Here where the cliffs alone prevail. I stand exultant, neutral, free, And from the cushion of the gale.
Hier waar slechts de kliffen heersen. Ik sta hier jubelend, neutraal, vrij. En in de luwte.
St Pancras International (John Betjeman)
Als klein jongetje kreeg ik ooit een stel glitterstiften voor mijn verjaardag. Eén van de eerste dingen die ik ermee tekende was de vlag van IJsland. Landen zeiden me nog vrij weinig, ik was nog niet verziekt door geopolitiek, een begrip van haat van volkeren onderling en de oorlogen die daaruit voortvloeien etc. maar de vlag van IJsland vond ik mooi en de vorm van dat land vond ik ook machtig interessant. Dat afgelegene land had zo’n vibe, zo’n mythische… ja, hoe leg je dat gevoel uit wat je in je buik hebt als je iets ziet? Dat gevoel dat op een gegeven moment naar je keel stijgt, zoiets? Enfin, al jaren is mijn WhatsApp-beschrijving - voornamelijk bij gebrek aan beter - ook een IJslandse spreuk: þetta reddast: maak je niet druk; alles komt goed. Ooit zou ik daar eens naartoe moeten gaan. In 2019 was ik dichtbij: toen ging WOW air failliet en nam Transavia een deel van hun vluchten vanuit Nederland over. Vluchten werden verkocht tegen een introductieprijs van 70 euro heen en terug, maar indertijd durfde ik het simpelweg nog niet, ook niet met mijn schoolagenda en -taken in mijn achterhoofd. Andere reizen dichter bij huis kregen voorrang. Dit kon altijd nog eens, als ik oud was of zo misschien.
Intussen afgestudeerd en voorzien van een full-time baan heb ik in 2023 een andere lang gekoesterde wens in vervulling laten brengen: naar Canada toe gaan. Werd ik nu opeens te gretig? Was dit zo’n ‘yolo, nu of nooit’-tocht? Kon ik het me erna nog veroorloven om daarna andere lange tochten te maken? Ik keek naar mijn betaalrekening, naar de kalender en naar de plattegrond: ja, 2025 wordt het jaar om IJsland te gaan aandoen. Ik kan gaan vliegen, maar ik ben geïnspireerd geraakt door de terugreis vanuit Istanbul en dus ben ik op zoek gegaan naar een andere manier om in Reykjavík te raken. Daarvoor zal ik drie dagen op zee moeten doorbrengen en ook zal ik nog eens een manier moeten vinden om in een land zonder treinverkeer van oost naar west te raken. Het is mogelijk, maar al met al wordt het een reis die niet te vergelijken is met andere gemaakte reizen.
I. Naar Denemarken
Het eerste deel van de reis bestaat uit een tocht naar Denemarken, waar ik moet zijn voor de boot naar IJsland. Ik heb nog een paar reisdagen met Interrail over en dat komt goed uit. Om uit te komen met Interrail-reisdagen heb ik geprobeerd om in één dag in Denemarken te raken, maar het werden er uiteindelijk twee, omdat een Sparpreis naar Duitsland een gunstig alternatief bood.
1. Het begint allemaal op een vrijdag, vroeg in de middag, eind mei, waarop een feesttrein uit Duitsland net in Zandvoort aan Zee is aangekomen. Het zal wel het uitzwaaicomité geweest zijn.
2. Ik reis vandaag voor de verandering eerste klas. Vaak vind ik het veelal niet waard, maar nu kan ik de lounge in op Amsterdam Centraal en kan ik de chaotische spits in NRW zittend overleven. Een proost op een lange tocht. Deze ICE zit ik van Amsterdam uit tot Duisburg en deze rit verloopt probleemloos. Minder probleemloos verloopt mijn voorziene aansluiting: een ICE vanuit Wenen. Die trein reed met meer dan een uur vertraging rond en dat is voor mij voordelig, want op een Sparpreis Europa moet je tenminste een uur vertraging oplopen, wil je treinbinding opgeheven worden. Bij verbindingen binnen Duitsland heb je genoeg aan twintig minuten.
3. In Nederland zien we deze verschijning niet meer in de vorm van de meersysteemvariant, maar in Duitsland rijdt de oorspronkelijke rakker nog veelvuldig rond.
4. Minder probleemloos verloopt de volgende dag: mijn ICE Sprinter die non-stop naar Hamburg rijdt, loopt meer dan een uur vertraging op door een wisselstoring ter hoogte van Dortmund en een omleiding en dat maakt dat ik twee aansluitingen in Hamburg mis, waaronder een Eurocity naar Kopenhagen die mijn plan B was. We zijn zelfs gespoorwijzigd geweest in Hamburg om een cross-platform aansluiting mogelijk te maken op de EC, maar nee, Fahrdienstleiter sagt nein en één minuut vóór onze aankomst is die trein vertrokken. Ik had meer dan een uur overstaptijd. Da’s nu allemaal foetsie. Wat ik nog erger vind is het gegeven dat ik in Essen een vroegere ICE heb kunnen nemen die óók reed naar Hamburg, maar met vier extra tussenstops en die trein kwam veel eerder aan en daarmee had ik wél beide treinen kunnen halen. Het is oneerlijk. Ik zal een latere RE 7 moeten nemen naar Flensburg waar gelukkig een aansluiting bestaat op een intercity naar Fredericia.
5. Zelfs in Denemarken zijn we nog niet af van de vertragingen: de intercity naar Fredericia rijdt een tijdje langzaam tussen Vojens en Vamdrup door een kapotte trein voor ons en daardoor missen we diverse aansluitingen. De mensen naar Esbjerg mogen een uur wachten en ik mag een half uur wachten op de volgende trein naar Aarhus. In Fredericia krijg ik een IC4-stel en daar krijg ik waar ik in heel Denemarken moeite mee heb: ‘kan være reserveret’. Je weet nooit als reiziger zonder reservering of je uit je stoel getrapt wordt als het druk is. Eigenlijk zouden die dingen gewoon altijd moeten tonen wat gereserveerd is, maar of dat systeem is stuk, of het werkt alleen maar vanaf het moment dat je op het station bent waar vandaan een reservering bestaat. Het maakt in ieder geval dat je nooit gerust onderweg bent.
6, 7. In Aarhus is het aanschuiven geblazen: door werkzaamheden zijn er maar twee sporen beschikbaar en dat maakt dat treinen achter elkaar gerangeerd worden, zodat ze allemaal na elkaar vertrekken kunnen. Het ziet er allemaal wat chaotisch uit, met verschillende treinen die vlak tegen elkaar staan, een gebrek aan duidelijke zonering etc. Dat ik die aansluiting in Fredericia gemist heb is uiteindelijk niet zo erg geweest: ik heb een marge van veertig minuten voor de trein naar Aalborg en dat daar nu tien minuten van over zijn is overkomelijk. Sterker: ik heb richting Aalborg twee treinen waar ik uit kan kiezen: als eerste een korte, kneiterdrukke DSB intercity die regelmatig stopt en iets later een lange DSB regionalexpress die heel weinig stopt. Ik heb uiteraard de laatste optie genomen.
8. In Aalborg was er carnaval aan de gang. Het was er kneiterdruk, overal glas en vloerpizza’s en ik kwam nauwelijks aan de beurt om wat te eten te halen. De Denen zijn onvermoeibare drinkers. Ik ben onverrichter zaken teruggekeerd naar het perron om de laatste trein van de dag te halen: de regionale trein van Nordjyske Jernbaner met Skagen als bestemming. Ik heb deze trein eerder genomen vanaf Frederikshaven (op deze foto), waar de trein kop maakt.
9. Tijdens het kopmaken ontdek ik dat ik voor mijn halte op het knopje moet drukken om de trein tot stilstand te dwingen. Gelukkig ontdekte ik dat nog op tijd, waardoor ik nu aan het perron van de stopplaats Jerup sta.
10. Jerup is een straatdorp met een paar kleine huisjes, nauwelijks bedrijvigheid en vooral rust.
11. Ik dacht er nog aan of ik vroeg in de ochtend weg zou moeten gaan om een slagje Skagen te maken, maar nee, ik heb mijn ontbijt voorrang gegeven. Nu zie ik de trein naar Skagen van een uur later hier voorbij rijden.
12. Ook op het perron drukken we braaf op het stopknopje. Vandaag reis ik wederom niet op Interrail, maar op een zogeheten Grøn Søndag-ticket: voor 30 DKK een dag lang met NJ-treinen en bussen kunnen rondrijden in Nordjylland. Het ticket is alleen te verkrijgen voor de laatste zondag van de maand en goh, dat was toevallig nu het geval… Ik heb het ticket online via de Rejsebillet-app aangekocht en ingeladen.
13. Voor de boot moet ik in Hirtshals zijn en daarvoor moet ik in Hjørring overstappen. Daar staat zowaar, ook op een zondag, een lijnbus…
14. De sporen van Hjørring wat raar georganiseerd met de trein naar Hirtshals op een wat afgelegen kopspoor.
Vanaf Hirtshals is het drie kwartier lopen naar de veerboot, al is er ook een moeilijk aangegeven pendelbus aanwezig, die niet inbegrepen is in de prijs als je de overtocht boekt. Beetje lullig, maar goed. Ik kies ervoor om eerst naar de supermarkt te gaan en wat eten in te slaan. Tegen de tijd dat ik klaar ben is de pendelbus natuurlijk allang weg, dus zit er weinig anders op dan het stuk te gaan lopen (wat ik overigens al van plan was).
15. Onderweg naar de veerhaven komen we wat bunkers tegen.
16. Voor voetgangers is de plek waar je moet zijn in de grote haven redelijk ok aangegeven, al is dat voornamelijk maar op het laatste deel van de wandeling, met borden die de resterende afstand en een schatting van de resterende wandelduur aangeven.
17. Da's wat ik effectief ga doen ja, dank voor de herinnering, aanhanger.
18. En zie daar: zicht op het drijvende flatgebouw: de MS Norröna.
De naam van de rederij die deze veerdienst uitvoert - Smyril Line - ga je niet zo vaak tegenkomen aan die haven, maar het wordt je wel duidelijk gemaakt dat je bij de terminal van Fjordline in het noorden moet zijn. Je herkent Smyril Line vooral aan het goederenopslaggebouw dat van hun is en de grote hoeveelheid goederen met dat logo die opgeslagen staan bij het schip, maar voor de passagiers heb je daar eigenlijk weinig aan, je zult daar langs aan moeten gaan. De incheckbalie bovenin het zwarte gebouw aan het uiteinde van de Erik Sondrups Vej is de plek waar je moet zijn. Inchecken gaat zonder gedoe: een paspoort en boekingnummer zijn voldoende. De poortjes doen het niet, maar ze staan open, dus och, je wordt vlak voor de brug toch nog door mensen 'goed' gecontroleerd. Bij het instappen doet mijn instapkaart een beetje moeilijk bij de controleur, omdat die 'm niet lekker uitgelezen krijgt, maar het wordt uiteindelijk goed bevonden.
19. We volgen de route voor 'Færøerne' en na wat klimmen krijg ik vast een idee van dit varende monster dat mijn 'thuis' gaat zijn voor de komende drie dagen en nachten.
II. De boottocht naar IJsland
Over deze boot: de MS Norröna (bouwjaar 2003) is het vlaggenschip van Smyril Line, de rederij die deze overtochten aanbiedt tussen Hirtshals in Denemarken en Seyðisfjörður in IJsland, met een tussenstop in Tórshavn op de Faeröer. Deze overtocht naar IJsland is wekelijks, maar in het hoogseizoen wordt een aantal keer per week vaker gevaren tussen de Faeröer en Denemarken. Ik reis als voetganger, maar natuurlijk kun je evengoed met een auto komen. Je betaalt een zekere duit voor het hele gebeuren (het eten bestel je tijdens het boeken apart erbij), maar ja, dan ben je wel drie volle dagen op zee en dan kom je op een gegeven moment aan in IJsland zonder gevlogen te hebben en sommigen hechten daar waarde aan. Je moet niet per se helemaal naar IJsland; je kunt evengoed boeken tot aan de Faeröer om daar rond te gaan reizen.
De tijd die aan boord gehanteerd wordt is Faeröer-tijd (UTC+1 in de zomertijd, dezelfde tijd als in Groot-Brittannië), wat in het begin even verwarrend is, maar je raakt eraan gewend. Die tijd is belangrijk voor als je vouchers hebt voor bezoekjes aan het restaurant bijvoorbeeld, omdat die werken op basis van een tijdslot.
Het grapje met de boot van Denemarken naar IJsland (overtocht, cabine, eten) heeft me zo'n 559 euro gekost. Effectief 186 euro per nacht inclusief avondeten. Voor het ontbijt heb ik voor mezelf voorzien in de vorm van roggenbrood, een emmer yoghurt, een zak muesli, wat bananen en appels, een pak karnemelk en meer van zulks.
20. De hut in kwestie voor de komende drie nachten: deze hot heeft de bijnaam stinglaksur. Iedere hut heeft zo'n naam, zodat mensen met dyscalculie zoals ik een alternatief hebben voor de kamernummers die bestaan uit vier getallen. Ik heb de hut voor mezelf, ook al zijn er twee bedden opgemaakt. Er zijn ook gedeelde stapelbedden aanwezig voor wie dat interessant vindt, maar veel in de prijs scheelt het niet denk ik. Deze hut heeft geen uitzicht op zee en dat heb ik ook zo geboekt. Het is een manier van kostenbesparen en als je in je hut bent om te gaan slapen zie je in wezen toch niets van wat er buiten gebeurt. Je voelt het des te beter met die golven. Als je dan toch een kijkje wilt hebben is het is een kort wandelingetje naar het open dek.
21. In de hut staat een TV die altijd opstart met een bedrijfsfilmpje waarin de rederij zichzelf opnieuw probeert te verkopen, maar dat meer dan één minuut durende filmpje kun je gelukkig overslaan op je afstandbediening door op 'back' te drukken of zoiets. Met deze tv kun je de sattelietkaart bekijken om te kunnen zien waar je je bevindt. Onderweg op het water heb je natuurlijk geen gewoon mobiel bereik zoals je op het vasteland gewend bent, maar met wat offline opslaan/cachen en GPS kun je ongeveer hetzelfde bereiken. Op een ander kanaal heb je een livestream van de boeg van het schip, waardoor je ook vanuit je hut zonder uitzicht toch een beetje naar buiten kunt kijken. Op dat kanaal wordt geluid van een Faeröerse radiozender uitgezonden.
22. Je kunt aan boord gebruik maken van wifi tegen betaling, wat op zich de moeite is misschien, maar je kan prima voor het grootste deel offline je ding doen. Waarom zou je anders een boot nemen en bewust drie dagen langer doen om in IJsland te raken en dan nota bene niet eens in Reykjavík, waar je dan nog eens drie dagen erbij op moet tellen? Als je dan toch iets mee wilt krijgen van de buitenwereld heb je nog een paar reguliere openbare tv-zenders uit Denemarken (DR), Noorwegen (NRK) en Duitsland. Opvallend is dat er geen IJslandse tv is of zelfs Faeröerse tv is, ook al is de rederij zelf Faeröers onder dito vlag. DR heeft ook nog eens een uitgebreide teletekst en ik heb wel een zwak voor teletekst op zo’n schip: het werkt immers, in the middle of nowhere. Met wat kennis van het Deens pik ik nog wat op van het weer, van wat nieuws en zo leer je her en der ook nog wat dingen…
23. Nog vlak voor vertrek even deze katamaran klikken: deze is voor de dienst naar Kristiansand in Noorwegen. Vergeleken daarmee is mijn boot véél groter. Het is intussen begonnen met regenen, en flink ook.
24. De brug is los, de trossen los... merk dat kleine bootje in de achtergrond op. Die wilde niet meer varen zeker?
Elke dag roept de kapitein in de ochtend een voorspelling om voor het weer en de toestand van de zee en op de eerste dag zou het meteen feest worden: zuidwesterwind met een maximale golfhoogte van zes meter. Dat is geen rustig weer en eveneens geen rustige zee, maar het klinkt ook niet per se het ergste denkbaar.
25.Grijze lucht, sterke wind, neerslag. Een tropische cruise gaat dit vast niet worden.
26. Je moet er maar zin in hebben: door de kou naar de jacuzzi die buiten staat. Tegen betaling kun je daar gebruik van maken.
27. Je kunt tijdens de overtocht gratis gebruik maken van de sauna en dit golfslagbad waar je geen golfgenerator voor nodig hebt: de zee doet immers het werk!
Ik heb iedere avond een moment waarop ik in het open buffet (Skansagarður) terecht kan en kan opscheppen wat ik wil met drankjes inbegrepen (ook bier en wijn). Los van het open buffet heb je ook een soort van restaurant met een wat meer luxe sfeer (Munkastova), maar dat vond ik uiteindelijk niet zo interessant. Je bent geneigd een paar keer op te scheppen, maar ja, je bent op een boot en dan zou je eigenlijk niet zo heel veel moeten eten om je maag niet gek te maken. Elke dag hebben we wat anders om te eten en het aanbod is ruim. Omdat er zo veel Duitsers aan boord zijn hebben ze hun aanbod deels afgestemd op Duitsers: er wordt zelfs Spezi geschonken!
Overigens: op de eerste dag scheren we tijdens het eten langs de kust van Noorwegen waardoor we mooi wat bereik kunnen pikken. Mooi voor mij, want ik kan zo gedurende de avond live de Indy 500 bekijken. Toch was ik te vroeg met juichen: op het moment dat ik een SMS kreeg met ‘welkom in Noorwegen’ was ik nog verbonden met het maritieme netwerk en oepsiewoepsie, daar ging mijn geld tot aan het limiet. Zonde.
28. Het eten was bijna klaar en ik werd al bijna van mijn tafel gestuurd terwijl ik nog twintig minuten over had. Het toetje moest nog komen. het buffet wordt na een zeker tijdstip geclaimd door een groep Duitsers, maar ik kon nog even verplaatst worden.
Hoewel de boot al aardig tekeer ging op het water heb ik overdag heb ik niet zo heel veel last gehad van dat stevige schommelen. Dat veranderde pas toen ik na het eten terug ging naar mijn hut. Oef, mijn maag begon tegen te sputteren en zo heb ik de overtocht vanuit Le Havre dunnetjes over gedaan. De hut is achterin het schip en als het buiten stormt voel je die boot duidelijk op en neer deinzen in de golven. Als je net een hoge golf hebt, voel je dat die boot hard terug op het water slaat. Ik kan daar duidelijk niet tegen, zo blijkt. Ik heb maar weinig slaap kunnen vatten. Je hebt in de hut niet echt een indruk van of het nacht is of niet, maar met het idee dat ik ergens ga zijn waar het 24/7 licht zal zijn is dit óók een manier van daaraan wennen zeker?
29. De ochtend erop is het zonnig, maar dat is van korte duur. Het zou later weer gaan regenen en tegelijk is het deinzen van de boot er niet minder op geworden: het is goed te zien dat de boot stevig op en neer gaat. Het is zo'n groot schip, het duurt ook gewoon een tijdje tot de boot zo'n golf heeft bedwongen. De voorkant gaat omhoog, je ziet de zee niet meer, en een paar seconden later zie je een muur aan water voor je waar we ons in lijken te boren. En dat dan de hele tijd.
30. Vandaag is de ‘langste dag’: vandaag zijn we de hele dag op zee, zonder land te zien, of toch? Jawel, we zien in de verte Fair Isle van de Shetlandeilanden (hier afgebeeld) liggen en aan de andere kant van het schip zien we de Orkneyeilanden. Van die laatste eilanden kan ik wat roaming afpikken.
De dagen breng ik door door een boek te lezen (Mevrouw Verona daalt de heuvel af van Dimitri Verhulst, één van mijn favoriete auteurs), proberen te slapen, een beetje rond te lopen, zulks. Ik heb een zootje series en films gedownload, maar uiteindelijk heb ik daar niets van gezien eigenlijk.
De tweede avond en nacht zouden niet beter worden dan de vorige: zuiderwind met maximale golfhoogte van acht meter. In de keuken hebben ze het geweten: de opgestapelde borden worden nu bij elkaar gehouden met van die kabels. Het lijkt allemaal ook maar nèt goed te gaan: bij iedere golf zie en hoor je die borden heen en weer schuiven en het bestek is non stop aan het ratelen. De verslechtering van het weer heeft me geen goeds gedaan. Ik heb na opnieuw een intense sessie te hebben beleefd op het toilet geloof ik de hele nacht niet kunnen slapen en ik heb alleen maar rechtop gezeten. Als de zee rustig is, is het allemaal wel romantisch en goed te doen, maar ik heb genoeg mensen (waaronder koppels) op die boot met tranen in de ogen zien zitten omdat ze er ook helemaal doorheen zaten. Het is niet eens de eerste keer dat ik zo'n overtocht maak ook: ik heb eerder gevaren van Cuxhaven naar Kristiansand, van IJmuiden naar Newcastle upon Tyne, van Hoek van Holland naar Harwich... en die overtochten gingen prima zover ik me kon herinneren. Als ik mezelf in de spiegel bekeek zag ik rare rode vlekjes rond mijn ogen ontstaan door de druk die op je ogen komt door zo vaak te braken. Een andere optie dan de rit uit te zitten heb je niet. Ik heb wel zeeziekte-pilletjes mee, die voor een deel wel hielpen, maar ik denk dat het eten ook een rol speelde, een kwestie van smaak. Ik heb vis gegeten en hoewel ik er eigenlijk helemaal niet van hou vond ik het wel toepasselijk op zo’n schip. Vis moet zwemmen, en dat deed ‘ie zeker! Sterker, ik heb vis zien zwemmen nádat die opgediend is geweest!
III. Tussenstop in Tórshavn op de Faeröer
31. De tweede nacht zit erop en de tweede ochtend is aangebroken: er is land in zicht. Het zijn de Faeröer en in tegenstelling tot Schotland gaan wij hier wel aanmeren.
De Faeröer is een geval apart: het is geen EU-land en geen Schengenland. Ogenschijnlijk steekproefgewijs word ik eruit gepikt om mijn paspoort te laten zien. De Faeröer is ook geen 'land' waar roam like home geldt, zoals in Europees Denemarken, ergo: je betaalt je normaal gesproken blauw voor datagebruik. Althans, dat zou je denken. Toen ik mijn vliegtuigmodus uitzette om mijn tijd te laten synchroniseren kreeg ik een SMS met de melding ‘Welkom in IJsland’ (waar je wel vrij kunt roamen). Raar, maar ik was toch echt met een netwerk verbonden met de landcode 'FO' erachter. Na even getest te hebben kon ik gewoon roamen wat ik wilde zonder dat het me extra kostte. Bijzonder.
32. Tijdens die vier en een half uur is het weer erg wisselvallig. Het waait flink en het regent af en toe.
33 - 36. Impressies van het oude centrum van Tórshavn…
37 - 39. Het oude centrum van Tórshavn is goed per voet te doen, maar de rode stadsbussen die er rondrijden zijn gratis en vrij frequent. Het is qua materieel een eenheidsworst, met Iveco Crossways.
40 - 42. Tussen de stadsbussen door rijden er ook nog de blauwe Bygdaleiðir-streekbussen van Strandfaraskip Landsins, de vervoerder die door de overheid gecoördineerd wordt. Die zijn niet gratis, maar goh, in vier en een half uur heb je daar ook niet zo veel aan. Deze streekbussen zijn wel een stuk diverser qua inzet.
43. Tijdens het wandelen kan ik de Norröna nog eens van de vrije zijde bekijken…
44. Ik besluit een klein beetje van het centrum weg te lopen en ik kom al wat wollig gedierte aan. Ze noemen het niet voor niets de ‘schapeneilanden’, niet waar?
45. Je hoeft niet ver te reizen om alvast een waterval aan te treffen.
IV. Het laatste stuk varen
46. Op tijd terug op de boot hoeven we niet opnieuw in te checken bij de balie: gewoon meteen naar boven lopen, het kaartje laten scannen en voilà. Vanop de boot is het uitzicht op het dorp wel machtig, maar ook het uitzicht op dat wat de haven uit komt varen.
47 - 50. Eens we de haven uit zijn krijgen we een prachtstuk: we varen dwars door de eilandengroep, omringd door die ogenschijnlijk onleefbare, onbegaanbare puisten van heuvels/rotsen.
51. De nacht die volgde was een stuk rustiger: de Atlantische Oceaan is gekalmeerd, alles bleef bij mij binnenboord. Ik word wakker en ik begeef me naar de bovenste bar. Als je de lounge-banken wilt hebben moet je er echt heel vroeg zijn, maar goh, je ziet de besneeuwde bergen opdoemen en groter worden.
52. Die heuvels zien er hier laag bij de zee wat groener uit dan bij de Faeröer.
53. Het regent niet, maar het waait wel sterk.
54. Na drie dagen en nachten van ziek zijn en tegelijk te genoten hebben van het land dat we onderweg zijn tegengekomen, zijn we dan aan de oostkust van IJsland aangekomen, in Seyðisfjörður. Het is de enige plek van het hele land waar verkeer over water vanuit het buitenland aanmeert, los van obscure cruiseschepen natuurlijk, die waarschijnlijk ook varen naar Akureyri en Reykjavík. De andere manier om het land te bezoeken is per vliegtuig.
55. Dan sta je in een vreemd land, omgeven door bergen, besneeuwde toppen, laaghangende bewolking, kleine huisjes, vreemde bloemen... Het is hier twee uur vroeger dan thuis. IJsland is geen EU-land, maar het is wel een Schengenland en ik kan hier vrij verbinden met het mobiele netwerk zonder bij te hoeven betalen. Dat is alvast een geruststelling. Voor de rest heb ik veel vragen, maar ik laat het gebeuren maar gebeuren.
Het eerste grote deel van de reis zit erop, het tweede begint: ik moet nu in Reykjavík raken en onderwijl proberen wat te zien van IJsland met het OV. Je zou denken van ieder Europees land dat er wel wat OV is, maar in IJsland zou dat best tegen gaan vallen. Eigenlijk rijdt hier heel weinig wat je echt OV kunt noemen en het was nog een hele opgave om een plan eruit te kunnen wringen. Goedkoop was het ook niet! Daarover in een volgend deel meer.
