Na een paar (leuke) vrije dagen ben ik weer begonnen en wel met vroege dienst, dus dat was aardig afzien. Gelukkig verliep het treinverkeer gladjes vandaag, dus echt veel bijzondere reiservaringen heb ik niet te melden. Maar wel waren er een aantal bijzondere, schokkende en leuke reizigerservaringen, die ik jullie niet wil onthouden:
De dag begon al meteen met een bijna-ongeluk. Toen ik s'ochtends vroeg met de s2200 spoor 9 op Rtd kwam binnenrijden, zat er een groepje van 2 jongens en 2 meisjes met hun benen over de perronrand aan het begin van het perron. Ze zaten een beetje te dromen in het zonnetje en keken richting Sdm en zagen mij niet aankomen. Ik kwam vanuit Rtb en reed via een engels wissel met een boogje op spoor 9 binnen, dus zag ik hen ook pas op het laatste moment. Dus ik ben voluit in de ankers gegaan en bovenop mijn typhoonpedaal gaan staan om een gevaarsein te geven, wat tot op Post T en het gebouw van de bijsturing te horen was. Ze konden gelukkig nog net op het laatste moment terug het perron op rollen en het scheelde echt maar een haartje, dus ik schrok enorm.
Ik heb meteen de trdl gebeld, die het lawaai al had gehoord en die vroeg of ik erg geschrokken was. Er werdt door de CTA/Omroepman meteen een vermanend omroepbericht omgeroepen: "Hier volgt een bericht voor de reizigers op spoor 9: Als uw benen u lief zijn..." Daarna nam ik contact op mijn hc, die naar het groepje (dat nota bene achterin mijn eigen trein was gestapt) ging om verhaal te halen en ze vermanend toe te spreken. De trdl regelde dat de Wachtdienst zou bellen, wat al voordat ik in Sdm aankwam gebeurde. Die vroeg ook of ik erg geschrokken was en of ik van de trein af wilde, maar dat vond ik niet nodig en ik heb dus gewoon mijn rit en mijn dienst vervolgt.
Later op de dag wilde ik tijdens het keren even naar de wc in mijn trein en toen ik het toilet in de eerste bak opende, stond daar een jongen zijn tanden te poetsen. Met een mond vol schuim probeerde hij te vragen of er water was, maar dat was op of niet bijgevuld. Ik probeerde nog duidelijk te maken, dat dat water niet bepaald aan te raden is om je mond mee te spoelen, maar nog altijd met een mond vol schuim (dus schuimbekkend) en scheldend liep hij weg.
Tijdens het passagieren met de s9200 zat ik een paar stoelrijen achter een gezin dat een paar dagen naar Londen ging. Toen de hc's kwamen knippen, vroeg het bijdehandte kleine dochtertje: "Waar is jouw fluit en wie van jullie is nou de baas?" De hc's (een in Fyra-uniform en een in het oude Internationaal uniform) deden hun best om zich er uit te redden en dat leverde een aardig gesprek (en een fluitconcert) op. :D
Kort voordat ik s'middags met de s2100 vanaf Asd vertrok, stond ik nog even buiten naast mijn cabine in het zonnetje. Een stelletje bestaande uit een meisje in een wit zomerjurkje en een jongen met af!-grij!-se!-lijke! teenslippers
die naast mij stonden, hadden overduidelijk ruzie met elkaar en probeerden wanhopig om zo discreet mogelijk ruzie te maken. Na wat gesis en gescheld over en weer, stapten ze in en vanuit de onderste verdieping van de kopbak hoorde ik overduidelijke verwijten en geschreeuw komen. Niet veel later stapte de jongen stampvoetend weer uit en flip-flopte weg zonder om te kijken. Toen ik via het balkon mijn cabine wilde binnengaan, hoorde ik snikken en zag ik dat het meisje beneden zat te huilen. Ik kon dat echt niet aanzien en besloot om haar ongevraagd van een papieren zakdoekje en (ook ongevraagd) van relatieadvies te voorzien. Dus liep ik naar haar toe en vroeg: "Hey, gaat alles wel goed met jou?" Veel meer dan: "Mannen zijn hufters!" kwam er niet uit en het was inmiddels vertrektijd, dus moest ik terug naar mijn cabine. Maar niet zonder haar ongevraagd van relatieadvies te voorzien, een one-liner van mijzelf (A): "Je moet niet vechten met elkaar, je moet vechten voor elkaar!" Zo zie je maar: Treinen rijden is mensenwerk.
