Caspar en Dexter op rondreis door Roemenië en Moldavië 1
Geplaatst: ma 15 apr 2013, 18:47
Caspar en Dexter op rondreis door Roemenië en Moldavië 1
Een kleine maand terug zijn we dus 12 dagen op pad geweest door Roemenië en hebben dit keer ook Moldavië bezocht.
Waarom alweer naar Roemenië? Omdat ik het het meest diverse land van Europa vind, waar zo veel leuke, bijzondere en lachwekkende dingen mee te maken zijn. Ik krijg er nooit genoeg van in ieder geval.
Helaas blijkt er met mijn eigen fototoestel wat aan de hand te zijn, waardoor mijn foto's nogal overbelicht zijn.
De onderstaande foto's zijn voornamelijk van Dexter's toestel afkomstig.
Om te beginnen de afgelegde route van de reis:
De rode lijnen hebben we per spoor afgelegd, en de paarse per bus.
De reis begon met een vliegreis naar București, vanwaar we met de Express bus van de RATB naar het Gara De Nord gingen.
De volgende ochtend stonden we vroeg op, want het plan was om met IR 1632 van 8.30u uit București Nord te vertrekken naar Constanța, een grote havenstad gelegen aan de Zwarte Zee.
Een paar bussen en een tram op zondag ochtend nabij het Nord station.
Trein IR 1632 is zojuist binnen gekomen vanuit Oradea. Aangezien București Nord een kopstation is, komt er aan de voorzijde een nieuwe loc voor vertrek. Tevens blijven de 3 rijtuigen direct achter deze loc achter in București, aangezien het nacht/slaaprijtuigen zijn. Wat overblijft zijn de zitrijtuigen waar wij in plaatsnemen.
Sinds een paar jaar is de doorgaande lijn tussen București en Constanța flink gemoderniseerd, en kan er overal, met uitzondering van twee bruggen 160km/u gereden worden. Tevens zijn de meeste stations voorzien van inhaalsporen zoals je op deze foto kan opmerken. Er is echter een grote stoorzender; koperdiefstal langs het gehele tracé.
Er worden per dag gemiddeld 5 meldingen gemaakt van diefstal langs het 225 kilometer tellende tracé, dat zijn er zo veel dat het herstel ervan in een lager tempo gaat dan het stelen. Dit heeft helaas tot gevolg gehad dat onze trein (net als alle andere treinen het afgelopen jaar) over deze 225 kilometer een vertraging opliep van ongeveer 100 minuten. Wat op deze foto zichtbaar is, is dat de treindienstleider ter plekke de machinist een aanwijzing geeft, waarmee ie door een aantal rode seinen mag rijden tot het eerst volgende bediende gebied, om daar weer een nieuwe aanwijzing te krijgen. De sneltreinen moeten dus ongeveer om de 10 kilometer stoppen, en rijden bijna alle seinen op de route stoptonend voorbij. Pas als de trein binnen is gekomen op het volgende bediende station, kan er weer een trein over het zelfde spoor vertrekken op het vorige station. Zodoende gaat er een hoop capaciteit verloren.
Het is de bedoeling dat voor het zomerseizoen aanbreekt deze problemen verholpen moeten zijn, en de badgasten zonder vertraging naar het strand kunnen reizen.
Onderweg gaat de trein een grote brug over, met eronder de Donau, hier bij Cernavodă.
Aankomst van IR 1632 in Constanța.
Motorwagens uit de jaren 30 en 40 van de Roemeense firma Malaxa. Vanuit hier rijden ze naar Mangalia, wat een grote badplaats is aan de Zwarte Zee.
Een trein naar București wordt het station ingeduwd, dit rijtuig is een voormalig Duits IR rijtuig zoals wij die hier ook hebben gehad.
Even later staat de trein vertrek voor gereed langs het perron.
Wij wandelen het station uit richting de bushaltes, en dan zie je dit op het plein voor het station.
Constanța had een uitgebreid tramnetwerk wat vrij recent is verdwenen. In de stad is op het oog niets meer waar te nemen daarvan, we zijn geen enkel stukje spoor of wat dan ook tegen gekomen. In ruil voor die trams zijn er nieuwe bussen gekomen, zoals deze. Deze bus is ongeveer 5 jaar oud.
Een bus van de generatie daarvoor.
Helaas stelt het interieur van de nieuwe (gele) bussen mij teleur, en ziet het er niet echt uit alsof het pas 5 jaar oud is.
Straatbeeld in het oude centrum van Constanța. Nadat we de aandacht hadden getrokken als toerist met foto camera speelden ze daar handig op in om meteen even een paar LEI's los te peuteren bij ons, maar dat deden we niet.
De stad ligt aan de zee, blijkbaar is het toegestaan met de auto het strand op te rijden hier.
Het oude casino aan de zee.
Na wat busritjes die we door de stad aflegden, kwamen we weer langs het station.
Wat werktreintjes...
Dexter en ik wilden wel eens gaan kijken in Mamaia, de duurste badplaats van Roemenië, waar ze zelfs een kabelbaan hebben aangelegd die boven de hele boulevard loopt. We zagen een bus met bestemming Maritimo, die volgens de route kaart ook die kant op zou gaan. Helaas zaten we fout. Wat blijkt? Maritimo is een enorm groot winkelcentrum ergens aan de rand van de stad met allemaal megastores etc.
De volgende dag zijn we op pad gegaan richting Tulcea, een stad die is gelegen aan de rand van de Donau delta.
Om daar te komen hebben we gekozen voor de bus. Deze was van de firma Trace Trans;
Hier ons busje halverwege de reis, te Babadag.
Onderweg wordt een paar keer het spoor gekruist, hier een defecte overweg; de spoorboom zit er niet meer aan.
Na een rit van iets meer dan 2 uren kwamen we aan in Tulcea, en zijn we naar het hotel gelopen.
Dat lag vrijwel direct naast het bijzondere stationsgebouw:
De inrichting van de stationshal was ook bijzonder met visnetten en planten overal.
Stadsbus in Tulcea.
Tulcea is dus een stad gelegen aan de Donau, en bij het begin van de delta daarvan. Helaas was het nu laagseizoen, waardoor er geen groepen waren die excursies gingen ondernemen om ons bij te voegen.
We zijn over de kade langs het water gewandeld en zagen daar wel deze veerboot liggen:
Op de pont zijn de kaartjes van het openbaar vervoer van de stad geldig, alleen moet je opletten dat je de speciale kaartjes voor de pont zelf uit het automaat/kassa haalt, want die zijn wat goedkoper. Het afstempelen ervan kan op de pont zelf.
Tulcea vanaf de Donau.
Het na-transport aan de overkant...
Aan de overkant waanden we ons in een heel andere wereld, het platteland van Roemenië.
Hier waren geen verharde wegen weer, maar was alles stoffig en stil.
Paard op de weg.
Een akkertje.
Na een wandeling was het tijd om even het dorpscafé in te duiken. Niet te veel drankjes gedronken, anders zou de terugweg nog wel eens een natte kunnen worden.
In het café kwam ook de schipper van de pont even aanschuiven, hij zei dat ie de broer was van de uitbater van het café.
Een van de twee personeelsleden van de pont over de Donau. Voor het bedrag van 10 LEi (2,20€) mochten we naar de overkant, foto's maken en zelf even aan het roer staan. Natuurlijk niet echt officieel, maar leuk was het wel.
Stadsbusje van Tulcea.
Oude stoomloc bij het station.
De volgende dag besloten we naar het gebouwtje te lopen waarvan we dachten dat de lokale treindienstleider zou zitten.
Na een gesprekje aangeknoopt te hebben in ons beste Roemeens en wat handen en voeten werk, kregen we een uitgebreide demonstratie van hoe alles daar werkte.
Na een kwartiertje kwam de stoptrein vanuit Medgidia binnen.
Daartoe moest natuurlijk eerst de overweg gesloten worden...
Even later was daar dan inderdaad de trein.
Het tableau van de verkeersleiding van Tulcea.
Rest van de werkplek daar.
Nadat alle reizigers uit de trein waren gestapt, moest de trein worden gerangeerd naar de werkplaats.
Dat vergt natuurlijk het nodige handwerk... Daarna werden er nog wat wissels omgegooid.
Daarna kon de trein vanuit het station oprijden naar de remise.
En hier staat ie in de remise. Het aantal treinen dat hier op deze manier wordt afgewerkt zijn er 13 per dag, dus dat valt nog wel te doen.
Vervolgens zijn we naar het busstation gegaan, om vanaf daar de bus te pakken naar Brăila
De weg was erg slecht, dus we deinsden op en neer in de bus, alsof we op een boot stonden met flinke golfslag.
Even later ging het busje dan ook daadwerkelijk het water op:
De pont tussen Smardan en Brăila, over de Donau. Het wachten, het oprijden, de oversteek en het afrijden duurde bij elkaar een goed uur... Iedere centimeter op de pont werd benut, de deuren van het busje zouden volgens mij niet eens meer open kunnen, doordat er aan beide zijden een voertuig stond.
We werden afgezet op het station van Brăila.
Vertrekstraat van dit station.
Station Brăila. In Roemenië loopt het project Eurogari, wat inhoudt dat er een hele trits aan middelgrote stations aangepast gaan worden aan de Europese normen. Brăila is daar dus eentje van.
Hieruit blijkt wat mij betreft: Wat een beetje verf al niet kan doen!
Werktreintje.
Kaart automaat voor het stadsvervoer. Nadat we een paar kaartjes eruit hadden getrokken, zijn we met de tram op pad gegaan. Op dit moment is het tramnet van Brăila een flinke metamorfose aan het ondergaan, waardoor er een paar lijnen niet worden gereden. Wat wel wordt gereden is een lijn die tot ver buiten de stad komt, en naar het Lacu Sărat gaat, een heilzaam meer buiten de stad.
Hier een tram bij de halte Remise, waar we moesten overstappen voor het Lacu Sărat.
Nog een tram.
Waar nog niet is gemoderniseerd, ligt het spoor er tamelijk slecht bij.
Zie ook deze foto...
De tram gaat door landelijke gebieden, echt een aanrader voor wie eens wat bijzonders wilt meemaken!
Halte Lacu Sărat, het is net een klein station van een of andere buurtspoorweg.
Tram lijn 24 terug richting Remise.
Zelfde tram bij de Remise. Helaas gaat deze lijn in de winter maar 1x per uur...
Dit is dan de remise, helaas mochten we het terrein zelf niet op. Echter, nadat we een praatje hadden aangeknoopt met de portier daar, kwam de op de terugweg ineens de trambestuurder van de tram richting centrum op ons af, en nodigde ons uit in zijn cabine. We zijn de lijn die hij reed helemaal meegereden, tot het eindpunt en daarna weer terug tot het centrum.
Deze tram werd onderweg gepasseerd. De bestuurder was vol lof over de ex-Rotterdam trams in Brăila, deze zijn volgens hem het beste onderhouden en rijden het lekkerst.
De cabine van de tram, in dit geval eentje afkomstig uit Wenen.
De tram op het eindpunt van de lijn. De trambestuurder vertelde ronduit over zijn werk. Hij gaf aan slechts iets meer dan 200€ per maand te verdienen, en in zijn hele leven (is nu 46 jaar) slechts 2x op vakantie te zijn geweest, omdat vaker op vakantie gaan niet te betalen was. De laatste keer was eind jaren 80 in Oost Berlijn voor hem. Tevens vertelde ie dat de tram zo ongeveer onderaan de rang staat in het verkeer, en dat auto's hem nooit voorrang verlenen daar. Na een dag werken zit ie met hoofdpijn thuis door alle verkeer. Het viel mij inderdaad op hoe roekeloos het verkeer voor de tram langs schoot soms. Verkeerslichten zijn daar (nog) bijna niet.
Een stadsbus in Brăila. Doordat de bussen zo kort zijn, en de stad best groot en druk, was het loeidruk en krap in het busje.
5 meter hoge ''horloge'' in de stad.
Sfeerplaatje van het verrassend mooie oude centrum van Brăila. Langs deze straat zijn ook wat restaurants te vinden, waar we zijn neergeploft 's avonds. Omdat ik eens wat anders wilde bestellen dan de bekende namen op de menukaart koos ik voor de Ciorbă de burtă, en heb ook een aardige poging gedaan hem helemaal op te eten. Na 3/4 kreeg ik het niet meer weg. Bij navraag aan de ober bleek het om een soep te gaan die was gevuld met repen koeienmaag.
Wat was dat vlees taai/glibberig en vreemd om te eten...
Hierbij sluit ik dit deel van het reisverslag af...
Wordt vervolgd!
Een kleine maand terug zijn we dus 12 dagen op pad geweest door Roemenië en hebben dit keer ook Moldavië bezocht.
Waarom alweer naar Roemenië? Omdat ik het het meest diverse land van Europa vind, waar zo veel leuke, bijzondere en lachwekkende dingen mee te maken zijn. Ik krijg er nooit genoeg van in ieder geval.
Helaas blijkt er met mijn eigen fototoestel wat aan de hand te zijn, waardoor mijn foto's nogal overbelicht zijn.
De onderstaande foto's zijn voornamelijk van Dexter's toestel afkomstig.
Om te beginnen de afgelegde route van de reis:
De rode lijnen hebben we per spoor afgelegd, en de paarse per bus.
De reis begon met een vliegreis naar București, vanwaar we met de Express bus van de RATB naar het Gara De Nord gingen.
De volgende ochtend stonden we vroeg op, want het plan was om met IR 1632 van 8.30u uit București Nord te vertrekken naar Constanța, een grote havenstad gelegen aan de Zwarte Zee.
Een paar bussen en een tram op zondag ochtend nabij het Nord station.
Trein IR 1632 is zojuist binnen gekomen vanuit Oradea. Aangezien București Nord een kopstation is, komt er aan de voorzijde een nieuwe loc voor vertrek. Tevens blijven de 3 rijtuigen direct achter deze loc achter in București, aangezien het nacht/slaaprijtuigen zijn. Wat overblijft zijn de zitrijtuigen waar wij in plaatsnemen.
Sinds een paar jaar is de doorgaande lijn tussen București en Constanța flink gemoderniseerd, en kan er overal, met uitzondering van twee bruggen 160km/u gereden worden. Tevens zijn de meeste stations voorzien van inhaalsporen zoals je op deze foto kan opmerken. Er is echter een grote stoorzender; koperdiefstal langs het gehele tracé.
Er worden per dag gemiddeld 5 meldingen gemaakt van diefstal langs het 225 kilometer tellende tracé, dat zijn er zo veel dat het herstel ervan in een lager tempo gaat dan het stelen. Dit heeft helaas tot gevolg gehad dat onze trein (net als alle andere treinen het afgelopen jaar) over deze 225 kilometer een vertraging opliep van ongeveer 100 minuten. Wat op deze foto zichtbaar is, is dat de treindienstleider ter plekke de machinist een aanwijzing geeft, waarmee ie door een aantal rode seinen mag rijden tot het eerst volgende bediende gebied, om daar weer een nieuwe aanwijzing te krijgen. De sneltreinen moeten dus ongeveer om de 10 kilometer stoppen, en rijden bijna alle seinen op de route stoptonend voorbij. Pas als de trein binnen is gekomen op het volgende bediende station, kan er weer een trein over het zelfde spoor vertrekken op het vorige station. Zodoende gaat er een hoop capaciteit verloren.
Het is de bedoeling dat voor het zomerseizoen aanbreekt deze problemen verholpen moeten zijn, en de badgasten zonder vertraging naar het strand kunnen reizen.
Onderweg gaat de trein een grote brug over, met eronder de Donau, hier bij Cernavodă.
Aankomst van IR 1632 in Constanța.
Motorwagens uit de jaren 30 en 40 van de Roemeense firma Malaxa. Vanuit hier rijden ze naar Mangalia, wat een grote badplaats is aan de Zwarte Zee.
Een trein naar București wordt het station ingeduwd, dit rijtuig is een voormalig Duits IR rijtuig zoals wij die hier ook hebben gehad.
Even later staat de trein vertrek voor gereed langs het perron.
Wij wandelen het station uit richting de bushaltes, en dan zie je dit op het plein voor het station.
Constanța had een uitgebreid tramnetwerk wat vrij recent is verdwenen. In de stad is op het oog niets meer waar te nemen daarvan, we zijn geen enkel stukje spoor of wat dan ook tegen gekomen. In ruil voor die trams zijn er nieuwe bussen gekomen, zoals deze. Deze bus is ongeveer 5 jaar oud.
Een bus van de generatie daarvoor.
Helaas stelt het interieur van de nieuwe (gele) bussen mij teleur, en ziet het er niet echt uit alsof het pas 5 jaar oud is.
Straatbeeld in het oude centrum van Constanța. Nadat we de aandacht hadden getrokken als toerist met foto camera speelden ze daar handig op in om meteen even een paar LEI's los te peuteren bij ons, maar dat deden we niet.
De stad ligt aan de zee, blijkbaar is het toegestaan met de auto het strand op te rijden hier.
Het oude casino aan de zee.
Na wat busritjes die we door de stad aflegden, kwamen we weer langs het station.
Wat werktreintjes...
Dexter en ik wilden wel eens gaan kijken in Mamaia, de duurste badplaats van Roemenië, waar ze zelfs een kabelbaan hebben aangelegd die boven de hele boulevard loopt. We zagen een bus met bestemming Maritimo, die volgens de route kaart ook die kant op zou gaan. Helaas zaten we fout. Wat blijkt? Maritimo is een enorm groot winkelcentrum ergens aan de rand van de stad met allemaal megastores etc.
De volgende dag zijn we op pad gegaan richting Tulcea, een stad die is gelegen aan de rand van de Donau delta.
Om daar te komen hebben we gekozen voor de bus. Deze was van de firma Trace Trans;
Hier ons busje halverwege de reis, te Babadag.
Onderweg wordt een paar keer het spoor gekruist, hier een defecte overweg; de spoorboom zit er niet meer aan.
Na een rit van iets meer dan 2 uren kwamen we aan in Tulcea, en zijn we naar het hotel gelopen.
Dat lag vrijwel direct naast het bijzondere stationsgebouw:
De inrichting van de stationshal was ook bijzonder met visnetten en planten overal.
Stadsbus in Tulcea.
Tulcea is dus een stad gelegen aan de Donau, en bij het begin van de delta daarvan. Helaas was het nu laagseizoen, waardoor er geen groepen waren die excursies gingen ondernemen om ons bij te voegen.
We zijn over de kade langs het water gewandeld en zagen daar wel deze veerboot liggen:
Op de pont zijn de kaartjes van het openbaar vervoer van de stad geldig, alleen moet je opletten dat je de speciale kaartjes voor de pont zelf uit het automaat/kassa haalt, want die zijn wat goedkoper. Het afstempelen ervan kan op de pont zelf.
Tulcea vanaf de Donau.
Het na-transport aan de overkant...
Aan de overkant waanden we ons in een heel andere wereld, het platteland van Roemenië.
Hier waren geen verharde wegen weer, maar was alles stoffig en stil.
Paard op de weg.
Een akkertje.
Na een wandeling was het tijd om even het dorpscafé in te duiken. Niet te veel drankjes gedronken, anders zou de terugweg nog wel eens een natte kunnen worden.
In het café kwam ook de schipper van de pont even aanschuiven, hij zei dat ie de broer was van de uitbater van het café.
Een van de twee personeelsleden van de pont over de Donau. Voor het bedrag van 10 LEi (2,20€) mochten we naar de overkant, foto's maken en zelf even aan het roer staan. Natuurlijk niet echt officieel, maar leuk was het wel.
Stadsbusje van Tulcea.
Oude stoomloc bij het station.
De volgende dag besloten we naar het gebouwtje te lopen waarvan we dachten dat de lokale treindienstleider zou zitten.
Na een gesprekje aangeknoopt te hebben in ons beste Roemeens en wat handen en voeten werk, kregen we een uitgebreide demonstratie van hoe alles daar werkte.
Na een kwartiertje kwam de stoptrein vanuit Medgidia binnen.
Daartoe moest natuurlijk eerst de overweg gesloten worden...
Even later was daar dan inderdaad de trein.
Het tableau van de verkeersleiding van Tulcea.
Rest van de werkplek daar.
Nadat alle reizigers uit de trein waren gestapt, moest de trein worden gerangeerd naar de werkplaats.
Dat vergt natuurlijk het nodige handwerk... Daarna werden er nog wat wissels omgegooid.
Daarna kon de trein vanuit het station oprijden naar de remise.
En hier staat ie in de remise. Het aantal treinen dat hier op deze manier wordt afgewerkt zijn er 13 per dag, dus dat valt nog wel te doen.
Vervolgens zijn we naar het busstation gegaan, om vanaf daar de bus te pakken naar Brăila
De weg was erg slecht, dus we deinsden op en neer in de bus, alsof we op een boot stonden met flinke golfslag.
Even later ging het busje dan ook daadwerkelijk het water op:
De pont tussen Smardan en Brăila, over de Donau. Het wachten, het oprijden, de oversteek en het afrijden duurde bij elkaar een goed uur... Iedere centimeter op de pont werd benut, de deuren van het busje zouden volgens mij niet eens meer open kunnen, doordat er aan beide zijden een voertuig stond.
We werden afgezet op het station van Brăila.
Vertrekstraat van dit station.
Station Brăila. In Roemenië loopt het project Eurogari, wat inhoudt dat er een hele trits aan middelgrote stations aangepast gaan worden aan de Europese normen. Brăila is daar dus eentje van.
Hieruit blijkt wat mij betreft: Wat een beetje verf al niet kan doen!
Werktreintje.
Kaart automaat voor het stadsvervoer. Nadat we een paar kaartjes eruit hadden getrokken, zijn we met de tram op pad gegaan. Op dit moment is het tramnet van Brăila een flinke metamorfose aan het ondergaan, waardoor er een paar lijnen niet worden gereden. Wat wel wordt gereden is een lijn die tot ver buiten de stad komt, en naar het Lacu Sărat gaat, een heilzaam meer buiten de stad.
Hier een tram bij de halte Remise, waar we moesten overstappen voor het Lacu Sărat.
Nog een tram.
Waar nog niet is gemoderniseerd, ligt het spoor er tamelijk slecht bij.
Zie ook deze foto...
De tram gaat door landelijke gebieden, echt een aanrader voor wie eens wat bijzonders wilt meemaken!
Halte Lacu Sărat, het is net een klein station van een of andere buurtspoorweg.
Tram lijn 24 terug richting Remise.
Zelfde tram bij de Remise. Helaas gaat deze lijn in de winter maar 1x per uur...
Dit is dan de remise, helaas mochten we het terrein zelf niet op. Echter, nadat we een praatje hadden aangeknoopt met de portier daar, kwam de op de terugweg ineens de trambestuurder van de tram richting centrum op ons af, en nodigde ons uit in zijn cabine. We zijn de lijn die hij reed helemaal meegereden, tot het eindpunt en daarna weer terug tot het centrum.
Deze tram werd onderweg gepasseerd. De bestuurder was vol lof over de ex-Rotterdam trams in Brăila, deze zijn volgens hem het beste onderhouden en rijden het lekkerst.
De cabine van de tram, in dit geval eentje afkomstig uit Wenen.
De tram op het eindpunt van de lijn. De trambestuurder vertelde ronduit over zijn werk. Hij gaf aan slechts iets meer dan 200€ per maand te verdienen, en in zijn hele leven (is nu 46 jaar) slechts 2x op vakantie te zijn geweest, omdat vaker op vakantie gaan niet te betalen was. De laatste keer was eind jaren 80 in Oost Berlijn voor hem. Tevens vertelde ie dat de tram zo ongeveer onderaan de rang staat in het verkeer, en dat auto's hem nooit voorrang verlenen daar. Na een dag werken zit ie met hoofdpijn thuis door alle verkeer. Het viel mij inderdaad op hoe roekeloos het verkeer voor de tram langs schoot soms. Verkeerslichten zijn daar (nog) bijna niet.
Een stadsbus in Brăila. Doordat de bussen zo kort zijn, en de stad best groot en druk, was het loeidruk en krap in het busje.
5 meter hoge ''horloge'' in de stad.
Sfeerplaatje van het verrassend mooie oude centrum van Brăila. Langs deze straat zijn ook wat restaurants te vinden, waar we zijn neergeploft 's avonds. Omdat ik eens wat anders wilde bestellen dan de bekende namen op de menukaart koos ik voor de Ciorbă de burtă, en heb ook een aardige poging gedaan hem helemaal op te eten. Na 3/4 kreeg ik het niet meer weg. Bij navraag aan de ober bleek het om een soep te gaan die was gevuld met repen koeienmaag.
Wat was dat vlees taai/glibberig en vreemd om te eten...
Hierbij sluit ik dit deel van het reisverslag af...
Wordt vervolgd!
