Het westen van Turkije II, per trein door de steppe met een tent (135f)

Dit is het forumdeel voor jouw mooie foto's. Plaats dus al je reisverslagen hier. Ook overige foto's zijn welkom, mits ze voorzien zijn van een omschrijving waarom je die foto graag wil laten zien.
Plaats reactie
Polaroyd7
Berichten: 134
Lid geworden op: ma 03 dec 2018, 00:09
Locatie: Kennemerland

Het westen van Turkije II, per trein door de steppe met een tent (135f)

Bericht door Polaroyd7 »

De vorige post waarin ik nog in Devon en Bretagne was staat hier

I want my time with you

(London St Pancras)

Na wat tochten in Europa werd het wel weer tijd voor iets buiten Europa. Tussen ‘Engeland’ en de tocht die ik in deze post beschrijf heb ik ook nog wat andere tochten gemaakt, maar dat alles verwerk ik denk ik in een ‘diversen’-post of zoiets dergelijks. Een post schrijven kost al moeite en om dat nog op te gaan knippen is al een hele onderneming.

Enfin: Turkije. Eigenlijk was het land nooit een bestemming waar ik graag heen wilde, totdat ik iemand daar leerde kennen en des te langer we contact hadden, hoe interessanter een bezoek werd, want dan is het minder anoniem en nietszeggend. Natuurlijk kun je een bestemming ook alleen kennen van een boek, maar dan blijf je nog steeds een buitenstaander zonder connecties, met je taalbarrière.

Ik ben in 2020, een paar weken vóór de aankondiging van de eerste lockdown in Nederland, voor het eerst in Turkije geweest. Indertijd maakte ik een rondritje in het westen van het land (deel 1, deel 2, deel 3). Voor dit jaar had ik eigenlijk heel andere ideeën qua bestemmingen, maar die kennis die ik noemde heeft me laten overhalen om wat nieuws te gaan doen en te gaan kamperen in de steppe van west-Anatolië, aan de rand van de zomer. Je kunt je afvragen hoe idioot dat is, als je je bedenkt dat ik al héél lang niet meer gekampeerd heb of überhaupt in een tent geslapen heb en op zich heb ik een hekel aan hitte. Waarom ga je dan alsnog, vraag je je af? “Het valt allemaal wel mee” en “avontuur” en als je het niet beleefd hebt, weet je ook niet of het inderdaad zo erg is als dat het klinkt. Zodoende nam ik twee weken vrij van werk en stortte ik mij in het ongewisse, in een land, dat grotendeels in een ander continent ligt, volkomen vreemd van wat ik gewend ben. Als ik dit zo achteraf herinner en typ, denk ik eigenlijk toch nog steeds hoe ik mezelf zo ver heb gekregen om dit alles te doen, maar ja, het leuke eraan is dat ik dit nog steeds met een zekere grijns kan typen, dus zal het me ergens ook wel weer bevallen zijn zeker? Anders schrijf ik dit ook niet denk ik en had ik deze post véél korter gehouden met alleen 'het strict noodzakelijke'. Ik zou deze tocht vast niet alleen gaan doen, dus ik was alvast gerustgesteld met het idee dat er iemand mee is die de plaatselijke taal spreekt en de lokale mores kent.

Het grote doel is dus kamperen in de steppe van west-Anatolië, wel nog de regio aan de Egeïsche zee. Ik noem het wel gekscherend een steppe, maar ik weet eigenlijk niet of het anders genoemd moet worden. Specifiek in west-Anatolië zouden we een trektocht gaan doen door de Frig-vallei, langs allerlei archeologische vondsten die onder meer dateren van een aantal eeuwen vóór Christus. Eigenlijk was er helemaal geen plan, behalve dat de treinen van tevoren geboekt werden en dat we met de trein naar een bepaalde plek toe zouden gaan, van waaruit we dan zou gaan wandelen naar… ja, naar waar eigenlijk? Hopen dat we maar wat tegenkomen in dat gebied, daar komt het op neer. Men zegt wel eens overigens over kamperen dat het de ultieme relatietest is. Als je samen een tent kunt opzetten en die ervaring overleeft, zou zo’n relatie duurzaam genoeg zijn of zo, maar gelukkig voor mij was dit geen relatietest. Deze tocht zou eerder een heel ander soort test worden, maar daarover lees je later meer als het verhaal je boeit en je mijn zo nu en dan brakke schrijfstijl tolereren kan. Voor de rest is er vooral foto’s…

De route in kwestie nog: 🇹🇷 İstanbul, Ankara, Eskişehir, Döğer, Ayazini, Gazlıgöl, Afyonkarahisar, İzmir, Şirince, Efes.


De aanloop


Ik heb overwogen om de hele tocht naar Turkije te doen per trein, waarbij ik overdag zou reizen naar Villach in Oostenrijk en daarna per Optima Express naar Edirne in Turkije, maar ik vond dat met de beperkte hoeveelheid vakantiedagen en slechte ervaringen met de trein die ik de afgelopen paar jaar heb opgelopen in Duitsland (die hebben mij echt het plezier in treinreizen grotendeels verzuurd) te gortig en dus heb ik maar ‘gewoon’ gevlogen. Niet vanuit Schiphol, want ik had geen zin in incompetent en onbetrouwbaar gezeik met bagage en wachtrijen, maar wel vanuit Stuttgart, want dat was ook nog eens goedkoper. Moest ik wel in Stuttgart komen, door dat vermaledijde Duitsland, maar daar had ik mijn Interrail-pass voor, zonder treinbinding.

Natuurlijk is het tijd voor de ICE International Bingo. Laten we de kaart tevoorschijn halen voor de ICE 105 Amsterdam - Basel SBB:
  • Rijdt maar met één treinstel in Nederland. Uiteindelijk wel met een extra treinstel vanaf Köln, maar dan nog, veel reserveringen foetsie en drukte.
  • De ICE stopt niet in Utrecht en Arnhem.
  • De airco werkt niet (goed). Die begon wel opeens weer te werken vanaf Düsseldorf.
  • Er is geen Bord-Bistro. Die ging pas open in Köln.
  • Vertraging. Aansluiting in Mannheim op de tocht.
Ondanks dat mijn voorziene aansluiting op ICE 595 naar München op papier gemist zou worden op één minuut, was ICE 595 zelf evenredig vertraagd, waardoor ik die alsnog met gemak haalde.

1. Ik weet niet of dit een oudje is, maar ik heb kennis gemaakt met de Kloworkingspace van DB.

Afbeelding

In Stuttgart wilde ik de uurlijkse S-Bahn naar de luchthaven halen, maar die trein viel uit door een defecte trein en voor de rest vielen de directe treinen vanuit het Hauptbahnhof al uit door werkzaamheden. Het alternatief is ook prima: de tram (U-Bahn), die direct naar de luchthaven toe rijdt.

2. Meerdere spoorbreedtes…

Afbeelding

3. In tegenstelling tot de S-Bahn is dit U-Bahnstation boven de grond en wat verder weg van de daadwerkelijke luchthaven..

Afbeelding

4. ‘Zug fällt aus’

Afbeelding


De luchthaven met een opgelucht hart tijdig bereikt, het inchecken voor de vlucht ging moeiteloos en ik heb mezelf weer verrast door aan boord een warm maal te krijgen die ik blijkbaar van tevoren bij mijn vlucht mee heb geboekt. Gek genoeg gebeurde mij dat ook al in 2020; toen wist ik ook niet meer dat ik van tevoren eten had besteld en ik zat indertijd ook al met enige verwondering naar mijn broodje te kijken van: euh, ok. Nu zat ik door de menukaart te kijken, zat ik een zeker grillmenu te kijken en dacht ik: dat ziet er toch wel ok uit. Ik legde de menukaart weer terug en alsof de duivel met mijn gedachten speelde kwam daar opeens een plaat op mijn tafel met daarop een grillmenu: schotels met gegrild vlees, groentes en wat kleine gebakjes of iets dergelijks. Voor vliegtuigeten nog best lekker.

Na een vlucht van drie of vier uur, het ligt er maar net aan of je het tijdsverschil meerekent of niet of gewoon geen zin hebt om de werkelijke vluchttijd weer op te zoeken zoals ik, landen we dan op de tweede luchthaven van İstanbul: Sabiha Gökçen.

Alvast een ding: je hoort Istanbul in het Turks eigenlijk te schrijven met een puntje boven de I, omdat de I in het Turks een heel andere klank geeft dan i, zeg maar (je hebt I ı en je hebt İ i, welke respectievelijk een korte i en een lange i inhouden). Ik had lui kunnen zijn, maar ik hou nu maar İstanbul aan met het voor ons bijna ontypbare tekentje, door me maar een kleine lazarus te copy-pasten. Hetzelfde is van toepassing voor andere oorden waar ik langs kom. Sabiha Gökçen bevat gelukkig geen enge tekentjes, sinds de c-cedille bij ons bekend is omdat wij Curaçao kennen.


5. Shuttlebustijd.

Afbeelding


Het is pas sinds kort dat je als Nederlands staatsburger voor Turkije geen visum meer nodig hebt. ik herinner me nog dat ik een e-visum moest aanvragen voor de tocht in 2020. Nu niks van dat alles. Wel is er nog steeds ‘gewoon’ een stempel in het paspoort, want we mogen natuurlijk niet te lang blijven als toerist zijnde (al kun je dat gestempel voorkomen door met een Europese identiteitskaart te reizen, alhoewel dat alleen echt handig is in Kosovo geloof ik). Andersom hebben de Turken alles behalve visumvrij reizen binnen het Schengengebied en dat zou nog een regelmatig terugkerend onderwerp worden tijdens (en na) deze tocht. Des te meer mogen we dankbaar en indien van toepassing gezegend zijn/voelen dat wij dat privilege van vrij reizen hebben en dat moeten we zuinig mee zijn. Nou ja, één diplomatieke ruzie en dat vrije reizen is allemaal weer afgelopen.

Eenmaal geland moet ik naar het centrum toe en İstanbul is een tantoe grote stad met meer dan zestien miljoen inwoners en het duurt nog wel langer dan een uur voordat je daar ook echt bent. Er was tijdens mijn bezoek nog geen metro of iets van die soort van/naar de luchthaven, al waren er wel al werkzaamheden om een verlenging van de bestaande metrolijn M4 aan te leggen die van Kadıköy (het centrum, maar dan aan de Azië-kant) dan nog naar Pendik en Tavşantepe loopt. Op het moment van schrijven was mijn verrassing groot toen ik ontdekte dat de metroverlenging intussen af is en dat er sinds 2 oktober 2022 metro’s rijden van/naar die luchthaven… Dat scheelt enorm voor als je nu van/naar Sabiha Gökçen vliegt!

In de tijd dat er nog geen actieve metro was bij de luchthaven had ik wel de beschikking tot een İstanbulkart (da’s de plaatselijke OV-chipkaart/Mobib zeg maar) die ik al had sinds 2020 (die dingen hebben geen vervaldatum blijkbaar) met een zeker overgebleven krediet van 2020 erop. Dat krediet is in de tussentijd bijna niks meer waard geworden door de hardnekkige inflatie die in Turkije heerst. Ondanks de inflatie was het bedrag nèt genoeg om een ritje met bus E-10 te veroorloven, die helemaal doorrijdt naar Kadıköy, maar overstappen in Pendik op metro M4 is gewoon een vol kwartier sneller en daarbij kan ik in de metro wèl zitten, dus zette ik toch maar wat extra geld op de İstanbulkart, want die İstanbulkart zou ik de komende paar dagen toch nodig hebben en beter staat er dan voldoende saldo op. De opwaardeerautomaten slikken alleen maar bankbiljetten, dus heb ik op de luchthaven ook maar wat geld gepind.


6. Op de luchthaven is het busstation alles behalve efficiënt ingericht. Alle bussen parkeren achteruit in om reizigers in te laten stappen. De reizigers staan dan wel weer braaf in een rijtje te wachten.

Afbeelding

7. Metrohalte Pendik. Hier verlaat ik de bus en stap ik over op de metro. De metrolijn M4 volgt plat gezegd de snelweg D100 voor het overgrote deel van de route.

Afbeelding

8. De metrostellen op deze lijn kun je aantreffen in drie kleurtinten: roze, geel en blauw. Ik had hier een roze treinstel te pakken. Er is nu bijna niemand te vinden in de nog nieuw en fris ogende metro, maar ja, het is intussen bijna middernacht en de reizigers die er zijn gaan veelal de andere kant op, naar huis toe, na een avondje in het centrum… ik ga juist nu náár het centrum.

Afbeelding

9. Een blik op de metrohalte van Kadıköy en het metrostel dat me naar hier gebracht heeft. Ik hoef je eigenlijk weinig aanvullends te laten zien van deze metro, want alle andere metrohaltes op deze route zijn copy-paste exact hetzelfde als dit hier met dezelfde kleuren, type borden, tegels etc.

Afbeelding

10. Wat wel machtig interessant is in de metro zijn deze schilderingen/tegels, die je in meerdere grote haltes kunt vinden. Hier is een Ottomaanse zeevloot afgebeeld met linksboven het Aziatische deel van de stad in beeld, waar Kadıköy ligt.

Afbeelding


Gemakshalve heb ik een hotel geboekt in Kadıköy met 24-uurs check-in. De vlucht was eigenlijk wat verlaat en dat maakte het onmogelijk voor mij om vóór middernacht in te checken, maar ach… ik kon de dag erop uitslapen.


Een paar dagen İstanbul


Ik maak het me niet te druk vandaag. Mijn reisgenoot is niet beschikbaar vandaag, dus vul ik zelf mijn dag maar in. Te beginnen met een Turks ontbijt en mijn hernieuwde kennismaking met de grote ‘theecontainer’. Ik weet niet wat de goede naam van dat ding is (samovar of zo?), maar het bestaat uit een enorme kan vol water die zichzelf heet houdt heeft en twee tuutjes. Eentje geeft pure thee en de ander geeft heet water. Ik wilde thee, dus ik gooide het tuutje met pure thee helemaal open totdat mijn glaasje gevuld was. Ik was tevreden, er was thee. Pas nadat ik me afvroeg wat het andere tuutje gaf (koffie of zo?) en ik ontdekte dat daar heet water uit kwam was ik verward, want waar waren dan de theezakjes voor dat hete water gebleven? Och, onwetende toerist… Pas later drong het tot me door dat je het als een soort van limonadesiroop moet zien: je doet een beetje pure thee in een glas en je vult het glas aan met heet water zodat je zelf kan bepalen of je die thee mild of verrekte sterk wilt hebben. Wel, ik had dus die eerste ochtend voor de verrekt sterke bak thee geopteerd, maar ergens is dat ook wel nodig geweest, met een late landing en een aankomst na middernacht. Het ontbijtbuffet was ook niet eeuwig open…


11. Het busstation van Kadıköy. Word hier maar eens wijs van. Het is op het eerste oog nog chaotischer dan Roosevelt in Antwerpen.

Afbeelding

12. Waarlijk chaotischer is het busstation van de Dolmuş, de minibusjes die overal in İstanbul te vinden zijn.

Afbeelding

13. Vanaf Kadıköy heb je een mooie blik op het vroegere centraal station Haydarpaşa, dat nu helemaal in de steigers ligt en anno 2022 ontoegankelijk is voor onbevoegden, in tegenstelling tot 2020, toen je het terrein nog betreden kon. Hopelijk gaan ze er wat OV-zinnigs van maken.

Afbeelding

14. In de buurt van het vroegere hoofdstation aan Aziatische zijde kun je in de verte nog oude treinstellen zijn die vroeger op de oude ‘banliyö’ (Frans leenwoord) hebben gereden, maar nu vervangen zijn door de Marmaray. De oude stellen staan hier nu weg te roesten.

Afbeelding

15. Hier heb je de opvolger van de oude zooi: deze nieuwere treinen rijden intussen ook al bijna tien jaar rond hier.

Afbeelding

16. Naast Haydarpaşa heb je ook het hoofdstation aan Europese zijde en dat is Sirkeci. Net als Haydarpaşa is Sirkeci vandaag de dag wat betreft langeafstandstreinen en internationale allure betekenisloos, maar helemaal betekenisloos is het ook weer niet, aangezien dit station nog steeds in dienst is als treinstation, al zijn alle sporen boven de grond verdwenen. Twee jaar geleden lagen hier boven de grond nog wel sporen en die sporen werden toen nog gebruikt als stalling van Marmaray-treinen.

Afbeelding

17. Voor Sirkeci ziet het er wat treinverkeer boven de grond betreft wel iets gunstiger uit: op het oude ‘banliyö’-tracé wordt in de toekomst een trambaan aangelegd, een soort U-Bahn, of zo. Veel sporen liggen er nog en de perrons liggen er ook allemaal nog bij alsof ze bijna ongeroerd zijn. Twee jaar geleden heb ik zo’n perron van dichtbij gezien, van toenmalig station Kumkapı.

Afbeelding

18. Hoewel hier geen internationale treinen meer komen en alle overige treinen van de Marmaray onder de grond zitten, is het oude stationsgebouw wel open voor reizigers en heb je nog steeds (internationale!) loketten zitten van de TCDD, de Turkse spoorwegen. Op dit station moet je zijn als je internationale tickets wilt kopen richting Bulgarije, al moet je rekening houden met het feit dat het personeel gebrekkig Engels kan. Voor binnenlandse tochten ben je met Engels eraan voor de moeite.

Afbeelding


Ik heb een geldige Interrail-pass en ik heb geprobeerd om wat treinen te reserveren voor het vervolg van deze tocht, maar dat bleek schier onmogelijk. Online is er een optie om te reserveren, maar dat gaf simpelweg aan dat reserveren, op welke trein dan ook, niet beschikbaar was, ondanks dat er overal nog tickets voor te krijgen waren. Ook het personeel in de loketten lukte het niet om ook maar iets te reserveren, zelfs meerdere weken van tevoren terwijl er wel reguliere tickets te koop waren, en dus heb ik uiteindelijk maar kaartjes à la volle mep verkregen. Het concept dat Interrail geldig is in Turkije is leuk op zichzelf, maar dat je er dan vervolgens geen reet aan hebt omdat alle langeafstandstreinen een reserveratieplicht hebben, waarbij de reservatie op zichzelf onmogelijk te verkrijgen is… da’s straf hè. Het is een beetje alsof je voor Spanje, Frankrijk of Italië online een reservering wilt maken, waarbij je er dan achterkomt dat dat helemaal niet kan… behalve dat treinen in Turkije significant goedkoper zijn. Via de Interrail-app reserveren kan ook niet, mede omdat die eigenlijk het grootste deel van de treinen in Turkije niet kent in zijn systeem en van de treinen die deze wel kant, kloppen de tijden soms niet. Och, als treinreizen ooit eens eenvoudig zou zijn zeg.

Update 11 december 2022: ik heb te horen gekregen (dit is aannemelijk en met foto's aangetoond) dat de - zover mij bekend - enige manier om 'correct' met Interrail te reizen in Turkije, om online een ticket tegen regulier tarief te kopen, om die dan later aan een TCDD-loket om te laten zetten naar een reservering, waarbij je dan het betaalde geld op de credit card die je voor het ticket gebruikt het kan laten terugstorten. Op die manier krijg je toch een reservering en betaal je uiteindelijk niets, maar het is nog steeds een mega-gedoe, vooral als je de taal niet spreekt, want aan het loket hoef je geen (goed) Engels te verwachten. Vraag daarbij wel om een bewijs van terugstorting en verwacht er ook een nieuw ticket bij met daarop de reservering aangegeven. In principe heb je je ticket niet nodig om een trein te boarden op de grote stations, omdat immers op basis van je identiteitsbewijs gekeken wordt of je een ticket hebt geboekt voor een bepaalde trein, maar op kleinere stations, of op niet-YHT-treinen, vindt de controle in de trein plaats.


19. Genoeg gekeuvel, ik heb, mede dankzij mijn reisgenoot aldaar de taalbarrière overwonnen en zijn er tickets. Hup, de stad in, naar de wijk Fener waar een bekende regenboogtrap zit. Die zit, logischerwijs, helemaal vol met toeristen die hetzelfde dachten.

Afbeelding

20. Voor de rest is dit ook Fener. Een grote bouwput.

Afbeelding

21. Ook: de Meryem Rum Ortodoks Kilisesi (de Maagd Maria Orthodoxe kerk, ook wel de ‘bloedkerk’ genoemd vanwege de rode kleur). Inscripties zijn hier in het Grieks… In deze buurt heb je veel kerken van allerlei soorten.

Afbeelding

22. De vorige keer dat ik hier was heb ik eigenlijk één belangrijke bezienswaardigheid niet bezocht en dat zijn de ruïnes van de stadsmuur van Constantinopel. Die staan er nog in overgrote meerderheid.

Afbeelding

23. Langs de muur heb je een tramlijn lopen: T4, die loopt van Mescid-i Selam naar Topkapı.

Afbeelding

24. Ik heb zo’n tram genomen tot aan het eindpunt Topkapı.

Afbeelding

25. De tram op foto 23 ziet er nieuw uit, maar er is ook nog ouder materieel actief.

Afbeelding

26. Wat ik jullie niet wil onthouden is dit: Panorama 1453, een museum dat ingaat op de val van Constantinopel toen een zootje legers van sultan Mehmet II de onneembare vesting innamen - een gebeurtenis die vaak aan wordt gehaald als het einde van het Byzantijnse rijk, alsook de Middeleeuwen.

Afbeelding

27. Het is vergelijkbaar met het Panorama Mesdag in Nederland, alhoewel hier je echt in zo’n soort van ‘glazen bol’, of eerder, een koepel bevindt, helemaal volgeschilderd met lucht en wolken.

Afbeelding

28. Dit beeld heb je vanaf het platform in die koepel, maar dan helemaal rondom met de legers aan alle kanten, de stad die gebombardeerd en anderszins aangevallen wordt. Dit alles met Ottomaanse marcheermuziek, geluid van explosies en van schreeuwende soldaten. Best wel indrukwekkend om zo er onder te staan, alsof je er middenin zit.

Afbeelding

29. Dit moet het uiteindelijk voorstellen: in het midden een platform en om je heen die enorme schildering en op de grond nog wat objecten om het geheel diepte te geven.

Afbeelding

30. Na het bezoek van het museum is het tijd om wat anders bijzonders te gaan bezoeken. De tram van T4 laat ik voor wat het is, al kiek ik hier wel nog even een ander soort tramstel.

Afbeelding

31. Met T1 ga ik naar Zeytinburnu. Deze tramstellen zijn geloof ik van hetzelfde type die in Nederland een tijdje tussen Alphen aan den Rijn en Gouda hebben gereden, alhoewel die trams die actief in Nederland waren volgens mij nu in Stockholm rondrijden.

Afbeelding

32. In Zeytinburnu stap ik over op de metro van lijn M1A. Die metrostellen zijn wel erg oud zeg.

Afbeelding

33. Eindpunt van metrolijn M1A: Atatürk Havalimanı, ooit de luchthaven van İstanbul op het Europese deel. Ooit ja, want deze luchthaven is permanent gesloten sinds de opening van de nieuwe luchthaven die heel ver van het centrum vandaan ligt, ten noordwesten hiervan. Ondanks dat sluiting rijden er nog stééds metro’s hiernaartoe en stappen er nog steeds mensen uit. Waarom? Joost mag het weten.

Afbeelding

34. De toegang tot de terminals zijn helemaal afgesloten door deze enorme afscheiding, maar er is nog wel een uitgang open naar een parkeerplaats.

Afbeelding

35. Eigenlijk is hier niks te zien, op wat rondlopende militaire politie na. Diezelfde 'jandarma' (Frans leenwoord) hield mij staande en ondervroeg mij wat ik hier zoal kwam doen. Stiekem inbreken of zo zeker? Nee, niks van dat alles en met wat hulp van een vertaalapp vroeg ik me alleen af uit toeristische nieuwsgierigheid waarom hier überhaupt nog een metro naartoe rijdt terwijl de luchthaven gesloten is… jaja. Het kwam er uiteindelijk op neer dat ik maar beter weer snel zou vertrekken.

Afbeelding

36. Terug in de ‘bewoonde wereld’: hier hebben we treinstation Bakırköy. Hier stoppen soms wel eens YHT-treinen en de nachttrein naar Ankara (die twee treinen beginnen overigens allemaal in Halkalı, de halte die bij ons beter bekend is als beginpunt van de slaaptrein naar Bulgarije). Ook hier heb ik aan het loket geprobeerd om aan reserveringen te komen, maar nee…

Afbeelding

37. In het laatste beetje zonlicht neem ik nog een kijkje bij het fort van Yedikule, als symbolisch einde van de stadsmuur.

Afbeelding

38. Per Marmaray begeef ik me terug richting Ayrılık Çeşmesi, waar ik een vlotte overstap heb op de M4 naar Kadıköy. Daar zoek ik naar wat eten in het plezierige centrum en daarna zoek ik al relatief vroeg mijn bed op. In het oude centrum van Kadıköy kom ik een oud tramstel tegen die hier rondjes rijdt.

Afbeelding

39. Omnomnom

Afbeelding

40. Een dag later wilde ik nog even kijken of de bomen langs de weg richting Ortaköy nog steeds uit het gebouw groeien. Dat is het geval.

Afbeelding

41. Ook moest er even een veerboot genomen worden. Het is toch een gek idee om op een veerboot te zitten op de Marmara, waarbij je je bedenken moet dat verderop, waar de Zwarte Zee ligt, een oorlog gaande is.

Afbeelding

42. Vooruit. De Hagia Sofia is geen museum meer, maar een moskee. Dat betekent dat een bezoek nu gratis is en ik was er nog niet binnen geweest, dus… dan maar even gebruik maken van de mogelijkheid.

Afbeelding

43. OK, genoeg İstanbul. We gaan eens een keer de echte trein in. Dat gaan we doen in Söğütlüçeşme, het beginpunt van de YHT naar Ankara en die trein staat op de planning. Ik heb dat logo toch altijd eigenaardig gevonden omdat de basis ervan volgens mij die gratis te downloaden typeface is die Compaq vroeger gebruikte in het logo. Dan die blokjes nog.

Afbeelding

44. In Turkije krijg je de Spaanse hogesnelheidstrein-belevenis er bij, met x-ray bagagecontrole en pre-instap ticketcontroles (een paspoort of ID-kaart laten zien is voldoende). Inchecken gebeurt een kwartier van tevoren en de wachtruimte in Söğütlüçeşme is aan de kleine kant.

Afbeelding.

45. We gaan niet met de oude CAF-treinen, maar wel met de nieuwe Velaro. Het is een echte ICE-beleving, maar wel apart is dat bij iedere deur hier een ‘rolplank’ wordt neergeflikkerd om zo een ‘barrièrevrije instap’ te garanderen.

Afbeelding

46. Je zou bijna denken dat je in Duitsland bent, behalve dat je overal TCDD ziet en dat je hier geen mondkapje hoeft te dragen.

Afbeelding


De rit verloopt vlekkeloos, al moet ik wel aanmerken dat zodra ik bij de bar aankom, ik het personeel daar zie roken en dat het antwoord “Kafe yok, çay yok” is, wat zoiets betekent als dat er geen koffie en thee is. Helaas.


47. Het ticket die ik had was helaas voor de één na laatste trein van de dag, maar het is juist dat de ‘journey’ precies nu begint…

Afbeelding

48. Het glimt allemaal nog…

Afbeelding

49. Hier dan eindelijk een beter beeld van de Velaro, op station Ankara.

Afbeelding

50. Het is middernacht. Er rijdt niks meer. Alles is dicht. Dan moet je nog eens het hele stationsgebouw zien, maar da’s voor nu wat lastig, omdat ‘t donker is.

Afbeelding


Naar de Frig-vallei


Ik heb een hele dag in Ankara gepland, maar ik ben deze dag ziek geworden en ben, op een korte wandeling in de ochtend na, verder niet meer buiten gekomen in de middag. Ik denk dat ik iets verkeerds heb gegeten of zo bij het ontbijt. Ik heb een paar keer moeten overgeven en zo heb ik de dag op bed gespendeerd. Spijtig, maar ja, het is niet anders. In de avond kom ik nog wel weer even buiten om nog wat te eten te gaan zoeken maar ik vind het erg lastig om iets ‘neutraals’ te vinden. Ik heb geen trek in vlees of vis, uit angst om daar nog eens ziek van te worden en het werd uiteindelijk een broodje ei gegeten en koffie gedronken en die laatste maaltijd zou me later alsnog opbreken.


51. Een dag later gaat de tocht verder. Ik voel me weer wat beter en dat betekent dat ik met een gerust gemoed de trein in kan. Hier zien we het enorme stationsgebouw van station Ankara. Het is zowat als een ruimteschip.

Afbeelding

52. Van binnen is het ook een megalomaan beest waar ook nog eens, natuurlijk, een winkelcentrum erin.

Afbeelding


We springen op de YHT terug richting Eskişehir, om daar over te stappen op een ‘anahat’-trein richting de steppe, of het echte rurale Turkije, of hoe je het ook noemen wilt.


53. Onderweg naar Eskişehir rijden we een tijd lang langs het tracé waar de Başkentray langs rijdt, de voorstadstrein van Ankara.

Afbeelding

54. Onderweg komen we door een paar steden die midden in de woestijn gebouwd zijn, die er zo zielloos uitzien. Huisvesting, verder niks bijzonders.

Afbeelding

55. Zo’n HSL-station in de woestijn. Het hoogt allemaal heel Spaans, net zo desolaat als een zekere Antequera-Santa Ana.

Afbeelding

56. Terug op station Eskişehir, net als een paar jaar terug.

Afbeelding

57. De overstap op de ‘Pamukkale Ekspresi’, zoals de trein in kwestie heet (vernoemd naar de bekende zoutmeren nabij Denizli, waar ik verder niet geweest ben overigens), is langer dan een uur en dan kan een korte wandeling in het centrum van Eskişehir nog wel lukken.

Afbeelding

58. Het stadje is een groot contrast met de stad aan de zee van Marmara. De auto’s stoppen hier tenminste nog voor je en het voelt ordentelijker. De ene keer dat ik hier was, was in maart, toen de bomen nog kaal waren en het gras nog dor.

Afbeelding

59. Terug naar het treinstation. Hier hebben we het oorspronkelijke stationsgebouw, dat nu niet meer gebruikt wordt. Tegenwoordig moet je het zoeken bij een mobiele bagagecontrole en een glazen ‘doos’ waar de ingang is naar de wat rudimentair ingerichte perrontunnel.

Afbeelding

60. Intussen staan er twee TCDD-dieselloks te ronken aan het station.

Afbeelding

61. Intussen, op het perron, staat de Pamukkale Ekspresi (‘anahat’) klaar aan het perron (links), terwijl een ‘bölgesel’-trein uit Afyonkarahisar aangereden komt (rechts). Er zit schijnbaar een verschil tussen die twee treincategorieën: ‘anahat’ lijkt voor lange afstanden te zijn en daar is reserveren voor verplicht, terwijl ‘bölgesel’ een regionale trein is waar geen reservering voor nodig is.

Afbeelding

62. Getrokken trein… naambordje. Dá’s pas een echte express-trein.

Afbeelding

63. Onderweg kneuteren we door het aride landschap.

Afbeelding

64. We naderen Kütahya, een nogal apart dorpje dat een beetje gênant ligt voor deze trein, want de plaats ligt eigenlijk van de spoorlijn af. De lijn loopt niet langs het stadje namelijk, maar toch stopt de trein in Kütahya en speciaal daarvoor buigt de trein in het dorpje Alayunt af naar het westen, terwijl het eigenlijke vervolg van de Pamukkale Ekspresi richting het zuidoosten is. Op de kaart komen we uit het noorden, rijden we naar het westen, waarna we later weer richting het zuidoosten toe rijden.

Afbeelding

65. Eigenlijk loopt de actieve lijn dood in Kütahya, maar om Kütahya toch aan te doen en tegelijk een locwissel te voorkomen tijdens het bezoek aldaar, heeft men een grote keerlus aangelegd in Kühtaya en een keerdriehoek in Alayunt. Makkelijk zat zo. Op de kaart komen we uit het zuidoosten en vervolgen we onze tocht richting het zuidoosten.

Afbeelding

66. De omweg naar Kütahya zorgt ervoor dat we twee keer in Alayunt stoppen: eerst een keer in het hoofdstation van Alayunt en daarna een keer op het hier weergegeven gekke stopplaatsje dat midden in de keerdriehoek gelegen is: Alayunt Muselles. Het is echt een haltepunt zonder perron of wat dan ook.

Afbeelding

67. Hier zijn we in Alayunt Muselles, waar de uitstappers het zelf maar moeten uitzoeken in de gevarendriehoek.

Afbeelding

68. We zijn in Turkije en deze soort sanitaire drama kun je hier ook op de trein vinden: hurktoiletten, oftwel alaturka tuvalet

Afbeelding

69. We zijn op het station waar we naartoe wilden: station Döğer.

Afbeelding

70. Döğer is een ruraal station en wat hebben we hier in dit bemande station? We hebben een oude bel…

Afbeelding

71. We hebben een wachtruimte met een heel uitgebreide dienstregeling.

Afbeelding

72. Hier hebben we een prijzentabel, voor de liefhebber.

Afbeelding

73. Een tijdje later, na ook nog even ingesmeerd te hebben tegen de zon, komt er een goederentrein voorbij.

Afbeelding


Door de Frig-vallei zonder plan


74. Wat daarna volgde was een wandeling zonder plan, zonder ook maar enig idee hoe ver we zouden komen, waar we zouden komen vandaag. Het is goed warm en hier vraag ik me eigenlijk al af waar ik in hemelsnaam aan begonnen ben. Er is een tent, er zijn matrassen, maar wel in the middle of nowhere zonder plan, maar wel een doel en dat doel moest behaald worden en dus stapten we moedig voorwaarts.

Afbeelding

75. Döğer is een ruraal dorp waar de straten aan de rand meuren naar de pis en mest van de vele dieren die er gehouden worden. Een dorp met een dorpsmegafoon waar omroepen worden gedaan ‘van algemeen nut’, maar ook om de mensen op te roepen tot gebed, voorafgaand aan een gekke ‘telefoonkeuzetoon’. In beeld op deze foto is een Ottomaans bouwwerk, dat gebruikt werd door reizende marktlieden en overige mensen om te rusten tijdens hun trektochten. Dit bouwwerk heeft ruimten waar mensen kunnen overnachten, maar ook een ruimte voor hun dieren. Een soort van grote stal dus.

Afbeelding

76. Ik heb het bij foto 74 over een doel en dat doel zal hier wat duidelijker worden met een plattegrondje. We zijn in de Frigvallei en die is behoorlijk uitgestrekt. Het is de bedoeling dat we tenminste in Ayazini uitkomen (net ten oosten van de dikke zwarte lijn, de snelweg) en onderweg zouden we lopen langs een bergmeer en veel tempels van vele eeuwen geleden, uitgehakt uit rotsen.

Afbeelding


We hebben uiteindelijk niet echt ver hoeven lopen, want we komen een man tegen en hij vraagt wat onze plannen zijn. Hij biedt ons aan om ons wat rond te rijden in de streek met zijn auto (zonder gordels lol, want heu, we zijn in Anatolië blijkbaar). Normaal zou ik de jonge kijkers willen adviseren om niet bij vreemden in te gaan stappen, maar laat ik zeggen dat het goed afgesproken is en dat het al met al goed voelde (heel vaag en subjectief ja). De beste man was herstellende na een operatie, werkte normaliter in de bouw en verveelde zich hier een kleine leplazarus en dan is de weinige toeristen die in zijn dorp komen rondleiden wel een aangename afleiding.


77. Zo komen we langs meer monumenten op één dag dan ik eigenlijk verwachtte in drie. Hier staat het zogenoemd belangrijkste rotsmonument in de hele regio: het Aslankaya-monument. Dit hier is een ruïne van wat ooit een tempel was, waar ooit twee sfinxen aan gelegen hebben.

Afbeelding

78. Op zich niet direct een tempel, maar wel interessant op een andere manier: Hier staat een houten bordje met de tekst “AROG Nüfus 100” en dat bordje is een beetje een meme geworden in Turkije. Het slaat op de komische film AROG, die kwam na de film GORA (die zijn allebei op YouTube en/of Netflix te vinden geloof ik) en dat slaat erop dat een gek figuur ontvoerd wordt en vele miljoenen jaren terug in de tijd wordt verbannen en hij probeert een manier terug te vinden naar de toekomst, door de ontwikkeling van de primitieve bevolking te versnellen, zodat hij ook sneller terug naar het heden zou raken. Daarbij sticht hij een kolonie, die noemde hij Arog en daarbij plantte hij precies zo’n bord bij. Die film is opgenomen in deze vallei, zelfs op de plek waar ik uiteindelijk gekampeerd heb en daarom hebben menig jolige Turk in deze streek deze bordjes geplant.

Afbeelding

79. Los van zo’n bordje: dit zijn de monumenten waar we voor gekomen zijn: dit zijn eeuwenoude, millennia oude (veel van deze tempels stammen uit de eeuwen vóór Christus) rotsformaties met kamers die zijn gemaakt voor de doden, om ze daarin te ‘begraven’. De Egyptenaren plaatsten hun koningen/farao’s in pyramides en hier zette men hun dierbaren bij in deze tempels.

Afbeelding

80. Nog een locatie.

Afbeelding

81. We struinen er een aantal af, met de auto komen we er veel van tegen. Hier hebben we een erg fraaie, die nog het meest lijkt op een gebouw zoals we die vandaag de dag zouden tegen kunnen komen.

Afbeelding

82. Dit was vroeger een kerk, genoemd naar de maagd Maria, gedateerd tussen de tiende tot twaalfde eeuw na Christus. De restanten van de rondbogen en de zuilen binnenin zijn erg bizar om te zien, zo in een berg, met al die kamers er ook nog eens bij. Vrij toegankelijk ook nog eens.

Afbeelding

83. Dezelfde vroegere kerk vanuit een andere plek binnen gezien.

Afbeelding

84. We hebben de tent hier ergens opgezet en we gaan eens op zo’n rots klimmen om nog het laatste beetje zonlicht mee te pakken. Bovenop een rots staat een oud fort, te zien aan de vlag.

Afbeelding

85. Veel verder dan hier konden we niet komen. We moesten nog beneden zien te raken en dat wel even voor het donker.

Afbeelding

86. We werden hier omringd door een roedel wilde honden en in de verte was er een kleine karavaan, die ook in tenten sliep, die zaken als water en maïs verkochten.

Afbeelding


87. Het is een aparte ervaring om zo in het wild, semi onbeschermd, in een tent te slapen, onder een heldere sterrenhemel. Ik had geen statief mee, wat alle foto’s die ik ervan gemaakt heb nogal ruk maakte, maar toch. Hier een foto, die ik even flink over-geëxposeerd heb, zodat je tenminste nog íets ziet van de sterren, de berg en de tent (linksonder), terwijl ik besnuffeld werd door wat honden.

Afbeelding


Op een gegeven moment waren er zo’n vier grommende, snuffelende honden die de tent omcirkelden en later kwam er nog een auto met felle koplampen aan die naar de tent scheen terwijl die aan het keren was. Je weet niet wat ze komen doen en vooral in een land als deze moet je op je hoede zijn en hadden we een zakmes al paraat, maar uiteindelijk gebeurde er helemaal niks. Tot de zon op kwam…


Het bleef bij die ene dag


De ochtend erna voel ik me beroerd. Het is warm in de tent en naar mate de ochtend vorderde wordt het ook alleen maar warmer. Ik kom erachter dat ik diarree heb en ik kan er niet mee omgaan dat je hier hurkend je behoefte moet doen. Lekker detail om te lezen, maar lang verhaal kort: voor mij was het zaak om als de wiedeweerga een ‘alafranga tuvalet’ (lees: toilet alla franca) op te zoeken en daar anderhalf uur op te spenderen. Voor mij hoefde de tent even niet meer en verkoos ik verkassen naar het dichtstbijzijnde stadje met een treinstation in de buurt. Mijn reisgenoot boekte een hotel en daar heb ik - met mijn reisgenoot ook, want die laat ik niet alleen in die streek rondlopen met wat er allemaal aan gevaar loert - uiteindelijk twee dagen in gebivakkeerd. Het hotel in kwestie was eigenlijk matig. Het is, wat je kan noemen een ‘aparthotel’, wat erop neerkomt dat dit een hotel is, maar dan in een stijl alsof het appartementen zijn. Er is een woonkamer, een keuken, badkamer etc. etc., maar dan eentje alsof je die besteld hebt bij Wish. Het oogde allemaal nieuw, maar er klopte van alles niet. Het voelde alsof het niet af was, het plafond was niet mooi afgewerkt, kastdeuren hingen maar aan één scharnier vast in plaats van twee; kastdeuren konden überhaupt niet helemaal dicht, kamerdeuren konden niet helemaal dicht (omdat ze scheef waren gemonteerd); het toilet spoelde niet door (dat was best erg, maar ik heb het uiteindelijk zelf 'gefixt', wat op zich nóg erger is), er was een rookmelder, maar die was nog ingepakt en uitgeschakeld, noem maar op. Er was wel een enorm bad aanwezig, maar er was geen douche gemonteerd, terwijl er wel een douchekit op de grond lag in een vochtige doos om zelf maar in elkaar te zetten. Ik heb me kromgelachen om hoe slecht dit gebouw aangeleverd is en hoe weinig de mensen hier het allemaal boeit. Och, en wij maar klagen over goedkope aannemers bij ons. Dan de hygiëne, dat was minder om over te lachen. Wat was het smerig op een aantal plekken. We hebben het over vies bestek in de lade, borden die vastplakken in de kast omdat ze niet goed afgewassen zijn en dan heb, zonder dat nog gecontroleerd te hebben, al geen vertrouwen meer om in het bed te gaan liggen (dat gevoel was terecht). Na even het bed bekeken te hebben besloot ik om maar even verder te gaan kamperen door in de slaapzak op de bank te gaan liggen. Haha, wat een matige zooi was het eigenlijk toch en dan óók nog eens met een agressieve broekhoest die ik schijnbaar opgelopen heb in Ankara, toen ik water gedronken heb in een café in de avond waar ik een eierbroodje koffie vond. Dat water was kraanwater en ja, dat ik daar ziek van zou worden had ik kunnen weten en zo, dus hoef ik die zever alvast niet te lezen in de commentaren. Je moet alles onbedoeld de pijnlijke manier meemaken, zal ‘k maar zeggen.

Hoe dan ook: twee dagen lang heb ik niks actiefs gedaan. Wel ben ik kort naar buiten geweest om wat te eten (zoals bananen enzo), te drinken (goed drinkwater) en diarreecapsules te scoren.


88. Dit was dan wel het uitzicht. Een paar keer per dag kwam er een trein voorbij. Hier hebben we de Pamukkale Ekspresi die richting Eskişehir rijdt. Ik merkte tijdens mijn oponthoud dat treinen hier of op tijd rijden (lees: kwartier vertraagd), of echt enorm vertraagd zijn. De laatste trein van de dag naar Afyonkarahisar kwam, naar schatting, twee uur (!) te laat voorbij. Dat was ook geen gewone trein meer: dat was een defecte DMU die getrokken werd door zo’n zware locomotief zoals op foto 60 te zien is.

Afbeelding

89. Zo ben ik een grote loungebank wel gaan waarderen.

Afbeelding

90. Eveneens ben ik NHK World in de hotels hier wat meer gaan waarderen. Wat minder was dat Russische staats-tv hier vrij te ontvangen is in ieder hotel, maar ja, zo ook NHK World en dat was ergens toch wel een stuk leuker om te zien.

Afbeelding

91. Het dorp in kwestie waar we als het ware gestrand zijn heet Gazlıgöl en dat is bekend van zijn zogenaamde thermen en van het watermerk Kızılay (halve maan) en daar zijn ze maar wàt trots op. Je moet eens weten: als je dit gat opzoekt bij Google Street View, vind je beelden uit 2015 en toen was dit nog een bescheiden nederzetting. Intussen is dit volgestouwd met copy-paste flats en resorts.

Afbeelding

92. Nog steeds heeft het nog wel een karakter van een dorp of een klein stadje.

Afbeelding


Uit ‘quarantaine’


Na twee dagen voelde ik me ok genoeg om weer verder te gaan, maar dat het ook meer van toen dat ik een nachttrein geboekt heb staan die bijna altijd op iedere dag stampvol zit.


93. Dat ik in een 'hotel' heb verbleven in Gazlıgöl is geen toeval. Niet alleen omdat het hier het goedkoopst was (kuch), maar ook omdat dit oord aan een spoorlijn met een treinstation waar personentreinen stoppen. Het stationnetje is ook hier, net als in Döğer, bemand, met een wachtruimte en die schijnbaar kenmerkende gele muren…

Afbeelding

94. De trein die me hier vandaan gaat helpen is wederom de een keer per dag rijdende Pamukkale Ekspresi die ik neem tot de stad Afyonkarahisar, één station verderop.

Afbeelding

95. Het station van Afyonkarahisar wordt in de systemen aangegeven als station Afyon Ali Çetinkaya en gelukkig is het stationsgebouw net zo consistent.

Afbeelding


Vanuit Afyonkarahisar kun je overstappen op andere treinen richting Konya en İzmir en de trein die rijdt tussen Konya en İzmir is een nachttrein die gaat onder de naam ‘Konya Mavi’. Als je de trein in ‘Afyon’ wilt nemen, zul je wel lang moeten wachten, omdat die trein vertrekt na 23:00 en dat betekent dat we in Afyonkarahisar nog wel even hebben voordat we in een rijdend bed zullen liggen.


96. Toch ben ik optimistisch dat de tijd opvullen hier geen probleem zal zijn. Het stadje ziet er interessant uit en vanaf het treinstation is de grote attractie al goed te zien: het Afyonkarahisar Kalesi (kasteel).

Afbeelding

97. Er zal geen sprake zijn van lang en hoog klimmen vandaag, hoe prominent dat kasteel ook in beeld is. Wel zou er veel gepauzeerd worden.

Afbeelding

98. Tijd voor visueel echte groene thee. Kiwi-thee is iets aparts hier… het ziet er uit als Green Punch zonder prik.

Afbeelding

99. Het centrum heeft een oude kern met huizen in Ottomaanse bouwstijl en dat zie ik veel grager dan een zielloze verzameling van flats in the middle of nowhere in een woestijn.

Afbeelding

100, 101. Je kan moeilijk om dat kasteel op die enorme rots heen hier. Of, nou ja, je kan er makkelijk omheen, omdat het centrum om die rots heen is gebouwd. .

Afbeelding

Afbeelding

102. Na een avondeten en wat drankjes is het tijd om terug naar het treinstation te gaan. De trein is vertraagd met een kwartier, dus mogen we wat langer in de grote stationshal blijven wachten.

Afbeelding

103. Terwijl we wachten wordt er wat gerangeerd, terwijl de eigenlijke trein nog moet komen.

Afbeelding

104. Daar issie dan, wederom met die kekke koersbordjes.

Afbeelding

105. Net als op de kleinere stations heb je hier ook dat geel op de muren, al was dat niet op dat grote hoofdgebouw.

Afbeelding

106. Een kijkje in de enige slaapwagon van deze trein. Het is er donker. Er was één deur open en dat was onze coupé.

Afbeelding

107. Het is eigenlijk precies hetzelfde als de slaapwagons die ingezet worden op de internationale nachttrein van/naar Bulgarije. Hier is een coupé in dagopstelling.

Afbeelding

108. Hier zijn de bedden uitgeklapt. In de kastjes rechtsonder in beeld zijn een paar koekjes, chocolaatjes en pakjes drinken te vinden en ook zijn er een paar flesjes water aanwezig.

Afbeelding


İzmir


109. Je wordt wakker en vlak voor aankomst aan de laatste halte van deze trein heb je een uitzicht op de Golf van İzmir, die uitmondt in de Egeïsche Zee.

Afbeelding

110. İzmir Basmane, eindpunt.

Afbeelding

111. Het station is geëlektrificeerd, maar ik heb niet echt de indruk dat die bovenleiding hier vaak gebruikt wordt met DMU’s en deze diesellocomotieven.

Afbeelding

112. Ik heb hier een Airbnb geregeld waar ik meteen kan inchecken na aankomst met de nachttrein, zodat ik nog even een paar uur kan dutten op de bank, omdat de nacht in de trein gewoon te kort was. Onderweg naar het verblijf kom ik een tram tegen die erg lijkt op van die DMU’s die in Turkije rondrijden. Da’s niet heel verwonderlijk, omdat ze van dezelfde fabrikant zijn en zelfs van dezelfde familie zijn: Hyundai Rotem.

Afbeelding

113. Na een lange dut is het tijd om er op uit te trekken en om het twee en een halve dag eens kalmpjes aan te gaan doen. Eigenlijk vond ik de stad zelf niet zo spannend eruit zien, maar da's niet vreemd, aangezien de bijna de hele stad is afgefikt in 1922. Dit is bijna allemaal nieuwbouw.

Afbeelding

114. Langs de boulevard van de stad rijden trams, zij het op rubberen banden, niet op rails… Het zijn carrosserieën die een elektrische aandrijving hebben en pendelen.

Afbeelding

115. Een eindje verderop van Basmane heb je het tweede centraal station van İzmir: Alsancak. Hier beginnen treinen van de voorstadstreinen (İZBAN).

Afbeelding

116, 117. Het station wordt alleen nog voor İZBAN gebruikt, maar je hebt hier ondanks dat nog een oorspronkelijk gedeelte dat nu als opstelgedeelte wordt gebruikt voor langeafstandstreinen van TCDD, maar ook als museum.

Afbeelding

Afbeelding

118. Ergens toch zonde dat zo’n wachtruimte niet meer gebruikt wordt. Dit station zou gebruikt worden in het verleden voor treinen naar het zuiden, maar waarom alle langeafstandstreinen (die überhaupt zijn overgebleven, want naar deze stad toe komt helemaal geen YHT of zo) verhuisd zijn naar Basmane is me onbekend.

Afbeelding

119. Een ritje met de echte tram op rails dan, die rijdt naar Fahrettin Altay.

Afbeelding

120. Ten zuidwesten van het eindpunt van de lijn heb je nog een oud deel van de stad, met een markante oude lift, maar daar ben ik eigenlijk niet geweest omdat er andere plannen waren. Voor één van die plannen reden we, met een auto van een kennis, naar Selçuk, via Tepecik, langs de kust.

Afbeelding

121. In de buurt van Selçuk heb je het zeer toeristische bergdorpje Şirince, met allemaal Ottomaanse huisjes en veel kleuren en nazars.

Afbeelding

122. Het is wel leuk om even een uur of iets langer rond te kijken, als je door al het toeristische heen kan kijken. Er zijn hier her en der ook wat Christelijke monumenten te vinden.

Afbeelding

123. De katten kijken ongeduldig toe totdat je wat van je ontbijt op de grond gooit.

Afbeelding

124. Je moet je bedenken dat dit gebied net iets langer dan honderd jaar geleden Grieks was. İzmir was een Grieks bolwerk dat vroeger Smyrna heette, maar na de Turkse Onafhankelijkheidsoorlog is zo een beetje alles in Anatolië veroverd door het leger onder leiding van Atatürk.

Afbeelding

125. Na Şirince is het hoogtepunt de antieke stad Ephesus, tegenwoordig in het Turks Efes geheten. Efes is bij ons beter bekend van het blauwe bier, maar da’s toch echt de plek waar je een gigantisch park hebt met ruïnes van oud-Griekse theaters, tempels etc.

Afbeelding

126. De bibliotheek van Celcus was door een aardbeving verwoest, maar na een investering uit Oostenrijk is de façade grotendeels hersteld.

Afbeelding

127. Voor wie de klassieke Griekse periode interesseert, zal deze plek de moeite zijn, maar best kom je er met de auto of de bus (er zijn wat lijnbussen die stoppen op een kruispunt naar het ‘museum’ toe).

Afbeelding

128. Zoek de kat.

Afbeelding


Terug naar Europa… met Interrail, strikt genomen


Vanaf İzmir kun je niet naar İstanbul, maar wel met de 17 Eylül Ekspresi (17 september-express, die datum is wat vaag omdat op die dag de enorme, bewust aangestoken brand van Smyrna plaatsvond die 10.000 tot 125.000 mensen (lees: Grieken en Armenen) het leven kostte. Eigenlijk is het best gek dat ik maanden na thuiskomst ontdek dat ik precies 100 jaar na die brand nu precies in 'Smyrna' ben geweest) naar Balıkesir, waar je dan kan overstappen op een andere trein naar Bandırma, de havenstad waar je dan een veerboot kunt nemen naar İstanbul. Je kunt ook vanaf İzmir naar een paar plekken in Griekenland toe met de boot (sinds dit jaar is er weer een directe verbinding met Thessaloniki om maar wat te noemen), maar voor mij niks van dat alles: ik vlieg met een in de basis 34 euro kostende vlucht naar Genève in Zwitserland en dat was vooral prettig omdat je daar met de trein komen kunt.


129. Terug op station Basmane zie ik een elektrische locomotief staan. Dan zouden die bovenleidingen toch gebruikt worden zeker?

Afbeelding

130. Zo’n geval zal mijn trein worden. Hier hebben we een bölgesel-trein naar Denizli. Een DMU, dus wederom is de bovenleiding hier onzinnig. Er is geen reservering nodig voor deze trein en de trein is van TCDD, dus kan ik mee met deze trein met mijn Interrail-pass! Bij de controle werd de QR-code uitgelezen, maar was er een leesfout. Toch werd het goed bevonden. Prima. Je kunt je afvragen hoe ironisch het wel niet is dat je een Interrail-pass van 200+ euro gebruikt voor een ritje van nog niet eens 1,50 euro geloof ik, maar ja, het gaat me om het principe: ik heb die verrekte pas in Turkije gebruikt op een binnenlandse verbinding en dat kunnen er niet veel zeggen denk ik...

Afbeelding

131. Comfortabel interieur hoor, met degelijke, verstelbare stoelen, stopcontacten en voetsteunen.

Afbeelding

132. Na een ritje van bijna een half uur kom ik dan aan op het station van de luchthaven van Izmir: Adnanmenderes Havaalanı (of is het Havalimanı? TCDD geeft het een heel andere naam). Het station is eigenaardig. Het is primair een station van de İZBAN, die gebruik maken van hetzelfde spoor, maar ze delen niet hetzelfde perron met de TCDD-treinen. De TCDD-treinen stoppen een heel eind verderop, op een afgezonderd stuk (dat verklaart de aanwezigheid van die hekken en iets minder die gênante helling), zodat reizigers van TCDD niet door poortjes hoeven…

Afbeelding

133. Voor de liefhebbers: een ‘dienstregeling’, maar ook hier weer: 'gişe' is een Frans leenwoord. Het Turks heeft er een aantal, als je dat nog niet doorhad.

Afbeelding

134. Hier het station van bovenaf gezien, met blik op het deel waar İZBAN-treinen stoppen.

Afbeelding

135. De luchthaven heeft blijkbaar twee terminals. Eentje voor alles wat binnenlands is en eentje voor alles wat internationaal is.

Afbeelding


Zo vloog ik een paar uur later weer terug naar Europa toe, naar Genève. Ik heb eigenlijk niet gedacht dat ik daar überhaupt zou komen, die luchthaven, maar ja, als je daar dan toch bent, doe je best die spoorlijn ook maar met je Interrail-pass die dus Niks waard is in Turkije lmao.

Voor mijn doen was dit een hele belevenis, met ups en downs om het cliché te houden, maar hoe dan ook ben ik weer een ervaring rijker. Het was in het algemeen niet bijster druk met toeristen. De pandemie is stilaan voorbij, maar de enorme druktes moeten nog komen. Het is hier wel wat drukker met Russisch sprekende mensen, dat wel, maar ja… Ik heb me eigenlijk verder niet druk gemaakt om drukte, of opdringerige mensen, want die waren er simpelweg niet echt, dus los van de ziekte(n) is dit een mooie tocht geweest met nieuwe oude bestemmingen, mooi weer en een gezellig samenkomen van kennissen en vrienden. Ik heb aan deze tocht uiteindelijk twaalf Turkse bankbiljetten overgehouden ter waarde van nog niet eens vier euro. Ik sluit dit deel hier af. Ik ben hierna nog verder gaan reizen, maar dat komt in een ander deel aan bod, maar ik weet nog niet hoe ik dat vorm ga geven.

De volgende post waarin ik Italië bezoek om de oude Pontebbana af te gaan rijden tussen Tarvisio en Gemona del Friuli staat hier.
Laatst gewijzigd door Polaroyd7 op zo 11 dec 2022, 19:30, 7 keer totaal gewijzigd.
umbusko
Donateur
Berichten: 5286
Lid geworden op: zo 28 okt 2018, 16:45
Locatie: Maastricht/Berlin

Re: Het westen van Turkije II, per trein door de steppe met een tent (135f)

Bericht door umbusko »

Wat een verslag! :D Prachtig, ik heb het met veel interesse gelezen; veel nieuwe dingen geleerd! Wel erg spijtig dat je zoveel dagen ziek was. :cry: İstanbul vond ik zelf een erg leuke stad, voor de rest moet ik Turkije toch maar eens een keer een nieuwe kans geven. :Y
Etienne
Donateur
Berichten: 7909
Lid geworden op: vr 26 dec 2008, 14:01
Locatie: Gouda
Contacteer:

Re: Het westen van Turkije II, per trein door de steppe met een tent (135f)

Bericht door Etienne »

Dit is weer eens een andere uithoek dan de Ardennen :)
Elke dag van Gouda naar Spijkenisse v.v.
In het weekend vaak ergens in Nederland aan het wandelen.
nickbuckler
Berichten: 1
Lid geworden op: vr 18 nov 2022, 03:10

Re: Het westen van Turkije II, per trein door de steppe met een tent (135f)

Bericht door nickbuckler »

Ik heb veel dingen geleerd van je artikel. Super goed. Dank!
waldo79
Berichten: 7603
Lid geworden op: do 13 mar 2008, 14:00
Locatie: 's-Hertogenbosch

Re: Het westen van Turkije II, per trein door de steppe met een tent (135f)

Bericht door waldo79 »

Niet vies van een avontuur :trein:
ZO6176
Donateur
Berichten: 6000
Lid geworden op: wo 02 dec 2015, 20:20
Locatie: Eindhoven

Re: Het westen van Turkije II, per trein door de steppe met een tent (135f)

Bericht door ZO6176 »

Erg indrukwekkend verslag. Een deel van Turkije dat niet zo bekend is. Zelf nog nooit in Turkije geweest maar het ziet er fraai uit
Chrysa
Berichten: 7987
Lid geworden op: za 21 mei 2016, 21:12

Re: Het westen van Turkije II, per trein door de steppe met een tent (135f)

Bericht door Chrysa »

Erg indrukwekkend. Heb je eens een beetje rustige planning, word je ziek. :') Turkije trekt ergens toch wel, maar van die hurktoiletjes word ik toch wel bang. Verder ziet het er wel vrij modern uit.
Timon91
Berichten: 871
Lid geworden op: ma 29 jun 2009, 14:24
Locatie: Arnhem

Re: Het westen van Turkije II, per trein door de steppe met een tent (135f)

Bericht door Timon91 »

Zeer tof verslag, bedankt voor het delen van dit avontuur! Aan Eskişehir heb ik heel goede herinneringen :D
Mijn Flickr account.
Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 20 gasten