Welkom bij deel 2 van het reisverslag van mijn Interrail door Centraal-Europa! Het eerste deel van de reis eindigde bij de laatste avond in Praha, wat vroeger een van de belangrijkste nederzettingen was in het Habsburgse Rijk, wat vanaf 1804 tot de Eerste Wereldoorlog bekend stond als het Keizerrijk Oostenrijk of Oostenrijk-Hongarije. Na vier nachten in de Tsjechische hoofdstad is het tijd om door te reizen naar de volgende bestemming. We pakken de koffers in en gaan door naar de andere voor de Habsburgers belangrijke stad, die net als Praag nog altijd een functie als hoofdstad bekleedt, namelijk Wien.
Zondag 27 augustus, Dag 5
In de ochtend ontbijten we vroeg en pakken wij de koffers in om met een van de vroegste verbindingen van de dag de vier uur durende reis naar Wien af te leggen. Heel bijzonder is de te reizen afstand niet voor een Interrail, maar de reis is desondanks de moeite waard.
Onze trein vertrok om 8:45, zodat we om al half acht wilden eten. We zien alleen over het hoofd dat ons hotel het ontbijt in het weekend pas vanaf acht uur aanbiedt. Dat wordt een snelle hap, maar we staan alsnog ruim op tijd op het station. Op het perron waar onze trein vertrekt is het een drukte van jewelste. Elke perronfase is bezet:
Geheel naar Tsjechisch gebruik komt de conducteur vrijwel direct langs voor een controleronde. Het landschap begint in de voorsteden van Praha vlak en parallel aan de Elbe/Labe. Verder naar het oosten begint het landschap al enigszins te glooien:
De Tsjechen hebben de rijtijden onderweg redelijk ruim gepland. Het stuk van Praha naar de communistische bunker van Pardubice gaat dusdanig voorspoedig dat we daar negen minuten te vroeg arriveren. Het ritueel van de conducteur zet zich onverminderd voort als we weer op tijd vertrekken, maar hij wil ons een tweede keer controleren. Als wij de Interrail-app openen op onze telefoon vindt hij het wel best, en hij lijkt door te hebben dat hij ons bij vertrek uit Praha al gecontroleerd heeft.
Ook op andere stations arriveren we structureel enkele minuten te vroeg. Břeclav vormt een uitzondering, want we staan onderweg kort stil voor werkzaamheden. Een van de sporen tussen Brno en het grensstation is voor een klein deelt buiten dienst en zelfs op zondag werd er daadwerkelijk geklust. Heel hoog wordt de vertraging bij het inrijden van Břeclav niet, en we hebben vandaag geen cruciale overstap te halen. Zodoende kan de vertraging ons gestolen worden.
In het grensstation is het een drukte van jewelste aan locomotieven die hier geregeld gewisseld worden. Vanuit de trein zie ik ook een voormalige HLE 12 van de NMBS staan:
Vlak na het uitrijden van Břeclav dient het volgende land van de reis zich aan. We steken de grens met Oostenrijk over. Het moge duidelijk zijn dat het landschap onderweg niet is hoe ik Oostenrijk ken, want de echte heuvels in de verte op onderstaande foto liggen al in Slowakije:
Tegen enen rollen we met een vertraging van ongeveer 10 minuten het moderne hoofdstation van Wien binnen, met aan beide kanten van het perron een Tsjechische Railjet. Links staat de onze die nog verder rijdt naar Graz:
We lunchen bij bakkerij Anker in de stationshal en lopen naar het hotel. Dat is een ietsje verder dan we van tevoren dachten. Google Maps geeft een looptijd van veertig minuten aan. Met de metro hadden we het in de helft van de tijd kunnen doen, en met de warmte en bagage die we meenamen uit Praha was dat misschien een beter idee...
We checken in in ons Ibis-hotel in het stadsdeel Margareten, een behoorlijk eind van het centrum af, en daarom de toevoeging City in de naam wat mij betreft niet waard. Daarom kopen we alsnog een 72-uursticket voor Wien. Ik krijg daarna direct nostalgische gevoelens, want we moeten het kaartje zelfs nog afstempelen, en de stempelautomaat geeft nog een belletje bij het ontwaarden. De bovengrondse Weense metrostations zijn langs de oudste lijnen net kleine paleisjes. Hoewel de perrons midden in de bouwput van project U2xU5 duidelijk eens gemoderniseerd zijn, is het hoofdgebouwtje van station Pilgramgasse onaangeroerd:
Ons eerste ritje in de Weense metro eindigt bij het Karlsplatz, waarvan het bovengrondse gebouw ook al zo'n kunststukje van Otto Wagner is. Het plein is vooral een overstappunt tussen alle binnenstedelijke vervoersmodaliteiten, maar ook bezienswaardigheden als de Karlskirche liggen dichtbij:
Vanaf daar lopen we via de Kärntner Straße de stad in. Het is gezien we maar tweeënhalve dag in Wien hebben even zoeken waar we beginnen, en vanaf de Stephansdom lopen we een klein rondje binnen de Ring. Door de lange looptijd en het trage inchecken is het al drie uur als we de stad in zijn, waardoor we er goed aan gedaan hebben om een zo vroeg mogelijke trein uit Praha te pakken.
De Stephansdom bewaar ik voor de volgende dag qua foto's. Wel laat ik een fotootje uit de Peterskirche zien. Helaas waren we voor het mooie iets te laat, want het dagelijkse orgelconcert was net afgelopen:
Verder valt wederom op hoe schoon en opgeruimd de stad is vergeleken met Nederlandse binnensteden, zelfs rondom toeristische trekpleisters als de Pestsäule in de straat Graben:
Verder buiten het centrum vangen we ook al een kleine glimp op van de Votivkirche aan de Ringstraße, de grote driestrooks ringweg rondom het centrum. Auto's mogen hier alleen met de klok mee overheen rijden. Trams vormen de uitzondering en kun je hier ook in de tegenrichting tegenkomen. De kerk is in restauratie, dus heel dichtbij komen we niet:
Het is bij ons beiden een wens om de 'originele' Schnitzel Wiener Art te eten bij Figlmüller. Let goed op dit onderscheid, want een echte Wiener Schnitzel is bereid met veel duurder kalfsvlees. Het is in Duitsland en Oostenrijk zelfs bij wet verplicht om aan te geven dat de Wiener Schnitzel 'vom Schwein' is, of de schnitzel als 'Schnitzel Wiener Art' op de menukaart te zetten.
De schnitzels bij Figlmüller hebben de grootte van een uit de kluiten gewassen pannenkoek en het komt zodoende regelmatig voor dat gasten het gerecht niet helemaal op krijgen. Ze geven dan ook doggybags weg alsof het niets is.
Mij en mijn reisgenoot is het overigens wel gelukt om de lap vlees in één keer op te eten. Bespaar je de moeite om op de menukaart te zoeken naar bier. Dat verkopen ze niet, en zodoende maak ik kennis met Almdudler.We lopen na het eten nog een rondje voor de spijsvertering en gaan haar het Hundertwasserhaus:
Heel lang blijven we daar niet. De straat eromheen is een toeristenval pur sang, en heel veel dingen staan al op het punt te sluiten of zijn naar typisch Oostenrijks gebruik op zondag dicht. Dit is me eerder op de dag al een paar keer opgevallen. Vooral veel kleinschalige winkeltjes, maar ook supermarkten zijn op minder toeristische locaties dicht op zondag conform het beeld dat ik al ken uit de eerder bezochte gebieden in Oostenrijk, en de brede lunchpauze waarbij de winkel ook gesloten is, is zelfs in Wien schering en inslag.
Enfin, We laten de souvenirwinkeltjes hier links liggen en lopen via het Donaukanal naar het dichtstbijzijnde station van de U4, Schwedenplatz. We krijgen een ouderwetse Type U mee, waarmee de nostalgische gevoelens die ik na het stempelen al had nog extra versterkt worden:
Het leuke van deze originele metro's is dat de deuren nog een echte klink hebben waarmee je na een korte ruk eraan de deur opent, maar dan wel alleen de helft waarvan je de klink overhaalt.
De metro brengt ons naar de Pilgramgasse en we lopen zodoende ook terug naar het hotel.Maandag 28 augustus, Dag 6
We hebben er schijnbaar wel een neus voor om hotels in de buurt van railgebonden vervoer uit te zoeken
... De Ibis ligt met de achterzijde aan de metrolijn U4, maar wij slapen dit keer aan de voorkant. We hebben zodoende geen last van herrie dit keer.Ontbijt is bij hotels die onder Accor vallen meestal niet inbegrepen en kost in buffetvorm 15 euro per persoon. Dat vinden wij wat te gortig voor drie nachten. We lopen een ietsje naar het noorden en strijken neer bij de Backwerk, waar we nu met zijn tweeën voor hetzelfde geld ontbijten. Hierna nemen we de U3 vanaf het dichtstbijzijnde metrostation. Heel ver van het centrum zitten we niet af, want wij zijn zo in het centrum. Helaas treffen we niet de nieuwste treinen van het type X. We trappen de dag af met een beklimming van de Stephansdom. In de ruim 130 meter hoge toren kom je dan tot halverwege de toren op 67 meter hoogte en krijg je een fenomenaal uitzicht over de stad. Ook hier kijk je bij helder weer Slowakije en de uitlopers van de Alpen in:
Terug met beide benen op de grond vereren wij de Ringstraße voor het eerst met een langer bezoekje. De start ligt bij de Opera, waar ik wat OV vastleg, zoals oude trams en de Badner Bahn:
We wijken daarbij eerst nog even af van de Ring om van tevoren gereserveerde concertkaartjes op te halen bij de Karlskirche. Dit gaat dankzij Get Your Guide supermakkelijk. Binnen een minuut nadat we de beste man aanspreken hebben we de officiële kaartjes binnen. Elders zien wij nog meer verkopers die andere concerten proberen aan te smeren, maar zo opdringerig als rondom het Klementinum in Praha zijn de concurrenten van ons concert niet.
Op het Karlsplatz gaat nog wat stedelijk OV voorbij:
Daarna kan het wandelingetje over de Ringstraße beginnen. De brede trottoirs geven mij de indruk dat de stad al een poging heeft gedaan om het hier verkeersluwer te maken:
De meest statige gebouwen, zoals het Parlement, het stadhuis of het Burgtheater bevinden zich in de buurt van de net zo statige Hofburg, waaromheen de nodige parkjes zitten:
Het plein voor het stadhuis werd tijdens ons bezoek ontsierd door een jaarlijks terugkerend filmfestival:
We beraden ons op wat te doen in de middag (terwijl de PLUS mij probeert te bellen of ik dezelfde avond twee uurtjes kan bezorgen, terwijl mijn reistijd langer is dan de tijd die ik heb tot mijn begintijd en zelfs voorbij de eindtijd steekt
) en besluiten te lunchen bij een typisch Weens koffiehuis. De drie bekendsten zijn inmiddels sterk toeristisch geworden en vragen bijna Zwitserse prijzen. De kwaliteit van mijn Kaiserschmarrn en de Apfelstrudel van mijn reisgenoot is echter zeer goed. Na het afrekenen maak ik binnen nog een paar foto's, waar een van de obers bij mij een flirt met het vrouwelijke barpersoneel probeert uit te lokken. Hoewel er een paar knappe serveersters rondlopen in het sinds 1861 nagenoeg onveranderde koffiehuis, heb ik meer trek in ons middagprogramma. Het weer klaart op en zodoende kiezen wij voor een paar wandelingen door de Weense paleistuinen van Belvedere en Schönbrunn. Voor het binnenkijken in de paleizen betaal je entree, maar de tuinen zijn volledig gratis te bezoeken. We beginnen bij Belvedere, dat redelijk dicht bij Café Schwarzenberg ligt. Vraag me vooral niet wat voor zichtvervuiling er in de vijver drijft overigens
:
We lopen na het rondje door de tuinen van Belvedere naar het dichtstbijzijnde metrostation van de U4 en hierbij zet ik net buiten de tuinen een nieuwere tram op de foto. Het wagennummer kan bij liefhebbers van Donald Duck wat connotaties met andere vervoersmodaliteiten oproepen:
Het metrostation waar we opstappen is Stadtpark, dat ook al zo'n paleisje van Otto Wagner is, en is wat meer onaangetast dan station Pilgramgasse:
We reizen voorbij ons hotel naar de halte Schönbrunn, op vijf minuten lopen van de terreinen van het gelijknamige paleis. Dit complex is duidelijk groter dan Belvedere. Het zomerverblijf van de Habsburgse generaal mocht duidelijk niet minder bescheiden zijn dan dat van de Habsburgers zelf:
De nagenoeg symmetrische tuinen zijn werkelijk een schitterende plek om te wandelen. Door de oppervlakte spreidt het publiek zich redelijk en daardoor lijkt de drukte gigantisch mee te vallen:
In voorbereiding op het concert eten we vroeg en kiezen we voor een relatief snelle hap bij Vapiano. We gaan kort terug naar het hotel om op te frissen en we melden ons ruim op tijd bij de Karlskirche. We zijn helemaal klaar voor een avondje luisteren naar de Vier Jaargetijden van Antonio Vivaldi. Het is vanwege copyrights verboden om tijdens het concert foto's video's of geluidsopnamen te maken, maar ik vind dat dat dan juist afleidt van het schitterende optreden dat wordt neergezet. De uitvoering vindt gewoon plaats op de gebruikelijke orkestinstrumenten. Het orgel wordt niet gebruikt. Na afloop is de nacht gevallen over Wien en mag de kerk ook op de foto:
We bewaren een avondwandeling nog voor de laatste avond en gaan zodoende direct terug naar het hotel met de U4.
Dinsdag 29 augustus, Dag 7
Nu ik dit verslag schrijf, merk ik dat we relatief vlug door Wien heen zijn gevlogen in deze tweeënhalve dag. Dit is gedeeltelijk te wijten aan een klein stukje 'middelstekindsyndroom'. Ik kan deze zelf eraan gegeven term het beste uitleggen met de Moonlight Sonata van Beethoven. Dit klassieke stuk bestaat uit drie bedrijven, waarvan de eerste en derde de meeste bekendheid genieten, terwijl de tweede in principe net zo mooi klinkt. Wenen is net als Praag en onze derde bestemming een schitterende stad, maar we steken het meeste uitzoekwerk in de eerste en laatste bestemming, deels omdat daar makkelijk wat over te vinden is, deels omdat er in het geval van de laatste bestemming ook al wat meer vast staat waar we ons ontzettend op verheugen.
De tweede reden is dat het weer wat minder meewerkt op de laatste dag. Het is koel, bewolkt en van tijd tot tijd spettert het wat. We besluiten dan ook om een van de paleizen eens van binnen te bekijken. De keuze valt op Schönbrunn en we zoeken een Backwerk in de buurt op. Dat ligt bij het Westbahnhof.
Vanaf het Westbahnhof gaan we met de tram naar Schönbrunn. We kunnen niet direct naar binnen. We moeten formeel anderhalf uur wachten en lopen nog een ommetje door de tuin. In het paleis is foto's maken verboden, maar een fotootje van de tuin voor de ingang van de tentoonstelling kan nog wel:
Met de metro gaan we terug naar het centrum en lunchen bij de bakkerij in metrostation Karlsplatz. Daarna gaan we door naar het Prater, waar we gezien het begint te regenen een binnenattractie uitkiezen. Dit wordt een maquette van Wien in schaal 1:87, onder modelspoorders bekend als H0. Er zijn in zowel de attracties als het bezoekend publiek veel gelijkenissen met Miniworld Rotterdam, maar we zijn gelukkig niet de enige jongvolwassenen tussen de opa's en oma's met hun kleinkinderen.
Het overgrote deel van het Weense stadscentrum en de belangrijkste stations is goed herkenbaar:
We slaan het beroemde reuzenrad over en bewaren die voor een moment dat we mooier weer hebben als we in de toekomst nog eens naar Wien komen, maar het mag met beide benen op de grond wel op de foto:
Omdat het nog wat te vroeg is voor het avondeten lopen we nog een rondje door het Stadtpark en we bekijken het paleisje van de metro nogmaals:
Daarna lopen we verder de stad in en via de Hofburg komen we bij een gezellig Gasthaus uit voor het avondeten. Bij de Hofburg mogen nog wat bussen op de foto:
Zoals gezegd doen we na het avondeten nog een wandeling in het donker, waarbij we vanaf de Stephansdom via de Ringstraße weer teruglopen naar station Karlsplatz. De verlichting van de stad en zijn monumenten is schitterend:
Na de wandeling duiken we redelijk bijtijds onder de wol. De achtste dag is weer een reisdag en zodoende sluit ik dit deel hier af. We zitten inmiddels op tweederde van de reis, maar qua foto's pas halverwege
. In het slot gaan we met de Railjet dwars door Oostenrijk via een dwergstaatje naar het land van de tandradbaantjes, en komt ook de terugreis naar Nederland met de Nightjet aan bod. Ik kijk wederom uit naar jullie reacties en het derde deel volgt zo spoedig mogelijk. 
Die oude metro's met die hendels aan de deuren zijn echt pure nostalgie voor mij: op weg naar Bratislava kwamen we altijd met de ICE aan op het Westbahnhof en vervolgens moesten we met de U3 helemaal naar het eindpunt Simmering om de trein naar Bratislava te halen (die begon op wat destijds nog Südbahnhof heette en wat tegenwoordig het Hauptbahnhof is. Met de tram naar het Südbahnhof kon ook, maar was langzamer.) Of dat dan lukte was, mede door de vertragingen van DB+ÖBB, altijd spannend, en 's avonds ging de dienst altijd terug van een uursdienst naar een 2-uurdienst.
