marlies schreef:
Juist niet. Er is namelijk geen goede manier om vast te stellen of iemand die opvang nodig heeft, dus het optioneel maken is dan in eerste instantie niet handig. Gewoon altijd aan de kant en altijd even met iemand praten. Iemand die zegt dat het wel gaat en dat 'ie wel verder kan werken (en dat vaak ook wel echt zelf gelooft) kan daardoor op de lange termijn juist helemaal kapot gaan. Liever een paar bestuurders/machinisten/etc nodeloos van de dienst gehaald na een ongeval dan eentje die er jaren aan arbeidsongeschiktheid aan overhoudt.
Het verplichte opvang nummertje na een traumatische ervaring werkt ook lang niet altijd positief, misschien kan iemand wel helemaal niet goed overweg met de persoon die wachtdienst heeft, misschien eerdere slechte ervaringen gehad met opvang, wie zal het zeggen. Nu is ook de situatie dat iemand gaat liggen voor een stilstaand voertuig ook heel anders dan dat iemand tijdens het rijden ervoor stapt.
NS heeft inderdaad vangrail waar dus collega's inzitten waarbij je terecht kunt na een schokkende ervaring. (maar dat is zeker geen buddy systeem) En daarnaast zijn er natuurlijk altijd je gewone collega's, die veelal zelf ook ervaringen hebben, en waarmee het praten op het moment dat het je uitkomt veel meer effect heeft dan een verplichte opvang.
Mijn ervaring is in ieder geval dat de macho-cultuur zoals die vroeger heerste niet meer aanwezig is, de galgenhumor is er natuurlijk nog wel, en vaak een perfecte manier om er (onderling) mee om te gaan.