Omdat we samen waren was het OV verkennen niet bepaald een doel op reis, even los van het feit dat er al zo veel aan cultuur te zien is. Op Sicilië hebben we ons ook grotendeels verplaatst per huurolieslurper omdat zeker de afgelegener delen gewoonweg niet bereikbaar zijn anders. Toch heb ik zo nu en dan een los plaatje geschoten die ik wel even wilde laten zien.
Eerst maar eens even de aankomst per ketterbak op Roma-Fiumicino. Na een uurtje of 3 lopen vanaf Terminal 1, waarbij de borden je gek genoeg naar buiten leiden en je uiteindelijk alleen met 1 lift de corridor naar het treinstation in kunt komen met een enorme rij dientengevolge, kom je bij het treinstation van de luchthaven. Elk half uur vertrekt er een S-Bahn (FL, Ferrovie Laziali) en elk half uur een non-stop trein naar Roma Termini (14.- per enkele reis).
Ons onderkomen lag bij station Giulio Agricola aan metrolijn A. De lijn komt uit de jaren 1980 en dat is goed te zien door de wat plompe en donkere stations, versterkt door de alom aanwezige oranje kenkleur van deze lijn. Het materieel is dan wel weer vrij modern. De metro rijdt net als de trein links en, zoals vrij gebruikelijk op Zuid-Europese netwerken, op bovenleiding.
Er ligt een busstation bij het enorme monument voor Vittorio Emmanuele, in het zuiden van de binnenstad.
Heel metrolijn A gaat in verband met modernisering elke zondag- t/m donderdagavond om 21 uur dicht. De sporen worden met een tempo van 70 meter per nacht vernieuwd, en ook een aantal stations zijn opgeknapt met lichtere kleuren en bewegwijzering. Het betekent wel dat een volledige metrolijn dwars door de stad elke avond verbust moet worden, en dat is geen kattepis in het drukke en chaotische Rome. Wij besloten op Termini ons niet op de overvolle (niet gelede!) bussen te storten, maar om te reizen met een krakkemikkige ouwe 'snel'tram, de Roma-Giardinetti-lijn. Sinds de verlenging van metrolijn C is de sneltram ingekort van Giardinetti naar Centocelle maar de naam is gebleven. Met stukjes lopen en een bus kwamen we alsnog thuis.
Na een aantal propvolle dagen werd het tijd om door te reizen. Met de trein weer naar de luchthaven, vanaf het enorme kopstation Roma Termini. Die naam komt van oude thermen (van Diocletianus, u weet wel), en niet zoals je zou vermoeden van 'terminus', eindpunt.
Op de luchthaven bleek er trouwens wel degelijk een directe corridor uit Terminal 1 naar het treinstation. Zucht.
Op Sicilië huurden we een olieslurper en verbleven we de eerste vijf nachten in Trapani, een leuke stad aan de westpunt. Trapani heeft diverse veerverbindingen naar eilandjes en zelfs Tunesië, dat hier aan de overkant ligt (te ver om te kunnen zien). Trapani heeft ook een treinstation met ongeveer een uursdienst naar Castelvetrano en drie keer per dag naar Palermo. Er was tot 2013 een rechtstreekse spoorlijn naar Palermo maar die is opgebroken. Geen idee of ze er nog eens wat mee gaan doen.
Afgelopen donderdag reisden we met de olieslurper door naar Pozzillo, een klein dorpje ten noorden van Catania. We hadden intussen al door dat Italianen niet kunnen autorijden. Geen richting aangeven, stopborden en eenrichtingsverkeer negeren, plotseling links af slaan, compleet ontbrekende belijning, óf veel te snel rijden óf veel te langzaam, een tussenweg is er niet, gevaarlijk inhalen, eventueel via de rechterkant, en dat alles ook nog in krappe straatjes en bochten. De ringweg van Palermo is dan ook de hel op aarde: de snelweg wordt hier een autoweg van twee, drie of vier stroken (geen idee want amper zichtbare belijning), vol uitritjes, inhalende vrachtwagens, slakken op links en zelfs twee voetgangersoversteekplaatsen. Vriendlief en ik hebben hem allebei gereden (ene heen, ander terug) en zonder al te grote zenuwinzinking overleefd, je gek laten maken is wel het laatste dat je moet doen.
De tocht voerde ons verder door het dorre en bergachtige binnenland, en vlak voor Catania zagen we een grote spoorvernieuwing. Het enkelsporige lijntje van Catania naar Palermo wordt geüpgradet naar een dubbelsporige minder bochtige lijn.
Na deze avonturen besloten we ons bezoek aan Catania met de trein te gaan doen, we wilden echt niet met de auto Catania in.
Dus waren we vrijdagochtend op het stationnetje van Guardia-Mangano-Santa Venerina te vinden. Zonder kaartautomaat.
We zochten in de trein de conducteur op om een kaartje te kopen en mochten voor het astronomische bedrag van 3,70 mee naar Catania. De lijn heeft veel tunnels door de rotsachtige kuststrook.
Treintje op Catania Centrale. Ik heb niet opgezocht wat voor ding het is, maar je ziet ze heel veel.
Stationsgebouw.
Catania heeft ook een metrolijntje dat elk kwartier rijdt, maar die heb ik niet gezien, evenmin als de Circumetnea-treintjes. We hebben een grote dagvullende wandeling door het centrum gemaakt, en ik kan zeggen dat ik nog nooit een stad heb gezien met twee zo uiteenlopende gezichten door elkaar. Waar de ene straat mondain is, met luxe winkels, veel toeristen, heerlijk eten en prachtige barokke gebouwen, sla je een hoek om en ineens is het grauw, vervallen, en vies van afval. In de stationsbuurt staan 's avonds de dames op de hoek van de straat naar je te lonken.
Wat ik óók heb gezien is een voormalig BN'er die een nieuwe carrière heeft gevonden, en als ALIB op het DRIS-paneel staat.
Voor een grote stad als Catania gaan er maar bijzonder weinig treinen. Twee hiervan zijn zelfs nog SEV-bussen.
Op zondag zagen we vanaf het strand in het prachtige Taormina nog een trein op weg naar Messina langs komen.
Taormina is een erg mooi, maar enorm toeristisch stadje aan zee. Het centrum ligt op een 200 meter hoog plateau, en een kabelbaan neemt je mee daar naar toe. Het bijzondere is dat dit twee sets van vier gondeltjes zijn aan weerszijden van de baan. Eén grote gondel zal wel niet hebben gepast (of dit was goedkoper).
Tot zover de OV-foto's die ik in Italië heb gemaakt. Wij danken U weer voor de aandacht!
Als besluit toch nog even twee foto's vanuit de ketterbak van Milaan naar Amsterdam die ik jullie niet wilde onthouden. Want zeg nou zelf, zulke prachtige uitzichten heb je niet vanuit de trein.
