En dat is rottig, want toen Plan-V444 en ik de planning afrondden voor deze zomer, stond daar toch echt een bezoek aan Marseille in. Maar al voordat we vertrokken bleek dat dat niet heel verstandig zou zijn: mijn eigen gezondheid viel al niet meer te redden, maar niet iedereen heeft de luxe van zware schade door Covid-19. Bovendien goldt (en geldt) voor de Bouches-du-Rhône een negatief reisadvies en een quarantaineverzoek. En dus ging de planning halsoverkop in de steigers. In dit deel dan ook een reisdag die van tevoren niet als zodanig bedacht was. Waar in het eerste deel van dit drieluik de Eifel en de Elzas centraal stonden, en in het tweede deel meerdere Alpenpassen, gaan we in dit deel naar beneden, door de vallei, naar de zee, alvorens we weer omkeren. We schrijven 20 en 21 augustus 2020, en dus zijn we ook in dit laatste deel met inachtneming van alle coronamaatregelen onderweg.
De dag begint relatief bijtijds, al was het door de avond ervoor (doorgebracht in de enige Britse Pub van Valence) wel een goede nacht geweest in een verder met iets te weinig liefde onderhouden hotel. Om 09:30 zijn we op het station, waar het treinbord duidelijk is: alle verbindingen vertrekken vanaf het busstation, er rijden geen treinen. Werkzaamheden à la SNCF.
Dat is geen ramp, want in de planning voor deze trip had ik dit al gezien, en eigenlijk hiernaar gepland. In plaats van een trein begint de reisdag dan ook met een treinvervangende bus, met een prachtige bestemmingsaanwijzer (karton waar iemand vergeten was hoeveel letters er in St Péray zitten).
Naar St Péray dan maar, in het departement Ardèche. Vanuit Valence een ritje van 20 minuten, over heerlijke Zuid-Franse wegen.
Na 20 minuten stuiteren zet de bus ons af op het station St Péray (Ardèche), wat ons gelijk bij de nu volgende rectificatie brengt. In het tweede deel zei ik namelijk:
Dat klopt niet helemaal, maar wel bijna: er zijn planmatig geen treinverbindingen in de Ardèche, alle grote plaatsen zijn verstoken van reguliere passagierstreinen. De reizigersdienst wordt uitgevoerd met bussen, en de SNCF zet vooral in op de combinatie TGV+autoverhuur vanaf de stations langs de Rhône in Valence en Avignon. Dat betekent niet dat er geen treinen rijden in het departement: langs de Rhône lopen (net als bijvoorbeeld de Rijn) twee spoorlijnen aan weerszijden van de rivier. Langs de Rhône rijden alle passagierstreinen planmatig langs de linkeroever, waar de grotere plaatsen liggen. De rechteroeverlijn wordt planmatig gebruikt door het goederenverkeer, en voert ook door het departement Ardèche. In het verleden hebben ook hier passagierstreinen gereden, in 1973 zijn deze (als laatste in het departement) opgeheven.
Dit alles is volgens de normale planning. Maar: rond Valence wordt dus aan het spoor gewerkt, waardoor enkele weken lang tussen 09:30 en 15:30 geen treinen kunnen rijden van en naar station Valence Ville. Dat is rottig, maar voor de doorgaande treinen tussen Lyon en Marseille werd een even simpel als briljante oplossing gevonden: de bestaande goederenlijn via de rechteroever. Ter bediening van Valence, en het eveneens door de omleiding niet bediende Montélimar werden bovendien stops ingepland op de officieel nooit gesloten (maar al bijna een halve eeuw niet meer planmatig bediende) stations St Péray en Le Teil.
Dus: Station Saint Péray. Niet meer planmatig bediend sinds 1973, maar wel voorzien van een stationsgebouw, met maar liefst drie personeelsleden (daarvan twee speciaal vanwege de in totaal vier dagelijkse extra stops deze zomerperiode). Afgezien van de speciaal geplaatste stationsnaamborden heeft de tijd hier stilgestaan.
20 minuten komen en gaan, en daarna stappen we in de TER met als eindbestemming Marseille St Charles. Onderweg is het niet heel druk, dus kunnen we zonder problemen rustig ontbijten.
Station Le Teil (voor Montélimar), hier is het beduidend drukker dan in St Péray.
Na twee uur, tijd die ook besteedt wordt aan onderhoud aan de de dag daarvoor deels gesneuvelde fotocamera, bereiken we Avignon Centre.
Hier houden de gelijkenissen met de eigenlijke planning op. Doorgaan naar Marseille is door besmettingsrisico (de stad heeft volgens Franse classificatie code rood, Nederland heeft voor het gehele departement Bouches-du-Rhône code oranje afgegeven) niet echt verantwoord. En dus stappen we in Avignon over op de goedkoopste trein van Europa, de TER naar Port-Bou. Die stopt één keer in de Bouches-du-Rhône, maar kent hier geen in- of uitstappers.
Waar die reizigers wel zijn? In Nîmes (Gard), even verderop. Hier stappen we over op de TER naar Le Grau du Roi, een mini-Zandvoort aan de Middellandse Zee. In de SNCF-app wordt gedurende de zomer gewaarschuwd voor drukte, wat in plaats van met extra treinen (de treindienst is met zes retourritten per dag simpel gezegd karig te noemen) beantwoord wordt met kaart- en bagagecontrole op het perron. Het is écht druk, voordat even na het middaguur de trein wordt voorgereden.
Ook deze lijn heeft behoefte aan liefde vanuit de SNCF: de dienstregeling is karig, de spoorlijn is bar slecht onderhouden, en de stations zijn noodgedwongen voorzien van de voor de seinbediening benodigde stationschefs.
Waarom is deze lijn dan wel interessant? Nou, voor de Vicky's onder ons kom je langs kastelen onderweg:
En zodra de zee nadert wordt het ook voor natuurliefhebbers echt boeiend. Na Aigues Mortes (dode wateren) loopt de lijn namelijk langs roze water!
Roze? Inderdaad! Dit deel van de Middellandse Zeekust kent zoutwinningen, waarbij zeewater opgedroogd wordt in bassins. Dat water kleurt tijdens het drogingsproces steeds meer roze, totdat het water verdwenen is. Daarna wordt het overbleven zout weggegraven, in een pot gestopt, en als La Baleine-zout verzonden naar supermarkten tot in Nederland.
Als dat nog niet roze genoeg is: de lokale Fauna bestaat hier onder andere uit Flamingo's, die buiten het gebied rond de monding van de Rhône niet in Frankrijk te vinden zijn. Lekker exotisch!
Vanaf Nîmes is het een krap uur naar Le Grau du Roi, waar we verwelkomd worden door palmbomen en zilte lucht. De zee is om de hoek! :D
We lopen nog een kwartiertje, en bereiken de zee. Van de Duitse grens naar de Middellandse Zee, met uitsltuitend regionale treinen, voor 29 euro, en dat in Coronatijd. Missie geslaagd!
Verder hebben we in Le Grau du Roi een Journée à la Plage, al is het niet maandag maar donderdag. Zon, zee, late lunches in restaurants en toeristentreintjes, vakantie voor mensen met een voorkeur voor inactieve vakanties.
Maar ik ben zelf geen fan van inactieve vakanties, dus gaan we met de eerstvolgende trein weer terug. Die gaat 2,5 uur later, de trein die ons hier gebracht heeft is niet terug naar Nîmes gereden. De trein terug kent (net als in Nîmes) instapcontrole, met het personeel dat met onze trein is meegereisd naar Le Grau du Roi. Ik hoop dat de lunch lekker was, de medewerker van de SNCF-politie herkent ons in ieder geval wel gelijk (en laat ons zonder vragen door).
En dus zijn we weer onderweg, langs de jachthaven van Aigues Mortes.
In de trein terug maak ik gebruik van het toilet, en hier zie ik iets wat ik al een kleine week kon ontwijken: Nederlands!
Deze teleurstelling werd dan weer gecompenseerd door het prachtige uitzicht even na Nîmes...
... en na een drukke dag bereiken we opnieuw Avignon, nu voor de rest van de dag.
Avignon is ook een tussenstop voor de TER-treinen Lyon - Marseille, en die treinen rijden vrijwel allemaal planmatig met Corail-materieel en 1700-achtige locs. Dat blijft genieten.
In Avignon hebben we een verrassend luxe hotel voor de prijs die we ervoor betalen (het toerisme ligt duidelijk op z''n gat dit jaar), en na het inchecken hebben we alle tijd om de stad in te gaan. Voor wie er nooit geweest is: ga eens naar Avignon! In de zomermaanden zonder overstappen bereikbaar vanuit Amsterdam Centraal, Schiphol Airport en Rotterdam! :D
Het middeleeuwse kasteel van Avignon is gebouwd op een rots, langs de rivier de Rhône.
Over die Rhône ligt een middeleeuwse brug, die zeker vijfhonderd jaar een oeververbinding vormde. De Pont d'Avignon is misschien wel daarom zo bekend, zelfs als hij al zeker driehonderd jaar niet meer als zodanig bruikbaar is.
Het is laat, en warm in de stad, en dus wordt de dag kort hierna afgesloten in een (bij stom toeval opnieuw Engelse) kroeg naast het hotel. Het is druk, het contact met de locals is goed, en laat wordt voor zowel Plan-V444 als ik al snel nog (veel) later. Met heel wat vloeibare boterhammen achter de kiezen wordt na middernacht het bed bereikt, het einde van de dag volgt luttele minuten later.
De ochtend erop is, zeg maar, ietsjes lastiger dan de avond ervoor. Om 08:38 moeten we al op de trein zitten, en daarvoor gaan we nog snel langs de supermarkt voor de benodigde import naar Nederland. Want vandaag gaan we terug, waar we vijf dagen deden over het afreizen naar Zuid-Frankrijk, gaan we nu in 5,5 uur van Nîmes Pont du Gard naar Brussel.
Tijdens het ontbijt steken we de Rhône nogmaals over, station Nîmes Pont du Gard ligt logischerwijs niet te ver van Nîmes.
Nîmes Pont du Gard ligt een halfuurtje van Avignon, en enkele minuten van station Nîmes (centrum), aan de kruising met de nieuwe hogesnelheidslijn om Nîmes en Montpellier heen. Een goede aanvulling voor TGV-treinen naar plekken als Barcelona, maar door SNCF-logica stopt ook onze TGV (die buiten Montpellier langs de HSL begonnen is) op dit station in plaats van in het centrum. Gevolg: 30 minuten overstap.
Maar ach, het was vroeg. De Relay verkoopt broodnodige Espresso, voor onderweg komt daarbij een kopie van Le Monde (graag zelf de stereotypen over de jeugd van tegenwoordig toevoegen). Het wachten gaat best prima.
Na een halfuurtje is ie dan daar: de TGV naar Lille Europe en Bruxelles Midi/Brussel Zuid. Voorop, op het treindeel naar Lille, een bekende kop: TGV 4402, de recordtrein die 574,8 km/h heeft gereden!
De rit naar Brussel duurt meer dan vijf uur, en kost meer dan het dubbele van het vervoersbewijs van de dagen ervoor (al zitten we wel eerste klasse). De tijd wordt besteed aan het schrijven van het eerste deel en het doornemen van het naderende eerste blok, en dus blijft het bij enkele hoogtepunten en een enkel dieptepunt van de rit onderweg: Het uitzicht over het dal van de monding van de Rhône. :)
Alpen! :D
Lyon Part Dieu: op tijd binnen, enkele minuten te laat weg. Altijd hetzelfde gedonderjaag.
Flyover country à la Française, tussen Lyon en Marne la Vallée-Chessy (Disneyland Parijs) wordt bijna twee uur zonder tussenstop gereden.
Mijn geboortestreek (de Brie) wordt met bijna 300 km/h binnengereden. Ik heb ineens enorm zin in kaas.
Arras, 10 minuten tussenstop. De heren rechts mochten van de heren links helaas niet mee.
Lille Europe (Rijsel Europa), ook hier een lange stop, om van het snelheidsmonster voorop af te komen.
Brussel Zuid nadert, vloeken in het Nederlands zal helaas weer worden verstaan.
En toen waren we alweer in Brussel. 1020 kilometer in 5:45, met maar 177 km/h een bovengemiddeld trage TGV (maar wel sneller dan het DB-paradepaardje, de ICE Sprinter Berlijn - München). In Brussel hebben we een half uur overstap, vanwege het negatieve reisadvies wordt die tijd zoveel mogelijk in de verder volledig lege Beneluxtrein besteed. Ook het station is erg rustig, de drukte die buiten coronatijden in dit station heerste is verdwenen. Tenzij ze allemaal verstoppertje speelden terwijl Plan-V444 en ik van de TGV naar Beneluxtrein liepen natuurlijk (en iedereen in die trein ook meedeed).
Na een week ben ik weer in 'Olland.
En na een niet eens te lange reisdag bereik ik weer halte Winkelcentrum Vollenhove in Zeist, terug thuis. :)
Dat deed ik trouwens 1 minuut eerder dan de SNCF voorspelde, dus kudos aan U-OV (en de appbouwers van de SNCF, zelfs de lijnkleur klopt)!
Toen ik in maart happend naar adem op de bank lag kon ik niet bedenken dat ik vijf maanden later überhaupt weg zou kunnen, de wereld leek steeds verder te sluiten. Maar de lente kwam en ging, en in de hoogzomer van 2020 lukte het om per stoptrein van Duitsland naar de Middellandse Zee te komen. Een zomer als geen ander, waarbij na nadelen van de pandemie, even genoten kon worden van de voordelen ervan. Het plukken van de voordelen gebeurde ogenschijnlijk net op tijd, een paar weken later waren eigenlijk alle steden die aangedaan werden op deze reis alweer verworden tot gevarenzones voor mensen zonder antilichamen. Maar ik hoef ook niet meer weg, ik heb een reis gemaakt die ik voorlopig niet meer ga vergeten. Op- en aanmerkingen worden, zoals altijd, gewaardeerd! :D
