Haha, mijn hele leven is een aaneenschakeling van Grootste Blunders dus waar zal ik mee beginnen...
Een spoorblunder dan maar om in de sfeer te blijven?
Ze hebben mij weleens tijdens het rijden onder de stuurtafel van een VIRM tussen de benen van een andere machinist gevonden.
Voordat er praatjes ontstaan, zal ik het volledige verhaal maar uit de doeken doen:
Een jaar of 6 geleden was ik aan het wegleren op het baanvak Ut - Ht. Ik was al eens heen en weer met de stoptrein geweest om te kijken en aantekeningen te maken en wilde nog een keertje met de IC s3500 die toen nog Asd - Ehv reed. Die had +10 en terwijl ik stond te wachten, maakte ik op het perron een praatje met een hc die ook met die trein mee moest. Die klaagde erover dat het leven zo duur was, met een vrouw en drie dochters en ik zei dat het misschien dan een beter idee was om met een man te zijn en dat als ik hem zo hoorde, dat ik dat dan zeker ging overwegen.
De trein kwam aan en ik meldde me bij de mcn die ietwat gestresst was, omdat hij bang was te laat in Ehv aan te komen, want hij had krap na zijn dienst een tandartsafspraak. In de boog voorbij Gdm waren ze in die tijd bezig met de verbindingsbogen naar de Betuwelijn en het wemelde daar van de baanwerkers langs de baan. In zo'n geval toeter je om te laten weten dat je eraan komt en de baanwerkers steken dan hun hand op om te laten weten dat ze je hebben gezien. :pos:
Dus de mcn toeterde, maar 2 baanwerkers die dichtbij ons spoor liepen, reageerden totaal niet. De mcn, die toch al een beetje geirriteerd was door de vertraging, gaf een keiharde ram met zijn voet op het typhoonpedaal om zijn ongenoegen duidelijk te maken.
(Toeteren doe je in een trein met je voeten, via pedalen) Dat bleek een beetje te hard te zijn, want het pedaal bleef hangen en dus bleef de trein keihard toeteren. Die baanwerkers zaten van schrik zowat bovenin een bovenleidingsmast en ook sloegen meteen alle koeien in de omgeving op hol.
Zo reden we dus een tijdlang loeiend door het landschap en met een aantal keren op het pedaal trappen, hoopten we het lawaai te kunnen stoppen, maar dat lukte helaas niet. Toen zei de mcn: "En misschien als je er eens aan trekt?" Ik zei: "Ok, maar dan moet je even ruimte voor me maken, zodat ik erbij kan!" Maar de mcn moest natuurlijk wel met zijn linkervoet op de dodeman blijven drukken en naar links kon hij niet draaien omdat daar een kast onder de stuurtafel zat. Dus draaide hij naar rechts en ging met zijn benen wijd zitten, zodat ik ertussen kon kruipen.
Ik dook dus tussen zijn benen om bij de typhoonpedalen te kunnen komen en begon daar aan te trekken. Hierdoor zat ik dus op de grond met mijn hoofd tussen zijn benen en nog op en neer gaande bewegingen te maken ook. :Y Ik riep van onder de stuurtafel: "Hij komt nog niet hoor!" "Nee, je moet harder trekken!" riep de mcn terug, "HARDER!" Ik: "Zo hard genoeg??" Hij: "HARDER!! Ja, JAAAH ZO!" (Bedenk er ook even bij dat dit allemaal met 130 km/h gebeurde)
Opeens zwaaide de deur achter ons open en stond daar de hc (waarmee ik in Ut op het perron nog uitvoerig had staan praten over het afzweren van dure vrouwen) ineens achter ons, die vroeg: "Wat is dat allemaal voor lawaai?!" Tijdens het tussen de benen van mijn collega vandaan komen, schuurde ik met mijn gezicht langs zijn broekspijp, waardoor ik pluisjes in mijn mond kreeg. Dus tijdens het omhoog komen, veegde ik in een reflex ook nog eens mijn mond af en vroeg: "Watte?" De hc zag lijkbleek
alsof ie een spook had gezien en mompelde geschrokken: "Ik uuhhh... laat jullie wel even alleen!" Hij zal wel gedacht hebben: "Oooh, komt hij zo aan zijn wegbekendheid?" (A)
Dit verhaal heb ik jaren voor me gehouden en slechts weinig collega's weten ervan, omdat het me anders met zekerheid tot aan mijn pensioen zou achtervolgen. Dat typhoonpedaal hebben we overigens niet meer losgekregen... -o-
Vallend blad maakt rails glad.
