En dat is het verhaal waar dit deel om draait. Want waar we in het vorige deel bleven in een gebied waar het spoor redelijk in orde is, zakken we af naar de regio Auvergne - Rhône-Alpes (AuRA). Een gebied met veel van dit soort spoorlijnen, en een regio die de neiging heeft om niet altijd de portemonnee te pakken om dit onderhoud alsnog te betalen. Dankzij stakingen, werkonderbrekingen vermomd als werkzaamheden en ondoorgrondelijke dienstregelingen heeft het letterlijk jaren geduurd, maar in dit deel gaan we dan eindelijk over het hoge kruis. Geen oorlog, natuurramp of pandemie kon dit keer nog in de weg zitten, al zijn we in dit deel 18 en 19 augustus 2020, en dus wel verplicht met een mondkapje op onderweg.
Voordat we daar zijn moeten we nog even reizen, want dit deel begint waar we gebleven waren, in Straatsburg (Bas-Rhin). Voor het ontbijt gaan we de stad in, al zorgen werkzaamheden aan de tramsporen dat het wachten op de bus daarheen 'ietsjes' langer duurt.
Met ontbijt achter de kiezen melden we ons weer op het station van Straatsburg (Strasbourg, Strossburi). Vandaag reizen we met TER van de Elzas naar de Rhône, per spoor een afstand van toch bijna 500 kilometer. De SNCF maakt het hier wel relatief makkelijk, vanuit Straatsburg bestaat een verbinding met twee aansluitingen van zo'n veertig minuten. Van Belfort naar Lyon rijden we zelfs rechtstreeks, een rit van zo'n vier uur.
Maar we besluiten eerder weg te gaan, en wat langer te blijven in Mulhouse. Dat duurt, net als de dag ervoor, maar 51 minuten. Mulhouse is tijdens de eerste golf van de coronacrisis zwaar getroffen, met zelfs een militair hospitaal in de stad, en op het station wordt de zorg nog steeds bedankt.
Maar: Mulhouse dus. Een prachtige stad eigenlijk! :D.
Na een mooie wandeling door de stad zijn we terug op het station, het wordt tijd voor de trein naar Belfort.
De rit naar Belfort voert over de grens tussen de Elzas en de Franche-Comté. En dat is geografisch en cultureel gezien misschien wel logisch, maar administratief bestaat deze pas sinds 1871, de annexatie van de Elzas door Duitsland. Deze lijn bestond toen al, in aller ijl zijn er toen grensstations ontstaan, die na 1918 gelukkig weer zijn verdwenen. Wat niet verdween is de toen ontstane departementsgrens, tot de dag van vandaag vormt de stad Belfort met de buurgemeenten een eigen departement, het piepkleine Territoire de Belfort.
Vlak voor die grens ligt de eerste plaatsnaam die niet echt Alemannisch aandoet, namelijk Dannemarie. Blijkbaar niet vernoemd naar de date die het even aan de moeder moest vragen.
Belfort ligt maar veertig minuutjes van Mulhouse af, maar bij aankomst valt gelijk op dat je de Elzas definitief verlaten hebt.
Hier hebben we de 40 minuten overstap die de SNCF ons biedt wel aangehouden, de trein die we namen vanuit Mulhouse breekt een gat van zes uur door midden. De Relay Stationshuiskamer is hier minder sfeervol dan waar dan ook in Nederland.
En dus stappen we met voor vier uur aan voedselreserves maar snel in de TER naar Lyon Part-Dieu, een Régiolis gaat de overgebleven 320 kilometer afleggen tot de Rhône. Na onze trein zal het station tot de avondspits (zo'n drie uur later) uitgestorven zijn.
De rit naar Lyon verloopt eigenlijk in drie delen: het eerste deel lopen we door de vallei van de Doubs naar Besançon...
... daarna gaat het door het laagland van de Franche-Comté, vlak ten westen van de uitlopers van de Jura. Het stationsnaambordje is verdwenen, ook hier doet de SNCF natuurlijk niet aan onderhoud van onbenullige zaken, zoals hier stationsnaambordjes.
In Lons-le-Saunier, de enige grote plaats tussen het dal van de Doubs en de uitlopers van de Alpen, kruisen wij een tegentrein.
Na de groententuin van Saint Amour (Sint Liefde) is het niet te ver meer naar Lyon, al voelt het wel erg liefdeloos aan.
En na vier uur zet de SNCF ons, zowaar op tijd, af in de bermudadriehoek die ook bekend staat als station Lyon Part-Dieu.
Lyon Part-Dieu is een helse plek, wat door de huidige verbouwing niet beter wordt. Maar: het Campanile-hotel ernaast was Coronavirus oblige erg betaalbaar en kwalitatief erg prima, dus komen we er alsnog uit. We zetten de bagage in de kamer, en duiken de stad in voor avondeten.
Na het eten gaan we wat van de stad zien, ongeremd door het al schaarser wordende daglicht. Als eerste gaan we naar de zuidpunt van de stad, waar de twee rivieren die samen het patroon van de stad vormen, de Rhône en de Saône, samenkomen.
De rails liggen hier trouwens als kunst, maar aan de overkant ligt de rechteroeverlijn langs de Rhône richting de Franse zuidkust. :D
Ook komen we nog langs het hôtel de région van de Auvergne-Rhône Alpes, het epicentrum van de Aura.
Daarna gaan we nog snel met de metro...
... en de tandradmetro...
... naar metrostation Cuire, in de voorstad Cuire. Bij aankomst is het kwart na negen. :)
En dus gaan we met de bus terug naar het station Part-Dieu, en daarna het hotel.
In het hotel kijken we nog even naar de Champions League-wedstrijd tussen Paris Saint-Germain en Red Bull Leipzig, en daarna gaan we al snel naar bed.
Een nieuwe dag breekt aan, en wat voor dag wordt het: niet alleen speelt Lyon vandaag de halve finale tegen Bayern München, ook ga ik na jaren eindelijk een gapend gat op mijn Franse spoorkaart af kunnen strepen. We beginnen de dag echter nog steeds in Lyon, bij dat godsverlaten station Part-Dieu, om de tram te pakken de stad in.
Na het ontbijt lopen we eerst de Rhône over...
... om enkele honderden meters verder op de Place Bellecour uit te komen. Je zou bijna denken dat de locals hier voor de lokale club zijn.
Bij het oversteken van de Saône valt goed op hoe stijl het hierna naar boven gaat. :)
Maar in Lyon wisten ze dat al lang, en hebben ze in de 19e eeuw al de funiculaire ingevoerd. Een kabeltrein, die het klimwerk voor je doet. Er zijn er twee van, deze gaat naar Saint Just (wat je op de foto net zag).
Wij pakken echter de andere lijn...
... die je bij de Kathedraal afzet. Het uitzicht is prachtig, al zou het mooier zijn als mensen wat minder fossielen zouden verbranden.
We bezoeken de Kathedraal, met in zichzelf al opvallend veel hoogteverschil. Maar dat klimwerk valt in het niets met de kabelbaan, zoals terug beneden wel heel duidelijk merkbaar is. :D
Dit deel van de stad voelt trouwens best vreemd aan, Lyon is duidelijk de noordergrens van het 'zuiden' van Frankrijk.
Niet iedereen zal deze comedytent trouwens heel komisch vinden.
Maar hierna trekken we terug naar het station, om de bagage terug te gaan halen.
Een bezoek aan Lyon is niet compleet zonder speciale aandacht voor de trams: Lyon heeft een goed, maar soms wel opvallend tramnet. Tram 3 rijdt bijvoorbeeld met trams met spiegelkleuring, maar de idioterie bereikt een hoogtepunt met de Rhônexpress, die de stad met de luchthaven annex TGV-station verbindt. Dat is een sneltram, maximumsnelheid 100 km/h, rijdt parallel met tram 3 en heeft op dat stuk zelfs speciale inhaalsporen. Dat klinkt natuurlijk fantastisch, dus waarom gaan we daar dan niet mee? De gewone kaartjes zijn er niet geldig, een retourtje naar de luchthaven kost zo'n 25 euro. Jullie zullen het dus maar met de foto's moeten doen.
Maar daarna is er geen ontkomen aan, en moeten we weer terug een trein pakken vanaf station Lyon Part-Dieu. Nu kan je denken: van waar de aversie tegen dit station? Deze foto somt het redelijk op: smalle perrons, veel treinverkeer, veel vertragingen. Deze trein naar Chambéry lukt het niet om op tijd de deur uit te gaan, ook al is er ruim voldoende personeel aanwezig.
Wij gaan verder met de TER naar Grenoble, die met TER 2N NG-materieel in de oude Rhône-Alpes kleuren rijdt.
Deze rit voert ons vanaf Lyon het Rhônedal uit, naar de Alpen. :)
Grenoble ligt een uurtje van Lyon, maar is voor ons vandaag alleen overstapstation.
Dus in plaats daarvan: enkele hoogtepunten van Grenoble (binnen 10 minuten van het station): tram, Isère, kabelbaan. Een betere definitie van een bliksembezoek is er volgens mij niet.
Terug op het station stond hij dan klaar: de TER-trein naar Gap via Veynes. Het had jaren geduurd, en de SNCF ziet kans om deze memorabele reis gelijk een toch wat teleurstellende start te geven: de SNCF zag kans om een enkele Walvis in te zetten, en dat ding was al goed druk. Na vertrek lukt het om met enkele reizigers te herschikken, waardoor de veiligheidsregels in acht gehouden kunnen worden terwijl Plan-V444 en ik beiden een raamplekje kunnen krijgen, maar tegen die tijd zijn wij al drie haltes verder in St Georges de Commiers.
Maar daarna wordt het al snel mooier, dus geen troost. :D
Mooier wordt het trouwens steeds sneller. Deze lijn stond al jaren op mijn lijst, omdat het de hoogste bergpas is die per trein gepasseerd kan worden in Frankrijk, met een hoogtepunt van 1167 meter boven zeeniveau. Station Grenoble zelf ligt op 212 meter, dus dat betekent veel klimmen.
Na een uurtje hebben we prachtig uitzicht over de Alpen. :D
Ook deze zomer zie ik weer eeuwige sneeuw.
Deze lijn is een architecturaal hoogtepunt, dat moet even vermeld worden. Deze lijn is bijna even oud als het verenigde Duitsland.
Na de 1100 meter vlakt de lijn af, en daarna de vallei. We bereiken het hoogtepunt van de lijn, en van de pas van de Croix Haute (hoge kruis).
Kort daarna een van de hoogst gelegen doorgaande treinstations van Frankrijk: Lus-La Croix Haute.
Vanaf hier verandert het landschap, de hoge bergen in de verte worden rotsformaties in nauwe dalen. Het is prachtig! :D
En dat is even het moment om nog te praten over waarom deze lijn zo lang op mijn lijst stond. De lijn stond al jaren op de nominatie om op relatief korte termijn gesloten te worden, vanwege de beroerde staat. Dat is nu niet anders, maar daar komt binnenkort wel verandering in. Eind vorig jaar is een akkoord getekend tussen de betrokken regio's en de SNCF om de lijn tóch te behouden. In 2021 zou de lijn moeten sluiten voor onderhoud, om de lijn voor langere termijn te behouden. De huidige staat van de lijn is bij tijd en wijlen droevig, maar vanaf hier is het simpelweg eng. Een snelheidsbeperking tot 10 (tien) kilometer per uur over bijna een kilometer is al veelzeggend, maar zelfs op dit tempo heb je het idee dat je op elk moment kan ontsporen.
Station A P E R ech, we gaan onze bagage maar alvast inpakken.
Want even later zijn we in Veynes, en verlaten we onze walvis. De trein heeft hier gepland een tussenstop van 25 minuten voordat deze het laatste stukje doorrijdt richting Gap, wat ondanks het enkelspoor niet nodig zou moeten zijn. Maar de trein was bij aankomst alsnog plots 10 minuten te laat (de machinist zal wel voorzichtiger zijn geweest dan begroot), wat de wachttijd toch al bijna halveert.
Veel tijd resteert dan ook niet, totdat onze volgende trein binnenkomt, de TER naar Valence Ville en Romans. Valt het wel op dat er een boegklep mist? :X
Deze rit blijkt de minst prettige van de hele reis. De trein is stervensdruk, loopt kort na het instappen 25 minuten vertraging op door een vertraagde tegentrein, en de stopcontacten van de trein doen het niet. De batterij van mijn camera is leeg, door een ongewenst slecht onderhouden wissel breekt de lenskap van mijn camera ook nog eens af, wat ook in het volgende deel nog voor problemen gaat zorgen. Er zit niets anders op dan minder naar buiten kijken, en meer naar de binnenkant van de oogkleppen.
Tot overmaat van ramp rijden we door de Diois, een mooi deel van Frankrijk, dat vernoemd is naar de bijpassende dood en verderf-stemming die in de hete overvolle coupé hangt: de plaats Die.
Met een half uur vertraging bereiken we uiteindelijk Valence, waar de reis van vandaag weer ophoudt. Gelukkig maar. :)
We checken in in ons hotel, dat naast het station ligt, en ik laadt mijn camera gelijk op. Dan zegt Plan-V444: komen hier niet van die 1700'en? We kijken naar de dienstregeling, constateren dat we vijf minuten de tijd hebben, en staan even later terug op het perron.
Gelukkig hadden we iets langer, want de Duitsers (De Duitsers) komen de boel nog wat vertragen...
Maar dan alsnog: De TER naar Marseille, met een 22000-loc voorop. Bijna de Berlijntrein, maar dan met comfortabeler materieel.
Dan nu nog even tijd voor waarschijnlijk de vreemdste sidenote van dit drieluik: Frankrijk heeft een obsessie met Tacorestaurants. Zo'n acht of tien jaar geleden begon er vanuit het niets een opmars van 'tacos'-restaurants, feitelijk burrito's met vulling en topping naar keuze, als fastfood. Er zijn meerdere ketens in Frankrijk die feitelijk hetzelfde product maken, een trend die verklaart waarom in Utrecht op het stationsplein een restaurant zit dat 'French Tacos' serveert. Het vult, kost geen drol, en Plan-V444 en ik kiezen het als avondeten in het verder ietwat saaie Valence. Dat eten doen we trouwens bij een prima zonsondergang, in het stadspark nabij de Rhône.
Na het eten kijken we nog even hoe Olympique Lyon de verwachtingen van de dag niet waar maakt...
... en daarna sluiten we onze ogen, en ik hiermee dit tweede deel. In het volgende en laatste deel moet ik een rectificatie plaatsen, hebben we een journée à la plage, en doen we een faunaintermezzo. Op- en aanmerkingen worden, zoals altijd, gewaardeerd!
