Buschauffeur blogt. #2

[nvdw]

Stukken

Waar gehakt wordt vallen spaanders en dat is op de bus niet anders. En ja, ook ik heb ooit een paaltje geraakt, een verkeerszuil geplet en de stoep geschuurd. En soms kun je er echt helemaal niets aan doen.

Dit jaar heb ik afscheid moeten nemen van lijn 47. Op de dag van het verhaal reed ik die lijn nog wel, op een zondag ergens in de zomer, en dat vier keer heen en weer in één dienst. Om kwart voor drie vertrek ik voor mijn laatste rit naar Geldermalsen. Op de halte Walstraat, het hoekje van oud-Gorinchem dat lijn 47 nog net meepakt, stappen twee jonge gasten in. Mooi, dan heb ik in elk geval niet alleen maar lucht vervoerd op deze rit. Ik rijd weg van de halte, richting een wat onoverzichtelijk kruispunt waar het altijd even oppassen is: uit die smalle straat van rechts komt dan weer net een snorfiets aanzetten, dat zul je altijd zien. Links staat een rood autootje waar ik verder geen acht op sla; het staat stil en moet mij toch al voorlaten. Ik rijd de kruising over, kijk nog even in de spiegels of ik alles netjes heb achtergelaten en...

WHAMM!!!!

Precies als ik in mijn linkerspiegel kijk, zie ik het rode autootje zich vol in de zijkant van mijn bus boren. Ik stop, maar ondertussen trekt mijn achterwiel de bumper van het wagentje compleet aan splinters. Ravage. Ja wat nu.

Ik druk maar meteen de noodknop in. Ondertussen vraag ik die twee jongens of alles goed is. Ja hoor, klinkt het opgetogen: ze zaten linksachterin, dus hebben die rode Suzuki vanaf de eerste rang naar binnen zien zeilen en lijken het wel mooi te vinden. Ondertussen roep ik naar de centralist dat er een auto tegen mijn bus is gereden en dat ik even ga kijken hoe het met de bestuurder is. Ik verwacht niet al te veel ellende (zo hard ging het niet) maar je weet maar nooit.

Nou, gewond is de Suzuki-rijdster niet in het minst, maar geschrokken des te meer. Nog voor ik een woord gezegd heb, begint de vrouw zich al uitgebreid te verontschuldigen. "Sorry, sorry, ik had u helemaal niet gezien, o wat erg." Ik heb wel behoorlijk te doen met het arme mens, maar ja, nu staat haar auto tegen mijn bus, straks moeten we dat stomme formulier nog invullen en ik moet maar aanzien in hoeverre ik die rit nog kan afmaken. Eerst maar bij het begin beginnen: die auto moet aan de kant. De motor loopt nog, dus hij zal nog wel rijden. Ik geef haar aanwijzingen, maar ze is zo ontdaan dat ze haar auto alleen maar dieper de bus in stuurt. Daarom stel ik haar maar voor even uit te stappen en in de bus te gaan zitten of zoiets, dan kan ze ondertussen iemand bellen als dat nodig is.

Ik parkeer dus haar auto in een hoekje, maar wat een onding: het is een Swift automaat die zo hard stationair loopt dat hij al drie meter verder is geschoten voor je het rempedaal goed en wel hebt losgelaten. Eenmaal geparkeerd blijkt de schade behoorlijk. Bovendien is de radiateur nog lek geraakt ook, de koelvloeistof gutst eruit. Die auto gaat in elk geval niet meer op eigen kracht weg. Maar mijn bus heeft ook behoorlijke schade. De schortplaat voor het achterwiel hangt half op straat en zit nog maar met één schroef vast, de andere zijn door de klap compleet uit de schroefdraad getrokken. De jongens, ik was ze door de consternatie helemaal vergeten, komen me vragen of de bus nog gaat rijden. We zijn nu al dik een kwartier verder en de ellende is nog niet afgehandeld, dus ik antwoord maar dat het waarschijnlijk de volgende bus zal moeten worden, het is niet anders. Geen probleem, klinkt het, en het duo loopt weer terug naar de bushalte waar ik ze dertig meter geleden heb opgepikt.

Gelukkig woont haar man in Gorinchem, die is met een paar minuten op de plaats des onheils, meldt de vrouw. Ik vraag of we moeten wachten tot zijn komst voordat we de papieren invullen, maar dat is niet nodig. Zo'n schadeformulier is voor de goede orde geen schuldbekentenis, maar dat de schade voor de volle honderd procent zal worden vergoed door de verzekeraar van de Swift, dat zal de beoordelaar van het formulier wel snel duidelijk worden. En aangezien het autootje alleen WA is verzekerd en de schade minstens drie keer de dagwaarde is, is mevrouw simpel gezegd haar Suzuki kwijt. Ik vind het enorm lullig voor haar, maar er is nu toch niets meer aan te doen.

Haar man is inmiddels gearriveerd. Een heel aardige en schappelijke kerel: hij gaat er voetstoots van uit dat het formulier correct is ingevuld, en komt al snel tot dezelfde conclusie als ik: die auto is niet meer te redden. We geven elkaar allemaal de hand, wensen elkaar nog een fijn restant van de zondag en gaan ieder ons weegs.

Maar ja, nu die bus nog. Ik sta midden in een smalle straat en zelfs op zondag rijdt er nog genoeg verkeer door de straat om een kleine opstopping te veroorzaken. Die schortplaat krijg ik niet meer op zijn plek, maar ik krijg die laatste schroef er ook met geen mogelijkheid meer uit. Een passerende klusjesman ziet mijn probleem en biedt zijn hulp aan. De kruiskop van de laatste schroef is helemaal uitgewoond, dus het idee om de hele plaat te demonteren kan de prullenbak in. Daarom plakken we de plaat maar met ducttape op zijn plek. Dat moet genoeg zijn om in elk geval die paar kilometer terug naar de stalling te halen: naar Geldermalsen en terug lijkt me geen goed idee, nog los van de 45 minuten vertraging die ik inmiddels heb opgelopen. Ik meld aan de centrale dat de schade is afgehandeld, maar dat ik onverrichter zake terug naar de stalling ben gereden.

Dan kun je haast beter zelf een paal uit de grond hebben gereden: dan laat je de centrale de gemeente inlichten en vul je einde dienst een formulier in, zodat je in elk geval de rit nog kunt rijden...

[Etienne]

Leuk om te lezen. :pos:

[Meltrain]

Interessant verhaal. :pos:

[Milco]

Interessant altijd om zulke verhalen te lezen! :D

[Daniel]

Leuk verhaal zo :pos: Het blijft toch altijd een apart gezicht dat enorme verschil in schade tussen een auto en de bus als die met elkaar botsen.

[waldo79]

Gelukkig is het allemaal met een sisser afgelopen

[Stefan]

Oh, ja.. Dat verhaal kan ik me inderdaad nog wel voor me halen... :D