Ik heb een tripje van Dinant naar Bouillon in gedachten, met een grote omweg via de Franse Ardennen. De Belgische Ardennen ken ik nu wel, maar de Franse nog niet en die zijn precies de reden waarom ik deze tocht maak. De leidraad van de tocht zijn plaatsjes die langs de Maas liggen in Frankrijk, tot aan Charleville-Mézières, met Sedan en Bouillon erbij. Het plan is echter niet gelopen zoals het zou moeten lopen: het oorspronkelijke plan dreigde al in het begin de prullenbak in te kunnen en later moest een geïmproviseerd radicaal plan B de dag (en daarmee het hele weekend) redden: dat onder een semi-felle zon met een middelzwaar gevulde backpack.
Net als het vorige verhaal in Montmédy en dergelijke stamt de oorspronkelijke tekst uit 2018, maar de verhaallijn is wel gewijzigd, waarbij ik een routesamenvatting en enkele sfeerfoto's aan het begin verwijderd heb om alles chronologisch te houden.
20 juli
Omdat in het zuiden van België en het noorden van Frankrijk best een uitdaging is (wat enkelen van jullie intussen al is opgevallen), heb ik een dagplan uitgestippeld waarin uiteraard mijn doel is geweest om zo veel mogelijk te zien in 1 dag. Dat plan begint in Dinant, om te eindigen in Charleville-Mézières, maar ik kan niet op zaterdagochtend vanuit mijn woonplaats naar Dinant toe, omdat ik dan niet eens via Dinant Charleville-Mézières een beetje op tijd bereiken kan. Dat vereist een vroeg vertrek in Dinant zelf en de enige praktische manier, los van een hotelovernachting ergens in België, om op zaterdagochtend te kunnen beginnen met een wandeling, is om de nachtbus te nemen van Amsterdam naar Brussel.
Normaal gesproken kom ik na een lange dagtocht of reis laat in de avond of vroeg in de nacht weer aan op station Zandvoort, maar nu vertrek ik voor de nachtbus juist op dat moment. Het is tegen half twaalf en het is best druk op het station. Gezellig druk, dat wel, alsof iedereen tegelijk naar huis toe wil op dit tijdstip. Zodra het half twaalf is begint het langzaam toch wat onrustig te worden, want de trein staat nog niet aan het perron. Met de huidige tijd die precies hetzelfde is geworden als de vertrektijd 23:35 is dat reden genoeg om te vermoeden dat het hommeles is. De vertrekdisplays en ns.nl zwijgen over enig onheil en na een tijdje ververst de CTA zich door de volgende trein aan te kondigen met vertrektijd 0:05, alsof de trein van daarvoor uitgevallen is zonder mededeling. Een beetje verdergaand onderzoek op basis van de vertrektijden in Overveen levert op dat de trein uit Amsterdam 12 minuten vertraagd is en dat de trein daarvóór is uitgevallen. Dat verklaart de drukte en de afwezigheid van de sprinter. De sprinter komt uiteindelijk na 5 minuten toch aankakken en met +8 vertrekken we dan alsnog. Voor mij is die vertraging geen reden tot onrust: mijn aansluiting op de nachtbus is zeker een half uur.
De bus vertrekt vanaf Sloterdijk en de halte voor de langeafstandbusverbindingen op station Sloterdijk staat aan de andere kant van het spoor dan waar de gewone bus- en tramhaltes staan, terwijl deze vroeger – dacht ik – aan het Orlyplein stonden vlak voor de hoofdingang.
Bij het aanrijden van de bus is onder het compacte groepje maar één medereiziger die ook Nederlands is, maar beide chauffeurs zijn wel Nederlands, zoals altijd eigenlijk op deze verbinding (op basis van mijn voorgaande ervaringen althans). Bij het instappen gaat direct al iets fout: ik word de toegang tot de bus ontzegd omdat mijn e-ticket de verkeerde datum heeft. In plaats van een ticket voor zaterdag 0:30, heb ik een e-ticket voor vrijdag, waarbij ik tijdens de aankoop er vanuit gegaan ben dat het voor de nacht van vrijdag op zaterdag zou zijn. Tja... stom. Ik heb genoeg contant geld mee en ik kan zo toch nog tegen boordtarief mee naar Brussel. Dat betekent dat ik nu 29,99 euro betaal bovenop de 12,99 euro die ik al betaald had voor dat ongeldige ticket. Zonde. Als ik deze bus niet zou kunnen nemen, zou ik ten eerste mijn hele plan niet uit kunnen voeren en ten tweede niet meer thuis kunnen komen omdat op dat moment de laatste trein naar Zandvoort al vertrokken was.
In Rotterdam stappen meer Nederlanders op en met één van hen heb ik een tamelijk diepgaand gesprek over het hebben van spijt. Alleen in het holst van de nacht in een rijdende bus kun je zulk soort gesprekken hebben…
21 juli
Mijn eindhalte is Brussel-Zuid en niet Brussel-Noord, dat in die tijd in het nieuws was omwille van illegalen en andere criminelen die de bussen op zouden staan te wachten om nietsvermoedende reizigers te beroven – dit is de chauffeurs ook niet ontgaan.
1. De bus, aan Brussel-Zuid.
2. Brussel-Zuid, feitelijk nog in de nacht (in de definitie dat de ochtend pas om 6 uur begint, die ik hanteer), met deze TGV die al bovenop de locomotief luid aan het klapperen is.
3. Zo vroeg op de dag heb je hier zelfs de personeelstreinen richting de werkplaats in Vorst.
De vroege aankomst in Brussel maakt het mogelijk om de eerste trein te nemen van de dag richting Dinant.
4. De rit per Desiro verloopt rustig, er is bijna niemand aan boord.
Gedurende de tocht kom ik erachter dat ik mijn OV-chipkaart ben kwijt geraakt, wat een enorme doffer is, naast dat verkeerde e-ticket. Het betekent dat ik die kaart moet blokkeren en dat ik een nieuwe moet aanvragen. Een beetje opzoekwerk toont me dat dit 11 euro kost, wat bizar veel is voor een kaart die minder dan een euro kost om te fabriceren. Het betekent ook dat ik na thuiskomst een aantal dagen losse kaartjes moet kopen om op het werk te kunnen komen, omdat mijn abonnement hiermee natuurlijk ook foetsie is. Ook bedenk ik me: voor de terugreis heb ik mijn e-ticket geboekt voor de Thalys van Brussel naar Zandvoort waarbij ik aangegeven heb met korting binnen Nederland te reizen. Die korting kan ik niet meer hardmaken, dus zal ik voor dat stuk Amsterdam-Zandvoort ook een los kaartje moeten kopen… Thalys hanteert zijn eigen tarief, waardoor ik hier zonder problemen mee kan rijden en de Thalys is ergens ook mijn redding geweest, zo bedenk ik me achteraf, want als ik gekozen had voor de gewone intercity, zou die korting ook daar van toepassing zijn en dan zou ik hier illegaal mee reizen…
5. Ondanks het lage reizigersaantal krijgen we het toch voor elkaar om met +4 in Dinant aan te komen.
Normaal gesproken zou ik nu een aansluiting moeten genieten op de eerste bus van de dag van lijn 154a richting Givet, om 8:52. In Givet heb ik dan na wat wandelen pas een trein om 10:46, waarna ik nog wat andere treinen kan nemen om zo respectievelijk Haybes, Fumay, Laifour en Charleville-Mézières te kunnen bezoeken.
6. Bussen aan het station van Dinant, die hier in de ochtend niets aan het doen zijn.
7. Tijdens het wandelen kom ik langs de boulevard. De laatste keer dat ik hier was, was het hier één grote bouwput. Nu is 't ogenschijnlijk klaar en het resultaat kan geslaagd genoemd worden, voor Belgische begrippen.
8. Mooi rustig, de andere kant op gekeken vanaf de brug.
9. Ik maak de wandeling niet te lang en keer al vrij vroeg terug naar het station. Hier in beeld een L-trein richting Libramont. In de achtergrond is de enorme passerelle te zien, maar niemand gebruikt het, ondanks alle verbodsaanduidingen, omdat het lage perron en de blokken tussen het spoor die een soort pad vormen gewoonweg het beklimmen van die passerelle ronduit belachelijk maken.
10. De tegentrein, met bestemming Namur.
11. Meer Desiro (maar ook wel oude muurbeschildering links): een ICT uit Houyet.
Ik controleer, alsof het een obscure gewoonte is geworden, mijn reis met die bus op nmbs.be, maar daar zie ik mijn bus niet tussen staan. Zal wel een fout zijn of zo, maar als ik de haltebordjes en de dienstregelingen daarop zie, herinner ik me: het is vandaag 21 juli, dat is een feestdag, dus rijden alle bussen volgens de zondagdienstregeling! Resultaat: de bus van 8:52 rijdt niet vandaag, en de volgende gaat pas om 11:52.
[voeg hier wat kleurrijk taalgebruik toe]
Dit is recht toe recht aan een drama voor mijn plan, omdat zo alles in het water valt (terwijl in Nederland er al een paar weken een gebrek aan hemelwater is). Ik kan de trein in Givet van 10:46 niet meer halen, hoewel de volgende al om 12:13 vertrekt, maar o ironie, de volgende bus naar Givet van 11:52 biedt precies géén aansluiting op die trein en dat is bijzonder deprimerend omdat de eerstvolgende trein pas om 17:09 vertrekt... volkomen waardeloos! Ik vraag een taxichauffeur hoe veel zo'n rit per taxi zou kosten naar Givet, maar het degoûtante bedrag van meer dan 50 euro is het mij alles niet waard.
Ik kan mijn tochtje naar al die Franse plaatsjes langs de Maas voorlopig vergeten en ik besluit maar om het hele eind te gaan lopen langs de Maas, net zo lang tot ik de eerstvolgende bus van lijn 154a onderweg tegenkom.
12. En zo begint de lange wandeltocht. Hier loop ik Dinant uit, met de citadel en de collegiale kerk Onze-Lieve-Vrouw met markante peervormige toren in beeld.
Het idee komt op om te gaan liften, maar niemand wil stoppen, dus geef ik dat idee na een kwartier ook maar op. Ik heb een deel van deze wandelroute al eerder gelopen over de oever tot Anseremme (waarbij ik de snelwegbrug opgeklommen was om wat foto's te nemen van Dinant, alhoewel ik geen idee had of dat überhaupt wel mocht, maar ja, 't is België), dus die uithoek was mij al soort van bekend, maar nu zou ik verder gaan lopen, daadwerkelijk langs de oude spoorlijn 154, waar deze buslijn een oorspronkelijke vervangingsbus van is.
13. Er zijn nog veel stukken van deze spoorlijn aanwezig en zichtbaar, maar deze zijn veelal begroeid.
14. Daar loop je dan maar, langs de N96 en de rotsformaties. Kijkend richting Anseremme, gaat het treinverkeer gewoon door, met goederentreinen over de Athus-Meuse lijn.
15. De oude spoorlijn 154a loopt langs rotsformaties en er is zelfs een tunnel dwars door zo'n rotsformatie die ik zo binnenlopen kon. Dat maakt dat deze wandeling over een lange, saaie strook asfalt zo toch best vet is geworden. Ik vergeet heel even wat de afgelopen 12 uur heeft plaatsgevonden.
16. En route passeer ik het Château de Freÿr. Helaas door verbouwingen gesloten, die dag.
17. Als dit een onverharde weg was, zou dit een mooie wandelroute zijn, maar al zelfs dit een gewestelijke weg, is het landschap desondanks mooi.
18. Een eind verderop tref ik een schattig uitziend dorpje met de naam Waulsort. Ik bezoek zulk soort plaatjes graag.
19. Het dorpje trekt me wel aan qua hoe het eruit ziet en als ik meer het centrum in loop zie ik tot mijn verrassing dat er een oud treinstation te vinden is, met een oorspronkelijk (?) naambord en een duidelijk zichtbaar perron.
Het is ergens wel jammer dat hier geen treinen meer rijden, ook niet meer voor toeristische doeleinden, want ondanks dat dit een dunbevolkt gebied beslaat, is het wel een mooie lijn die een aansluiting kan bieden voor twee spoorlijnen, alhoewel ik denk dat het eerder vervelend wordt als je zo drie verschillende kaartjes moet kopen en ik denk eerlijk gezegd ook niet dat zoiets rendabel worden kan. In Waulsort praat ik met wat moeite met een inwoner, tot het moment dat ik me naar de dichtstbijzijnde bushalte moet begeven.
20. Wachten op bus 154a. Ik bedenk me dat ik alles, wat ik tot nu toe gezien heb, niet heb kunnen ervaren als ik enkel die bus heb genomen, dus eigenlijk kan ik dit wandelingetje wel een succes noemen.
Ik wil deze busrit op een next doen, alhoewel ik geen idee heb waar de twee-zonesgrens ophoudt. Ik besluit te blijven zitten tot aan Heer-Agimont, waar ook zo’n station van de oude lijn 154 staat (die afstand bleek uiteindelijk meer dan twee zones te omvatten, waardoor ik dus eigenlijk, zonder dat ik het door had, zwart gereden heb). Ik neem in Heer een pauze om wat te eten en om wat foto's te maken van het grote, oude stationsgebouw en ik loop verder de grens over naar Givet.
21. Het vroegere grensstation Heer-Agimont, waarbij ik de foto genomen heb vanop een oude seinpost.
22. In plaats van dat het spoor integraal wordt opgebroken, leggen we gewoon de weg over het spoor. Lekker simpel.
Gedurende het vervolg van de hele wandeling krijgt mijn camera kuren: bij het inzoomen wordt het beeld vaag en des te langer ik loop, des te hardnekkiger het probleem wordt. Ik kan niet meer inzoomen voor foto’s en later zou zelfs de lens niet meer intrekken door een lensfout. Dit blijkt het moment te zijn dat mijn camera onbruikbaar wordt (RIP) en ik moet alle foto’s nu met mijn telefoon nemen (die overigens niet echt heel slecht zijn onder het mom van dingen weergeven). Het is het dieptepunt van de verzameling dingen die tijdens deze heenreis verkeerd zijn gegaan.
23. Een uurtje later (kan figuurlijk zijn, maar ook letterlijk) ben ik dan in Givet. Het mooie weer heeft plaatsgemaakt voor grijze lucht.
Ik ben eerder in Givet geweest, maar nu ben ik er eens wanneer het er regent. Regen! Normaliter vertrekken Nederlanders richting warme landen als Spanje om de zon tegemoet te treden terwijl het in Nederland veelvuldig regent, maar nu is het precies andersom: naar de regen toe reizen terwijl het in Nederland gortdroog en heet is.
In Givet bezoek ik een boulangerie waar ik wat hartige snacks en blauwe chocolaatjes (de gedachte van de ‘pierres bleues’) voor vanavond koop. Geen bezoek aan Frankrijk zonder bezoek aan de boulangerie. Het is een bijzonder dorpje toch, waar de bezoekers aan de boulangerie (lokale bevolking) mij spontaan in het Engels (!) te hulp schieten. Dit heb ik nog niet eerder meegemaakt in Frankrijk, maar voor alles een eerste keer, denk ik zo.
24. Een straatje in het stadje, met het fort van Charlemont op de achtergrond.
Na een tijdje loop ik naar het station en daar heb ik een heel uur om vrij te spenderen, omdat er gewoonweg niks rijdt tot 17:09.
25. Het stationsgebouw oogt bescheiden, maar deze is toch wel van enige grootte, omdat er vroeger douanefaciliteiten in gezeten zouden moeten hebben, alhoewel het er zo heel oud nog niet uitziet. De deuren suggereren in ieder geval wel een hoge leeftijd. Rechts in beeld bus 154a die klaar staat om te vertrekken naar Dinant.
26. Deze oude beeldbuizen. Zalig. Gelijk is goed te zien hoe weinig treinen hier rijden.
27. Ik ga de wachttijd eens benutten om de verloren OV-chipkaart te blokkeren om daarna een nieuwe aan te vragen. De wachtruimte meurt, dus doe ik dit werkje buiten maar.
Eens dat gedaan is kan ik bezien wat ik zou kunnen doen in de tijd die ik nog heb en ik besluit om toch nog twee dorpjes te bezoeken onderweg omdat de dienstregeling en het aanwezige daglicht mij dit nog toelaten. Ook heb ik voldoende vertrouwen dat de laatste trein van de dag van 19:13 vanuit Givet wel zal rijden. Ik koop de kaartjes aan de TER-automaat, die ik nog steeds ronduit gek vind met het grote stroeve draaiwiel.
Het station is bemand, maar het loket is gesloten. Er is een vrouw binnen bij de computers aan het breien om de tijd te doden (als er zo lang geen trein rijdt, tja...), maar zodra zij een telefoontje krijgt komt zij prompt naar buiten om helemaal naar het einde van het tweede perron te lopen, een seinhuis te beklimmen en de mechanische seinen om te zetten zodat de trein kan vertrekken vanaf spoor 1, het spoor dat direct tegen het stationsgebouw aanligt, terwijl er eigenlijk geeneens spooraanduidingen zijn op het hele station.
28. De trein staat ergens geparkeerd, ver weg op een rangeerterreintje waar de sporen helemaal gecamoufleerd zijn door gras, maar eens het sein veilig is gegeven, komt deze rustig aanstuiteren (Franse kwaliteit sporen) om na een korte halte te vertrekken.
29. Daar issie dan, de felgeel bestickerde AGC-diesel.
Het is een echt boemeltreintje dat langzaam langs de Maas tuft. Het is dan wel een heel vrolijke boemeltrein met overal bestickering in fel geel, blauw en groen, kinderen met ballonnen en wat allemaal niet om het idee te geven dat ze helemaal top zijn.
30. Het geheim: het interieur is in ieder van dit type treinen identiek, waar dan ook in Frankrijk en dat is dan wel weer saai. Het landschap gelukkig dan weer niet.
Ik verlaat de trein in Haybes, een stationnetje dat aan de niet-bewoonde buitenkant van een meander ligt.
31. Een beeld van het station van Haybes, met een CTA, zelfs.
32. Op naar de bewoonde kant.
33. Vrolijkheid alom bij het Hôtel de ville met alle vlaggetjes.
34. Zo begint de tweede wandeltocht, ditmaal naar Fumay.
35. Van bovenop de heuvel gekeken, met blik op het dorp en de vallei.
Haybes is een klein maar fijn, mooi en vredig dorpje, waar de deuren van huizen gewoon open staan (geen metafoor naar touwtjes uit brievenbussen hier) en waar het lekker rustig is. Geen snelwegen in de buurt, enkel de Maas. Het lijkt mij een mooie plek om een vakantiehuis te hebben, voor verschillende fietsvakanties of zoiets. In de tijd (twee uur) die ik heb tussen de trein waarmee ik hier gekomen ben en de trein waarmee ik naar Charleville-Mézières gaat in, stap ik verder.
36. Intussen in Fumay aangekomen.
37. Fumay is ook een mooi dorpje dat toch weer net even iets anders aanvoelt, wat meer rauw-heuvelachtiger, met trappen om bij een opvallende kerk te komen, via kleine steegjes.
38. Het heeft ergens wel een uitstraling van een bergdorp.
Wat beide dorpjes verder wel gemeen hebben, zijn de grote hoeveelheden aan bloemen, decoraties aan de huizen en de hôtels de ville. Ik word eigenlijk wel benieuwd of die vreugde ook heerst bij de andere dorpjes langs deze spoorlijn, maar omdat het plan al rijkelijk in de soep is gelopen, zal dat niet meer gaan en moet ik het doen met deze kostbare impressies.
39. De wandeling eindigt bij het station van Fumay, met een typisch stationsgebouw zoals je die niet zo vaak meer ziet in Nederland. Het gebouw is verlaten, de toiletten zijn op slot en voor de rest is het wat roestig. Vergane glorie.
40. Wel ook hier een CTA.
41. Het kleurrijke stoptreintje komt al toeterend aanboemelen en zo tuft het rustig door het mooie landschap, richting het eindpunt.
42. Deze foto zal op het eerste gezicht niet veel zeggen, maar na het zien van deze, deze en deze foto's wel: de brug in de verte is een bekend fotopunt bij Laifour. Als vandaag geen feestdag in België zou zijn, zou ik daar anders ook gestaan hebben. Nu is het vooral grappig om eens aan de andere kant de foto te hebben genomen.
43. Eindbestemming Charleville-Mézières is eentje met een beetje allure op z’n Frans: zes sporen, een uit drie segmenten bestaande kap over die sporen, een groot stationsgebouw dat aan die kap gebouwd is (of andersom) en er is een over het algemeen prettige wachtruimte met gratis Wifi. Met een beperkt treinaanbod is het bieden van degelijke wachtfaciliteiten wel een vereiste.
44. Het stationsgebouw.
Ik heb via Airbnb een verblijf geboekt in het centrum en ik raak goed aan de praat met de host. In de avond is het onderwerp van gesprek taal en cultuur. Ook nu weer, alles in het Frans. Voor het oefenen van het Frans is deze reis wel een waardevolle mogelijkheid geweest, ondanks alle tegenslagen er naartoe. Het lijkt wel mijn geschiedenis met het Frans wel, waarbij ik het een jaar de kans gaf, het genadeloos omruilde voor Duits, om daarna als soort karma niet om het Frans heen te kunnen omdat er kortstondig een Franstalige vriendin in mijn leven kwam. Ach ja… het leven kan gek lopen. Ik spot een klein vlaggetje van Bretagne in het huis, dat op zichzelf wat vragen oproept en sindsdien zijn er plannen ontstaan om ooit Bretagne aan te doen.
22 juli
Het is zondag, en de Fransen zouden niet Frans zijn als er geen uitgebreid ontbijt zou zijn met stokbrood, croissants, rozijnenbroodjes, jam etc. Eigenlijk zou er ook nog een bak koffie bij moeten, maar omdat bij mij koffie er niet in gaat, wordt het maar thee.
Het fundament voor deze laatste dag (niet alleen voor dit weekend, maar ook voor mijn camera) is gelegd en dan wordt het tijd om Charleville-Mézières en de restanten van de vestingwallen te verkennen.
45. Onderweg richting het centrum loop ik langs het gebouw waar de Ardennen-prefectuur zetelt.
46. Het Hôtel de ville vind ik wat op een spookhuis lijken.
47. De Tour du Roy, onderdeel van wat vroeger de vesting was.
48. Het Place Ducale is omgetoverd tot ministrand met minigolfbaan. Het past wel bij de warme kleuren van de stenen die gebruikt zijn voor de gebouwen hier.
Ik heb mijn eigenlijk voorziene trein gemist omdat het ontbijt wat uitliep. Omdat ik geen zin heb om te haasten, heb ik van tevoren eens gekeken naar wat er zoal rijdt naar Sedan en nu staat de dienstregeling het een keer toe om wat later te vertrekken, weliswaar met de consequentie dat aanzienlijk ik minder tijd in Sedan heb, maar dat maakt niet zo veel uit omdat ik niet echt verwacht dat er naast de citadel er niet veel meer bijzonders te zien is in Sedan.
Voor vertrek, kijk ik nog even rond op het treinstation van Charleville-Mézières.
49. Een TGV staat geparkeerd, om vooral eigenlijk herrie te maken.
50. Deze trein is als Intercités (is de enkelvoudsvorm eigenlijk ook 'Intercités'?) aangekomen uit Hirson. Het is geen getrokken trein zoals ik eigenlijk stiekem gehoopt heb. Dan is dit nog een minuscuul treintje dat nog minder zitplaatsen heeft dan een gemiddelde TER...
51. Tja. Wat moet je van de bestickering zeggen?
52. Niet veel later nadat deze foto genomen was, waren alle sporen bezet. Een hele prestatie met zo weinig treinen die vertrekken op een zondag als deze. Het schijnt een Franse gewoonte te zijn, als ik uit moet gaan van mijn voorgaande bezoeken (geschreven in 2020) in Frankrijk.
53. Richting Sedan dan maar, maar niet zonder tussenstop in Mohon, een buitenwijk van Charleville-Mézières.
54. Sedan, gare terminus. Een wat mij betreft toch een relatief klein stationnetje voor een TGV-halte, als je het stationsgebouw niet meerekent. Een logische spoorindeling overigens.
55. Het stationsgebouw.
56. Er zijn van die momenten in de tijd geweest dat men het interessant vond om een gebouw extra grandeur te geven.
57. De citadel van Sedan. In tegenstelling tot de citadellen van Le Quesnoy, Longwy en Jülich is hier ervoor gekozen om de lucht in te bouwen, zonder iets als een 'slotgracht'.
Vanuit Sedan wordt het lastig om weer naar Nederland te komen. Uitsluitend per trein zal ik helemaal via Parijs moeten met TGV, Thalys en diverse stoptreintjes, of via Luxemburg met enige pijn en moeite. Toevallig weet ik dat er een verbinding bestaat tussen Sedan en Bouillon met een soort van belbus die TAD (Transport à demande) heet onder de noemer van lijn 11. Deze lijn 11 kon voor enkele ritparen tot enkele dagen van tevoren voor de zondag gereserveerd worden, zowel telefonisch als online (en dat werkte ook nog). Een ritje met zo'n belbus voor mij als student slechts 1 euro en dat tarief was ook van toepassing voor de grensoverschrijdende rit naar Bouillon. Het moet gezegd dat bij het reserveren van deze bus het best erg moeilijk is om te achterhalen waar de bus nu eigenlijk precies stopt. Er zijn geen exacte locaties, op enkele straatnamen of plaatsen na die eigenlijk te vaag zijn om er een bushalte mee te kunnen vinden. De naam Gare SNCF in Sedan is echter wel duidelijk genoeg om terug te kunnen vinden, al is Rempart in Bouillon met wat moeite ook nog te vinden, alhoewel het wel wat inlevingsvermogen nodig heeft.
Al wandelend in Sedan is het stiekem toch spannend of deze bus er wel zal staan, maar jawel, eens ik terug ben aan het treinstation staat er een wit bestelbusje te wachten met het logo van de vervoerder (RDTA) erop, maar verder zijn er niet zo veel andere indicaties dat dit de bus naar Bouillon is. Het is de enige bus die hier stond, dus makkelijk zat. Het busje vertrekt direct na mijn aankomst, wat maakt dat we 10 minuten te vroeg vertrekken en ook een kwartier eerder aankomen. Niet dat ik dat erg vind: des te meer tijd om te wandelen. Vandaag de dag, echter, is deze bus sinds 2020 opgeheven omdat de "autorisation administrative" ten einde is gekomen (vergelijkbaar met bus 41 Mons-Maubeuge die ook een paar jaar terug opeens afgekapt moest worden omdat de bureaucratie niet op orde was of zo).
58. De bushalte waar de bus in Bouillon mij afzet wordt door RDTA 'Rempart' genoemd, terwijl de TEC deze voluit 'Quai du Rempart' noemt. Deze halte is het redelijk onoverzichtelijke 'busstation' (?) van Bouillon met veel lijnen, hoewel ik ook nu weer het idee heb dat de frequentie van die lijnen niet bepaald grandioos is.
Ik heb niet echt een plan voor Bouillon, maar voor het wandelen heb ik wel een idee. Ik wil de heuvel van het kasteel beklimmen en naar een uitzichtstoren toe om van daaruit Bouillon te zien in de meander van de Semois waarin het oord ligt. Het is een vermoeiende klim, vooral onder de hoge temperaturen van die dag, maar ik heb het overleefd (inclusief de toren en de weg naar beneden). Plots besloot mijn telefoon zichzelf een kwartier te blokkeren, omdat tijdens het wandelen schijnbaar knopjes ingedrukt werden die om een wachtwoord vroegen. Niet echt handig, omdat ik die telefoon nodig had om te zien waar ik naartoe moest lopen, maar ik kan nu wel (weliswaar semi-gedwongen) een pauze nemen. Op die momenten is het toch jammer dat de fotocamera het begeven heeft, op zulke hoogtes.
59. Het kasteel van Bouillon met de tunnel die er onderdoor loopt.
60. Een stuk omhoog begint het uitzicht al goed te worden.
61. Het beeld vanop het uitzichtspunt Belvédère.
Ik ben uiteindelijk een uur eerder klaar met wandelen dan ingeschat en ik kan dan zo bij de halte La Maladrerie op de bus stappen. De bus komt acht minuten te laat aan en de reden wordt duidelijk wanneer de bus stil staat. Iemand staat binnen op en trekt de deur van de bus zelf open: er is een elektronisch probleem waardoor de deuren zelf niet meer kunnen openen en dat verlengt de rittijd nogal. Onderweg stapt er nauwelijks iemand in of uit, met uitzondering van de halte Grand' Place in Bertrix.
62. Libramont.
In Libramont komen we op tijd aan en de bekoelde wachtruimte met open loket en een gratis toilet zijn een zegening voor eender wie onderweg is in gebieden als deze. Een lange rit staat te wachten voor een veel te kort treintje (een drieledige MS96 in de spits, dat kan alleen maar goed gaan): de intercity naar Brussel heeft twee uur nodig om vanuit Libramont in de hoofdstad te komen. Bij het instappen is de trein al best druk en dan vrees ik Namur alvast. De eerste halte Ciney valt nog mee, maar stilaan begint het al ernstiger te worden. Zodra Namur bereikt wordt, is de trein propvol. Een enkele staander bij de deur profiteert van de drukte, omdat hij het ietwat verborgen stopcontact onder de noodrem gebruikt om zijn telefoon mee op te laten. Hij kan het apparaat gewoon in de bagagerekken laten en zo het altijd in de gaten houden. De conducteur heeft de drukte ook gemerkt en hij adviseert de reizigers dat degenen die nu in de eerste klas gaan zitten, een toeslag riskeren van vijf euro. Geen gratis eerste klas dus, maar ja, vijf euro… het lijkt wel een nieuw soort verdienmodel. Alsof die conducteur ook echt gaat controleren in die drukte, maar ja, als hij zich oponthoudt in de eerste klas, dan kan hij daar wat vrijelijker zijn gang gaan. In Ottignies stroomt de trein voor de helft leeg, maar helaas stroomt er ook weer evenredig veel reizigers de trein weer in. Dan begint in Brussel-Luxemburg het sarcasme bij de conducteur toe te slaan. Eerst laat hij zijn vrouwelijke collega de omroepen doen in het Nederlands, maar vlak na vertrek komt alleen in het Nederlands “We zijn net op tijd vertrokken!” door de speakers schallen. Een halte later, in Brussel-Schuman roept de man meer nuttige info om: “Voor uw inlichtingen: het treinnummer is 2140 en de website is nmbs [pwà] be”. Ach ja, en desondanks zijn we wel op tijd aangekomen. Voor mij begint het lange wachten nu. Anderhalf uur heb ik om te doden in Brussel en ik besluit om maar kort het centrum door te struinen. Ik herinner me direct weer waarom ik zo’n ontzettende hekel aan deze stad heb. Het weigeren van het personeel op de stations om in het Nederlands te praten en de altijd aanwezige pislucht. Waarbij vandaag alles goed ging en ik een goed gevoel overgehouden heb aan de reis, raakt deze toch weer een klein beetje besmeurd in Brussel. Ach ja, ik zal blij zijn dat ik Brussel weer uit ben.
Voor de Thalys heb ik een stoel toegewezen gekregen in het achterste rijstel, dus helemaal aan het uiteinde van het perron in de open lucht. Daar is het wel rustig wachten en wanneer de trein aan komt rijden is het ook rustig met betrekking tot passagiers. Die rust zal niet lang duren, omdat het rijtuig in kwestie een probleem heeft met de airco, waardoor het tot een sauna is verworden. We worden aangeraden door het personeel om het rijtuig te verlaten en om maar ergens te gaan zitten. Zo geschiedde. In Antwerpen stroomt de trein beter vol, veelal met passagiers die eigenlijk met de gewone intercity mee zouden gaan, maar omdat die met +30 aangegeven heeft gestaan op de vertrekdisplays (terwijl deze eigenlijk op tijd heeft gereden), zijn die maar gewoon met de Thalys gegaan omdat die wel op tijd rijdt. Het is in ieder geval een zegening om niet te hoeven stoppen bij suffe haltes als Brussel-Noord, Mechelen, Antwerpen-Berchem, Noorderkempen (die in het bijzonder, vooral met 300 kilometer per uur!) en Breda.
63. Uiteindelijk komt de Thalys met slechts twee minuten vertraging aan op Amsterdam Centraal.
Ik heb tijdens de rit nog een e-ticket voor het stukje Amsterdam Centraal-Zandvoort moeten kopen, want tja, de OV-chipkaart is weg en het scheelt toch weer 1 euro dan wanneer ik het uit de automaat haal…
Nou goed, tot zover deze kleine reeks grensregioverslagjes. Het is nog op de valreep van 1 juli, waarop we weer in Nederland ook voor niet-noodzakelijke doeleinden met de trein kunnen nog even een reisverslagje ter inspiratie, vooral in het geval dat iemand het aandurft om per trein of überhaupt naar het buitenland te gaan.
Een latere reeks over een tocht naar noord-oost Frankrijk staat hier.
.