O, verplaatsing
Geplaatst: ma 21 jan 2019, 10:32
Sinds drie jaar ben ik werkzaam als buschauffeur, het leek me leuk om ook eens wat ervaringen op te schrijven. Ik ben er, zoals zovelen, per toeval ingerold. Na mijn studie vond ik een baan bij een voedingsbedrijf, op kantoor. Voor mij was al vrij snel duidelijk dat ik hier niet vrolijk van werd, vooral niet met de wetenschap dat ik nog 40 jaar zou moeten werken.
Maargoed, wat dan? Ik mijn studententijd had ik kennelijk ooit gereageerd op een functie als buschauffeur en nu werd ik opeens gebeld: dat kon geen toeval zijn. Mijn ouders waren kritisch, moet je dat wel doen, is het niet zonder van je opleiding? Ik besloot de sprong te wagen, liever spijt hebben van iets wat je wel hebt gedaan dan van iets wat je toch niet hebt gedaan. Na een hoop testen, de nodige rijlessen en examens was het dan zover: ik had het papiertje in handen.
Ik kwam in dienst in de lelijkste stad van Brabant. Ik kende de stad helemaal niet, maar de routes leerde ik vrij snel. Het heeft wel even geduurd voordat ik mensen ook kon zeggen welke bus naar Jeruzalem, Spa Puur of de kattenrug ging. Ik had het prima naar mijn zin, kon veel uren maken (erg fijn als uitzendkracht) en leerde de stad steeds beter kennen.
Sinds de nieuwe dienstregeling afgelopen december ben ik overgeplaatst naar Den Bosch. Op eigen verzoek, want dit is voor mij een stuk dichter bij huis. Toen ik nog in Tilburg reed werkte ik ook regelmatig vanuit andere stallingen, een aantal lijnen kende ik dus al, maar er waren ook lijnen die ik nog niet kende. Den Bosch rijdt nu ook lijn 121, naar Gorinchem. Een mooie lijn met heel afwisselend landschap, en vooral ook: lekker lang. Een slag Gorinchem duurt drie uur, dan schiet je dienst wel lekker op.
De eerste keer lijn 121 heb ik een meerijder meegekregen (meestal iemand die in de ziektewet zit en vervangend werk moet doen), maar die kende de route blijkbaar ook niet heel goed, want tot twee keer toe ging het mis. Dezelfde week had ik 'm nog een keer, deze keer alleen. Ik had de eerste rit, 's ochtends in de donkerte. Dan is het toch net even anders, je moet extra opletten omdat je de route nog niet goed kent en de haltes niet precies weet te liggen.Op de terugweg vertrek ik om 7.00 uit Gorinchem, dat wordt dus een drukke scholierenrit. En inderdaad, ze staan bij de gekste haltes, midden in de polder, soms zie ik ze pas heel laat en moet ik stevig remmen. Als je toch een hele dag met je telefoon in je handen staat, waarom dan niet even seinen als de bus eraan komt?
Inmiddels heb ik 'm al vaker gereden en zit intussen een stuk meer ontspannen achter het stuur. Ik vind het erg prettig dat ik nu wat dichter bij huis werk, bovendien met een leuk afwisselend pakket.
Maargoed, wat dan? Ik mijn studententijd had ik kennelijk ooit gereageerd op een functie als buschauffeur en nu werd ik opeens gebeld: dat kon geen toeval zijn. Mijn ouders waren kritisch, moet je dat wel doen, is het niet zonder van je opleiding? Ik besloot de sprong te wagen, liever spijt hebben van iets wat je wel hebt gedaan dan van iets wat je toch niet hebt gedaan. Na een hoop testen, de nodige rijlessen en examens was het dan zover: ik had het papiertje in handen.
Ik kwam in dienst in de lelijkste stad van Brabant. Ik kende de stad helemaal niet, maar de routes leerde ik vrij snel. Het heeft wel even geduurd voordat ik mensen ook kon zeggen welke bus naar Jeruzalem, Spa Puur of de kattenrug ging. Ik had het prima naar mijn zin, kon veel uren maken (erg fijn als uitzendkracht) en leerde de stad steeds beter kennen.
Sinds de nieuwe dienstregeling afgelopen december ben ik overgeplaatst naar Den Bosch. Op eigen verzoek, want dit is voor mij een stuk dichter bij huis. Toen ik nog in Tilburg reed werkte ik ook regelmatig vanuit andere stallingen, een aantal lijnen kende ik dus al, maar er waren ook lijnen die ik nog niet kende. Den Bosch rijdt nu ook lijn 121, naar Gorinchem. Een mooie lijn met heel afwisselend landschap, en vooral ook: lekker lang. Een slag Gorinchem duurt drie uur, dan schiet je dienst wel lekker op.
De eerste keer lijn 121 heb ik een meerijder meegekregen (meestal iemand die in de ziektewet zit en vervangend werk moet doen), maar die kende de route blijkbaar ook niet heel goed, want tot twee keer toe ging het mis. Dezelfde week had ik 'm nog een keer, deze keer alleen. Ik had de eerste rit, 's ochtends in de donkerte. Dan is het toch net even anders, je moet extra opletten omdat je de route nog niet goed kent en de haltes niet precies weet te liggen.Op de terugweg vertrek ik om 7.00 uit Gorinchem, dat wordt dus een drukke scholierenrit. En inderdaad, ze staan bij de gekste haltes, midden in de polder, soms zie ik ze pas heel laat en moet ik stevig remmen. Als je toch een hele dag met je telefoon in je handen staat, waarom dan niet even seinen als de bus eraan komt?
Inmiddels heb ik 'm al vaker gereden en zit intussen een stuk meer ontspannen achter het stuur. Ik vind het erg prettig dat ik nu wat dichter bij huis werk, bovendien met een leuk afwisselend pakket.