Deel 2: Moskva & Vladimir
Deel 3: Moskva-Toshkent
Deel 4: Toshkent-Buxoro-Samarqand
We zijn aangekomen in Samarqand, de bekendste “zijderoutestad” en wellicht wel de mooiste stad in Centraal-Azië. Dit is hét uithangbord van Oezbekistan, of dat moet het in ieder geval worden. Het zal je zo wel duidelijk worden dat er alles aan gedaan wordt om de toerist Oezbekistan te laten vertrekken met een beeld van Samarqand in het achterhoofd. Het is niet onterecht, het is een schitterende stad die me erg aan Esfahan in Iran deed denken. Desalniettemin worden problemen, zowel economische als culturele, duidelijk weggemoffeld in de hoop dat je die als toerist niet ziet. De meeste van de half miljoen inwoners van Samarqand zijn Tadzjieken, die niet bijzonder geliefd zijn in deze woestijndictatuur. Net als in de rest van het land is er bovendien een hoop armoede, die zoveel mogelijk uit het zicht genomen wordt. Echter, Samarqand is een stad die de reis naar Oezbekistan echt waard is en het is bovendien één van de mooiste steden waar ik ooit geweest ben. Dat het een prachtige stad is wordt wel bevestigd door het feit dat nota bene de Sovjets verantwoordelijk zijn voor een aantal renovaties aan religieuze (!) gebouwen.
We zijn net met de “Sharq” uit Buxoro aangekomen, het is het begin van de middag. In Samarqand blijf ik twee dagen, morgenavond laat vertrek ik met de nachttrein richting de Tadzjiekse grens. In dit deel bezoeken we het adembenemende Samarqand en reizen we met trein en taxi naar de hoofdstad van Tadzjikistan: Dushanbe/Душанбе, waar na een bezoek aan deze stad dit deel zal eindigen. Een kaartje van dit deel is hier te vinden, het overzichtskaartje is uiteraard ook aangevuld. Van Samarqand heb ik liefst 97 foto’s geüpload, die zoals bekend op Flickr te vinden zijn. Van die 97 staan er 28 in het verslag, om je een beeld te geven ;)
In het hostel aangekomen check ik eerst in en al snel raak ik aan de praat met een Belg die hier ook verblijft. We willen allebei vandaag het Registan zien, de grootste trekpleister in de stad, en besluiten na de nodige koppen thee daar samen heen te gaan. Het Registan ligt op een paar minuten lopen van het hostel, maar gezien de hitte is dat ver genoeg.
1. Het Registan bestaat uit drie medressa’s, die rondom een groot, vierkant plein georiënteerd liggen. Hier de Tilla-Kari medressa, gebouwd in 1660.
The Registan, Samarqand by Timon91, on Flickr
2. De Sher Dor medressa, ongeveer even oud als de medressa op de foto hierboven.
The Registan, Samarqand by Timon91, on Flickr
3. Ook binnen is er genoeg te zien. Milo (de Belg) is zelf moslim en weet een hoop te vertellen over de architectuur. De details van de gebouwen zijn werkelijk fantastisch.
The Registan, Samarqand by Timon91, on Flickr
4. De derde en oudste medressa is vernoemd naar Ulugbek, die erg populair is in Oezbekistan. Hier een inspirerende quote van de overleden president Karimov over hem.
The Registan, Samarqand by Timon91, on Flickr
Karimov mag dan een onderdrukkende despoot zijn die het land 25 jaar lang met ijzeren vuist geregeerd heeft, aan persoonsverheerlijking doen ze hier niet echt. Portretten van hem zie je niet, quotes zoals hier boven soms wel. Ik krijg het idee dat ze hem vooral als een wijze filosoof willen doen voorkomen die als een stille kracht het land in goede banen leidt (leidde).
5. De binnenplaats van de Ulugbek medressa. Zoals ik al zei is Samarqand hét hoogtepunt van Oezbekistan en dat is goed te merken: er zijn vele toergroepen aanwezig hier, maar door de grootte van het complex spreidt de drukte zich enigszins.
The Registan, Samarqand by Timon91, on Flickr
Overigens hoef je niet te denken dat bij dé grootste toeristische attractie van Centraal-Azië alles wél strak geregeld is. Het lijkt van het humeur van de cassière af te hangen hoeveel entree je betaalt: Milo en ik hebben ieder 21.000 som betaald, maar voor hetzelfde kaartje heb ik bedragen tussen de 18.000 en 33.000 som gehoord. Het meest simpele is echter gewoon een bewaker omkopen (die naast de kassa staat), dat kost slechts 15.000 som :')
6. De Sher Dor medressa vanaf het plein gezien :D
The Registan, Samarqand by Timon91, on Flickr
Van het Registan heb ik nog veel en veel meer foto’s gemaakt, maar daarvoor verwijs ik jullie door naar Flickr ;) Verderop staan nog een paar foto’s, dus er komt nog wel iets van terug in het verslag ;)
7. Ik loop alleen verder, Milo is moe en gaat terug naar het hostel. Uiteraard kom ik direct na het verlaten van het Registan een bruiloft tegen
Er zijn overigens veel Oezbeekse toeristen op de been, de atmosfeer is door de gezonde mix buitenlanders/Oezbeken erg relaxed :) 
Wedding in Samarqand by Timon91, on Flickr
8. Zelfs de flatgebouwen lijken hier opgeknapt. Schijn bedriegt echter: het is vooral een façade. Zie je die muren tussen de flats? Dat is nou precies waar ik in de inleiding op doelde met “problemen worden weggemoffeld”. Het “echte” Samarqand bevindt zich achter die muren, want waar in Buxoro de authentieke en de opgeknapte wijken door elkaar heen lopen is dat in Samarqand juist omgekeerd. De authentieke, vervallen wijken zijn met muren afgeschermd van het opgelapte openluchtmuseum wat de toerist te zien moet krijgen. Vaak post er politie bij de ingangen naar de echte wijken om te voorkomen dat toeristen daar naar binnen gaan.
Downtown Samarqand by Timon91, on Flickr
9. Verder is Samarqand een gewone Oezbeekse stad, met een standbeeld van Amir Timur op een prominent plein
Amir Timur statue, Samarqand by Timon91, on Flickr
Ik loop nog wat verder. Het is geen onaangename stad om gewoon rond te lopen, zeker nu het iets begint af te koelen in de namiddag. Bij een internetcafé maak ik tussen de gamende tieners -de Russische scheldwoorden vliegen je om de oren
- een back-up van m’n foto’s op twee verschillende USB-stickjes. Na een uurtje loop ik via het vrij saaie maar wel rustige Navoipark terug naar het Amir Timurplein.10. Oezbekistan bestond op 1 september 2016 25 jaar, het is immers in 1991 onafhankelijk geworden. Islam Karimov is tot dusver de enige president die het land gekend heeft en hij heeft zelf geen opvolger aangewezen. De toekomst zal het leren. Officieel is hij op 2 september dit jaar overleden zodat hij precies de 25 jaar gehaald heeft, er zijn echter meer dan genoeg geruchten dat hij al een week dood was toen zijn overlijden officieel bekend werd.
Uzbekistan’s 25th anniversary, Samarqand by Timon91, on Flickr
11. Het Gur-e-Amir mausoleum is de laatste rustplaats van Amir Timur met twee van zijn zonen en twee van zijn kleinzonen, waaronder Ulugbek. Wat op deze foto ook nog interessant is om aan te stippen is de muur links: ook deze schermt een arme wijk af…
Gur-e-Amir mausoleum, Samarqand by Timon91, on Flickr
12. …met zowaar nog een doorgang vlakbij. Helaas duikt er direct een politieagent op zodra ik de wijk in wil gaan en moet ik weer afnokken, ik mag er niet in.
Fenced off neighbourhood, Samarqand by Timon91, on Flickr
13. Fontein in de ondergaande zon :D
Fountain at sunset, Samarqand by Timon91, on Flickr
14. Dit is dan hét plaatje van Samarqand: de drie medressa’s van het Registan. Bij zonsopgang en zonsondergang is dit plaatje het allermooiste ;)
Registan, Samarqand by Timon91, on Flickr
15. Je kaartje voor het Registan is voor de hele dag, al waarschuwt de bewaker wel dat ik er niet meer in mag als ik weer naar buiten ga. Het is echter een heerlijke plek om rond te hangen, wat op een bankje te zitten, mensen te kijken en wat naar souvenirs te kijken. De lichten gaan om 7 uur aan, het is de moeite waard om voor binnen te blijven :)
Registan by night, Samarqand by Timon91, on Flickr
Op de binnenplaats van één van de medressas kom ik een ouder Duits echtpaar tegen wat vanmorgen ook in de trein uit Buxoro zat. We praten meer dan anderhalf uur met elkaar, het zijn echt backpackers op leeftijd. Allebei zijn ze de 70 al ruim gepasseerd maar ze hebben voor deze reis alles zelf geregeld en uitgezocht, vrijwel alles met het openbaar vervoer gedaan en niks door een organisatie laten regelen. Ze hebben al vele interessante reizen gemaakt en ook een aantal jaar in het buitenland gewoond. Tijdens het gesprek veranderen de kleuren van de lichten op de binnenplaats continu van kleur, wat een tegelijkertijd kitscherige alsmede een bizarre sfeer geeft. Voor de foto’s verwijs ik jullie door naar Flickr
Na een zeer leuk gesprek verlaten we als een van de laatsten het Registan, zij gaan terug naar hun hotel en ik ga op zoek naar avondeten. Het is al bijna half negen als ik in een straatje achter de hoofdstraat een verrassend leuk restaurantje vind waar je prima buiten kan zitten. Op een bovenverdieping van het restaurant is een soort maffiabijeenkomst aan de gang, buiten staan een hoop iets te dure auto’s Ik haal nog wat bier voor in het hostel en sluit me daar aan bij een zeer gezellige groep die al bier en wijn aan het drinken zijn. Er is zowaar wijn te koop hier, maar je moet er wel goed naar zoeken. Bovendien is de “Bagizagan”-wijn (á 6000 som per fles ) kurkdroog, maar er zijn weinig alternatieven :') De groep bestaat uit een drietal Fransen en een Pools echtpaar, dus de wijn wordt al redelijk snel omgedoopt tot “Château de Bagizagan” . We proberen nog bij een bruiloft te crashen, maar die is helaas net afgelopen. Rond 1 uur lig ik in bed, waar ik door de alcohol snel in slaap val.Rond half 9 sta ik op, m’n oordopjes hebben goed geholpen tegen mijn luid snurkende Japanse kamergenoot. Andre, een kamergenoot uit Spanje zit met bloeddoorlopen ogen aan een kop Nescafé en vertelt dat hij geen oog dichtgedaan heeft door die kerel. Voor de volgende nacht heb ik hem maar wat oordopjes uit m’n eigen stash gegeven :') Ik ontbijt samen met Andre en Sascha, een – let op – in New York opgegroeide Chinese Congolees met een Brits paspoort
Een superchille kerel die de definitie “wereldburger” redelijk goed omvat Ook het Poolse echtpaar is al wakker en we spreken rond 2 uur af om samen te gaan lunchen.16. Ik ga weer de stad in, er is nog een hoop te zien. Er is een soort voetgangershoofdstraat genaamd “Toshkent”, die overduidelijk flink is opgeknapt.
Toshkent street, Samarqand by Timon91, on Flickr
17. Iets verderop vind ik weer een doorgang in de Muur, deze keer heb ik geluk en is er geen politieagent om me naar buiten te trappen. Het is een echte volkswijk en het is de moeite waard hier wat rond te lopen. Er bevindt zich ook nog een mooie moskee hier :D
Koroboy Oksokol mosque, Samarqand by Timon91, on Flickr
18. Het straatbeeld. De meeste mensen zitten binnen of ergens in de schaduw, de temperatuur kruipt alweer langzaam maar zeker de 30 voorbij.
Abu Laiz Samarqandi street, Samarqand by Timon91, on Flickr
19. De enige synagoge van de stad bevindt zich ook in deze wijk. De Gumbaz synagoge is het huis voor de ca. 50 Joden die er nog in Samarqand zijn, maar hun aantal neemt steeds verder af.
Gumbaz synagogue, Samarqand by Timon91, on Flickr
20. Terug naar Toshkent (de straat dan ;) ). Het is weliswaar een voetgangersstraat, maar er rijden ook elektrische groene busjes op en neer om toeristen te vervoeren. Op de achtergrond de Bibi-Khanym moskee.
Bibi-Khanym mosque, Samarqand by Timon91, on Flickr
21. De bazaar mag er ook wezen :D Aan de rand van de bazaar slaag ik nog voor een nieuwe zonnebril.
Samarqand bazaar by Timon91, on Flickr
Islam Karimov, je hebt de naam al een paar keer gehoord. De beste man is op het moment van reizen al drie weken dood en hij ligt (na een extreem bombastische staatsbegrafenis) begraven naast de Hazrat-Hizr moskee, één van de mooiste van de stad. Je kan zijn graf bezoeken en ondanks dat het een extreem foute leider is geweest krijg je niet vaak de kans zoiets te doen. Zoals je op foto 22 net niet kunt zien is het aardig druk, je gaat steeds in groepen van 60-70 man naar boven om “afscheid te nemen”. Iedereen neemt gehurkt plaats rond het graf, wat onder een berg bloemblaadjes bedolven is. Mannen en vrouwen zitten apart aan weerszijden van het graf. Een mullah neemt het woord en zegt een paar gebeden op, onderwijl huilen volwassen mannen en vrouwen tranen met tuiten. Na een minuut of 2-3 is het afgelopen en vertrekt iedereen weer.
22. Na deze bizarre processie heb ik een paar minuten nodig om allemaal te beseffen wat er zojuist is gebeurd. Het grasveldje aan de overkant van een drukke verkeersweg is een geschikte plek om het allemaal van een afstandje gade te slaan. Aan de overkant zie je de Hazrat-Hizr moskee, rechts ga je naar boven en links kom je weer naar beneden. Het graf bevindt zich achter de moskee, de bomen rechts verhullen de groep wachtenden.
Karimov grave at Hazrat-Hizr mosque, Samarqand by Timon91, on Flickr
Overigens realiseer ik me nu dat dit wel eens één van de redenen kan zijn waarom er zoveel Oezbeekse toeristen in Samarqand zijn: ze komen gewoon afscheid nemen van hun overleden president. Ik ben wel vaker in dictaturen geweest of landen met twijfelachtige regimes, maar zoiets heb ik nog nooit gezien. Het zou ook best nog wel eens fout af kunnen lopen hier, aangezien Karimov nooit een duidelijke opvolger aangewezen heeft. Na zijn overlijden heeft de eerste minister Shavkat Mirziyoyev de boel overgenomen en achter de schermen lijkt de machtsovername redelijk vloeiend te zijn verlopen. Op 4 december jl. heeft hij met liefst 89% van de stemmen de verkiezingen gewonnen :') Voorlopig lijkt het er op een iets minder xenofobisch buitenlandbeleid na niet op dat er veel gaat veranderen, maar het is wel te hopen dat de veiligheid in het land gewaarborgd kan worden. De ijzeren vuist van Karimov heeft islamitische militante groeperingen altijd redelijk onder de duim gehouden, met dit soort uitingen als gevolg.
Na dit bizarre tafereel is het tijd voor de Bibi-Khanym moskee. Binnen kom ik de Nederlandse toergroep tegen die ik ook al in Buxoro ben tegen gekomen, maar het echtpaar wat ik daar gesproken heb zie ik nog niet. De moskee zelf is vrij apart. Van de voorkant lijkt de moskee nog in redelijke staat te verkeren, maar schijn bedriegt. De moskee zelf in mag je officieel niet, de voorkant is met een hek afgesloten.
23. Oezbekistan zou Oezbekistan echter niet zijn als je gewoon aan de zijkant wél naar binnen kunt lopen :')
Bibi-Khanym mosque, Samarqand by Timon91, on Flickr
24. Zo’n niet-opgeknapte versie is ook wel eens interessant om te zien. Feit blijft wel dat de moskee eigenlijk op instorten staat, hopelijk is men nog in staat deze parel te redden.
Bibi-Khanym mosque, Samarqand by Timon91, on Flickr
25. Bij dit restaurant heb ik afgesproken met m’n hostelvrienden, iets na tweeën zijn we compleet en er komt net een mooie plek vrij :) Ook de Nederlandse toergroep zit hier en hier tref ik het echtpaar wat ik eerder gesproken heb wel. Het is een leuk weerzien en geen toeval, want zoals verderop ook wel zal blijken kom je in Centraal-Azië steeds dezelfde mensen weer tegen
Restaurant at Toshkent street, Samarqand by Timon91, on Flickr
Overigens vertellen ze me dat ze gisteren de hele dag nodig gehad hebben om met de bus van Buxoro naar Samarqand te komen. In de trage bus over de tragisch slechte wegen was het schijnbaar een monsterrit, die door de hitte nog eens extra vermoeiend wordt. Gratis tip: neem de trein, dat gaat in een kwart of de helft van de tijd en is een stuk relaxter
De lunch is heerlijk en het is erg gezellig. Rond drie uur splitsen we weer op, ik ga samen met Sascha naar een begraafplaats vlakbij Karimov’s graf. Shah-i-Zinda is een lange rij prachtige rij mausoleums die je gezien moet hebben als je in Samarqand bent. Nog een tip: neem een zijingang van de gewone begraafplaats die er achter ligt en loop dan via die weg naar Shah-i-Zinda. Tot onze grote verbazing komen we nergens een toegangspoort tegen en hoeven we ook geen entree te betalen :') Oezbekistan ten top :')
26. De mausoleums zijn prachtig, hier komen we bovendien weer de Nederlandse toergroep tegen en nog een paar bekenden uit ons hostel.
Shah-i-Zinda (Avenue of Mausoleums), Samarqand by Timon91, on Flickr
27. We besluiten om weer via de gewone begraafplaats terug te lopen, maar het zou Oezbekistan niet zijn als het niet ergens een bizarre wending zou nemen :') Op de heenweg was mijn oog al gevallen op een aantal graven met als naam “Karimov”.
Karimov graves, Samarqand by Timon91, on Flickr
Nu heeft zich een groep van ca. 20 mensen om het graf verzameld en is daar aan het bidden. Sascha en ik lopen stilletjes door, we zijn nog op zoek naar een plek waar we wellicht wat uitzicht hebben over de stad (de begraafplaats ligt op een heuvel). Nadat dat half gelukt is en we terug zijn op de hoofdroute door de begraafplaats bevindt de groep Karimovbidders zich bij de hoofdingang aan de achterzijde. Vanaf daar is het slechts een paar honderd meter over een nu afgesloten straat naar het graf van Islam Karimov. We proberen daar naar buiten te gaan, maar worden uiteraard tegen gehouden door de aanwezige politie. Het is verder doodstil, waar op gewacht wordt is niet duidelijk. We vragen het een aanwezige agent, maar die komt alleen met een vaag antwoord. Na een paar bizarre minuten wachten voelen we toch wel dat het tijd is om te gaan, dus we keren terug en gaan via een andere weg terug naar de stad. Wat het precies was? We zijn er nooit achter gekomen.
We keren terug naar het hostel, waar we wat uitrusten en wat bier drinken. ’s Avonds ga ik met Sascha, het Poolse echtpaar en Andre op zoek naar wat eten, we komen uit bij dezelfde tent als waar ik gisteren gegeten heb. Ook halen we nog wat Château de Bagizagan om de avond door te komen, die mede daardoor erg gezellig wordt
Bij dezen sluiten we het bezoek aan Samarqand af, ik had nog veel en veel meer van de stad kunnen laten zien (en vertellen) maar daarvoor verwijs ik jullie toch maar naar Flickr ;) Rond middernacht pak ik m’n spullen en vertrek ik. Rafał en Margarita, het Poolse echtpaar, willen nog een rondje lopen en lopen mee naar de hoofdstraat. Daar nemen we afscheid, het kost weinig moeite om een gedeelde taxi te vinden om bij het station te geraken.
28. Voor 5000 som sta ik 20 minuten later voor het station, waar ik deze matige foto neem.
Samarqand train station by Timon91, on Flickr
Het station binnenkomen geschiedt volgens dezelfde procedure als overal in Oezbekistan, binnen is het niet druk. Dan valt mijn oog op een vertrekscherm: volgens mijn kaartje zou de trein om 1:08 moeten vertrekken, maar op het scherm staat 2:10. Vanwege de nieuwe dienstregeling had ik al even op de site van de Russische spoorwegen gekeken, waar 1:16 stond. Ik vraag het een politieagent, volgens hem komt de trein om 10 voor 1 aan en vertrekt die om 10 over weer. Nou ja, het zal wel. Om kwart voor 1 komt er een trein binnen, die blijkt het inderdaad te zijn. Ik stap als enige (!) in hier, de drie heren met wie ik mijn coupé deel zijn nog wakker. De slaperige provodnik komt me al gauw beddengoed brengen en voor ik goed en wel lig is het al 1:08 en gaan we weer op weg. De heren gaan helaas niet slapen, maar ze reizen ook maar tot Qarshi wat twee uur verderop ligt. Ik val snel in slaap en word verder alleen nog even wakker zodra we in Qarshi zijn.
29. Als ik ’s ochtends dan ontwaak is het landschap behoorlijk anders: even kaal als eerst, maar nu bergen!
Mountains seen from the train in Uzbekistan by Timon91, on Flickr
30. In de opkomende zon rustig wakker worden met dit uitzicht terwijl je in je eentje in een coupeetje zit is echt heerlijk :D
Mountains seen from the train in Uzbekistan by Timon91, on Flickr
31. Het gangpad van mijn rijtuig, waar nauwelijks iemand in zit.
Night train Toshkent-Sariosiyo interior by Timon91, on Flickr
32. En mijn coupeetje. Ik reis nu weer 2e klasse (kupé).
Night train Toshkent-Sariosiyo interior by Timon91, on Flickr
Dit is de trein van Toshkent naar Sariosiyo, een dorp aan de Tadzjiekse grens. Het late vertrekuur uit Samarqand komt doordat de trein pas ’s avonds uit Toshkent vertrekt. De spoorlijn waar we nu over rijden is slechts een paar jaar oud. Kijk hier maar, vanaf Guzar zie je een spoorlijn in aanleg naar het zuidoosten lopen. Voor de aanleg van deze spoorlijn moesten alle treinen naar het zuiden van Oezbekistan een stukje door Turkmenistan transitten (op de kaart van Qarshi/Karshi tot Kelif), wat het visumtechnisch een heel moeilijk verhaal maakt. Een saillant detail is dat de Tadzjiekse trein Moskva/Москва-Dushanbe nog wél de transit door Turkmenistan maakt. Waarom? Ik kan alleen gokken, maar ik kan me goed voorstellen dat de zwaar onderkoelde relatie tussen beide landen hier mee te maken heeft. Mede hierdoor duurt de rit tussen Moskva en Dushanbe bijna 100 uur. Ik had deze trein heel erg graag willen nemen, maar het is nogal lastig in te passen als je ook nog wat van Oezbekistan wilt zien (en voor zover ik kon vinden kun je ook niet in/uitstappen in Oezbekistan met die trein). Daarnaast is het visumtechnisch een moeilijk verhaal, omdat je een double-entry visum voor Oezbekistan moet hebben en een transitvisum voor Turkmenistan. Al die moeite doen met allerminst zekerheid dat het gaat lukken was me iets teveel van het goede. Ik heb zelfs de Turkmeense ambassade in Brussel nog gemaild met de vraag of een transitvisum echt nodig is, omdat ik me niet kan voorstellen dat al die Tadzjiekse gastarbeiders dat ook hebben. Ze kwamen vrij snel met een antwoord en ja, dat moet helaas :( Gelukkig hebben we Youtube nog, waar een interessante docu staat over deze trein ;)
33. Een stop onderweg. Hier geen fancy elektrische locomotief meer, maar een werkpaard op diesel uit het Sovjettijdperk :D
Night train Toshkent-Sariosiyo at Oqrabot train station by Timon91, on Flickr
34. We staan op station Oqrabot, we stoppen hier voor 20 minuten. Ik kan maar weinig over dit station vinden, maar dit zou wel eens één van de hoogste stations in de voormalige Sovjet-Unie kunnen zijn. We zitten hier op circa 1700 meter hoogte.
Night train Toshkent-Sariosiyo at Oqrabot train station by Timon91, on Flickr
35. De provodnik is een aardige jonge kerel genaamd Johnybek (hoe je het schrijft weet ik niet). Hij komt thee brengen en ook een soort drinkyoghurt, die verrassend lekker is. Gezien het gebrek aan passagiers heeft hij maar weinig te doen en zit hij het grootste deel van de tijd in mijn coupeetje. Het is echt leuk om met hem te praten en aangezien we met z’n tweeën zijn wil het Russisch ook nog wel :) Hij is nog nooit buiten Oezbekistan geweest en heeft nog nooit van Nederland gehoord.
Night train Toshkent-Sariosiyo interior by Timon91, on Flickr
36. Aan de achterkant van de trein is een hulplocomotief om te helpen over de bergpas te komen. De spoorlijn mag dan nieuw zijn, veel harder dan 40 km/h rijden we niet en het spoor verkeert in een erbarmelijke staat.
Night train Toshkent-Sariosiyo in rural Uzbekistan by Timon91, on Flickr
37. Een half uurtje later volgt de volgende stop in Oqnazar.
Night train Toshkent-Sariosiyo at Oqnazar train station by Timon91, on Flickr
38. Het landschap vlakt langzaam weer wat uit.
Rural Uzbekistan seen from the train by Timon91, on Flickr
39. Nog een poging de achterkant van de trein te fotograferen in een bocht
Night train Toshkent-Sariosiyo by Timon91, on Flickr
40. Rond een uur of 10 is de laagte weer bereikt.
Railway near Kumkurg’on, Uzbekistan by Timon91, on Flickr
41. De buitenwijken van Kumkurg’on, de Oezbeekse versie van een vinexwijk?
Outskirts of Kumkurg’on seen from the train by Timon91, on Flickr
42. Station Kumkurg’on, een stoffig oord op zo’n 400 meter hoogte. We maken hier kop om in noordoostelijke richting naar de Tadzjiekse grens te rijden. Als je hier gewoon doorrijdt kom je na zo’n 70 km aan in Termiz. Termiz is de grootste stad in deze regio en ligt aan de Afghaanse grens.
Night train Toshkent-Sariosiyo at Kumkurg’on train station by Timon91, on Flickr
43. We hebben er onderweg ergens een andere lok gekregen, dit is in ieder geval niet dezelfde als op foto 33
We kijken nu in zuidelijke richting, de lok is net losgekoppeld om naar de andere kant van de trein te gaan.
Uzbek engine at Kumkurg’on train station by Timon91, on Flickr
44. Het eindpunt van deze trein is zoals gezegd Sariosiyo, het laatste station voor de Tadzjiekse grens. Dushanbe ligt slechts 80 kilometer verder, maar de slechte onderlinge relatie zal ongetwijfeld de reden zijn dat de trein niet verder rijdt. De enige internationale trein via deze route is de eerder genoemde trein Moskva-Dushanbe. Met de trein waar ik nu in zit is echter ook wel in Dushanbe te komen, al is het wat meer gedoe. Deze trein rijdt om de dag, dus wel even goed plannen ;)
Night train Toshkent-Sariosiyo at Kumkurg’on train station by Timon91, on Flickr
45. Kumkurg’on is verder niet bepaald een prettig oord. Het is stoffig, heet en smerig. Daarnaast lopen er nog aardig wat bedelaartjes rond hier.
Kumkurg’on train station by Timon91, on Flickr
46. Nogmaals het gangpad van mijn rijtuig.
Night train Toshkent-Sariosiyo interior by Timon91, on Flickr
47. En mijn coupeetje nog een keer, omdat het kan
Het is aardig opgewarmd binnen, dus ik hoop dat we snel weer gaan rijden. Tijdens de stop is er nog een politiecontrole, dit is grensgebied en daarom wat gevoelig. Er is gelukkig niks aan de hand en ze willen verder alleen nog even m’n bagage bekijken.
Night train Toshkent-Sariosiyo interior by Timon91, on Flickr
48. Na een stop van 20 minuten in Kumkurg’on rijden we verder. Iets ten noorden van Kumkurg’on ligt een meer.
Lake near Kumkurg’on, Uzbekistan by Timon91, on Flickr
49. Shorchi is één van de twee stops tussen Kumkurg’on en Sariosiyo. Veel meer dan een fabriek is hier niet te zien
Shorchi, Uzbekistan by Timon91, on Flickr
50. Nog een opvallend puntje in Oezbekistan: katoen. Dit is waar het land groot mee is geworden en waar het Aralmeer aan ten onder gaat. Daarnaast heeft de Oezbeekse katoenindustrie een zeer slechte naam door het schenden van de mensenrechten. Naar verluid moeten Oezbeekse ambtenaren, studenten en zelfs kinderen gedurende het oogstseizoen gedwongen helpen met het oogsten van katoen. Enkele grote merken boycotten om die reden ook katoen uit dit land.
Cotton fields near Denov, Uzbekistan by Timon91, on Flickr
51. Denov is de laatste stop voor Sariosiyo. Van de weinige mensen die nog in de trein zitten gaat het gros er hier uit.
Night train Toshkent-Sariosiyo at Denov train station by Timon91, on Flickr
Na vertrek uit Denov komt Johnybek naar me toe met een beetje seniele oude man met een zeer hese stem. Hij gaat ook naar Tadzjikistan en wil me wel vergezellen. Goed, ik heb wel een idee hoe ik er moet komen en echt betrouwbaar lijkt hij me niet, maar ik ga toch maar akkoord – ook omdat ik niet één-twee-drie een goede reden kan bedenken om het af te wijzen :') Om 11:55 bereiken we stipt op tijd Sariosiyo. Door de overdaad aan politie op het perron laat ik de camera in m’n tas. Ik neem afscheid van Johnybek, die vanavond weer terug gaat naar Toshkent. Samen met Bahodir, de ouwe Tadzjiek, ga ik op zoek naar een gedeelde taxi naar de grens. Een andere kerel is samen met z’n moeder ook op weg naar de grens, maar het is lastig een taxi voor vier man en onze bagage te vinden. Dat Bahodir een grote televisieantenne bij zich heeft helpt niet. Na veel hees geschreeuw en chaotisch heen weer geloop van Bahodir hebben we tien minuten later een busje gevonden wat ons voor 4000 som p.p. naar de grens brengt. Bahodir klaagt steen en been over de prijs gedurende de rit. Ik zit achterin in het midden (lees: opgevouwen) terwijl we met plankgas richting grens rijden. De grensovergang ligt zo’n 15 km verderop. We rijden nu door een brede, heiige vallei en het hele tafereel doet me wat aan de omgeving van Yerevan (Armenië) denken.
De grens bereiken we na ruim 20 minuten. Het is er doodstil en heet, slagbomen blokkeren de toegang tot het complex en in de verte is een hek zichtbaar tussen twee grensstations. We stappen uit en lopen over een schaduwloze plak asfalt richting het redelijk nieuwe grensgebouw. Ik draag één van Bahodir’s tassen, aangezien hij een behoorlijke hoeveelheid bagage bij zich heeft. Binnen aangekomen moet er weer een douaneformulier ingevuld worden, in de trein heb ik m’n geld al zorgvuldig geteld zodat ik het precies kan invullen op het formulier. Er zijn zowaar Engelstalige formulieren beschikbaar :D Daarna moeten we één voor één naar het volgende kamertje voor de douane. Eerst moet alle bagage door een x-ray scanner, daarna haalt een norse agent m’n hele tas binnenstebuiten en stelt over alles vragen – hij spreekt zowaar een beetje Engels want in dit soort situaties ben ik plots al mijn Russisch vergeten ;) M’n geld wordt geteld en er wordt gelukkig niks ontvreemd. Hij is zichtbaar teleurgesteld dat het papierwerk klopt. Als je meer geld probeert uit te voeren dan je mee hebt meegenomen het land in dan kan het verschil in beslag genomen worden door de grenspolitie. Ik heb ook wat medicijnen bij me, maar ook de brief van mijn huisarts dat ik die medicijnen nodig heb kan hij weinig smeergeld aan onttrekken. Hij wil ook m’n foto’s bekijken – dit is de reden dat ik gisteren in Samarqand een back-up gemaakt hebt, die USB-sticks zitten nu in twee verschillende bolletjes sokken verstopt ;) Ik heb strontmazzel, want zodra hij de camera aan zet en de laatste foto ziet - een foto van mij met Johnybek - drukt hij op het pijltje naar rechts, waardoor je weer bij de eerste foto uit komt. De treinenfoto’s die hier boven staan (en die dus niet geback-upt waren) heeft hij dus niet gezien, anders waren die vermoedelijk verwijderd. De foto’s van het begin van de reis kan hij weinig illegaals aan ontdekken en na vele vragen over de foto’s uit Duitsland, Frankrijk, Polen, Wit-Rusland en Rusland waar hij langs scrolt is dat ook in orde. Nadat ik de boel mag gaan inpakken wordt een paar meter verderop Bahodir onder handen genomen. Er is van alles mis met het douaneformulier en een hevige discussie in het Russisch volgt, ik begrijp er weinig van. Na een paar minuten is het euvel opgelost en nadat ook zijn tassen binnenste buiten zijn gekeerd mag ook hij verder. Nu volgt alleen de uitreiscontrole nog. Er is één loketje, een local is nu aan de beurt dus ik wacht achter de streep. Bahodir wil echter van alles en probeert al schreeuwend naar voren te komen, maar gelukkig kan ik hem met m’n 85 kilo en grote rugzak vrij makkelijk achter me houden in de smal afgezette wachtrij
De uitreiscontrole levert geen problemen op, de agent in kwestie stelt een paar basic vragen maar omdat hij eigenlijk geen Engels spreekt vindt hij het vrij snel best. M’n registratiebonnetjes worden ingenomen, over de twee nachten die missen krijg ik geen vragen. Ik had de nachttreinkaartjes wel bij de hand voor het geval dat. Nadat ook Bahodir door de controle is gaan we de hitte weer in, ik draag nog steeds één van z’n tassen. Ik probeer hem duidelijk te maken dat ik niet dom ben, best weet waar ik heen moet ondanks dat ik hier nog nooit geweest ben en dat hij niet zo pusherig hoeft te doen. Hij lijkt het enigszins te begrijpen. Na een paar honderd meter volgt de echte grens, een Oezbeekse agent kijkt voor de laatste keer m’n paspoort door, stelt een paar vragen en laat ons dan door. We lopen een bruggetje over een droge rivierbedding over en dan is het eindelijk zover: ik ben in Tadzjikistan! Op ons na is het verder uitgestorven, de man en z’n moeder uit het taxibusje zijn nergens meer te bekennen. Verkeer is er ook niet: aan de Oezbeekse kant stonden slechts een Kazachse en een Iraanse vrachtwagen, de Tadzjiekse kant is leeg. Wat Caravanistan – een zeer, zeer bruikbare website over deze regio – er verder over zegt:
Het is een heel bizar gevoel om in de doodse stilte en zengende hitte tussen twee landen te staan die eigenlijk al jaren een koude oorlog voeren. Ondanks dat er nauwelijks iemand is hangt er een gespannen sfeer. Oezbekistan en Tadzjikistan hebben een grens van meer dan 1300 km, maar er zijn slechts zes overgangen waarvan er bovendien eentje gesloten is en twee alleen voor locals zijn. Daarnaast ligt de grens bezaaid met landmijnen, het is dus een goed idee om één van de drie overgangen te gebruiken die wél voor buitenlanders bruikbaar zijn ;) Aan de Tadzjiekse kant is er zowaar één geldwisselaar, die een redelijke koers heeft en bij wie ik $20 wissel. Ook duikt er uit het niets een andere kerel op, die Bahodir blijkt te kennen. Wat precies de bedoeling van Bahodir is weet ik niet, maar die andere kerel neemt Bahodir’s tas van mij over en ze gaan samen richting de taxfree shop die hier ook nog zit. Ik zie een kans om van die seniele ouwe Tadzjiek af te komen, zeg ze gedag en loop verder richting het Tadzjiekse grensstation.Caravanistan schreef:Vehicles with Tajik registration are not allowed to enter Uzbekistan, and vehicles with Uzbek license plates entering Tajikistan are subject for tax. In practice, this means there is no cross-border transport.
Hier ben ik helemaal alleen, van een agent met een veel te grote pet krijg ik een immigratieformulier, wat na invullen gestempeld wordt. Ook m’n paspoort wordt hier gestempeld. In het volgende gebouwtje volgt de douanecontrole, maar ook die doen niet moeilijk. In het laatste gebouwtje volgt nog een algemene controle van een vrij jonge agent, die in z’n beste Engels opmerkt dat hij op de dag af even oud is als ik
De Tadzjiekse kant kost me ongeveer een kwartier, tegenover de drie kwartier die de Oezbeekse kant gekost heeft. Eenmaal buiten word ik opgewacht door een klein legertje taxichauffeurs – dit gaat heel lastig worden. Dushanbe is nog een uur rijden, ze willen eigenlijk $20 maar meer dan $5 kan ik er niet vanaf praten. Veel keus heb ik niet, dus ik ga maar akkoord. Ik krijg een chauffeur en een auto toegewezen, mijn chauffeur lijkt als twee druppels water op Osama Bin Laden :') We gaan op weg, Dushanbe is nog 65 kilometer!52. Na deze hele lap tekst is het weer tijd voor een foto, de eerste uit Tadzjikistan!
On the road between the Uzbek border and Dushanbe by Timon91, on Flickr
53. Na een aantal kilometers bereiken we Tursunzoda/Турсунзода en komt dit gedrocht in zicht, een gigantische aluminiumsmelterij van TadAZ. Later hoor ik dat deze fabriek 50% van de stroom van het hele land verbruikt en tevens verantwoordelijk is voor 25% van de export van het land.
Aluminium smeltery in Tursunzoda, Tajikistan by Timon91, on Flickr
54. Waar er totaal geen persoonsverheerlijking is in Oezbekistan is Tadzjikistan het tegenovergestelde. President Emomali Rahmon zie je overal terug in het straatbeeld, ongeveer elke kilometer staat er een billboard met foto van hem langs de weg.
President Rahmon billboard, Tajikistan by Timon91, on Flickr
Net als Oezbekistan is Tadzjikistan een dictatuur van het ergste soort, president Rahmon past echter wel een andere, wat subtielere maar niet minder erge onderdrukkingstactiek toe dan collega Karimov in Oezbekistan deed. Rahmon is al sinds 1992 aan de macht, sinds 1994 is hij officieel president. Begin jaren 90 is er een zeer bloederige burgeroorlog geweest in Tadzjikistan, veel mensen hebben nu enigszins vrede met hem als president aangezien hij er in ieder geval voor gezorgd heeft dat de situatie niet nog een keer uit de hand is gelopen. Vrij is men echter absoluut niet hier :(
55. De stad Hisor/Ҳисор bestaat 3000 jaar.
3000 years Hisor by Timon91, on Flickr
Dushanbe voelt bij het inrijden echt als een typische sovjethoofdstad: brede straten, veel verkeer, veel flats, levendig straatbeeld en een prettige algehele chaos. Bin Laden vindt rond een uur of 3 zonder moeite mijn hostel, waar ik vriendelijk ontvangen word. Ik verblijf in het Green House Hostel in Dushanbe, wat dé uitvalsbasis is voor individuele reizigers. Via hostels/hotels kun je veel regelen in Tadzjikistan en in elke belangrijke plaats is er wel een hostel/hotel waar eigenlijk alle backpackers heen gaan. Gezellig én praktisch, want het maakt dingen regelen een stuk makkelijker. Tot hier had ik veel vooraf al geregeld, vanaf hier doe ik alles en route. Vervoer voor de volgende etappe regelen is dan ook geen probleem. De reis vanaf Samarqand was vrij vermoeiend en ik heb weinig zin om vanmiddag in de hitte nog te gaan sightseeien. Ik doe een wasje en besteed de rest van de middag met praten en chillen met medetoeristen in het hostel. ’s Avonds ga ik met Karl, een Amerikaan en Christian, een Canadees, het centrum in om te eten. Bij de Irish Pub hebben ze prima eten, maar het lokale bier is helaas op. Ze hebben echter wel – jazeker – Grolsch!
We hebben een interessant gesprek, Christian heeft 2,5 jaar in Dushanbe gewoond en is nu terug om vrienden te bezoeken. Hij vertelt o.a. dat hij tijdens zijn periode hier een ietwat kritisch stuk geschreven heeft over de regering en daarom nu op de zwarte lijst staat. Hoe komt hij dan toch hier terecht? Nou, de zwarte lijst van Tadzjikistan gaat schijnbaar per visumcategorie. Een werkvisum zal hij niet meer kunnen krijgen, maar een toeristenvisum is geen enkel punt. Tadzjikistan :') Karl laat nog het meest foute souvenir zien wat ik tot dusver in Centraal-Azië heb gezien: een koelkastmagneet met een foto van president Rahmon in een graanveld die een Tadzjieks brood vasthoudt :') We halen nog wat bier voor in het hostel en brengen de avond daar ook door. Iedereen houdt het vrij vroeg voor gezien, wat ik gezien de korte nacht afgelopen nacht helemaal niet erg vind. Om half 11 lig ik onder de wol :)Rond 8 uur ontwaak ik weer na een heerlijke nacht. Na een lekkere douche ontbijt ik rustig en praat wat met andere mensen. Vandaag ga ik Dushanbe bekijken, morgen ga ik weer verder. Alle 29 foto’s van Dushanbe staan op Flickr, 13 ervan staan in het verslag. Helaas zit ik inmiddels wel aan de diarree, dus ik moet een beetje uitkijken. Tadzjikistan is qua ziektes voor reizigers ongeveer net zo erg als India: ik heb niemand gesproken die zonder diarree/voedselvergiftiging/parasiet door Tadzjikistan gereisd is. Waar je in Oezbekistan het kraanwater nog wel voor bijvoorbeeld tandenpoetsen kunt gebruiken is dat in Tadzjikistan zeer af te raden. Het waterleidingnet verkeert in staat van ontbinding, dus het is sterk aan te raden om gewoon flessenwater te kopen.
56. Mijn hostel ligt een eindje buiten het centrum maar omdat ik toch de hele dag heb ga ik lopen. Hier Ayni, een hoofdstraat aan de zuidoostkant van de stad. Als je deze volgt kom je na zo’n 2 km in het centrum uit.
Ayni street, Dushanbe by Timon91, on Flickr
57. Het treinstation is slechts een kleine omweg, dus daar ga ik ook even kijken. Hier in de buurt vind ik een wisselkantoor met een goede koers en wissel ik wat geld. In Tadzjikistan is geen onofficiële koers/zwarte markt voor geld. $1 was ten tijde van reizen gelijk aan ongeveer 8 somoni. Een verademing ten opzichte van Oezbekistan :')
Dushanbe train station by Timon91, on Flickr
58. Het perron, met overkapping in de kleuren van de Tadzjiekse vlag. Veel treinverkeer is er niet, maar er is wel wat leven in en rond het station. Op dinsdag, donderdag en zaterdag rijdt er een trein naar Moskva, die om 03:25 vertrekt. Verder kan ik niet echt dienstregelingen vinden, maar er hangt wel een spoorkaart die een zeer beperkt netwerk laat zien.
Dushanbe train station by Timon91, on Flickr
59. De andere kant op gekeken. Treinen naar Khujand/Хуҷанд – na Dushanbe de grootste stad van Tadzjikistan, gelegen in het noorden – rijden ook niet meer, aangezien er geen verbinding door Tadzjikistan loopt. De treinen moeten daardoor een stuk door Oezbekistan rijden, wat gezien de huidige politieke situatie natuurlijk uitermate lastig is.
Dushanbe train station by Timon91, on Flickr
Vanuit Khujand kun je nog wel naar Moskva met de trein. Voorheen reden er ook nog Oezbeekse treinen van Samarqand naar het Oezbeekse deel van de Ferghanavallei die via Khujand door Tadzjikistan transitten, maar er is recentelijk een nieuwe spoorlijn in Noord-Oezbekistan geopend zodat treinen nu zonder door Tadzjikistan te hoeven rijden in Andijon kunnen komen. Zie ook dit kaartje waar ik globaal een paar belangrijke spoorlijnen in heb gezet, met in het blauw de nieuw aangelegde spoorlijn en in het rood de spoorlijn die nu voor de Oezbeken niet meer nodig is. Het moge duidelijk zijn dat de landsgrenzen in deze regio – waarvan het nooit de bedoeling geweest is dat het internationale grenzen zouden worden – en de moeilijke verhoudingen tussen landen onderling het een lastige regio maken. Voor de duidelijkheid heb ik maar op een aantal punten erbij gezet welk land het is, daar dit niet altijd even duidelijk is :')
60. Dushanbe heeft veel groen en daarom ook aardig wat schaduw. Het is hier heet, maar dankzij de schaduw is het geen onprettige stad om te bewandelen. Goed, het verkeer is levensgevaarlijk, maar bij de drukste kruispunten zijn meestal wel voetgangerstunnels.
Rudaki street, Dushanbe by Timon91, on Flickr
Het valt op dat er in Dushanbe heel veel mensen, met name mannen, op straat rondhangen en niks doen. Er heerst hoge werkloosheid, waar nog eens bij komt dat een hoop van de vele Tadzjiekse gastarbeiders in Rusland vanwege de slechte economische situatie en een shitload aan nieuwe anti-immigratieregels teruggekeerd zijn. Desalniettemin zouden er nog zo’n 1 miljoen (van de 7 miljoen inwoners) Tadzjieken in Rusland werken, maar het is lastig officiële cijfers te vinden. Het land is sterk afhankelijk van de inkomsten van gastarbeiders, volgens The Moscow Times waren gastarbeiders in 2012 verantwoordelijk voor liefst 52%(!) van het BNP, meer dan welk land dan ook. Rondhangende en nietsdoende mannen zie je in Oezbekistan veel minder – mijn theorie is dat ze de werkloze mannen daar gewoon een politie-uniform gegeven hebben
61. Rudaki is de hoofdstraat door het centrum, ook hier is veel schaduw. Sovjetmuurkunst is hier ook! :D
Soviet mural, Dushanbe by Timon91, on Flickr
Aan de kitscherige toren links kleeft overigens nog een verhaal wat ik van Christian gehoord heb en wat ik jullie niet wil onthouden. De toren is ooit gebouwd door een rijke Tadzjiekse zakenman, die na verloop van tijd echter een iets te grote mond begon te krijgen in hogere kringen. Daarnaast vond de regering z’n toren nogal mooi. Het resultaat: de zakenman is in een schijnproces veroordeeld tot een lange celstraf voor corruptie, de toren is in beslag genomen en nu eigendom van de regering. Dit schrijnende verhaal laat helaas maar al te goed zien hoe de verhoudingen hier liggen. De onderdrukking is hier net zo erg als in Oezbekistan, maar het gaat hier veel geniepiger.
62. Een matige foto van Rudaki. Er rijden in Dushanbe aardig wat trolleybussen rond, metro of tram is hier niet. Om bij het hostel te komen is het echter makkelijker om een gedeelde taxi te gebruiken. Hoe werkt dat? Gedeelde taxi’s – officieel illegaal – hebben een nummer en rijden vaste routes. De chauffeur speurt langs de weg naar potentiële reizigers en zodra hij iemand in zicht denkt te hebben én er geen politie in de buurt is houdt hij een bordje met het nummer omhoog. Om iemand te stoppen steek je gewoon je hand op, in de taxi betaal je 3 somoni en zeg je tegen de chauffeur wanneer je eruit wilt. Supermakkelijk! :D
Rudaki street, Dushanbe by Timon91, on Flickr
63. Een park in het centrum, helaas met weinig schaduw. Hier het standbeeld van Rudaki, op de achtergrond Hotel Tojikiston.
Bagh-i-Rudaki, Dushanbe by Timon91, on Flickr
64. Een meertje met erachter het Nationale Museum.
National Museum, Dushanbe by Timon91, on Flickr
Een kleine zijstap voor wat uitleg: de naam Dushanbe betekent letterlijk “Maandag”. Een land wat de hoofdstad vernoemt naar de meest treurige dag van de week moet wel heel wanhopig zijn, zou je zeggen :') Het is echter gewoon vernoemd naar de maandagmarkt die hier oorspronkelijk plaatsvond. Ik ben gisteren dan weer wel in stijl aangekomen, op maandag
65. Als je vanaf de vorige foto naar links draait zie je dit: ’s werelds hoogste vlaggenstok. Althans, dat was het totdat Jeddah (Saudi-Arabië) het record met 5 meter verbroken heeft. Met 165 meter hoogte een indrukwekkend gevaarte wat gebouwd is ter ere van het twintigjarige bestaan van de republiek.
Bayrak flagpole, Dushanbe by Timon91, on Flickr
66. Voor het middageten kom ik hier uit, terug in het centrum. Let vooral op het spandoek onder de bloembakken: Dilshod Nazarov heeft tijdens de Olympische Spelen in Rio de Janeiro eerder dit jaar het eerste olympische goud voor Tadzjikistan ooit gewonnen (met kogelslingeren).
Chaykhona Rokhat restaurant, Dushanbe by Timon91, on Flickr
Na een heerlijke plov loop ik met een ommetje terug, voor het laatste stuk neem ik gedeelde taxi nummer 8 terug naar het hostel. Daar aangekomen chill ik wat en praat met wat andere toeristen. Zodra het wat afgekoeld is loop ik nog een klein rondje langs de bazaar, die hier in de buurt ligt.
67. Zodra ik weer terug ben besluiten Karl en ik de heuvel op te gaan om de zonsondergang te bekijken. Helaas vertrekken we iets te laat, de zon gaat snel onder hier. Eerst nog een plaatje van de straat van het hostel, in een rustige buitenwijk.
Suburb of Dushanbe by Timon91, on Flickr
68. Het is iets verder lopen dan gedacht en de zon is al bijna onder zodra we boven zijn, maar het is de moeite waard. Boven zit een uitspanning waar je rustig een biertje kunt drinken met uitzicht over de smoggy vallei waar Dushanbe in ligt.
View over Dushanbe from Victory Park by Timon91, on Flickr
Na twee biertjes lopen we weer naar beneden, onderweg eten we bij een gloednieuw restaurant wat. In het pikkedonker lopen we terug, wat wel uitkijken is aangezien er meer dan genoeg putdeksels missen. In het hostel aangekomen tref ik Sascha, die besloten heeft een paar dagen eerder naar Tadzjikistan te komen
De avond breng ik net als gisteren in het hostel door, veel pratend met medereizigers. Tegen middernacht ga ik naar bed, morgen gaat de wekker bijtijds.Hier sluit ik dit deel af. In het volgende deel gaan we omhoog, verder het onwerkelijk mooie Tadzjikistan in. Dan zal ik ook wat meer uitleggen over de praktische zaken en over hoe Tadzjikistan verder is – jullie hebben nu wel weer genoeg gelezen
Dat deel zal grotendeels bestaan uit berg/natuur/vakantiefoto’s, maar de natuur in Oost-Tadzjikistan rechtvaardigt dat volledig ;) De laatste anderhalve week van de reis wil ik in één deel stoppen, het volgende deel zal dus tevens het laatste deel zijn. Het zal daarmee wel het deel worden met veruit de meeste foto’s (ca. 100) maar het is wat handiger voor het verhaal om het in één deel te stoppen ;) Voor nu bedank ik jullie voor het meelezen, hopelijk vonden jullie het wat :) Reacties zijn uiteraard altijd welkom!
