Afijn, we beginnen in de welbekende VIRM van de NS richting Venlo.

De NS versie van "Gastronomischer Service am Sitzplatz"...
Vanuit Venlo verder met de Flixbus richting Frankfurt Hbf, wat met €7 goedkoper is dan een kaartje Venlo - Düsseldorf. Echter is het bij Düsseldorf alweer afgelopen, de bus heeft technische problemen en iedereen moet eruit. Enkel in het Duits omgeroepen, waardoor meer dan de helft van de passagiers niet weet wat er aan de hand is.

Na een half uur komt er een andere bus aan, met heerlijke retrobekleding op de stoelen.


En bij de stopcontacten duidelijk afgekeken van de NS.
Ongeveer een uur te laat komen we aan op Frankfurt Flughafen, met de mededeling dat vanwege rijtijden de bus niet meer verder kan. Op een parkeerplaats een eindje van de luchthaven zelf worden we eruit gegooid met de instructie om een treinkaartje te kopen en na gebruik naar de klantenservice te sturen. Een mooie score voor Flixbus tot nu: 3 van de 3 reizen meer dan een uur te laat. Gelukkig had ik er al op gerekend, en komt mijn ICE ook langs Frankfurt Flughafen.

De accommodatie voor de komende 7 uur:

Ja, de Nightjet is sneller in Wenen en heeft wel bedden. €34 voor een 6 bed couchette gaat mij echter iets te ver, en vanwege de reserveringsplicht is het ook vaak niet mogelijk om een aantal stoelen tot bed om te toveren.
Na een nacht op de harde planken die DB als 1ste klasse verkoopt zijn we in München:

Na een kop koffie van de gele M, die opgedronken wordt in het enigszins treurige wachtkamertje gaan we richting de volgende trein:

Die al staat te wachten, ruim 20 minuten voor vertrek:



Ook hier exact de zelfde stoelen als in de ICE. Echter deze keer met toevoeging van een zitting die bij elke beweging kraakt.
Ja, we zijn in Oostenrijk:

Waar we in het nieuwe station van Wenen even langs de lounge gaan. ÖBB laat in tegenstelling tot DB wel Interrail passen toe, ook zonder reservering.

Een erg luchtige headline, met misschien ook niet de beste afbeelding:

Oud vs nieuw. Al blijft die op de voorgrond toch een stuk mooier:

Men moet toch iets met het politiebudget. Stel je voor dat klanten overlopen naar de concurrent.

Na een onopmerkelijk ritje met de Railjet zijn we dan eindelijk in Boedapest. De hal van Budapest-Kelenföld, waar elke kleur van de gele kleurenwaaier wel te vinden is:

Vanaf de bovenkant ziet het er al een stuk beter uit:

Uit de automaat halen we een dagkaart. Op papier, en niet in- of uitchecken. Zo hoort het:

Helaas is de metro zelf al een stuk moderner, en van het zelfde type als wat er momenteel in onze hoofdstad rijdt:

Alleen dan volledig automatisch:

Ook hier heeft men het idee gekregen om een airport bus met een veel duurder kaartje te laten rijden. Slechte zaak, zeker nu metro 3 vaak geen optie is door werkzaamheden:

De originele klokken hangen nog in de stations van lijn 2:

Na een hard nodige nacht slaap in een hostel gaan we weer verder richting Budapest-Keleti. Sinds de laatste keer dat ik hier was zijn de borden vervangen door schermen:

Helaas is de rest van het station er minder goed aan toe:

Na een kop koffie (zoals gewoonlijk bij de gele M) en een ritje met de metrovervangende bus zijn we in Kobanya-Kispest. Hier is mooi te zien hoeveel bussen er wel niet op deze lijn rijden (en alsnog compleet vol zitten):

Met een AG300 die zijn leven ooit in Utrecht is begonnen zijn we bij het vliegveld aangekomen. Het vliegveld van Boedapest lijkt meer op een winkelcentrum, maar dan met veel duurdere prijzen:

10 minuten voor het boarden staat er al een enorme rij, terwijl er nog geen eens een vliegtuig te vinden is:

Uiteindelijk heeft het nog een half uur geduurd voordat we het vliegtuig in mochten, en dat was ook de vertraging bij de landing. Wizzair vliegt niet op het bekende Kyiv-Boryspil, maar op Kyiv-Zhulyany. Een "business" luchthaven die erg slecht bereikbaar is met het OV. Gelukkig komt er na een minuut of 5 (en ongeveer net zo veel taxichauffeurs die je bang willen maken dat het erg moeilijk is om in het centrum te komen) een marshrutka in de richting van Kyiv aan. Vanuit Vokzalna neem ik de metro richting Hotel Tourist, wat voor €16 per nacht net zo duur is als het hostel de dag ervoor.
Aparte manier van verlichting in de metro:

Een combinatie van jaren 70 en 90 op de badkamermuur:

De kamer zelf is echter compleet jaren 70:

De volgende dag is het dan toch echt zo ver. Vandaag gaat er met de An-24 gevlogen worden!
Naast het hotel staat een bus die zijn leven ooit in Nederland is begonnen:

Helaas moet de traditie vandaag gebroken worden:

Dan maar naar Aroma Kava, waar ik met veel moeite een koffie kan bestellen. De McFoxy is er helaas niet meer:

Bij het wachten op de bus komen er erg veel bussen langs, behalve die naar het vliegveld gaat, Maar het blijft Oekraïne, dus uiteindelijk komt er een marshrutka in die richting opdagen.
Motor Sich heeft Terminal D voor zichzelf:


UR-47297, 47 jaar geleden afgeleverd aan Aeroflot.
Tel de leugens (en spelfouten):

Het lunchpakket, met het droogste brood dat ik ooit heb gegeten:

Na aankomst in Lviv:

Tegen de vliegangst?

Na een lunch bij Puzata Hata het centrum van Lviv in gegaan. Het lijkt hier al meer op Polen dan op Kyiv.




Ergens aan het einde van de middag gaat het ineens keihard regenen. Dan maar alvast naar het station:

Ongeveer een half uur te laat komt de trein binnen, met een 2M62U aan de voorkant:


De coupe. Bedden zijn erg smal en hard, maar wel lekker lang:


Suiker met thee:

Helaas moet mijn coupegenoot er midden in de nacht uit, om vervolgens direct vervangen te worden door een nieuwe. Denk je rond 2 uur eindelijk te kunnen slapen, maar dan komt er een oud stuk spoor waardoor je alle kanten op gegooid word.
Aankomst in Kyiv:

Waar het de dag van de arbeid blijkt te zijn:

Museum of opstelterrein, het blijft soms een lastige vraag:

Nog een laatste lunch bij Puzata Hata, en dan door naar het vliegveld:


Dat was het dan voor dit deel, in het volgende deel gaan we van Polen naar Turkije.