Buschauffeur blogt. #7
Geplaatst: za 19 jan 2019, 15:49
Klaar
Een verandering van werkplek, daar was ik wel een klein beetje aan toe. Want heb ik intussen niet alles gezien als buschauffeur? Nou...
Sinds de nieuwe dienstregeling rijd ik voor U-OV. Die optie kwam beschikbaar omdat een deel van het werkpakket van het DAV-gebied naar de Utrechtse regioconcessie is overgeheveld, en er dus chauffeurs overgeplaatst moesten worden. Een hoop nieuwe lijnen en uitzichten!
Op station Maarssen (of moet ik Maarssenbroek zeggen?) heb ik een paar minuten keertijd voor ik aan de 37 naar Utrecht mag beginnen. Ik sta aan het perroneiland met de deur dicht, want ik heb een beetje ruzie met haperende chiplezers, die ik weer aan het werk hoop te krijgen door de boel even te resetten. Er komt een wat oudere vrouw met een vragende blik naar mijn deur toe. Ik doe open en zit eigenlijk op haar vraag te wachten, als ze pardoes incheckt en vervolgens vraagt of ik langs het Antonius-ziekenhuis kom.
Ja, daar kom ik zeker langs... maar nu is ze ingecheckt. Hoe dan? Alle chiplezers staan op rood en het schermpje op het dashboard staat vastgeroest op 'systeem schakelt uit' (nou, doe dat dan ook!). Nu krijg ik de rommel helemaal niet meer aan de praat. Nou ja, het is nog even rijden naar het ziekenhuis, en we zijn nog niet weg, dat komt wel goed.
Ik deel de onheilstijdingen met de mevrouw, dan weet ze het maar. "Ja kan ik dan niet meer uitchecken? Ook dat nog!" roept ze verontwaardigd. "Moet ik weer van alles terugvragen, wat een gedoe." Zover is het nog niet mevrouw, antwoord ik; ik krijg de ondingen vast wel weer aan. Hoop ik althans, maar dat laatste zeg ik er niet bij.
"Nou, het is binnenkort toch helemaal klaar met me", zegt de vrouw. "Ik heb een afspraak in het ziekenhuis met de dokter om te praten over mijn euthanasieverklaring."
Zo dan. Ik heb inmiddels wel wat ervaring opgedaan als parttime maatschappelijk werker in dit beroep, maar deze is nieuw voor me.
"Eerst longkanker, chemo gehad, alles kapot. Blijkt dat het is uitgezaaid naar mijn hersenen. Willen ze me natuurlijk weer een heel traject in, en dan heb ik misschien een paar maanden extra. Niks ervan, het is klaar. Ik doe dat niet nog een keer."
Die zag ik niet aankomen, en ik weet ook even niet wat te zeggen, dus luister ik maar, da's meestal beter. Hier zit geen vrouw die door mij getroost hoeft te worden. Ik hoop voor haar dat de artsenij mee wil werken aan haar dood op een moment voordat ze halfverteerd in een bed de kanker het licht moet laten uitdoen.
De plicht roept, we moeten gaan. Er komen nog een paar mensen de bus in. Aan de status van de lezers is niks veranderd: ze werken nog steeds niet. Nou, ga maar zitten dan. En zo gaat dat nog een paar keer onderweg. Met elke gratis passagier voel ik me lulliger voor de vrouw; eerst dit verhaal, en dan is ze ook nog de enige betalende reiziger op deze rit.
Op een van de haltes in de Maarssense vinexgribus stapt er een dame in die blijkbaar ook naar het Antonius wil. Ziekehaus, vraagt ze me, en ze toont me een handje vol kleingeld. Ook dat nog. Nu wil ik haar best laten zitten - maar ze moet vast ook nog een keer terug. Ik leg haar uit dat ze een los kaartje alleen met pin kan betalen, maar de rest van mijn verhaal smoort in haar paniek. Ziekehaus, afspraak, oogarts, geen pin. Nee, dat snap ik, mevrouw, en ik wil u best gratis meenemen - maar ik kan niet voor mijn collega spreken bij wie u straks op de bus stapt voor de terugreis. "Man haalt me op." Prima, opgelost.
De halte voor het ziekenhuis komt langzaam maar zeker dichterbij, en ik heb nu vijftien mensen in de bus. In mijn spiegel zie ik de mevrouw voor de oogarts knijpend naar het infoscherm turen - die heeft haar afspraak dus niet voor niets. Maar voor die ándere mevrouw voor het ziekenhuis hoop ik toch echt dat de apparatuur nu eens een keer meewerkt.
We staan op de halte, en de vrouw komt naar me toe. "Is het al gelukt?" Ik heb met wat gedoe de lezers kortstondig aangekregen, maar ze floepen binnen een seconde weer op rood. "Weet u wat we doen?" zeg ik. "Ik ga hier rommelen met de computer, en u houdt de pas alvast in de buurt van de lezer. Al moet ik hier tien minuten stilstaan, we gaan het voor elkaar krijgen."
Na drie pogingen is het raak: uitgecheckt! "Yes!" De vrouw heft haar handen in de lucht: victorie op de onwillige techniek. De rest van de passagiers juicht met haar mee. Fantastisch. "Fijne dag chauffeur", zegt ze. "U ook mevrouw", zeg ik, en voeg er nog snel "Succes" aan toe, voor wat het waard is.
Een verandering van werkplek, daar was ik wel een klein beetje aan toe. Want heb ik intussen niet alles gezien als buschauffeur? Nou...
Sinds de nieuwe dienstregeling rijd ik voor U-OV. Die optie kwam beschikbaar omdat een deel van het werkpakket van het DAV-gebied naar de Utrechtse regioconcessie is overgeheveld, en er dus chauffeurs overgeplaatst moesten worden. Een hoop nieuwe lijnen en uitzichten!
Op station Maarssen (of moet ik Maarssenbroek zeggen?) heb ik een paar minuten keertijd voor ik aan de 37 naar Utrecht mag beginnen. Ik sta aan het perroneiland met de deur dicht, want ik heb een beetje ruzie met haperende chiplezers, die ik weer aan het werk hoop te krijgen door de boel even te resetten. Er komt een wat oudere vrouw met een vragende blik naar mijn deur toe. Ik doe open en zit eigenlijk op haar vraag te wachten, als ze pardoes incheckt en vervolgens vraagt of ik langs het Antonius-ziekenhuis kom.
Ja, daar kom ik zeker langs... maar nu is ze ingecheckt. Hoe dan? Alle chiplezers staan op rood en het schermpje op het dashboard staat vastgeroest op 'systeem schakelt uit' (nou, doe dat dan ook!). Nu krijg ik de rommel helemaal niet meer aan de praat. Nou ja, het is nog even rijden naar het ziekenhuis, en we zijn nog niet weg, dat komt wel goed.
Ik deel de onheilstijdingen met de mevrouw, dan weet ze het maar. "Ja kan ik dan niet meer uitchecken? Ook dat nog!" roept ze verontwaardigd. "Moet ik weer van alles terugvragen, wat een gedoe." Zover is het nog niet mevrouw, antwoord ik; ik krijg de ondingen vast wel weer aan. Hoop ik althans, maar dat laatste zeg ik er niet bij.
"Nou, het is binnenkort toch helemaal klaar met me", zegt de vrouw. "Ik heb een afspraak in het ziekenhuis met de dokter om te praten over mijn euthanasieverklaring."
Zo dan. Ik heb inmiddels wel wat ervaring opgedaan als parttime maatschappelijk werker in dit beroep, maar deze is nieuw voor me.
"Eerst longkanker, chemo gehad, alles kapot. Blijkt dat het is uitgezaaid naar mijn hersenen. Willen ze me natuurlijk weer een heel traject in, en dan heb ik misschien een paar maanden extra. Niks ervan, het is klaar. Ik doe dat niet nog een keer."
Die zag ik niet aankomen, en ik weet ook even niet wat te zeggen, dus luister ik maar, da's meestal beter. Hier zit geen vrouw die door mij getroost hoeft te worden. Ik hoop voor haar dat de artsenij mee wil werken aan haar dood op een moment voordat ze halfverteerd in een bed de kanker het licht moet laten uitdoen.
De plicht roept, we moeten gaan. Er komen nog een paar mensen de bus in. Aan de status van de lezers is niks veranderd: ze werken nog steeds niet. Nou, ga maar zitten dan. En zo gaat dat nog een paar keer onderweg. Met elke gratis passagier voel ik me lulliger voor de vrouw; eerst dit verhaal, en dan is ze ook nog de enige betalende reiziger op deze rit.
Op een van de haltes in de Maarssense vinexgribus stapt er een dame in die blijkbaar ook naar het Antonius wil. Ziekehaus, vraagt ze me, en ze toont me een handje vol kleingeld. Ook dat nog. Nu wil ik haar best laten zitten - maar ze moet vast ook nog een keer terug. Ik leg haar uit dat ze een los kaartje alleen met pin kan betalen, maar de rest van mijn verhaal smoort in haar paniek. Ziekehaus, afspraak, oogarts, geen pin. Nee, dat snap ik, mevrouw, en ik wil u best gratis meenemen - maar ik kan niet voor mijn collega spreken bij wie u straks op de bus stapt voor de terugreis. "Man haalt me op." Prima, opgelost.
De halte voor het ziekenhuis komt langzaam maar zeker dichterbij, en ik heb nu vijftien mensen in de bus. In mijn spiegel zie ik de mevrouw voor de oogarts knijpend naar het infoscherm turen - die heeft haar afspraak dus niet voor niets. Maar voor die ándere mevrouw voor het ziekenhuis hoop ik toch echt dat de apparatuur nu eens een keer meewerkt.
We staan op de halte, en de vrouw komt naar me toe. "Is het al gelukt?" Ik heb met wat gedoe de lezers kortstondig aangekregen, maar ze floepen binnen een seconde weer op rood. "Weet u wat we doen?" zeg ik. "Ik ga hier rommelen met de computer, en u houdt de pas alvast in de buurt van de lezer. Al moet ik hier tien minuten stilstaan, we gaan het voor elkaar krijgen."
Na drie pogingen is het raak: uitgecheckt! "Yes!" De vrouw heft haar handen in de lucht: victorie op de onwillige techniek. De rest van de passagiers juicht met haar mee. Fantastisch. "Fijne dag chauffeur", zegt ze. "U ook mevrouw", zeg ik, en voeg er nog snel "Succes" aan toe, voor wat het waard is.
