Daarvoor moesten viaducten worden gebouwd en dat vond men te duur, dus de busbaan werd niet gescheiden van het overige verkeer. Met als gevolg dat er op deze bus-zonder-chauffeur tóch chauffeurs mee moesten rijden. Ook waren er nu ‘slimme’ stoplichten nodig om de bus voorrang te geven op kruisingen. Eigenlijk schoot het experiment hierdoor zijn doel volledig voorbij.
De aandrijving voor deze bus was te zwak: de aandrijf-as brak en de accu was niet sterk genoeg. De ‘slimme’ stoplichten bleken niet te werken. Kortom: het experiment werd een faliekante mislukking.
Het voertuig dat voor dit experiment werd gebruikt was een bus van 37,5 ton, groot genoeg om 180 personen te vervoeren. De vraag is: waarom moest die bus zo enorm lang en zwaar zijn? Als je toch geen chauffeur nodig hebt, kun je hem net zo goed in kleinere bussen verdelen: in 10 kleine voertuigen van 18 personen passen ook 180 passagiers.
Bij gebruik van kleine voertuigen was het wél haalbaar geweest om de route gescheiden te maken: een viaduct voor voertuigen van slechts 6 ton is belangrijk veel goedkoper dan een viaduct waar 37,5 ton overheen moet. De aandrijving en de accu’s zouden geen problemen hebben gegeven en de ‘slimme’ stoplichten die zo slecht functioneerden zouden niet nodig zijn geweest.
Als je de beschikking hebt over een groot aantal kleine bussen heb je geen dienstregeling nodig: deze busjes kunnen gewoon naar behoefte in pendeldienst rijden. In de spits veel busjes (desnoods in colonne), buiten de spits minder. Je kunt er zelfs aan denken om een drukknop te maken bij de haltes, zodat passagiers een bus kunnen oproepen zodra ze aankomen. Als je die automatische busjes een beetje slim in de buurt parkeert is er altijd binnen vijf minuten een bus bij jouw halte. Dan hoeven de passagiers dus nooit lang te wachten. Te duur? Integendeel! Chauffeurs heb je niet nodig (dat was de opzet van het experiment), dus dat maakt niet uit. Maar kleine busjes zijn veel goedkoper in onderhoud, net als het onderhoud aan de busbaan. Zo’n klein busje met een stuk of tien passagiers hoeft ook niet bij elke halte te stoppen, dus het gaat allemaal veel sneller.
Het experiment in Eindhoven is mislukt omdat de bedenkers niet buiten de bestaande kaders konden denken: ze dachten aan een grote tram en wilden die automatiseren. Maar ze realiseerden zich niet dat ze die grote, logge, zware tram zonder chauffeur net zo goed in tien kleine trammetjes konden hakken, waardoor het systeem véél lichter, flexibeler en goedkoper zou worden. Jammer!
