Deel 2 (woensdag)
Over dit verslag
Maandag 23 september moet ik mijn definitieve scriptierapport inleveren, maandag de 30e is mijn afstudeerceremonie. In die week ertussen hoef ik vrijwel niks meer te doen. Geheel toevallig valt precies in die week de roemruchte tweejaarlijkse Innotrans-spoorbeurs in Berlijn, waar ik veel over gehoord heb en best nieuwsgierig naar ben. Logisch gevolg: na het inleveren van mijn scriptie trakteer ik mezelf op een tripje Berlijn!
Dinsdag heen, woensdag en donderdag op de beurs, vrijdag terug. De reis zal ik gaan doen met – mijn eerste – Deutschlandticket, want a) het is veel goedkoper dan tickets met IC’s en ICE’s, b) de IC Berlijn rijdt toch niet die dagen wegens werkzaamheden rond Hengelo en Rheine, en vooral c) ik houd zo mogelijk nog meer van avontuurlijke treinreizen dan van de bestemming zelf. Onderweg komt er meer dan genoeg van dat avontuurlijke terecht, dus gaat al gauw mijn schrijfdrang kriebelen. Ziehier, in vier delen, het reisverslag van mijn eerste Innotrans en mijn eerste Deutschlandticket
Dit is dag 3 en deel 3: mijn tweede dag op Innotrans.Voor verwachtingsmanagement: de foto's die ik toevallig heb gemaakt met mijn slimfoon zijn vooral ter illustratie van het verhaal. Je leest dus een woordverslag met wat beelden, geen beeldverslag met wat woorden
De treinreis samengevat
Donderdag
- Spoiler: show
De forenzenreis naar Berlijn
Mijn wekker van 6:25 uur vervloekende sta ik op, want het moet eigenlijk wel. De laatste bus van de ochtend naar het station gaat namelijk alweer om 7:15 – het OV is hier nogal op de schoolgaande jeugd ingericht – en om nou een klein halfuur te gaan lopen langs provinciale wegen waar ik gister had gezien dat er flink werd gescheurd, nou nee bedankt… De ontbijttijden waren me niet helemaal duidelijk: de receptioniste gisteravond zei dat het (voor mij inbegrepen) ontbijt om 6:30 begon, volgens de brochure bij de receptie is het echter pas 7:00 start, waarmee ik de bus waarschijnlijk zou missen. Gelukkig, wanneer ik om 6:45 in de ontbijtzaal kom, is ‘ie al beschikbaar. Gauw werk ik een broodje kaas, een yoghurtje en een sinaasappelsap naar binnen en begeef ik me naar de halte.
De receptioniste van de ochtend had na mijn navraag over de betrouwbaarheid van de bus nog vriendelijk aangeboden om me naar het station te brengen indien ‘ie niet zou komen opdagen, maar die vrees blijkt ongegrond: netjes op tijd komt ‘ie, vol met schoolkinderen, voorrijden. Bij het schoolcomplex even verderop, waar we gisteren op de heenrit niet langs waren gereden (ze hebben hier nogal wat routevarianten), stroomt ‘ie dan ook vrijwel helemaal leeg, en ben ik op één na de enige overblijvende reiziger naar het station. Neustadt(Dosse) ligt aan de hoofdlijn Berlijn-Hamburg, waardoor er normaal de nodige treinen met 200 km/u voorbij sjezen (nu niet, want er zijn achter Wittenberge langdurige werkzaamheden van het kaliber Generalsanierung). Daarvoor is de perronrand grotendeels afgeschermd met hekken met een boodschap dat je de perronrand enkel mag betreden wanneer een trein erlangs stilstaat. Solide goedkope oplossing, allicht praktischer dan alle tussenstations twee zijsporen geven à la Dronten.
25. Hekje.
De treinrit door het regenachtige Brandenburg richting de hoofdstad verloopt rustig. Pas in Nauen en vooral Falkensee wordt het pas echt ochtendspitserig druk en met volle gangpaden rijden we Berlijn binnen. Ruim op tijd had ik een melding in de DB-app gekregen dat mijn aansluitende S-Bahn in Spandau richting de Messe uitviel; de eerstvolgende zou pas tien minuten later gaan, en ik gokte dat die wel flink druk zou worden. Zodoende blijf ik zalig rustig zitten tot Zoologischer Garten, waar ik bij een biowinkel een hartig broodje en wederom een nogacroissant (het lijkt wel een trend hier) haal alvorens de S-Bahn terug richting de Messe te pakken. Er zit nogal wat vertraging op de lijn en het perron staat vol, en dat is niet alleen omdat een deel is afgezet wegens bouwwerkzaamheden.
De eerste S-Bahn naar Messe Süd is afgeladen vol met volk dat gezien hun nette klederdracht onderweg is naar Innotrans; logisch, de rit sluit perfect aan op de openingstijd van de beurs. Aanvankelijk denk ik ‘ik laat ‘m wel schieten en wacht op de volgende’, maar tijdens de relatief lange haltering komt er toch een redelijk leeg balkon vrij en denk ik mijn kans schoon te zien. Helaas, ik ben niet de enige met die gedachte, en binnen enkele seconden vind ik mezelf samengedrukt met andere nieuwe instappers. Half onder iemands oksel reizen vind ik allesbehalve een pretje, dus bij de eerstvolgende halte – Savignyplatz – houd ik het railgebonden sardienenblik voor gezien en stap weer uit. Daar spot ik nog net de staart van de karakteristieke Snälltaget-nachttrein uit Stockholm. De volgende rit gaat naar Potsdam en buigt zodoende af vlak voor Messe Süd, dus die laat ik aan me voorbijgaan. De rit erna – met interval van slechts een minuutje of twee, dankzij filerijden – is nog voller dan de eerste waar ik in stond, dus ik pas ook. Die daarna is heerlijk rustig, maar gaat slechts tot Charlottenburg – de eerstvolgende halte. Nou ja, dan ben ik tenminste één halte verder gekomen. De volgende rit die wél doorrijdt is opnieuw ram- en ramvol, die daarna is rustiger maar gaat weer naar Potsdam, maar nu ben ik het wachten wel wat beu dus neem ‘m één halte verder tot Westkreuz. Daar sponsor ik een winkeltje op het perron om nog één laatste keer te bunkeren: twee hartige broodjes en een ijsthee, zeker genoeg maagvulling om het een aantal uur uit te houden op Innotrans met z’n culinaire hoofdprijzen.
Rustig beginnen nu...
De looproute van station naar ingang is nog even lawaaiig, onaantrekkelijk en gevaarlijk als gisteren, ook nu ik één stoplicht oversla door om te lopen via een voetgangersbrug aan de buitenzijde van één van de verlaten beurshallen. Overigens ben ik van mening dat die voetgangersstoplichten die maar 3 seconden groen geven terwijl je 10 seconden nodig hebt om over te steken verwoest moeten worden. Bij de beursingang komt net een brandweerauto met sirenes en zwaailichten aanrijden; wat er aan de hand is, geen idee, maar voor beursbezoekers worden geen blokkades opgeworpen, behalve de gebruikelijke halfslachtige tassencontrole dan.
26. Ter impressie van de grootte van Innotrans: dit zijn alle stands op één verdieping in één van de 28 hallen.
Nu ik vlak na openingstijd al binnen ben, is het een stuk rustiger, maar dat heeft ook een keerzijde: hoe minder bezoekers, hoe groter de kans dat ik geënterd word. En ja, binnen vijf minuten duwt een Japanner in kartonnen samuraikostuum me een foldertje en een handdoek in handen en probeert erg opdringerig me die handdoek aan te smeren via het “gratis” (?) “innovatieve” (??) digitale ticketverkoopsysteem dat ze promoten. Ik kan ‘m gelukkig afwimpelen en ontvluchten; houdoe en arigato!
De kraam even verderop van HaCon (inmiddels overgenomen door Siemens), de ontwikkelaars van reisplannersoftware Hafas, is wat leuker. Daar vertellen ze me dat hun eerste reisplanner ooit op twee floppydisks is ontstaan, en DB hen voor gek verklaarde toen ze beloofden een reisadvies binnen 5 à 10 minuten te kunnen genereren; de meeste tijd zat ‘m dan nog in het zoeken welke van de twee floppy’s wanneer nodig was. Geen idee of het een echt verhaal of een primatensandwich is, maar grappig klinkt het wel.
Even later kom ik de opstelling van Siemens tegen, en daar sta ik wel even van te kijken. Gróót! Indrukwekkend! Gooi de superlatieven er maar tegenaan, ze hebben enorm uitgepakt voor Innotrans, met een heleboel schermen, projecties, zelfs een paar spoorgerelateerde games. Ik haak zelf aan bij een kleinschalige (privé?)presentatie over CAHSR, de hogesnelheidslijn in aanbouw tussen Los Angeles en Las Vegas. Ik weet nou niet of ik het koddig of treurig moet vinden dat die HSL enkelsporig wordt aangelegd omdat de middenberm van de snelweg waarin ‘ie wordt gebouwd nu eenmaal niet meer plaats heeft :’) Vlak naast Siemens is ook een paviljoentje van Mongolië (of was het Kazachstan?), waar bezoekers af en aan zich laten fotograferen naast twee mensen in schitterende klederdracht.
27. Wat een drollige naam voor een trein.
Toch even netwerken
Per toeval loop ik kort achter elkaar mijn stagebegeleider en afdelingsleider tegen het lijf. Niet veel later beland ik – oprecht toevallig rond lunchtijd – bij de stand van mijn stagebedrijf waar ik m’n scriptie heb geschreven, en tot mijn verrukking mag ik daar wat meesnoepen van pastel de nata en andere lekkernijen terwijl ik mijn kermende voeten wat rust gun. Ondertussen praat ik bij met wat collega’s die daar het bedrijf vertegenwoordigen en terloops knoopt het opperhoofd van de Nederlandse tak nog een praatje met me aan.
Vlak na die welkome pauze beland ik bij een voor mij erg interessante kraam: die van CPK, het Poolse megaproject om een nieuwe luchthaven met logistiek centrum nabij Warschau en een Y-vormige hogesnelheidslijn aan te leggen. Blijkbaar zijn ze tegelijkertijd bezig om een klokvaste dienstregeling in Polen op hoofdlijnen voor te bereiden. Ik blijf er een hele tijd hangen voor een uitgebreid gesprek met iemand van het project. Hij lijkt nogal enthousiast over mijn interesse, want wanneer ik uiteindelijk aanstalten maak om te gaan vertrekken, laat hij me niet ontkomen zonder een uitgebreide goodiebag met onder meer een compleet boek over de Poolse visie op de ontwikkeling van een goed spoorsysteem, en handenvol obscure karamelsnoepjes. (Die snoepjes smaakten overigens niet best, dus wie weet probeerde ‘ie ze zo te lozen
) Zal ik toch maar eens m’n Pools gaan oppoetsen en gaan solliciteren?
28. Een mock-up van de nieuwe S-Bahn-stellen voor München.
Om 15:40, met nog twintig minuten ‘vrije uitloop’ over, is een heuglijk moment aangebroken: het is me gelukt om álle hallen te bezoeken! In elke hal en op elke verdieping heb ik daarmee alle stands bezocht die me interessant leken. Ik had woensdagochtend echt niet verwacht dat dit me zou lukken. Enige jammere is dat ik alle lezingen, bijeenkomsten en dergelijke heb genegeerd; als ik mijn Innotransbezoekje zou overdoen, zou ik wel tenminste eerst checken of daar iets bijzonders tussen zat. Afijn, ik trakteer mezelf op een crêpe met aardbeienjam in een relatief rustige vleugel van het beursterrein. Vijf euro voor een best grote, smakelijke en goed vullende crêpe, dat is de beste deal die ik de hele beurs heb gezien!
Na een rustpauze voor m’n zielige voetjes waarin ik de crêpe probeer op te peuzelen zonder de jam te morsen of m’n mond te verbranden, breng ik een allerlaatste bezoekje aan SMA+ (ontwikkelaars van dienstregelingssoftware) om toch nog een papieren versie van de Zwitserse ‘sigarenzak’ (spoorkaart die de lijnvoering en klokvaste dienstregeling weergeeft) mee te snaaien. Dan toog ik naar de borrel, waar ik dankzij mijn lange pauze
Een avondje (onder)uitgaan
Aan het einde van de borrel, inmiddels al een eind na de publieke sluitingstijd van de beurs, ga ik met een groepje mee naar het volgende feestje. Dat is niet heel moeilijk te vinden, gewoon op de harde muziek af gaan! Het feestje in kwestie heeft een liveband die allerlei mashups van ABBA met andere nummers speelt en zingt, en gratis currywurst waarbij ik in de commotie en mijn vermoeidheid per ongeluk ja zeg tegen een beste portie chilipoeder. (Ik houd niet van pittig!
) Het is er ontzettend dringen en daar zijn zowel mijn groepsgenoten als ikzelf niet van gecharmeerd, dus we zetten koers naar het centrum om daar fatsoenlijk te gaan avondeten.Op Hauptbahnhof gaat de groep zonder mij alvast vooruit om een restaurant te zoeken, want ik ga gauw inchecken bij het IntercityHotel strak naast het station. De incheckterminal slikt m’n code niet, dus probeer ik ’t maar bij de balie, waar de medewerker duidelijk geen actieve herinnering heeft aan het lesje basishygiëne tijdens z'n opleiding: hij hoest volop erop los, onbeschaamd zonder ook maar iets voor z’n mond te houden. Tenminste doet hij een halve poging om me niet vol in m’n gezicht te hoesten; tja, het is iets, maar nog altijd niet het meest smakelijke welkom in wat zo’n goed hotel scheen te zijn. Over mijn kamer heb ik helemaal niks te klagen: die is op de zesde verdieping, en voor mij belangrijk: mét uitzicht op de hoge perrons van het Hauptbahnhof! Vooral de S-Bahn rijdt onder mijn neus af en aan.
29. Ook de ODEG laat zich zien onder m’n hotelkamerraam.
Speaking of the devil, die S-Bahn moet ik maar eens gaan halen. Na een korte rustpauze en opfrisronde wandel ik terug naar het station om de groep weer op te gaan zoeken, die is neergestreken bij de Hackescher Markt. Wanneer ik het Hauptbahnhof binnenwandel via de hoofdingang, blijkt daar net een oudere man achterover van de roltrap gekukeld. Hij ligt roerloos maar bij kennis halverwege de stilstaande roltrap, omstanders hadden de noodstop al ingedrukt en zich over hem ontfermd. In de S-Bahn oostwaarts is er ook al iemand met wie het niet helemaal lekker gaat: hij is wild aan het zwaaien en zwalken op het achterste balkon van mijn treinstel. Wel is hij opvallend geluidloos, maar dat weerhoudt enkele vrouwelijke medereizigers er niet van toch maar een stuk verder naar voren te verkassen.
We eten bij Peter Pane; komt ‘pane’ van ‘brood’, of is de naam gewoon bedacht om copyright op de naam ‘Peter Pan’ te vermijden? Linksom of rechtsom, de burgers (met stevig vega-aanbod!) en frietjes zijn heerlijk en de bediening is heel leuk en vlot. De bedrijfsnaam wordt eer aangedaan op het toilet, waar over luidsprekers een vaderlijke stem Peter Pan voorleest in het Duits. Ook weer een ervaring die geen van ons vanochtend had kunnen voorspellen. De halve groep taait af na het eten, met de andere helft sjok ik nog over het Museumsinsel langs de fraai verlichte Berliner Dom en belanden we uiteindelijk in een forse boekwinkel, waar we elk in ons eigen genre rondneuzen. De vermoeidheid begint nu wel echt toe te slaan – het is dan ook al half twaalf – dus houden we het na niet al te lange tijd echt voor gezien en scheiden onze wegen. Eenmaal terug op mijn hotelkamer besluit ik mijn wekker toch maar om 9:00 te zetten – de laatste ‘optimale’ reisoptie met een spitstrein Münster-Gronau die me een halfuur sneller thuis kan brengen – in plaats van de oorspronkelijk geplande 7:00 voor de voorgaande ‘optimale’ reisoptie; ik heb flink behoefte aan slaap. Er ligt een lange dag met een stevige terugreis voor de boeg!
30. Mijn kamer in het IntercityHotel Berlin Hauptbahnhof (de volgende ochtend).
Benieuwd naar het slot, over mijn lange terugreis naar Nederland met een tros regionale treinen? Deel 4 is hier verschenen!