Ik ben op station Kędzierzyn-Koźle, hier moet ik enkele uren door zien te brengen voordat om 14:16 de trein naar Racibórz gaat, die ik dan voor de tweede keer deze dag zal nemen.
1. De grote wachtruimte van station Kędzierzyn-Koźle, met glas-in-loodramen met daarop de wapens van Polen en diverse Poolse steden.
2. Station Racibórz Markowice. Dit is niet het stationsgebouw maar een seinhuis of personeelsruimte (als dat het nog is) ertegenover.
3. De trein die mij naar Racibórz heeft gebracht: een Newag Impuls van Polregio.
In Racibórz heb ik een overstap op de volgende trein, naar Chałupki aan de grens tussen Polen en Tsjechië. Deze wordt gereden door Koleje Śląskie, ook met een modern Pools treinstel. Interrail is alleen niet geldig hier, daarom moet ik een los kaartje kopen bij de automaat. Door een 30-minutenkaartje te kopen, spaar ik nog wat geld uit (al is het niet veel). Het betekent wel dat ik niet met de stoptrein de grens over (ook van Koleje Śląskie) mee kan op dit kaartje, al was ik toch van plan om dat niet te doen.
4. De trein van Koleje Śląskie tussen Racibórz en Chałupki.
In Chałupki stoppen namelijk ook diverse internationale treinen. Als ik geen tijdsverlies had opgelopen door het verlies van mijn camera, had ik met de IC 131 (Terespol – Budapest) direct vanuit Racibórz naar Tsjechië kunnen reizen, met een Hongaars restauratierijtuig aan boord bovendien. In plaats hiervan wordt het IC 105 (Przemyśl – Graz). Maar eerst nog wachten, in een Pools grensdorp waar helemaal niets te doen is. Ik ben de enige wachtende hier, er zijn geen winkels voor zover ik weet en het is WARM (minstens 33 graden). En mijn water is op. Om toch de tijd maar even te doden, verken ik de omgeving van het station een beetje. Het stationsgebouw is groot, in vervlogen tijden zat hier uiteraard ook de douane. Nu is het dicht, al is het nog wel in goede staat.
5. Station Chałupki, van de achterkant gezien.
6. Om bij de perrons te komen, moet je over deze onbeveiligde overweg. Alle passagierstreinen die hier langskomen, stoppen hier, dus echt gevaarlijk zal het niet worden.
7. Het stationsgebouw van Chałupki, vanaf het spoor.
8. Een doorkomendelosse Tsjechische losse goederenloc. Rechts achter staat de trein uit Racibórz.
De automatische stationsomroep geeft iets door, ik check de ÖBB-reisplanner en zie dat de trein vertraagd is. Nog langer wachten in de hitte dus. Ik heb ondertussen een e-ticket van de ČD gekocht voor de verplichte reservering, normaal wil ik mijn tickets het liefst op papier hebben maar nu gaat het even niet anders. Met een vertraging van ongeveer 20 minuten komt de Intercity binnenrijden, eindelijk kan ik ontsnappen aan de hitte en het vierde land van mijn reis betreden: Tsjechië.
9. Intercity 105 “Porta Moravica”, bij binnenkomst op station Chałupki. Let ook op het bord rechts, waarop de aparte spoorindeling te zien is: perron 1, met daarop de sporen 2 en 4. Deze foto is dus gemaakt vanaf perron 2.
De trein wordt gereden met Oostenrijkse rijtuigen. Ik ga in het eersteklas rijtuig zitten, dit is een coupérijtuig. In mijn coupé zijn al enkele andere reizigers aanwezig. Nadat we de grens zijn overgestoken, staan we ongeveer 20 minuten stil in Bohumín, het grensstation waar veel internationale treinen stoppen. Hier wordt de locomotief verwisseld, daarom moet ook even de airco uit. Naar buiten ga ik echter niet, dat is me toch even te warm nu. Na de lange locwissel reis ik nog één station verder, naar Ostrava hl.n. Ik had even geen zin in foto’s maken hier. Ik neem wat Tsjechische kronen op, loop een beetje rond op het station en neem dan de trein naar mijn eindbestemming voor vandaag, waar ik enkele uren geleden nog iets heb geboekt via Booking.com: Frýdek-Mistek. Ik krijg gloednieuwe Škoda-dubbeldekkers mee als materieel, gereden in de vorm van trek-duwtreinen. De loc is van een wat ouder type, dat dan weer wel. Wat ook opvalt is de beperkte omvang van de eerste klas: slechts de helft van een bovendek. Het is echter genoeg, de trein is lang niet vol.
10. De nieuwe dubbeldekstreinen van de ČD op station Frýdek-Mistek. De trein zal nog doorrijden naar Frýdlant nad Ostravicí.
11. Een traditioneel bordje boven de ingang van het loket.
12. Vergelijkbare borden bevinden zich boven de deuren, zoals bij deze stationswinkel.
Mijn overnachting bevindt zich zeer dicht bij het station, het hotel is verrassend goed voor de prijs die ik betaald heb. Er is zelfs een minibar aanwezig, ik leg er wat van mijn eigen eten in om te koelen en zal er later op de avond nog een blikje appelsap uit halen (dat bij het uitchecken in rekening wordt gebracht). Na het uitpakken van mijn spullen ga ik de stad in, op zoek naar een restaurant. Ik houd het simpel op deze hectische dag en ga voor pizza. Al ben ik een echte twijfelaar , ik loop langs drie verschillende restaurants die pizza aanbieden maar overal zijn de pizza’s nogal groot, waardoor ik betwijfel of een pizza wel een slim idee is. (Natuurlijk is het dat, wat ik over hield, nam ik de volgende dag als lunch. Wel koud helaas.) De keuze valt op pizza Hawaii, je kunt erover zeggen wat je wilt maar míjn favoriet is het. Het is best druk bij mijn restaurant (Chacharova Hasičárna), maar het terras heeft een mooie ligging in een park. De pizza smaakt goed, al krijg ik hem maar voor 5/8 deel op.
De volgende ochtend heb ik ontbijt, inbegrepen bij de prijs van de overnachting. Ik weet al niet meer precies wat, waarschijnlijk een buffet met brood zoals op wel meer plaatsen. Na vertrek heb ik nog tijd over op het station, die ik gebruik om me te scheren voor de spiegel bij het stationstoilet. Ik heb in de eerste paar reisdagen al best wel een baard ontwikkeld, die ik liever niet al te lang laat worden.
13. Dit RegioNova-treinstel gaat mij naar Frýdlant nad Ostravicí brengen.
14. De loc die met de dubbeldekkers (zie foto 9) wordt ingezet: reeks 750, oorspronkelijk gebouwd in de jaren ‘70 en gemoderniseerd in de vroege jaren ‘90.
Ik zit voor het eerst in een RegioNova (reeks 814), dit is een modernisering van de veelvoorkomende Tsjechise railbus (reeks 810/809) waarbij een railbus en een bijwagen tot één trein zijn samengevoegd. Het raam kan open, dus worden er dit keer wel wat meer foto’s gemaakt.
15. Een wachthokje op station Pržno.
16. Het stationsgebouw van Pržno.
In Frýdlant nad Ostravicí heb ik een overstap richting Veřovice. Mijn trein bestaat nu uit een dieseltreinstel van reeks 842, afkomstig uit de jaren ‘90. Hiermee heb ik weer een doel qua materieel afgestreept (een van de Tsjechische dieseltreinen uit de jaren ‘90, de reeksen 842, 843 en 854).
17. Ook het landschap mag er wezen.
18. Meer heuvels, dit keer met akkers op de voorgrond.
19. Ook het bos is mooi, al valt dat eigenlijk altijd tegen op uit de trein genomen foto’s.
20. De tegentrein, in Kunčice pod Ondřejníkem.
21. Station Kunčice pod Ondřejníkem.
22. Het station van Frenštát pod Radhoštěm, een van de grotere plaatsen in deze omgeving.
23. Nog meer groene heuvels.
24. Zicht uit het raam op de achterkant van de trein.
25. De trein bij aankomst inVeřovice, de eindbestemming.
26. Het stationsgebouw, nog met een oud naambord.
27. Een spoorwerktuig, waarvoor dit dient weet ik niet precies.
De volgende trein brengt mij naar Valašské Meziříčí, hier heb ik overstap op een trein waar ik lang op geanticipeerd heb. Hier worden namelijk oude elektrische treinstellen ingezet, zolang ze nog in dienst zijn. Bovendien is het traject naar Hranice na Moravě best mooi, met een bochtig stuk op het einde. Zodra ik instap, wordt het echter alleen maar beter.
28. Een los rijtuig op station Valašské Meziříčí.
29. Leren bankjes! In Tsjechië hebben veel oude treinen nieuwe bekleding gekregen, deze echter nog niet.
30. De prullenbak is nog altijd Tsjechoslowaaks (net als 3 jaar geleden in een Slowaaks rijtuig, zie mijn verslag van toen).
31. Onscherpe foto helaas: zicht op de Bečva-rivier.
32. Een stationsbordje, vanuit het open raam.
33. Zicht op de achterkant van de trein.
34. De trein bij aankomst in Hranice na Moravě. Merk op dat hij van buiten wel gemoderniseerd is.
In Hranice na Moravě heb ik een overstap op een trein van Regiojet, dit is voor mij voor het eerst. De treindienst tussen Bohumín en Brno is aanbesteed, en niet open access zoals de meeste Regiojet-treinen. Interrail is geldig, maar de Interrail-app heeft hem gek genoeg niet in de dienstregeling staan dus moet ik hem handmatig erin zetten (dit heb ik uiteindelijk pas achteraf gedaan, bij de controle werd gelukkig alleen naar de QR-code gekeken).
De trein brengt mij naar Přerov, hier heb ik even lunchpauze. In de wachtruimte eet ik de overgebleven pizza van de avond ervoor op, hierbij gaat er echter weer iets mis: ik laat mijn broodtrommel en bestek liggen. Na het eten ga ik door naar een bijzondere supermarkt, de Albert Hypermarket. Albert is de Tsjechische tak van Albert Heijn (of beter gezegd AholdDelhaize), ik was in 2019 ook al bij een winkel ervan. De naam zegt het al: het is een echte hypermarkt, met ook een groot non-foodaanbod. Ik koop wat dingen te eten, waaronder broodbeleg in portieverpakking (onder andere speculoospasta), en ook nog een mapje voor mijn reisdocumenten. (Een van de pakjes broodbeleg zou later in mijn tas openbreken, waardoor er van alles vies werd, wat te voorkomen was geweest als ik mijn broodtrommel nog had gehad…)
35. De Albert Hypermarket in Přerov.
Na de boodschappen bij de Albert keer ik terug naar het station. Ik wil vandaag richting Praag met een trein van Leo Express, tegenwoordig kan dat met Interrail maar is wel een reservering nodig. De trein stopt weliswaar in Přerov, maar ik wil de reservering aan het loket van Leo Express halen dus moet ik eerst naar Olomouc. Dit gaat met een stoptrein, gereden met getrokken rijtuigen.
36. De stoptrein Nezamyslice – Olomouc, na aankomst op eindstation Olomouc hl.n. (N.B. Mijn vinger was in beeld, daarom is de foto bijgesneden.)
Ik kijk eerst wat rond op het station, daarna dringt het tot me door dat ik mijn broodtrommel in Přerov ben verloren. Hij is van mijn vader, ik overleg met hem via Whatsapp maar wat hem betreft hoef ik niet ervoor terug te gaan. Kort voor vertrek ga ik nog langs het loket van Leo Express, ik ben nog net op tijd. De reservering is overigens gratis en in de vorm van een kassabon. Ik mag plaatsnemen in de Business Class, het zijn fijne stoelen met leren bekleding. Met het juiste interieur is dus ook een FLIRT intercitywaardig. Onderweg boek ik nog mijn overnachting, die opnieuw ergens anders is dan gepland, ditmaal in Slaný even ten noorden van Praag.
37. De Leo Express-trein bij aankomst in Praha hl.n. Het vertrekpunt was Karviná, aan de Poolse grens.
Ik weet al niet meer wat ik die avond heb gegeten. Wel ben ik iets na 7 uur nog eropuit gegaan met de Praagse S-trein, omdat er oude dubbeldekkers woren ingezet op de verbinding naar Řevnice. Zoals in deel 1 van dit verslag te lezen is, zijn deze oorspronkelijk in de jaren ‘70 in Oost-Duitsland gebouwd en rijden ze nog in Polen en Tsjechië. Hier rijden ze in trek-duwbedrijf, in combinatie met moderne enkeldeks stuurstanden waar ook een eerste klas in aanwezig is. Maar daar kom ik uiteraard niet voor. Ik maak een minimaal retourtje van Praha hl.n. naar Praha-Smichov, deze moet ik handmatig in de Interrail-app zetten (al word ik niet gecontroleerd).
38. Het interieur boven in de oude dubbeldekker. Het is behoorlijk gemoderniseerd, met nieuwe bekleding en zelfs stopcontacten. Tegelijk kan nog altijd het raam open.
39. De Moldau, helaas niet zo scherp in beeld.
40. De zuidelijke oever van de Moldau.
Station Praha-Smichov is een belangrijk OV-knooppunt in Praag, met bussen en trams aan beide zijden van het spoor. Het treinstation is echter nogal sfeerloos, ik blijf er maar kort om gelijk terug te keren naar Praha hl.n.
41. De trein terug naar Praha hl.n. op station Praha-Smichov.
Ik heb nog iets meer dan 10 minuten overstap op de volgende trein, de Rychlík (sneltrein) richting Ústí nad Labem. Deze neem ik naar Kralupy nad Vltavou, hiervandaan ga ik door naar Slaný. Helaas heb ik me in de tijd vergist, ik kom hierdoor een uur later aan en dan is de receptie al gesloten. Het traject langs de Moldau is mooi, al kan het raam niet open en begint het al een beetje donker te worden. De overstap in Kralupy is meer dan een half uur, ik heb niet veel te doen behalve geld opnemen. Zodra de trein naar Slaný aankomt, ben ik opgelucht dat ik verder kan. Maar de grootste ellende moet nog komen.
42. De Rychlík tussen Praha en Ústí nad Labem, op station Praha hl.n.
43. Een ouderwetse kaartautomaat (helaas heb ik weer geen scherper beeld).
44. De trein naar Slaný, een Stadler Regio-Shuttle.
Ik kom aan in Slaný, hier loop ik naar het pension toe waar ik ga overnachten. Daar volgt echter het grote onheil: ik heb vooraf nog met de eigenaar gebeld, hij heeft de code doorgegeven om de deur mee te openen. Ik heb echter niet door dat onder het codeslot een kastje zit met daarin de sleutel van mijn kamer, daardoor kom ik wel binnen maar zonder sleutel. Daarnaast valt de deur in het slot, waardoor ik opgesloten zit. Ik kan het pand niet uit, en mijn kamer niet op. Er zijn nog twee andere gasten naar buiten gekomen, zij gaan het dorp in om uit te gaan. Met contact via Whatsapp en Booking.com regel ik dat de eigenaar toch nog langskomt (hij woont in Praag en komt daarvoor speciaal nog deze kant op). Ondertussen schrijf ik ‘help, ik zit opgesloten’ en de code van de deur op een stuk papier (in het Tsjechisch, met behulp van Google Translate), na lang wachten probeert iemand de deur te openen maar ook dat werkt niet. De eigenaar komt uiteindelijk om een uur of 10 ’s avonds langs, zegt dat er niets aan de hand is en gaat dan weer weg. Ik zit weer opgesloten, en moet uiteindelijk dan maar op de gang slapen, liggend op mijn backpack. Verre van ideaal, ik voel me net een dakloze (maar dan niet op straat).
Ik kon uiteindelijk nog wel in slaap vallen, en word de volgende ochtend wakker om een uur of 7, met politie voor de deur. De mede-eigenaar (waarschijnlijk de vrouw van degene die ik de vorige avond gesproken heb) heeft die ingeschakeld nadat ze mij op de grond had zien liggen. Ze laat ook zien hoe je WEL de sleutel uit het kastje haalt, en wijst me de weg naar mijn kamer, die ik toch gewoon moet betalen. Ik slaap nog een uur of twee in het bed, om er toch maar gebruik van te kunnen maken. Voortaan denk ik wel twee keer na voor ik ergens boek waar ik pas na sluitingstijd van de receptie aankom. Tussen alle ellende door weet ik het ook nog eens voor elkaar te krijgen om mijn bril kwijt te raken :’) Ik heb ook geen reservebril bij, dus moet ik de hele rest van mijn reis met beperkt zicht afleggen. (Omdat ik nog een niet-annuleerbaar hotel heb geboekt later op de reis, kan ik niet nu al vervroegd terug naar Nederland.) Ik kijk nog naar het idee om op reis nog een nieuwe bril te kopen, maar dat is te veel gedoe en duurt ook te lang. Voor vertrek controleer ik nog alle mogelijke plaatsen waar mijn bril kan liggen, inclusief het afval, maar weet niets te vinden.
Ik weet niet meer wat ik die ochtend voor ontbijt heb gehad, het kan goed bij het stationsrestaurant
(Jídelna U Nádraží, even buiten het station) zijn geweest. In elk geval: de hoofdreden dat ik hier ben gekomen is de spoorlijn naar Louny, deze volgt een bochtig traject door de heuvels. Alleen duurt het nog even voordat er een trein die kant op gaat, pas na 12 uur kan ik vertrekken. Hierdoor moet ik een activiteit schrappen die ik voor deze dag had gepland: naar het spoorwegmuseum in Chomutov, wat een secundaire vestiging is van het nationale Tsjechische spoorwegmuseum in Lužna u Rakovníka. Gelukkig heb ik daardoor nog wel tijd over om wel richting Chomutov te reizen. Een overnachting heb ik echter nog niet.
Rond half 1 vertrekken er treinen zowel naar Louny als naar Kralupy nad Vltavou, ik heb geen informatie vooraf over materieelinzet. Ik heb echter geluk: op de lijn naar Louny wordt een railbus ingezet (reeks 809). Een soortgelijke railbus heb ik in 2019 ook al in Slowakije gehad, de Tsjechische variant echter nog niet. Bovendien is Slaný – Louny een traject dat ik in 2019 niet kon doen doordat ik mijn planning niet kon aanhouden (ik miste een vroege trein, hoe kan het ook anders). Ik heb geen foto van de trein zelf, maar wel voldoende foto’s van het landschap vanuit het open raam.
45. Vlak boerenlandschap.
46. Het station van Zlonice. Dit was eerst een overstapstation, maar de lijn naar Straškov werd in 2021 alleen nog in het weekend bediend en is daarna opgeheven.
47. Heuvelachtig boerenlandschap.
48. Nog een station waar we langskomen: Klobuky v Čechách.
49. Meer akkers, met huizen in Klobuky op de achtergrond.
50. Een overweg in Vrbičany, net voorbij Klobuky.
51. Een combinatie van groen en geel bij Telče.
52. Akkerland.
53. De tegentrein in Peruc. Mijn trein is van hetzelfde type, het is goed te zien dat de ramen open kunnen.
54. Het stationsgebouw van Peruc.
55. Verderop in Vrbno nad Lesy is het stationsgebouw geen ‘huis’ maar dit platte geval. Uiteraard is deze foto uit het open raam genomen.
56. Nogmaals station Vrbno nad Lesy.
57. Ook groen landschap kom je hier tegen. (Ik ben slecht met gewassen, iemand die weet wat alles is wat er op de vele foto’s verbouwd wordt?)
58. Heuvels bij het dorp Brloh (dat geen station heeft).
59. Helaas met bomen ervoor: het dorp Chlumčany, van bovenaf gezien.
60. Nogmaals hetzelfde dorp. In de trein had ik op een paar plekken mooier zicht, maar helaas laat zich dat niet zomaar op foto’s vangen.
61. Het stationsgebouw van Chlumčany. ‘U Loun’ betekent ‘bij Louny’, dus we zijn in de buurt van de eindbestemming.
Op station Louny moet ik snel een overstap halen, waardoor ik de railbus ook hier niet op de foto heb. Mijn volgende trein rijdt met een Regio-Shuttle zoals ik die een dag eerder ook had. Ik ga voor één station mee, naar Louny Střed (centrum). Dit omdat hier in de buurt het busstation van Louny ligt, en er op zaterdag geen directe treinen Louny – Žatec rijden. Gelukkig kan ik bussen ook wel waarderen
62. De trein bij aankomst in Louny Střed.
Het is inmiddels al middag, dus ik moet nog lunchen. Het regent op dit moment, en ik twijfel (zoals gebruikelijk) wat ik ga eten. Uiteindelijk loop ik, behoorlijk nat, een kebabzaak binnen waar ik enkel friet bestel, om het simpel te houden. Hierna loop ik terug naar het busstation. Ik heb zo gauw niet op internet het busboekje weten te vinden (ik probeer zo veel mogelijk zelf uit te zoeken in plaats van reisplanners gebruiken), dus bekijk ik ouderwets de vertrektijdenborden. Het is zaterdag, dus er rijdt niet zo veel. Naar Žatec gaat eens per twee uur een bus, een daarvan vertrekt om 15:05 ’s middags. Het is lijn 739, met een bus van de Tsjechische fabrikant SOR, eigendom van Renault/Iveco. Voor mij is dit een primeur. De ramen kunnen zowaar open (wellicht voor betere ventilatie i. v. m. corona), maar doordat de trilling wat heftiger is dan in een trein, durf ik wat minder mijn telefoon uit het raam te houden voor foto’s. Het landschap is vergelijkbaar met eerder, landbouwgrond in de heuvels dus.
63. Hier toch nog een foto uit het open raam van de bus.
64. Lijn 739 Louny – Žatec bij aankomst. Deze lijn rijdt alleen op zaterdag naar het treinstation van Žatec.
Ik heb nog kort de tijd om station Žatec te bekijken, en het is toch wel een mooi oud station. Ook moet ik nog een kaartje uit de automaat halen, want van hier naar Chomutov rijdt GW Train Regio en daar is Interrail niet geldig. Voor de verandering mag ik dus een keer niet de eerste klas in.
65. Er is een stationsbibliotheek aanwezig, helaas spreek ik geen Tsjechisch.
66. Station Žatec vanaf het perron.
67. De trein naar Chomutov, met eindbestemming Most. Dit is een voormalige BR 628 uit Duitsland, die is gemoderniseerd. Het treinnummer is echter behouden (928 staat voor het stuurstandgedeelte van een 628).
68. In Tsjechië is het nog mogelijk om op stations zo de sporen over te steken, dit geeft me de mogelijkheid deze foto van het stationsgebouw van ver te maken.
Na een rit van ongeveer een half uur kom ik aan in Chomutov. Als ik eerder uit mijn hotel was vertokken, had ik hier nog naar een spoorwegmuseum gekund, dat eigenlijk een openbaar depot is van het Tsjechische nationale spoorwegmuzeum in Lužná u Rakovníka, maar dat gaat nu niet door. Ik moet nog bepalen waar ik overnacht, ik kom uit op een goede betaalbare plek in Sokolov, even ten oosten van Cheb.
69. In Chomutov is nog altijd een mechanische vertrekstaat aanwezig. De trein van 17:53 naar Cheb wordt mijn volgende trein.
70. Toch nog iets aan museummaterieel: vanaf het station zijn deze oude treinstellen te zien die het museum toebehoren.
71. Net als op veel plaatsen in deze regio zijn sommige perrons alleen via het spoor te bereiken.
72. Het stationsgebouw van Chomutov.
73. Station Chomutov heeft ook een apart gedeelte voor goederentreinen, daarvan is dit het stationsgebouw. Hier werkt dus het personeel van de goederentreinen, erachter bevinden zich nog meerdere sporen en een opstelterrein.
Ik heb nog tijd over in Chomutov, en gelukkig bevindt zich dicht bij het station een Globus-hypermarkt. Hier koop ik een nieuwe broodtrommel en bestek, na het onfortuinlijke verlies eerder in Přerov. (Op het moment van schrijven ben ik deze broodtrommel echter op een latere reis (maart 2023) ook kwijtgeraakt… :’)) Helaas heb ik niet genoeg tijd over om ook nog eten te halen hier, want ik moet de trein halen. Dit lukt uiteindelijk ook, zodat ik op tijd in Sokolov ben. Onderweg komt er nog railcatering langs, ik koop een pakje zoute stokjes van hen.
74. Het eersteklasrijtuig van de trein naar Cheb.
Onderweg moet ik nog wel snel even de overnachting boeken via Booking.com, dit had ik nog niet gedaan. Bij aankomst in Sokolov ga ik eerst naar het pension. Dit bevindt zich in een zeer hoog flatgebouw, op een van de bovenste verdiepingen. De kamer is goed, ik word goed ontvangen en krijg nog tips over restaurants in de stad. Daarna ga ik nog even naar een buurtwinkel, en vervolgens nog even uitrusten op mijn kamer. Dan is het plotseling echter al 9 uur geweest, dus ga ik maar snel naar buiten voor eten. Alle restaurants in de omgeving zijn echter al dicht, dus moet ik mijn ontbijt van morgen maar als avondeten nemen. Het blijft lastig, dat reizen…
Hierbij sluit ik dit deel van het reisverslag af. In het volgende deel gaat de reis verder via Duitsland naar Oostenrijk en Hongarije. Dat kan alleen wel nog even duren, aangezien het nog geschreven moet worden.
Maar desondanks een leuke reis, al zijn sommige foto's inderdaad (om begrijpelijke redenen) niet helemaal scherp. Dank voor het delen!