Mikos op Reis: Zuid-Korea

[Mikos]

Mikos op Reis: Zuid-Korea

Dit is mijn integrale reisdagboek van de reis die ik heb gemaakt naar Zuid-Korea. Je mag het lezen, hoewel er ongetwijfeld stukken in zullen staan die je niet interessant zult vinden. Maar ikzelf wel. Veel leesplezier!

Zuid-Korea, het land dat bij ons vooral bekend is van K-pop, Korean Fried Chicken, Korean BBQ, Gangnam Style, the Squid Game en hun beruchte noorderburen. Maar heeft het ook meer te bieden?

Zaterdag 31 mei
Drie weken vakantie, de wereldbol om te ontdekken. Alleen vallen er al rap heel wat plekken op die wereldbol af, vanwege geopolitieke problemen. Ik had mijn oog laten vallen op Roemenië, maar daar was ineens gedoe vanwege verkiezingen en een pro-Russische kandidaat die populair leek. Dat werd me allemaal iets te spannend, dus ik ging op zoek naar iets anders. Achteraf bleek het daar trouwens heel erg mee te vallen na die verkiezingen, maar ik had inmiddels al iets anders gevonden om naartoe te gaan. Iets verder vliegen, maar ook weer volop avontuur: Zuid-Korea.

En zo sta ik aan de incheckbalie op Schiphol te wachten op de medewerkster van de KLM die eerst na wil vragen of ik echt geen visum nodig heb voor mijn bestemming, want daar vraagt de computer om. Gelukkig heb ik mijn huiswerk gedaan en weet ik zeker dat ik die niet nodig heb.

Ik ben met de auto naar Schiphol gekomen en heb geparkeerd bij P6, Valet parking. Dat was tegen de tijd dat ik eindelijk besloten had of ik met de trein zou gaan (via Amsterdam, vanwege werkzaamheden) of met de auto (omwille van het gemak, maar ook de aangekondigde stakingen op het spoor tegen de tijd dat ik weer terug in Nederland ben) nu eenmaal de goedkoopste plek om te parkeren. ("Hij reist de hele wereld over, maar naar Schiphol vindt 'ie eng".) Auto zelf parkeren, sleutels afgeven aan de balie en vervolgens zal een medewerker later vandaag met mijn auto gaan joyriden op het circuit van Zandvoort. In mijn fantasie dan, want in werkelijkheid zal er ergens geparkeerd worden op een miserabel parkeerterrein waar je uit je broek waait. Gelukkig niet zo'n grasveldje bij Hoofddorp waar wel eens wat om te doen is geweest in het nieuws.

'Nee, voor Zuid-Korea hebben ze geen visum nodig, ik had daarnet ook al dezelfde vraag,' aldus de te hulp schietende medewerkster die met één blik op het scherm al weet waar het over gaat. En zo krijg ik mijn instapkaart en kan ik door de controle. Aangezien ik voor deze reis ervoor heb gekozen de portemonnee een keer te trekken, vlieg ik Business Class en dus is er geen wachtrij bij de beveiliging.

Na een rondje gelopen te hebben ga ik toch eens vragen of ik in de KLM lounge terecht kan. Ik vlieg, om de prijzen een heel klein beetje in de hand te kunnen houden, met China Southern Airlines via Guangzhou in China naar Seoul in Zuid-Korea. China Southern is een paar jaar geleden uit SkyTeam gestapt, waar KLM in zit, en heeft geen eigen lounge. Maar bij de incheckbalie wisten ze niet of ik dan wel of niet naar binnen mocht.



'Omdat u Business vliegt wel, maar met een lagere klasse had het niet gemogen. China Southern is geen lid meer van SkyTeam. Maar u bent dus welkom,' aldus de vriendelijke medewerkster aan de deur.
'Gedoogbeleid, dus?'
'Ja, zoiets.'
'Nou, vooruit dan maar,' zeg ik met een knipoog overdreven alsof ik bij zeer hoge uitzondering en met veel tegenzin wordt toegelaten.
In deze lounge heb ik ooit nog eens stagegelopen, alhoewel er in de tussentijd flink verbouwd is en het er allemaal een heel stuk netter uitziet. Wat we hier achter de schermen wel niet uithaalden... Maar daar merk je voor de schermen niks van. Er is genoeg te eten en te drinken om me even een uurtje te vermaken.



Het vliegtuig is een Airbus A350 van China Southern Airlines. Om in te mogen stappen wordt er nogmaals gevraagd naar mijn visum, maar mijn uitleg is voldoende. Het meisje bij de incheckbalie legde het heel vriendelijk uit:
'Anders sturen ze u weer terug,' en zo is het ook.
Toen ik op Schiphol werkte, handelden we China Southern ook af. En de controle op visa was destijds ook heel streng, want wanneer een passagier de toegang tot het land wordt geweigerd door het ontbreken van een geldig visum, vliegt die op kosten van de luchtvaartmaatschappij weer net zo hard terug naar het land van herkomst.
Maar Zuid-Korea heeft, om het toerisme een beetje te boosten, voor heel 2025 de toegang visumvrij gemaakt voor een flink aantal landen. Bij de aanvraag wordt gevraagd naar het land van herkomst en na het invullen van Nederland kreeg ik meteen al een pop-up met de mededeling dat ik officieel geen visum nodig heb.



De stewardessen aan boord zijn uiterst vriendelijk, hoewel hier en daar hun Engels wat moeilijk te verstaan is. Maar dat vind ik altijd wel bijdragen aan het vakantiegevoel. Ik mik per ongeluk mijn glas met sinaasappelsap om, waarna er meteen een overvloed aan doekjes tevoorschijn wordt getoverd om alles weer droog te maken. Een tafellaken om over mijn stoelzitting te draperen, alles weer opgelost. We vertrekken een half uurtje achter op schema. Wonderlijk is dat de Chinezen op dusdanig goede voet staan met de Russen dat ze gewoon over Rusland vliegen. Andere maatschappijen vliegen vanwege de oorlog in Oekraïne liever om.

Zondag 01 juni
Onderweg slaap ik alles bij elkaar 4 van de 10,5 uur. We komen op tijd aan in druilerig Guangzhou. Het is meteen drukkend warm met 26 graden. Het proces verloopt snel, na iets meer dan een half uur ben ik langs de immigratie (die voor overstappende passagiers eigenlijk niks voorstelt) en de beveiliging (die ietwat moeilijk deed over batterijen). Op Schiphol trok ik bij de beveiliging een van mijn schoenveters kapot, waardoor ik erg voorzichtig moet zijn om die niet helemaal stuk te trekken en zonder schoenveter rond te lopen. Natuurlijk moesten bij de controle in Guangzhou mijn schoenen uit...



Na een rondje over het vliegveld te hebben gewandeld, besluit ik de lounge op te zoeken. Veel vreterij, veel Chinese gerechten. Van alles een beetje proberen en daarna gebruik maken van de douches. Dat is wel erg fijn na 11 uur vliegen. Moeten wel weer die schoenen uit. Ik ben nog nooit zo voorzichtig geweest met mijn schoenveters.



Bij het instappen van de vlucht naar Seoul valt me een tekst op op de achterkant van de jas van een jongetje dat voor me loopt: "Embrace the glorious mess that you are". Hardop lachend wandel ik het vliegtuig in.
De stewardess vraagt me bij binnenkomst of ik ook ijs in mijn sap wil, 'because you are hot'. Waarbij ik denk dat ze meer doelt op warm dan iets anders. Het is inderdaad drukkend warm.



De vlucht is weinig noemenswaardig, we landen 20 minuten te vroeg. Om 13.50 uur loop ik het vliegveld in, om 14.15 uur ben ik door de controle heen, heb ik een aankomststicker in mijn paspoort mogen ontvangen en zie ik in mijn ooghoek mijn koffer op de band voorbijkomen. Net buiten de aankomsthal haal ik mijn bestelling op: een simkaart voor de komende 19 dagen die ik vooraf al heb gereserveerd. Binnen twee minuten is de kaart door het personeelslid geïnstalleerd en gecontroleerd of die het ook echt doet en ben ik al online. Om 14.31 uur heb ik een kaartje gekocht voor de directe trein naar het hoofdstation van Seoul en om 14.48 uur rijdt de trein vanaf het vliegveld weg. Om stipt om 15.31 uur aan te komen op Seoul centraal.





Een metrokaart kopen blijkt echter een grotere opgave dan gedacht. Ik heb een Climate Card gezien waarmee ik 5 dagen onbeperkt kan reizen per bus en metro binnen een enorme regio van de stad Seoul. En dat voor omgerekend een tientje. Zo'n kaart kan alleen niet gekocht worden in het station van de luchthaventrein, dus na een QR-code gescand te hebben krijg ik een omschrijving om naar het metrostation te komen. Lang verhaal kort; die beveiliger die bij de roltrap toezicht stond te houden begon me op een gegeven moment op te merken toen ik voor de zoveelste keer voorbijkwam. De automaten lusten geen creditcards, bij het infopunt kon ik alleen cash betalen, ik had nog geen geld gepind, ik moest bij een apart winkeltje de kaart kopen, die ene automaat waar ik daarna toch kon pinnen weigerde mijn buitenlandse creditcard, toch maar geld pinnen... Uiteindelijk is het me gelukt, dat is het belangrijkste.



De metro bracht me vervolgens naar Jonggag, het metrostation waar mijn hotel vlakbij ligt. Daar werd ik in redelijk Engels te woord gestaan en nu lig ik voor pampus op bed. Negende verdieping, lekker uitzicht over de buurt en de weg voor de deur, buiten 26 graden en ik ben doodop. Het was een lange reis, maar met het kleine beetje dat ik tot nu toe gezien heb al de moeite waard.



Maar het is me nog te vroeg om de dag al af te sluiten; even volhouden om de jetlag te overbruggen. Na een uurtje met de ogen dicht trek ik er nog even op uit met de metro, naar het station natuurlijk. Nog even een rondje treintjes kijken onder het genot van een simpele hamburger. Bij het station zit uiteraard een winkelcentrum waar ik even binnenstap. Na het bij twee winkelhoekjes te hebben gevraagd, sta ik bij een schap met schoenveters. Met voor de zekerheid twee setjes stap ik het winkelcentrum weer uit. Daar kan ik voorlopig wel mee verder!



Nadat het eten op is, neem ik de metro terug naar het hotel. Daar vraag ik aan de matig Engelssprekende receptionisten naar het idee achter de noodladder die ik bij de ramen op de gang zie staan en ook in mijn kamer. Ik zit op de negende verdieping en er staat netjes 27 meter op (9 verdiepingen X 3 meter hoogte). Dat is prima. Alleen gaat dat raam dusdanig beperkt open dat ik daar nooit doorheen pas. De gemiddelde Koreaan ook niet.
'Mja, ik denk dat als dat nodig zou zijn, je het raam maar moet breken,' is na onderling overleg in het Koreaans uiteindelijk het antwoord. Houden we het daar maar op. Het idee van de ladder is goed, de uitvoering... op z'n Balkans.

Maandag 2 juni
04.10 uur, klaarwakker. Zucht. Uiteindelijk toch nog in slaap vallen en om 09.30 uur maakt de wekker me wakker.

De knul in de ontbijtzaal is vriendelijk:
'Je weet dat we om 10 uur sluiten?'
Jup. Maar hij is ook strikt; als ik om 10.00 uur nog wat pak van het buffet komt hij me meteen vertellen dat hij denkt dit de laatste ronde is dat ik nog wat kan pakken. Dat had ik al begrepen, ja...

Het is vandaag niet heel warm met 22 graden, maar wel heel vochtig. Zodra ik het hotel uitwandel blijkt het licht te druppelen. Zo goed als alle Koreanen op straat lopen dan ook meteen heel demonstratief met een paraplu rond. Dat vind ik dan weer wat overdreven.



Op loopafstand van het hotel ligt Gyeongbokgung, het oudste regeringspaleis. Volledig ommuurd, drie grote poorten voor de deur, terwijl het paleis zelf dan weer vrij sober is aangekleed. Het complex betreden kost 3000 Koreaanse Won, omgerekend nog geen 2 euro. Maar, wie zich verkleedt in gehuurde originele Hanbok-kledij en totaal voor schut loopt, mag gratis naar binnen! Geen idee hoeveel die kledij bij een van de vele verhuurtentjes in de directe omgeving van het paleis kost, maar dat lijkt mij toch niet echt een goede deal. Maar ik zie vele, vele toeristen rondlopen in gehuurde setjes, dus het zal wel aanslaan. Ik sla het verkleden over.



Ik neem voor de verandering een audioguide om me te laten vergezellen op mijn wandeling. Dat blijkt een AI-stem te zijn die vanuit het Koreaans is vertaald. De teksten zijn goed te volgen, maar zodra het verhaaltje over een van de vele bezichtigingspunten ten einde komt, word ik steevast bedankt voor het luisteren en word me een fijne bezichtiging toegewenst. Na dat twee keer te hebben gehoord barst ik in lachen uit; gaat ze dat nu bij werkelijk ieder punt zeggen? En ja hoor, bij ieder punt komt die zin voorbij. Heel Koreaans, zullen we maar zeggen.











Na alle fotogenieke punten te hebben bekeken en de hier en daar toch wel wat zware informatie uit de audioguide te hebben aangehoord (inclusief allerlei namen en betekenissen), ben ik twee uur verder.

Na een tussenstopje in het hotel wandel ik naar de nabijgelegen toeristenstraat Insa-dong. Het stikt er van de souvenirwinkels, kunstgalerieën en eettentjes. Ik ga traditiegetrouw weer eens op zoek naar ansichtkaartjes en ik zie dat ze veel petten verkopen. Een keer een nieuwe pet vind ik ook wel leuk voor op reis. En na een aantal winkeltjes valt het me op dat hetzelfde product bij de ene winkel meer kost dan bij de ander, maar het valt me vooral op dat ze hier letterlijk nergens ansichtkaarten verkopen. Dit straatje moest ik maar eens onthouden voor later deze week, wie weet dat ik er nog iets leuks op de kop weet te tikken.









De metro brengt me vervolgens naar Seoul station. Daar ligt op een twintigtal meter hoogte een oude spoorbrug die is omgebouwd tot groene promenade met de naam Seoullo 7017. In 1970 gebouwd en in 2017 gerenoveerd is dit een mooie plek om vanaf flinke hoogte uit te kijken over het grote plein voor het station, Seoul Square. Met het originele stationsgebouw op de voorgrond en het nieuwe hogesnelheidsstation met bijbehorend winkelcentrum op de achtergrond kijk je hier je ogen uit. Daarnaast is de promenade mooi aangekleed met allerlei boompjes en een hoek met alleen maar rozen. Wat een fijne plek.



Ik wandel aan de oostzijde de promenade af en kom zo terecht bij de Namdaemun-markt. Hier verkopen ze werkelijk alles verdeeld over een goede zes straten. Van groente en fruit tot mode, koffers, juwelen, matrassen tot jawel, petjes. En nog goedkoper dan in de Insa-dong. En dus neem ik er hier mooi eentje mee. Het enige dat ik niet gezien heb... zijn ansichtkaartjes. En toch loop ik tevreden met mijn petje de markt af.





Ik neem de metro via het hoofdstation naar City Hall, waar naast het nieuwe, moderne pand ook nog het oorspronkelijke stadhuis staat. Daarna wandel ik naar de rivier die door Seoul stroomt; de Cheonggyecheon begint lieflijk te stromen en voert verder en verder in oostelijke richting door de stad. Aan de 'oevers' van deze hooguit 10 centimeter diepe rivier hangen om de zoveel honderd meter vreemd genoeg wel reddingsboeien. Als je hier weet te verzuipen doe je wel heel erg goed je best. Aan beide zijden wordt volop gewandeld, her en der zitten er stelletjes en vrienden aan het water te kletsen. Het heeft iets lieflijks.

Daarna neem ik de metro terug naar het hotel. Ik vraag de receptioniste of ze me een restaurant aan kan bevelen. Ze begint direct over Korean BBQ, wat me wel wat lijkt. Ik weet echter dat dat meer iets is voor groepen, maar ze belt meteen met het restaurant om te vragen of één persoon een probleem is. Dat blijkt het niet en zo wandel ik al snel met een uitleg over hoe er te komen naar de juiste plek.



Daar begint het feest: de enige medewerker die een beetje Engels spreekt wordt opgetrommeld en ik krijg de menukaart te zien. Volledig in het Koreaans. Of ik voor 1 of voor 2 ga, is de vraag. De man beveelt vooral 2 aan, dus dat zal dan wel het beste zijn. Het duurt niet lang of heel mijn tafel staat vol met schaaltjes met sauzen, bijgerechten en een plaat met vlees. Er gaat een bak op de elektrische bakplaat en daar gaat de man alles in barbecueën. Ik vertel er voor de zekerheid bij dat dit mijn eerste keer Korean BBQ is, waarna ik uitleg krijg over wat alles is. Hij bakt het vlees voor me en raadt aan met het ene sausje te beginnen en vervolgens met de bladeren sla een wrap te maken. En terwijl ik het een en ander opeet, bakt de man vrolijk verder. Het is een hele ervaring, grappig om een keer meegemaakt te hebben. Ik kan me er wel iets bij voorstellen dat je dit met een groep vrienden gaat doen. In mijn eentje is het toch wat vreemd.

De grote verrassing moet dan nog komen; bij het afrekenen blijkt die 1 of 2 waar de man aan het begin om vroeg te gaan om het aantal personen. Nu snap ik ook waarom hij 2 zo aanraadde; ik betaal voor 2 personen. Dat is even slikken met omgerekend 60 euro, maar vooruit, als je niet genaaid bent op vakantie, ben je ook niet op vakantie geweest, toch? Met toch een wat zure nasmaak wandel ik het restaurant uit. Dat vind ik dan toch een domper, want de ervaring was wel grappig en het eten echt wel prima. Voorlopig maar weer flink op mijn hoede zijn en veel vragen stellen als er alleen informatie in het Koreaans beschikbaar is...

Hoewel ik denk nog wel energie te hebben voor een wandeling of bezoek aan het een of ander, loop ik toch terug naar het hotel. En daar kom ik er al typend toch achter dat ik flink moe ben. De reis, het tekort aan slaap en het vele lopen van vandaag zijn een aanslag op mijn energieniveau. En om nou meteen op dag 1 mezelf weer over de klif te jagen is ook wat zonde. En zo wordt het verder een rustige avond.

Dinsdag 3 juni
04.25 uur, er is progressie! Uiteindelijk wekt de wekker me weer om 09.30 uur. Het ontbijt verloopt hetzelfde als gisteren, alleen durf ik nu om 10.00 uur niets meer van het buffet te pakken. Bij de receptie vraag ik waar ik hier ansichtkaarten kan kopen. Druk Koreaans overleg en daarna legt de receptionist uit dat ik in het metrostation naar de boekhandel kan gaan. Ik weet direct waar hij het over heeft; daar liep ik zondag per ongeluk met mijn koffer naar binnen toen ik de juiste uitgang niet kon vinden...

Die boekhandel blijkt inderdaad ansichtkaarten te verkopen! 'Fijne verjaardag!' en 'Een werkbonus!' (want dat is hier een dingetje) en veel verder komen ze niet. Hm, dat vind ik dan weer wat jammer. Dus loop ik met lege handen de boekhandel weer uit.

De metro brengt me naar metrohalte Myeongdong. Vanaf hier wandel ik de berg op naar de kabelbaan, die me tot bijna aan de voet brengt van de N Seoul Tower, een 'landmark' zichtbaar vanuit vele hoeken van de stad. De kabelbaan wordt volgestouwd met mensen die naar boven willen, vooral veel Koreaanse toeristen, maar ik hoor toch ook wat Engels en een enkeling Duits spreken.





Boven is het uitzicht over de stad mooi. De zon schijnt vandaag en het is gevoelsmatig een heel stuk warmer dan gisteren. Het is vrij druk rondom de toren, maar goed te doen. Na het bekijken van het uitzicht wandel ik de kelder van de toren eens binnen. Kaartjes voor de toren (die ik voor het gemak oversla), souvenirs en snoep slaan de klok hier. En kijk nou, op deze zeer toeristische plek verkopen ze zowaar ook nog ansichtkaartjes! Niet twijfelen, meteen meenemen. Heb ik die al op zak.



Vervolgens zie ik op de GPS dat er een Geocache direct bij de toren moet liggen. Het is hier, zoals op meer plekken op de wereld, populair om slotjes op te hangen met je naam of initialen van jezelf en je geliefde erop. Met de bedoeling dat dat voor een langdurige, gelukkige relatie symbool staat. Uit eigen ervaring kan ik vertellen dat dat flauwekul is, want dat slotje dat in Parijs hangt met mijn naam erop is ook voorzien van de naam van een meisje dat niet lang is blijven plakken. Ach, het gaat om het idee, toch?



Om te voorkomen dat de slotjes voor problemen zorgen, is ervoor gekozen om ze in de vorm van een boom op te hangen. Vijf compleet volgehangen kerstbomen staan hier. En ergens onderaan moet er een Geocache verstopt zijn, die ik al snel heb weten te ontdekken. Ondanks dat het behoorlijk druk is, kan ik ongezien in het logboekje schrijven. Daarna nog even genieten van het uitzicht en dan vang ik de wandeling naar beneden aan. Ik heb expres een enkeltje gekocht voor de kabelbaan, want naar beneden lopen moet me wel lukken. En het laat me ook zien hoeveel moeite het de mensen kost die er wel voor gekozen hebben om met de trap naar boven te klimmen.













Ook wandel ik daarbij een stuk door de Seoul Comics Road, waar ze het een en ander hebben opgefleurd met muurschilderingen.



Eenmaal beneden besluit ik de metro te nemen naar een groot gebouw dat ik vanaf de berg al heb kunnen zien; het War Memorial of Korea. Een machtig groot gebouw waarin alle oorlogen waarbij Korea betrokken is geweest worden aangehaald. En dat blijken er nogal wat... Ook de Koreaanse oorlog tussen Noord-Korea en Zuid-Korea wordt benoemd. Omdat Zuid-Korea door de Verenigde Staten werd gesteund en Noord-Korea door de USSR (en uiteindelijk ook door China), wilde Kim Il-Sung van Noord-Korea daar handig gebruik van maken toen de Tweede Wereldoorlog voorbij was. Die dacht Zuid-Korea wel even binnen te vallen en dat ook om te turnen tot een communistisch land. En het ergste is nog wel dat hem dat nog bijna gelukt is ook; de Zuid-Koreanen werden bijna volledig naar het zuiden weggejaagd. De oorlog is officieel nooit beëindigd, men leeft naast elkaar. En af en toe proberen ze in Noord-Korea nog wat te provoceren. Maar daarover later deze reis ongetwijfeld meer.



Na een uur door het enorme complex te hebben gewandeld, is mijn conclusie vooral dat het gebouw vol zit met symboliek. Er is een donkere, cirkelvormige ruimte met een fontein in het midden. Het smalle oog in het plafond laat een klein beetje daglicht precies in het midden van de fontein vallen, wat zou moeten kenmerken dat de soldaten die door al die jaren heen voor Korea het leven hebben gelaten nooit vergeten zullen worden. Heel mooi, natuurlijk. Maar vervolgens staan er voor de deur allerlei militaire wagens, wapens en vliegtuigen geparkeerd om te laten zien hoe sterk men hier wel niet is. En het speciale museum voor kinderen naast de deur verheerlijkt gevoelsmatig het thema oorlog ook net iets te veel. Maar vooruit. Op een bankje naast een klaterende fontein voor het complex kom ik even bij van het vele wandelen.

De metro brengt me terug naar het hotel. Ik heb op het bankje gekeken naar een restaurant dat de moeite zou kunnen zijn. Het ligt om de hoek van het hotel en heeft een Japanse keuken. De knul die me opvangt spreekt uitstekend Engels, de kleine tent is druk. Het menu is zowaar ook in het Engels en bestaat uit een beperkte hoeveelheid gerechten. Ik bestel koteletten omdat dat het enige is dat ze hier verkopen in zes verschillende uitvoeringen en ik krijg een dienblad met soep, wat zure bijgerechten, rijst en de koteletten met saus. En het is me een partij lekker! En dat voor omgerekend 16 euro. Dat bevalt me een heel stuk beter dan mijn dure ervaring van gisteren! Met een goed gevoel en een gevulde buik loop ik het restaurant uit.

Bij de receptie vraag ik waar ik hier postzegels kan kopen.
'Bij de convenience stores, weet u die te vinden?'
'Die zijn overal!'
De lachende reactie verklapt dat ik dat goed heb. Dat is gemakkelijk!





Na een korte stop op de kamer laad ik mezelf dan nog één keer op om naar het station te reizen voor een paar avondfoto's vanaf de Seoul 7017-brug. Wat ik voor ogen heb is ook wat ik zie; veel verlichting. Via de mooie rozen wandel ik de naastgelegen Lotte Store in, waar werkelijk van alles wordt verkocht. Een beetje de lokale V&D. Dan is de koek echt op en reis ik per metro terug naar het hotel, waar ik de laatste nachten van de reis definitief boek, zodat ik daar geen omkijken meer naar heb. Maar voor het zover is, zal ik nog wel wat meer beleven!





Woensdag 4 juni
08.20 uur, zozo, begint de jetlag wat over te waaien? Mijn telefoon gaat af; er is een algehele waarschuwing die wordt uitgestuurd. Weliswaar enkel in het Koreaans, maar na het vertalen blijkt er een 44-jarige vrouw door de stad aan het dolen waar ze naar op zoek zijn. De foto die erbij staat doet vermoeden dat het om een zwakbegaafde vrouw gaat. Wanneer ik later nog eens op de website kijk, is de foto vervangen door een tekst waarin staat dat de vrouw teruggevonden is. Toch tof zo'n systeem.

De dag begint met een kleine wandeling naar het dichtstbijzijnde postkantoor. Daar word ik netjes geholpen aan de postzegels die ik nodig heb; voor omgerekend 28 cent worden de kaartjes naar Nederland verstuurd. Die ga ik eerst op mijn gemakje op een bankje in het postkantoor zitten schrijven, want het is buiten flink warm.

De metro brengt me naar metrostation Anguk, waarvandaan het een klein stukje wandelen is naar Changdeokgung, sinds 1405 het officiële regeringspaleis. Dertien koningen hadden hier hun residentie. Het paleis met al zijn gebouwen is hier eigenlijk niet eens de hoofdattractie; dat is eigenlijk de omliggende tuin. Een gedeelte daarvan was voor de gewone sterveling niet toegankelijk en werd daarom al snel "Biwon" genoemd; de geheime tuin. Daarvoor moet een apart kaartje betaald worden en zijn er tijdsloten waarop je binnen mag. Bij mijn aankomst is het 13.10 uur en is het volgende tijdslot om 13.30 uur. Er wordt bij verteld dat de tuin vanaf hier 10 minuten lopen is, dus ik kan maar beter niet te veel treuzelen.

Geheel volgens verwachting sta ik drie minuten later al bij de poort van de geheime tuin. Dat ik daar elke keer nog weer intrap...









De tuin heeft wel iets moois en rustgevends. Veel groen, bomen en water. Hier en daar een paviljoen om van de omgeving te genieten. En dan ben ik er alweer doorheen. Dan de koninklijke gebouwen maar bekijken. Daar valt me weer op dat het allemaal redelijk ingetogen is gebouwd; geen grote tierelantijnen overal, maar meer functioneel. Na een wandeling langs de gebouwen en met name de meisjes die in Hanbok een veelvoud aan foto's maken en hier en daar een grietje dat rare dansjes voor TikTok aan het maken is. Nooit begrepen.

Mijn kuiten doen vandaag zeer van het wandelen en waarschijnlijk de afdaling van gisteren. In combinatie met de warmte besluit ik de metro terug naar het hotel te nemen en daar voor de verandering eens even uit te rusten. Tijd om de koffer alvast voor te bereiden voor morgen, want dan begint de volgende stap van deze reis. Van Seoul heb ik al snel ontdekt dat er heel veel te zien is, dat de meeste bezienswaardigheden op redelijke afstand van elkaar liggen, maar dat je om alle hoeken een beetje te ontdekken minimaal een paar weken nodig hebt. Zo ben ik bijvoorbeeld helemaal niet in Gangnam geweest, bekend van het nummer Gangnam Style van rapper PSY. In dat nummer neemt hij de hele buurt Gangnam op de hak, vanwege het grote verschil in leefstijl. In Gangnam woont namelijk het grote geld. En ook een mooie wandeling die ik eigenlijk voor vandaag op de planning had staan rondom de berg Ansan gaat op de lijst "voor de volgende keer". Dat zagen mijn kuiten echt niet zitten.

Eten doe ik nog eens bij het Tonkatsu-restaurantje op de hoek, vooral omdat het gisteren zo goed bevallen is. Het is er vandaag een stuk rustiger, maar het smaakt net zo goed. De knul die me gisteren hielp is er vandaag ook weer en herkent me (wat natuurlijk niet heel moeilijk is). Hij weet zelfs nog wat ik gisteren koos.





Daarna wil ik nog een klein stukje lopen. Ik wandel naar Gwanghwamun Square, waar een groot standbeeld is van Koning Sejong. Op de achtergrond staat Gwanghwamun Gate fier alles erachter dat ik gisteren bezocht heb van Gyeongbokgung te beveiligen. Via het deel van de toeristische straat Insa-dong dat ik nog niet had bezocht loop ik naar de metro, om daarmee terug te keren naar het hotel. Het wordt een rustige avond.

Donderdag 6 juni

Het ontbijt verloopt rustig, het uitchecken is binnen 5 seconden gedaan. Met mijn koffer in het kielzog neem ik de metro naar Seoul station. Ik heb een stoel gereserveerd in de hogesnelheidstrein KTX naar Busan van 12.25 uur. Die trein brengt me in 2 uur en 45 minuten op volle snelheid naar Busan. Reserveren voor de trein is hier een dingetje, want de treinen lopen al vrij rap vol. Op het moment van schrijven kan ik al geen enkele stoel meer krijgen voor vandaag én tot morgenavond laat. Nu moet ik er ook bij zeggen dat het hier morgen een nationale feestdag is, dus dat zal ook wel extra verkeer opleveren.



Een stoel reserveren kan probleemloos via de website van Korail en de KTX-app. Er is de keuze uit eerste en tweede klasse. Voor wie van plan is in Korea veel te reizen kan er een Korail pass worden gekocht; een soort Interrail voor buitenlandse toeristen voor een vooraf vastgesteld aantal dagen waarop je vrij reizen hebt per trein. Maar met mijn reisplannen was dat financieel niet interessant. En dus heb ik mijn kaartjes gewoon zelf betaald. Bovendien is de Korail pass er alleen voor tweede klas en betaal je daarna de helft van het tarief bij voor eerste klas. En dat werd al veel duurder dan losse kaartjes eerste klas kopen. Met mijn reservering op zak wacht ik af in het drukke, maar opvallend stille centraal station van Seoul, op de vertrektijd van mijn trein.



Twintig minuten voor vertrek verschijnt het spoornummer op de borden. Op spoor 4 staat mijn KTX, wat in feite een Thalys van Alsthom is. Mijn koffer gaat in de bagageruimte op het balkon, mijn behoorlijk ruime stoel zit prima. Er valt me meteen op hoe veilig dit land is; een zakenman stapt in, hangt zijn jasje op aan het haakje naast het raam en gaat vervolgens op zijn gemak ergens anders naartoe in de trein. Waar ik in Nederland al niet heel blij zou worden van het achterlaten van mijn koffer op het balkon, zou ik mijn jasje al helemaal niet onbeheerd laten hangen in de coupé. Nee, dit bevalt prima!





De trein rijdt heel soepel en ongemerkt snel over de hogesnelheidslijn. Met intervallen van twintig minuten stoppen we ergens wanneer we weer eens 60 kilometer verderop zijn. Het uitzicht varieert tussen groene heuvels met kleine huisjes erop, steden met tientallen enorme flatgebouwen vlak bij elkaar gebouwd tot tunnels, vooral heel veel tunnels. Onderweg wordt niet naar treinkaartjes gevraagd; omdat iedereen reserveert, weet het personeel welke stoelen er vrij zouden moeten zijn. Wie niet heeft gereserveerd en geen stoel heeft weten te bemachtigen mag wel mee, maar dan wel staand op het balkon. Dan is 3 uur wel lang... Ik hoor de conductrice de mensen op het balkon controleren, in de coupé wordt nergens om gevraagd. Even later komt ze zakjes uitdelen met wat nootjes en zandkoekjes.





Ongemerkt zijn we bijna 3 uur verder wanneer we in Busan aankomen, de eindbestemming van deze trein. Het station is groot, maar toch niet half zo druk als Seoul. Direct naast het station ligt mijn hotel voor de komende 3 nachten. Het is van een Japanse keten, Toyoko, die zakenhotels uitbaten. En waar dat vaak hele luxe tenten zijn, is dit een Japans zakenhotel; het moet functioneel zijn. Het is er ook strikt; inchecken vanaf 15.00 uur, uitchecken tot 10.00 uur. De kamers zijn klein, want zakenlui reizen alleen, zijn de godganse dag op pad en hebben alleen een bed en een badkamer nodig. En zo is het ook ingericht; redelijk Spartaans, maar functioneel. Mijn kamer op de 14e verdieping heeft mooi uitzicht over het station en de achterliggende haven aan de ene zijde en een deel van de stad tegen de heuvel op aan de andere zijde. De badkamer is klein, net als het toilet. Ik zal niet in detail treden, maar ik moet anders zitten dan gewoonlijk om überhaupt te kunnen zitten. Anders zit 'ie klem. De badkamer is ook rondom gemaakt van plastic, want dan kan de schoonmaker er een emmer met water doorheen jagen, de boel laten opdrogen en door naar de volgende. Denk ik. De prefab-badkamer heeft daarnaast een gecombineerde kraan: de draaiknop de ene kant op laat het water naar de kraan stromen om je handen te wassen, de andere kant op stroomt het water naar de douchekop. Want ook dat moet functioneel! Schoonmaak is er alleen op verzoek en op voorwaarde dat je dan niet tussen 10 en 15 uur in de kamer bent. Anders komen ze niet. En als je de schoonmaak zoals ik afzegt, dan leggen ze schone handdoeken voor de deur. Simpeler kan haast niet.

In de lobby staat de kast met zeep, een kam, zakjes thee en je pyjama. Ja, u leest het goed. Zo kan de zakenreiziger 'light' reizen met enkel handbagage, want de pyjama krijg je hier wel.

Voor wie zich afvraagt hoe die Japanse toko hier terecht komt nog even een beeld; het dichtstbijzijnde stuk Japan ligt hier 56 kilometer uit de kust, het eiland Tsushima. Daar nog eens 100 kilometer vandaan ligt de stad Fukuoka op het Japanse 'vasteland', waar ik tijdens mijn trip met de Trans-Siberië Express in Japan aan land gekomen ben. Wat dat betreft zou ik bijna kunnen zwaaien. Gezien Japan zo dichtbij ligt, zijn er natuurlijk de nodige zakelijke connecties. Naast Busan zit Toyoko, schijnbaar, ook in Seoul en een aantal andere Koreaanse grote steden. Vanuit Busan vertrekken er dagelijks meerdere ferryboten naar Japan.

Na installatie ga ik mijn OV-Chipkaart opladen. De Climate Card die ik in Seoul gebruikte is hier niet geldig. Maar ik heb wel een chipkaart gekregen in de vorm van een simkaart; toen ik aankwam op de luchthaven werd de simkaart namelijk uit dat pasje gedrukt. Het pasje is ook meteen een chipkaart. Die valt op te laden bij de automaat op het metrostation, uiteraard alleen met cash.



Ik neem de metro voor drie haltes, om uit te stappen bij een toeristische attractie; de Jagalchi vismarkt. Buiten zijn er al honderden kraampjes met enorme aquaria met levende vis die ze ter plekke verkopen. Vanochtend uit de zee gehaald, vanavond op je bord, dat idee. En als je eenmaal de lange straat buiten hebt gehad, kun je nog het drie verdiepingen tellende gebouw in wat eigenlijk de echte vismarkt is. Overal waar je kijkt is hier vis te krijgen. Lange tafels ertussen om het meteen op te kunnen eten. Ik begrijp dat het de bedoeling is dat je ergens op de begane vloer verse vis koopt en die dan op de tweede verdieping laat klaarmaken. Maar dat snappen ze beneden ook en dus proberen ze je daar al volop te lokken. Op de eerste verdieping verkopen ze gedroogde vis. Enorme hoeveelheden vis liggen hier voor de verkoop.
Wanneer ik weer beneden ben, kijk ik voor de vorm eens op een menukaart. Ik word niet helemaal wijs uit de prijzen en met het succes van afgelopen week in Seoul zie ik er maar even vanaf om hier met prijzen te gaan goochelen. Bovendien zijn ze me allemaal net even wat te opdringerig. Hou ik niet van.



Ik wandel de markt uit en steek de straat over naar het Busan International Film Festival Plein. Dat is waar je de naam Busan waarschijnlijk van kent. Tegenwoordig wordt het BIFF aan de andere kant van de stad gehouden, maar hier is er een heel plein naar vernoemd omdat het altijd hier gehouden werd. Hier zijn ook vele handafdrukken te vinden van internationale sterren. Ik heb zo snel geen Nederlandse namen gezien, wel Duitse en Zweedse. En veel Koreanen, uiteraard.
Op het plein stikt het van de marktkraampjes waar ze van alles verkopen. Een vrouw weet haar waar nogal direct te verkopen:
'Chicken, chicken!'
Ik denk niet dat ze haar buitenlandse klanten wegjaagt door ze angsthazen te noemen. Ik begin er wel lol in te krijgen, door hier en daar in het Nederlands wat terug te zeggen. Ze verstaan me toch niet. En zolang ik er maar bij lach, bedoel ik het natuurlijk hartstikke vriendelijk.

Aangezien er hier zoveel vis te verkrijgen valt in deze havenstad, kies ik natuurlijk voor een steakhouse om te eten. Goede recensies, schijnbaar redelijke prijzen. Het is dat ik de naam had opgezocht, want alleen een bord met het logo en '4F' staat op de stoep. Ernaast een trappenhuis waar je zelf naar die 4e verdieping moet zien te komen. Ik tref een klein, maar modern restaurantje. Helemaal niemand, behalve de serveerster die me in goed Engels te woord staat. Ik mag overal gaan zitten. Zelfs het grapje dat ik dan daar ter plekke op de vloer wil zitten valt goed. Waar de ouderen hun best doen om matig Engels te kunnen spreken, zijn de jongeren er in ieder geval een heel stuk beter in. Ik krijg een tablet met alles in het Engels vertaald en ik mag zelf bestellen. Het eten smaakt heel prima en dat voor omgerekend 28 euro (in een steakhouse!). Het uitzicht op de winkelstraat krijg je er gratis bij. Zeer tevreden vertrek ik weer.





De winkelstraat is een soort promenade met een enorme hoeveelheid winkels eromheen. Ik loop naar de roltrappen die schijnbaar doelloos aangelegd zijn. Maar als je er een stuk of 5 naar boven bent gegaan, kom je op het plein voor de Busan Tower uit. Na het kopen van een kaartje geniet ik van het uitzicht rondom. Dat is heel prima; in het westen en noorden heel veel hoogbouw, in het oosten en zuiden uitzicht op de kust. Met de lift ga ik weer naar beneden.

Vlakbij ligt de Lotte Mall, een gigantisch winkelcentrum, net als in Seoul. Voor wie zich onderhand afvraagt waarom er hier zoveel Lotte heet; het concern heet Lotte, naar Charlotte uit Goethes 'Die Leiden des jungen Werthers'. De voormalig topman was kennelijk dusdanig onder de indruk van dat boek dat hij zijn hele bedrijf naar Lotte heeft vernoemd. Ik ben op zoek naar brood voor onderweg en kaas voor erop. En een fles water mag ook niet ontbreken; ondanks dat het kraanwater hier prima te drinken is, zijn mijn darmen er de eerste paar dagen nog niet aan gewend. En uiteraard is er hier een enorm food court waar ik mezelf op een milkshake trakteer, om daarna de supermarkt te bezoeken. Met een lege portemonnee en een lichtgevulde rugzak wandel ik terug naar de metro.





Als laatste staat er nog het vaste rondje over het station op het programma. Het is er druk in de centrale hal met mensen die op hun trein wachten. Waaronder een meisje dat om welke reden dan ook duidelijk geen BH onder haar shirtje aanheeft, wat niet alleen mijn aandacht in het voorbijgaan trekt, maar ook die van een aantal Koreaanse dames die er nogal misnoegd naar kijken. Dat zijn hier geen alledaagse dingen. Op het station zelf gebeurt niet zo heel veel, al vind ik wel een uitkijkpunt richting de mooi verlichte Harbour Bridge.

Dan wandel ik terug naar het hotel. Ik ben wel benieuwd naar die pyjama's die ze hier voorzien. Ik loop naar de kast in de lobby en vraag voor de zekerheid of er verschillende maten zijn.
'One size fits all!' wordt me jolig geantwoord.
Er zit kennelijk geen broek bij, dus met de pyjama ga ik naar mijn kamer. Daar blijkt waarom er geen broek bij zit; deze pyjama is wel zo enorm groot dat die bij mij al tot aan mijn enkels komt. Laat staan die van de gemiddelde Koreaan of Japanner... Lachend poseer ik voor een foto voor het thuisfront, maar daarna hang ik het ding toch maar aan een haakje aan de muur. Veel te groot, veel te warm. Maar ik heb wel gelachen!

Vrijdag 6 juni
Na een prima nacht geslapen te hebben, is het ontbijt vroeg. Tot 9 uur. En op z'n Japans/Koreaans; weinig westers ontbijt hier. Bovendien is het druk. De Koreaanse ontbijtdames die hier rondlopen mogen graag hardop "Annyeo Goseo!" roepen, goedendag. Japanse invloeden, waarschijnlijk.

De airco is ermee opgehouden in mijn kamer, dus wanneer ik vertrek meld ik dat aan de receptioniste. Die is vriendelijk, spreekt ook Engels, maar toch vraag ik voor de zekerheid twee keer na of ik wel of niet binnen moet blijven om te wachten. Dat blijkt gelukkig niet het geval.

De metro brengt me naar een van de wijken waar ik kan overstappen op de bus. Die brengt me in drie keer met mijn ogen knipperen dwars door slingerende straatjes naar de wijk Gamcheon. Het busje is druk, ik vind een laatste zitplek. Precies boven de wielkast, dus mijn benen kan ik niet kwijt. De omroep is alleen in het Koreaans, dus het is opletten geblazen met waar ik uit wil stappen. Sowieso opvallend, want de omroep in de metro en trein is meestal tweetalig, vaak zelfs viertalig met naast Koreaans en Engels ook nog in het Chinees en Japans. Tot we mijn bushalte naderen, want daar wordt dan weer in het Engels omgeroepen dat de volgende halte Gamcheon Educational Building is. En het busje stroomt leeg.



Dit was ooit een achtergebleven wijk, waar een aantal mensen op het idee kwamen om er wat kleurrijks van te maken. Dat mocht ook wel, want het was een litteken in de Koreaanse geschiedenis; hier trokken duizenden vluchtelingen van de Koreaanse oorlog naartoe. Door er vooral veel kleur aan toe te voegen en de nodige kunstwerken, is het nu een toeristische trekpleister geworden. En dat blijkt; een toeristisch informatiepunt bij de ingang, waar je voor 2000 Won een plattegrond kunt kopen. De opbrengst daarvan gebruiken ze voor het onderhoud van de buurt. Dat lijkt me een prima investering. Het meisje achter de balie vertelt dat er keuze is uit 3 verschillende routes, ik mag gelukkig zelf kiezen welke ik wil volgen.



De kortste is 40 minuten en volgt eigenlijk alleen het stuk bovenaan. Dat is wat mij betreft wel heel erg toeristisch, met elke 5 meter een eetstalletje en eindeloos veel souvenirwinkels. Het hele idee van de wijk komt hier nog niet echt naar boven. Maar zodra ik een paar hoeken om ben gelopen, gaat het over-toeristische eraf en neemt het niet alleen met stalletjes maar vooral ook met andere toeristen enorm af. Dan blijft de echte woonwijk nog over. En die is wel mooi om te zien. Je loopt hier tussen de woningen en artistieke kunstwerken die hier en daar opgehangen zijn.





Waar voor de kortste route 40 minuten staat, heb ik die na 15 minuten al afgerond. Het is net een beetje wat je insteek is, denk ik. Ik wandel rustig door de buurt en loop na een uurtje alweer naar de bushalte. De bus doet het klimwerk, ik zit wel. Wederom boven een wielkast, geen idee wie de inrichting heeft gedaan van deze bussen, maar echt handig is het niet.







Met de metro trek ik naar de andere kant van de stad, Haenduae. Ondanks dat ik binnen de stad blijf, ben ik wel een uur onderweg. En alles ondergronds. Wanneer ik eenmaal aankom, is het een drukte van jewelste. Het is vandaag Memorial day, waarop zij die gevochten hebben of gesneuveld zijn tijdens het vechten voor Korea worden herdacht. Een feestdag, dus is iedereen vrij. En Haenduae heeft een groot en populair strand. De promenade ernaartoe is omringd door vreterij en souvenirwinkels. Op het strand zelf is er een grote zandsculpturenfestijn waar je tussendoor mag lopen. Artistiek is het zeker, want Michael Jackson en Louis Armstrong zijn te herkennen, evenals Jurassic Busan. Ik ga op een trapje tussen de lokalen zitten en ik zie vooral veel kinderen die voor het eerst van hun leven zand en strand zien. Erg vermakelijk.



Dan neem ik de metro een stukje terug, naar Centum City. Vroeger schijnt hier het vliegveld te hebben gelegen, tegenwoordig staat er een enorm winkelcentrum. Iets interessanter is het erachter gelegen gebouw; het BIFF waar tegenwoordig het Busan International Film Festival gehouden wordt. Leuk om te zien, maar niks te beleven. Behalve een mevrouw die nogal laat merken dat ze buikpijn heeft, al geloof ik dat anderen het ook wel jazzmuziek durven te noemen. In het parkje aan de overkant ligt een van de weinige Geocaches verstopt, die ik weet te vinden. Via het enorme en vooral enorm dure winkelcentrum zoek ik een weg terug naar het metrostation. Met de metro reis ik terug naar het hotel.

Daar blijkt de airco het nog altijd niet te doen op mijn kamer. Keertje vriendelijk mopperen bij de receptie, waarna er een receptionist met me mee naar boven gaat. Stop een keer uit, kamer even stroomloos met een ander paneel, de handel weer inzetten en alles draait weer als een zonnetje.



Dan steek ik de straat over. Hier is iets aparts aan de hand. Vanaf het stationsplein zijn er twee straten die toegang bieden tot de buurt erachter. Boven de ene hebben ze een Chinese poort gebouwd om aan te geven dat Chinatown erachter ligt. Boven de andere hangt een groot bord met "Welcome to Texas Street!", waarna er helemaal niks Amerikaans terug te vinden valt. Ja, misschien die ene nachtclub die "Las Vegas" heet, wat niet in Texas ligt. Ernaast overigens Club Baikal, want dat is het volgende opvallende hier; ineens is er van alles in het Russisch te vinden. In het blok ernaast, wat Chinatown heet, zijn uiteraard veel Chinese restaurants en winkels te vinden. Met opvallend veel Cyrillische teksten. En hier en daar daadwerkelijk een paar Russen op straat. En restaurant Samarkand, de naam van een stad in Oezbekistan. Hier een Halal-restaurant.

Uiteindelijk stap ik een Chinees restaurant binnen, waar ik kippensoep bestel. Er wordt me een soepkom ter grootte van een aquarium voorgezet, dat ik van mijn levensdagen niet op ga krijgen. Om me heen een aantal Chinese gezinnen die op z'n Chinees eten; met veel slurpen en smakken. Hou ik niet van. Gelukkig stappen ze op een bepaald moment weer op, zodat ik van mijn varkensvlees in zoetzure saus kan genieten. Zodra ik heb afgerekend, worden er twee bordjes aan de deur gehangen: "Gesloten". Het was dan ook wel heel erg rustig in het restaurant, dus dan kan het personeel ook een keer van een rustige avond genieten.

Ik ga snel nog even naar de supermarkt in de kelder van Lotte, want ik raak nogal snel door mijn broodjes heen. En dan zit de dag er alweer op. Onverwacht veel gezien en gedaan!

Zaterdag 7 juni
Vroeg op voor het matige ontbijt. Vandaag is het wel heel erg gericht op de Aziaten; na wat Koreaanse eierblokken en een bakje soep houdt het voor mij wel op. Aan zeewier heb ik op dit tijdstip echt geen behoefte.





Na al het stadsgeweld ben ik wel even toe aan iets anders. En met het oog op de planning van de rest van de reis, kies ik ervoor om de metro naar een buitenwijk te nemen. Toevallig ook de laatste stop van de lijn; Nopo. Daarvandaan vertrekt elk kwartier bus 90 de berg op naar de tempel Beomeosa. Het laatste stukje de trap op moet ik zelf doen. Dit is een Boeddhistische tempel, er heerst rondom rust, behalve in een van de zalen zelf, want daar vindt een zanggebed plaats met behulp van het ritme van een trommel.





Eigenlijk is de tempel het startpunt van mijn wandeling. Ik heb gewoon zin om even in alle rust in de natuur te wandelen. Daar heb ik de eerste kilometers spijt van, want het gaat alleen maar bergop. Maar dat wist ik. Totdat ik op de hoofdtrail aanbeland ben; dit is een noord-zuidverbinding vanuit de stad naar een van de hoogste bergen van de omgeving. Het uitkijkpunt helemaal bovenaan sla ik over, ik heb na 500 meter klimmen wel even genoeg geklommen en ik moet zelf ook nog een klein stukje. Na even uitgerust te hebben, volg ik de trail naar het uitzichtpunt, waar ik mijn ogen uitkijk. Wat is het hier mooi! En de zon schijnt volop, de temperatuur is met 27 graden ook heel prima, wat een heerlijke wandeling!







De route vervolgt alleen nog maar omlaag, ik pik nog een Geocache op en dan kom ik bij de East Gate uit. Er staat ruim 8 kilometer op de teller in 3,5 uur tijd met wat pauze tussendoor en mijn voeten en knieën vinden het wel weer mooi geweest. Het nam allemaal meer tijd in beslag dan ik had verwacht, dus ga ik voor de bus die me terugbrengt naar de metro. Ook hier elk kwartier een verbinding. En omdat het een populaire wandelroute is, is de bus ook nog wel aardig gevuld ook.



Ik blijf in de metro zitten tot aan Nampo, want ik heb geen zin meer om uitgebreid op zoek te gaan naar een plek om te eten. En dus heeft steakrestaurant Taurus op de vierde verdieping de eer me nog eens te mogen begroeten. Zonder dat ik het besteld heb, krijg ik soep geserveerd. En ik vond het ook niet meer terug op de rekening. Prima.

Daarna trakteer ik mezelf op een ijsje bij een dessertwinkel (aldus het internet) om de hoek. Even een beetje afkoelen, want het is vandaag best warm en het was ook best inspannend. Via wat drukke winkelstraten kom ik nog eens bij het BIFF-straatje vlakbij de vismarkt. Het is hier op zaterdagavond nog veel drukker dan doordeweeks bij alle eetstalletjes. Een gezellige drukte. Maar voor mij is het mooi geweest, dus ik wandel terug naar de metro om naar het hotel terug te gaan. Het was een energie slurpende, maar mooie dag!

Zondag 8 juni
De wekker gaat bijtijds, want om 10.00 uur moet ik mijn kamer uit. Zodra ik wakker word, besluit ik het ontbijt voor de verandering over te slaan. Ik heb helemaal geen zin in al die moeite voor een ondermaats ontbijt. En die drukte... Nee, ik zorg dat ik op tijd de kamer uit ben en haal wel wat op het station. Moet ik alleen wel op tijd het hotel uitkomen; er zijn drie liften, waarvan er een niet boven de 11e verdieping komt. En aangezien ik op de 14e verdieping zit, blijven er 2 liften over voor de rest van de toren, die 21 verdiepingen hoog is. Na drie volle liften te hebben moeten laten gaan, is er dan toch een plekje voor mij. Maar ik ben wel een kwartier verder...

Op het station haal ik bij de Subway een broodje om mee te nemen. Die eet ik op mijn gemak op in de grote hal, totdat het spoornummer van mijn trein bekend wordt gemaakt. Omdat ik om 10.00 uur het hotel al uit moest, heb ik de KTX van 10.28 uur geboekt voor de rit van drie kwartier naar Daegu. De trein is niet half zo vol als op de heenweg, voor deze rit kan ik in de hele trein nog stoelen reserveren, dus dat het op donderdag zo druk was had echt met de feestdag op vrijdag te maken. Waar ik verder niks van heb gemerkt, trouwens.



Na drie kwartier komt de trein aan in Daegu, de vierde stad van Zuid-Korea en tevens de warmste. Hier moet je niet willen zijn in de zomer, aldus de reisgidsen. En het is nog begin juni, maar op deze zonnige dag is het al 32 graden. De tien minuten lopen vanaf het station naar het geboekte hotel zijn al een behoorlijke inspanning. In het hotel loop ik tegen de eerste tekenen aan dat dit toeristisch gezien een minder bezochte stad is; het meisje achter de receptie spreekt behoorlijk gebrekkig Engels. Ze doet haar best naar woorden te zoeken, ik laat haar rustig haar gang gaan om me zo goed en zo kwaad als het gaat uit te leggen dat ik pas om 15 uur in mag checken. Maar ze krijgt het overgebracht en nadat ik mijn koffer heb achtergelaten, wandel ik het hotel uit om terug richting het station te gaan. Op naar de metro!

Terwijl de langzame roltrap me het metrostation in rolt, zoek ik op of er hier dagkaarten te krijgen zijn voor de metro. Dat blijkt niet het geval. Sterker nog; ik lees dat de T-Money Card die ik heb hier wel gebruikt kan worden, maar niet opgeladen. Dat klinkt mij wat vreemd in de oren, maar de eerste de beste automaat heeft inderdaad een sticker erop geplakt gekregen dat T-Money kaarten hier niet opgeladen kunnen worden. Maar gelukkig wel bij de convenience store ertegenover. De kassabediende daar spreekt zowaar Engels en vraagt me of ik wil bijladen, neemt mijn kaart en mijn cash geld aan, laadt de kaart op en geeft die terug. Wanneer ik vraag of er niet bij de automaat opgeladen kan worden, kijkt hij me glazig aan. Ah, hij kent alleen de standaard handelingen in het Engels, vragen stellen is niet de bedoeling. Ik heb in ieder geval weer wat geld op de kaart, prima.

De metro wordt aangekondigd met de Vier Jaargetijden van Vivaldi. En hard ook. Ik lach me suf; ik heb heroïsche muziek gehoord in Seoul, zeemeeuwen bij de lijn naar het strand in Busan, een scheepshoorn bij de metro naar de haven in Busan en nu dus de vier jaargetijden van Vivaldi. Ze zijn hier echt gek op deuntjes.





Bij de halte Banwoldang stap ik uit. Hier ligt op loopafstand namelijk Cheongna Hill; een heuvel met daarop een presbyteriaanse kerk. Om de tijd te overbruggen tot ik mijn kamer in mag, lijkt dat me wel een geschikte plek om naartoe te reizen. Niet omdat ik gelovig ben, maar wel omdat de omgeving er wat over te vertellen heeft en misschien een klein beetje om de warmte te ontlopen.



De kerk is uitgestorven. Ondanks dat het zondag is. Maar het is er redelijk koel, dus ik neem even plaats. Terwijl ik mijn reisgids doorneem en de toeristische kaart die ik uit het hotel heb meegenomen bekijk, hoor ik dat er ergens in de kelder van de kerk livemuziek gemaakt wordt en gezongen. Zoals ik al schreef, ben ik niet gelovig. Vind ik persoonlijk dat er uit naam van een geloof verschrikkelijke dingen gebeuren in de wereld en dat alles vanuit een persoonlijke overtuiging. Geen bewijs, niks, maar wel uit naam van 'jouw God' anderen de les lezen, terechtwijzen of zelfs beschadigen tot aan de dood aan toe. Maar daar staat wel tegenover dat ik zie dat het ook mensen samenbrengt. Zoals hier op de achtergrond, waar vrolijk muziek gemaakt wordt en mensen bij elkaar komen om het samenzijn. Het doet me denken aan een ex-vriendin van me; ze beweerde gelovig te zijn, maar als ik er een beetje op doorvroeg kwam het er eigenlijk op neer dat ze het zo fijn vond om met al die andere mensen samen te komen en het leuk te hebben. En ondertussen probeerde ze zich netjes te gedragen volgens de regels uit de Bijbel. Prima, joh. Wat kon ze vloeken, trouwens. Maar dat geheel terzijde.





In het park waarin de kerk staat zijn nog andere dingen te zien. Zoals de missionarishuizen van de missionarissen die hier rond 1910 naartoe kwamen vanuit de VS. Maar ook het eerste moderne ziekenhuis van Daegu. De stad staat met name bekend om zijn Koreaanse, traditionele geneeskunde. Die wijkt af van de Chinese, traditionele geneeskunde doordat de Koreanen knoflook gebruiken, iets wat de Chinezen niet doen. Maar de missionarissen bouwden hier het eerste, moderne ziekenhuis van de omgeving. Binnen afzienbare tijd was het er zo allemachtig druk, dat ze hekken moesten gebruiken om de mensen niet in de verdrukking te laten komen. We spreken hier over 1899; de Koreanen vertrouwden blindelings op hun traditionele geneeskunde, bijgeloof en volkse verhalen en dus overleden er duizenden mensen door infectieziekten en zaken waar ze eigenlijk voor geopereerd moesten worden. Onvoorstelbaar, maar in die tijd was dat heel normaal. Dit eerste ziekenhuis bracht daar dus heel langzaamaan verandering in. Direct erachter staat een klein museum ter nagedachtenis aan Covid 19. Je zou kunnen zeggen dat de geschiedenis zich wat dat betreft een beetje herhaald heeft... Direct aan de andere kant van het park ligt trouwens het universitair ziekenhuis, wat dat betreft valt de appel hier niet ver van de boom.

Over appels gesproken; in ditzelfde park werd ook de eerste appelboom van de omgeving geplaatst. Daarna ontstond er hier een enorme appelboomplantage, iets waar Daegu in Korea beroemd werd. Een beetje zoals onze groene appels. De eerste boom overleed in 2018, maar er waren al 3 nieuwe appelbomen geplaatst, evenals een monumentje. Tegenwoordig is de stad enorm gegroeid en lijkt het dus wat apart, zo'n setje appelbomen in een park.

Ook staat er in het park een monument "Thinking of a friend":

"De symfonie van de lente resoneert
Ik zing een lied voor jou terwijl ik de geur van witte lelies op de heuvel van Cheongna ruik.
In mijn hart als Cheongra Hill
Mijn kameraad als een lelie
Je staat op het punt om van mij te bloeien
Al het verdriet verdwijnt"



Ik weet niet, het deed me wel wat. Ik zal wel moe zijn. Via de steeds drukker wordende winkelstraat wandel ik terug richting de metro. Die brengt me naar het station, waar ik even rondneus en waar ik het naastgelegen winkelcentrum binnenwandel. Het is er druk en ik snap heel goed waarom; binnen is er overal airco en kun je dus beter zijn dan buiten. Het enorme winkelcentrum heeft ook weer werkelijk alles in de verkoop, met op de bovenste verdieping allerlei vreettentjes en een bioscoop en in de kelder nog meer vreterij. Bij de supermarkt haal ik wat water en ook wat soda-blokken. Hier loop ik voor het eerst in een week tijd tegen een probleem met mijn creditcard aan bij het betalen; die wordt om onnavolgbare reden geweigerd. Gelukkig gaat het om omgerekend een paar euro en heb ik dat ook wel cash bij me. Even verderop zit een bakker waar ik een lekker broodje haal. Ook hier wordt mijn creditcard geweigerd. Ik had er al over gelezen dat je beter cash geld bij je kunt hebben voor het geval je ineens tegen dat probleem aanloopt. Maar ik had het hier, in de vierde grootste stad van het land, niet verwacht, laat staan in een landelijke keten van warenhuizen.

Dan loop ik naar het hotel, waar ik in mijn opvallend ruime kamer terecht kan. Met een fatsoenlijke badkamer. Hoewel in het Toyoko hotel in Busan het bed echt ontzettend lekker sliep, had ik die krappe badkamer wel weer gezien. En het was er ook licht gehorig.
Tijd om na de eerste week van deze kamer een wasserij te maken! Met een van de blokken sodazeep gaat alles in de wastafel in de ruime badkamer en komt het er behoorlijk schoon weer uit. Alles op de gekste plekken van de kamer ophangen om te laten drogen en ondertussen een beetje van de muziek die ik eerder deze week heb ontdekt genieten.



Dan is het ook half zeven geweest en tijd om iets te gaan eten. Ik heb geen zin in grote afstanden te reizen voor een hap eten en dus plof ik neer bij wat een lokale hamburgerketen blijkt te zijn. Aan desserts doen ze hier niet, dus bij de convenience store op de hoek haal ik een ijsje. Hier hebben ze ook een sixpack flessen water in de aanbieding, wat me een heel slimme investering lijkt. Maar eerst eet ik dat ijsje op het gemak op richting het station. Nog even rondneuzen. Daar kom ik er ook achter dat de dagtrip die ik later deze week in gedachten heb niet per trein gemaakt kan worden, omdat het station in die plaats ineens gesloten blijkt te zijn. Daar moet ik nog maar iets op verzinnen dan...

Via de convenience store loop ik terug naar het hotel. Hetzelfde meisje dat me nog geen uur eerder een ijsje verkocht komt aangerend zodra ik bij de kassa sta. Ik gebaar haar rustig aan te doen, het is al zo warm. Ik reken de zes flessen water af en dan vraagt ze me:
'Paper?'
Geen idee wat ze bedoelt, dus ze vraagt het nog een keer. Dan scheurt ze het bonnetje van de kassa af, laat die zien en stelt de vraag nog eens.
'Ah, receipt! Yes, please.'
Ze herhaalt het Engelse woord en heeft weer wat geleerd. Ja, dat Engels is hier echt een dingetje. Toen mijn creditcard in het warenhuis niet geaccepteerd werd, moesten ze me dat ook met handgebaren duidelijk maken. Diezelfde creditcard die hier in de convenience store moeiteloos een ijsje afrekende en nu ook die flessen water, trouwens. Gewoon, om het spannend te houden, denk ik.

In het hotel kijk ik nog even op de twaalfde verdieping, want daar is het terras. Ik heb posters gezien die Korean BBQ op het terras aanprijzen. Wel voor minimaal 3 personen, dan voorzien zij het vlees en de barbecue. Toen ik bij het nieuwe meisje achter de receptie vroeg hoe dat zat, wist ze me in iets beter Engels dan haar voorgangster te vertellen dat ik op het twaalfde wel rond mocht kijken, maar dat het verder eigenlijk gesloten was. Dus voor niemand barbecue, vermoed ik. De maan laat zich zien, de gebouwen in de omgeving zijn hier en daar verlicht. Het is nog steeds warm, hoewel het heel iets afkoelt.

Het was een wat aparte dag. De combinatie van de warmte en het vroege opstaan maakt me loom.

Maandag 9 juni
Het ontbijt valt zowaar mee; er is omelet, er zijn croissants te vinden en ze hebben ontbijtgranen. En het valt heel erg mee met de drukte, gelukkig maar.

De dag begint verder traag. En er is ook eigenlijk weinig plan voor vandaag. Ik neem me voor een van de voorgestelde routes die op de toeristenkaart van het hotel staan te volgen. Zonder het te weten heb ik gisteren grotendeels een van de andere voorgestelde routes afgelegd. Het geeft me een klein beetje een idee van waar er hier wat te zien valt.





En dus is het al na het middaguur voordat ik in de metro stap. Ik stap uit bij de halte Jungango, waar ik op de tussenverdieping iets in mijn ooghoek zie dat mijn aandacht trekt; er staat een pinautomaat zwartgeblakerd achter glas. En er blijkt nog veel meer geëtaleerd te worden. Ik had al iets gelezen over een ramp die binnen de metro van Daegu zou zijn gebeurd, maar ik wist niet dat het om dit station ging. Er is hier een complete herinneringsgang ingericht voor de ramp die zich hier op 18 februari 2003 voltrok. Iemand stak bij het binnenrijden van metrostation Jungangno een tas gevuld met licht ontvlambaar materiaal in brand. In de herinneringsruimte staat een tijdslijn die in het Koreaans vertelt over hoe het ging; om 09.53 uur stak de man de brand erin, om 10.02 uur was de gealarmeerde brandweer er, maar intussen was er een andere trein het station binnen komen rijden, waardoor er nog veel meer slachtoffers vielen, doordat de eerste trein inmiddels volledig in brand stond. Pas om 13.38 uur was de brand geblust. Het resultaat waren 192 doden en 151 (zwaar)gewonde mensen. De zwartgeblakerde pinautomaat, telefooncellen en een aantal achtergebleven persoonlijke bezittingen worden hier tentoongesteld. Videobeelden van de ceremonies die later werden gehouden worden vertoond. Iets verderop is er een wand waar in het Koreaans wordt verteld wat er sinds die ramp allemaal is verbeterd. Achteraf lees ik op internet wat er allemaal niet goed is gegaan die dag. De metrobestuurder die geen alarm had geslagen, de tegentrein die 'op zicht' het station in werd gestuurd terwijl al duidelijk op beveiligingscamera's te zien was dat er brand was uitgebroken, de bestuurder van de tegentrein die eigenlijk na het stoppen meteen door wilde rijden, maar dat niet kon doordat het brandalarm ervoor zorgde dat er geen stroom meer naar beide treinen ging, de bestuurder die alsnog de deuren opende, maar daarbij de sleutel van het metrostel eruit haalde, waardoor de trein spanningsloos werd en de deuren niet meer opengingen... Er zijn nu in alle metrostations brandblussers op de perrons te vinden, ik heb eerder al eens staan kijken naar de ontruimingsladders die aan beide uiteinden van alle perrons zijn geplaatst voor het geval er gevlucht moet worden de sporen in. En de kasten met rookmaskers die op elk perron staan hadden mijn aandacht in Seoul, Busan en ook hier al gekregen. En nu weet ik dus waarom dat er allemaal staat. Hartstikke goed natuurlijk, maar brr. De dader bleek achteraf zelfmoord te hebben willen plegen. Hoewel er om de doodstraf was gevraagd, kreeg hij die niet. Hij kreeg levenslang opgelegd. Een jaar later overleed hij aan de gevolgen van een chronische ziekte.





Dan door naar vrolijker verhalen. Ik loop vanuit het metrostation naar Gyeongsang-gamyeong park, een lieflijk parkje midden in de stad. Hier resideerde de gouverneur ooit in een van de twee panden. Het park eromheen is een heenkomen voor de ouderen van Daegu, want het is er druk met oudjes die op een bankje zitten in de hitte. Het is wederom 32 graden vandaag en hier is groen en water te vinden.



Ik vervolg de toeristische route en kom door de Hand-made shoe alley, een straatje waarin naast een aantal exclusieve schoenmerken ook een flink aantal lederwinkels zitten waar nog met de hand schoenen worden gemaakt. Daarna raakt de route mijn interesse kwijt; totaal inspiratieloze straten volgen. Wat doe ik hier? De lokale basisschool waar ik passeer interesseert me echt helemaal niks. Maar dan draai ik een straat in die op de kaart "Motorcycle alley" heet. En inderdaad, tweewielers zover je kunt kijken. Toegegeven, het meeste bestaat uit scooters, maar er staan heel wat motoren te koop hier.







Aan het einde van de straat sla ik linksaf en kom ik aan op de eindbestemming van deze wandeling; Dalseong park. Dit is een groot park, bezocht door wederom heel wat oudjes. En het blijkt ook een dierentuin te zijn. Gratis, nog wel. Het begint schattig, met wat hertjes. Daarna tref ik een uil, een zeearend, ooievaars en dan sta ik ineens oog in oog met een bruine beer. En het wordt gekker, met een tijger, een olifant, een stel leeuwen en uiteindelijk ook nog wat chimpansees. Wat een aparte dierentuin. Wel leuk om te zien, een mooie plek om me ruim een uur mee te vermaken, maar niet alleen de mensen hier hebben het warm; de dieren ook. Alles met een snavel hapt eigenlijk naar lucht met de snavel open. Nou ja, niet te lang over nadenken.

Na een tijdje op een bankje in de schaduw te hebben gezeten, wandel ik het park uit richting de Seomun market. Wederom een enorme markt met allerlei spullen die verkocht worden, variërend van groenten en fruit tot vis en textiel. U roept het, ze hebben het. En ik heb weer eens niks nodig. Tot ik aan een aantal stalletjes voorbijloop waar een wel erg lekker zoet geurtje vandaan komt. Bij de tweede keer dat ik een stalletje passeer, koop ik een van de hotteok; een zoete pannenkoek, gevuld met een beetje stroop en nootjes. Die peuzel ik lekker op terwijl ik verder over de markt slenter.



Daarna stap ik naar het station boven straatniveau; hier vertrekt namelijk de monorail. Ik heb in het park al gekeken naar waar ik zou kunnen gaan eten en heb gezien dat ik daar met een overstap op de metro vanaf de markt kan komen. De monorail rammelt nogal alle kanten op, maar is een aparte ervaring. Doet me denken aan de monorail in Las Vegas, jaren terug, die rammelde nog veel meer alle kanten op.

Ik wandel naar het tentje dat ik op het oog heb. Hier verkopen ze ook Tonkatsu, de varkenskoteletten die me in Seoul zo goed bevielen. Dit is echter een "self service"-restaurant met een automaat waar je moet bestellen. En hier komt het taalprobleem weer naar boven; deze automaat spreekt alleen Koreaans. Gelukkig staan er plaatjes bij. Ik neem het menu met garnalen in plaats van de varkenskoteletten. Ik ben de hele middag overal al in het Nederlands op aan het reageren, zonder dat ik het doorheb vraag ik aan het meisje achter de balie in het Nederlands of ik dan bij haar zo meteen mijn bestelling op kan halen.
'Huh?' is haar reactie.
'Gewoon ja zeggen,' reageer ik in het Nederlands. Ik lach me een breuk. Het eten is er al snel, het is ook snel op.

Ik mag van mezelf nog een ijsje halen en dat doe ik bij een winkeltje waar ik eerder aan voorbij was gelopen. Wederom self service. Wederom een automaat die alleen Koreaans spreekt. Maar voor de zekerheid pak ik mijn telefoon er maar bij om te laten vertalen. Ik bestel aardbeienijs en krijg al snel een bakje geleverd dat niet helemaal op het plaatje op de automaat lijkt, maar me wel heel goed smaakt.



De metro brengt me weer terug richting het hotel. Het was een missieloze dag vandaag, even wat gas terugnemen en rustig aan doen. Maar ik heb toch eigenlijk weer een ontzettend interessante dag gehad!

Dinsdag 10 juni
Vandaag staat er een dagtrip naar Gyeongju op het programma. Een stadje met een enorm rijke geschiedenis, waar het een en ander van te zien is. Beide reisgidsen die ik heb meegenomen zijn er lovend over. In de oorspronkelijke reisplannen zou ik vanuit Busan naar Gyeongju reizen om er een of meer nachten te blijven, maar het bleek gemakkelijker om Daegu als uitvalsbasis te nemen en er een dagtrip van te maken. Met de trein zou ik gemakkelijk op en neer kunnen, het station ligt middenin het stadje. Tot ik er afgelopen week per toeval achter kwam dat dat station nog niet al te lang gesloten is. Het alternatief ligt op een 20 minuten buiten de stad; een station aan de hogesnelheidslijn, maar dan wel in the middle of nowhere. Met wat onderzoek blijken er gelukkig genoeg bussen te pendelen tussen dat HSL-station en het centrum en daarvoor rekenen ze ook nog eens het stadstarief van omgerekend 1 euro per enkele reis.





En zo stond ik vanochtend al om 10.30 uur op het station, met een mammoetbroodje in de hand dat ik gekocht had bij de bakker op het station. Ongeveer de helft van de KTX-treinen stopt op het station van Gyeongju, naast de stoptreinen die in een wel heel onregelmatig patroon rijden. Bovendien doet de KTX er maar 17 minuten over, de stoptrein liefst 49. En zo sta ik om 11.00 uur al op het HSL-station. Hier merk ik meteen dat er weer toeristen om me heen te spotten zijn; er wordt Engels gesproken en ik hoor zowaar ook weer eens wat Duits.

Vijf minuten na aankomst komt stadslijn 51 aangereden, die volloopt met toeristen. Waaronder twee Nederlanders. Hoe verder we de stad inrijden, hoe meer mensen er uitstappen. Na een minuut of 20 stap ik uit bij het oude station in het centrum om te zien wat daarmee gaat gebeuren. Waarschijnlijk helemaal niks, want er is geen enkele vrije toegang tot de perrons, er zit alleen een café in het gebouw en dat is het. Niks te zien, niks te beleven hier. Snel met buslijn 10 een stukje terug, naar de eerste bezienswaardigheid.





Het staat net als meer van de bezienswaardigheden die ik vandaag bezoek op de UNESCO-werelderfgoedlijst; het tumulipark. 23 enorme grafheuvels van ongeveer 13 meter hoog en met een omtrek van 47 meter. Een ervan is te bekijken vanbinnen, net die ene waarvan ze niet weten wie er eigenlijk begraven zou moeten liggen. Dat het een koninklijk persoon moet zijn is wel duidelijk, want alle 23 graftombes hier waren voor de koninklijke familie.



Het is een vrij apart gezicht, al die heuvels in het park. En aangezien je 23 van die dingen niet heel dicht tegen elkaar plaatst, slingert het park als een groen(ig)e oase door de stad.



Een eind verderop staat sterrenwacht Cheomseongdae, de oudste overlevende sterrenwacht van Korea en mogelijk de hele wereld. Deze dateert uit de 8e eeuw en, afhankelijk van aan wie je het vraagt, bestaat uit 362 stukken graniet, omdat de maankalender uit 362 dagen bestaat. Er zijn echter ook archeologen die het over een paar stukken meer of minder hebben.





Ik wandel verder door het Wolseongpark en tref een oude onderwijsinstelling uit de 7e eeuw en nog verder een oude, aarden wal waarvandaan ik een mooie blik op het park en de achterliggende stad heb. Hier blijkt een kasteel te hebben gestaan, de wal was onderdeel van de ommuring.

Langs een enorm terrein dat is afgezet voor opgravingen, kom ik uit bij Donggung Paleis en de Wolji vijver. Op veel plekken waar er betaald moet worden staat er een automaat waar je, meestal, ook in het Engels je kaartje kunt kopen. Deze plek is daarin niet anders. Alleen hier hebben ze ervoor gekozen de automaten binnen te zetten, er een wand voor te zetten met een dame erachter die vervolgens aan je vraagt met hoeveel personen je bent, dat op de automaat instelt en dan met jouw creditcard betaalt. Ehm, juist. Gelukkig weet zij wat ze doet en is ze heel hulpvaardig. Tenminste, dat laatste wel. Ik zie hoe ze op de automaat aangeeft dat het voor 2 personen is en hoe ze meteen daarna de betaling start door mijn creditcard in het slot te steken. Dan checkt ze zelf ook waar ze me voor laat betalen, ziet dat ze fout zit en trekt mijn creditcard er weer uit. Te laat; er is al betaald en mijn kaartje voor 2 personen komt tevoorschijn. Meteen gaat ze met het apparaat aan de slag, boekt de transactie terug en begint daarna opnieuw, waarna ze het kaartje voor 1 persoon aan me overhandigt, met mijn creditcard erbij. Ze probeert uit te leggen in het Koreaans hoe het zit, maar ik heb elke stap kunnen volgen. Er komt nog een 'sorry' achteraan. Het is al goed.





Van het enorme Donggung Paleis dat hier heeft gestaan, zijn er 3 gebouwen opnieuw opgebouwd. Maar de vijver ligt er nog wel. Het is een lieflijk zicht, met wat fijne schaduw, want het is gewoon weer 31 graden vandaag.







Tegenover het voormalig paleis ligt de bushalte. Er zijn hier 2 lijnen die als 'de Gouden Lijn' door de stad rijden en gespiegeld aan elkaar rijden; lijn 10 en 11. Elke 20 minuten, enkele reis voor 1,650 Won (ongeveer 1 euro). De bus neemt me mee een heel eind de stad uit, naar de Boeddhistische tempel Bulgugsa. Ook deze staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Terwijl de monniken binnen naar hun voorzitters van de dag luisteren, scharrelen de toeristen wat rond door de tempel. Het is een mooie tempel, het bos eromheen straalt een hoop rust uit. De tuin voor de deur maakt het af.

Dan wandel ik terug naar de bus, die me terug naar het centrum rijdt. Ik heb eigenlijk alles wat ik vandaag wilde zien wel gezien. En dus stap ik over op lijn 51 die me terugbrengt naar het HSL-station in the middle of nowhere. Ik kijk in de app om te zien wanneer er een trein terugrijdt naar Dongdaegu en ik blijk maar 20 minuten te hoeven wachten op de volgende KTX waar nog een plekje voor me vrij is. In de app reserveer ik mijn treinkaartje en stoel en daarna bekijk ik op het nogal megalomane station nog een hoek met wat antieke spullen die ze hier hebben uitgestald. De trein is op tijd, ik heb de laatste vrije stoel en kan in de 17 minuten naar Dongdaegu alvast beginnen aan mijn dagboek.

Na aankomst wandel ik het enorme winkelcentrum naast het station binnen. Ik ben ongemerkt toch alweer 7 uur onderweg geweest vandaag en het was flink warm. Om nu nog uitgebreid de stad in te gaan lijkt me geen goed idee. En dus neem ik de roltrap naar de achtste verdieping, waar ik in een vrijwel uitgestorven pizzeria een pizza bulgogi bestel. Bulgogi is een van Korea's populairste rundvleesgerechten, letterlijk vertaald betekent het vuurvlees. In de tussentijd dat de pizza gemaakt wordt, bekijk ik de tablet waarop ik kan bestellen nog eens goed. Die heeft ook een knop "English". Maar als je die indrukt, wordt alleen het zijmenu vertaalt naar het Engels. De rest blijft stoïcijns in het Koreaans. Gelukkig staan er ook plaatjes bij en kom ik met de vertaal-foto-functie van Google precies waar ik wil zijn. De pizza smaakt prima, de pannenkoekjes met ijs als toetje zijn ook niet verkeerd.

Bij het betalen weet de knul achter de kassa met enig nadenken in het Engels te vertellen hoeveel ik moet betalen. Dus steek ik mijn creditcard in het betaalapparaat en wacht ik de afhandeling af. Terwijl ik daarop wacht, valt mijn oog op het logo van de winkelketen. Was dit niet de enige toko in heel Zuid-Korea waar mijn creditcard niet geaccepteerd wordt? En inderdaad, de knul kijkt wat meewarig naar zijn kassascherm. Ik weet al wat er komen gaat en begin vast mijn contante geld erbij te pakken. Ook een tweede betaalpoging mislukt. In rustig Engels vertel ik de jongen dat ik overal in Korea met die kaart kan betalen, behalve bij Shinsegae in Daegu. Niet dat hij er wat mee kan, maar ik vind het erg vermakelijk. Gelukkig accepteren ze hier wel Koreaanse Won en kan ik daar alsnog mee betalen.

Daarna loop ik toch nog even een rondje over de derde verdieping, waar ze mannenmode verkopen. Er hangt een blouse die me wel aanspreekt en puur voor de kift haal ik het prijskaartje tevoorschijn. Nu is mijn rekenen niet geweldig, maar voor deze prijs haal ik toch even de omrekentabel tevoorschijn; 398,000 Won staat er op het kaartje. Dat is omgerekend 250 euro. Ik loop nog eens terug om te zien of ik me niet vergis. Nee hoor, er staat echt 398,000 Won. De verkoopster spreekt te weinig Engels om er een gesprek mee te kunnen beginnen, dus ik houd het maar bij hardop lachen en wat handbewegingen dat die prijs me veel te gek is. Alsof iemand dat voor een stuk stof gaat betalen. Even verderop hangt er een T-shirt voor de zachte prijs van 63 euro. Nee, ik moest maar snel maken dat ik hier weer weg kom. Daaaag.

Even later op de hotelkamer denk ik er nog eens over na; dat betaalt toch niemand? Maar ach, aan de andere kant zijn er ook mensen die in business class naar Korea vliegen... Het is maar net waar je het aan uit wilt geven, natuurlijk.

Woensdag 11 juni
Vandaag heb ik expres geen wekker gezet. En toch ben ik om 08.20 uur wakker. Nou, dan maar naar het ontbijt waarvan ik weet dat het weinig zin heeft. Woensdag is namelijk de vrije dag van de chef, zo werd me al op een papiertje meegegeven bij het inchecken, dus het zou bestaan uit potjes met Koreaanse noedels. Gelukkig is er ook nog wat fruit en wat brood om toast van te maken. Maar het stelt inderdaad weinig voor.



Vandaag heb ik maar één ding op het programma staan: de hoogte in. Ook Daegu wordt omgeven door bergen waar mooi uitzicht gevonden kan worden over de stad. Ik neem de metro, stap over op een bus en daarna moet ik nog een stuk klimmen om bij de kabelbaan uit te komen. Ik koop bij de automaat een kaartje en wandel naar boven. Daar staat een dame die mijn kaartje afscheurt en me verwijst naar de wachtruimte. Daar hangt een groot bord waarop staat aangegeven dat de volgende rit over 18 minuten gaat. Ik vraag of dat klopt, krijg dat bevestigd en dan vraag ik of ik dan beneden bij het café nog wat kan halen. Met veel handgebaren, natuurlijk, anders verstaat ze me niet. Maar het is prima. Bij het café haal ik op deze warme dag een beker versgeperst sinaasappelsap en wat koekjes. En dan loop ik toch maar naar boven, want er wandelt ineens een buslading Koreaanse oudjes binnen. De dame boven bevestigt dat ze mijn kaartje al heeft gezien en dan wordt ook meteen besloten dat de handel maar door moet lopen. De cabine hangt er al, ik mag ook nog voor, want de groep is te groot om in één keer mee te gaan. Ineens vertrekken we 10 minuten eerder dan de bedoeling was. Maar je hoort mij niet klagen. Onderweg naar boven wordt er door de begeleidende dame in goed Koreaans verteld over de kabelbaan en de omgeving. Dat is wat ik eruit filter, want kabelbaan is in het Koreaans "cable car" en Daegu is ook in het Koreaans "Daegu".



Bovenaan slaat de groep rechtsaf om naar het observatiepunt te gaan. En ik heb al snel in de gaten dat dat alleen maar naar beneden gaat. Dat betekent dat ik daarna ook weer omhoog moet. En dus sla ik linksaf, naar de top van Mount Apsan. Dat is eerst klimmen en daarna dalen. Lijkt me een beter plan. Het is maar 400 meter lopen volgens de GPS, maar nog wel 200 meter stijgen onderweg. In langzaam tempo overbrug ik het verschil. En dan is mijn beloning een nog veel beter uitzicht over de stad en de omgeving dan vanaf het observatiepunt.



Voor ik er erg in heb, ben ik drie kwartier verder dat ik om me heen sta te kijken. Geen idee waar mijn gedachten allemaal naartoe gaan, terwijl ik in de verte staar. Op een bepaald moment komt er nog wel een ouder Koreaans koppel de berg op. Ze hebben in het kwartier dat ze er hebben gestaan geen moment hun kwek gehouden. Ik vond het wel vermakelijk. Nadat ze 100 foto's van elkaar hadden gemaakt kwam het onvermijdelijke verzoek of ik ook wel foto's van hen wilde maken. Ja joh, dat doen we wel even. Daarna toch nog de vriendelijke vraag of ze ook een foto van mij moesten maken (dat heb ik maar gegokt, want geen woord over de grens, uiteraard), maar dat heb ik maar vriendelijk afgeslagen. En daarna liepen ze vriendelijk bedankend weg. En keerde de rust terug.



Langzaam maak ik de afdaling naar het topstation van de kabelbaan. Normaal zou ik het niet doen, maar in het restaurantje ernaast bestel ik wat dumplings en iets te drinken en geniet ik nog even van het uitzicht voor ik terug naar beneden ga.

Bij de lift staat een groep nogal erg Amerikaanse mensen. Ik neem nog een foto van het uitzicht, wanneer een van hen een gesprekje met me aangaat. Waar ik vandaan kom, hoelang ik hier ben, de standaardvragen. Het blijkt een groep missionarissen uit Minnesota te zijn. Daar hoort, na de beleefdheidsvragen natuurlijk een verhaaltje bij over dat wat ze komen doen; het geloof verspreiden. Er zijn hier in Daegu nogal wat katholieke kerken en de achtergrond heb ik eerder deze week geleerd. De man die met me praat probeert nog wat aan zijn verhaal te doen, maar daar ben ik niet heel erg geïnteresseerd in, dus het gaat al snel over reizen. Zelf zijn hij en zijn dochter en zoon eerder dit jaar op de Salomonseilanden geweest. Ik heb met ze te doen; de hele wereld over reizen om het verhaal van God te verspreiden. Maar ik merk aan hem dat hij volledig overtuigd is van zijn geloof, wat natuurlijk mag. Ga je bij mij alleen weinig mee bereiken. Bij het afscheid geeft hij me een hand en noemt zijn naam: Mike. Hoe krijg je het weer verzonnen.

Met de bus en de metro reis ik terug naar het station van Dongdaegu. Bij de bakker in het metrostation haal ik nog een zak met bolletjes met het oog op morgen en dan wandel ik het winkelcentrum nog eens binnen. Op de bovenste verdieping loop ik een restaurantje met Tonkatsu binnen. Daar heb ik wel zin in. Een van de serveersters ziet me klungelen met de tablet die alleen Koreaans spreekt en Google Translate erbij. Dus ze komt het scherm aanpassen naar het Engels, waarna, hoe kan het ook anders, de menulijst in het Koreaans blijft maar de omschrijving van de producten wel Engels wordt. Toch positief.

Het eten smaakt prima, het betalen probeer ik niet eens met mijn creditcard. Op het station pin ik nog even wat extra cash geld, met het oog op de komende week. Dit is namelijk de laatste dag in de stad, ik ga wat meer het platteland op. En wie weet waar ik daar nog weer tegen problemen aanloop. Met een klein stopje bij de convenience store op de hoek om een ijsje te halen, kom ik uit bij het hotel. Tijd om de wasserij op te heffen en mijn koffer te pakken.

Donderdag 12 juni
Gelukkig, de chef is er weer en dus is er iets meer keuze bij het ontbijt. Om 10.00 uur loop ik het hotel uit met mijn koffer naar het station. Ik heb de KTX van 10.43 uur geboekt naar Seoul. Die brengt me in een kleine 2 uur naar het hoofdstation, waar ik overstap op de trein naar de luchthaven. Hier is weer keuze uit 2 treinen: de 'Express-trein' die er 43 minuten over doet zonder stops en de gewone metro, die er 1 uur over doet met 14 tussenstops, maar die wel veel vaker rijdt. Zodra ik zeker weet dat de KTX de 6 minuten vertraging die we bij vertrek uit Daegu hadden heeft ingelopen, is de Arex van 12.50 uur al uitverkocht. 5 minuten eerder gaat de normale metro, waar ik op gok. Om 12.45 uur kom ik de roltrap af, waar ik zowaar nog een plekje weet te vinden om te zitten. Nog een vreemd detail; met je T-Money Card kun je niet vanaf de luchthaven naar Seoul reizen, maar de andere richting wel. Dat is mooi. En scheelt geld, want de sneltrein kost met een speciaal kaartje dat je online of bij de automaat moet kopen 8,30 Euro, met de chipkaart inchecken bij de metro kost 2,90. En ik ben maar een kwartier later op het vliegveld. En niet eens om te vliegen, want het laatste deel van deze reis begint; ik ga de auto ophalen die ik voor komende week heb gereserveerd.



Het verhuurbedrijf zit niet op de luchthaven, maar in een nabijgelegen hotel. Daarvoor moet ik met een shuttlebus van dat hotel. Die blijkt om .05 en .35 te rijden en ik kom aanwandelen om 14.00 uur. Dat is mooi. De bus brengt me naar het hotel, waar ik het kantoortje van het verhuurbedrijf binnenloop. Ze spreken aardig Engels en er wordt me onder andere verteld dat ik de brandblusser niet mag leegspuiten, tenzij voor een noodgeval.
'Not for fun?!' vraag ik gespeeld teleurgesteld. Het duurt een seconde of drie voor de knul moet lachen. Hij is duidelijk zijn verhaal aan het afdraaien en het is natuurlijk niet de bedoeling dat ik domme opmerkingen ga maken, dus ik houd me verder een klein beetje stil.



Al snel staat mijn auto voor de deur: een Kia K3. Dat het een Kia is, is natuurlijk geen verrassing: het is een Koreaans merk en het zijn hier stiekem best trotse mensen. Bij het inschakelen van de motor jengelt er direct en onophoudelijk "Oya le le, ik voel mij plotseling zo Oya le le!" uit de speakers.
Of nee, gelukkig toch niet. Wel begint de GPS te babbelen. Ik vraag de knul, nadat ik zoals altijd rondom foto's van de auto heb genomen, of ik nog op de hoogte moet zijn van bepaalde verkeersregels. Zo weet ik dat rechts afslaan bij rood is toegestaan, tenzij er een bord is dat dat verbiedt. Hoe dat bord eruit zou moeten zien is me een raadsel. De knul denkt even na en zegt dan:
'Yes, is okay.'
Nee, daar ga ik ver mee komen! Toch bedankt voor de moeite. Volgens hem moet ik maar goed luisteren naar de GPS, want alles wat ik moet weten zal ze me vertellen.

Ik stel de GPS in de auto in op het geboekte hotel. En mijn eigen GPS ook, eens zien of ze van elkaar afwijken. Het voordeel van de ingebouwde GPS is dat ik daar met een half oog naar hoef te kijken, want wat ik moet doen vertelt ze me wel in het Engels. Dat doet mijn eigen GPS niet. En dan vertrek ik voor de rit van 140 kilometer naar Seosan.



Het wordt een bijzondere rit; ik zie letterlijk niks van Korea, omdat de wegen aan beide zijden worden omringd door ofwel bomen, dan wel door geluidsbarrières. Bovendien houd ik mijn hoofd heel goed bij de rest van de automobilisten, want dat is wel even wennen. Zonder te willen generaliseren heb ik door de jaren heen de ervaring opgedaan dat Aziaten over het algemeen niet de beste bestuurders zijn. En alsof dat niet al genoeg concentratie kost, kletst die GPS me eigenlijk ook constant de oren van mijn hoofd. Over zoveel honderd meter een mobiele flitser. Over zoveel honderd meter een vaste flitser. Vanaf hier geldt er trajectcontrole, de snelheidslimiet ligt op 100 kilometer per uur. Sla over drie kilometer linksaf. Dit is een gebied waar wilde dieren oversteken. Over zoveel honderd meter een mobiele flitser. Pffff. En dan hebben ze ook nog elke zoveel kilometer blauw/rode zwaailichten in de middenberm, om maar aan te geven dat de politie daar zou kúnnen flitsen. Ja, hallo.



Gelukkig heeft de auto ook cruise control, dan hoef ik me daar allemaal al wat minder zorgen om te maken. En bij de trajectcontrole houdt het scherm ook nog voor me bij wat mijn gemiddelde snelheid is, gemeten vanaf het beginpunt van de trajectcontrole. Dat scheelt me alweer.

Dan zijn er nog de tolwegen, want bijna iedere snelweg is hier een tolweg. Het verhuurbedrijf heeft een HiPass-kaart in de auto met een tegoed van 100 euro erop. Daarmee kan ik gewoon doorrijden bij de tolpoortjes, het verschil met wat er bij het ophalen van de auto op stond moet ik bijbetalen. Ergens wel handig, maar daarvoor had ik dus gisteren eigenlijk geld gepind.

Na een uur en drie kwartier kom ik aan in Seosan, een weinigzeggend stadje dat ik alleen heb uitgekozen om de ligging. Maar daarover morgen meer. Hier is weinig te beleven en ondanks dat ik alleen maar stil heb gezeten in de trein en in de auto, ben ik toch al wel weer 6,5 uur verder. Ik check in in het Benikea hotel, waar ik een kamer op de vijfde verdieping krijg. Ondanks dat ik hier in het binnenland ben, kan de receptionist me heel aardig vertellen hoe alles zit. Ik had erger verwacht.

Nadat ik mijn spullen op de kamer heb gelegd, en ik de auto nog een stukje beter heb geparkeerd, want ik stond wel erg ruim, heb ik toch nog zin om even te bewegen. Er ligt een Geocache op vierhonderd meter, daar wandel ik naartoe. Vanaf daar kan ik ook via het bos terug, waar een blotevoetenpad is aangelegd. Netjes met watervoorziening om je voeten achteraf schoon te spoelen, een anti-muggenspray die wordt voorzien, een waarschuwing (zelfs in het Engels) voor teken en een anti-stofsproeier om je schoenen schoon te spuiten. Ik ben onder de indruk. Ik heb niet genoeg zin om de hele ronde te wandelen, ondanks dat het maar 2,5 kilometer is, zit er toch nog weer 100 meter klimmen in en daar heb ik geen zin in vandaag.



Ik loop terug naar het hotel en besluit het restaurant op de bovenste verdieping een kans te geven.
Hier kom ik in een totaal andere wereld terecht; de bediening loopt keurig in pak, ik word netjes welkom geheten in het Engels, mijn stoel wordt voor me aangeschoven, wat een stijve bende, joh! Loop ik daar in mijn T-shirtje en mijn wandelbroek. Maar ze helpen me net zo vriendelijk. Zodra de soep op tafel staat en een van de serveersters dat in de gaten krijgt, zie ik haar in mijn ooghoek rennen naar de pepermolen om daarmee naar mijn tafel te hollen. Het is hier echt heel erg keurig. En het uitzicht mag er ook nog eens zijn! En de prijs is ook heel oké. Met gevulde maag vertrek ik tevreden naar mijn kamer.

Ik heb er even over getwijfeld, maar mijn vriendin Lotte heeft laten weten dat ze krap bij kas zit, of ik maar even geld uit wil komen geven bij haar. Dus ik start de auto en rijd ermee naar de Hypermarkt op 5 minuten rijden. Even water inslaan, wat brood en wat lekkers. Deze auto zou in Nederland niet door de keuring komen, want getinte ruiten rondom. Hier is dat overdag met al die warmte, het was vandaag wederom 31 graden, heel fijn, maar nu het donker is, helemaal geen verbetering. Het is goed opletten, maar ik kom zonder problemen bij Lotte en wonder boven wonder ook weer terug. Ik heb besloten vanaf hier alles cash te betalen, want anders blijf ik met dat geld zitten. En in Nederland (of desnoods hier op het vliegveld) weer omwisselen naar Euro's kost me natuurlijk alleen maar meer.

Inhoudelijk was het geen interessante dag vandaag. Maar voor het verdere verloop van deze reis een belangrijke reisdag. Op naar meer avonturen!

Vrijdag 13 juni
Ik loop binnen bij werkelijk het grootste ontbijtbuffet dat ik deze reis heb gezien. Misschien wel zo groot als alle andere ontbijten bij elkaar. De rondlopende manager heeft een grote glimlach op zijn gezicht en vraagt me naar het bonnetje dat ik bij het inchecken heb gekregen. Ik kreeg er 2, want standaard bezetting in hotelkamers kennelijk, dus ik geef hem er 2. Hij kijkt me vragend aan en ik zeg dat het eerste bonnetje voor mezelf is en dat ik daarna terugkom voor de stemmetjes in mijn hoofd.
'Ha, you make joke!' krijg ik terug en een nog veel grotere glimlach. Hij nodigt me breeduit uit om gebruik te maken van het buffet. Ook zie ik de manager die me gisteravond in het restaurant serveerde in privékleding ontbijten. Die zal wel een late-early hebben, wat ik nog ken uit de tijd dat ik zelf in een hotel werkte. Hij doet net alsof hij me niet herkent, volledig professioneel, uiteraard.

Om 11.00 uur check ik uit. Vandaag laat ik me leiden door de Lonely Planet-gids die ik bij me heb. Om die reden ben ik hier eigenlijk; een dagtrip door Taeanhaean National Park. Het gehele kustgebied hier valt onder dat nationaal park en het zou de moeite moeten zijn. En dus begin ik met een rit van drie kwartier naar Sinduri. Daar liggen de Sinduri Coastal Dunes, een duinengebied. De auto heb ik geparkeerd (enig idee hoeveel flitsers er op de weg hierheen zijn waarvoor ik werd gewaarschuwd? Ik ook niet, ik ben de tel kwijtgeraakt).







Het gebied is prachtig, de zee die kalm in de verte tegen de kust klotst, de duinen die er gewoon uitnodigend uitzien, de stilte... Er zijn verschillende wandelingen mogelijk, zo blijkt uit de kaart in het bezoekerscentrum. Waar werkelijk alles in het Koreaans is, afgezien van wat pakkende kopteksten. Ik wandel het duinengebied in en merk al snel dat zodra de babbelende Koreanen uit het zicht zijn, het hier ook echt doodstil is. Wat een verandering ten opzichte van de drukke steden waar ik tot nu toe was! Voor ik er erg in heb, heb ik de lange wandeling van 4 kilometer achter de rug, deels over het plankenpad. En zo ben ik al een uur verder.





Ik rijd met de auto verder naar Mallipo. Hier begint het heel zachtjes te druppelen. Het dorpje wacht duidelijk op betere tijden, want er is niks te doen. Aan de boulevard zitten wat restaurantjes met de gebruikelijke aquaria voor de deur waar je je eigen eten aan kunt wijzen, waarna het voor je wordt klaargemaakt. Maar er zijn eigenlijk geen klanten. Ik wandel een rondje en kom dan aan een Koreaanse man voorbij die me vrolijk vraagt in gebroken Engels:
'Where you from?'
De combinatie van Nederland en "Hiddingu" maken duidelijk welk land ik bedoel. Guus Hiddink was hier natuurlijk volksheld nummer één toen hij Zuid-Korea in 2002 met het WK voetbal de halve finale in liet voetballen. En dat zijn ze niet vergeten. Hij nodigt me prompt uit om wat te komen drinken. En omdat het harder begint te regenen, ga ik het avontuur aan.

Hij laat me plaatsnemen op een picknickbank in de garage van het gebouw erboven. Hij kookt wat water en haalt twee zakjes tevoorschijn. Optimistisch vraag ik of hij thee heeft, maar het antwoord is "koppi". Wat is dat toch, dat als ze me in het buitenland iets aanbieden het altijd iets is wat ik eigenlijk niet lekker vind? Zo heb ik eens wodka gedronken met Russen in de trein van Irkutsk naar Ulaanbaatar. En nu is het koffie, wat ik eigenlijk niet drink.
Nadat hij naar de magnetron is gelopen, komt hij terug met een zakje. Hij vertaalt in zijn Google Translate dat het zijn hobby is om te bakken. En daarna geeft hij me een croissantje. Om vervolgens te vertalen dat hij dit op de bakkersopleiding heeft gemaakt, het is "salt bread". Er zit iets van kruidenboter in wat het heel erg lekker maakt. Het smaakt goed, de koffie vind ik wat minder, maar drink ik toch op.

Zijn Engels is te gebrekkig om een uitgebreid gesprek aan te gaan, maar hij probeert het wel. Hij vraagt hoe oud ik ben en vertelt dat hij 55 is. Hij is pensionhouder en heeft 17 kamers. Ik vraag of het laagseizoen is, want het is doodstil in het dorpje. De vertaalapp laat zien dat het hoogseizoen pas half juli begint en tot en met augustus duurt. Tot die tijd gebeurt hier weinig. Hij vraagt of het niet ongemakkelijk is om alleen te reizen, maar dat wuif ik weg: niemand om rekening mee te houden, lekker mijn eigen plan trekken, ik zie er de voordelen wel van. Hij begint te lachen wanneer ik hem voorhoud dat als ik naar een museum wil, er niemand is die zegt dat diegene daar nou net niet naartoe wil. Hij merkt op dat het steeds populairder wordt om te wandelen, hij ziet het steeds meer mensen doen. En dit is er ook wel een ontzettend mooie omgeving voor, reageer ik, wat hij dan weer met trots ontvangt.

Hij vraagt waar ik in Korea ben geweest en waar ik nog naartoe ga. Hij vertelt dat hij uit Pyeongcheang komt, wat ik dan weer herken als de plek waar ze een paar jaar geleden de Olympische Winterspelen hebben gehouden. Daarna loopt het gesprek een beetje spaak en wenst hij me een fijn verblijf in Korea toe. We nemen afscheid en ik stap de regen weer in.






Liefde is… samen onder de paraplu in de regen op het strand zitten.

Aan de andere kant van de grote parkeerplaats waar ik de auto heb neergezet zie ik nog een uitkijktoren. Die blijkt gratis én voorzien van een lift. En geeft een aardig uitzicht over het dorpje.





Vervolgens stap ik in de auto en ga ik naar de volgende tip: Cheongpodae beach, waar het nog zachtjes druppelt, daarna naar Sambong beach waar het regent en Kkotji beach waar het eerst alleen nog druppelt, maar zodra ik de auto instap echt begint te regenen. Net voordat ik in de auto stap, loop ik nog via het openbaar toilet. Waar in Sinduri nog een strijkorkest werd afgespeeld via de speakers van het toiletgebouwtje, hebben ze hier een andere muzieksmaak: Hier draaien ze 2Unlimited met No limit. Lachend stap ik weer naar buiten. Als het maar geluid maakt, zijn de Koreanen gelukkig.

De stranden zijn mooi, het is jammer dat de regen roet in het eten gooit. Ik weet wel dat als ik nog eens terug zou komen, ik hier aan de kust wil overnachten en meer tijd uit wil trekken om het ook met mooi weer te mogen zien. Het blijft nu bij een ietwat verregende dagtrip. Maar terwijl ik naar mijn eindbestemming net onder het Nationaal park rijd, bedenk ik dat dit ook wel weer zijn charme heeft. Via een brug die door de regen geen enkel uitzicht geeft kom ik uit bij de kilometerslange tunnel naar het vasteland. Daarin hebben de Koreanen weer iets gaafs bedacht: er hangen onderweg twee enorme LED-installaties aan het plafond die zo zijn ingesteld dat het net lijkt alsof er vogels de zonsondergang tegemoet vliegen. Het maakt de rit door de tunnel net wat interessanter, want de maximumsnelheid is hier 70 en er hangt trajectcontrole, dus je wilt toch al niet te snel door de tunnel scheuren.



Net aan de andere kant van de tunnel ligt mijn eindbestemming van vandaag: Daecheon beach. Waar de enclaves rondom de eerder bezochte stranden nog heel klein waren (maar toch allemaal met minimaal 2 convenience stores), is dit een stuk groter. De parkeerplaats van het hotel is zelfs al vol, maar het is dan ook al 17.30 uur voordat ik aankom. En op vrijdagavond. En in deze plaats lijkt het me elk weekend druk, terwijl de dorpjes op het schiereiland hooguit in de zomer druk zullen zijn. Als ze dat al worden.

De knul in het hotel spreekt zowaar een beetje Engels en kan me uitleggen hoe en wat. Ik vraag hem naar het weer, of het morgen een beetje beter wordt. Het antwoord is niet bemoedigend: hij verwacht komende week alleen maar regen. En zegt dan:
'On Jeju hurricane.'
Jeju island is een eiland onder Zuid-Korea, heel populair bij de bevolking en er vliegen dagelijks tientallen, zo niet honderden vluchten naartoe vanaf het vaste land. Voor mijn trip was het te lastig in te plannen, dus heb ik het gelaten. Maar de Koreanen zweren erbij dat het de mooiste plek van heel Zuid-Korea is. Alhoewel je er nu dus niet moet wezen, met die storm. Gelukkig blijft het hier bij regen.

De kamer is prima. Al snel stap ik naar buiten om wat rond te kijken en te gaan eten, want het is inmiddels half zeven. Net voor ik naar buiten loop, wijst een van de medewerkers me nog op de bak met paraplu's.
'For free,' zegt hij erbij.
Ik vraag hem waarom het hotel geen vierde verdieping heeft; de lift gaat naar de 2e, 3e, 5e en hoger gelegen verdiepingen.
'4 number dead,' zegt hij, terwijl hij het handgebaar van de dood maakt naast zijn keel. Ah, het ongeluksgetal. Ik vertel hem dat dat bij ons 13 is.
'In Korea no hotel floor number 4,' voegt hij eraan toe. Zodra ik zeg dat 4 mijn geluksgetal is, zegt hij:
'Sorry for you.'
Grappenmaker.



Ik wandel de hele boulevard langs door de regen, met de geleende paraplu boven mijn hoofd. Langs de vele restaurantjes die volzitten met Koreaanse families die aan het barbecueën zijn. En bij elk restaurant staat er iemand om passanten naar binnen te lokken. Maar denk je dat ze mij durven aan te spreken? Die Westerling? Hij zal vast geen Koreaans spreken. En het grootste probleem; hij is alleen. En zo loop ik langs vele restaurantjes, de ene zo goed als vol, de ander helemaal leeg. Maar niemand spreekt me aan. Ergens wel vermakelijk. Als ik dan aan de andere kant van de boulevard ben en me omdraai om terug richting het hotel te lopen, is er toch een knul die het aandurft. Hij vraagt in drie woorden Engels of ik bij hun wil komen eten. Ik wijs op de kaart naar het barbecue-gedeelte waarvan ik weet dat de 2 die er staat voor het minimumaantal personen staat. Ik steek een vinger op en zeg dat ik solo ben.
'One no,' zegt hij terstond. En daarna iets anders. Ik pak de app erbij en vraag hem dat nog eens te zeggen.
'Kalguksu.'
Dat blijkt een Koreaanse noedelsoep te zijn. De noedels zijn handgemaakt en met een mes gesneden, zo vertelt het internet me. En dat lijkt me wel prima.
Niet lang daarna staat er een enorme pan met soep voor me; inderdaad met noedels en groenten, maar ik ontdek ook een garnaal en wat mosselen. De hele pan krijg ik niet op, maar ik kom een heel eind. En voor 7000 Won, omgerekend 4,50 euro is het een goede maagvuller. Daarna wandel ik in de aanhoudende regen terug naar het hotel, waar ik voor het gemak dan maar een prima pizza bestel, die ik opeet op het balkon van mijn kamer. Onderweg terug durfde weer niemand het aan me nog aan te spreken.

Vandaag was echt bedoeld om het Nationaal park te bekijken, de stranden te bezoeken en in de natuur te zijn. Ik vroeg me vooraf af of het wel een dagvullend programma zou zijn of dat het veel te ver rijden zou worden om alles een beetje te kunnen bekijken. Maar het bleek heel goed te zijn om de dag mee door te komen. Wat een mooie omgeving! En wat jammer van de regen. Maar ja, je kunt niet altijd zes gooien. En dat op vrijdag de dertiende...

Zaterdag 14 juni
Omdat het ontbijt tot 12.00 uur is en er uitgecheckt moet worden tot 11.00 uur, zet ik de wekker een keer niet. Ik slaap, voor de verandering, in één ruk door tot 08.20 uur en blijf nog even rustig liggen.

Het ontbijt is in de brasserie beneden en bestaat uit een omelet met salade en patat. En gaat er nog goed in ook. Buiten schijnt de zon gelukkig, het is ook meteen weer 27 graden.



Om 11.00 uur check ik uit en loop ik nog heel even naar Mud Square. Jaarlijks vindt er in dit dorpje het modderfestival plaats, waardoor bijna alles daarnaar vernoemd is. Er liggen zowaar mensen op het strand en het doet meteen stukken leuker aan dan gisteravond.

Maar ik heb een flinke rit voor de boeg en dus vertrek ik al snel. Ik heb de GPS gevraagd me naar Danyang te laten rijden via tolvrije wegen. Niet omdat ik er vandaag te gierig voor ben, maar in de hoop dan wat meer van het land te zien dan enkel en alleen maar snelwegen met hoge vangrails. Dat blijkt helaas ijdele hoop...



Ik doe er ruim 4 uur over met een tussenstopje onderweg, waarbij ik over alleen maar 70-wegen wordt gestuurd. Maar ik begin dat rijden hier door te krijgen: er zijn, ondanks de snelheidsborden overal, helemaal geen maximumsnelheden hier. Alleen daar waar een flitser staat en die worden voor het gemak een kilometer van tevoren al met borden aangekondigd. En mocht ik het bord gemist hebben, dan vertelt de GPS in de auto me ook nog twee keer dat er een flitser aan zit te komen en hoeveel de lokale snelheid ook alweer bedraagt. Gevoelsmatig gaat de rit daardoor sneller. Want het zijn wegen waar je bij ons en in ieder gemiddeld land minstens 100 tot 120 zou mogen rijden. Dat doet iedereen dan ook, tot er weer een flitser staat en ze allemaal in de remmen vliegen. Die flitsers staan trouwens over het algemeen op gevaarlijke punten, zoals kruispunten waar ze toch al willen dat je je snelheid er even uithaalt, in schoolzones waar je maar 30 mag of onderaan de afdaling waar iedereen onderhand al 120 rijdt en er toch nog weer een invoegvak is gemaakt voor die weg van rechts en waar het voor iedereen beter is dat er even op de snelheid gelet wordt.

Een andere bijzonderheid zijn de verkeerslichten met bijbehorende regels. Rechtsaf mag altijd, ook bij rood, tenzij het aangegeven zou worden. Linksaf mag niet bij groen. U zegt? Linksaf mag niet bij groen. Linksaf mag alleen als er een groene pijl brandt. Meestal is de rest dan rood en krijgt linksaf een groene pijl, zodat er geen kruisend verkeer is. Dat is wel even omschakelen, want hoe gewend zijn we het om bij groen linksaf te kunnen slaan? Maar na twee keer snap je het wel. Een rood knipperend verkeerslicht betekent stoppen aan alle kanten en pas als het veilig kan weer verder rijden. Moet je ook maar net weten.

Het is al half vier wanneer ik aankom in Danyang, mijn eindbestemming van vandaag. Ik heb geboekt in Tourist hotel Edelweiss aan de rand van het stadje. Van buiten ziet het er oké uit, de receptie is allemaal marmer, maar zodra je de lift ingaat stap je het verleden binnen. Wat een oude zooi. Dit is het eerste hotel waar geen Japans toilet is, zo een met ingebouwde sproeifunctie. Hardop lachend spreek ik mezelf weer toe wanneer ik het schuifraam sluit, waarbij het piepen klinkt alsof ik een kalkoen op mijn kamer heb;
'Het mocht zeker weer niks kosten, he?'
Dit hotel schreeuwt om onderhoud. Gelukkig is het maar voor een nacht.



Eigenlijk ben ik al wel klaar met het rijden, maar ik besluit toch nog even naar de hoofdattractie van het stadje te rijden; Dodamsambong Peaks. Midden in de meanderende rivier staan hier drie rotsen. Het verhaal gaat dat dit een man (in het midden), zijn minnares (links) en zijn boos wegkijkende vrouw (rechts) zouden zijn.



Het is een lieflijk tafereel, mooi met de groene bergen op de achtergrond, midden in het blauwe water, aan de overkant bloemetjes op de kant... Jammer van de speedboten die hier toeristen angst aanjagen door ze mee te nemen op ritjes rondom de rotsen. En de restaurants op de achtergrond die bussen met binnenlandse toeristen aantrekken maken het er ook niet veel aantrekkelijker op.



Gelukkig is er nog een natuurwondertje te zien door van de zaterdagse drukte weg te wandelen, de trap op. Na flink klimmen is er een uitzichtpunt dat al ver van de drukte is, maar doorklimmen brengt me bij een voormalige grot, waarvan alleen de ingang nog staat. De rest is allang ingestort en verdwenen. Mooi uitzicht op de rivier hier.









Vervolgens stap ik in de auto en rijd ik expres via het stadje richting het hotel. Het stadje zelf heeft eerlijk gezegd weinig uitstraling of iets dat me trekt om het te bezoeken. Net erbuiten ligt wel iets waar ik nog even wil kijken: het station. Even de nerd uithangen. Zodra ik heb geparkeerd rijdt net de mugunghwa, de stoptrein, weg. En volgens het scherm komt er de komende anderhalf uur ook geen stoppende trein meer langs. Toch even neuzen. Het station is uitgestorven. De gebruikelijke toegangsdeuren staan langs de perrons, maar ook een bord dat verwijst naar het lagere perron buiten de overkapping honderd meter verderop. Daar staat een diesellocje aan de ene kant voor een rood sein te wachten, aan de andere kant een bovenleidingsinspectieloc. Aan het groene sein verderop zie ik dat er wel iets langskomt en dat blijkt al snel een ITX-trein te zijn die op hoge snelheid voorbijraast. Dan vertrekt ook de dieselloc en gebeurt er hier helemaal niks meer. Terug naar het hotel dan maar.

Op mijn kamer staat een bordje en ook in de gasteninformatie wordt genoemd dat er een restaurant is, waar de laatste bestelling om 19.30 uur wordt aangenomen. Het is 18.30 en ik vraag bij de receptie waar het restaurant is. Maar de vrouw erachter meldt, met behulp van Google Translate, dat er geen diner wordt voorzien. Dat is raar. Maar een discussie heeft geen zin en dus wandel ik het stadje in. Ik kom langs een restaurant waar op de muur het motto "Let's put some pork on your fork!" staat. Ik wandel naar binnen en tref een jonge serveerster die ook nog wel wat in het Engels uit wil leggen. De meeste dingen op de kaart zijn zoals gebruikelijk voor 2 of meer personen, dus kies ik iets met een afbeelding waar dat niet bij staat.
'This, not spicy, little spicy or very spicy?' vraagt ze erbij. Nou, doe maar niet spicy.
Kort erna brengt ze soep en daarna een bakplaat met een partij varkensvlees waar je u tegen zegt. Het not spicy blijkt mij toch ietsje aan de te pittige kant, maar ik eet het meeste op. En dat voor omgerekend 28,50. Niet op te krijgen!



De zon verdwijnt achter de heuvels, de temperatuur zakt een graadje naar 29 graden. Het was warm vandaag, flink warm. Ik wil nog wel even langs de rivier wandelen, want het ziet er heel uitnodigend uit. En het blijkt populair onder de lokale bevolking. Zodra ik in de buurt van het hotel kom, zie ik in de verte dat de verlichting aanspringt van de 'skywalk'; een promenade boven de rivier. Ik besluit mijn tas terug naar het hotel te brengen en dan nog even te gaan wandelen.
Maar ik neem vanuit de kamer wel het bordje en de gasteninformatie uit de kamer mee. Die laat ik bij de receptie zien. Daar vinden ze het lastig om me vriendelijk te woord te staan en het hotel niet tegelijkertijd af te vallen. Dus is het antwoord via Google Translate:
'Het boek kan niet worden aangepast, laatste bestelling is om 15.00 uur.'
Geklets, dus. Jammer. Ik laat het bordje en het boek bij de receptie achter en wandel het hotel uit.

De skywalk blijkt nog 1,2 kilometer door te lopen, onder de brug voor het verkeer en de spoorbrug door. Recht tegen de rotswand gebouwd, een meter of 10 boven het water. En verlicht. En deels overkapt. Het wordt rap donker en de rotsen worden ook nog eens mooi verlicht. Het nadeel is dat je na die kilometer lopen eigenlijk alleen maar dezelfde weg terug kunt lopen. Maar ook dat is geen straf. Heb ik toch mijn beweging vandaag weer gehad.

Zondag 15 juni
De ontbijtzaal is op een Koreaans ouder stel na verlaten. Geen wonder; ontbijt is niet inbegrepen, dus er moet apart voor betaald worden. En de rest van de gasten is natuurlijk allang weggevlucht uit de vervallen bende die dit hotel moet voorstellen. Ik eet er redelijk, maar maak daarna ook dat ik snel vertrek.



Ik rijd naar Sokcho, aan de oostkust van Zuid-Korea. Met reden, maar daar kom ik nog op terug. Aangezien ook dat 3 uur rijden is, heb ik een tussenstop ingepland na ongeveer 2 uur rijden. In het dorpje Pyeongchang vonden in 2018 de Olympische Winterspelen plaats. Een aantal onderdelen werden daar uitgevoerd, waaronder het skischansspringen en het bobslee rijden. De zaken die meer binnen konden worden gedaan, gebeurden in Gangneug, een half uur verderop. Dat is tenminste wat de knul van het Olympic Games Museum me uitlegt in redelijk goed Engels wanneer hij me teleur moet stellen dat de folder die ze hebben alleen maar in het Koreaans is.
'Er komen hier zeker weinig buitenlandse toeristen?' vraag ik hem.
'Oh no, a lot of foreigners.'
Ze zijn er alleen vandaag niet.



Het museum is ietwat patriottisch opgesteld, met veel verwijzingen naar hoe geweldige de spelen waren. Wat ik natuurlijk wel kan begrijpen; het is nogal een organisatie en ik kan me geen ongeregeldheden herinneren. Met heroïsche muziek die beelden van de openingsceremonie begeleid worden er catchy video's getoond. Er hangen pakken van de Zuid-Koreaanse atleten, er zijn handafdrukken van medaillewinnaars te vinden en er is zelfs een hoek waar met behulp van virtual reality een skisprong gemaakt kan worden. Geen idee waarom, maar de Koreaanse familie die er ook rondloopt heeft mama uitverkoren om met de bril op te laten springen. Dat levert wat onverwachte reacties op, waardoor niet alleen de familie blauw ligt van het lachen, maar ik ook erg mijn moeite moet doen om niet te hard te lachen. Als mama even later lachend voorbijloopt en me aankijkt, vraagt ze in het Koreaans of ik het ook heb gezien. Als ik knik, begint ze weer hardop te lachen. Dat doet ze waarschijnlijk nooit weer.
Ik kom langs de souvenirwinkel. Ik besluit mezelf op een muts en een sjaal te trakteren. Neem ik ook een keer een souvenir mee. Ik vraag naar de prijs aan de dame van het bijbehorende koffiehoekje. Ze brengt me naar een bord dat er gewoon bij staat. De prijzen zijn heel schappelijk; voor 12 euro een muts en een sjaal met "Pyeongchang 2018" erop. Daar hebben ze er destijds natuurlijk een miljoen van laten maken en de oude voorraad verkopen ze hier nog. Altijd wel een sukkel die wat mee wil nemen.
Ik betaal netjes bij de dame en vertel dan in het Nederlands, met de nodige gebaren, dat het buiten bloedheet is, maar dat ik met een muts en een sjaal het museum uitkom. Ze zullen buiten wel denken: die is gek!
De vrouw schiet in de lach, ze volgt me probleemloos en gebaart mee: die is gek!
Loop ik daar, met mijn tasje met een muts en een sjaal, terwijl het buiten 32 graden is...



'Hadden jullie voor de spelen ook al een hogesnelheidslijn naar Gangneung? Of reed er alleen een stoptrein?' vraag ik aan de knul bij de toegang.
'We hadden helemaal niks,' helpt hij me uit de droom.
Nu ligt er een oost-westverbinding met Seoul. Wat dat betreft is de regio er dus wel beter van geworden. Het museum is klein, maar fijn. Een leuke tussenstop!

Dan rijd ik nog een uur door naar mijn eindbestemming, Sokcho. Hier verblijf ik drie nachten voordat ik terugrijd naar Seoul. Het hotel is gelukkig modern. De temperatuur is flink gedaald; in Danyang was het vanochtend nog stralend weer bij 29 graden, onderweg heb ik het 32 graden gezien in Pyeongcheang, maar hoe meer ik bij de kust kwam vanuit de bergen, hoe bewolkter en kouder het werd. Met 21 graden is het bijna koud te noemen.

Eerst nog wat was doen, want het was behoorlijk warm de afgelopen dagen, dus het kan maar iets frisser in de koffer gestopt worden allemaal.



Uiteindelijk neem ik de bus de stad in. Inchecken met mijn T-Money Card waar nog genoeg op stond. Ik laat me droppen ter hoogte van de McDonald's; ik heb vandaag even geen zin in uitzoekerij. Ter hoogte van de Mac is ook een groot sportpark. Vanmiddag bij het binnenrijden had ik even last van het evenement dat daar gehouden wordt, doordat er een aantal straten zijn afgezet. Met iets omrijden was dat snel opgelost. Nu kan ik het evenement van iets dichterbij bekijken; heel Sokcho is hiervoor uitgelopen, want het veld voor het festivalpodium staat vol. Toevallig staat er net een Koreaanse zangeres die begint aan 'La vie en rose' en terwijl ik mijn hamburger even later opeet verder gaat met 'Je ne regrette rien' in het Franse kwartiertje van het festival. Daarna neem ik nog een kijkje op het veld en vind ik op internet uit dat dit het jaarlijkse Sokcho Cultuurfestival is, waar de regio nog eens omarmd wordt. Duidelijk populair met zoveel volk op de been. En omdat het geluid nogal hard staat en Sokcho is gebouwd rondom de binnenhaven kan de hele stad gratis meegenieten. Niet vervelend, trouwens. Het geeft het net wat meer sfeer op deze wat mistroostige dag.



Via de supermarkt wandel ik terug naar het hotel. Bij de eerste hebben ze geen brood voor morgen onderweg en loop ik met alleen een losse paprika de winkel uit. Bij de tweede grote supermarkt hebben ze wel broodjes. Van "Quick bread Repubic of Korea expert", aldus het bord. Klein spelfoutje, maar daar wordt het wel een stuk spannender van.



Via een boulevard aan het water wandel ik terug naar het hotel. Het concert is goed te horen, het publiek ook. Net voor het hotel loop ik langs een "dessertwinkel" die open is tot 20.00 uur. En het is 19.45 uur, dus het meisje achter de balie schrikt op zodra ik binnenkom. Ik trakteer mezelf op een stuk taart. Die kost 6500 Won, maar als ik de duizendjes stuk voor stuk aan haar overhandig, stopt ze me bij de zesde. Kennelijk vindt ze me heel lief. Of, en dat denk ik eerder, ze heeft geen zin meer in wisselgeld. Of valt het onder 'Too Good To Go'. In ieder geval, voor 6000 Won, omgerekend 3,70 mag ik het enorme stuk chocoladetaart meenemen. Ik neem het in ontvangst en zeg dan in het Nederlands:
'Snel de deur op slot, het is bijna 8 uur, lekker naar huis.'
Ze verstaat me niet, maar ze begrijpt me wel. Ze bedankt me voor mijn bezoek en ik neem afscheid.

Op het dakterras op de 20e verdieping van het hotel eet ik het stuk taart met smaak én uitzicht over de stad én het geluid van het festivalconcert op. Het was toch weer een mooie dag!

Maandag 16 juni
Waar het ontbijt in Seosan me afgelopen week in positieve zin opviel, daar doet dit hotel nog een schepje bovenop; heel niks mis mee!

Vandaag is een dag die nogal weersafhankelijk is. Ik wil namelijk het nabijgelegen Nationaal Park Seoraksan bezoeken, waarvoor Sokcho een uitstekende uitvalsbasis is. Kwartiertje rijden en je staat in het Nationaal park. Maar vanaf het balkon van mijn hotelkamer is goed te zien dat het weer net zo grijs en grauw is als gisteren. De buienradar houdt het erop dat het redelijk droog moet blijven de komende uren en dus gok ik het erop en rijd ik bepakt en bezakt voor een wandeling de bergen in.

Net voorbij de uitwijkparkeerplaats (voor het geval de hoofdparkeerplaats vol is) ligt het bezoekerscentrum. Ik wandel er even naar binnen en weer net zo snel naar buiten: dit is niet het soort bezoekerscentrum dat ik had verwacht. Een paar borden in het Koreaans en dat is het wel. Snel door naar de hoofdparkeerplaats. 6000 Won dokken om te mogen parkeren en een plekje zoeken.







Aan de voorkant van het park staat al een mooie poort. Iets verderop moet je eigenlijk een keuze maken uit de wandelingen die beschikbaar zijn. In feite kun je net zo ver lopen als je wilt, er zijn ook meerdaagse tochten, maar het komt neer op de makkelijke tocht, de moeilijke tocht en de kabelbaan. Die laatste is door de laaghangende bewolking vandaag gesloten. En waarom zou je voor makkelijk gaan als je ook voor moeilijk kunt kiezen? Ik begin met de Sinheungsa tempel, een Boeddhistische tempel zoals ik er al meer heb mogen zien in dit land. Dan besluit ik om aan de moeilijke tocht te beginnen. Die bestaat uit twee delen; het begint met 40 minuten redelijk klimmen naar Heundeulbawi Rock en daarna nog 1 uur steil klimmen naar het eindpunt Ulsanbawi Rock. Ik ben voornemens het eerste stuk te lopen, dan terug te keren en nog de gemakkelijke tocht naar een waterval af te leggen. Het moet wel leuk blijven.





Het pad gaat gestaag omhoog, met stukken waar je over grote keien loopt en stukken met een trap. En na een half uur sta ik bij Heundeulbawi Rock, een steen die maar niet om wil vallen. Ook niet als je er tegenaan duwt. En hoewel het vandaag redelijk vochtig is en ik het warm heb, besluit ik om door te zetten. Ook dat laatste stuk gaat me lukken! Maar ik heb al snel in de gaten dat het pad nog steiler omhooggaat. En het eigenlijk alleen nog maar treden zijn. Stukken met stenen, dan weer eens een stuk met een trap. En dan moet het steilste gedeelte nog komen. Had ik al eens geschreven dat klimmen mijn sterkste kant niet is? En dat ik desondanks altijd maar weer die neiging heb omhoog te gaan? Hier gaan we weer. Op een bepaald punt kom ik boven het wolkendek uit, schijnt de zon zelfs een beetje én wordt het toch ineens een klap warmer.



Terwijl ik nogal uit sta te rusten op de trap, komt er een Westers ogende knul de trap op. Zijn gezicht is rood aangelopen, het witte shirt dat hij aan heeft is doorweekt. Ben ik blij dat ik een zwart shirt heb aangetrokken... Het blijkt een Duitser (wat een verrassing...!) die Johann heet en uit Flensburg komt. Hij is eigenlijk onvoorbereid aan de tocht begonnen en heeft alleen een klein flesje water bij zich. Daar heeft hij zich een beetje in vergist, geeft hij toe. Hij vertelt dat hij hier is voor een uitwisselingsprogramma, dat hij 4 maanden in Seoul heeft gestudeerd en daar nu klaar mee is en begonnen is met reizen. Hij heeft al meerdere wandelingen gemaakt in het land en had zich op basis daarvan niet zo druk gemaakt om hoe het hier zou kunnen zijn. De hoogste berg op het eiland Jeju heeft hij beklommen, hoe moeilijk kon het hier dan zijn? Nou, het valt hem net als mij eerlijk gezegd een beetje tegen. Maar, we slepen elkaar er het laatste stuk doorheen door wat te kletsen terwijl we klimmen.









En zo komen we boven, bij Ulsanbawi Rock op 875 meter. En wat was het de klim waard! Hier en daar gooit het wolkendek wat roet in het eten, dus het uitzicht wordt wat beperkt, maar het draagt wel bij aan het fabelachtige uitzicht. Er zijn drie uitzichtpunten, waarvan we er 2 bezoeken. We nemen wat foto's en kletsen wat verder terwijl we van het uitzicht genieten en stiekem bij staan te komen van de enorme klim.



Dan stijgen er een aantal wolken boven de bergkam uit. Hoewel een mooi zicht, ook vaak een teken dat het weer om gaat slaan. En dus beginnen we aan de afdaling. Johann vertelt dat het feit dat hij hier is, nogal een uitdaging voor hem was. Volledig buiten zijn comfort zone, want hij is helemaal geen reisfanaat. Duitsland is eigenlijk groot zat, het liefst zit hij thuis. Maar dat is precies waarom hij aan het uitwisselingsprogramma heeft meegedaan; dan moet hij wel. Hij was vooraf angstig, want wat als het niks voor hem zou zijn? Ver weg van huis en haard. Maar hij is heel blij dat hij het heeft gedaan.
'Ik heb vrienden gemaakt, ik kom mensen tegen... Wie had gedacht dat ik vandaag met een Nederlander de berg op zou klimmen en weer af zou dalen? Dat is toch mooi?'
Hij reist nog een week door Zuid-Korea en reist dan door naar Japan. Daar kan ik hem nog wat tips over geven. Na een stopje bij een uitzichtpunt waar ik eerder door de wolkengrens heen kwam, om heel even onze bibberende benen te laten rusten, begint het te druppelen. En we moeten nog wel een stukje dalen...

Ter hoogte van Heundeulbawi begint het harder te druppelen, zodra we bij het toilethuisje zijn, barst de regen los. Maar we lopen door. Zo doorweekt van het zweet als we waren, zo doorweekt van de regen zijn we nu.
'Mijn kamergenoot, een Koreaan, vertelde dat je het zweet van Koreanen niet ruikt. Vet gemeen,' vertelt Johann.
Ah, dat verklaart waarom er vorige week in Daegu een man die naast me zat in de metro na de nogal warme wandeling op de Apsanberg na twee haltes terstond ergens anders ging zitten... Wij ruiken namelijk wel...

We praten volop door, terwijl we volledig doorweekt raken. Tegen de tijd dat we bij de ingang van het park zijn, ben ik tot mijn onderbroek nat. Ik stel voor Johann naar zijn verblijfplaats te brengen, wat hij graag aanneemt. Net iets makkelijker dan de bus, die overigens ook hier gewoon elk half uur rijdt. We nemen afscheid; het was weer eens een bijzondere ontmoeting. In the middle of nowhere, spontaan en uiterst positief. Ik wens hem alle succes toe met zijn verdere reis; ik herken dingen van 11 jaar geleden, toen ik begon met reizen. Laat hij nou 27 zijn, dezelfde leeftijd als waarop het bij mij begon. Dezelfde vragen, dezelfde angsten. Alsof ik die terugblik nodig had.

Omdat ik naar de andere kant van Sokcho moet, kom ik langs de Mac. Ik heb echt geen zin om nog te gaan zeulen met restaurants. En dus parkeer ik er en eet ik vandaag ook weer makkelijk. Iets wat Johann bevestigde; de eetcultuur is hier zo groot en breed dat mensen eigenlijk niet of nauwelijks voor zichzelf koken. Ze halen ergens wat of ze gaan uit eten. Met zoveel mogelijkheden is dat ook wel erg gemakkelijk.

Daarna rijd ik terug naar het hotel, waar ik snel die natte kleren uittrek en uitgebreid en warm douche. Daar was ik ook echt wel aan toe. Ik trakteer mezelf daarna nog een keer op een lekker stuk taart bij het dessertwinkeltje een paar honderd meter verderop. Dat mag best na zo'n wandeling. Die eet ik op bovenop het dak, met uitzicht over de stad. Het is gestopt met regenen, sterker nog: de zon schijnt volop. En het is ineens best warm. Hopelijk een voorteken voor morgen.

Maar daarna zit de dag er echt op. Vermoeid lig ik op bed, met pijn aan knieën en kuiten. Maar vol herinneringen aan de geweldig mooie wandeling!

Dinsdag 17 juni
Dit was een dag waar ik stiekem een beetje naar heb uitgekeken. Want een van de dingen die hoog op je lijstje met to-do zou moeten staan in Zuid-Korea is het bezoeken van de grens met Noord-Korea. Oorspronkelijk had ik dat ingepland als dagtrip vanuit Seoul, maar hoe meer ik me in las, hoe meer ik in de gaten kreeg dat die dagtrips wel heel erg toeristisch zijn. En 's morgens knettervroeg vertrekken. Er is ook een alternatief: dat is wat ik vandaag ga doen!

Zo rijd ik vandaag een uur naar het noorden vanuit Sokcho. Met mijn eigen auto, in mijn eigen tempo. Goseong is ook meteen de meest noordelijke bestemming in Zuid-Korea die je kunt bereiken. Op tien kilometer afstand van de DMZ, de Demilitarised Zone, kom ik langs het registratiecentrum. Ik heb me ingelezen, weet dat ik daar eerst langs moet om überhaupt ergens te kunnen komen. Het registratiecentrum blijkt vooral een marketingtechnisch sterk staaltje; er zijn allerlei souvenirwinkeltjes en vreetstalletjes te vinden en ergens in een donker hoekje is dan de registratiebalie. De dame achter de balie spreekt drie woorden Engels, geeft me twee formulieren met enkel Koreaanse tekst en stopt er gelukkig ook een geplastificeerd formuliertje bij met hier en daar een Engelse vertaling van wat er nu eigenlijk gevraagd wordt.
'Fill in, return.'
Ernaast staan allemaal statafels waar een handvol Koreanen hun gegevens invullen. Het ene formulier kan ik met de vertaling erbij wel redelijk invullen, het andere is echt alleen maar in het Koreaans. Geen vertaling erbij.

Ik breng het geheel terug en vertel dat ik met het grote formulier niks kan. Ze omcirkelt op het ingevulde formulier een vak en op het andere een vak met dezelfde inhoud. Op de ene had ik daar mijn geboortedatum achter ingevuld, dus dat doe ik nu ook op het andere. Vervolgens vinkt ze zelf alles af wat er in het Koreaans staat. Geen idee waar ik nu kennelijk mee akkoord ga, maar het zal wel. Ik moet 9000 Won betalen, bijna 6 euro, om toegang te krijgen tot het gebied "Tongil Security Park". Daarna krijg ik de ingevulde formulieren mee en een toegangskaartje.
'You can go,' wuift ze me weg.
Eh, oké?

Een paar kilometer verderop staat er een wegversperring op de weg. Ik slalom eromheen, rijd op de militair die midden op de weg staat af. Ik laat de formulieren zien, evenals het toegangskaartje. Hij laat me door.
Twintig meter verderop is het checkpoint. Gewapende militairen rondom, stoppen bij de streep en voor de slagboom. Hier geen gekke dingen doen. Ik laat de formulieren nog eens zien, die worden aangenomen.
'One person?'
'Yes.'
'Open rear windows.'
Ze kijken naar binnen en zien verder niemand.
'Where from?'
'Nederland.'
'This number active Korean phone number?' zegt hij, wijzend op het door mij ingevulde nummer.
'Yes.'
Maar dat gelooft hij duidelijk niet; hij vraagt zijn maatje om dat nummer te bellen. Ik pak mijn telefoon erbij en laat zien dat ik door hem gebeld word. Kennelijk zijn ze verbaasd dat ik een Koreaans nummer heb.
'Now I can call you!' zeg ik er lachend bij. 'But I will not,' voeg ik er voor de zekerheid maar aan toe. Ik krijg een glimlach terug.
Ik krijg twee kartonnen overhandigd, samen met een deel van het roze registratieformulier.
'When you come back, you give these 3 back. You have 3 hours.'
Ik bevestig wat hij heeft gezegd, waarna hij vriendelijk afrondt met:
'Have a nice tour.'
En zo rijd ik het gebied naast de DMZ binnen.



Het is wat onwerkelijk. Links zijn de groene bergen, rechts is het strand. Ik rijd op een doodnormale doorgaande weg en toch is hier van alles aan de hand. Zo is dat hekwerk met prikkeldraad op het strand niet helemaal normaal. Dat er verder niemand op deze driebaansweg rijdt is ook wat dystopisch. Ik kom bij een kruispunt. Recht voor me een wegversperring, links het treinstation. Hoe graag ik er ook zou willen kijken; er staat een wegversperring in de weg. En dus moet ik wel rechtsaf. Een T-splitsing; rechtsaf is "Out of bounds for tourists", dus dan maar linksaf. Niemand op de weg. Na een kilometer rijden is er de afslag naar het DMZ-museum. Daar parkeer ik en kom ik weer wat andere mensen tegen, allemaal Koreanen. Tijd om even te lezen wat er op die kartonnen die ik heb meegekregen staat. Die ene heeft een registratienummer, op de andere staat in het Engels uitgelegd wat ik vooral niet mag doen in dit gebied. Ik vermoed dat dat dezelfde regels zijn waar ik zogenaamd mee akkoord ben gegaan doordat de dame in het registratiecentrum ze voor me heeft afgevinkt. Ik mag nergens langs de weg stoppen, is een van de belangrijkste regels. Goed om te weten, ja... Op mijn roze formulier staat nu in het Koreaans geschreven dat ik uit Nederland kom. En 12.30 uur, de tijd dat ik bij het checkpoint binnenkwam.





Het museum is interessant. Er wordt uit de doeken gedaan hoe de Noord-Koreanen het zuiden binnen kwamen vallen. Stap voor stap. Tenminste, dat denk ik, want er is mondjesmaat in het Engels vertaald. Maar de hekwerken en het prikkeldraad geven wel een bepaalde sfeer. Iets verderop staat er een Trabant, er is een hoek ingericht ter vergelijking met Oost en West-Berlijn ten tijde van de Berlijnse muur. En dan een hele ruimte die over de flora en fauna gaat. De Demilitarised Zone bestaat uit de grens die men destijds bij de wapenstilstand heeft getrokken. Vaak wordt er over de 38e breedtegraad gesproken, omdat die deze DMZ kruist. De grens is 248 kilometer lang en er is aan beide zijden aan buffer ingesteld; 2 kilometer aan de Noord-Koreaanse zijde en 2 kilometer aan de Zuid-Koreaanse zijde van die lijn. Daarbinnen mag niemand komen, mag niets zijn. En daar kan de natuur dus al 70 jaar zijn gang gaan. Het museum gaat verder met een verzoeningsruimte, waar bezoekers op een blaadje hun wens over de gang van zaken uit kan spreken en dan symbolisch aan een van de bomen met duizenden blaadjes op kan hangen.



Buiten staat er een vrolijk gekleurd object dat bestaat uit de letters 'DMZ'. Ook heel vreemd, want zo vrolijk gekleurd als het is, zo apart is het hekwerk aan de overkant van de weg, met prikkeldraad erboven en daarachter dat prachtige, goudgele strand en de kabbelende zee.





Ik rijd verder naar het eindpunt. Deze weg eindigt op een parkeerplaats bij de Goseong Unification Observatory; een groot gebouw waarvandaan je naar de andere kant van de grens kunt kijken. Naast de parkeerplaats is een galerij met meer beelden en vooral Koreaanse teksten te vinden. En aan de andere kant staat een werkloze trein; een loc met een paar rijtuigen erachter. Omgebouwd tot een café. Een paar winkeltjes eromheen voor het idee. Maar ik kom voor het observatiepunt.

Ook hier weer dat bevreemdende gevoel; ik kijk naar een goudgeel strand, groene bergen, blauwe zee... Maar toch, als ik die kant oploop, word ik eerst door de Zuid-Koreanen neergeschoten en als ik dat zou overleven, daarna nog eens door de Noord-Koreanen. Terwijl ik op een rare manier van het uitzicht sta te genieten, bedenk ik dat ik dit gevoel al eens eerder heb gehad. In Tsjernobyl in Oekraïne. Als ik je daar geblinddoekt mee naartoe neem en je verder niks vertel, zul je denken dat het een mooi gebied is, niks mis mee. Maar je wilt daar niet zijn. Er is daar van alles mis. Je ziet het alleen niet, je voelt het niet, je hoort het niet... En dat gevoel bekruipt me hier ook weer; als je hier geblinddoekt neergezet zou worden, lijkt er ook niks mis met deze plek. Maar het is er levensgevaarlijk. Zo ontzettend raar.







Met de verrekijkers die er staan, kijk ik naar de andere kant van de grens. Ik denk vissersbootjes te zien in de baai aan de rechterkant. Dat is buiten de DMZ, in Noord-Korea. En ook ontwaar ik hier en daar een gebouwtje. Een Zuid-Koreaanse wachtpost en in het midden de doorgaande weg met lantaarnpalen ernaast. En rechts daarvan het ongeëlektrificeerde spoortje dat naar het noorden voert. Tussen de begroeiing door kan ik nog net de plek zien waar de DMZ begint. En dat is het. Wat een vage plek. En dan te bedenken dat dit ooit bij elkaar hoorde. Er was een Noord, er was een Zuid, maar na de oorlog hebben ze hier een lijn getrokken. En toen was het ineens een grens. Een onneembare. Heel onwerkelijk. Op het stuk land tussen het observatiepunt en de DMZ wordt door een paar boeren gewerkt. Alsof er niks aan de hand is.



Op de tweede verdieping is er nog het Verzoeningencentrum. Daar wordt gesproken over de verschillen tussen Noord en Zuid, maar vooral gefantaseerd over hoe het zou zijn als het allemaal ooit weer bijgelegd zou worden. Dat er weer aan beide zijden van de grens gekeken kan worden. Een verwijzing naar de treinen die hier reden. En een verwijzing naar een project dat jarenlang gelopen heeft: vanuit Zuid-Korea werden er meerdaagse tochten aangeboden naar het noorden. Per boot (gemakkelijk met de grens passeren en goed controleerbaar) naar het noorden en dan met busjes de bergen bezoeken rondom de grens. Dat liep zo goed dat er op een bepaald moment jaarlijks 1 miljoen Zuid-Koreanen de grens overstaken met die tour. In 2008 tikten ze bijna de 2 miljoen toeristen aan. Tot er een Zuid-Koreaanse toerist door een Noord-Koreaanse soldaat werd doodgeschoten. Sindsdien is de tour opgeschort. De vrouw zou zich hebben begeven in ontoegankelijk gebied en mogelijk een hek hebben beklommen. Politiek gezever over en weer, want de Zuid-Koreanen waren pissig dat een van hun burgers werd doodgeschoten, Noord-Korea was boos omdat deze vorm van inkomsten nu door de Zuid-Koreanen werd stilgelegd. Het hotel op Noord-Koreaans gebied is sindsdien niet meer in gebruik.

Na nog een laatste blik te hebben geworpen op de grens, wandel ik terug naar de auto. Rondom hoor ik dat er geschoten wordt. Waarschijnlijk oefeningen.
Tweeënhalf uur nadat ik het gebied binnen ben gereden, sta ik weer bij het checkpoint.
'One person?'
'Yes.'
'Open windows, please. Okay, you can go.'
En zo rijd ik het militair centrum weer uit.

Tien minuten later voel ik dat mijn telefoon gaat. Ik neem op, zet het apparaat op speaker, en krijg te horen:
'This is checkpoint. Did you leave?'
'Yes, I already left.'
'Okay, just to confirm. Thank you.'
Feitelijk een herinnering twintig minuten voordat je tijd om is. Precies genoeg tijd om vanaf het observatiepunt op tijd terug te zijn bij het checkpoint. Dubbel slim; ik krijg een reminder en ben op tijd, zij hebben minder werk van het zoeken naar een achtergebleven of verdwenen toerist.





Ik laat me door de GPS leiden naar een vissersdorpje, waar ik nog even aan zee kijk. Daarna vraag ik de GPS me naar een Geocache te leiden die bij een oorlogsmonument ligt. Nadat ik die heb gevonden, rijd ik terug naar Sokcho. Onderweg realiseer ik me wat een vreemd uitstapje dit was. Ik had ernaar uitgekeken, ik vond het ook superinteressant, maar ook heel erg onwerkelijk.

Nadat ik mijn dagspullen op de hotelkamer heb achtergelaten, neem ik de bus naar het centrum. Ik heb een pasta-restaurant gevonden waar ik wel oren naar heb. Maar na drie keer rondom het blok te hebben gelopen waar het zou moeten zitten, geef ik het op. Ik steek de straat over en loop langs wat restaurantjes. Ik kijk in de Naver-app wat ze zouden moeten zijn en dat ene restaurant komt goed uit de verf. Het blijkt een Korean BBQ-restaurant te zijn. Hmm, daar heb ik geen goede ervaringen mee. Maar ik loop er toch binnen en word vriendelijk welkom geheten. Eén persoon? Geen probleem. Zodra ik ben geïnstalleerd, wijst de knul me erop dat dit een zelfbedieningsrestaurant is. Alles zelf pakken, dus. Waarna hij wegloopt. Gelukkig heb ik een heel klein beetje ervaring, weet ik waar ik de chopsticks en servetjes kan vinden. En hoe de barbecue werkt. In de grote diepvrieskisten die er staan liggen kilo's met varkensvlees en rundvlees. Flinterdun, want dat bakt lekker snel (en zal qua inkoop ook wel interessanter zijn). In een stelling de groenten en sausjes voor erbij. En pak zoveel je kunt.

Na drie kwartier ben ik wel klaar met eten en ga ik afrekenen. Ik had het bedrag al groot geadverteerd op de muren gezien: 19.900 Won. 13 euro, onvoorstelbaar. Ik vond mezelf best stoer dat ik er gezeten heb. Ik was wel blij met mijn (dure) ervaring uit Seoul, want ik wist nu een beetje wat ik aan het doen was. En ik heb geen vreemde blikken gezien, dus het zal er wel redelijk normaal hebben uitgezien.



Ik breng nog een bezoekje aan de supermarkt, om brood voor morgen onderweg en overmorgen als ontbijt te halen. En als ik een klein beetje doorloop, ben ik ook nog net op tijd om nog een stukje taart te halen bij mijn vriendin van het dessertwinkeltje. Ze hebben een sticker met "Merry Christmas and a happy new year" op de vitrine hangen. Daar begon ik gisteravond al over. Nu kom ik ermee binnen, ze begint spontaan te lachen.
'Yes, Merry Christmas.'
Van het laatste contante geld dat ik in mijn pashouder bij me heb, betaal ik de punt chocoladetaart. Althans, ik kom 50 Won te kort. Maar dat wuift ze weg, ik mag het stuk ook voor 50 Won minder meenemen. Vaste klantenkorting, zullen we maar zeggen.
Het stuk eet ik met smaak op met het uitzicht op de stad vanaf het dakterras van het hotel. Achter de bergen verdwijnt de zon met oranje paarse gloed. Het besef komt ineens dat ik tegen het einde van de reis aanzit. Tijd om de koffer in te pakken!

Woensdag 18 juni
Vandaag is een reisdag; ik breng de auto terug vanuit Sokcho naar de luchthaven van Seoul Incheon. Daar staat volgens de planner 3 uur voor, maar ik houd rekening met meer reistijd omdat Seoul berucht is om zijn files. Met name op vrijdag schijnen er monsterfiles te kunnen ontstaan, iets waar ik mooi omheen heb gepland.

Ik vertrek iets na 11 uur en rijd de stad uit, de snelweg op. Het verkeer rijdt lekker door, na ruim een uur maak ik een tussenstop op een parkeerplaats bij Inje. Daarna rijd ik non-stop door naar de luchthaven, waar ik iets na 14.30 uur aankom. Geen file of opstopping gezien. Wel weer honderd snelheidscamera's en waarschuwingen voor bochten naar links en rechts. Ik kan meteen inchecken en krijg te horen dat ik een upgrade heb gekregen naar een kamer in de westtoren. Prima. Het Hyatt is normaal niet helemaal het type hotel waar ik zou verblijven, maar de autoverhuurder heeft hier zijn balie en ik ben een keer voor gemak gegaan; recht tegenover de terminal van de luchthaven en nu hoef ik alleen de koffer naar mijn kamer te slepen.



Die kamer blijkt uitzicht te geven op de westzijde van de luchthaven; vliegtuigen stijgen voor mijn neus op of komen van links aangevlogen om voor mijn neus te landen. Voor ik er erg in heb, heb ik 20 minuten staan staren naar een hele serie 737's die af en aanvliegen en een aantal A380's die opstijgen of landen. Ik moet de auto nog aftanken en ik wil eigenlijk nog heel even rondkijken op het eiland waar de luchthaven ligt. Eerst vraag ik bij de autoverhuurder na of ik het verschuldigde tolgeld bij hen ook cash kan betalen. Dat blijkt geen probleem; gelukkig maar, want dan heb ik dat geld in Daegu niet helemaal voor niets gepind.





Ik rijd met de auto naar Sunnyeobawi beach, waar ik nog even tussen een paar families die met hun kinderen in het zand en op de rotsen spelen kijk naar de branding. Even aan me voorbij laten gaan wat ik deze reis allemaal heb gezien en gedaan. Heerlijk. Ik loop terug naar de auto en tref nog een oude Koreaanse man op zijn brommer. Hij spreekt 6 woorden Engels, gebruikt ze allemaal om een gesprekje met me te voeren, waarin het erop neerkomt dat hij wil weten waar ik vandaan kom, hoe oud ik ben en hoeveel kinderen ik heb. Ik krijg weinig meer uit hem dan dat hij 90 is (dat had ik hem nooit gegeven), daarna is hij door zijn Engels heen en rijdt hij weer weg.

Daarna vertrek ik naar het pompstation. Daar moet een passant naar binnen roepen dat er volk is, waarna er een bediende naar buiten komt tegen de tijd dat ik de dop er al af heb gedraaid en eigenlijk zelf wil beginnen met de slang. Maar de man is vriendelijk, ik laat hem zijn ding doen. Voor 49000 Won, 31 euro, is mijn tank weer helemaal vol. Ik vraag om een bonnetje, waarna hij naar binnen loopt en zijn collega stuurt met het wisselgeld en het bonnetje. Zijn collega spreekt wel Engels en vertelt dat het 49000 Won was en dat ik 1000 Won terugkrijg. Meteen vraagt hij waar ik vandaan kom, Hiddingu doet weer wonderen. Hoe lang ik hier ben, of ik toerist ben en dan wenst hij me nog een fijne dag.





Om de hoek ligt de laatste stop deze reis: een panoramaterras over de luchthaven van Incheon. Leuk aangelegd, openbaar toilet erbij, prima. Terwijl de vliegtuigen onophoudelijk af en aan komen vliegen, bedenk ik dat ik zo'n mooi zicht eigenlijk ook vanuit de kamer heb. Dus start ik de auto voor de laatste keer en rijd ik terug naar het hotel.



Bij de balie van de autoverhuurder wordt de sleutel meteen meegenomen en is het afwachten op het verdict van de collega die de auto ook meteen wegzet. Alles blijkt in orde en dus hoef ik alleen het tolgeld nog te betalen. Ik blijk voor 40900 Won aan tol te hebben betaald, omgerekend 26 euro. Niet gek op 1200 kilometer rijden door het land. Ik begin nog even over het gebrek aan een snelheidslimiet in dit land. Dat levert opgetrokken wenkbrauwen op, tot ik begin over vol gas tót er ergens een flitser staat. Ik vraag of iedere huurauto van dit bedrijf zo'n praatgrage GPS heeft, dat wordt bevestigd.
'Maar alleen bij de rode snelheidsbordjes op het scherm hoef je op de snelheid te letten. Bij de blauwe zones niet, die kun je negeren.'
Daar was ik al achter, ja. Dat had ik graag een week eerder willen weten.

Bij het restaurant in het hotel informeer ik naar de prijzen.
'99000 Won voor het buffet of wat u uitkiest op de a la carte-kaart.'
62 euro voor een buffet? Ammenooitnie, al mocht ik het declareren. Op de gewone kaart zie ik ook wat high-end prijzen, maar die bevallen me al iets beter. Dus eet ik even later nog wat varkensvlees in zoetzure saus, met een appeltaartje toe. Ook nog ruim 40 euro, maar dat wist ik natuurlijk toen ik hier ging zitten. Gelukkig was het wel lekker.

Ik wandel nog een rondje om het hotel. Er loopt een monorail vanaf de luchthaven naar een uithoek van het eiland waarop het geheel ligt. Naast het hotel is er een stop. Maar de monorail is onderdeel van een politieke twist, waardoor die al jaren stilligt. Superstorm, want alle faciliteiten zijn aanwezig. Het ding heeft ook gelopen, er werd ook gebruik van gemaakt, maar alles staat nu alleen maar te verroesten. Het station is afgesloten, de dienstregeling hangt er nog wel te verstoffen. Maar rijden doet hier niets.

Direct ernaast staat een gebouw van 9 verdiepingen hoog. Helemaal leeg, maar de deur staat open. De urbexer in mij nodigt me binnen uit. Een totaal verlaten gebouw, een afzetlint met "Danger!" erop hangt in het atrium. Ik heb geen zin om op de laatste avond van de reis nog in de problemen te komen, dus loop ik maar weer naar buiten om met een ommetje terug naar het hotel te lopen. Ik bedenk dat dit wel heel erg Balkan aandoet; recht tegenover de internationale luchthaven staat dus een enorm gebouw waar je probleemloos naar binnen kunt wandelen, waar binnen helemaal niks gebeurt, sterker nog; het is er leeg. Alsof het morgen zo weer gebruikt kan worden, maar dat wordt het niet.

Tijd om de koffer in te pakken, alles laatste dingetjes nog in gereedheid te brengen voor de terugreis van morgen. Om iets voor half tien zie ik het vliegtuig dat me morgen naar Beijing zal vliegen aankomen. Niet lang daarna gaat het licht bij mij in de kamer uit.

Donderdag 19 juni
05.00 uur, de wekker gaat. Veel te vroeg, maar gelukkig heb ik wel goed geslapen. Douchen, laatste spulletjes bij elkaar en naar het vliegveld! De shuttlebus vertrekt stipt om 06.00 uur, om 06.05 uur sta ik op het vliegveld en kom ik erachter dat de balie van China Southern pas om 06.50 uur opent. Nou ja, alle tijd om nog een broodje van het eergisteren gekochte zakje weg te kauwen.

Bij het inchecken wat aparte taferelen; de mensen die bij Economy inchecken rennen na het inchecken naar de Duty Officer (wat bij KLM vroeger de Halco heette) voor een stempel en rennen dan weg. Maar dat vliegtuig gaat echt pas over 2,5 uur. Wanneer ik aan de beurt ben vraag ik ernaar, maar krijg ik een vreemd antwoord dat het misschien wel personeel zou kunnen zijn.



Na de controle wandel ik naar de lounge, waar ik een 'VIP invitation' voor heb gekregen. Maar er is gewoon een rij en voor 45 Dollar mag iedereen daar naar binnen. Maar ik kan er even op z'n Koreaans ontbijten, met tteoboki en Korean Fried Chicken (je moet er maar zin in hebben om 7 uur...). Met de monorail word ik naar de juiste gate gebracht, het vliegtuig vertrekt op tijd.

Op de terugweg reis ik over Beijing, dat was het gemakkelijkst en snelst. Na aankomst staat er zowaar iemand met een bord te wachten voor de transfer. Die was me op de heenweg ook beloofd, maar heb ik nooit gezien. Nu staat er een man met een bord met de twee namen van de Russen die naast me in business class zaten met bestemming Moskou en ik zie mijn naam staan onder Amsterdam. Hij begeleidt ons naar de transferbalie (die ik zelf ook echt wel had kunnen vinden, maar het gaat om het idee van service, natuurlijk), waar duidelijk niemand op onze komst was voorbereid. We moeten eerst door de Quarantine screening, die bestaat uit een thermische camera die controleert of je geen verhoogde temperatuur hebt. Geen idee wat ze met je doen als dat zo blijkt te zijn. Daarna de gebruikelijke beveiligingscontrole, waar ik misschien wel voor het eerst in alle jaren dat ik reis en op Schiphol heb gewerkt door een vrouw wordt gefouilleerd. En uitgebreid ook, trouwens. Net als de scan van mijn rugzak; die mag nog een keer door de controle nadat er van alles uitgehaald moest worden. Hij had het over 'coins'. Waarom die nou zo opvielen?

De laatste horde is iemand die voor de vierde keer mijn instapkaart wil zien naar Amsterdam. Dan komt het mannetje van de transfer ook ineens weer opduiken, om het mannetje achter de balie te vertellen dat ik naar Amsterdam ga. Ik maak uit het verhaal op dat de lounge op de derde verdieping gesloten is en dat ik naar de vierde verdieping moet.

Ik kom uit in de internationale hal van Beijing Daxing airport. Het is er zo goed als uitgestorven. Dit vliegveld is redelijk nieuw en ligt een eindje buiten de hoofdstad. In 2018 was ik hier tijdens mijn trip Over Land Naar Tokyo, maar gebruikte ik Beijing Capital Airport. Het is duidelijk op de groei gebouwd. Er zijn maar 4 vertrekkende internationale vluchten vanuit deze terminal, aldus het scherm. 2 ervan naar Rusland; Jekaterinenburg en Moskou, 1 naar Londen en als laatste die naar Amsterdam.



Er is een Chinees theewinkeltje waar ik voor mijn vader, liefhebber van Chinese gele thee, rondneus, maar niks vind. Gele thee heeft ze niet, helaas. Dan maar naar de lounge op de vierde verdieping om er nog 3 uur door te brengen. Eten en drinken zat, vooral de ter plekke gemaakte kleine wraps met gerookte eend vind ik erg lekker. Verder gebeurt er hier maar weinig.





Bij het instappen wordt er volop reclame gemaakt voor een upgrade naar business class. Ik begin te lachen en zeg:
'Als ik een upgrade neem, zit ik in de cockpit.'
Gaat er maar matig in.



Er valt weer wat te kiezen van de menukaart en de stewardess die mij vandaag bedient spreekt moeilijk verstaanbaar Engels, maar is ontzettend vriendelijk en als ze lacht glunderen haar ogen. Ze komt vragen wat mijn keuze is, ik kies het rundvlees. Ze kijkt er meteen moeilijk bij en zegt:
'I ask lady with card, wait.'
En ze wandelt weg naar haar collega met het overzicht. Ik volg wat ze doet en zie al wat er op me af gaat komen; ze bereidt zich lopend in mijn richting voor op hoe ze dit gaat brengen in het Engels en ze trekt er, zonder dat ze weet dat ik kijk, wat gezichten bij. Zodra ze bij me komt, wijs ik het alternatief al lachend aan.
'But on second meal I come first to you, okay?' zegt ze stralend, blij dat ze niks hoeft uit te leggen.
'Deal!'
Met een boks verzegelen we de deal. Dat vindt ze prachtig. Nee, dat komt wel goed. Ze heet Mengyu.

Het blijkt een goede zet, want de rest van de vlucht blijft ze bij me terugkomen met extraatjes. Nog een tweede kommetje soep? Keertje extra drinken? Wanneer het hoofdgerecht komt, dus niet mijn eerste keuze, zegt ze erbij:
'If you no like, ring me.'
Gelukkig smaakt de zeebaars prima. Zodra ze het bord af komt ruimen, speel ik alsof het vies was. Ik was naar het, lege, bordje en zeg:
'Iew.'
Ze schrikt. Ik begin te lachen en wuif het weg. Waarna ook zij begint te lachen. Ze heeft ondertussen in de gaten dat ik niet de gemiddelde veeleisende klant ben. Ook wel eens leuk.

Ik krijg als eerste de vraag of ik taart of ijs wil. En bij het afruimen bedankt ze me nog een keer voor de deal die we hebben gemaakt. Joh, allang prima.

Wanneer we boven Helsinki hangen, we nog 2 uur te vliegen hebben en ik een uur of 5 geslapen heb, maakt ze me heel zachtjes wakker. Wat ik wil hebben. Ik maak een keuze en ze zegt lachend:
'That I have!'
Lekker wakker worden zo.

We landen ruim op tijd, om 18.13 uur. Om 18.50 uur heb ik mijn koffer in handen, om 18.55 uur de sleutels van de auto en rond 19.00 uur vertrek ik vanaf Schiphol. Om 20.45 uur sta ik thuis in de woonkamer.

Het was een mooie reis, ik heb weer veel gezien en gedaan. Het was voor de verandering geen nieuwe aflevering van de serie "Mike maakt praatje met", want echt veel praten was er niet bij. Als er gesproken werd, was het in moeizaam Engels. Wel zo mooi om alles dan toch geregeld te krijgen. Maar ik heb meer met Johann gesproken in die twee uur dat we elkaar spraken bij het beklimmen en afdalen van de berg in Seoraksan National Park dan met Koreanen in drie weken bij elkaar!

Zuid-Korea heeft een heleboel te bieden; grote steden, de nodige cultuur, maar vooral veel natuur. Van het eten moet je houden (de nadruk lag mij iets te veel op zuur, zoals Kimchi), maar liefhebbers van vlees komen er wel aan hun trekken. Het autorijden was vermoeiend door een constant babbelende GPS (dat was even prettig, in mijn eigen auto rijden zonder commentaar of waarschuwingen voor een bocht naar links of rechts!), maar verder prima te doen. Communicatie met de Koreanen kan een kleine uitdaging zijn, net als betalen met je creditcard. Alhoewel het bij mij dus heel erg meeviel en neerkwam op een weigerende automaat in een metrostation in Seoul en elk pinapparaat bij de Shinsegae in Daegu, een enorme winkel van een enorme winkelketen, nota bene.

Het was een trip om niet meer te vergeten!

[isadora]

Dank voor het fraai geillustreerde verslag Mikos.
.
Voor wat betreft de "groene promenade", NotJustBikes (YouTube), heeft daarover een mooie video gemaakt.
https://www.youtube.com/watch?v=wqGxqxePihE

[Etienne]

Een lang verslag; maar leest prima weg.
Leuke reis is het geweest

[ICNG]

Wat een leuk reisverslag is dit, voor mij heel herkenbaar want ik was in april een week in Zuid-Korea Heb dus minder van het land gezien dan jij, Seoul, Busan en Gyeongju. Je bent dus op de plaatsen geweest waar ik ook was. Grappig om de zandsculpturen in Busan op het Haeundae strand te zien, die waren in opbouw toen ik er was.

[Mikos]

Mikos waardeert uw reacties!

een mooie video

Interessant! Wel wat lang, het lijkt wel een reisverslag van Mikos

[isadora]

[AppleMoose]

"Doe maar een reisje"... Weer genoten van je verslag

[tsov]

Gaaf verslag, Mikos!

[waldo79]

Best wel een hoop meegemaakt, Mikos

[Timon91]

Prachtig Mikos, ik heb ervan genoten!

[Matt]

Altijd een genot om te lezen. Bedankt weer voor dit mooie verslag!

Aan de 'oevers' van deze hooguit 10 centimeter diepe rivier hangen om de zoveel honderd meter vreemd genoeg wel reddingsboeien. Als je hier weet te verzuipen doe je wel heel erg goed je best.

Het zou ook zomaar kunnen zijn voor wanneer de rivier overstroomt. Bij hevige regenval is het park niet toegankelijk en kan het beekje veranderen in een snelstromende rivier.