Woord vooraf
Deze korte Interrail van 11 nachten/12 dagen splits ik uiteindelijk op in drie delen, die elk een bestemming behandelen. De bestemmingen worden pas duidelijk als je de reisverslagen leest.
Qua verhaallijn sluit de Interrail in grote lijnen naadloos aan op het eerdere reisverslag van een weekendje Köln en omgeving in april 2023, hoewel de eigenlijke reizen weinig overlap hebben. De voortrajecten van de reizen hebben juist wel enige overlap, omdat het ene idee eerder kwam dan het andere. Daarover later in het voorwoord meer.Corona maakte dat ik vanaf maart 2020 twee jaar lang quasi nauwelijks echt buiten en onder de mensen kwam en bezoekjes aan het buitenland lagen al sinds de zomer van 2019 eigenlijk helemaal ongewild stil. In 2020 ben ik Nederland niet uit geweest en voor 2021 kom ik niet verder dan enkele tientallen zakelijke kilometers door België. De periode dat het overheidsbeleid van lockdown naar lockdown ging pookte echter wel een zekere mate van zelfreflectie bij mij op. De moraal van dat verhaal is dat thuiszitten duidelijk niet bij mij past, zelfs niet als de overheid het zou willen. Rond de jaarwisseling van 2021 naar 2022 werd duidelijk dat corona op den duur niet meer het gevaar veroorzaakt dat het de voorgaande anderhalf jaar wel deed, en zodoende versoepelde land na land zijn maatregelen, waarmee in april 2022 met een vijfdaagse studiereis naar het Spaanse Sevilla uiteindelijk een einde kwam aan een periode van leegte in mijn CV aan buitenlandse reiservaringen. Iets daarvoor betrad ik mijn huidige bijbaan als bezorger bij de PLUS, hetgeen ook zeker bijdroeg aan mijn wens om langzamerhand eens af te komen van mijn imago als introvert muurbloempje.
Als ik na de zomervakantie van 2022 mijn laatste studiejaar aftrap wordt in eerste instantie al snel duidelijk dat de gekozen minor met zes excursies in 20 weken als geen ander past bij de in de coronaperiode ontwikkelde reislust. Twee excursies waren dagtrips naar het buitenland. Gelijk medio september 2022 al bezochten we Gent en eind november, twee maanden later, ging een excursie naar het Duitse Essen midden in het Ruhrgebiet.
Studeren bij Avans Hogeschool betekent, zeker bij de opleidingen in de Bouw en Infrastructuur, dat je vanaf het begin heel praktijkgericht aan het werk gaat. In elk semester dat je geen stage loopt bij een externe partij heb je wel een project waarin je samen moet werken met een groepje, soms ook samen met de twee andere opleidingen Civiele Techniek en Bouwkunde. In het najaar van 2022 werk ik samen met drie heren die zich met (werktuig)bouwkunde bezighouden. Omdat twee van deze heren het regelmatig lieten afweten, kwam het vaak voor dat alleen ik en een van de andere groepsleden echt de verwachte inzet toonden.
De gedeelde klachten daaromtrent maakten de persoonlijke band tussen mij en mijn uiteindelijke reisgenoot steeds beter. Naarmate het semester vorderde wordt duidelijk dat wij heel veel interesses delen, en zodoende volgt op 21 november tijdens de excursie naar Essen een voorstel om samen een Interrail te gaan maken. Dit doet mijn reisgenoot als wij in de vrije tijd ons even afzonderen van de groep (omdat wij de avondactiviteit met een WK-wedstrijd wat passief vonden
) door met de S-Bahn een retourtje Kettwig te doen en het historische stadje kort te bekijken. Ik zal niet onder stoelen of banken steken dat dat mij in eerste instantie een beetje overrompelde, zeker omdat ik zelf al mindere ervaringen met het organiseren en voorstellen van een Interrail heb. Die reis zou ik met vier goede vrienden van de middelbare school gaan maken, ware het niet dat van uitstel uiteindelijk afstel kwam. In eerste instantie zorgde corona voor ernstige beperkingen. Vorig jaar waren het de agenda's van de reisgenoten van destijds die geen passend moment ervoor gaven binnen de kaders waarin de (met #DiscoverEU gewonnen) pas nog geldig was.Met de reislust die vanaf 2022 exponentieel toenam in het achterhoofd heb ik, na enig twijfelen, wel volmondig ja gezegd voordat het project afgerond was en het groepje net als alle voorgangers uiteen zou spatten. Het was ook al lang geleden dat ik met iemand een goede (wat mij betreft permanente) vriendschap heb opgebouwd. Op een of andere manier voelde het contact met het gros van mijn directe medestudenten door mijn voorgeschiedenis als enorm introvert persoon wat oppervlakkiger. Maar lang verhaal kort. Met een ander reisgezelschap en drie jaar uitstel kwam het er uiteindelijk toch van: Ik kan zeggen dat ik op Interrail ben geweest!
Er hebben van tevoren twee reisplannen op tafel gelegen. Alleen de data, van woensdag 23 augustus tot en met zondag 3 september, waren wat ons betreft in beton gegoten. Het eerste reisplan was als volgt:
- Met een halve dag tussenstop in Hamburg naar Stockholm
- De Oostzee oversteken naar Gdańsk
- Dwars door Polen naar Kraków
- Via enkele overnachtingen in Dresden weer terug naar Nederland
Naarmate de weken verstrijken realiseren wij dat dit wel een hoop reistijd betekent, hoewel we in het begin gebruik zouden maken van zowel een overnachting in de trein naar Stockholm als op de veerboot naar Gdańsk. Er volgde dan ook een tweede reisplan, waarbij we ook gebruik maken van ervaringen die we hebben opgedaan met het weekendje Köln dat we in de tussentijd op mijn initiatief hebben gedaan. Het nieuwe reisplan bevat zodoende minder reistijd en minder bestemmingen, maar voldoet wel aan de wens van ons om minstens één nachttrein te nemen. We houden nu zelfs een van de vijf reisdagen op onze pas over die we in het laatste deel uiteindelijk voor een dagtrip inzetten. Waar we gebruik maken van de nachttrein nemen houd ik nog geheim tot deze aan bod komt.
Het reisplan 2.0 hebben we gemaakt tijdens het afstuderen. Uiteindelijk heeft dat laatste werk er niet onder geleden, want we hebben allebei ons HBO-diploma sinds juli op zak. Mijn diploma is geldig voor de Bachelor Ruimtelijke Ontwikkeling, Die van mijn reisgenoot voor Bouwkunde. Met deze Interrail hebben we eigenlijk dus ook wat te vieren en belonen we onszelf voor vier jaar hard werken.
Maar Murphy zou Murphy niet zijn als zijn wet opnieuw een poging doet om het reisje op het laatste moment om zeep te helpen.
Ongeveer een week voor vertrek wordt mijn vader gebeld door zijn broer dat de gezondheid van opa uit het niets stevig achteruit gaat. De arme man, die inmiddels ruim een jaar in een verpleeghuis woont en 85 is, eet en beweegt nauwelijks nog. Dat het slecht gaat met de gezondheid van een van mijn grootouders geeft een enorme déjà vu. Vier jaar geleden, stomtoevallig ook in de zomervakantie, ging het ook al slecht met hem. De enige verschillen met toen zijn dat het slechte nieuws over opa nu voor vertrek komt in plaats van onderweg, en dat deze opa vier jaar geleden eigenlijk nog bijna kerngezond was. Ik moest dan ook gelijk weer terugdenken aan het moment dat mijn vader een vergelijkbaar belletje kreeg aan het begin van onze laatste Oostenrijkreis, toen we al in Gargellen zaten. Je mag mij overigens behoorlijk bevoorrecht noemen dat alle vier grootouders aan beide kanten van de familie op mijn leeftijd nog leven.Een ander dingetje waar de wet van Murphy zijn grip op had was de dienstregeling van ICE 27. Vrij kort voor vertrek ziet mijn reisgenoot dat de dienstregeling van deze trein gewijzigd is. In plaats van alleen op het vliegveld en in Frankfurt (Main) Süd, gaat de trein ook op het Hbf stoppen, en loopt hier door een onmogelijke stop van gepland 0 minuten en een beschadigd viaduct naar verwachting ook 25 minuten vertraging op die we in Nürnberg nauwelijks zullen inlopen, terwijl de overstap in Nürnberg Hbf tien minuten bedraagt
.Woensdag 23 augustus, Dag 1
Het bovenstaande slechte nieuws binnen de familie heeft zonder twijfel een kleine bijsmaak gegeven aan dit avontuur. Desondanks laat ik me, gezien het geld dat in alle reserveringen is gestoken door zowel ik als mijn reisgenoot, en op advies van mijn moeder en andere oma, er niet van weerhouden om rond 7 uur in de Sprinter naar 's-Hertogenbosch te stappen om de reis van mijn leven aan te vangen. Dit keer brengt Taxi Mama mij naar station Dordrecht Zuid, omdat er iets meer bagage mee gaat dan naar Köln. Op het perron zet ik de eerste trein uiteraard op de foto. Het is een gebruikelijk setje FLIRT dat mij naar 's-Hertogenbosch brengt, en waarmee ik ook nog altijd naar Tilburg pendel. Het voelt alleen een beetje gek dat ik nu niet hoef in te checken, omdat ik deze keer met Interrail reis:
Mijn reisgenoot woont in Tilburg, en stapt dan ook pas 35 minuten later in Tilburg Reeshof in dezelfde trein. Er is ogenschijnlijk geen vuiltje aan de lucht. Van de geplande overstap van 41 minuten in 's-Hertogenbosch raken we door een vertraagde intercity uit Eindhoven die voorlangs moet slechts twee minuten kwijt. We halen een kopje thee en ik vul mijn kleine voorraad aan water aan met twee extra flesjes bruiswater. Keurig op tijd rolt daarna de ICE 255 binnen met een losse ICE3:
Het traject komt tot aan Troisdorf min of meer bekend voor van het eerdere weekendje Keulen, maar we hebben stukken beter weer om mooie uitzichten te fotograferen. Bij vertrek uit Köln Hbf leggen we allebei dan ook de Dom en het centrum van Köln vast vanuit een ons nog niet bekend perspectief:
Hoewel, onbekend... De Groß Sankt Martin laat zich vanaf de Hohenzollernbrücke ook te voet uit een vergelijkbaar perspectief vastleggen.
We zijn met een kleine vertraging vertrokken uit Köln, maar de overstap op ICE 27 hebben we geen moment in gevaar zien komen. Na Troisdorf begint er voor mij een primeur, want naast dat ik voor het eerst in een ICE zit, is het ook voor het eerst dat ik harder dan 160 km/h rijd in een trein. Het kost de trein door het glooiende landschap wel wat moeite om de 300 daadwerkelijk te halen. Onderwijl doe ik ook pogingen om het bij tijd en wijle schitterende uitzicht vanaf de SFS vast te leggen:
De uiteindelijke vertraging bij aankomst in Frankfurt Flughafen Fernbahnhof is ongeveer vijf minuten. Zowel onze trein als de aansluiting is gespoorwijzigd, waardoor we uiteindelijk cross-platform kunnen overstappen. In de wachttijd bewonderen we allebei het moderne station voor de sporen 4-7, waar alleen Fernverkehr komt. De sporen 1-3 liggen op een kleine afstand van onze perrons in een apart station voor regionale treinen:
Min of meer op tijd komt ook de ICE 27 binnen met een losse, zevendelige ICE-T. Het vijfje ontbreekt voor tenminste de tweede dag op rij, maar echt overbelast is de trein desondanks niet.
Maar daarna begint het voor de Deutsche Bahn typische gedonder. We komen een ietsje te laat aan in Frankfurt Hbf, maar als we gereed zijn voor vertrek blijven de deuren open en we mogen niet rijden. Er zijn personen op het spoor gesignaleerd tussen het Hbf en Frankfurt Süd, waardoor het traject direct op slot gaat en de Bundespolizei moet komen om te onderzoeken of deze 'unbefugte Menschen' er daadwerkelijk zijn, en ze eventueel van het spoor te vegen. Na ruim een uur te staan wortelschieten mogen we uiteindelijk rijden. De vertraging bedraagt dan een ruim uur en loopt tijdens de rit nog verder op naar 70 minuten, doordat de treindienstleiding hier een daar onlogische beslissingen neemt door ons te laten wachten op een goederentrein en een ICE die, in tegenstelling tot de onze, tussen Frankfurt en Nürnberg wél stops heeft. Zodoende halen we een ICE die ons in Wiesthal mag inhalen weer terug in bij doorkomst van Würzburg.
De uitzichten vanaf de Main-Spessart-Bahn zijn overigens niet verkeerd om een curryworst te lunchen in het BordRestaurant:
Het tempo van deze ICE valt ten opzichte van de eerdere ervaring op de SFS tegen door het bochtige traject. Tegen mijn verwachtingen in rijden we niet via Neustadt an der Aisch, maar langs Steinach bei Rothenburg ob der Tauber en Ansbach. Het wachten in Wiesthal verhoogt de vertraging bij aankomst in Nürnberg zoals gezegd naar 70 minuten. De geplande overstap van tien minuten is dan inmiddels een uurtje geleden vertrokken, en met een tweeuurdienst naar Cheb wordt de nieuwe dan eveneens 60 minuten. Om de vertraging te beperken kijken we onderweg naar een omweg via Schwandorf, maar door werkzaamheden elders rijdt de RE40 Nürnberg - Regensburg die we zouden kunnen halen niet verder dan Schwandorf. Een krappe overstap van vijf minuten op de alex aldaar zou door de inkorting eveneens naar drie minuten slinken, en dat zien we met onze hoeveelheid bagage niet zitten. We vervolgen daarom de in eerste instantie geplande route, maar dan met +120. Tijdens de overstap vindt er al veel dieselgeweld plaats rondom onze perrons. Ongeveer drie kwartier voor vertrek komen de eerste twee treinstellen die onze RE gaan vormen al binnen:
De twee binnengekomen stellen gaan als RE30 naar Hof Hbf. Tot aan Pegnitz rijdt onze RE33 achterop mee. Een half uur voor vertrek wordt de derde BR612 eraan gekoppeld, die ons naar Cheb gaat brengen via Pegnitz en Marktredwitz:
Hiermee heb ik gelijk de volgende primeur te pakken. Het is voor het eerst dat ik een dieseltrein gebruik die in de reguliere dienstregeling rijdt. Het uitzicht is daarnaast nog steeds net zo mooi als langs de Spessartbahn, maar dan zonder bovenleidingsportalen
:
We komen uiteindelijk met een verwaarloosbare vertraging aan in Marktredwitz, en omdat we op de alex naar Hof moeten wachten, vertrekken we ook ietsje te laat voor de laatste kilometers naar Cheb. Doordat de RE33 onderweg weinig stopt maken we in korte tijd een flinke ruk oostwaarts, ongeveer vergelijkbaar met de ICE's. De overstap in Cheb is elf minuten, maar ondanks een paar minuten vertraging nog haalbaar genoeg voor een fotootje van de eerste trein die ik neem in Tsjechië. Tsjechië is tevens het eerste land dat ik bezoek dat in de tijd van de Koude Oorlog achter het IJzeren Gordijn lag. Het moderne materieel dat we meekrijgen als Ex6 naar Praha laat niets merken van het communistische tijdperk. We krijgen een stam InterJet-rijtuigen mee die door een Vectron getrokken wordt:
Om exact 18:33 vertrekt de InterJet om ons in een ruime tweeënhalf uur naar het eerste reisdoel te brengen, Mijn eerste ervaringen met de České dráhy zijn heel positief. Het treinpersoneel is actief zichtbaar. Direct na vertrek uit Cheb loopt de conducteur een controleronde door het rijtuig, en meestal gevolgd door de ČD MiniBar herhaalt dit tafereel zich na elk station voor de nieuw ingestapte reizigers. Ook de toiletten zijn vrij van vandalisme en zelfs laat op de dag nog enorm netjes.
De reis door het zuidwesten van Bohemen is schitterend in de laatste zonnestralen. Een schilderachtig stadje als Stříbro laat zich vanuit de trein van zijn beste kant op de foto zetten:
Na vertrek uit Plzeň hlavní nádraží is de zon nagenoeg onder, en zonder verdere problemen staan we om 21:17, precies 14 uur en 16 minuten na vertrek uit Dordrecht, onder de kap van station Praha hlavní nádraží. Ook hier wordt de trein door mij en mijn reisgenoot vereeuwigd:
We lopen hierna direct door naar ons hotel in het stadsdeel Žižkov, dat aanpaalt aan het hlavní nádraží. We checken in en lopen daarna terug naar het station voor een snelle hap eten. Door de in Duitsland opgelopen vertraging blijft de keuze beperkt tot een matige sandwich uit de Billa.
Donderdag 24 augustus, Dag 2
Ondanks dat er 24/7 trams onder het hotel langs rijden, maken we een goede nacht en we eten een goed ontbijt van het (bij de prijs inbegrepen) buffet. Het hotel heeft met zijn recente uitbreiding een pand direct tegenover het hoofdgebouw aangekocht. In het bijgebouw is ook onze kamer. De ontbijtzaal doet mij sterk denken aan Schouwburg Kunstmin bij mij in Dordrecht. Het hoofdgebouw heeft in het verleden in elk geval een theater gehad of gehuisvest en een groot deel van die functie is nog herkenbaar.
We beginnen rond een uur of negen aan onze verkenningstocht in Praha en lopen naar de Oude Stad. Onderweg zet ik wat trams op de foto, waaronder ook nog de oude Tatra T3's uit de jaren '60 en '70. Inmiddels vormen de honderden nog rijdende exemplaren wat mij betreft rijdend erfgoed:
We lopen de Oude Stad/Staré Město in bij de Kruittoren en het theater Obecní Dům:
Als we verder lopen richting Staroměstské náměstí maken de straatjes de beelden waar die ik van tevoren bij Praha had:
Op het Staroměstské náměstí bezoeken wij in alle rust het plein zelf en de allereerste bezienswaardigheid. Het centrum wordt voordat alle commerciële sights openen nog niet overspoeld door toeristen. Entreetickets voor Het Oudestadsraadhuis/Staroměstská radnice scoren we zelfs met 50% korting, omdat we in het eerste uur na opening komen:
Het hoofddoel van het bezoek is het uitzicht over de stad bewonderen. En dat mag er met het nagenoeg kraakheldere weer zeker zijn.
We bekijken ook het interieur van het Staroměstská radnice en lopen precies om 10:00 naar buiten. Het schouwspel van de Astronomische Klok/Pražský orloj laat zich moeilijk vastleggen in foto's. Er hoort ook het nodige geluid van bellen bij.
We lopen daarna door naar Malá Strana via de welbekende Karelsbrug/Karlův most. Het is een stuk rustiger op de brug dan ik van tevoren dacht, maar nog steeds niet leeg:
In Malá Strana Gaan beginnen we ons een beetje toeristisch te gedragen door op jacht te gaan naar souvenirs. Ik loop de winkel uit met een sleutelhanger, een pet en sokken met Tatra-trams als patroon. Een schaalmodel van een tram laat ik nog even staan, om te kijken of het elders goedkoper kan.
Na het inslaan van de eerste souvenirs kan er een Tatra op de foto op Malostranské náměstí:
We duiken hierna de Sint-Nicolaaskerk/Kostel svatého Mikuláše in. Het is een mooie kerk, maar of God nou zou willen dat je inkom betaalt voor het bezichtigen van zijn huis...
Dat je een kleine kunstgalerie op het balkon mag bezoeken tegen die entreeprijs doet daar niets aan af.
Het loopt daarna tegen lunchtijd. De meeste dingen in Malá Strana willen we op een rustiger tijdstip dan 11 uur in de middag doen, of na lunchtijd. We lopen in zuidelijke richting en komen hierbij weer de nodige trams tegen, waaronder de historische/toeristenlijn 42:
Iets leuker om te spotten is lijn 23. Deze rijdt een beperkte dienstregeling, maar de dienst wordt wel uitgemaakt door (museale) Tatra's die niet gereviseerd zijn:
Vanaf de Most Legií en zijn directe omgeving laat de Moldau/Vltava zich ook prachtig fotograferen met de burcht in de achtergrond:
Zo lopen we langs de Vltava verder, op zoek naar een leuk restaurantje om te lunchen, maar we zien vooral tentjes waar je alleen contant kan betalen. Een van deze tentjes is echter zo leuk dat ik me geheel bewust een klein beetje laat scammen door de dichtstbijzijnde geldautomaat om 2000 CZK te pinnen voor de rest van de drie dagen in Praag. De scamautomaat staat in de buurt van het Dansende Huis/Tančící dům, dat na de lunch wordt vastgelegd:
We lopen daarna via de brug terug naar Malá Strana om de Petřín te voet te beklimmen. De trams blijven ons tegemoetkomen:
DPP 8215 - Praha, Štefánikova by Bas Folles, on FlickrTijdens het wandelen blijven we in de buurt van de funiculaire om de weg niet kwijt te raken. De wandelpaden in het park aan de Petřín zijn werkelijk schitterend:
Boven gaan we nog verder omhoog en we beklimmen de mini-Eiffeltoren op de heuvel, lokaal bekend als Petřínská rozhledna:
Het uitzicht is supermooi, maar het is boven erg benauwd en druk. Zodoende is het de entree van omgerekend negen euro per persoon niet helemaal waard. We zijn snel weer beneden en vullen onze flessen water bij het tappunt beneden. Daarna lopen we even terug naar het hotel voor een voetenbadje. De stappenteller van mijn reisgenoot is de 30.000 inmiddels ruimschoots gepasseerd. Onderweg terug komen we ook weer langs een (nu veel drukker) Staroměstské náměstí:
Langs de straat waarin het hotel ligt kunnen wederom trams op de foto:
Van tevoren hebben we voor elke bestemming wat leuke dingen uitgezocht om te doen. Mijn reisgenoot komt zodoende met het inmiddels tot een toeristenval uitgegroeide restaurant Výtopna. De slogan 'meat and beer on rails' vat het thema van het restaurant min of meer samen. Je eten en drankjes komen niet op je tafel te staan dankzij de obers, maar door modeltreinen. Het is enorm druk. We staan tegen zessen al in een wachtrij en bijna elke tafel lijkt minstens één moment op de avond gereserveerd te zijn. Zodra we in de wachtrij staan stelt een soloreiziger voor ons voor om de tafel met zijn drieën te delen. Hierdoor zijn we wel sneller aan de beurt en ligt er onbewust ook een hele gezellige avond in het verschiet. We ontmoeten zodoende de Koreaanse Simon, die in het Hongaarse Debrecen de pilotenopleiding volgt en op doorreis is naar Nederland. We leren elkaar kennen terwijl de drankjes op tafel komen met een modeltrein die meer op een vrachtwagen lijkt:
De burgers komen met een relatief standaard treintje. We kunnen tot 20:00 blijven zitten, want daarna is onze tafel gereserveerd. Ik waardeer de gastvrijheid van Simon enorm en ik besluit hem dan ook te trakteren, deels vanwege de waardering. De tweede reden is dat ik er niet zoveel zin in heb dat een buitenlands iemand die ik net anderhalf uur ken gelijk mijn rekeningnummer krijgt en ik niet weet of hij voldoende kronen cash bij zich heeft om ons terug te betalen. We maken met zijn drieën nog een avondwandeling door de Oude Stad, voor hij met de Flixbus verder reist:
Simon geeft al bij het betalen van het avondeten aan dat hij het heel aardig vindt dat ik zijn avondeten heb betaald, maar ik merk dat hij graag toch iets terug wil doen naar mij en mijn reisgenoot. Als hij op het hlavní nádraží nog wat goedkope biertjes inslaat, trakteert hij ons ook op een koud drankje. Hierna wisselen wij onze Instagram-accounts uit en nemen we afscheid van elkaar. Met zijn tweeën blikken we terug op de leuke ontmoeting terwijl wij teruglopen naar het hotel.
Vrijdag 25 augustus, Dag 3
We staan deze dag iets eerder op, want we hebben ervoor gekozen om de Praagse burcht/Pražský hrad in de ochtend te doen. We zijn er dankzij een ritje met de tram, helaas een Škoda, precies voor alle drukte uit. Dit geeft een goede gelegenheid om rustig van de indrukken te genieten en deze te fotograferen:
We kopen een ticket voor het basisrondje langs de meest voor de hand liggende bezienswaardigheden in de burcht, zoals de Sint-Vituskathedraal en het paleis:
Het glas-in-lood komt met de lichtval van het ochtendzonnetje heel goed tot zijn recht:
Daarentegen voelt het paleis weer heel kaal aan door de monotone muren. Ik betwijfel of dat origineel is, gezien het leeuwendeel van de huidige burcht gebouwd is in de tijd dat Praag onder het Habsburgse Rijk viel:
Ook het 'Gouden Straatje'/Zlatá ulička is in ons ticket inbegrepen. Het straatje stelt niet veel voor doordat je bij vrijwel elk huisje dat geen souvenirwinkel is niet verder komt dan de deurmat, maar het is ergens wel bijzonder dat ik met kop en schouders boven de bovenste deurpost uitsteek met mijn 1,88m.
Hierna wordt het snel drukker in de burcht en we verlaten het grootste kasteel ter wereld dan ook, zij het via de andere ingang, waar ook een ceremoniële wacht wordt gehouden, naast reguliere beveiliging door de politie en militairen:
We dalen af naar Malá Strana in de richting van de Kostel svatého Mikuláše:
Het volgende bezoek is de John Lennonmuur. Helemaal kloppend is het niet dat juist in Praha een muur is gewijd aan John Lennon. De Beatle is in 1980 op 40-jarige leeftijd vermoord, maar hij is nooit van zijn leven in Praha geweest. De beschilderingen zijn min of meer een permanent geworden geuzenactie van vlak na zijn dood. De beschildering was een doorn in het oog voor het communistische regime, maar tot de val van het communisme bleven de protestbewegingen terugkeren. Anno 2023 is het min of meer gedoogd dat iedereen zijn eigen tag op de muur mag zetten, maar het is eigenlijk de bedoeling dat het portret van John Lennon op de spiegel vrij blijft van tags of andersoortige bedekkingen. Iets zegt mij dat dit niet het geval is...
Desondanks vind ik het een indrukwekkend eerbetoon aan Lennons idealistische wereldbeeld van hoop en vrede, uiteraard met het feit dat er twee grenzen oostelijker een hevige oorlog gevoerd wordt in het achterhoofd:
Om de Lennonmuur heen hebben de lokale horecaondernemers nogal wat elementen van de muziekgroep waartoe Lennon behoorde commercieel uitgemolken
:
We vinden voor de lunch een paar straatjes verderop wel een bar waar de Beatles niet (prominent) aanwezig zijn ondanks de nabijheid van de John Lennonmuur, zowel in de identiteit als de prijzen van het café. We bezoeken aan het begin van de middag de Joodse wijk van Praha, Josefov. Een uitgebreide tour kost per persoon omgerekend ruim 16 euro, maar de indrukwekkende verhalen over de geschiedenis van de Praagse Joden maakt het meer dan waard. In het eerste deel van de Joden komt de Holocaust prominent aan bod, hetgeen voor mij een reden is om uit respect geen tot weinig foto's te schieten. Het 'patroon' van de muren in deze synagoge bestaat uit namen die gezien de voormalige functie van het gebouw als synagoge afkomstig zijn van Joden die de concentratiekampen van Nazi-Duitsland niet hebben overleefd. Pas in de voormalige begraafplaats begin ik met foto's maken. Het valt direct op dat een en ander een stuk minder aangeharkt is dan de gemiddelde begraafplaats, hoewel de tand des tijds ook aardig toeslaat. Het is overigens verplicht om op het kerkhof een keppeltje te dragen:
Hierna bestaat de tour uit nog een drietal synagogen die elk een geheel andere tentoonstelling hebben. De Klausensynagoge/Klausová synagoga is bijvoorbeeld een museum over Joodse rituelen en een verzameling aan typisch Joodse voorwerpen. Het originele karakter van de gebouwen is verder nauwelijks aangetast:
Veruit de mooiste synagoge is echter de bekende Spaanse synagoge/Španělská synagoga. De details van de wanden en plafonds zijn werkelijk schitterend
:
Na het bezoek aan de Spaanse synagoge trekt er een klein buitje over die een welkome verkoeling bracht op een relatief benauwde namiddag. Voor het avondeten lopen we weer even terug en bekijken wij het Masarykovo nádraží. We spotten hier het leuke tentje Masaryčka. Deze onthouden wij voor het avondeten dat we uiteindelijk ook daar aten op dezelfde avond.
Opnieuw vormt de Seifertova waaraan ons hotel ligt het decor voor een leuk trammetje:
Na een relatief goedkoop avondeten (we eten met zijn tweeën voor de helft van het bedrag dat ik de dag ervoor voor drie man kwijt was) lopen we naar het Letnápark voor het aanschouwen van de zonsondergang. Eerst lopen we over het Staroměstské náměstí met een lichtval die de zonsondergang al enigszins aankondigt:
In het park is het een drukte van jewelste met diverse typen mensen, maar de Tsjechische jeugd neemt de overhand. Wat niet helpt is dat er recht onder de Metronoom een podium staat waarop uiteindelijk een of andere obscure rapper optreedt. Het is niet bepaald het type muziek wat wij kunnen waarderen, maar wat ik wel grappig vind om te zien is dat niet alleen de gasten, maar ook de beveiliging van het event gerust meedrinkt aan de halve liters bier.
Als de zon nagenoeg onder is, was het voor wat betreft het kleinschalige festival wel genoeg. Het uiteindelijke uitzichtpunt dat bekend is van de Praagse stockafbeeldingen ligt bij nader inzien ook iets verderop, waar we uitgebreid foto's maken. Het zicht op de stad die langzamerhand verlicht wordt is erg mooi, ook al trekt er direct ten zuiden van de stad een stevige onweersbui langs:
Daarna lopen we in westelijke richting verder in de hoop bij de burcht uit te komen. Dit lukt niet, en zodoende nemen we in de buurt ervan een tram naar ons hotel.
Zaterdag 26 augustus, Dag 4
De vierde dag van de reis is de laatste dag die we in Praha doorbrengen. Er zijn nog zeker twee dingen die wij de moeite waard vinden om te doen. Het eerste daarvan is het Nationaal Museum/Národní muzeum. Het indrukwekkende gebouw huisvest een drietal tentoonstellingen in twee gebouwen. In het klassieke hoofdgebouw is het grootste deel van de expositie te vinden. De meeste dingen in het bijgebouw vereisen aparte kaartjes naast het reguliere entreeticket. Dit zagen we eerder al bij de expositie in de Joodse wijk, waar je voor één synagoge 220 CZK (bijna 9 euro) per persoon moest bijbetalen.
De centrale hal is al indrukwekkend:
In het kader van de bondigheid van het verslag houd ik verdere plaatjes van de expositie achterwege. De collecties bestaan uit edelstenen, natuurhistorische elementen zoals opgezette dieren en fossielen, en de Tsjechische geschiedenis tot 1900. Voor de geschiedenis na 1900 moet je naar het bijgebouw of het Communistisch Museum.
We verlaten het museum rond het middaguur, en vinden het de moeite waard om nog eens te bezoeken en dan ook de rest mee te pakken. Het idee is om nog een aantal dingen te bewaren voor een eventueel volgend bezoek, opdat dat dan niet tegen gaat vallen door herhaling. Onderweg naar hetzelfde lunchtentje als donderdag fotografeer ik ook nog een Tatra:
We lopen na de lunch verder naar het zuiden richting een nog niet extreem bekende bezienswaardigheid van Praha, de burcht Vyšehrad:
Heel populair is Vyšehrad nog niet bij toeristen, omdat het relatief ver van het centrum af ligt. De Tsjechen komen er echter wel graag en de rust die dat geeft maakt het voor ons juist leuk. Ook hier zijn de uitzichten erg mooi. De concurrent aan de overkant van de Vltava laat zich prominent zien:
Het rondje lopen we iets sneller dan we van tevoren dachten. De kerk in de burcht is afgehuurd voor een bruiloft en zodoende niet toegankelijk.
We dalen af en steken de Moldau over. Mijn reisgenoot wil graag wat van de metro zien, en we beginnen het bezoek aan de metro in Anděl. Eerst steken we via de spoorbrug de Vltava over, terwijl er een broodtrommeltje voorbij komt:
De Praagse metro is vooral typisch voor een voormalig communistisch land. De vroegst geopende stations zijn onmiskenbaar naar Moskovisch model gebouwd met eilandperrons in koepels en diep onder de grond. Het diepste station is Náměstí Míru en ligt 53 meter onder de straat. De metro leg ik zelf vast bij station Můstek, waar we van lijn B naar A overstappen:
We lopen na het bezoek aan de metro terug naar de Oude Stad en eten de laatste avondmaaltijd bij een restaurantje in Malá Strana. Daarna bemachtigen wij de laatste souvenirs voor we de dag erop vertrekken. Ik koop voor 590 CZK het (voor mij) felbegeerde trammetje en mijn reisgenoot koopt een model van de Sint-Vituskathedraal. Het mag overigens wel bizar heten dat enkele personeelsleden van de souvenirwinkel hebben onthouden dat wij er twee dagen geleden ook al waren.
Gelukkig voor hen heb ik de tram niet goedkoper dan bij het bewuste winkeltje gevonden.We sluiten het bezoek aan Praag af met het (zogenaamd) typisch Praagse Trdelník, waarbij we door de taalbarrière enigszins opgelicht worden. Het komt in ieder geval niet goed over dat wij er eigenlijk geen ijs in willen, gezien het toetje dan 50% duurder zou worden.
De verslaglegging van de Interrail vervolg ik in twee verdere delen. Ik schrijf het drieluik aan verslagen terwijl ik de geselecteerde foto's zorgvuldig uitzoek en ik ook alweer fulltime bezig ben met het bereikbaar houden van Tilburg. Verwacht de volgende twee delen dan ook binnen nu en twee weken. Ik kijk uit naar jullie reacties en tot snel!
Diverse plaatjes (en het een beetje opgelicht worden in een restaurantje) komen me nog wel bekend voor, ook al is het alweer een jaar of 22 geleden dat ik in Praag op werkweek van school was 
