Moja duša je židane volje kot bi bila pila kraški teran.
Mijn ziel is zo gelukkig alsof ze 'kraški teran' (een rode wijn uit Slovenië) heeft gedronken.
Oton Župančič (Kopriva)
Na een sportieve drie dagen waarbij ik de Ciclovia Alpe-Adria volgde tussen Tarvisio en Gemona del Friuli, moest ik na drie dagen de fiets alweer inleveren om het nadien weer met het OV te doen. Het idee is om naar Slovenië te gaan en per spoor kan dat via Trieste of via Villach en de Karawankentunnel, maar ik ga geen van beide routes volgen. In plaats daarvan ga ik over een kleine bergpas naar Slovenië toe. Na Slovenië keer ik weer terug naar Italië en daarbij bezoek ik Trieste, de hoofdstad van FVG.
De route van dit deel: Cividale del Friuli, Fusine, Rateče, Kranjska Gora, Jesenice, Kamnik, Postojna, Štanjel, Opicina, Trieste, Verona.
Uitstapje naar Cividale
132. Ik begin deze post wel leuk met de zin dat ik drie sportieve dagen erop heb zitten, maar ik begin deze ochtend gewoon met een colazione. Ik ben immers nu toch in Italië, zeg nou zelf.
133. Ik begin dit keer op het ‘autostazione’ van Gemona, dat tegen het treinstation aan ligt. Wellicht weet je nog van het eerste deel dat doordeweeks de treindienstregeling in Gemona nogal ruk is in de ochtend en dat is helaas niet anders in de richting van Udine. Er is een trein om half negen en daarna pas om half twaalf, wat in beide gevallen niet relaxed is. Wat er wel is, is een bus naar Udine om half 10 en om 10 uur en dan is de keus voor de bus snel gemaakt.
In de regel worden hier in de bussen geen tickets verkocht, al willen sommige chauffeurs dat nog wel doen (het heeft met corona te maken, zeggen ze). Hoe je dan normaal gesproken wel tickets koopt? Er zijn speciale TPL-FVG kaartautomaten (blauwe), alhoewel je die niet vinden zal in Gemona. Voor de rest zal je terecht moeten in een paar tabakszaken of iets dergelijks, maar wat ik uiteindelijk gedaan heb is de app downloaden, mijn creditcard koppelen aan die app (die twéé cent neemt als eerste betalingscontrole - alsof de inflatie nog niet hard genoeg was!) en daarmee e-tickets kopen. Heel vanzelfsprekend het kopen van tickets in die app niet, want twee weken voor vertrek was ik al een beetje aan het testen met die app en ik kon geen enkele rit kopen. Een week later lukte dat gek genoeg weer wel en gelukkig tijdens mijn reis ook. Hoe die e-tickets werken heb ik nog niet eerder gezien: je krijgt een ticket, die genereert een QR-code die controleurs kunnen scannen, maar eerst moet je het ticket activeren en dat activeren kan je pas doen als je instapt, door een QR-code in de bus te scannen, zodat het ticket 'weet' in welke bus je zit en zo ook of het geldig is of niet… Vrij omslachtig, maar het werkt, I guess. Je hoeft in elk geval niet uit te checken, want die tickets lopen op tijd. Er bestaan dagkaarten voor de grote steden, maar niet voor ‘extra-urbano’-bussen zoals deze.
134. De route is niet bijster spannend, maar eenmaal in Udine passeren we la Porta Aquileia.
135. Aangekomen op het busstation van Udine. Het ziet er wat warrig uit, zoals met de meeste busstations waar ook langeafstandsbussen komen, maar het is qua structuur wel ‘duidelijk’, want er zijn perronindicaties en actuele vertrektijden, zij het dat het hier een beetje in overvloed is.
Ik hoef geen bus te hebben in Udine, want ik ga nu weer eens met de trein. De eerste bestemming wordt Cividale del Friuli. Daar rijden geen treinen van Trenitalia naartoe, maar van de FUC, dus mag ik die niet nemen met mijn Interrail-pass. Ik heb er een los ticket voor moeten kopen aan een ticketautomaat van de de FUC in Udine. Je zal geen treinen van de FUC vinden in de DB Navigator, daarvoor zul je in de (ver-schrik-ke-lijke) site van Trenitalia moeten kijken.
136. Links is de trein die me naar Cividale heeft gebracht. De trein rechts zou dat vroeger gedaan hebben, maar die nu is die een soort museumstel geworden.
137. Cividale del Friuli, een station met wel drie verschillende namen: in het Italiaans, Friulaans en Sloveens.
138. Het station is nieuw aangelegd, ietsje verder van het centrum vandaan, maar wel meer geïntegreerd met de bus.
139. Waar nu de parkeerplaats is, was vroeger het eigenlijke treinstation.
140 - 142. Impressies van de stad Cividale, met wel heel erg helder water.
Ik spoel weer even wat door: de dag is kort en ik wil nog in Tarvisio raken met daglicht. Ik spring op de trein terug en stap over op de trein naar Tarvisio Boscoverde. Ik zou daarmee naar het eindpunt toe kunnen, maar ik wil per se de oude Pontebbana ook met de bus gedaan hebben en daarvoor moet ik er in Carnia al uit, waar ik tijdens deze tocht nu al drie keer geweest ben. Ik heb in Carnia een erg korte overstap op de bus en de trein is licht vertraagd. Als ik de bus mis, moet ik anderhalf tot twee uur wachten op de volgende en daar heb ik geen zin in, mede omdat in Carnia helemaal niks te doen is. De trein komt met minder dan een minuut tot vertrek van de bus aan en de buschauffeur wacht gelukkig rustig op ons.
143. Deze bus van lijn 200 begint zijn rit naar Tarvisio dit keer hier in Carnia en wat dat betreft vind ik het het vrij zinloos om dan strikt op tijd te gaan vertrekken zonder passagiers.
144. Onderweg passeer ik de viaducten waar ik met de fiets over gereden heb.
145. Ik heb tijdens de voorbereiding van dit alles gespeeld met het idee om met de fiets te gaan klimmen naar Monte Santo di Lussari, maar om nu een kilometer te gaan klimmen over een onverharde weg met een conditie? Dat is zelfs voor mijn naïeve geestlust te veel van het goede. Vanuit de bus heb ik dat bedevaartsoort toch nog zien liggen, dus ik kan ergens wel zeggen dat ik dat gebouw dat bij mij ingesteld staat als bureaubladachtergrond wel degelijk gezien heb in het echt.
146. Op het busstation van Tarvisio in het centrum stap ik uit. Mijn verblijf is hier in de buurt en ik had eigenlijk ook geen zin om met die backpack dat hele graf-eind te moeten gaan lopen van Boscoverde naar het centrum.
147. Piazza Unità.
148. Na ingecheckt en wat gerust te hebben, heb ik het idee om een uurtje rond te gaan lopen voordat ik ga eten. Ik dacht er aan om weer even naar Tarvisio Centrale te lopen en toevallig kwam er een bus voorbij op dat tijdstip.
149. Bij Centrale (boven, aan de SS 13) kun je op een paar plekken als voetganger of fietser omlaag naar het fietspad, voor de rest moet je wat hekken her en der gewoon negeren.
150. Ik dacht er eerst aan om weer even naar Boscoverde te lopen en daar wat treintjes te gaan kijken, maar toen ik eenmaal op de oude spoorbrug stond met uitzicht over het riviertje de Slizza dacht ik bij mezelf: ik heb dat station dat nou wel gezien, ik ga afdalen naar de Orrido dello Slizza en het daar aangelegde vlonderpad volgen. Tijdens een eerder bezoek aan Tarvisio ben ik eerder in de Orrido dello Slizza geweest, maar nu is het herfst, de kleuren zijn anders en die ene keer dat ik er was heb ik het pad niet in zijn geheel gevolgd.
151, 152. De route is goed onderhouden, het water is kalm, maar ik heb met één ding eigenlijk geen rekening gehouden: het wordt donker. Om nu in het donker daar rond te gaan lopen is een beetje… euh, nouja, je ziet niet zo veel meer en je weet dan soms niet waar je heen moet.
153. Gelukkig ben ik wel tijdig boven om dit uitzicht te kunnen zien en het oorlogsbeeld waar de route naartoe leidt.
Langs de (oude) Rudolfsbahn naar Slovenië
154. Het is fris buiten, maar de kamer is warm en vanop het balkon is er zicht op de bergen.
155. Colazione. Ik ben nog steeds in Italië.
156. We denken aan het klimaat, maar de vertalingen van de teksten die je vertellen dat je gebruikte handdoeken op de grond moet mikken zijn zelden foutloos… Vooral deze is een verschrikking.
157. Ik hoef gelukkig vandaag niet al te vroeg op te staan, maar laat mag ook niet, want ik moet de bus hebben van 09:00 naar Fusine Valico. Da’s gelijk de laatste van de ochtend. Anders zal ik naar Rutte moeten zeker, met die van 11:15? Ik heb ergens wel mijn twijfels over dat ‘obliterarlo’ als je alleen het Engelse woord ‘obliterate’ kent, wat iets anders betekent dan valideren/ontwaarden.
158. Geen ticketzever vandaag: op het busstation in Tarvisio hebben we een kaartautomaat die staat verstopt in een hokje waar je alleen in komt nadat je een knop een paar seconden hebt ingedrukt en een aantal seconden hebt gewacht totdat de deur een zoemgeluid maakt. Voor een rit van een kwartier is €2,25 niet per se verkeerd.
159. Mijn bus staat links al klaar en met een kwartier vertraging komt lijn 200 ook nog eens langs.
160. We kronkelen omhoog, richting Fusine. In de zomer rijden er een paar bussen van deze lijn 203 naar de Lagi di Fusine, een paar bergmeren waar het volgens mij wel prima toeven is.
161. Eenmaal boven wordt het wat vlakker.
162. Volledig heet deze halte Valico di Fusine Strada Statale 54 (provenienza Tarvisio)’, maar het komt er op neer dat we hier de staatsgrens hebben met Slovenië, vroeger Joegoslavië. Bus 203 keert hier aan de grens door hier deze grenspost te passeren.
163. Slovenië! Dobrodošli v Sloveniji!
164. Niet dat je meteen merkt dat je in Slovenië bent overigens… Dit fietspad lijkt wat willekeurig aangelegd te zijn, maar ook hier volgt dit pad een oude spoorlijn, die liep van Tarvisio tot Jesenice (vroeger onderdeel van de zogeheten Rudolfsbahn). Op het Italiaanse deel reden al sinds 1957 geen passagierstreinen meer. In Joegoslavië hield het verkeer in 1966 op.
165. Hier hebben we het vroegere stationsgebouw van Rateče-Planice.
166. In Rateče stap ik weer op de bus, landinwaarts. Hier een impressie van de dienstregeling van de bussen die daar rijden. Wat een verschil met Italië zeg. Ieder uur een bus! Wat een luxe.
167. In FVG is de vervoerder Arriva, in dit deel van Slovenië is de vervoerder Arriva. Hetzelfde, maar toch is het anders. In de zomer heb je overigens van maandag tot en met zaterdag een buspaar dat tussen Slovenië en Italië rijdt over deze route, van Ljubljana via Jesenice, Tarvisio en Cave del Predil naar Bovec (en terug). Deze lijn wordt gereden door de Sloveense Arriva.
168. Met succes weet ik in het Sloveens een ticketje te kopen en mijn plannen uit te leggen. Da’s al heel wat…
169. Ik stap in Kranjska Gora al uit om er even rond te kijken.
170. Ziet er niet verkeerd uit hier. Er is veelal reclame te vinden voor een internationaal skitoernooi dat een paar maanden later hier in de buurt in Planica gehouden wordt. Ik drink hier wat warms en kom nog wat bij, mede omdat het nog vroeg is.
171. Ik moest even zoeken, maar hier hebben we het stationsgebouw van Kranjska Gora. Je merkt dat je in een drielandengebied bent zodra je verkeersborden zowel Oostenrijk en Italië aangeven. Hetzelfde zie je in Tarvisio.
172. Met dit blauwe geval ga ik naar Jesenice toe, waar de trein wacht.
173. Het is niet verkeerd om met de bus te gaan door de bergen. Dat wist ik al van Vorarlberg.
174. Nou, daar zijn we dan, bij het ‘betonnen’ gedrocht dat station Jesenice heet.
175. Brutalisme? Ik ben geen architectuurexpert, maar bruut is het wel.
176. Het is hier rustig. Het aantal treinen dat hier komt is ook niet bijster hoog.
177. In tegenstelling tot Tsjechië hebben ze in Slovenië nu wel kaartautomaten, alhoewel deze hier niet werkte.
178. Een impressie van wat er zoal vertrekt hier. Ik heb alleen geen idee waar die MO voor staat bij de treinen die naar Villach vertrekken. Jullie wel?
179. Het duurde nog wel drie kwartier voordat de trein vertrok en da’s een mooi excuus om wat te gaan drinken in de bar op het station, zoals te doen gebruikelijk bij lange overstappen in Slovenië.
180. Na een redelijk lange tocht in de nieuwe dubbeldekker ben ik aangekomen in Ljubljana. Ik ben hier een keer eerder geweest en toen was alles nog rood. Nu is de helft blauw en de andere helft nog wel rood.
181. Een van graffiti schone oude diesel! Hoe is het mogelijk!
182. Ik ben al eens eerder in Ljubljana geweest en nu wilde ik eens wat anders zien. Er is een doodlopende spoorlijn naar Kamnik en omdat dat oord er interessant uitziet heb ik maar die trein genomen. De trein is onverwacht druk. Hier ben ik aangekomen in Kamnik en is iedereen intussen uitgestapt. De trein rijdt nu nog twee haltes verder tot Kamnik Graben.
183. Het stationsgebouw. Het formaat van het gebouw en de naam alleen al laat toch ergens zien dat dit wel het hoofdstation is.
184. Aan het station staat een oude treinwagon waar een kleine snackbar in zit.
185. In de oude treinwagon heb ik een pleskavica v lepinji gegeten als lunch en voor de verandering wat Sloveens bier bij gedronken.
186, 187. Na even de maag gevuld te hebben is het tijd om het stadje Kamnik te verkennen.
188. Het stadje heeft drie kastelen en dit is er een van. Het is er mooi opgeknapt.
189. Waar Kamnik ook drie van heeft: treinstations. Hier hebben we Kamnik mesto…
190. …en na nog eens wat gegeten en gedronken te hebben in een café is het tijd om terug naar Ljubljana te gaan vanaf het eindpunt Kamnik Graben.
Vanaf Kamnik zijn aansluitingen niet echt top. Ik overnacht vandaag in Postojna en voor treinen daarnaartoe moet je lang wachten. In dit geval wel een uur, omdat de overstap gewoonweg 0 minuten is. Ik heb de conducteur gevraagd of een trein even kon wachten en hij zou even bellen om te kijken wat er mogelijk is. Hij komt terug en deelt mede dat ze dat niet kunnen doen. Nou ja, tenminste geprobeerd.
Totdat ik in Ljubljana aankom. We staan drie minuten bij inrijden stil en zo komen we toch met vertraging aan op het hoofdstation. Ik zie wel dat de trein naar Koper - die via Postojna rijdt - nog aan het perron staat. Ik ruik mijn kans en ik loop met enig tempo naar dat perron toe en ik zie dat die trein aangegeven staat met +5. Ik huppel ongemakkelijk de trap op en de deuren zijn nog open. Och, Slovenske železnice, da’s mooi! Een onmogelijke aansluiting gehaald en zo bijna een uur eerder in Postojna aangekomen.
191. Tussen donker en licht.
192. Een voorproefje van morgen.
193. In het Bistro Štorja in het verder niet al te spannende centrum eet ik nog wat en doe ik nog wat drankjes, waaronder een sterke drank die drie jaar heeft liggen rijpen. Ik heb er een interessant gesprek gehad met de eigenaar en de sommelier, over de regio, de geschiedenis en hoe Slovenië in de loop der jaren is gevormd. Ik vraag me eigenlijk constant af, bij iedere post wel, of ik wel moet noemen waar ik gegeten heb. Ik weet eigenlijk niet of daar interesse voor is. Ik vind persoonlijk tijdens reizen het zoeken naar eten in een grote, drukke stad het ergerlijkste aspect omdat je dan moet kiezen en afwegen wanneer iets er niet shady en matig uitziet. Alleen afgaan op ratings kan, maar om dan ook nog eens te ontdekken of iets ook echt op dat moment open is is tijdrovend. Dit was vooral in Gemona del Friuli een dingetje.
De grotten van Postojna
194. Wie toeristische attracties in Slovenië moet opnoemen noemt vast in één adem de oude binnenstad van Ljubljana en de grotten van Postojna, want de grot hier is de op één na grootste druipsteengrot ter wereld.
195. De ingang van de grot.
196. Wat bijzonder is aan deze grot, is dat er een spoorlijn voor toeristen gebouwd is, met een bijzondere, speciaal voor deze spoorlijn gebouwde locomotief.
197. De rit in het treintje duurt tien minuten en die leidt je door een heel netwerk. Het is er goed verlicht, hoewel deze kroonluchter wel de enige is in de hele grot.
198. In een bewegende trein, in een schaars verlichte ruimte, zonder flits, is het moeilijk om een impressie te delen van wat je daar ziet. Daarvoor zal je zelf de tocht moeten maken.
199. De groot is echt groot en zulke pilaren zal je vaak tegen komen. Voor zo'n grot hoef je overigens niet per se zo ver te reizen, omdat je bij de grotten van Han ook aan je gerieven komen kan met ook een spoors element.
200. Na twee uur staan we weer aan het hek.
Toch nog even naar de grote olifant in de kamer: Trieste
Ik heb jarenlang Trieste links laten liggen omdat ik andere plaatsen de voorkeur gaf en omdat ik bij Trieste geen goed gevoel heb gehad. Het is een bijzondere stad, met een bijzondere ligging en geschiedenis. Van alles komt daar samen aan volkeren en culturen. Het is graag gezien door toeristen, maar ik vond het maar een imago hebben van een enge plek, samen met Calais, Napels, Rome. Ik ben intussen in Rome geweest (was geen onverdeeld succes) en Calais (viel mee) en voornamelijk ben ik dan uit praktische gronden nog niet eerder in Trieste geweest omdat het awkward ligt, in een uithoek.
Nu ik toch FVG een paar keer bezocht heb, nu door Slovenië reis en ik uiteindelijk voor de weg terug via Monfalcone reis, vond ik het niet meer dan logisch om dan toch ook maar Trieste aan te doen, vooral ook om dan maar te zien of het echt zo'n eng, vies en druk oord is zoals Napels en Rome voor mij het imago hebben. Bij mijn eerste dag in Rome ben ik mijn hotel niet meer uitgekomen door de drukte en de hitte en ik heb me er nooit echt helemaal prettig gevoeld, dus dat gaat wat worden zeker? Laat ik maar zeggen, ik ben de ervaring in Rome rijker en nu ben ik intussen al een aantal dagen in Italië waardoor ik misschien al wat gewender ben aan de taal of zo?
201. Na weer gewend te zijn geraakt aan het daglicht is het tijd om weer in de trein te gaan stappen voor een lange tocht, dwars door het land. Ten opzichte van het centrum ligt het treinstation enorm veel hoger.
202. Het wachten op de trein duurt hier wel lang. Veel treinen komen hier ook niet echt en ik moet hier, met wat vertraging, uiteindelijk een uur wachten in dit winderige, hooggelegen station.
203. Ik heb me wat betreft treinen hier niet per se hoeven vervelen...
204. Daar komt de Flirt, met bestemming Sežana.
205. Ik neem de trein tot Sežana en daar wil ik nog niet meteen verder naar Italië. Ik wil een tussendoortje maken in Slovenië en dat wil ik doen met het diesellijntje die van Sežana naar Nova Gorica gaat. Omdat we zo veel vertraging hebben opgelopen is die aansluiting in gevaar gekomen, maar de trein naar Nova Gorica wacht keurig op ons.
206. Raampje open...
207. In Štanjel stap ik uit.
208. Štanjel is een bergdorpje, dat oorspronkelijke gebouwd is als fort. Ik kwam dit dorpje per toeval tegen en ik wist meteen dat ik er heen moest. Dan begint de zoektocht naar hoe je er het beste komt en de treindienstregeling is niet echt fantastisch. Op zaterdag ben je er aan voor de moeite, maar vandaag is een doordeweekse dag, dus had ik nog wat mazzel.
209 - 211. Impressies.
212. Na een tijdje keer ik weer terug in Sežana om de Eurocity naar Trieste af te wachten.
213. In Ljubljana was ik echt verrast een schone diesel aan te treffen, want normaal gesproken zien ze er zo uit...
214. Na een half uur of zoiets (inclusief vertraging) komt de Eurocity eraan.
215. Aankomst in Villa Opicina in Italië. Hier vindt een locwissel plaats voor het 'korte' resterende stuk van een half uur tot aan Trieste.
Ik dacht eraan om deze trein helemaal tot aan Trieste te nemen, over de spoorlijn die bar weinig wordt bereden, maar ten eerste was er een restaurant aan boord (die werd er al in Ljubljana af gehaald) en ten tweede stonk het enorm in de trein, want de trein zat vol met mensen die al dagenlang, zo niet wekenlang geen douche of bad gezien hebben. Ik had geen zin om dan nog een half uur daarin te moeten blijven zitten, dus heb ik de trein hier maar definitief verlaten om hier in Villa Opicina op een andere manier naar Trieste te komen.
217. Vanaf hier heb je geen andere manieren om in Trieste te komen, zonder dat je moet wachten tot diep in de avond. Wel heb je een aantal keer per dag treinen van de Sloveense spoorwegen die doorrijden tot aan Villa Opicina (in het Sloveens Opčine geheten). Vlak na het vertrek van de EC komt hier zo'n Sloveense trein aangereden.
218. De treurige vertrekstaat.
219. Het stationsgebouw.
220. Vroeger zou je hier in Villa Opicina de tram hebben kunnen pakken naar Trieste, maar die rijdt al een aantal jaar niet na een ongeluk en eindeloze verbouwingen. Er zijn nu wel stilaan wat testritten die plaatsvinden, maar er is nog altijd vervangend busverkeer. Op de plek van de halte is maar een tram geplaatst als decoratie voor de bar die er aan ligt.
221. Een tramvervangende bus.
222. Evengoed een mooi uitzicht over Trieste en de Golf van Trieste.
223. Eenmaal beneden staat nog een tram geparkeerd, met het voertuigje dat de tram de heuvel op duwt, omdat de tram zelf niet de te steile heuvel op kan...
224. Op zoek naar eten. In steden als deze heb ik daar altijd moeite mee. Ik reserveer eigenlijk zelden voor restaurants en het is al druk (vrijdagavond, wat verwacht je anders?). Veel zin om veel te betalen heb ik niet en ik ben altijd erg schuchter omdat ik sterk het gevoel heb belazerd te worden in zulke toeristische hotspots. Zodoende blijft het bij een paar pizzapunten en wat supermarkt-restjes.
225. Een late-night kijkje op Trieste Centrale, waar ik vandaag dus niet gekomen ben met de trein. Op deze avond vertrekt een nachttrein (ICN) naar Rome.
226. De volgende dag dan, in de ochtend. Ik kon mijn backpack achterlaten in mijn verblijf, waardoor ik in elk geval met een geruste rug door de stad kon, zonder eindeloos te hoeven klagen over het gewicht. Het is midden oktober, het is er prettig rustig. Goede omstandigheden om deze diverse stad te verkennen. Deze stad heeft in de geschiedenis heel wat verschillende volkeren die allerlei talen spraken gezien als onderdeel van het Habsburgse Rijk. In een dispuut na de Tweede Wereldoorlog tussen Italië en Joegoslavië over van wie Trieste en omgeving was, is dit een tijdje een soort van vrijstaat geweest, zoals Neutraal Moresnet dat vroeger ook zo een beetje was. Van alles liep hier door elkaar heen en deed handel met elkaar, maar echt een onafhankelijk land was Trieste nooit. Uiteindelijk werd gekozen dat de regio rondom de havenstad Koper definitief Joegoslavisch werd en dat de stad Trieste Italiaans werd. Dit alles maakte wel dat veel in deze stad tweetalig is en dat hier de kans heel groot is dat je mensen aantreft die zowel Italiaans als Sloveens spreken.
227. Een bus komt langs een Grieks-orthodoxe kerk gereden.
228. Een blik op de baai.
229. Piazza Unità d’Italia, da’s een tandje specifieker dan het Piazza Unità in Tarvisio.
230. Her en der zijn restanten te vinden van de Romeinse tijd, zo hebben we hier het oudste wat in de stad te vinden is: de Arco di Riccardo, waarschijnlijk stammend uit de eerste eeuw na Christus.
231. Iets jonger is de citadel van Trieste.
232. Vestingmuren. Als je geen zin hebt om te klimmen heb je elke 40 minuten (je verzint het niet) een stadsbus van lijn 24.
233. Een apart verschijnsel is dit antieke Romeinse theater. Decennialang heeft het verborgen gelegen onder een appartementencomplex, zonder dat men schijnbaar wist dat dit hier lag, maar eens ze dit ontdekten hebben ze al die appartementen subiet gesloopt en de boel opgegraven.
234. Nog even een stukje tram: dit hier is het eindpunt van de tramlijn. Hier staat niks, hier komt ook niks, want de tramlijn is een eindje verderop opengebroken. De tramhalte ligt noch aan het treinstation, noch in het oude centrum, maar eerder ergens er tussenin of zo, in een wat nieuwer deel.
235. Daar hebben we het treinstation weer, met op het plein ervoor (niet in beeld) veel migranten die de tijd aan het doden zijn.
236. Kijk eens wat we hier hebben... een rode Fyra. Ik wilde eigenlijk met regionale treinen naar Verona toe rijden, omdat ik vanaf daar de nachttrein naar Duitsland wilde nemen, maar nu ik dit ding zag en deze direct naar Verona toe reed ben ik daar toch over gaan weifelen. Ik was immers best benieuwd naar deze trein na al die jaren, al is die benieuwdheid een onvermijdelijk recept voor teleurstelling.
237. De 'Fyra' vertrekt pas een flink aantal uur later en om de tijd te doden dacht ik dat het leuk was om nog even het kasteel van Miramare te bezoeken, maar dat wilde ik alleen doen met een omweg en zo ben ik een bus ingestapt die, na tientallen haltes met de naam 'Strada del Friuli' voorbij gereden te hebben, uiteindelijk aankomt in het dorpje Prosecco.
238. Als je dan in Prosecco bent, wat doe je dan? Juist, chips eten (en prosecco drinken). Het is half één, dus perfect op tijd.
239. Een impressie van het dorp Prosecco.
240. Vanaf hier kun je een mooi wandelpad volgen naar Miramare met onderweg een paar drinkfonteintjes.
241. Je moet een paar keer wel je plattegrond open doen (Google Maps heeft geen zin, gebruik eerder Mapy.cz of zoiets omdat die wel zulk soort wandelroutes toont) om de juiste keuze te maken bij splitsingen, maar uiteindelijk kom je dan na veel afdalen hier uit, met blik op de sporen...
242. Station Miramare.
243. Dat stationsgebouw hier is toch een markante verschijning...
244. De toegang tot de trappen in het oude gebouwtje is niet mogelijk. Alles is op slot en reizigers mogen nu via een andere, krappere tunnel naar de andere kant van het station toe.
245. Eén van de weinige treinen naar Tarvisio Boscoverde komt voorbij.
246. Je kan in elk geval niet zeggen dat dit station toegankelijk is.
247. Vanaf het station loop je zo het kasteelpark in en na een tijdje zoeken kom je vanzelf de Golf van Trieste tegen met het kasteel van Miramare.
248. Een mooi bouwwerk zo, met een eveneens mooi uitzicht op het water. Wat een leven moet je dan hebben. Geen spontaniteit, denk ik vooral.
249. Na even laat nog eens laat geluncht te hebben in het park aan een vijver met ogenschijnlijk honderden goudvissen erin) is het tijd om weer naar Trieste te gaan om de Frecciargento te pakken. Helaas stoppen slechts eens in de twee uur treinen in Miramare waardoor ik in Trieste meer dan een uur de tijd te doden heb.
250. De tijd gaat voorbij, ik koop nog wat dingen op een plaatselijke markt en zo zit ik alweer in de Frecciargento. Tja, wat zal ik zeggen? De stoelen zijn waarlijk nog gladder dan eerste klas-stoel in een Virm-4 en iets wat onophoudelijk aan het trillen. Voor de rest reed het, reed het grotendeels op tijd en kwam er stroom uit het stopcontact.
251. Dag Trieste... uiteindelijk toch niet zo'n trieste zooi als gedacht.
252. Grappig beeld: twee 'Nederlandse' treinen naast elkaar in Italië. Eentje die in Nederland gereden heeft en eentje die in Nederland zal gaan rijden (niet helemaal, maar deze 'Pop' komt uit dezelfde familie als de ICNG).
253. Redelijk op tijd kom ik aan in Verona Porta Nuova en hier heb ik een aantal uur voordat de Nightjet naar München vertrekt. Alles is al donker en heel veel tijd om de stad te verkennen heb ik niet, maar onderweg, op zoek naar een restaurant, kom ik wel deze stadspoort tegen. Dit is de Porta Nuova, wat eigenlijk geen verrassing is als je je bedenkt hoe dit station heet.
254. Och ja, lasagne moest er toch ook eens van komen.
255. De EuroNight oftewel Nightjet naar Wien of München.
256. Hier heb ik gelukkig wel een bed in een couchetterijtuig weten te bemachtigen...
Tja, en toen volgde de lange rit terug naar Nederland met een ICE München - Düsseldorf en daarna classic per RegionalExpress naar Nederland. De Nightjet komt met +17 aan in München en een reisgenoot heeft via NS International een (dure!) reis gekocht van Italië naar Nederland met Nightjet en daarna ICE. Omdat de tarieven van Nightjet en DB niet verenigbaar zijn, heeft de man twee tickets gekregen, die gesplitst zijn in München. Daarbij is NSI zo onhebbelijk geweest om de overstap in München optimistisch te houden, alsof de Nightjet altijd op tijd rijdt. Het ticket München - Nederland is daarbij een Super Sparpreis en dat betekent eigenlijk botweg dat als hij die aansluiting zou missen, dat hij zou stranden, want treinbinding. Ik heb hem daarbij het een en ander uit moeten leggen en adviseren om naar het eerste de beste DB Reisezentrum of infoloket moet gaan om daar een stempel of zulks te halen om dan maar de volgende trein te kunnen nemen. Hij heeft er voor moeten rennen, maar het leek er toch op dat hij alsnog met de volgende trein mee kon. Gelukkig maar, want dat zou helemaal mooi zijn, met je onrealistische passagiersrechten. Je maakt één bestelling en je verwacht dat je daarbij 'wat rechten' hebt, maar zo werkt dat niet bij de spoorwegen, omdat alles kapot gedigitaliseerd is.
257. Enfin, ik kon nog mee met deze witte rakker. Dit keer geen wisselstoring bij het binnenrijden van Köln Messe/Deutz.
Wel trof ik bij het binnenrijden van RE 13 naar Venlo een enorme mensenmassa aan, zowel in de trein als op het perron en dus heb ik die trein maar mooi laten schieten. Wat een bak ellende is die verbinding toch als het druk is. Prima alternatief is de RE 19 die toch een half uur niks staat te doen in Düsseldorf Hbf na aankomst, waardoor je toch bijna gegarandeerd plek hebt.
Hoe dan ook: het reisseizoen van 2022 zit erop. Ik heb moois om naar uit te kijken in 2023. Ondanks dat de nieuwe dienstregeling voor heel Nederland een achteruitgang is en de toekomst van het OV hier op de drempel staat, wens ik jullie een goed nieuw dienstregelingjaar met veel mooie en interessante reiskilometers en een behouden reisplan.
Een verzameling met wat ik meer in 2022 gezien heb staat hier.