat hij een bepaald percentage van zijn jaarlijkse inkomen ook weer uitgeeft. Kom je over het jaar gezien niet aan dat bedrag, dan moet je meer belasting betalen. Dat verklaart deels waarom Grieken altijd maar geld lijken te hebben; ze proberen gewoon onder de uitgeefbelasting uit te komen. Een interessant fenomeen.
Het eten dat ik krijg is veel te veel en ik kan het niet op. Wat overblijft wordt me aangeboden om in een bakje mee te nemen, maar ik zou niet weten waar ik het gekoeld moet bewaren, laat staan waar ik het op zou kunnen warmen, als ik dat al zou willen. Dat maakt wel dat de serveerster me vraagt of dit alles is wat ik vanavond nog eet. Het komt me nog net niet de maag uit, dus ja, meer gaat er vandaag echt niet meer in. Dat vindt zij dan weer vermakelijk; zij ontbijt niet (ze is koffieverslaafd en dus drinkt ze het ontbijt), maar heeft tussen 13 en 15 uur ergens lunch, gaat dan werken en als ze vanavond om middernacht klaar is, eet ze dan nog een flinke warme maaltijd. Ik moet er toch niet aan denken...
Na het eten wandel ik terug naar het hotel en zit ook deze dag er weer op.
Dag 10
Vandaag vervolg ik mijn tour langs de hoogtepunten waar ik met mijn kaartje voor de Akropolis binnen mag. Eerlijk gezegd zijn dit soort bezoeken vooral heel interessant met een bevlogen persoon die hierover veel kan vertellen. Nu blijft het eigenlijk een beetje bij kijken en hier en daar een bordje lezen. Er zitten een aantal mooie objecten tussen, zoals de Stoa van Attalus en Tempel van Hephaistos. Die geven een heel goed beeld van hoe enorm het destijds allemaal was en hoe het er uit zag. De rest moet je met heel veel visuele inspanning er zelf bij bedenken. Ik snap wel dat de Grieken er trots op zijn, zo trots dat een gids aan een stel Amerikanen niet genoeg kon benadrukken hoezeer de Agora van Athene 'niet zomaar een zoveelste plek met opgravingen is, maar de bakermat van de beschaving'. Maar het is toch wat moeilijk inschatten als de andere locaties uit niet meer dan een stapel stenen bestaan.
Stoa van Attalus.
Tempel van Hephaistos.
Mooie details in de Tempel.
“Tombe Street".
Vanaf de Akropolis heb ik gezien dat er nog een heuvel in de stad is die nóg hoger is, dus nadat ik de zevende en laatste locatie van het combi-ticket heb bezocht, wandel ik via het Panathenaic stadion, wat 's werelds enige stadion van wit marmer zou moeten zijn, naar de Lycabettis heuvel. Hierboven staat de Agios Georgios, een heilige kerk uit 1870. Om er te komen moet je eerst door de woonwijk honderden traptreden op, daarna kun je kiezen of je met de kabelbaan verder omhoog wilt of verder wilt klimmen via het pad. Ik kies voor een enkeltje omhoog en geniet van het prachtige uitzicht over de gigantisch uit de klauwen gegroeide stad Athene. De hemel is strakblauw, je kunt de Middellandse Zee aan de andere kant van Kalamata zien, wat wil je nog meer? Vervolgens wandel ik terug naar de metro en via een stop in het hotel bezoek ik hetzelfde restaurant als de avond ervoor, omdat het goed bevallen is.
Panathenaic stadion.
Met de Teleferik naar boven.
Agios Georgios.
Zicht op het Syntagmaplein, helemaal achterin Piraeus.
Er is een andere ober, maar deze is niet minder gezellig. Er is weer genoeg te zien op het plein, waaronder iemand die is aangenomen bij het restaurant tegenover dat waar ik zit om mensen naar binnen te harken. Het is een one-man-show waar ik met veel plezier naar zit te kijken. Hij wil duidelijk niet te veel aanwezig zijn en zich opdringen, maar de grote baas loopt ook weer rond en dus wordt er wel wat van hem verwacht. Tientallen keren zie ik hem de menukaart openen voor mensen die bij het bord staan te kijken wat ze allemaal hebben, zodat ze met foto's overtuigd kunnen worden. En als ze niet overtuigd zijn en weglopen, dan blijft hij kort heel vriendelijk naar ze kijken, waarna hij zichzelf reset en op de mensen bij het andere bord af gaat.
Wanneer ik mijn ober op de jongen wijs, zegt hij:
'Ja, het is net een Houdini, hoe het allemaal doet.'
Mijn ober is trouwens een grappenmaker, want wanneer ik mijn eten op heb en het meeste naar binnen heb kunnen werken, brengt hij me een schaaltje met meloen. Daar zegt hij bij, terwijl hij het neerzet:
'Because you already had so much food, I bring you more food.'
Heerlijk. Ik heb mijn salade dat ik als voorgerecht kreeg niet op kunnen maken, omdat het hoofdgerecht iets te snel kwam. Er was me al beloofd dat als ik het niet op zou kunnen krijgen, ik een bakje mee zou kunnen krijgen. Wanneer de tafel af wordt geruimd en hij met twee borden in de handen staat, een met de salade die over is gebleven en een met de door mij kaalgegeten lamsbout, vraagt hij of ik het nog mee naar huis wil nemen. Ik wijs op het bord met de kale lamsbout en vraag: 'Die?'
Waarop hij heel droog zegt:
'You can never predict the future.'
Mijn avond is weer helemaal goed.
Terug in het hotel is mijn vaste receptionist, zonder receptiebalie, aanwezig. Ik schuif hem het bakje met salade dat ik meekreeg uit het restaurant onder de neus en vertel hem dat ik dat speciaal voor hem heb meegenomen. Daar is hij oprecht blij mee. Een babbeltje verder blijkt dat deze jongen geen Griek is, maar uit Albanië komt. En zonder al te veel van het vervolg van mijn reis prijs te willen geven, is dat wel heel toevallig. Hij vertelt ronduit over het land en stipt wat hoogtepunten aan. Wie weet heb ik er nog eens wat aan.
Dan wordt het tijd om zachtjes aan de koffer in te gaan pakken, want morgen is weer een reisdag.
Dag 11
Het is de laatste ochtend in Athene. Na het ontbijt verlaat ik mijn kamer en laat ik mijn spullen achter in het hotel. Er zijn nog twee dingen die op mijn lijstje staan; ik begin met de markt in de wijk waarin mijn hotel zit. Het is een enorme, overdekte hal met honderden kraampjes waar ze vlees en vis verkopen. Een compleet karkas kopen? Het hangt hier om mee te nemen. Geen idee echter wat ik er mee zou moeten, dus het blijft bij een rondje door de hal en dan weer door.
Ik neem de metro naar Syntagma en neem de uitgang aan de andere kant dan waar ik normaal uitstap. Daar is namelijk de ingang van de voormalige Koninklijke Tuinen, tegenwoordig de Nationale Tuin van Athene geheten. Ondanks dat het ook vandaag weer warm is met 27 graden, is het in het stadspark goed te doen. Halverwege het park is er een kleine dierentuin met daarbij een mooi meertje en een bezienswaardigheid; een poel gevuld met schildpadden. En niet gewoon een paar... Zouden deze ook opgegeten worden, is het eerste dat ik me afvraag...
Ik vind een paar Geocaches en wandel dan terug naar Syntagma. Aangezien dineren vandaag een moeilijkheid wordt, eet ik bij de Mac aan het Syntagmaplein mijn lunch. Daarna wandel ik naar het metrostation Monastiraki, om een kaartje voor de metro naar het vliegveld te halen. Ondanks dat ik een vijfdagenkaart voor het gehele metronetwerk van Athene heb, moet ik gewoon een schandalige 9 euro betalen voor een kaartje naar de luchthaven. Het alternatief, met twee metro's naar het hoofdstation en dan met de trein is me te omslachtig, heb ik gerealiseerd. Vervolgens haal ik mijn spullen op in het hotel en neem ik de metro naar het vliegveld.
Ik ben ruim op tijd en ben al snel aan de beurt bij de incheckbalie. Het gesprek met de vrolijke, jonge medewerker achter de balie gaat als volgt, wanneer ik hem mijn telefoon met instapkaart en paspoort geef:
'Mijn Spaans is nog slechter dan mijn Grieks,' zegt hij, doelend op het gesprek met het Spaanse stel voor me.
'Ik spreek ook wel een beetje Spaans,' is mijn reactie.
'Je zou Grieks moeten spreken, dan had je geweten dat je naam hier iets belachelijks betekent.'
Mijn interesse is gewekt, dus ik vraag hem wat het precies betekent. Terwijl hij eerst mijn koffer de band op stuurt en vanachter zijn mondkapje zit te lachen, zegt hij, wijzend op zijn achterwerk:
'It means a string.'
Hardop lachend loop ik bij hem weg. Of het waar is, geen idee, maar ik vind het mooi.
Vervolgens kom ik na de paspoortcontrole bij de veiligheidscontrole. Mijn backpack gaat door de X-ray heen en wordt vervolgens tegen gehouden. Hoe vaak ik dat al niet heb meegemaakt... Op Schiphol haal ik meestal mijn laptop al uit de laptoptas en gaan batterijen die ik bij me heb ook in een aparte bak, want keer op keer als ik dat erin laat zitten word ik uit de rij gehaald omdat ze willen weten wat ze nu weer hebben gevonden. Dus ook deze keer ga ik het gesprek met diezelfde instelling in; we gaan op zoek naar mijn batterijen. Maar deze man wil helemaal onderin mijn tas iets vinden. Hij haalt er twee zaklampjes en batterijen uit en haalt de tas nog eens door de scanner. Hij wil verder zoeken, nog dieper. Hij blijft maar graven en graven. En wie mijn avonturen in Rusland heeft gevolgd, weet dat er destijds een vergeten 'grapje' van opa onderin de tas bleek te zitten toen ik het Kremlin wilde bezoeken; een zakmes dat ik van hem gekregen had. Laat nu datzelfde zakmes weer in de tas zijn blijven zitten...
De beambte haalt het zakmes eruit en bekijkt het eens van alle kanten. Ik sta al excuses te sputteren; die had ik er natuurlijk uit moeten halen voordat ik het hotel uitging. Zonde van dat zakmes, dat zal worden ingenomen. Maar hij twijfelt; hij bekijkt het nog eens en zegt dan:
'Maybe it's okay...'
Ik pak mijn tas met zijn welbevinden ondertussen weer in. Hij houdt het lemmet eens langs de tafel en besluit dan:
'It's okay, it's small.'
En geeft me mijn zakmes weer terug. Dat ik snel terugpak en weer in de tas stop. Hoofdschuddend en lachend achter mijn mondkapje loop ik weg. Ik had gisteravond nog zo gecontroleerd wat er allemaal in de tas zat en heb kennelijk het zakmes (wederom) volledig gemist.
Ik ga op zoek naar een plekje om te zitten in de vertrekhal, om de tijd tot vertrek af te wachten. Ik vind een afgelegen hal die volledig leeg is. Tijd om het eerste deel van deze reis een beetje te kunnen laten bezinken... De bestemming van het vliegtuig? Dat vertel ik de volgende keer...
