Wat is het plan?
- 8:44 Apeldoorn – Susteren 11:16, zonder fiets
- 11:43 Susteren – Apeldoorn 14:16, met fiets 3 (opa's fiets)
- 14:44 Apeldoorn – Bilthoven 15:30, met fiets 1 (mijn 'thuisfiets')
- 15:43 Bilthoven – Eindhoven 16:57, zonder fiets
- 18:44 Eindhoven – Delft 19:59, met fiets 2 (mijn 'studentenfiets')
- 20:29 Delft – Apeldoorn 22:16, zonder fiets
De wekker gaat om 8:00, eigenlijk wat te vroeg na een late thuiskomst de avond ervoor. Het zal echter wel moeten, want niet alleen is het sowieso een volle dag, ik moet ook rekening houden met de avondspits waarin ik niet met fiets in de trein mag zijn, blijkbaar (na navraag) zelfs niet bij vertraging. Doel is dus om Bilthoven te bereiken (na het retourtje Susteren) vóór 16:00, en daarvoor heeft mijn strakke planning slechts een halfuur speling.
Op fiets 1 trap ik naar station Apeldoorn, ik deponeer ‘m in de bewaakte stalling, en mijn reisdag begint met de intercity naar Utrecht, zonder echte bijzonderheden. De intercity van Utrecht naar Roermond biedt een stuk meer vertier, want dit betreft toevallig de tweeuurlijkse koppel-IC Enkhuizen-Maastricht/Heerlen. Een halfjaar na diens introductie is de reisinformatie er niet veel beter op geworden:
- In de reisplanner staat voor reizen tot het splitsstation (Eindhoven) de ene keer Maastricht, de andere keer Heerlen als eindbestemming. Voor reizen over Eindhoven heen staat gelukkig wel telkens Maastricht; het treindeel naar Heerlen is immers 10 minuten trager.
- In de vertrektijden van de app staat als bestemming enkel “Maastricht”.
- In de ritinfo staat bovenin als bestemming “Maastricht / Heerlen”, maar ontbreekt Heerlen in de routestrip.
- Op de schermen te Utrecht staat netjes “Maastricht / Heerlen” als bestemming.
- Omroep na vertrek in Utrecht: “Mijn collega zal u later vertellen welk treindeel doorgaat naar welke bestemming”. Alsof dat niet nu al bekend is?
- Omroep voor aankomst in Den Bosch: “wilt u naar Heerlen en zit u in de verkeerde coupé [sic], dan moet u straks in Eindhoven even overstappen”. Neehee, als je toch al verkeerd zit, kan je beter blijven zitten tot Sittard! Mocht je daar de Arriva-stoptrein halen, dan ben je toch weer sneller op je bestemming. En zo niet, dan kun je er op hetzelfde perron overstappen op het Heerlense treindeel.
- Omroep na vertrek in Den Bosch: “het achterste treinstel blijft achter in Eindhoven”, zonder boe of bah over Heerlen.
- Omroep voor aankomst in Eindhoven: “het voorste treinstel gaat naar Maastricht, het achterste treinstel gaat naar Heerlen”, zonder vermelding dat het naar Weert/Roermond/Sittard sneller is om in het Maastrichtse treindeel te zitten.
- In Eindhoven staat op de perronborden levensgroot Maastricht, met slechts in kleine lettertjes dat het achterste treindeel naar Heerlen gaat.
- Bij de vertrektijden van Eindhoven in de app staat onder de trein naar Maastricht weergegeven “Treinstel xxxx rijdt niet verder dan Heerlen”.
Dat laatste geldt ook voor het spoorgebruik in Utrecht langs perron 18-19. De IC Nijmegen van :39 vertrok op tijd van spoor 19, de volgende trein zou daar pas de volgende IC Nijmegen zijn die van :52-:54 halteert. Ondertussen was het dringen op spoor 18, met achtereenvolgens de IC Maastricht/Heerlen van :39 met +5, de ICE Keulen van :43 die met ook +5 erachter plakte, en de IC Venlo met haltering :48-54. Als de ICE nu naar spoor 19 was verwezen, had die niet hoeven inwachten tot de IC Maastricht/Heerlen het perron had vrijgemaakt, had de achterliggende IC Venlo niet hoeven wachten tot de vertraagde ICE het perron had vrijgemaakt, had de IC Nijmegen niet hoeven wachten tot de voorliggende IC Venlo in Utrecht binnen kon rijden… Afijn, er zal wel logica achter zitten. Toch? …toch?
Vlak na vertrek in ’s-Hertogenbosch komt ineens een man briefjes uitdelen op dik papier met een geprinte boodschap. Ja hoor, een georganiseerde bedelaar! Ik geef z’n signalement door per appje aan de meldkamer, die er tot mijn verbazing serieus op ingaat, doorvraagt naar welke kant ‘ie op wandelt, en zegt het door te geven aan het treinpersoneel. De bedelaar komt niet meer terug om eventueel geld te innen (ik neem aan dat dat op z’n briefje stond, ik had het zelf meteen verscheurd toen ‘ie de coupé uit was), dus misschien is ‘ie gesnapt? Ik weet het niet, ik hoop het wel.
Na Weert heb ik een wc-bezoekje nodig. Status: toiletpapier is op, het toilet lijkt in eeuwen niet schoongemaakt, vieze spetters en graffiti overal. Boe
Onderweg is de vertraging verder opgelopen en we komen met +6 aan in Roermond, terwijl mijn overstap op de stoptrein 5 minuten was. De conducteur zei niks voor me te kunnen betekenen toen ik vroeg of ze de aansluiting kon vasthouden, maar gelukkig krijgt de intercity alsnog voorrang en haal ik de wachtende stoptrein. Die krijgt natuurlijk ook de nodige vertraging mee, en even nadat de IC weg is, stapt een man in het achterste stoptreinstel uit met ogenschijnlijk de intentie om in het voorste stel te proberen te achterhalen wat er aan de hand is. Een seconde nadat ‘ie uitstapt, fluit de machinist, gaan de deuren in de vergrendeling en blijft de man op het perron achter. Overigens is naar goed Arriva-gebruik het toilet defect
Ik word opgehaald per automobiel door m’n vader, en dat is maar goed ook, want oorspronkelijk zou ik het laatste stukje naar het huis van wijlen opa en oma per bus doen. De ‘knoop’-aansluiting van 4 minuten werd echter niet afgewacht en het busje vertrok – volgens m’n vader zonder passagiers – precies toen de slagbomen dicht gingen voor de komst van de trein. Ga maar een uurtje wachten op de volgende joh :’)
Etappe 2: Susteren – Apeldoorn, met fiets 3
Ik ben precies op tijd gaan fietsen, want ik kom net het perron van Susteren op wanneer de trein richting Roermond arriveert. Na iemand weg te jagen van het klapstoeltje op de fietsplek, kan de terugreis naar het Hoge Noorden beginnen.
In Roermond moet ik overstappen op de IC naar Utrecht en dan begint het grote feest. De voorste fietsplekken ogen tijdens binnenrijden uit het raam al vol, dus draaf ik naar de middelste fietsplekken. Die staan om een hoekje vanaf het balkon dat vanaf het perron onzichtbaar is, en wanneer ik m’n fiets aan boord heb gehesen, blijken die helemaal vol te zijn. Dan klinkt de sluitfluit dus kan ik er ook niet meer uit. Zo sta ik ineens met mijn fiets dwars op het balkon en kan ik geen kant meer op.
Om aan een eventuele HC te kunnen tonen dat ik in elk geval proactief meewerk, zet ik m’n fiets op slot en vraag ik een balkonhangende medereiziger om erop te letten terwijl ik op de andere fietsbalkons ga koekeloeren of er daar toch nog ruimte is. Achterin is het helemaal vol, voorin bleek er echter maar één fiets te staan; hád ik het daar maar gewoon geprobeerd! De HC loop ik driemaal voorbij, waaronder één keer vlak nadat ‘ie langs m’n fiets was gekomen, maar daar heeft ‘ie blijkbaar niks over gezegd en hij hoeft me ook niet te controleren. In Weert kan ik alsnog met een sprint over het perron naar het voorste balkon; gelukkig is daar niet net een nieuw ingestapte fiets bij gekomen (ik zag het al gebeuren) en dus zit ik goed tot Utrecht.
In Eindhoven worden we gekoppeld aan het treinstel uit Heerlen, maar voordat we aankomen moeten we vanaf Tongelre boemelen met 40 km/u, dus lopen we een aantal minuten vertraging op. Is daar wellicht geen rekening gehouden met binnenkomen op bezet spoor door treindienstleiders of dienstregelingmakers, of heeft het een andere oorzaak? Anyway, met +5 komen we in Den Bosch, waar tot mijn verbazing de IC naar Arnhem nog klaarstaat: die had de overstap afgewacht
Onderweg bedenk ik me dat ik nog helemaal geen kettingslot heb voor opa’s fiets, terwijl ik ‘m wel in Apeldoorn moet gaan stallen zometeen. Dus wil ik op Utrecht Centraal even langs bij de Hema, maar ja, daar word ik met mijn fiets tegengehouden bij de ingang. Ik heb bepaald weinig zin om ‘m onbeheerd te laten staan bij de winkelingang waar ‘ie zo meegenomen kan worden, maar gelukkig is de winkelmedewerker zo lief om er even op te passen terwijl ik razendsnel een slot koop. Ze komt zelfs nog met een schaar om labels en tiewraps van alle onderdelen af te knippen!
Nu naar Apeldoorn, per rechtstreekse IC richting Enschede. ICM’s hebben maar één fietsbalkon dat natuurlijk aan één uiteinde van de trein zit, wat het een loterij maakt waar je je fiets kunt gaan inladen. Hier heb ik geluk: de ‘goede’ kopbakken zitten tegen elkaar aan dus de fietsbalkons zitten naast elkaar in het midden. In het achterste stel is het balkon helemaal volgemetseld, in het voorste staat slechts één fiets uit Den Haag, maar ik bespeur ook twee Duitse fietsers op het perron die zich langzaam naar de betreffende deur begeven. Vlug naar die deur en inladen dus! Gelukkig ben ik die twee Duitsers op leeftijd te snel af, want volgens de sticker heeft dit balkon maar plaats voor twee fietsen dus heb ik het laatste plekje in de trein geclaimd. Dat is echter geen enkel probleem voor die twee Duitsers: zij stampen hun twee fietsen er ijskoud bij. Vier fietsen op een plekje voor twee dus, en ik houd een oogje in het zeil om te zorgen dat ze met het gestamp mijn fiets niet beschadigen.
In Amersfoort stapt nog een man met twee koffers in, en hij weigert de trein in te lopen, heilig overtuigd dat hij daar geen plaats kan vinden. In de bagagerekken boven het hoofd, tussen de stoelruggen, op één van de vrije stoelen, op het volgende balkon dat niet is volgebouwd met fietsen? Nee, geen interesse, hij moet en zal op precies dit balkon zijn koffers en zichzelf stallen. Nu kan je écht geen kant meer op op dit balkon.
Tien minuten voor Apeldoorn komen de twee Duitsers terug om mijn en de andere fiets (van een andere Duitse, maar wel één die heel goed Nederlands spreekt!) te bevrijden door hun eigen fietsen aan de kant te zetten. Om dat mogelijk te maken, moet de kofferman z’n bagage even deponeren in het gangpad van de coupé. Daarbij gaat hij zelf precies in de deuropening staan die elke paar seconden automatisch wil sluiten. Waarom hij niet gewoon een paar centimeter achteruit gaat zodat hij niet telkens bekneld raakt, is ongetwijfeld één van de Top 10 Grote Vragen Die De Wetenschap Nog Niet Heeft Opgelost (Nummer 6 Zal Je Van Je Klapstoeltje Doen Kukelen!!!1!). Het kost het nodige tetrissen om de twee fietsen los te maken en met het voorwiel richting de uitstapzijde te krijgen, waarbij ik mijn eigen fiets helemaal verticaal moet manouvreren om om het conducteurshokje heen te komen. Vraag niet hoe het hele gepuzzel ‘maar’ vijf minuten heeft gekost.
Etappe 3: Apeldoorn – Bilthoven, met fiets 1
In Apeldoorn verwissel ik fiets 1 (mijn 'thuisfiets') in de stalling met fiets 3 (opa's fiets). Daarbij is het driewerf opletten geblazen welke van mijn twee chipkaarten (één voor doordeweeks studentenreisproduct, één voor Weekend Vrij) ik voor welke fiets gebruik. Doordat ik als gediplomeerd logistiek twijfelkont die wisseltruc drie keer uitvoer, omdat ik misschien tóch beter opa’s fiets naar Bilthoven kan verplaatsen, of nee eigenlijk toch beter niet, heb ik nog net genoeg tijd over om m’n waterfles bij te vullen alvorens terug naar het perron te togen voor de intercity westwaarts. Omdat alles tot nu toe verrassend volgens plan is gegaan, heb ik nog een halfuur speling over met het oog op de spoedig naderende middagspits.
Vooraan op het perron staat al een concurrent met een fiets. Ik gok dat het strategischer is om iets verder richting het midden te gaan staan, zodat ik diegene vóór kan zijn als de vrije fietsplekken van de dubbele ICM in het midden of achterin de trein zitten. Helaas gok ik verkeerd, want van het voorste stel komt het fietsbalkon voorop voorrijden. Mijn concurrent is me dan ook voor, want voor Verstappense inhaalmanoeuvres is perron 1 toch echt te smal daar.
Om het hoekje van de deur lijkt het er sterk op dat dat balkon nu vol komt te staan met de concurrerende fiets erbij, dus ga ik het bij het andere treinstel proberen. Vlug vlug naar achteren, want de haltering in Apeldoorn is maar een minuut. In het voorbijrennen vraag ik de conducteur halverwege de trein om even te wachten terwijl ik het achterin probeer. In het andere stel zit het fietsbalkon natuurlijk net helemaal áchterin, dus moet ik de volledige 170 meter die de trein lang is afrennen.
Maar helaas helaas: dat balkon is écht compleet vol, daar past met zekerheid (Duitse capriolen daargelaten) niks bij. Dan toch maar mezelf voorin erbij proppen… áls ik dat nog haal tenminste, want het is vertrektijd. Als een dolle sprint ik met fiets aan de hand door de brandende zon weer terug langs de complete trein. De conducteur maant me om op te schieten, maar geeft me gelukkig precies genoeg tijd om alsnog voorin in te laden, en hij sluit de deuren zodra m’n achterwiel binnen boord is. Totale schade: welgeteld 1 minuut vertraging.
Wat blijkt? Dat voorste balkon leek zo vol omdat er een vouwfiets middenin de fietsplekken staat. Er staan dus totaal twee fietsen en één vouwfiets op de fietsplek voor drie, en daar moet ik bij. Vouwfietsen horen daar toch helemaal niet te staan? Om die vouwfiets eigenhandig een functie elders te geven vind ik toch wat te ver gaan; wie weet ziet de eigenaar het en komt die herrie (of mij) schoppen omdat ik aan z’n vouwfiets zit. Het ding ziet er ook nogal log en zwaar uit, met scherpe randjes en kantjes hier en daar; ik ben zelf bepaald geen behendige bodybuilder, en bovendien nog zwetend aan het uithijgen van de Apeldoornse 400m sprint. Dus wacht ik even op de conducteur, die direct na vertrek met de controleronde is begonnen (chapeau!) en mijn kant op komt.
Tot mijn verbazing vindt hij dat de vouwfiets “toch best wel groot en zwaar” is en dus gewoon op een eigen fietsplek mag staan. Sorry hoor, maar zo’n vouwfiets past écht op ieder balkon zonder in de weg te staan, in tegenstelling tot mijn gewone fiets die nu noodgedwongen het balkon blokkeert. Naar mijn idee een onbegrijpelijk oordeel. Gelukkig is hij wel zo vriendelijk dat ik er mag blijven staan, op voorwaarde dat ik de deur naar de machinistencabine niet blokkeer. Tijdens het schrijven bedenk ik dat ik achteraf eigenlijk beter op het achterste balkon had kunnen gaan staan. Immers, daar zit geen machinist met een vluchtroute, daar had ik een kleinere kans dat de HC de deuren sloot en ervandoor ging, én: de HC zat niet in dat stel
De sprinter van Amersfoort naar Bilthoven, met twee SNG’s, is dan weer een verademing: in het (naar mijn ervaring rustigste) voorste stel tref ik eindelijk eens een volledig vrije fietsplek!
Mét beugel om m’n ketting aan vast te maken! Wel is het behoorlijk lastig erin en eruit manouvreren dankzij een schotje tussen fietsplek en balkon. Niet alleen de bocht is daardoor moeilijk, maar ook de totale beschikbare ruimte op de fietsplek zelf is dusdanig krap dat mijn standaard stadsfiets schuin moet staan om te passen.Etappe 4: Bilthoven – Eindhoven, zonder fiets
In Bilthoven stal ik mijn fiets vlotjes en sta ik in 5 minuten weer op het perron. De nood is inmiddels hoog – ik was immers sinds etappe 1 niet geweest – dus vereer ik in de SLT die mij naar Utrecht brengt het toilet met een bezoekje. Dat toilet in kwestie is echt smerig, met overal op en rond de wc-pot vage druppels en alle wanden volgekalkt met onschuldige noch geweldloze complotteksten. Wél is er toiletpapier, laten we kleine succesjes maar vieren :’)
In de IC van Utrecht naar Eindhoven wordt niet lang na Utrecht de rem ingetrapt, nog ruim vóór de ‘‘‘tijdelijke’’’ snelheidsbeperking bij Culemborg. Wat er aan de hand is zullen we nooit weten, want de omroep is veel te zacht (aldus mijn oordeel in een stille stiltecoupé). De grote boodschap roept, dus ik ga ook in deze VIRM een toiletreview doen. Wederom niet best: graffiti overal, etensresten op de wastafel, en nu zelfs geen toiletpapier. Daar kom ik nét te laat achter voor mijn grote boodschap; ik ben héél blij dat ik zakdoekjes bij me had in m’n tas
In ’s-Hertogenbosch stuift de IC Roosendaal er net vandoor wanneer wij aankomen.Etappe 5: Eindhoven – Delft, met fiets 2
Na een bezoekje aan mijn ‘stamkroeg’ op campus voor een zeer goed vullende avondmaaltijd en om de avondspits te overbruggen, wordt het weer tijd om naar het station te togen. Deze fiets gaat van mijn voormalige naar mijn nieuwe studentenstad: Delft! Tot nu toe had ik ‘m nog in Eindhoven laten staan voor eventuele sociale bezoekjes daar, maar effectief stond ‘ie al jaren bijna permanent stof en spinnen te vangen. In Delft had ik tot nu toe geen fiets nodig omdat er een mooie vlotte busverbinding naar het midden van de campus was, maar die busbaan ligt al sinds lente 2023 open om een beruchte tramlijn opnieuw aan te leggen. Officieel zou die stremming maar een paar maanden duren, tot het einde van zomer 2023, maar de prognose is nu ergens in 2025 :’) De omleidingen van de bussen betekenen: verder lopen naar de halte, moeten kiezen of je aan de westkant of de oostkant van de campus opstapt, wispelturiger vertrektijden (7 minuten te vroeg is geen uitzondering meer) en verregenen op de halte omdat men voor een Tijdelijke Omleiding Van Echt Heus Maar Een Paar Maanden™ natuurlijk geen afdakje heeft neergezet. Onderhand ben ik al dat gedoe wel behoorlijk beu, dus is dit een mooi moment om mijn Eindhovense fiets daar een functie elders te geven.
De eerste intercity na de avondspits rijdt met 13 bakken ICNG, halleluja wat een geluk! Vooraf heb ik minutieus onderzocht waar ik het beste kan gaan staan op het perron voor de grootste kans op een fietsplek, en bovenal: een fietsplek waar je vanuit de 1e klas zicht op hebt. (Want hoera, mijn 1e klas Weekend Vrij is nu geldig
) Zo’n plek blijkt alleen in een achtbaks ICNG te bestaan, ongeveer op 1/4e of 3/4e van het treinstel. Afgaand op de bakbordjes en letterbordjes probeer ik in te schatten waar het midden van het (voorop rijdende) achtje zal zijn, en vat ik post op het perron tussen de roltrap en de lift in. Als het mee zit, zit die felbegeerde fietsplek in de voorste helft, op het rustige deel van het perron; als het tegen zit, komt ‘ie precies terecht bij de uitmonding van de (rol)trappen, waar een flinke menigte staat.Wanneer de trein vanuit ‘de tuin’ komt voorrijden, kan ik juichen: hoera bravo, het zit mee! Maar de strijd is nog niet gestreden: naast mij zijn nog twee anderen met fiets aan de hand onderweg naar voren. Met een drafje weet ik hen
en kan ik mijn beoogde plekje innemen. Mijn ‘concurrenten’ nemen een fietsplek elders in; gelukkig heeft ICNG er genoeg. Wel is het, net zoals in de SNG, lastig manoeuvreren om het tussenschot heen en staat mijn standaardfiets schuin om te passen. Met de beugels en riemen ter bevestiging van de fiets ben ik erg blij.De rit verloopt zalig: ik heb van begin tot eind een twaalfpersoonscoupé 1e klas voor mij alleen, en ook mijn fiets krijgt geen gezelschap. Helemáál rustig is het echter niet, want ik zit vlak naast de bakovergang (zonder tussendeur) en die is een praatjesmaker. Constant gekraak en gekreun valt mij ten deel. Het kon véél erger natuurlijk, maar dit is toch weer een extra reden dat ik niet helemaal gecharmeerd ben van dit nieuwe NS-vlaggenschip.
Etappe 6: Delft – Apeldoorn (zonder fiets)
Op station Delft zijn drie joekels van fietsenstallingen. Eén ervan heeft echter een vrij korte maximale stallingsduur (terwijl ik niet heel vaak in Delft zal komen), een andere heeft beperkte openingstijden, dus om op safe te spelen kies ik voor nummer drie. Die is echter, zoals altijd, stampvol, met onderin officieel álle duizend-en-zoveel plekken bezet. Bovenin is er nog genoeg plek, maar gezien mijn gebrek aan zowel lichaamslengte als -kracht heeft dat nooit mijn voorkeur. Soms wil er onderin, in weerwil van de beschikbaarheidsdisplays, tóch nog een plek vrij zijn, maar het struinen langs de tientallen rijen rekken kan wel even duren. Ik wil ondertussen ook proberen om zo snel mogelijk mijn thuisreis aan te vangen, om hopelijk een halfuur eerder thuis te kunnen zijn. Dus ga ik toch dapper de strijd aan met een hoog rek.
Goot uitschuiven, fiets met grote moeite optillen en in de goot plaatsen, goot terug omhoog duwen, tot dan gaat het goed, maar bij het terug inschuiven blokkeert de goot. Wrikken, duwen, trekken, niks helpt. Zucht, dan maar weer alles ongedaan maken en een nieuwe goot kiezen. Maar nee, want wanneer ik het achterwiel terug uit de goot til, veert de goot ineens met verrassende kracht omhoog, met mijn fiets er nog half in. Ik krijg m’n trapper tegen m’n gezicht alvorens ‘ie blijft haken achter de omhoog bewegende goot; mijn fiets staat nu met één voorwiel en één trapper hoog in de goot, het achterwiel bungelt ernaast in de lucht, de goot zelf is in een flauwe hoek blijven steken. Telkens wanneer ik mijn fiets aan het frame (waar ik al bijna niet meer bij kan) iets omhoog probeer te tillen om de trapper los te haken, veert de goot doodleuk verder omhoog en ben ik nóg verder van huis.
Lang verhaal kort, uiteindelijk lukt het op de een of andere manier om mijn fiets te bevrijden. Het kost me echter wel de nodige schrammen van de trapper en de goot. Er was niemand die me kon helpen, de stalling was qua mensen uitgestorven. Het rek in kwestie bevond zich schuin achter het hokje van de beheerder, maar die was er natuurlijk niet. Nadien kies ik eieren voor m’n geld en neus ik alsnog naar een stiekem vrij plekje in een rek onderin; dat vind ik vervolgens binnen een minuut, in de tweede rij achter de ingang :’)
De kans om een halfuur eerder thuis te komen is verkeken, dus pak ik rustig een intercity met +10 naar het Haagse en trakteer ik mezelf op HS en (na een mini-sprinterritje) CS nog bij de Kiosken op iets lekkers te drinken en eten voor de terugreis, met dank aan twee wc-waardebonnen die ik anders toch nooit gebruik. De intercity richting Enschede staat in de vorm van een dubbele ICM ruim op tijd klaar langs het perron, dus claim ik alvast een zespersoonscoupé eerste klas voor mezelf en maak ik mijn vers ingekochte proviand soldaat.
Als logisch gevolg moet ik kort na vertrek wederom een toiletbezoekje plegen. En wederom is het vrij karig: géén toiletpapier en géén zeep. De kraan is ook niet helemaal optimaal afgesteld: het water spuit er in een paar seconden met hoge druk in één keer uit – de gebruiker natspetterende – en stopt dan. Gratis douche! Toegegeven, er is ook een voorzichtig pluspunt: voor de afwisseling heeft dit toilet bijna geen graffiti en viezigheid. (Let op de “bijna”.)
In Gouda maakt de omroepende HC een bekende misser: “voor de sprinter naar Alphen dient u uit te checken bij NS en in te checken bij de collega’s van R-net”. Maar nee monsieur, dat kan niet, NS en R-net (Abellio) delen hier de paaltjes, dus als je dat probeert blijf je uitgecheckt en check je op je eindstation weer in. Wellicht is de HC Dordrecht gewend, waar NS en R-net (Qbuzz) wél als volledig aparte vervoerders gelden bij de paaltjes, want ja, waarom zou het ook consequent zijn. R-net is dood, leve R-net!
Over omroepen gesproken, de enige reiziger in het andere zespersoonsstiltehokje kan er ook wat van. Bij elk station spreekt hij luid hardop een eigen aankomst- én vertrekomroep uit, inclusief uitgebreide overstapmogelijkheden bij aankomst, en een persoonlijk afscheid van elk station à la “Utrecht Centraal, tot volgend weekend” bij vertrek. Apart figuur, maar er zijn genoeg HC’s die nog wat van ‘m kunnen leren.
Zonder verdere bijzonderheden bereik ik om 22:16, 13 uur en 32 minuten na vertrek ’s ochtends, weer station Apeldoorn, en gaat het op wijlen opa’s fiets naar huis.
Statistieken
Aantal genomen treinen: 14 (waarvan 6 met fiets)
Totale geplande treintijd: 8u44 (waarvan 4u02 met fiets)
Totale aankomstvertraging: +45
Punctualiteit op 5 minuten: 8/14 (57%)
Grootste aankomstvertraging: +9 (IC Delft – Den Haag HS)
Aantal bezochte trein-wc’s: 4 (VIRM, SLT, VIRMm1, ICM)
Waarvan met toiletpapier: 1 (SLT)
Waarvan schoon en vrij van graffiti: 0,5 (ICM)
Aantal ticketcontroles: 4 (gemiddeld eens per 2u11)
Waarvan op momenten dat ik een fiets bij me had: 2
Waarvan het fietsticket daadwerkelijk gecontroleerd is: 0 :’)
) en in de SNG paste mijn fiets ook niet parallel na het raam, mijn fiets paste er ook alleen schuin. Vreemd ontworpen hoekje is het. 
